Μπερδεμενη, εκνευρισμενη, αποφασισμενη
Γεια σας και καλώς ( ; ) σας βρήκα.
Προκαταβολικά θα πω ότι λυπάμαι για το μεγάλο κείμενο, δε μπόρεσα να συνοψίσω περισσότερο.
Η κατάσταση μου λοιπόν έχει ως εξής: περναώ περιόδους που κάνω αυστηρή δίαιτα και τρώω λίγο ή ελάχιστο και μετά ακολουθουν περίοδοι κατά τις οποίες καταναλώνω μεγάλες ποσότητες φαγητού - μεγάλες ποσότητες συγκριτικά με αυτές που έχω συνηθίσει να τρώω, με αυτές που αντέχω να τρώω. Το αποτέλεσμα είναι να ποναει το στομάχι μου και να μη μπορώ να σταθώ ούτε όρθια. Σχεδόν πάντα ακολουθει προκλητος εμετός. Αυτό δε συμβαίνει σε καθημερινή βάση, αλλά συνήθως 2 ή 3 φορές την εβδομάδα. Παρ? όλα αυτά υπάρχουν φορές που μπορεί να συμβαίνει για 7 μέρες συνεχόμενες. Φυσικα επηρεαζεται η ψυχολογια μου και η καθημερινοτητα μου, τα συναισθηματα φανταζομαι ειναι γνωστα.
Η κατάσταση αυτή κραταει πέντε χρόνια (ίσως και περισσότερο, δε μπορώ να υπολογίσω), με κάποια διαλειμματα.
Δε ξέρω αν υπάγεται στη βουλιμία η περίπτωση μου, δεν έχω πάει σε γιατρό. Για την ακρίβεια, παρόλο που αυτό συμβαίνει τόσο καιρό, μέχρι πρόσφατα δεν είχα καταλάβει ότι είχα πρόβλημα. Θεωρούσα, εχμ, φυσιολογικό αυτό που γινόταν. Μάλλον εθελοτυφλούσα.
Έχω πολλή διάθεση να προσπαθήσω να βγω από όλο αυτό (αν και νομιζω οτι θα δυσκολευτω πολυ), όμως δε μπορώ να αποβάλλω κάποια συναισθήματα και σκέψεις που με μπλοκάρουν. Αισθάνομαι τελείως ηλίθια που δεν κατάλαβα τόσο καιρό τι τρέχει, τα έχω βάλει (πάλι) με τον εαυτό μου, ντρέπομαι πολυ για εμένα. Εκνευρίζομαι που «έχω πρόβλημα», που ίσως χρειαστώ βοήθεια για κάτι που εγώ προκάλεσα. Σκεφτομαι ότι αυτά που κάνω είναι αρρωστημένα, φοβάμαι ότι αν το μάθουν οι άνθρωποι γύρω μου θα με εγκαταλείψουν, ντρέπομαι να βγω έξω γιατί έχω την ηλίθια εντύπωση ότι φαίνεται στη φάτσα μου τι κάνω και όλοι το ξέρουν.
Θα μου πείτε, τόσα χρόνια συμβαίνει αυτό, τώρα τα σκέφτηκες όλα αυτά; Με λίγη υπερβολή θα μπορούσα να πω ότι απλώς ξύπνησα ένα πρωί και συνειδητοποίησα τι έχω κάνει στον εαυτό μου, πως έχω καταντήσει. Η αλλαγή ήταν πολύ απότομη, η συνειδητοποίηση δεν ήρθε σταδιακά αλλά τόσο ξαφνικά που δε μπορώ να διαχειριστώ το γεγονός, έχω μπλοκάρει. Καθημερινά αναλώνομαι τόσο πολύ στις παραπάνω σκέψεις που δε μου μένει ούτε χρόνος, ούτε ενέργεια για να ασχοληθώ με το ίδιο το πρόβλημα και να προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω. Εδω που τα λεμε, ουτε με οτιδηποτε αλλο καταφερνω να ασχοληθω.
Έχω δυο ερωτήσεις λοιπόν, για όσους έχουν διάθεση:
1. Είχατε/έχετε κι εσείς τις σκέψεις που ανέφερα ή είμαι όντως τρελή :P ; Πως μπορω να τις διωξω;
2. ?Έχω όντως πρόβλημα; Γιατί κάθε πρωί, όταν ξυπναω, μια φωνούλα μέσα μου μουρμουρίζει ότι όλα είναι καλά, ότι πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι και αυτό είναι το φυσιολογικό. Οτι δε χρειάζεται να αλλαξω τιποτα. Γύρω στο μεσημέρι βεβαία η φωνούλα παύει να ακούγεται.
