Μα τελικά τόσο χάλια πάμε; Και ένα προσωπικό μου πρόβλημα...

Καλησπερίζω όλα τα αστεράκια του φόρουμ! Κάνοντας μια περιήγηση στο νετ πέτυχα και εσάς. Μπράβο που υπάρχει μια τέτοια κοινότητα ωστε να μπορούμε να συζητάμε ότι μας απασχολεί χωρίς να φοβόμαστε οτι θα μας πάρει κάποιος για τρελούς ή προβληματικούς...Γιατί όπως λέει και ο Μορφέας στο MATRIX, ΄΄\'αλλο να ξέρεις το μονοπάτι και άλλο να το βαδίζεις΄΄...

Διάβασα με προσοχή αρκετά μηνύματα, για να καταλάβω πως τελικά και εγώ δεν είμαι η μόνη που τραβάω ζόρια...Πράγμα το οποίο τελικά με επανέφερε σε μία αρχική μου απορία...

Τελικά τα πράγματα στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια έχουν επιδεινωθεί δραματικά ή ήταν πάντα έτσι, απλά τώρα τα εκδηλώνουμε περισσότερο λόγο της προόδου της ιατρικής; Οι σχέσεις μας με τους άλλους και με τον εαυτό μας ήταν πάντα τόσο μα τόσο δυσλειτουργικές;

Ίσως να θεωρείτε φίλοι μου οτι υπερβάλλω λίγο, ίσως και όχι...Αλλά ειλικρινά σας μιλάω πιστεύω πως εαν στα 10 εκ πληθυσμού δινόταν η ευκαιρία να κάνουν ένα ξέσπασμα, να πουν τις έννοιες και τα προβλήματα τους, θα ουρλιάζαμε ΟΜΑΔΙΚΩΣ! ! Μιλάω κάθε μέρα με κόσμο και κοσμάκη και όλοι μα όλοι έχουν και κάτι άσχημο να μου πουν. Κακές σχέσεις με γονείς, προβληματικές σχέσεις με τα παιδιά τους, νεκροί γάμοι και συμβιβασμένες σχέσεις, χάλια συνάδελφοι και χάλια αφεντικά, ατελείωτη δουλειά με λίγα χρήματα, μιζέρια, κακομοιριά, μια αδηφάγα και βρώμικη Αθήνα που δεν χωρά πια άλλο κόσμο, και μια αποκτήνωση που πηγάζει απο όλα αυτή τη δυστυχία με αποτέλεσμα να θέλει ο ένας να κατασπαράξει τον άλλο! Να κοιτάζονται όλοι με μισό μάτι, να μη συζητάμε πια.....

Λυπάμαι....λυπάμαι απεριόριστα....Τα έχουμε κάνει όλοι...μην πω τι.....

Οσο για τις δικές μου σκοτούρες....Θα τα πούμε λιγάκι αργότερα.....Προς το παρόν θα επεκταθώ σε άλλα θέματα του φόρουμ...;)

Πιστεύω κάποιο απο εσάς να ξέρετε τον ραδιοφωνικό σταθμό Ατλαντίς. Πριν απο μερικά χρόνια λοιπόν (το 97 αν δεν με απατά η μνήμη μου) σε μια απο τις βραδυνές τους εκπομπές των 12-2 μαζί με τη μουσική άνοιξαν και ένα θέμα συζήτησης, που έχει σχέση με τη μοναξιά. Για να μη σας τα πολυλογώ, η εκπομπή κατέληξε με παράταση μέχρι τις 08,00 τπ πρωί γιατί στην κυριολεξία έσπασε το τηλεφωνικό κέντρο απο τα μηνύματα! Ο καθένας έπαιρνε και έβγαινε στον αέρα γιατί είχε και μια λυπητερή ιστορία να πει για το τι πέρασε, πόσο δυστυχισμένος είναι και μάλιστα ήταν όλοι σχεδόν νεαρής ηλικίας. Ακούστηκαν φοβερά πράγματα εκείνο το βράδυ, παιδιά να κλαίνε στον αέρα, βιώματα προσωπικά και η εκπομπή τελείωσε με τους δύο εκφωνητές να λένε μετά απο 8 ώρες εκπομπής (!)εμβρόντητοι πως δεν περίμεναν τέτοια απήχηση, τόση πίκρα και τόση μα τόση μοναξιά....

Εμένα προσωπικά το πρόβλημα μου είναι πως μετά απο πολλά άσχημα παιδικά βιώματα που είχαν σχέση με αρρώστιες, κακή σχέση των γονιών μου, ατελείωτους καβγάδες και πολύ ξύλο (ο πατέρας μου να δέρνεται με τη μάνα μου, εγώ μαζί του, εγώ με την αδερφή μου και μετά να τρώμε ξύλο και οι δύο και ειδικά εγώ) κατέληξα απο ένα χαρούμενο παιδάκι να γίνω αρκετά κυκλοθυμική, να εμπιστεύομαι δύσκολα τους ανθρώπους και να κάνω πολύ κακες επιλογές φίλων και σχέσεων. Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίστημε αρκετά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή τα βάλαμε κάτω οικογενειακώς και τα βρήκαμε. Τώρα οι σχέσεις μου με τους γονεις μου είναι σαφώς καλύτερες, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το παρελθόν έχει αφήσει βαθιές πληγές που επανέρχονται πολλές φορές με θυμό, απραξία, αίσθημα κενού και εν ολίγοις ο καθένας να είναι στον κόσμο του. Νιώθωσαν να έχω 2 εαυτούς. Ο ένας είναι το κομμάτι του εαυτού μου που κατάφερα να περισώσω και αφορά την καλή μου πλευρά. Το γέλιο, τα αστεία, τη λογοτεχνία, την αγάπη για τη μάθηση και τις καλές -αλλά πάντα σε μια απόσταση απο εμένα- σχέσεις μου με τους γύρω. Η άλλη μου πλευρά αφορά το θυμό μου, την πίκρα μου, το να μην κοιμάμαι τα βράδια πολλές φορές για μέρες, να σαπίζω στην τηλεόραση, να μην θέλω να δω κανέναν, να ακούσω τίποτα, να με τσαντίζουν και να με νευριάζουν τα πάντα, να σπαταλάω λεφτά για βλακείες. Να κάνω απολογισμό και να βλέπω πίσω μου λάθη και στεναχώρια....Να μην μπορώ να χαρώ πραγματικά τίποτα, απλά να γελάω μηχανικά....Το θέμα είναι πως αυτή μου την πλευρά την ξέρω μόνο εγώ καλά και κανένας άλλος. Το περνάω μόνη μου αφήνοντας τους άλλους να πιστεύουν πως είμαι καλά, απλά λίγο...κυκλοθυμική...Μόνο στην αδερφή μου λέω κάποια λίγα...

