Στερούμε, έρχομαι σε δύσκολη θέση, μ'ενοχλεί!!!

Διαβάζοντας διάφορες απόψεις μελών μέσα σ' αυτό το φόρουμ και οχι μόνο, συχνά συναντώ απόψεις του τύπου:

"...δε στερουμαστε λογω του σωματος μας, στερουμαστε λογω του μυαλου μας και λογω της αντιμετωπισης του εαυτου μας..."

"...δε μας φταίνε τα κιλά για όσα δεν απολαμβάνουμε..."

Πιστεύω οτι πρώτος απ' ολους δυσκολεύετε στη ζωή του και στη καθημερινότητα του, ο ιδιος ο υπέρβαρος/παχύσαρκος.

Οι λόγοι που μπορεί ο καθένας να έχει φτάσει να είναι υπέρβαρος/παχύσαρκος είναι καθαρά προσωπικοί, όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη καθημερινότητα του πέρα από τα οποιαδήποτε προβλήματα υγείας, είναι τα ίδια.

Αναφέρω μερικές απο αυτές τις περιπτώσεις

- Το κάθισμα στο αεροπλάνο δε σε χωράει, νοιώθεις τη πίεση των πλαινών μπράτσων αλλά και της ζώνης. Η πτήση, ειδικά αν έχει διάρκεια πάνω απο 2 ώρες γίνεται απίστευτα κουραστική.

- Πας να κάνεις καθαρισμό/περιποίηση προσώπου. Σου δίνει η αισθητικός να βάλεις μια ρόμπα και να ξαπλώσεις στην ειδική καρέκλα. Η ρόμπα με το ζόρι μπαίνει, δε κλείνει μπροστά αλλά και στη καρέκλα με τα μπράτσα υπάρχει πρόβλημα.

- Στα ξενοδοχεία, το μπουρνούζι δε σου κάνει και οι πετσέτες συνήθως δε φτάνουν για να τις τυλίξεις γύρω απο το σώμα σου.

- Η πλειονότητα των ρούχων δε σου κάνει και επισκέπτεσαι ειδικά καταστήματα με ρούχα σε μεγάλα νούμερα που τις περισσοτερες φορές έχουν μια συγκεκριμένη γραμμή. (π.χ. φαρδιά και ριχτά, παντελόνια με λάσχτιο)

- Εχεις πάει για συνέντευξη για νέα δουλειά και η καρέκλα που σου απλώνει το χέρι και σου προτείνει να κάτσει ο υπεύθυνος, έχει μπράτσα. Κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας!

Εμένα προσωπικά όλα αυτά με ενοχλούν, δε μπορώ να προσποιούμαι οτι δεν μου συμβαίνουν. Κάνω οτι δε συμβαίνει τίποτα, τα προσπερνώ, δείχνω οτι δε με πειράζει αλλά δεν είναι έτσι.

Μου κάνει όμως εντύπωση γιατί αποφεύγουμε να τα συζητάμε ακόμα και μεταξύ μας.

Ποιά είναι η γνώμη σας; Τι έχετε αντιμετωπίσει στη καθημερινότητα σας; Τα συζητάτε;

μπραβο βαλλια. πολυ ωραια το θετεις. ντρεπομαστε και μεταξυ μας να τα συζηταμε!

με αφορμη αυτο θα πιαστω με 2 παρατηρησεις σου να γραψω την προσωπικη μου εμπειρια.

Quote:

---

Originally posted by Vallia

- Πας να κάνεις καθαρισμό/περιποίηση προσώπου. Σου δίνει η αισθητικός να βάλεις μια ρόμπα και να ξαπλώσεις στην ειδική καρέκλα. Η ρόμπα με το ζόρι μπαίνει, δε κλείνει μπροστά αλλά και στη καρέκλα με τα μπράτσα υπάρχει πρόβλημα.

- Στα ξενοδοχεία, το μπουρνούζι δε σου κάνει και οι πετσέτες συνήθως δε φτάνουν για να τις τυλίξεις γύρω απο το σώμα σου.

---

ρομπα

οταν μπηκα στο πανεπιστημιο αγορασα ρομπα οπως ολοι οι συναδελφοι (χημικος ειμαι)
πρωτος χρονος οκ. απο διαιτα προερχομουν, ετρωγα νορμαλ, ολα καλα. δευτερος χρονος γνωριζω καποιον και πλακωνομαστε στα φαγητα. μενουμε μαζι, σταματαμε τις επισκεψεις στις σχολες μας και δεν παρακολουθω ουτε εργαστηρια. τριτος χρονος αρχιζω παρακολουθησεις και τοτε πλεον ειμαι σιγουρη οτι μου πηραν την ρομπα και μου εδωσαν μικροτερο νουμερο!!! μου πηρε 3 χρονια να καταλαβω οτι τελικα ειχα την ιδια ρομπα!!!
:tumble:

πετσετες

με τις πετσετες του ξενοδοχειου οκ. δεν μπορω να πραπονεθω. τους συμφερει να αγοραζουν μικροτερες αφου τις πληρωνουν με το κιλο.
τι γινεται ομως οταν καταλαβαινεις οτι αυτες που εχεις στο σπιτι "εμπασαν" απο τα πλυσιματα? εμενα μου πηρε 10 χρονια να το παρω αποφαση να χασω τα 20 κιλα για να καταλαβω οτι δεν εμπασαν!!! :shocked2:


βαλλια μου δεν πιστευω να παρεξηγηθηκες που το εριξα στο χιουμοριστικο. οταν διαβασα το αληθινοτατο ποστ σου μου ηρθε να γραψω τα παθηματα μου!!

εγω παλι ειχα παει σε μια καφετερια περυσι στα 119 κιλα.. και καθισα σε μια καρεκλα με μπρατσα.. κοριτσια ενοιωθα πως με ειχαν σφινωσει εκει μεσα..και πως θα ανοιγε στα 2 η καρεκλα.. χαχα.. και σκεφτομουν πως θα σηκωνομουν μετα να φυγω... πιστευα πως ειχε κολησει πανω μου ..χαχα .. οποτε καταλαβαινεται πως εμεινα με τις ωρες μεχρι να φυγει ο πολυς ο κοσμος .. ( ευτυχως ηταν μεσημερι )

φετος που ετυχε να ξαναπαω οκ καθισα ανετα!!! και ι αληθεια ειναι πως μου ηρθε εκεινη η εικονα στο μυαλο... περυσι δεν χωρουσα να καθησω και την θεωρουσα στενη καρεκλα και τους εβριζα που βρικαν να κανουν οικονομιες στις καρεκλες .. :p .. και φετος ολα μια χαρα και την θεωρουσα μαλιστα και φυσιολογικη καρεκλα..

Quote:

---

Originally posted by BARB3
βαλλια μου δεν πιστευω να παρεξηγηθηκες που το εριξα στο χιουμοριστικο. οταν διαβασα το αληθινοτατο ποστ σου μου ηρθε να γραψω τα παθηματα μου!!

