Δεν ξέρω από πού ν? αρχίσω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Από το τέλος προς τα πίσω ή το αντίθετο.
Ας αρχίσω από τα εύκολα. Δεν ήμουν υπέρβαρη από μικρή και καθ? όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα βάρους. Στα τελευταία χρόνια του Λυκείου έκανα κωπηλασία για 2 χρόνια και εκεί πήρα μερικά επιπλέον κιλά και άλλαξε κάπως το σώμα μου (πλάτες πόδια μιας και έκανα και βάρη). Ημουν σχετικά ψηλή (1.75) από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου. Δεν ήμουν βέβαια ποτέ bonny or skinny αλλά δεν είχα ποτέ πρόβλημα με επιπλέον κιλά.
Σε καμία περίοδο της ζωής μου δεν πήρα ξαφνικά πολλά κιλά. Από τα φοιτητικά μου χρόνια άρχισα να παίρνω μερικά κιλά κάθε χρόνο. 2 με 3 μόλις έφυγα από το σπίτι μερικά ακόμα τον επόμενο χρόνο, μερικά ακόμα στις διακοπές και κάθε χρόνο τα ίδια αν εξαιρέσεις την περίοδο εγκυμοσύνης αλλά και εκεί επειδή δούλευα πολύ εκείνη τη χρονιά πολλές ώρες και δεν είχα και κανένα πρόβλημα είχα πάρει μόνο 9 αλλά δεν θυμάμαι να τα έχασα μετά γιατί θυμάμαι ότι μάλλον δεν ξαναφόρεσα παντελόνια που φορούσα πριν. Γενικά δεν υπέβαλλα τον εαυτό μου ποτέ σε καμία τρομερή και εξοντωτική δίαιτα.
Κάθε φορά που άλλαζα τα ρούχα από χειμώνα σε καλοκαίρι και το αντίθετο και καθώς έβγαζα τα ρούχα και τα κοιτούσα, με σκεφτόμουν μέσα σε αυτά. Μπααα λέω δεν μου αρέσει αυτό ? άσε που μάλλον θα μου είναι και λίγο στενό ? και ήταν πράγματι - κάτι λίγα τα είχα πάρει μέσα στο χειμώνα/καλοκαίρι - δεν θα το ξαναφορέσω, στην άκρη, και το ίδιο με το επόμενο. Αφού έβλεπα ότι είχα βγάλει εκτός των μισά ρούχα τα ξανακοιτούσα και έλεγα στον εαυτό μου, μάλλον δεν είναι τα ρούχα το πρόβλημα, εσύ είσαι, έτσι όπως είσαι, κρατούσα μερικά και ξεκινούσα δίαιτα. Δίαιτα δική μου, θα προσέχω αυτό και θα κάνω αυτό. Σπάνια το έλεγα σε κάποιον. Αυτό δεν κρατούσε πάνω από μερικές εβδομάδες. Τις περισσότερες φορές δεν θυμάμαι καν πότε σταματούσα ? ότι και αν ήταν αυτό που είχα ξεκινήσει. Κάθε τότε έκανα και καταγραφή των κιλών μου. Δεν θυμάμαι καθόλου πόσα κιλά ήμουν στο γυμνάσιο, πόσα στο λύκειο, πόσα μετά. Θυμάμαι μόνο μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις που είχα ζυγιστεί. Μερικούς μήνες πριν παντρευτώ, στην εγκυμοσύνη, όταν χώρισα, πρόπερσι το καλοκαίρι, πέρσι στις αρχές του καλοκαιριού. Το υπόλοιπο καιρό λέω θα πρέπει να ήμουν περίπου τόσο, και τότε μάλλον ήμουν περίπου τόσο.
Θυμάμαι μόνιμα την μητέρα μου να ανησυχεί για το τι θα φάω, όχι μόνο στα παιδικά μου χρόνια αλλά ακόμα και τώρα που είμαι πια 40. Θα με πάρει τηλέφωνο να ρωτήσει τι φάγαμε και αν μαγείρεψα και να μου πει ότι στο ψυγείο έχει αφήσει αυτό και να κατέβω να το πάρω. Μαμά υπέρβαρη. Ποτέ τρομακτικά υπέρβαρη αλλά πάντα με τα επιπλέον κιλά της. Ο πατέρας μου αδύνατος. Τα αδέρφια μου αυτό τον καιρό υπέρβαρα. Για αρκετά διαφορετικούς λόγους ο καθένας τώρα πια αλλά με ένα κοινό που πιστεύω ότι έχουμε σαν habit, τη μη τήρηση των κανονικών γευμάτων με πολλά άχρηστα ενδιάμεσα και πολλά γλυκά ? homemade.
Η σχέση με τα media images. Δεν θυμάμαι ποτέ να κολλάω σε σελίδες περιοδικών θαυμάζοντας ένα τέλειο σώμα ευχόμενη να έχω τέτοιο look.