Είμαι 1 χρόνο αρραβωνιασμένη και συζώ 2 χρόνια με ένα πολύ καλό ανθρωπο που αγαπώ και με αγαπά. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που έχουν όλοι λίγο πολύ αλλά επειδή και αυτός έχει περάσει δυσκολίες με τους δικούς του και κάποια βιώματα, με καταλαβαίνει αρκετά αλλά και πάλι προσπαθώ να μην τον αφήνω να καταλαβαίνει πόσο χάλια είμαι πολλές φορές. Δουλεύει πολλές ώρες και κατα κάποιο τρόπο δεν μπορεί να με ΄΄δει΄΄ με τα μάτια του. Ειμαστε και οι δύο κουρασμένοι, τα έξοδα τρέχουν, παίρνουμε λίγα χρήματα και δουλεύουμε πολύ, συν το γεγονός πως όλα αυτά μαζεμένα μας κάνουν δυστυχισμένους και η ανασφάλεια του παρελθόντος πολλές φορές προκαλεί τριβές. Ευτυχώς όσο μπορούμε τα κουβεντιάζουμε αλλά τι να το κάνεις που η κατάσταση δεν αλλάζει...Προσπαθούμε να πηγαίνουμε εκδρομούλες, εγώ να ασχολούμαι με τα χόμπυ μου...το παλεύω...αλλά είναι φορές που νιώθω πως όσο δεν αντιμετωπίζω τους δαίμονες μου και τις επιπτώσεις που μου άφησε, μπαίνω όλο και πιο βαθιά...

Ελπίζω να μην σας κούρασα...Ευχαριστώ.....:) Δεν ήξερα σε πια κατηγορία ακριβώς να βάλω το θέμα. Εαν έκανα λάθος συγνώμη, και αφήνω στην κρίση των mods που πρέπει να μεταφερθεί.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Δυστυχώς έτσι είναι. Η κοινωνία μας έχει πάρει τον κατήφορο. Το κακό είναι οτι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό. Παντού βασιλεύει το ψέμα, το μίσος, η αδικία και άλλες λέξεις που δεν λέγονται εδώ. Σε λίγες μέρες χάνω τη δουλειά μου και μένω άνεργος. Το θέμα δεν είναι αυτό, δεν είμαι ο μόνος. Το πρόβλημα είναι τα διάφορα \"παιχνίδια\" που έγιναν εντός εταιρείας ώστε να αμαυρωθεί το πρόσωπό μου. Και η πλάκα είναι οτι τα συγκεκριμένα άτομα, δεν έχουν κανένα συμφέρον έναντι στην θέση μου που μένει κενή. Χθες που τα σκεφτόμουν χάλασε η μέρα μου, ζαλιζόμουν πολλές φορές κατά τη διάρκειά της. Ξέρεις όμως τι λέω από μέσα μου. Θα το παλέψω, δεν παρατάω την προσπάθεια, δεν θα με νικήσει. Κι αν είναι να γίνει αυτό, δεν θα γίνει εύκολα! Χαίρομαι πραγματικά που σκέφτεσαι κι εσύ έτσι.

Το ίδιο περίπου πράγμα μου έτυχε εμένα σε μια παλιά μου εταιρεία. Είχαμε μια ΄΄κυρία΄΄ εκει πέρα η οποία επειδή ήταν εκεί 11 χρόνια και ήταν πολλά χρόνια ερωμένη του αφεντικού, νόμιζε πως ήταν εκει πέρα ο κεχαγιάς στο τσιφλίκι του πατέρα της -που λέει και ο λαός-. ʼσε που είχε τελειώσει μόνο ένα γυμνάσιο, αλλά επειδή ήταν τσαούσα -να μου επιτραπεί η λέξη-, είχε καταφέρει να γίνει γραμματέας διοίκησης και έκανε ολονών τη ζωή κόλαση με την ανοχή βέβαια αρκετών. Ε λοιπόν αυτή απο μένα τη βρήκε, όχι που θα την άφηνα.:P Οταν λοιπόν πήγα στην εταιρεία Γιώργο μου άρχισα σε ένα πολύ καλό πόστο και μέσα σε ένα χρόνο έβαλα αρκετά καλή υποψηφιότητα για προαγωγή...στη θέση της! Ήθελε η κυρία να βγει στις πωλήσεις που είχαν πιο πολύ χρήμα και επέλεξαν εμένα για να πάρω τη θέση της, γιατί αλλιώς εαν δεν άφηνε κάποιον στο πόδι της δεν θα μπορούσε να κυνηγήσει το πόστο που ήθελε. Πολλά πολλά μαζί της δεν είχα αν και δεν τη συμπαθούσα καθόλου. Εγώ γενικά δεν ασχολούμαι με κάποιον εαν αυτός δεν ασχοληθεί μαζί μου. Εκεί αρχίζει και η περιπέτεια μου. Μου έκανε τη ζωή ποδήλατο! Μου μίλαγε με πομπώδες και ειρωνικό ύφος, μου φώναζε μπροστά σε ολους και μου έκανε έντονες και μειωτικές υποδείξεις μέχρι και τσιγάρα και τυρόπιτα γύρισε και μου είπε να πάω να της πάρω, αφού πρώτα της βγάλω
-λέει- 100 φωτοτυπίες! Εννοείται πως δεν το έκανα! Ολο αυτό το πάρτυ κράτησε 1 μήνα όπου εμένα κανένας απολύτως δεν με ρώτησε εαν εγώ θέλω να αφήσω έστω το τμήμα πού ήμουν για να πάω στο πόστο αυτήνής! Και φυσικά αυτή ήταν πανευτυχής που είχε βρει νέο θύμα να ξεσπάει την αρχομανία και τα κόμπλεξ της! Αλλά έλα που....

Μην ανησυχείς και εγώ χάλια ήμουν για μερικές μέρες, και αυτή η κατάσταση απλά χειροτέρεψε τα ήδη επιδεινωμένα προβλήματα με το στομάχι μου που τα έχω απο μικρό παιδί λόγω της ΄΄καλοπέρασης΄΄που πέρασα στα παιδικά μου χρόνια και στη μετέπειτα ζωή μου. Ακόμα και τώρα αν και θεράπευσα το έλκος που είχα απο τα 20, πολλές φορές εαν συμβεί κάτι που θα με στεναχωρήσει ή θα με θυμώσει πολύ, μπορεί να φτάσω να κάνω εμετό για ώρες μέχρι να λιποθυμήσω απο την εξάντληση. Αλλά αντέχω, τι να κάνω...Ο καθένας ξεσπάει με τον τρόπο του....