---

Καμία απολύτως παρεξήγηση BARB3, και γω το έχω "γελάσει" το θέμα πολλές φορές για να ελαφρύνω το συναίσθημα αυτό! :starhit:

Μου πήρε σχεδόν 20 χρόνια (και ακόμα παλεύω) για να παραδεχτώ φωναχτά στον εαυτό μου οτι δε μου αρέσω και πρέπει κάτι να κάνω γι αυτό!!

Quote:

---

Originally posted by zwhtsa
.. και φετος ολα μια χαρα και την θεωρουσα μαλιστα και φυσιολογικη καρεκλα..

---

:starhit: Μπορεί την επόμενη φορά να χωράει να ακουμπήσεις και τη τσάντα σου δίπλα σου, στο πλαι, που ξέρεις!!

Σας έχει τύχει κορίτσια φαντάζομαι να μην υπάρχει κάποιος χώρος ή άδεια καρέκλα να ακουπμπήσετε τη τσάντα σας και οταν ριχνετε μια ματιά γύρω να δειτε που την έχουν ακουμπήσει οι άλλες να βλέπετε να τις έχουν αρκετές δίπλα τους, στο κάθσιμα!!

καλα μην το παρα...(μπιπ).. το θεμα...
χαχα
ποτε δεν προκειτε να φτασω σε αυτο το σημειο, εκτος και αν καθομαι σε καναπε!! οποτε εχω απειρο χωρο τριγυρω μου!
εγω παλι αν δεν εχω που να την βαλω.. την βαζω πισω στην πλατη μου :P

η την ακουμπαω κατω.. με κοιτανε καποιες ..αλλα το παιζω τοσο κουλ.. γιατι πραγματικα κοριτσια δεν με νοιαζει, και ουτε εχω το αγχος μη λερωσει μη χαλασει..

εχω αλλα πραγματα πιο σημαντικα να σκεφτω και οχι που θα ακουμπαω την τσαντα μου :P

Quote:

---

Originally posted by zwhtsa
καλα μην το παρα...(μπιπ).. το θεμα...
χαχα
ποτε δεν προκειτε να φτασω σε αυτο το σημειο!

---

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι συγκεκριμένων διαστάσεων για να γίνει αυτό, μου έχει τύχει εμενα όπως είμαι τώρα σε ένα καλό εστιατόριο πριν μερικούς μήνες.

Εξαρτάται πάντα από τις διαστάσεις της καρέκλας.

Quote:

---

Originally posted by zwhtsa
εχω αλλα πραγματα πιο σημαντικα να σκεφτω και οχι που θα ακουμπαω την τσαντα μου :P

---

Αυτό ειναι δεδομένο, got carried away with the small talk!!! :starhit:

ʼλλες δύο πονεμένες περιπτώσεις:
- Σινεμά, στα 95 κιλά με το ζόρι χώθηκα στο κάθισμα και πονούσαν τα πλαινά από τα πόδια μου από την πίεση των μπράτσων του καθίσματος. ʼντε μετά να απολαύσεις την ταινία... και
- Ξαπλώστρες στην παραλία. Ακόμη και τώρα που έχασα κάποια κιλά, αλλά παραμένω σεβαστών διαστάσεων, πάντα έχω το άγχος μήπως καθήσω και σκιστεί. Και νομίζω πως ακόμη και να φτάσω στο στόχο μου -60 κιλά- το συγκεκριμένο άγχος είναι βιωματικό. Δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ.
Βεβαίως και μας στενοχωρεί το να δυσκολεύεται η καθημερινότητά μας ή ακόμη και το να διαφέρουμε από τους άλλους. Το θεωρώ δεδομένο.

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Διαβάζοντας διάφορες απόψεις μελών μέσα σ' αυτό το φόρουμ και οχι μόνο, συχνά συναντώ απόψεις του τύπου:

"...δε στερουμαστε λογω του σωματος μας, στερουμαστε λογω του μυαλου μας και λογω της αντιμετωπισης του εαυτου μας..."

---

ωραιο θεματακι ανοιξες Βαλλια:starhit:

αλλο εννοουσα βεβαια αλλα δεν πειραζει να το ξεκαθαρισω.
τα κιλα δημιουργουν πρακτικα προβληματα πολλα, εχεις απολυτο δικιο!
αλλα δε φταινε αυτα. εμεις, με το δικο μας το μυαλο, τα αποκτησαμε αυτα τα κιλα.
εμεις αντιμετωπισαμε ασχημα τον εαυτο μας.
ημασταν υπερβολικα αυστηροι και αδικοι μαζι του.
και ετσι προεκυψαν τα κιλα.
αυτο εννοουσα.
γιαυτο ειπα στο αλλο τοπικ οτι το σωμα ειναι το αποτελεσμα, οχι η αιτια.
αν στραβοκοψω τα μαλλια μου και τα κανω αισχος και μετα δε μου αρεσουν και εχω κομπλεξ, δε φταινε τα μαλλια ουτε και το ψαλιδι.

με αυτη την ενοια.

και αφου υπαρχουν υπερβαροι και παχυσαρκοι που δε στερουνται τη ζωη λογω των κιλων τους, μαλλον δε φταινε τα κιλα.

στο πρακτικο κομματι εννοειται εχουμε προβλημα.
με ολα αυτα που προαναφερατε.
και εξαλλου εχουμε βγαλει σε αυτο το φορουμ τοσα και τοσα "σωψυχα" μας που σιγα μην κολλησουμε στο αν μας χωραει μια καρεκλα με χερουλια ή η ρομπα της σχολης :starhit:

λογικο ειναι να νιωθουμε χαλια σε τετοιες στιγμες. κι εγω πληγωνομαι και απελπιζομαι. παλιοτερα, η αναζητηση παντελονιου στα μαγαζια ηταν ο απολυτος εφιαλτης.

Αγαπητή click, δεν έχει σημασία ποιoς είπε τι (για μένα) και τι ακριβώς εννοούσε, (το πήρα απλά σαν παράδειγμα) μιας και είναι φράση που ακούω συχνά, γι αυτό και την παρέθεσα χωρίς quotes, δεν ήθελα να πω κατι σε σένα.

Σχετικά τώρα με το εμεις φταίμε. Μερικές σκέψεις για το θεμα αυτό.

Η κοινωνία μας έχει αποφασίσει ότι ένας άρρωστος άνθρωπος ΦΤΑΙΕΙ για την αρρώστεια του! Απίστευτο! Αν έρθει κάποιος και μας πει ?έσπασα το γόνατο μου μικρός και έχω καρφιά και λάμες, και δεν μπορώ να γονατίσω", θα μας είναι ίσως διπλά συμπαθής. Αν πει ήμουν απρόσεκτος και καταθλιπτικός μικρός, έτρωγα για να γίνω αξιοπρόσεκτος και να νιώθω καλά, θα πείτε όμως κοίτα το βόδι.