Τι σκέφτομαι για τους υπέρβαρους ανθρώπους; Δε μου αρέσουν! Κανένας από τους φίλους μου δεν είναι ή ήταν ποτέ υπέρβαρος ή είχε πρόβλημα με τα κιλά του, κανένας από τους άνδρες που έβγαινα, ή που είχα σχέσεις ερωτικές το ίδιο, και αν τύχαινε να έχει παραπάνω κιλά, ένοιωθα μια αηδία και αποστροφή όχι μόνο κατα τη διάρκεια του σεξ αλλά και όταν τους έβλεμα να τρώνε.
Όταν το είπα αυτό στην κολλητή μου πρόσφατα που είχαμε μια κουβέντα σχετικά δεν με πίστευε που το έλεγα. Τις λέω λυπάμαι που το λέω αλλά κατά βάθος αυτό νοιώθω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι εγώ αλήθεια όταν τρώω;. Σε γενικές γραμμές δεν τρώω πολύ σε ένα γεύμα και δεν τρώω συχνά, σπάνια παίρνω φαγητό στο γραφείο αλλά και σπάνια παίρνω πρωινό. Δεν έχω αγαπημένα φαγητά με την έννοια του ότι δεν μπορώ να αντισταθώ αλλά ούτε και αδυναμίες με την έννοια ότι δεν μπορώ αν δεν έχω ψωμί ή θέλω σάλτσες και άλλα τέτοια. Βουλιμία και καταχρήσεις; Αρκετές και αυτός είναι ο λόγος της αύξησης βάρους. Πέρα από το αλκοόλ, γνωστή αδυναμία, οι κρίσεις ήταν κατά βάση νυχτερινές και αφορούσαν παγωτό με πατατάκια ή σοκολάτα με πατατάκια. Έχω φύγει μέσα στη μαύρη νύχτα με το αυτοκίνητο να βρω περίπτερο ανοιχτό να πάρω παγωτό και πατατάκια.
Self image. Μεγάλο κενό!!! Προσπαθώ να θυμηθώ αν είχα ανησυχίες για το σώμα μου και πως έβλεπα τον εαυτό μου. Μέχρι τα 18 δεν θυμάμαι τίποτα και καμία ανησυχία. Δεν με ένοιαζε τι θα φορέσω ? ήμουν σχεδόν μόνιμα με τζην αθλητικά και φόρμες. Το μόνο που θυμάμαι είναι να με ενοχλεί το ύψος μου. Όσα αγόρια μου άρεσαν ήταν πιο κοντά από μένα. Όσα δε ήταν ιδιαίτερα ψηλά ήθελαν τις πολύ κοντές. Την πρώτη ανησυχία την θυμάμαι γύρω στα 18 και κάτι όταν ταξίδεψα στο εξωτερικό σε κάτι συγγενείς. Βρήκα τις συνομήλικες ξαδέρφες μου αγνώριστες. Βραδινά φορέματα, μακιγιάζ, αξεσουάρ κλπ. Όλα μου τα λεφτά τα ψώνισα ρούχα, καλλυντικά and high heels!! Μερικά από αυτά τα φορέματα νομίζω ότι δεν τα φόρεσα ποτέ, για τα παπούτσια δεν το συζητώ! Για ένα πράγμα μόνο θυμάμαι άρχισα να αισθάνομαι πιο άνετα εκείνο τον καιρό και αυτό ήταν το ύψος μου. Για το στήθος μου ντρεπόμουν, το θεωρούσα ενοχλητικά μεγάλο, όλες μου οι μπλούζες ήταν πάντα κλειστές μπροστά. Νομίζω μου άρεσε το πρόσωπο μου. I liked looking at my face in the mirror.
Looking back, μπορώ να πω οτι έχω αγνοήσει το σώμα μου το περισσότερο μέρος της ζωής μου. Ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δε το αγάπησα, I have abused it in a way. Προσπαθούσα τις προάλες να με φανταστώ αδύνατη, πως θα είμαι....δε μπορούσα. Δε μπορώ να δημιουργήσω μια εικόνα στο μυαλό μου.
Μερικές φορές σκέφτομαι οτι έτσι απλά είμαι και οτι θα έπρεπε να μου αρέσω έτσι όπως είμαι. Αλλά αυτή η σκέψη κρατάει πολύ λίγο, δε μου αρέσω όπως είμαι. Μετά σκέφτηκα οτι αν βρω γιατί είμαι έτσι, θα ήταν πιο εύκολο να το αλλάξω. Ούτε και σε αυτό έχω βρει την άκρη. Έχει η εικόνα μου επηρεάσει τις σχέσεις μου; Δε νομίζω. Τουλάχιστον σε αυτές που υποτίθεται ότι είχα. Αλήθεια θα είχα διαφορετικές αν ήμουν διαφορετική; Αλήθεια ο άνθρωπος αλλάζει από αυτό που είναι όταν αλλάζει και η εικόνα του; Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ «φυσιολογικές» σχέσεις στη ζωή μου. Μακρόχρονες σχέσεις σχεδον καμία ? αν εξαιρέσεις τον γάμο μου.