Που λες, εκείνο τον καιρό μου έκαναν πρόταση για μια καλύτερη δουλειά (γι αυτο τελικά δεν πρέπει ποτέ να κλείνουμε πόρτες. ) Αυτή η χαμένη απο την άλλη περίμενε πως και πως απο τον εραστή της να αποφασιστεί η μεταφορά μου, για να τη βολέψει στο τμήμα που ήθελε. Παρεπιπτόντως ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να το κάνει, οπότε την πλήρωσα εγώ που ήμουν και η πιο καινούρια εκεί, και γι αυτό δεν με ρώτησαν καν. Εκεί της έκανα χοντρή ζημιά! Πάω την επόμενη στην εταιρεία, ανακοινώνω πως βρήκα καλύτερη δουλειά και πρέπει να φύγω σε μία εβδομάδα. Φυσικά τακτοποίησα όλες τις υποχρεώσεις μου πριν φύγω, και αυτή μόνο αποπληξία που δεν έπαθε γιατί όχι μόνο δεν ΄μπορούσε να ξεκολλήσει μετά απο τη θέση γραμματέως, αλλά μέχρι να βρεθεί κοπέλα να εκπαιδευτεί, φορτώθηκε και το πόστο μου!:cool: Μου είπαν μετά συνάδελφοι πως με έβριζε 1 βδομάδα γι αυτό που της έκανα!:D

Έχεις δίκιο να αγαναχτείς και σε καταλαβαίνω απόλυτα μα απόλυτα. Ο κόσμος τελικά έχει πάρα πολύ κακία μέσα του, πολλά κόμπλεξ και σύνδρομα και γενικότερα όλη τη μιζέρια, τη δυστυχία και την επιθετικότητα που του βγάζει η πολύ κακής ποιότητας ζωής που ζούμε, επειδή ακριβώς δεν έχει που να την ξεσπάσει, ψάχνει τρόπο να το κάνει σε κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο, είτε αυτό το άτομο είναι συζυγος και παιδί, είτε συνάδελφος στη δουλειά και πάει λέγοντας. Ρώτα γνωστούς, μπες στο ίντερνετ, άνοιξε εφημερίδες. Εαν δεν γίνει τίποτα πιστεύω να μπορείς να μπεις ταμείο ανεργίας. Είναι καλύτερο απο το τίποτα. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι απλά επιδεινώνουν την βεβαρυμένη κατάσταση μας, και μας κάνουν χειρότερα απο ότι ήδη είμαστε. Ξέρεις πόσες φορές έχω αφήσει το γραφείο μου και έχω κλειστει στο μπάνιο να ηρεμήσω για λίγα λεπτά επειδή φτάνω στα πρόθυρα; Αμέτρητες! Είναι φορές που θέλω να τα βροντήξω όλα και να φύγω τρέχοντας, να μη βλέπω άνθρωπο και ξεσπάω είτε με το να πάω στη κουζίνα να κάνω ένα καφέ, είτε να κλειστώ στο μπάνιο, είτε να πεταχτώ για ένα κολατσιο στο φούρνο. Ή άλλες φορές δέχομαι παθητικά την κατάσταση, χαμογελάω μηχανικά είμαι χάλια ή απλά περιμένω να πάω σπίτι. Κοπανιέμαι γιατί βαρέθηκα να υφίσταμαι και να ανέχομαι μια ζωή άτομα που μου διαλύουν την ψυχολογία, αφού μετά τους γονείς μου, οι σχέσεις μου και οι δήθεν φίλοι μου, και συνάδελφοι της συμφοράς μου έχουν κάνει τη χειρότερη ζημιά, έχοντας και εγώ βέβαια το μερίδιο μου.

Το μόνο που μπορώ να πω καλέ μου είναι πως δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε πως αυτός είναι ο κόσμος μας και απλά εμεις απο τη μεριά μας πρέπει να κοιτάμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Αν οι άλλοι θέλουν να είναι κακοί και ανάποδοι, επιλογή τους! Βρίσκομαι σε μια φάση που προσπαθω να βρώ το δρόμο μου, να κάνω τον απολογισμό μου και να διαλέγω πιο προσεκτικά τις επιλογές μου. Κάποια στιγμή -όταν νιώσω την κατάλληλη στιγμή για μένα- θα επισκεπτώ και έναν ειδικό. Βαρέθηκα να είμαι σε αυτή τη κατάσταση, θέλω να αρχίσω να ξαναλειτουργώ συναισθηματικά και να βγώ απο αυτή τη τρύπα που έχω πέσει. Μην το βάζεις κάτω. Δες την κατάσταση για τη δουλειά σου σαν ευκαιρία για νέα αρχή και αστους να σαπίζουν στη μιζέρια τους. Αυτοί θα έπρεπε να ντρέπονται, όχι εσύ. Εύχομαι να βρεις γρήγορα μια καλή δουλειά και να σου πάνε όλα μα όλα καλά.....:)

Και λίγα της έκανες. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι πραγματικά απίστευτοι.
Κάνε υπομονή κι όλα θα πάνε καλύτερα. Μπορεί στην κατάσταση που βρίσκομαι λόγω δουλειάς να μην το πολυ-πιστεύω αυτή τη στιγμή. Η αλήθεια είναι όμως οτι κανείς δεν χάνεται. Και βέβαια δεν εννοώ μόνο το θέμα της εργασίας. Εννοώ ότι έχει σχέση με την καθημερινότητα που ξεκινώντας νορμάλ το πρωί, μπορεί να μας κάνει να γυρίζουμε ερείπιο το βράδυ.
Εμένα τον τελευταίο κυρίως χρόνο στη δουλειά, τα πράγματα πήγαιναν απ\' το κακό στο χειρότερο. Κάτι η αλλαγή καθηκόντων που ήθελαν να μου επιβάλλουν λόγω της μείωσης δουλειάς, κάτι διάφορα λογάκια από διάφορες \"συναδέλφους\" προς τα αφεντικά, ίσα που κρατιώμουν με νύχια και με δόντια στην εταιρεία. Όχι γιατί τους αγαπούσα. Γιατί ο κλάδος μου είναι πολύ κορεσμένος. Απόδειξη οτι δεν βρίσκω δουλειά εδώ και 2 μήνες. Ευτυχώς, για τον ένα και τον άλλο λόγο, μου έδωσαν αυτό το περιθώριο. Όπως βλέπεις αποφεύγω να δώσω λεπτομέρειες γιατί πλέον τους έχει φοβηθεί το μάτι μου εδω μέσα!
Γεγονός είναι, και θέλω να σταθώ εκεί για να βοηθηθεί όποιος έχει περάσει ή περνάει τα ίδια, οτι δεν το βάζω κάτω. Πριν από 3 χρόνια, πέρασα τα ίδια όταν η εταιρεία που δούλευα έκλεισε και μας πέταξαν στο δρόμο χωρίς να μας αποζημιώσουν. Τότε ήρθε και η πρώτη κρίση πανικού. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ πως θα ήταν αν μου το έλεγαν με τόσο έντονα συμπτώματα. Τώρα έχω παραπάνω λόγους να αγχωθώ και να καταπέσω πάλι, αλλά αυτό δεν θα γίνει. Δεν το αφήνω να συμβεί και αν συμβεί δεν θα είναι τόσο έντονο. Λίγη παραπάνω θέληση χρειάζεται και από \'μένα και από όλους. Και όλα θα πάνε καλά.

Εχεις δίκιο....είναι άσχημο πράγμα η ανεργία....Ξέρω καλά τι σημαίνει να είσαι άνεργος, να σε κοιτάνε όλοι σαν να είσαι ...καημένο...να νιώθεις οτι κόπιασες τζάμπα για να γίνεις κάτι. Να στέκεσαι στην ουρά του ταμείου και να βλέπεις τους υπολοιπους στην ίδιο μοίρα με σένα...Ήμουν και εγώ άνεργη πολύ καιρο...Τα πράγματα είναι ζοφερά για όλους πλέον...Σκέψουν τι να πουν και άνθρωποι που τους πέταξαν στο δρόμο με παιδιά, εγγόνια και είναι απο 50 και πάνω....Welcome to Greece! Είναι άλλο να σου λένε να μη στεναχωριέσαι και πως θα τα καταφέρεις, να μην πανικοβάλλεσαι, και άλλο να το ζεις....Γι αυτό πιστεύω ειλικρινά πως εδώ που κατάντησε αυτή η χώρα εαν αφήναν όλοι τον εαυτό τους ελεύθερο θα ούρλιαζαν κανονικά. Ίσως γι αυτό ΄και η οικογένεια, ο γάμος και η θρησκεία πλέον αμφισβητούνται, καταρρέουν και αλλάζουν ριζικά. Πέφτουν μάλλον σιγά σιγά οι μάσκες....