Η κοινωνία μας αποφάσισε στα τέλη του περασμένου αιώνα να ενοχοποιήσει τον άρρωστο για την ασθένεια του (έχεις έλκος; έπαθες έμφραγμα; έχεις καρκίνο; Είναι που έπινες / έτρωγες / κάπνιζες / ηλιοθεραπευόσουν ή δε ξέρω κι εγω τι άλλο, ΑΣΥΣΤΟΛΑ! Εσύ φταις!

Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά είναι μια πραγματικότητα!! Ποιά είναι η γνώμη σας;

γιατι ο ανθρωπος τρελαινεται να κατηγορει, να βρισκει μειονεκτηματα, να βρισκει τρωτα σημεια, να ποναει τους αλλους, να καταδικαζει, να κατακρινει, να σχολιαζει, να κουτσομπολευει, να βρισκει τροπους να καλυπτει τις ανεπαρκειες του οχι διορθωνοντας τες, απλα ψαχνοντας τις ανεπαρκειες των αλλων.
η αδικια υπαρχει στην ανθρωπινη κοινοτητα αφθονη.
οπως και η υποκρισια επισης.

και δε βγαζω την ουρα μου απεξω.

χωρίς να ξέρω τον σωματότυπο τις κάθεμιας πιστεύω ότι ακουμπήσαμε την υπερβολή. Υπήρξα και στο παρελθόν και πρόσφατα 95 κιλά. Ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με τις καρέκλες, σε όποιο μαγαζί και να πήγα, ούτε με τις ξαπλώστρες στην θάλασσα. Ουσιαστικά πιστεύω είναι ο φόβος που λειτουργεί πριν την ίδια την πράξη. Μήπως δεν χωράω; κι από εκεί κι έπειτα λειτουργεί αγχωτικά. Συμβαίνει κι αυτό όταν έχεις πολλά κιλά δεν λέω απλά πιστεύω ότι το βασικό πρόβλημα είναι ο φόβος του να μας συμβεί. όπως και να'χει ας χάσουμε τα κιλά για να διώξουμε και τους φόβους και τις σκέψεις και τα δυσάρεστα περιστατικά...

Η κοινωνία δυστυχώς έχει συνδέσει τον υπέρβαρο - παχύσαρκο με το γενικότερα δυσλειτουργικό άτομο. Μου έχουν πει προσωπικά πως όταν βλέπουν έναν παχύσαρκο, θεωρούν αυτόματα πως είναι δυσκίνητος και αργόστροφος, άρα δεν κάνει για τη δουλειά που θέλουν να του αναθέσουν. Συμφωνώ με την όποια βραδυκινησία, αλλά όχι με την αργοστροφία. Ίσα ίσα που ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει θέματα στην καθημερινότητά του, βάζει σε λειτουργία το μυαλό του. Χώρια τις ευαισθησίες που, ενώ έχει, ελάχιστοι τις καταλαβαίνουν. Για να μην αναφέρω περιστατικά με νωθρές και βαριεστημένες σερβιτόρες, που ενώ είναι κορμάρες, σέρνονται και βαριούνται ακόμη και να μιλήσουν.
Θα αναφερθώ σε περιστατικό πρόσφατο, που μου αύξησε τις όποιες φοβίες μου, δικαιολογημένες και μη. Σε παραλία ήταν ένα πολύ ολισθηρό βραχάκι, όπου έπεσε άσχημα ένας -για κακή του τύχη- πάρα πολύ ευτραφής κύριος. Μαζεύτηκε κόσμος γύρω του και αυτός έλεγε ξανά και ξανά να τον αγνοήσουν, πως είναι καλά, πως δεν έπαθε τίποτα. Τον καταλαβαίνω, ήθελε να περάσει απαρατήρητος. Κι ενώ η προσοχή του κόσμου κάπως μετριάστηκε, πετάγεται ένας από τους λουόμενους και λέει "τυχερός είσαι, φίλε, άνοιξε ο αερόσακος". Ακολούθησαν γέλια και σούσουρο, γέλασε και ο κύριος, αλλά η ψυχή του το ήξερε.

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Αγαπητή click, δεν έχει σημασία ποιoς είπε τι (για μένα) και τι ακριβώς εννοούσε, (το πήρα απλά σαν παράδειγμα) μιας και είναι φράση που ακούω συχνά, γι αυτό και την παρέθεσα χωρίς quotes, δεν ήθελα να πω κατι σε σένα.

Σχετικά τώρα με το εμεις φταίμε. Μερικές σκέψεις για το θεμα αυτό.

Η κοινωνία μας έχει αποφασίσει ότι ένας άρρωστος άνθρωπος ΦΤΑΙΕΙ για την αρρώστεια του! Απίστευτο! Αν έρθει κάποιος και μας πει ?έσπασα το γόνατο μου μικρός και έχω καρφιά και λάμες, και δεν μπορώ να γονατίσω", θα μας είναι ίσως διπλά συμπαθής. Αν πει ήμουν απρόσεκτος και καταθλιπτικός μικρός, έτρωγα για να γίνω αξιοπρόσεκτος και να νιώθω καλά, θα πείτε όμως κοίτα το βόδι.

Η κοινωνία μας αποφάσισε στα τέλη του περασμένου αιώνα να ενοχοποιήσει τον άρρωστο για την ασθένεια του (έχεις έλκος; έπαθες έμφραγμα; έχεις καρκίνο; Είναι που έπινες / έτρωγες / κάπνιζες / ηλιοθεραπευόσουν ή δε ξέρω κι εγω τι άλλο, ΑΣΥΣΤΟΛΑ! Εσύ φταις!

Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά είναι μια πραγματικότητα!! Ποιά είναι η γνώμη σας;

---

ενδιαφέρουσα θεωρία.

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Διαβάζοντας διάφορες απόψεις μελών μέσα σ' αυτό το φόρουμ και οχι μόνο, συχνά συναντώ απόψεις του τύπου:

"...δε στερουμαστε λογω του σωματος μας, στερουμαστε λογω του μυαλου μας και λογω της αντιμετωπισης του εαυτου μας..."

"...δε μας φταίνε τα κιλά για όσα δεν απολαμβάνουμε..."

Πιστεύω οτι πρώτος απ' ολους δυσκολεύετε στη ζωή του και στη καθημερινότητα του, ο ιδιος ο υπέρβαρος/παχύσαρκος.

Οι λόγοι που μπορεί ο καθένας να έχει φτάσει να είναι υπέρβαρος/παχύσαρκος είναι καθαρά προσωπικοί, όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη καθημερινότητα του πέρα από τα οποιαδήποτε προβλήματα υγείας, είναι τα ίδια.

Αναφέρω μερικές απο αυτές τις περιπτώσεις

- Το κάθισμα στο αεροπλάνο δε σε χωράει, νοιώθεις τη πίεση των πλαινών μπράτσων αλλά και της ζώνης. Η πτήση, ειδικά αν έχει διάρκεια πάνω απο 2 ώρες γίνεται απίστευτα κουραστική.