Δεν έχω καμία ανάμνηση οποιασδήποτε κακοποίησης στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, αντιδραστικότητα στην θηλυκότητα μου, δεν θυμάμαι να ένοιωθα οποιαδήποτε θηλυκότητα μέχρι περίπου my early to mid 20?s, μην πω αργότερα ακόμα, έλλειψη αυτοπειθαρχίας, ναι σε πολλά πράγματα στη ζωή μου. Δεν μιλάμε με τις φίλες μου για το βάρος. Ναι είναι αλήθεια. Αν και οι περισσότερες φίλες μου ήταν πάντα αδύνατες και σπάνια σε δίαιτα αλλά και σε παρέα με πιο χοντρές να τύχει να βρεθώ απέφευγα τις συζητήσεις περί βάρους, τις έβρισκα πάντα ιδιαίτερα κουραστικές και υπερβολικές με όλη αυτή την ανάλυση για τις τροφές και τι περιέχουν, τι διάβασαν για το λίπος, τι για τους υδατάνθρακες, ποια είναι η καλύτερη δίαιτα, αν κάνεις αυτό μπορείς να χάσεις τόσα κιλά και άλλα τέτοια.
Δεν είχα σχεδόν ποτέ συνδέσει τις αποτυχημένες μου προσπάθειες για απώλεια βάρους με την διάθεση μου γενικότερα και δεν το είχα δει σαν αυτοτιμωρία ή απόρριψη του ίδιου μου του εαυτού. Πριν μερικά χρόνια μια πολύ καλή φίλη από τα φοιτητικά μου χρόνια ήρθε Αθήνα και έμεινε μερικές μέρες μαζί μου. Σε μια κουβέντα που είχαμε ένα βράδυ μου λέει δεν πρόκειται ποτέ να αδυνατίσεις γιατί στην ουσία κρύβεσαι μέσα στα κιλά σου, κρύβεις τον εαυτό σου όπως κάνεις και με τους ανθρώπους, σπάνια ανοίγεσαι πραγματικά.
Μια μέρα μπήκα στον Ελευθερουδάκη να πάρω ένα βιβλίο και εκεί στο ταμείο που πλήρωνα είδα μια κάρτα. Έγραφε «Life isn?t about finding yourself, Life is about creating yourself» Δεν ξέρω γιατί αυτό μου άρεσε τόσο πολύ όπως το διάβασα. Την αγόρασα. Τις περισσότερες φορές την έχω μαζί μου, στην τσάντα μου. Δεν είναι τόσο το κομμάτι του create όσο είναι το finding. Κουράστηκα να ψάχνω στο παρελθόν να βρω τι φταίει, κουράστηκα να μην μου αρέσω. Με φοβίζει η άνεση που νοιώθω όσο περνάει ο καιρός στη μοναξιά μου και στα κιλά μου. Είναι άραγε από συνήθεια; Αρχίζω και βαριέμαι ανθρώπους που παλιότερα δεν βαριόμουν, κουβέντες που έκανα παλιά δεν έχουν πια και τόση σημασία και να μην υπάρχουν. Θέλω να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με φίλους αλλά δε το κάνω από το φόβο μη τους τρομάξω, εδώ τρομάζω εγώ που τα σκέφτομαι και τα κάνω.
Μακρηγόρησα και έφυγα και εκτός θέματος νομίζω.
Που είμαι τώρα. Μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά, τρώω κάθε μέρα πρωινό, δεν μένω ατελείωτες ώρες νηστική και προσπαθώ να περπατάω μια ώρα τουλάχιστον καθημερινά. Έχω χάσει 7 κιλά μέχρι σήμερα. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω κάνει μια τόσο συστηματική και συνειδητοποιημένη προσπάθεια. Όλες αυτό το καιρό έπαθα μόνο μια κρίση βουλιμίας ένα βράδυ και έφαγα 2 σοκολάτες - μικρές όχι μεγάλες - και ένα άλλο βράδυ που ήπια 1 μπουκάλι κρασί. Αν με ρωτήσεις αν νοιώθω κάποια έλλειψη τροφής ή κάτι που θα ήθελα να φάω θα σου πω όχι, εκείνο που πιάνω τον εαυτό μου συχνά να καταβάλλω προσπάθεια να μην καταναλώσω είναι το αλκοόλ.
Δεν έχω θέσει ξεκάθαρους στόχους ακόμα, νομίζω είναι πολύ νωρίς, για θέμα χρόνου μιλάω, για θέμα κιλών είναι στο περίπου μιας και δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα του ιδανικού μου. Περνάνε μέρες που συναντώ δυσκολίες να τηρήσω το διατροφικό μου πρόγραμμα. ʼλλες πάλι καμία. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο, σκεφτόμουν μετά.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου πριν μερικά βράδια χαιδεύω την κοιλιά μου και μετά λίγο πιο κάτω, εκεί αριστερά και δεξιά που νοιώθεις τα κόκαλα σου πιο χαμηλά από τη μέση, άραγε είναι ιδέα μου ή παλιότερα δεν έπιανα κόκαλα εκεί αλλά μόνο λίπος;