Όταν πάθαινα κρίσεις πανικού -εδώ και 1 χρόνο περίπου βελτιώθηκε η κατάσταση- ο πανικός μου ανακατευόταν με θυμό και απόγνωση. Απόγνωση γιατί δεν άντεχα να είμαι έτσι, θυμό γιατί επέτρεπα στον εαυτό μου να φτάνει σε αυτή τη κατάσταση, και γιατί επέτρεψα σε πολλούς ανθρώπους να με φτάσουν σε αυτό το σημείο. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πολύ αυστηρό και καταπιεσμένο, οπου η καλή μου διάθεση και ο αυθορμητισμός μου ήταν κάτι το κακό, κάτι που δεν θα πρέπει να εκδηλώνεται. Ούτε σε πάρτυ δεν μπορούσα να πάω...Όλοι για το ΄΄καλό μου΄΄ προσπαθούσαν να με βάλουν σε ένα καλούπι. ΠΡΕΠΕΙ να είσαι έτσι. ΠΡΕΠΕΙ να είσαι αλλιώς, για το καλό σου, για το καλό σου....(Τελικά ήξερε ο Μηλιώκας γιατι έγραψε αυτο το τραγούδι) μέχρι που στο τέλος κόντεψα να πεθάνω...στην κυριολεξία! Αλλά ξέρεις κάτι; Κοίτα εσύ ποιο είναι το καλό σου...Προσπάθησε να κάνες ότι καλύτερο μπορείς για σένα...ότι σε κάνει να νιώθεις καλά...Απο ένα καφεδάκι μέχρι μια βόλτα...Εαν έχεις βρει και κάποιον ειδικό που πιστεύεις οτι σε βοηθάει ακόμα καλύτερα. Δεν σου δίνω συμβουλες προς Θεού..απλά σου λέω την άποψη μου. Και ελπίζω μέσα σε αυτό το διάστημα να μου γράψεις οτι βρήκες και μια καλύτερη δουλειά...Ελικρινά σου εύχομαι καλή τύχη.:)

Σ\' ευχαριστώ πάρα πολύ!

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μην αισθάνεσαι άβολα λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Εγώ τα λαμβάνω σαν συμβουλές και δεν σε παρεξηγώ καθόλου.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσες. Μάλιστα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Έχω ζήσει κι εγώ στιγμές που μοιάζουν με αυτές που περιγράφεις. Να σου πω όμως κάτι; Μεγάλωσες τώρα (μην το πάρεις στραβά, καλοπροαίρετα το λέω) και θα πρέπει σιγά-σιγά να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω σου. Το ξέρω οτι το προσπαθείς γι αυτό και φαίνεται. Οι σκιές του παρελθόντος μας κυνηγούν μερικές φορές, με προσπάθεια όμως τουλάχιστον φωτίζονται κάπως.

Ήδη ψάχνω για δουλειά και να είσαι σίγουρη ότι όταν θα βρω θα στο πω. Σ\' ευχαριστώ.

Εχμμμ...να πω κι εγώ τον δικό μου πόνο; Διάβασα αυτά για τους συναδέλφους και αυτά που προκαλούνε κι είπα να γράψω κι εγώ την προσωπική μου εμπειρία.

\'Εχω λοιπόν μια συνάδελφο η οποία απο τότε που ήρθε μου\' χει κάνει τα νεύρα τσατάλια. Απο την αρχή φάνηκε πως με ζήλευε φοβερά. Δεν της λείπει τίποτα εμφανησιακά, αλλά ψυχικά της λείπουν πολλά απ\' ότι φαίνεται. Απο πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Απο τα ρούχα μου που τα σχολίαζε με την πρώτη ευκαιρία και μετά απο μια εβδομάδα πήγαινε κι έπαιρνε σχεδόν τα ίδια; Απο τα σχόλια τα προσβλητικά που πετάει για ότι βρει πρόχειρο π.χ. για τα μαλλιά μου; \'Η να πω μήπως για τα σχόλια που έκανε πάνω στη δουλειά μου χωρίς καν να έχει την αρμοδιότητα; \'Οταν αντιλαμβανόταν ότι κάτι καλό μου συνέβαινε \"μαύριζε\". Παδιά σας μιλάω την φοβόταν το μάτι μου! Κατέβαζε μούτρα, χτυπιόταν κυριολεκτικά στο πληκτρολόγιο, πετάγονταν απο την καρέκλα απο τα νεύρα της, τέτοια πράγματα.. \'Οταν μάλιστα ερχόταν το αγόρι μου να με πάρει, κατέβαινε νωρίτερα, πήγαινε στο αυτοκίνητο για να τον χαιρετίσει τάχα και σχεδόν του πέταγε τα β.... έξω!
Περνάει κάθε μέρα πίσω απο την καρέκλα μου και την χτυπάει \"κατά λάθος\", ενώ ξέρει ότι έχω πρόβλημα στη μέση. \'Οταν ήρθε μια καινούρια συνάδελφος και γίναμε αμέσως φίλες λύσσαξε! Προσπάθησε να την τραβήξει απο κοντά μου, και της έγινε κολιτσίδα να γίνουν φίλες. Απέτυχε οικτρά βέβαια, γιατί ευτυχώς η άλλη κοπέλα είδε τι άνθρωπος είναι και την έφτυσε κανονικότατα. Εκεί το ευχαριστήθηκα παιδιά! Είχε αποτύχει να με πληγώσει και η φίλη μου την στόλισε κι απο πάνω χαχαχαχα.

Κι αυτά είναι μόνο ελάχιστα απο αυτά που έχει κάνει, δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα τώρα. Και βέβαια δεν τολμώ να φανταστώ τι λέει για μένα πίσω απο την πλάτη μου, γιατί τέτοια που είναι, δεν έχει διστάσει να θάψει κι άλλους συναδέλφους σε μένα.. οπότε.. φαντάζομαι τί φήμες θα έχει διασκορπίσει για το άτομό μου.

Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος να σπαταλάει όλη του τη ζωή με τέτοιες συμπεριφορές και να έχει τόση συσσωρευμένη κακία μέσα του... Δεν έχει κάτι καλύτερο να κανει; Καλά την ξέρω την απάντηση, απλά δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι. Πάει έχει ξεφύγει ο κόσμος... Δυσλειτουργικοί άνθρωποι που βγάζουν τα απωθυμένα τους σε όποιον βρεθεί μπροστά τους και είναι αρκετά ευγενικός ώστε να μην τους ρίχνει καμιά ανάστροφη μπας και συνέλθουν... Τί να πω πια..

Φυσικά να μας πεις ότι θέλεις, δεν χρειάζεται καν να ρωτάς!