- Πας να κάνεις καθαρισμό/περιποίηση προσώπου. Σου δίνει η αισθητικός να βάλεις μια ρόμπα και να ξαπλώσεις στην ειδική καρέκλα. Η ρόμπα με το ζόρι μπαίνει, δε κλείνει μπροστά αλλά και στη καρέκλα με τα μπράτσα υπάρχει πρόβλημα.

- Στα ξενοδοχεία, το μπουρνούζι δε σου κάνει και οι πετσέτες συνήθως δε φτάνουν για να τις τυλίξεις γύρω απο το σώμα σου.

- Η πλειονότητα των ρούχων δε σου κάνει και επισκέπτεσαι ειδικά καταστήματα με ρούχα σε μεγάλα νούμερα που τις περισσοτερες φορές έχουν μια συγκεκριμένη γραμμή. (π.χ. φαρδιά και ριχτά, παντελόνια με λάσχτιο)

- Εχεις πάει για συνέντευξη για νέα δουλειά και η καρέκλα που σου απλώνει το χέρι και σου προτείνει να κάτσει ο υπεύθυνος, έχει μπράτσα. Κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας!

Εμένα προσωπικά όλα αυτά με ενοχλούν, δε μπορώ να προσποιούμαι οτι δεν μου συμβαίνουν. Κάνω οτι δε συμβαίνει τίποτα, τα προσπερνώ, δείχνω οτι δε με πειράζει αλλά δεν είναι έτσι.

Μου κάνει όμως εντύπωση γιατί αποφεύγουμε να τα συζητάμε ακόμα και μεταξύ μας.

Ποιά είναι η γνώμη σας; Τι έχετε αντιμετωπίσει στη καθημερινότητα σας; Τα συζητάτε;

---

Καλημέρα σε όλες!
Διαβάσα το τοπικ της Βάλλια και αυτομάτως σκέφτηκα οτι σας ανακάλυψα πριν κανα μήνα και από τότε έχω γράψει κάποιες φορές αλλά διαβάζω καθημερινά.
Παρ'ολα αυτά κανεις (ο άντρας μου, φίλες μου κλπ) δεν ξέρει
οτι μπαίνω στο site διαβάζω, και τελος πάντων σε κανέναν δεν έχω πει ποτέ σε ποίο βαθμό με απασχολεί το θέμα του βάρους μου.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ, όσο κομπλεξικό κι αν ακούγεται...

μην αισθάνεσαι άσχημα για το μυστικό σου. αυτός είναι ο σκοπός του φόρουμ η ανωνυμία κ το να μιλήσεις με άτομα που μπορούν να σε καταλάβουν καλύτερα επειδή συμπάσχουν μαζί σου. ασχέτως που μπορείς να βρεις εδώ κ άτομα που θα ήθελες να γνωρίσεις κ από κοντά.

Quote:

---

Originally posted by fotini29
Απλά ήθελα να το μοιραστώ, όσο κομπλεξικό κι αν ακούγεται...

---

Καλησπέρα fotini, δεν ακούγεται καθόλου κομπλεξικό αυτό που λες. Δεν νοιώθουν όλοι την ανάγκη να διαβάσουν ένα φόρουμ ή να μοιραστούν πράγματα. Δεν είναι κακό!!!:starhit:

Νομίζω πως έχουμε πιάσει πολλά θέματα μαζί.Αλλά δεν πειράζει.Ο κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στους υπέρβαρους(αλλά ειδικά απέναντι στους παχύσαρκους)ανθρώπους είναι δεδομένος.Βλέπεις,ζούμε σε κοινωνίες που θεοποιούν την κανονικότητα και περιθωριοποιούν με περισσή ευκολία κάθε αποκλίνουσα απόχρωση,σχήμα,φόρμα του ανθρώπινου κορμιού(και διανοίας-ή "ψυχής"αν το επιθυμείτε).

Υπάρχει δηλαδή μία παράδοξη δικτατορία του κανονικού,όπου οτιδήποτε δεν χωράει,δεν ταιριάζει ή δεν προσαρμόζεται στις νόρμες αυτές της κανονικότητας,της νορμαλοποιημένης πλειοψηφίας,αντιμετωπίζετ� �ι ως ξένο,παρείσακτο,απωθητικό,� � και παρασιτικό.

Σκέψου πώς παρουσιάζεται και στα μμε η παχυσαρκία,πως λοιδορείται και διασύρεται ο παχύσαρκος σε εκπομπές,πάνελς,σειρές,κτλ. Είναι δηλαδή ένας συνδυασμός στερεότυπων και προκαταλήψεων που ισχυροποιείται περαιτέρω από αυτή την "ευθυνοδιαπόμπευση"που ανέφερε και η Βάλια,που κι εγώ συμφωνώ,φέρει αρκετή βία.

Από την άλλη πάλι,υπάρχει η περίπτωση η βία αυτή που ο παχύσαρκος εισπράττει,να τον οδηγήσει σε επιλογές που επίσης εμπεριέχουν βία,καθώς προτιμά τη βία που θα τον"απελευθερώσει"από τον κοινωνικό αποκλεισμό και την κατακραυγή(δημόσια ή ιδιωτική,που έχει ζήσει τόσο στις στενές του προσωπικές όσο και στις ευρύτερες κοινωνικές του σχέσεις).Ένα παράδειγμα είναι και οι βαριατρικές επεμβάσεις,που σε κάποιες περιπτώσεις ενώ θα έπρεπε να αποτελούν την τελευταία διέξοδο,αποτελούν για κάποιους την πιο εξέχουσα ανάμεσα σε ομάδα επιλογών.Όπως και το εμπόριο των χαπιών,σκευασμάτων διαίτης,προιόντων αδυνατίσματος,αφεψημάτων,ρ οφημάτων,σκευασμάτων,συσκε υών,προγραμμάτων,ινστιτούτ ων,και έχουμε να λέμε,όλα αυτά έχουν βασιστεί σε αδιέξοδα και στηρίζονται στην ύπαρξη πόνου και στη διάθεση για να τελειώσει αυτός το γρηγορότερο.

Και αυτό εξηγεί συχνά και εκείνο που πολλά μέλη ανέφεραν,να ακούνε προσβλητικά σχόλια από άλλα υπέρβαρα ή παχύσαρκα άτομα,είναι η εσωτερίκευση μίας συσσωρευμένης εχθρικότητας μέσα στο χρόνο,που δηλητηριάζει-όχι πάντα φυσικά,μιλάμε για περιπτώσεις-την προσωπικότητα με αρνητικά συναισθήματα,με πικρία,με φορτία που την χαλάνε,που την πληγώνουν και που κατόπιν αυτά με τη σειρά τους μετακυλάνε αλλού,βρίσκουν άλλο στόχο,για να αποφορτιστεί ένα μέρος της έντασης και της θλίψης με έναν δυσλειτουργικό τρόπο.

