Με συγχωρείτε εάν το τοπικ είναι εντελώς άσχετο, αλλά πραγματικά θέλω να μοιραστώ την ιστορία της αγαπημένης μου φίλης, Αλεξίας μαζί σας.. μια που γιορτάζει κίολας σήμερα.. δηλαδή θα γιόρταζε εάν ήταν μαζί μας...Πιστεύω οτι θα κάνει και άλλες κοπέλες να ξυπνήσουν! Η Αλεξία λοιπόν ήταν μία πολύ όμορφη κοπέλα γύρω στα 25, μου έκανε ιδιαίτερα αγγλικών και έμενε στην δίπλα πολυκατοικία. Για μένα ήταν κάτι παραπάνω από καθηγήτρια αφού μαζί της συζητούσα τα πάντα, και καθώς δεν είχα αδερφή την θεωρούσα σαν την μεγαλύτερη αδερφή μου. Μία κοπέλα όμορφη, αδύνατη, χαρούμενη με παιδεία που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως περνάει νευρική ανορεξία. Βέβαια, όταν την θυμάμαι δεν την είχα δει ποτέ να τρώει ή να πίνει κάτι εκτός απο νερό. Αλλά και πάλι δεν θα το φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα πως ήταν ανορεξική. Ήταν πάντα υπερβολικά αδύνατη αλλά το θεωρούσα φυσικό. Ένα χρόνο λοιπόν πριν ''φύγει'' ήταν πάντα κατάχλωμη και φανερά προσπαθούσε να είναι χαμογελαστή, είχε μείνει μισή και τα κόκαλα του κορμιού της διαγραφόντουσαν μέσα από την μπλούζα που θα φορούσε. Πολλές φορές μάλιστα έλεγε πως θα έφευγε διακοπές, μετά όμως έμαθα πως δεν ήταν διακοπές αλλά το γλυκό και όμορφο κορίτσι που κάποτε ήξερα νοσηλευόταν μηνιαία στο νοσοκομείο. Η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε ώσπου μία μέρα δεν ήρθε. Δύο μέρες ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Όπως ήταν φυσικό ανησυχίσαμε γι αυτήν όπως και η αδερφή της η οποία έμενε στην Χαλκιδική. Θα ήταν περιττό να πω περισσότερα.... αλλά για να τελιώσω την ιστορία η οποία φυσικά δεν έχει happy end η αδερφή της η οποία ήρθε στην θεσσαλονίκη για να δει τι έγινε, την βρήκε νεκρή στο κρεβάτι της, αιτία? Ανακοπή. / Ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία της.. σας παρακαλώ μέσα απο τα βάθη της καρδίας μου προσπαθήστε να βγείτε μέσα απο αυτό τον αργό θάνατο. Τζάμπα χάνοντε ζωές, δεν βρίσκω τον λόγο και την αξία να χάσει την ζωή του κάποιος μόνο και μόνο επειδή θέλει να χάσει 3 ή 5 ή και πολύ περισσότερα κιλά! Αγαπήστε τον εαυτό σας και βγείτε από αυτό το πράγμα σας παρακαλώ!