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι τελικά πως ξεφυτρώνουν τέτοια άτομα παντού σαν τα μανιτάρια. Τα κλωνοποιούν κρυφά και μας βάζουν να συνεργαζόμαστε για να μας σπάνε τα νεύρα;
Εντάξει, πέρα από την πλάκα, άτομα αυτού του στυλ νομίζουν οτι κάποια μέρα θα γίνουν διευθυντές στην θέση του διευθυντή και να μην πω ποιον νομίζουν οτι έχουν πιάσει κι από που! Συγνώμη για το ξέσπασμα, δεν τους αντέχω πλέον. Όλη την ώρα πίσω από τους διευθυντές και τους προϊσταμένους, λες και θα πάρουν σύνταξη από εκείνη τη συγκεκριμένη δουλειά. Κάθονται πολλές ώρες παραπάνω για να φύγουν τελευταίοι, τρέχουν σαν τρελοί να φέρουν πρώτοι ότι ζητήσει το αφεντικό και τόσα άλλα. Και εντελώς συμπτωματικά, ότι τους έχεις εμπιστευτεί, το έχει μάθει και το αφεντικό. Θέλει υπομονή, όχι για να συνεργάζεσαι μαζί τους μόνο. Αλλά και για να μην τους κοπανήσεις καμιά μέρα.

Όχι Γιώργο μου κανένα πρόβλημα. Αυτό το λέω πολλές φορές στον εαυτό μου, αλλά τελικά όταν το παρελθόν έχει αφήσει τα σημάδια του και μπαίνουμε και εμείς μόνοι μας σε μια συναισθηματική ατραπό που καταλήγει φαύλος κύκλος εκεί μετά τα προβλήματα χειροτερεύουν ή εμφανίζονται σε άλλη μορφή. Εγώ την αυπνία και τις κρίσεις πανικού τις έχω απο τα 13-14 περίπου και κάθε φορά που συνεβαινε κάτι στρεσογόνο γινόμουν χάλια και δεν μπορούσα να σταματήσω να είμαι χάλια όσο και να προσπαθούσα να το εκλογικεύσω. Οι κρίσεις πανικού με έπιαναν κυρίως βράδυ που γυρνούσα σπίτι και αποφόρτιζα όλη την ένταση. Δούλευε το μυαλό μου, σκεφτόμουν το συμβάν που με στεναχώρησε ή με τσάντισε, μετά αλυσιδωτά σκεφτόμουν παρόμοιες καταστάσεις που με απογοήτευσαν στο παρελθόν, έβγαιναν τα απωθημένα μου στην επιφάνεια και τρελαινόμουν κανονικά. Τι και αν το συζητούσα με την αδερφή μου ή με καλούς φίλους, τι και αν προσπαθούσα να ηρεμήσω, τι και που έλεγα στον εαυτό μου οτι αυτό που κάνω με καταστρέφει, να προσπαθήσω να ηρεμήσω και όποια άλλη εκλογίκευση, ήταν σαν να έχω πατήσει ένα διακόπτη που δεν μπορούσα να κλείσω. Με έπιανε πανικός, νόμιζα πως θα πέσει το σύμπαν να με πλακώσει, κανα δυό φορές έφυγα απο το σπίτι μέσα στη μαύρη νύχτα και περπατούσα μόνη μου να προσπαθήσω να καλμάρω...Τίποτα απολύτως! Τον τελευταίο χρόνο με έχει γυρίσει αλλιώς. Σταμάτησαν οι κρίσεις και μου έχει βγει εκτός απο έντονη αυπνία, μια απάθεια, μια μελαγχολία, μια μηχανικότητα. Σαν να τα ζει κάποιος άλλος αυτά και εγώ να βλέπω ένα κακό έργο. Αποστασιοποιήθηκα εντελώς...δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό....Ίσως είναι ένα φωτεινό διάλειμμα. Απλά με πιάνει απο το πουθενά και αρχίζω να κλαίω και μόλις σταματήσω νιώθω καλύτερα...Το μόνο βέβαιο είναι πως καταλήγουμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα. Πρέπει να γίνει κάτι γι΄αυτό, να βρούμε τρόπους να βγούμε απο το τέλμα και να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας ξανά. Πρόσεχε την οδήγηση σου και εσύ, μην γίνει τίποτα καμία μέρα βρε παιδί μου και τρέχουμε. Τουλάχιστον ελπίζω εαν βρεις γρήγορα μια άλλη δουλειά να σε βολεύει να χρησιμοποιείς κάποιο μέσο μεταφοράς και να αποφεύγεις το αυτοκίνητο.

Πάντως έχετε δίκιο και οι δύο. Κάποια συνωμοσία των μικρόψυχων είναι αυτή για να τρελαίνουν τους υπόλοιπους δεν εξηγείται αλλιώς αυτό. Βοήθεια μου, μήπως να της κόψεις τον αέρα σιγά σιγά αυτής της κουρούνας; Ξέρεις δεν είναι ανάγκη να πλακωθείς ή να λογοφέρεις. Ένα άγριο βλέμμα και μερικές κοφτές και ξεκάθαρες κουβέντες μερικές φορές, είναι αρκετά για να συμμαζευτεί ο άλλος και να καταλάβει πως δεν τον παίρνει να κάνει ασχήμιες. Παίρνουν θάρρος όταν εμείς τους το δίνουμε. Γενικότερα μετά απο τόσες κατραπακιές, εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως, όταν κάποιος μας πληγώνει ή μας φέρεται άσχημα είναι γιατί εμείς του το επιτρέπουμε, είτε είναι γονιός, είτε είναι εραστής, είτε φίλος. Οι ξεκάθαρες κουβέντες και το να βάζεις τον καθένα στη θέση του απομακρύνοντας τον είναι συνήθως αποτελεσματικές μέθοδοι.

Αναρωτήθηκα και εγώ πολλές φορές πως μερικά άτομα είναι αυτά που είναι. Αλλά μάλλον τελικά η απάντηση είναι απλή. Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του. Όπως εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε, έτσι και αυτοί είναι τα άτομα που είναι. Όπως εμείς αντλούμε ευχαρίστηση να πιούμε ένα ουζάκι με κολλητό, έτσι και αυτοί αντλούνε ευχαρίστηση με το να σπάνε τα νεύρα των άλλων. Εμεις ξεσπάμε τα απωθημένα μας σε εμάς και αυτοί στους άλλους. Αυτό τους κάνει να νιώθουν πως είναι κάποιοι. Πως υπερισχύουν απέναντι σε καποιον άλλο άνθρωπο, οτι είναι πιο δυνατοί, και εν τέλει πιο έξυπνοι. Αλλά δεν είναι ούτε εξυπνότεροι, ούτε ικανότεροι. Μικρόψυχα ανθρωπάκια είναι που έχουν φτιάξει τον κόσμο τους έτσι και νομίζουν πως κάτι κατάφεραν. Και η ειρωνεία είναι πως αυτό το κόμπλεξ και η κακία δεν γνωρίζει ούτε ηλικία, ούτε μόρφωση ούτε οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση. Είναι θέμα ψυχής.