Η ψυχολογική πλευρά της "ασθένειας",έχει αρκετές φορές δεινότερες επιπτώσεις στην συνολική ποιότητα ζωής του παχύσαρκου,από τη σωματική της πλευρά.Η απόγνωση μπορεί να οδηγήσει σε παρακινδυνευμένες σπασμωδικές κινήσεις απελευθέρωσης,η ανάγκη για ένταξη να γίνει δυνατότερη από την αυτοπροστασία,το εγώ να πέσει θύμα της έγκρισης των άλλων.

Ωραίο θέμα Βάλια,πραγματικά.Η στεγνή ιδεολογία της πανταχού παρούσας ατομικής ευθύνης.Δεν έχει να κάνει και με την επικράτηση του ατομισμού στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου;Τη στροφή αυτή προς το άτομο,ως ανεξάρτητη οντότητα,όχι τόσο ως μέλος μίας συλλογικότητας όπως η κοινωνία;Σπάνε οι κοινωνικοί ιστοί,οι δεσμοί σταδιακά αλλοτριώνονται,όλοι βλέπουμε πόσο ακόμη και στους πρωτογενείς πυρήνες,όπως της οικογένειας έχουν επέλθει ριζικές ανατροπές στις ισορροπίες.

Eφόσον οι δυνάμεις του ατόμου,οι δυνατότητες,οι επιλογές του Ενός μεγιστοποιούνται στη συνείδηση της κοινωνίας,δεν είναι επόμενο να μεγιστοποιείται και η άλλη πλευρά,αυτή της ευθύνης και να φωτίζεται δυσανάλογα;

Σ' ευχαριστώ πολύ.
Η αλήθεια είναι οτι πραγματικά με βοηθάει πολύ το να μιλάω μαζί σας και φυσικά το μυστικό ισχύει μόνο για τα "φυσικά" πρόσωπα στη ζωή μου. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω πει αλλά πάντα είχα κόλλημα στο να συζητάω το συγκεκριμένο θέμα...και πάντα το έπαιζα "άνετη"..σίγουρα θα υπάρχουν ΄κάποιες που καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Quote:

---

Originally posted by fotini29
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Η αλήθεια είναι οτι πραγματικά με βοηθάει πολύ το να μιλάω μαζί σας και φυσικά το μυστικό ισχύει μόνο για τα "φυσικά" πρόσωπα στη ζωή μου. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω πει αλλά πάντα είχα κόλλημα στο να συζητάω το συγκεκριμένο θέμα...και πάντα το έπαιζα "άνετη"..σίγουρα θα υπάρχουν ΄κάποιες που καταλαβαίνουν τι εννοώ.

---

Εχω την εντύπωση fotini29 ότι είμαστε αρκετές/οι που καταλαβαίνουμε τι εννοείς. Δεν παύει να είναι ένα θέμα ταμπού, κάτι σαν το σεξ, το παίζουμε άνετοι, συμμετέχουμε ίσως σε κάποια συζήτηση αν προκύψει και προσπαθούμε να δείχνουμε και άνετες.

Αλλα εγω προσωπικά δε νοιωθω άνετα να πω στη παρέα μου ότι ντρέπομαι/νοιώθω άσχημα για τις ραγάδες αλλά και για τις δίπλες που κρέμονται στη κοιλιά μου!!

Ζόρικο!!!

Quote:

---

Originally posted by sabe
Η στεγνή ιδεολογία της πανταχού παρούσας ατομικής ευθύνης.Δεν έχει να κάνει και με την επικράτηση του ατομισμού στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου;Τη στροφή αυτή προς το άτομο,ως ανεξάρτητη οντότητα,όχι τόσο ως μέλος μίας συλλογικότητας όπως η κοινωνία;Σπάνε οι κοινωνικοί ιστοί,οι δεσμοί σταδιακά αλλοτριώνονται,όλοι βλέπουμε πόσο ακόμη και στους πρωτογενείς πυρήνες,όπως της οικογένειας έχουν επέλθει ριζικές ανατροπές στις ισορροπίες.

Eφόσον οι δυνάμεις του ατόμου,οι δυνατότητες,οι επιλογές του Ενός μεγιστοποιούνται στη συνείδηση της κοινωνίας,δεν είναι επόμενο να μεγιστοποιείται και η άλλη πλευρά,αυτή της ευθύνης και να φωτίζεται δυσανάλογα;

---

sabe, σ' ευχαριστούμε!!! Μας έδωσες αρκετή τροφή για σκέψη!!!! :starhit:

Και για να το μαζέψω λίγο πάλι το θέμα προς τον τίτλο του (όχι πως δε μου άρεσε η τροπή που είχε πάρει, το αντίθετο!!) θα ήθελα να αναφέρω και για μια άλλη στέρηση που βιώνουμε οι περισσότεροι παχύσαρκοι σχεδόν καθημερινά θα έλεγα, κι αυτή είναι η ΑΠΟΛΑΥΣΗ του να τρως!!!

Μάλιστα είναι απολαυστικότατο, ηδονικότατο σχεδόν το να τρως. Δε συνηθίζουμε να τη μοιραζόμαστε αυτη την απόλαυση. Σπάνια πάμε την άλλη μέρα στο γραφείο να πούμε " εφαγα χτες μια μακαρονάδα με κιμά", τέλεια!! Πολλές φορές ντρεπόμαστε να πούμε καν οτι πεινάμε.

Συνηθίζουμε να τρώμε σπίτι μας, μόνοι και γρήγορα. Εγώ έτρωγα πολύ συχνά και στο αυτοκίνητο από/προς τη δουλειά. Φυσικά δεν ήταν θέμα χρόνου - πολυάσχολη - απλά θέμα υπερφαγίας, σταματούσα συνήθως σε κάποιο φούρνο το πρωι και αγόραζα ένα καφέ και κρουασαν για το γραφείο και μερικά ακόμα κρουασάν για τη διαδρομή. τα οποία και κυριολεκτικά καταβρόχθιζα μέχρι να φτάσω. Το ίδιο μπορεί να γινόνταν και στη διαδρομή της επιστροφής, άσχετα αν πήγαινα σπίτι όπου μπορεί και να με περιμεναν για φαγητό!

υγ. Θα ήθελα να επισημάνω οτι αυτά που αναφέρω είναι απο προσωπικές εμπειρίες αλλά και από το στενό μου περιβαλλον (μητέρα και αδέρφια παχύσαρκα, ενώ πατέρας και σύζυγος όχι)

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Μάλιστα είναι απολαυστικότατο, ηδονικότατο σχεδόν το να τρως. Δε συνηθίζουμε να τη μοιραζόμαστε αυτη την απόλαυση. Σπάνια πάμε την άλλη μέρα στο γραφείο να πούμε " εφαγα χτες μια μακαρονάδα με κιμά", τέλεια!! Πολλές φορές ντρεπόμαστε να πούμε καν οτι πεινάμε.