Βρε ουστ λέω εγώ! Μακριά και αλάργα απο εμάς τέτοια άτομα. Κανονικά αυτούς θα έπρεπε να τους πάνε στη Σπιναλόγκα!:P:D:P:D

Απλά, άνθρωποι με αυτό τον τρόπο σκέψης εκτός από το θράσος που τους διακρίνει, έχουν και ένα απίστευτο ταλέντο να εντοπίζουν \"καλούς χαρακτήρες\" ανθρώπων και να τους εκμεταλεύονται όσο μπορούν. Από τη μια το θράσος του στυλ πλακίτσα με το αφεντικό. Όχι όμως πλακίτσα όπως την κάνουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Κάποια στιγμή τα πράγματα χοντραίνουν και αν δεν έχεις το θράσος να συνεχίσεις να λες δεν θα μπορέσεις να ανεχτείς την παρατήρηση που σίγουρα θα σου γίνει. Από την άλλη, έχουν και το ταλέντο της ρουφιανιάς. Εδώ καταντάνε να \"δώσουν\" στα αφεντικά μέχρι και τις καθαρίστριες όταν ξεχάσουν να αδειάσουν ένα καλάθι από κάποιο γραφείο. Κάνουν συνειδητά κακό σε έναν άνθρωπο φτωχό που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του καθαρίζοντας ότι έχουνε πετάξει από \'δω κι από κει, σε έναν άνθρωπο που τις περισσότερες φορές έχει τη διπλάσια ηλικία από αυτούς και που στην τελική ακόμα κι έτσι να το δούν δεν έχουν κανένα συμφέρον από την πιθανή απόλυσή του. Δεν θα \"δώσουν\" συναδέλφους όταν παραπονεθούν για παράδειγμα κάποια στιγμή για το μισθό ή τις χιλιάδες ώρες απλήρωτης υπερωρίας; Η μαγεία είναι όμως αν έχουν όντως συμφέρον από μια πιθανή απόλυσή σου. αν για παράδειγμα εργάζεστε στο ίδιο τμήμα, ή έχετε την ίδια ειδικότητα. Τα παραδείγματα χιλιάδες. Είμαι σίγουρος οτι τα έχετε ζήσει όλοι και δεν χρειάζεται να μακρυγορώ.
Όλα αυτά τα κάνουν γιατί, όπως πολύ σωστά είπες, τους δίνουμε το δικαίωμα να τα κάνουν. Και βέβαια, κακά τα ψέμματα, τα περισσότερα αφεντικά προτιμούν τους υπαλλήλους που είναι από κοντά. Σε μια πιθανή αντιπαράθεση, δυστυχώς τις περισσότερες φορές παίρνουν το μέρος αυτό. Ξέρω οτι θα διαφωνήσετε, γιατί ίσως μερικοί έχετε την τύχη να εργάζεστε με σοβαρούς ανθρώπους, πάντως για μένα μέχρι στιγμής αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Όσο για το θέμα του αυτοκινήτου, μην ανησυχείς. Δεν είναι τόσο χάλια τα πράματα. Με πιάνει 99 στις 100 φορές όταν είμαι σταματημένος στην κίνηση ή σε φανάρι. Όταν ξεκινήσω δεν με πειράζει, μέχρι να ξανασταματήσω. Αφού καμιά φορά όταν περιμένω σε κόκκινο και το καλοσκεφτώ, μου έρχεται μια απότομη ζάλη που διαρκεί 1-2 δευτερόλεπτα. Έχει τύχει να βάλω ταχύτητα για να φύγω (να πάω πού; πάνω απ\' τον μπροστινό μου; ) και όταν ανάψει το φανάρι να αισθάνομαι να μου περνάει. Μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα.
Εντάξει, τη νύχτα εκτός πόλης οδηγώ πάντα προσεκτικά, γιατί κουράζονται τα μάτια μου. Οδηγώ γύρω στα 15 χρόνια. Ε, στα 3 τελευταία που αισθάνομαι άβολα μερικές φορές όταν οδηγώ, δεν έχω πάθει ή προκαλέσει τίποτα απολύτως. Ούτε βέβαια και στα υπόλοιπα 12!;):D

Εγώ πάντως δεν θα διαφωνήσω. Πλην κάποιων σοβαρών εξαιρέσεων, οι περισσότεροι εργοδότες μπορεί να διατυμπανίζουν τα περι συναδελφικότητας και κολοκύθια τούμπανα, αλλά όσους περισσότερους ρουφιάνους έχουν δίπλα τους τόσο το καλύτερο γι΄αυτούς. Ο εργοδότης που είχα εγώ ήταν πολύ καλός άνθρωπος αλλά οι σπιούνοι, σπιούνοι, δεν τίθεται θέμα. Και φυσικά τους υποθάλπτουν γιατί τους χρειάζονται. Και ναι, όντως έχεις δίκιο. Βλέπεις μια εμμονή να υπονομεύσουν και να κάνουν κακό ακόμα και άτομα που θεωρητικά δεν αποτελούν καμία απολύτως απειλή. Απλά για αν έχουν την ικανοποίηση. Βέβαια να σου πω και κάτι; Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τη νοοτροπία της κλίκας και της ρουφιανιάς ο Έλληνας πάντα την είχε στο αίμα του. Την έχουμε αυτή την τάση απο την αρχαιότητα ακόμα. Δεν είναι τυχαίο πως αν και η Ελλάδα μεγαλούργησε, αυτό το έκανε για πολύ μεγάλο διάστημα με τη νοοτροπία της πόλης-κράτους και τους συνεχείς εμφύλιους. Πάντα είχαμε τον διχασμό στο αίμα μας. Ενωμένοι μεν στις δυσκολίες αλλά κατα τα άλλα ο καθένας για το τομάρι του και να φάει ο ένας τον άλλο. Είναι και η νοοτροπία μας σαν λαός ελαττωματική. Απο εκεί και πέρα όπως προείπαμε, είναι τελικά τι χαρακτήρα έχει ο άλλος, με τι ευχαριστιέται, και εαν τελικά εμείς οι ίδιοι διαλέγουμε να ανήκουμε σε μία ΄΄αυλή΄΄, να είμαστε παρατρεχάμενοι κάποιου με κάθε κόστός ή απλά να κοιτάμε τη δουλεία μας, τρίζοντας βέβαια τα δόντια σε καποιους εκεί που κρίνουμε οτι είναι απαραίτητο!

Χαίρομαι που είναι όλα οκ με την οδήγηση σου!;)

Ακριβώς αυτό που λες. Όλοι δήθεν απεχθάνονται τη ρουφιανιά και την καταδικάζουν, αλλά πάντα ακόμα και εμφανώς τις περισσότερες φορές, παίρνουν το μέρος του \"καλοθελητή\". Ήθελα να \'ξερα ώρες-ώρες, δεν καταλαβαίνουν οτι ο καλός υπάλληλος δεν είναι αυτός που ρουφιανεύει τους πάντες; Είναι όμως έτσι όπως το λες. Δυστυχώς είναι η νοοτροπία μας έτσι. Αν είμασταν ενωμένοι σαν λαός θα μας υπολόγιζαν όλοι. Και έξω από την Ελλάδα και μέσα.

Ναι, δόξα τω θεώ τα πράγματα σε σχέση με την οδήγηση δεν είναι τελείως χάλια. Έχω την αίσθηση οτι σιγά-σιγά, θα ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό που κόλλαγε στην κίνηση και χάζευε ανέμελος έξω, χωρίς να αλλάζει νευρικά σταθμούς στο ραδιόφωνο.

Quote:

---

Originally posted by Giorgos
Έχω την αίσθηση οτι σιγά-σιγά, θα ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό που κόλλαγε στην κίνηση και χάζευε ανέμελος έξω, χωρίς να αλλάζει νευρικά σταθμούς στο ραδιόφωνο.

---

Αχαχαχα! Απίστευτο! Και εγώ το ίδιο κάνω! Αλλάζω σταθμούς κάθε λίγο και λιγάκι μέχρινα βρω κάτι να μου αρέσει και μετά ξανά μανά απο την αρχή!:D:D:D Όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο του άντρα μου να πάμε κάπου ή του πατέρα μου, αγαναχτούνε και οι δύο γιατί δεν ξεκολλάω το χέρι μου απο το κουμπί!;)

:D:D

Ναι αλλά εσύ δεν αλλάζεις σταθμούς γιατί σε πειράζει να σταματάς στα φανάρια ή να κολλάς στην κίνηση, έτσι δεν είναι;

Giorgo, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και Anoixiatikh επίσης!

Έχετε δίκιο, δεν ξέρω τι με είχε πιάσει και ενώ είμαι γενικά άτομο που δεν μασάει τα λόγια του και μπορεί να την πει χοντρά στον άλλον, εδώ μέσα(στη δουλειά εννοώ) σαν να μου είχε δεθεί η γλώσσα. Σαν να νεκρώθηκε η λειτουργεία της αυτοπροστασίας μου. Σαν να δείλιαζα, σαν να μην έβρισκα τα σωστά λόγια. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Πως είναι τα παιδάκια που πάνε νηπιαγωγείο και φοβούνται τον κόσμο και πρωτοβγαίνουν σ\' αυτόν και δεν ξέρουν πως να φερθούν; \'Ετσι κι εγώ. Μα αν είναι δυνατόν...! Τι σόι κόλλημα είχα φάει κι εγώ δεν ξέρω. Μάλλον φοβόμουνα μήπως ξεσπάσω άσχημα και το παρακάνω γιατί είμαι και νευρική κι ας μη μου φαίνεται και δεν ήθελα να συμβεί αυτό μέσα στο χώρο εργασίας μου. Αλλά απ\' ότι φαίνεται το παράκανα. Τώρα την εν λόγω κυρία την αποφεύγω επιδεικτικά, της δείχνω καθαρά ότι η ύπαρξή της μου είναι αδιάφορη, μου μιλάει και την κοιτάω με υποτιμητικό βλέμμα και της έχει κοπεί η φόρα, όχι τελείως, αλλά της έχει κοπεί κατά πολύ.

Ευτυχώς αρχίζω και ξεκολλάω. Και να σκεφτήτε ότι αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους μου, αυτό το κόλλημα στο να κόψω τη φόρα κάποιου τέτοιου ατόμου, άρχισε με το που έπιασα δουλειά. Τι ήταν αυτό που με έκανε να αντιδράσω σαν πρωτάρα της ζωής δεν ξέρω. Πάντως για αρκετό καιρό με είχε τσακίσει ψυχολογικά. \'Ενιωθα σαν εσένα Anoixiatikh, γύρναγα σπίτι και δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Σκεφτόμουνα όλη την ώρα όλα όσα είχαν συμβεί και όσο καλά και να ήταν τα υπόλοιπα πράγματα, δεν μπορούσα να το διώξω απο το μυαλό μου. Αυτό το μαγικό κουμπάκι που σε κάνει να ξεχνάς ότι άσχημο έχει συμβεί δεν πατιόταν με τίποτα! Το αγόρι μου με το οποίο συζούμε, με έβλεπε συνέχεια προβληματισμένη, κουρασμένη, με κακή διάθεση, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε με το να βγαίνω έξω δεν κατάφερνα να ξεχαστώ. Και μετά όλο αυτό γύρισε σε αυπνίες. Σαν να με κατέτρεχε κάτι απο το οποίο δεν μπορούσα να ξεφύγω. Τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν οι απαντήσεις που δεν έδινα σε όποιον κακόβουλο με ενοχλούσε. \'Ηταν ο θυμός που δεν έβγαινε. \'Ηταν ο τσαμπουκάς που είχα χάσει. Και βγήκε σε αρρώστια. \'Εχω αρκετό καιρό που ταλαιπωρούμαι απο κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου κι ο γιατρός είπε ότι για ένα μεγάλο μέρος ευθύνεται το στρες που έχω. Αυτή ήταν και η αφορμή να ξανασκεφτώ αρκετά πράγματα και να αποφασίσω να \"ξυπνήσω\". Κανένας τέτοιος άνθρωπος δεν αξίζει να μας αρρωσταίνει παιδιά, καλύτερα να με χαρακτηρίσουν αγενή παρά να χαλάω τη ζωούλα μου και την υγεία μου.

Αυτά προς το παρόν. Γράφω για τις προσωπικές μου εμπειρίες για να τα ξανασκέφτομαι κι εγώ και να ξεκολλήσω μια ώρα αρχίτερα αλλά και για να βοηθήσω κι εσάς, ελπίζω να το κάνω, έστω και λίγο...

Φίλη Voitheia,
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για την αντίδρασή σου. Μερικές φορές το θράσος και μόνο μερικών ανθρώπων μπορεί να μη σου αφήσει καμία δυνατότητα αντίδρασης. Είναι, κατά τη γνώμη μου, φυσιολογικό το γεγονός να σου φταίει ο εαυτός σου γιατί δεν είπες κάτι που έπρεπε να πεις ή σκέφτηκες τις επιπτώσεις. Το παθαίνουμε όλοι μας.
Είναι επιβεβαιωμένο οτι αν κόψεις τη φόρα κάποιου με τον τρόπο σου θα τον φέρεις στα νερά σου. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι ιδιαίτερο. Απλά να σκεφτείς τον εαυτό σου και το συμφέρον του. Τότε θα δεις πόσο καλύτερα θα αισθανθείς.

Γιώργο, το πατάω στα φανάρια, στη κίνηση, όταν οδηγάω, και επειδή μια μέρα τα έβαλα κάτω και είδα οτι αυτο δεν είναι και πολύ σωστό, και μάλλον επικίνδυνο, πήγα και έκανα πατέντα, και όλα τα κουμπιά του ραδιοφώνου, τα σύνδεσαν με έξτρα κουμπιά στη βάση του τιμονιού, που έχουν όλες τις βασικές λειτουργίες χωρίς να απλώνω το χέρι μου και να αποσπάται η προσοχή μου. Πήρα την ιδέα απο το Punto της αδερφής μου που έχει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Βοήθεια μου, η κολλητή μου είχε χρόνια προβλήματα με τη μέση της. Για ένα διάστημα μάλιστα δεν περπάταγε καν και αναγκάστηκε να μείνει στο κρεββάτι 2 μήνες πριν κάνει τελικά χειρουργείο. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά, και ακόμα έχει μια αστάθεια και μια δυσκολία σε κάποιες κινήσεις, αλλά δεν το βάζει κάτω αυτή. Παντρεύτηκε κιόλας και είναι μια χαρά. Μόνο παιδάκι δεν θα κάνει ακόμα, της είπε ο γιατρός να περιμένει 2-3 χρονάκια ωστε να ολοκληρωθεί η θεραπεία της και να επανέλθει η μέση της, γιατι προς το παρόν θα είναι δύσκολο να σηκώσει το βάρος ενός μωρού. Πάνω απ΄όλα την υγειά μας παιδιά! Την ψυχική και τη σωματική. Και μπορεί με την ψυχή μας να μην τα καταφέρνουμε πάντα, οπότε τουλάχιστον να προφυλάξουμε το σώμα μας.