Συνηθίζουμε να τρώμε σπίτι μας, μόνοι και γρήγορα.

---

yep...
φαι μπροστα σε ξενους απαπαπαπαπα
η ελαχιστο και με δυσκολια και αφθονη ντροπη ή καθολου...
να δουν τη χοντρη να τρωει? ιιιιιιιιιιχ οχι θα ειναι πολυ ασχημη εικονα, θα τη σχολιασουν, θα τη σιχαθουν, θα γινει ρεζιλι, θα θα θα θα θα θα
ολα ΒΛΑΚΕΙΕΣ
!!!!!!!
ελαχιστοι ειναι αυτοι που οντως θα ασχοληθουν και αυτοι οι ελαχιστοι δεν αξιζουν καν τον κοπο να μετραω τη γνωμη τους.
αλλα ειναι αυτο το ξερο κεφαλι με τις βασανιστικες λαθος ιδεες.

η αδυνατη δικαιουται να καταβροχθιζει δημοσια, η χοντρη οχι?
αυτομαστιγωνομαστε Βαλλια!

Quote:

---

Originally posted by Ava
Θα αναφερθώ σε περιστατικό πρόσφατο, που μου αύξησε τις όποιες φοβίες μου, δικαιολογημένες και μη. Σε παραλία ήταν ένα πολύ ολισθηρό βραχάκι, όπου έπεσε άσχημα ένας -για κακή του τύχη- πάρα πολύ ευτραφής κύριος. Μαζεύτηκε κόσμος γύρω του και αυτός έλεγε ξανά και ξανά να τον αγνοήσουν, πως είναι καλά, πως δεν έπαθε τίποτα. Τον καταλαβαίνω, ήθελε να περάσει απαρατήρητος. Κι ενώ η προσοχή του κόσμου κάπως μετριάστηκε, πετάγεται ένας από τους λουόμενους και λέει "τυχερός είσαι, φίλε, άνοιξε ο αερόσακος". Ακολούθησαν γέλια και σούσουρο, γέλασε και ο κύριος, αλλά η ψυχή του το ήξερε.

---

τι μου θυμισες....
λοιπον πριν απο καμμια 10ρια χρονια ισως και παραπανω ημουν σε μια συναυλια. Τσακνης Μαχαιριτσας. Ο Σταροβας ηταν στην κιθαρα. ημασταν μπροστα στα παιδια κατω απο τη σκηνη.
Σε καποια φαση την ωρα που επαιζε καποιο σολο ο Σταροβας, ακουγεται μια φωνη απο καποιον "μπραβο χοντρε!"
τι να σου πω...
σα μαχαιρια. δεν το ξεχασα ποτε.
Να σου πω κατι? Ειμαι 100% σιγουρη πια οτι ο Σταροβας ΑΝ το ακουσε, μετα απο 30 δευτερολεπτα ουτε που θα το θυμοταν!!!
Εγω το θυμαμαι ακομα.
which means.... δεν ειναι τα κιλα. το ξερο μας το κεφαλι ειναι.
ο Σταροβας εχει την απιστευτη αυτοπεποιθηση και δεν κολλαει πουθενα.
δεν ξερω αν τον εχετε δει καθολου, εκτος τηλεορασης εννοω.
ΕΙναι η χαρα της ζωης.

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Εγώ έτρωγα πολύ συχνά και στο αυτοκίνητο από/προς τη δουλειά. Φυσικά δεν ήταν θέμα χρόνου - πολυάσχολη - απλά θέμα υπερφαγίας, σταματούσα συνήθως σε κάποιο φούρνο το πρωι και αγόραζα ένα καφέ και κρουασαν για το γραφείο και μερικά ακόμα κρουασάν για τη διαδρομή. τα οποία και κυριολεκτικά καταβρόχθιζα μέχρι να φτάσω. Το ίδιο μπορεί να γινόνταν και στη διαδρομή της επιστροφής, άσχετα αν πήγαινα σπίτι όπου μπορεί και να με περιμεναν για φαγητό!

---

δεν εισαι η μονη....Μονο που εγω επαιρνα καθε μερα και διαφορετικα. και ξερεις κατι? δεν αγοραζα μονο ενα για να μη φανει οτι ειναι για μενα!!!! οτι ταχα τα αγοραζα για συναδελφους και τετοια ελεγα συνηθως. :yes:

Quote:

---

Originally posted by BARB3

δεν εισαι η μονη....Μονο που εγω επαιρνα καθε μερα και διαφορετικα. και ξερεις κατι? δεν αγοραζα μονο ενα για να μη φανει οτι ειναι για μενα!!!! οτι ταχα τα αγοραζα για συναδελφους και τετοια ελεγα συνηθως. :yes:

---

Αχχχ και γω το έκανα αυτό, και με τα delivery, παίρνω 2 αναψυκτικά και βάζω να παίζει και δυνατά η tv από μέσα μη φανεί και καλά οτι ολη αυτη η ποσότητα είναι μόνο για ένα άτομο. Λες και τους νοιάζει!!!

ωστε δεν ειμαι η μονη ε?? οκ, delivery μονη μου οχι αλλά αντι για ενα γυρο αγοραζα δυο και εκανα οτι σκεφτομουν πως μου τον παρηγγειλαν τον δευτερο!! και άλλα τετοια ωραια!!!

αχ, τι θυμηθηκα! τα goodys! το καλυτερο μου ηταν οταν στο σπιτι δεν θα εβρισκα κανεναν γυρνωντας απο δουλεια. τοτε σταματουσα στα goodys,επαιρνα ενα salad bar (ξερεις εκεινες τις σαλατες που μονο σαλατες δεν ειναι....μακαροναδες διαφορες, και εξτρα σως.....) και επαιρνα και 2 χαμπουγκερ!! και παντα δεν θα τα ετρωγα τα χαμπουγκερ αλλά στο τελος....εσκαγα στο φαι και πονουσε το στομαχι μου!! μια φορα μαλιστα ηταν και μια κοπελιτσα στο salad bar που εβαζε οτι λαχανικο εβρισκε!! :wow:οποτε εγω της επιασα την συζητηση και της ελεγα οτι μου παρηγγειλαν τα μακαρονια!!! λες και δεν εβλεπε οτι ημουν 100 κιλα!! στρουθοκαμηλισμος στο μεγαλειο του!!!

βεβαια οταν το πηρα αποφαση να αδυνατισω τα εκοψα τα goodys και εκτοτε πολυ σπανια εχω παει. βεβαια με βοηθαει και το οτι πλεον στο σπιτι παντα καποιος θα υπαρχει οποτε ντρεπομαι και δεν κουβαλαω!! αα, και το αλλο!!! ειχα παντα μαζι μου και μια μεγαλη σακουλα παντα αδεια στην οποια εβαζα τα "ψωνια" απο τα goodys!! μη με δει καμια γειτονισσα!!!

οσο για τις επισκεψεις στους φουρνους, συνηθως πηγαινα για ψωμι. οποτε αγορασα εναν αρτοπαρασκευαστη και απο τοτε μονο σπιτικο ψωμι!!! και τερμα οι αγορες για συναδελφους!!!

Μη μιλάς για goodys και γενικά junk food - άσχετο αλλά τα goodys κανουν και delivery!! Να σου πω μόνο οτι εγω έπαιρνα 1 σαλάτα απο το salad bar (ναι ναι εκεινη τη γνωστή με τα μακαρόνια) 2 hamburger, 1 πατάτες και φυσικά τα 2 αναψυκτικά για τη χώνεψη!! (Απόρώ αλήθεια με τόσο φαγητό πως δεν έκανα ποτέ εμετό!! Μερικές φορές είχα αυτη τη διάθεση αλλά την αγνοούσα, όχι λέω, δε θα κάνω!!!

Τ'αποφεύγω τώρα.....ούτε να περνάω απ έξω δε θέλω!!!!

...Τόσο καιρό νόμιζα ότι ήμουν η μόνη που κάνει αυτά με τα delivery κτλ.... Απίστευτο!!!Πόσο ένοχες νιώθουμε κάθε φορά που παραγγέλουμε απ'έξω!! γι'αυτό και ανάβουμε τηλεόραση και ράδιο στη διαπασόν!! Ήθελα να ξερα τι λένε τα delivery boys...
Είναι λες και πάμε σε σεμηνάρια "Τι να κάνετε για να μην υποψιαστούν οι γύρω σας ότι τρώτε τον αγλέωρα"....

Πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε τι προσφέρουν στην πραγματικότητα, τουλάχιστον τα επαρχιακά ντελίβερι και τζανκφουντάδικα. Έπαθα δύο φορές δηλητηρίαση από πιτσαρία, αναγκάστηκα να πετάξω έναν απαίσιο γύρο, όσο για τα τοπικά γκούντις, δουλεύει μία κοπέλα, αργόστροφη να την πω, αδιάφορη να την πω, όπως και να την πω, ποτέ δεν καταφέρνει να σου δώσει αυτό ακριβώς που της ζήτησες. Όχι λες στη μαγιονέζα, τίγκα στη μαγιονέζα θα στο δώσει. Μετά από αυτά, αποφεύγω το φαγητό αυτού του είδους. Δε λέω, θα παραγγείλω μία στις τόσες, αλλά προτιμώ το μαγειρεμένο φαγητό, που είναι νόσιμο, υγιεινό και κυρίως πιο διαιτητικό. Ή, αν πρόκειται για μικροκύματα, έχει ωραιότατα έτοιμα γεύματα στο σούπερ μάρκετ.

Ava καλά τα λες, έτσι πρέπει να είναι, να προτιμάμε το μαγειρευτό φαγητό που και νόστιμο είναι και πιο υγιεινό αλλά νομίζω οτι η σχέση μας πολλές φορές και με το junk food, είναι κάπως όπως και με το τσιγάρο!! Παρ οτι ξέρεις οτι σου κάνουν κακό είναι απίστευτα απολαυστικά τα άτιμα!!!!!

Είναι τα ρημάδια! Γιατί έκατσα και έπαθα δεύτερη φορά δηλητηρίαση? Γιατί τα μισά μου κιλά τα οφείλω εκεί? Είναι τα άτιμα τέλεια! Ένα σου λέω: αν είχα για μεσημεριανό ένα σωστό μπέργκερ και πατάτες, θα πήγαινα τρέχοντας, τώρα που έχω ψάρι ψητό (που πρέπει να ζεστάνω) και σαλάτα, όλο και το καθυστερώ..

Quote:

---

Originally posted by Marry Poppins
"Τι να κάνετε για να μην υποψιαστούν οι γύρω σας ότι τρώτε τον αγλέωρα"....

---

φοβερη ατακα!! με εκανες και γελασα μεχρι δακρυων!

ρε παιδια απο το πρωι που τα εγραψα αυτα ξελαφρωσα καπως! και ειδικα τωρα που βλεπω οτι δεν ειμαι η μονη!!
κυριε ψυχολογε αυτα ειχα να πω για σημερα!

Quote:

---

Originally posted by BARB3

Quote:

---

Originally posted by Marry Poppins
"Τι να κάνετε για να μην υποψιαστούν οι γύρω σας ότι τρώτε τον αγλέωρα"....

---

φοβερη ατακα!! με εκανες και γελασα μεχρι δακρυων!

---

Παρόλο που η κατάσταση μας δεν είναι καθόλου για γέλια, λίγο χιούμορ δεν κάνει κακό!! :wink1:
Τελικά σε τίποτα δεν είμαστε μόνοι!! όλο και κάποιος άνθρωπος σ'αυτό τον πλανήτη βιώνει το ίδιο... απ'ότι φαίνεται στην περίπτωση μας πάνω απο ένας!!

ʼσχετο: Πολύ καλό το ότι πρέπει να γράφουμε ελληνικά!! με τα grenglish καταντήσαμε να ξεχάσουμε την οθρογραφία!! Τραγικό!! :thumbdown:

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Διαβάζοντας διάφορες απόψεις μελών μέσα σ' αυτό το φόρουμ και οχι μόνο, συχνά συναντώ απόψεις του τύπου:

"...δε στερουμαστε λογω του σωματος μας, στερουμαστε λογω του μυαλου μας και λογω της αντιμετωπισης του εαυτου μας..."

"...δε μας φταίνε τα κιλά για όσα δεν απολαμβάνουμε..."

Πιστεύω οτι πρώτος απ' ολους δυσκολεύετε στη ζωή του και στη καθημερινότητα του, ο ιδιος ο υπέρβαρος/παχύσαρκος.

Οι λόγοι που μπορεί ο καθένας να έχει φτάσει να είναι υπέρβαρος/παχύσαρκος είναι καθαρά προσωπικοί, όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη καθημερινότητα του πέρα από τα οποιαδήποτε προβλήματα υγείας, είναι τα ίδια.

Αναφέρω μερικές απο αυτές τις περιπτώσεις

- Το κάθισμα στο αεροπλάνο δε σε χωράει, νοιώθεις τη πίεση των πλαινών μπράτσων αλλά και της ζώνης. Η πτήση, ειδικά αν έχει διάρκεια πάνω απο 2 ώρες γίνεται απίστευτα κουραστική.

- Πας να κάνεις καθαρισμό/περιποίηση προσώπου. Σου δίνει η αισθητικός να βάλεις μια ρόμπα και να ξαπλώσεις στην ειδική καρέκλα. Η ρόμπα με το ζόρι μπαίνει, δε κλείνει μπροστά αλλά και στη καρέκλα με τα μπράτσα υπάρχει πρόβλημα.