Και όσο για το ΄΄κόλλημα΄΄ που έχεις φάει, δεν είναι τίποτα. Και εγώ έχω μπλοκάρει κάποιες φορές, και μάλιστα μετά απόρησα γι΄αυτό. Είναι λίγο η ψυχική κούραση, λίγο το οτι δεν έχεις όρεξη να τσακωθείς και να αναστατωθείς, λίγο το οτι το μυαλό σου αρνειται να συνειδητοποιήσει κάτι που ξέρει πως θα το αναστατώσει. Είναι και λίγο ένα είδος αυτοπροστασίας ή απάθειας. Αν πάντως δεις πως εξαντλείται η υπομονή σου και σου σπάει τα νεύρα, τρίξε της λίγο τα δόντια...Θα νιώσεις καλύτερα...:P

Μη στεναχωριέστε μπουμπούκια μου! Γι αυτό μαζευτήκαμε εδώ! Να λέμε ο ένας στον άλλο τον πόνο και τις έννοιες του! Εμένα προσωπικά μου αρέσει που τα λέμε.:)

Πάντως βρε παιδιά, πολύ καταπίεση παντού... Πολύ ψυχολογική φθορά... Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αναλώνονται οι μέρες της ζωής μας έτσι, στο βρόντο, είτε στη δουλειά με άτομα γύρω σου τα οποία δεν επέλεξες να είσαι μαζί τους τόσες ώρες την ημέρα, είτε με οικογένειες που όση και καλή θέληση να είχαν για να μας προστατέψουν καταπίεσαν πολλά θέλω μας, είτε οι τάχα κοινωνικές συναναστροφές που είναι γεμάτες υποκρισία και μόνο ψυχική ηρεμία δεν προσφέρουν... όλα αυτά με κάνουν και θλίβομαι... Δεν είμαι αντικοινωνική, ούτε μισάνθρωπος, αγαπάω τους ανθρώπους και πάντα ελπίζω, έστω και βλακωδώς, αλλά δεν με παίρνει πια να ζω έτσι στην καταπίεση. Θα μου πεις, τί να κάνεις, πως θα επιβιώσεις, έτσι είναι ο κόσμος κι εμείς πρέπει να τον δεχτούμε και να προσαρμοστούμε μέσα σ\' αυτόν. Θέλτε να σας απαντήσω τελείως ειλικρινά; Δεν έχω ιδέα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω μια δύναμη μέσα μου που δεν με αφήνει να δέχομαι τα πράγματα που δεν μου αρέσουν. Μπορεί βέβαια αυτό που έχω να λέγεται απλά βλακεία χαχα, αλλά με παρηγορεί και μόνο που υπάρχει. Κι η παρηγοριά είναι ένα δώρο απο μόνη της. Το σημαντικό είναι να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, να καταλάβουμε πως είναι ο καλύτερος φίλος μας, να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε και να τον καλλιεργούμε, με την ίδια φροντίδα που καλλιεργούμε ένα αγαπημένο λουλούδι. Και ποιός ξέρει, μια μέρα ίσως βρούμε εκείνη την πορτούλα που θα μας οδηγήσει σε άλλα, καλύτερα, πιο φωτεινά μονοπάτια..

Καλό σαββατοκύριακο!

Anoixiatikh τώρα είδα το μύνημά σου, δεν το βάζω κάτω κι εγώ με τίποτα, είμαι αρκετά πεισματάρα, μπορεί να πέφτω όπως λες κι εσύ αλλά ξανασηκώνομαι και μάλιστα με μεγαλύτερη φόρα χαχαχα! Ελπίζω η αδερφούλα σου να αποκτήσει όσα παιδάκια επιθυμεί και θα αποκτήσει, είμαι σίγουρη!

Κι εγώ χαίρομαι πολύ που τα λέμε, νά\' στε καλά και να φτιάξετε καλά την ημέρα σας!

Μια διόρθωση καλή μου. Είναι η κολλητή μου με τη μεσούλα της. Βασικά τώρα έχω βάλει Παπακωνσταντίνου. Μερικά καλά τραγούδια είναι ότι πρέπει για αντικαταθλιπτική εκτόνωση! Έτσι, έτσι Βοήθεια μου! Βάλε βρε Γιώργο μου και εσύ ένα cd που να σου αρέσει αντί να παιδεύεσαι με τα ραδιόφωνα!:D Αλλιώς κάνε και εσύ πατέντα!

Σας εύχομαι καλό σαββατοκύριακο παιδιά!:cool::cool::cool::cool:

Για την Anoixiatikh --> Ουπς! λάθος! Συγνώμη καλή μου, ο δαίμονας της βιασύνης βλέπεις!

Ναι, υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα σ\'αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι μεγάλα και όλα είναι σημαντικά γιατί ο κάθε άνθρωπος που τα αντιμετωπίζει τα βλέπει και τα νιώθει σαν μεγάλα.Ναι, η ζωή είναι πολύ δύσκολη πραγματικά.
Αλλά ξέρετε κάτι?Σήμερα, καθώς πήγαινα το πρωί στη δουλειά με ταξί, αγχωμένη γιατί είχα αργήσει, είδα τον ήλιο να λάμπει πάνω απο τους Στήλους του Ολυμπίου Διός. Ήταν περιτρυγυρισμένος απο σύννεφα, όχι πολύ πυκνά, τα οποία περιέλουζε με ένα πανέμορφο πορτοκαλί χρώμα.
Δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τόσο όμορφο μέσα στην Αθήνα, τη στιγμή του μεγαλύτερου άγχους μου. Ηρέμησα αμέσως, χαλάρωσα και συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε λόγος να αγχώνομαι πια, δεν γινόταν να κάνω κάτι άλλο για να φτάσω ταχύτερα.
Και εκτός αυτού είδα οτι μπορεί να υπάρχει απίστευτη ομορφιά και γαλήνη μέσα στην πιο ταραχώδη και βρώμικη πόλη.:)

Κανένα πρόβλημα βρε Βοήθεια. ;)Ανθρώπινα τα λάθη...Ειδικά αν πάρω απο τα δικά μου!:D

Γλυφτράκια θα υπάρχουν πάντα...απο το σχολείο μέχρι τη δουλειά. Αλλά τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, το ρουφιάνο κανένας!

Καλή εβδομάδα και πολλά πάμπολλα μπράβο στην ΕΛΛΑΔΑΡΑ μας!;)

Πάλι καλά που έχουμε και αυτούς να δίνουν καμιά χαρά στον πικραμένο κόσμο!