- Στα ξενοδοχεία, το μπουρνούζι δε σου κάνει και οι πετσέτες συνήθως δε φτάνουν για να τις τυλίξεις γύρω απο το σώμα σου.

- Η πλειονότητα των ρούχων δε σου κάνει και επισκέπτεσαι ειδικά καταστήματα με ρούχα σε μεγάλα νούμερα που τις περισσοτερες φορές έχουν μια συγκεκριμένη γραμμή. (π.χ. φαρδιά και ριχτά, παντελόνια με λάσχτιο)

- Εχεις πάει για συνέντευξη για νέα δουλειά και η καρέκλα που σου απλώνει το χέρι και σου προτείνει να κάτσει ο υπεύθυνος, έχει μπράτσα. Κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας!

Εμένα προσωπικά όλα αυτά με ενοχλούν, δε μπορώ να προσποιούμαι οτι δεν μου συμβαίνουν. Κάνω οτι δε συμβαίνει τίποτα, τα προσπερνώ, δείχνω οτι δε με πειράζει αλλά δεν είναι έτσι.

Μου κάνει όμως εντύπωση γιατί αποφεύγουμε να τα συζητάμε ακόμα και μεταξύ μας.

Ποιά είναι η γνώμη σας; Τι έχετε αντιμετωπίσει στη καθημερινότητα σας; Τα συζητάτε;

---

με εκφραΖΕΙς ΑΠΟΛΥΤΑ, τα εχω περασει στα 100+ κιλα κ ηταν φρικτα
θα σου πω ομως κ κατι
οταν παλι ημουν 80 κιλα που ειμαι τωρα κ με θεωρουσα"τερας"
παλι ενιωθα οτι δεν χωραω στα καθισματα των λεοφορειων κ αλλων μεσων,
αρα μηπως κατα ενα μερος ειναι στο μυαλο μας κ το πως βλεπουμε τον εαυτο μας?
τωρα σχεδον μεχω αγαπησει,
περισσοτερο απο πριν σιγουρα,
οποτε μια χαρα απλωνομαι στα καθισματα κ ας εχω πλατες.
ναι δεν εχω περιφερεια τεραστια αλλα πλαταρες, shoot me
so what
πλεον ολα τα βλεπω πιο απλα κ οχι τοσο επωδυνα...

Quote:

---

Originally posted by BARB3

Quote:

---

Originally posted by Vallia
Εγώ έτρωγα πολύ συχνά και στο αυτοκίνητο από/προς τη δουλειά. Φυσικά δεν ήταν θέμα χρόνου - πολυάσχολη - απλά θέμα υπερφαγίας, σταματούσα συνήθως σε κάποιο φούρνο το πρωι και αγόραζα ένα καφέ και κρουασαν για το γραφείο και μερικά ακόμα κρουασάν για τη διαδρομή. τα οποία και κυριολεκτικά καταβρόχθιζα μέχρι να φτάσω. Το ίδιο μπορεί να γινόνταν και στη διαδρομή της επιστροφής, άσχετα αν πήγαινα σπίτι όπου μπορεί και να με περιμεναν για φαγητό!

---

δεν εισαι η μονη....Μονο που εγω επαιρνα καθε μερα και διαφορετικα. και ξερεις κατι? δεν αγοραζα μονο ενα για να μη φανει οτι ειναι για μενα!!!! οτι ταχα τα αγοραζα για συναδελφους και τετοια ελεγα συνηθως. :yes:

---

classic
τελευταια φορα το εκανα αυτο πριν τον γαμο λιγους μηνες
σαν φοιτητρια ομως το εκανα διαρκως
πλεον δε με συγκινει, τα λεω ολα του ανδρα μου κ κανουμε γουρουνιες μαζι
ασχετα που δεν παχυνει το γουρουνι!
με δυσκολευει δε απιστευτα τις μερες που ειμαι σωστη διατροφικα γιατι εκεινος δεν ειναι κ ποτε...
μονο μια κοιλιτσα λιγα εκατοστα εχει κ θελει λεει να αδυνατισει γκρρρρρρρρρ

κι εγω τα ιδια παραγγελνα και τα ετρωγα δυο δυο, η το αλλο.... εμπαινα στο ζαχαροπλαστειο και ελεγα οτι θελω να φτιαξουμε ενα κουτι με 5 γλυκα (παστες κλπ) και οταν με ρωταγαν ειναι για δωρακι;; ελεγα ναι, βεβαια για δωρακι και τους εβαζα τους δυσμοιρους να τα τυλιγουν κι ολας.. και πηγαινα σπιτι και γινοταν της κολασεως....

παιδια, εγω οταν διαβασα το βιβλιο αυτο που εχω πει και αλλου "διατροφικη νοημοσυνη"
καταλαβα οτι δεν εφταιγα εγω που ετρωγα σαν το βοδι, χωρις σταματημο... που κατεβαζα οτι υπηρχε και δεν υπηρχε στα φαστ φουντ και τα ζαχαροπλαστεια..
οταν ξεκινησουμε λαθος τη μερα, αναγκαζουμε το σωμα μας να συνεχισει λαθος. ειναι σαν το αυτοκινητο που οταν παρεις λαθος στροφη, μετα συνεχιζεις στον λαθος δρομο.
διαβαστε το και θα με θυμηθειτε..

οταν το διαβαζα ημουν διακοπες στην Τηνο και απο εκεινες τις ημερες μεχρι σημερα, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΙΤΑ
και τελικα τρωγοντας περισσοτερες φορες μεσα στην ημερα, καλο ποιοτικο φαγητο
εχω χασει κιλα απο τα 81 κατεβηκα στα 74
και αφηνω το σωμα μου να κανει κουμαντο και να χανει οσα κιλα θελει χωρις καμια βιασυνη.
οπως εχει πει και η Δαναη μικρα, συχνα γευματα με καλο φαγητο. θα δειτε πως θα εξαφανιστει αυτη η λιγουρα που νιωθετε συνεχεια..

:tumble:

εγώ παιδία κάποτε πήγαινα φούρνο και έπερνα και καλά και τηλ.απο μέσα και έλεγα "παιδιά τι να φέρω ....τυροπιτάκια, λουκανοπιτάκια..κ.τ.λ"

αυτές τις μέρες τις έχω αφήσει 2 χρόνια πίσω μου...και αν γίνεται να μην τις είχα κάνει και ποτέ ίσως τώρα να μην βρισκόμουν στην θέση που είμαι...

αλλά δεν πειράζει πρέπει να σκεφτούμε ότι παέι αυτό έγινε καλώς κακώς!!
συνεχίζουμε απο εδώ και πέρα
εγώ εχθές είπα και στο αγόρι και στην αδερφή μου ότι ξεκίνησα δίαιτα για ν αμην με πολυρωτάνε!!

θα τα καταφέρω 5 εβδομάδες χωρίς γουρουνιές δεν είναι δα και τόσο σημαντικό!!
κάτι τέοιο θέλω και πρέπει να σκέφτομαι!!