Αργή και βασανιστική(;) απώλεια κιλών!

Πάντα πίστευα και πιστεύω οτι ο πιο σωστός τρόπος για να χάσεις κιλά είναι να ακολουθήσεις μια τακτική σωστής διατροφής για την απώλεια κιλών. Γνωρίζω φυσικά οτι μερικοί επιλέγουν πιο δραστικές μεθόδους (χάπια, χειρουργικές επεμβάσεις κλπ), είτε γιατί υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, είτε γιατί τα κιλά που θέλουν να χάσουν είναι πάρα πολλά (πάνω απο 20/25), είτε για άλλους προσωπικούς δικούς τους λόγους.
Πιστεύω οτι δεν μπορει κανείς να έχει την απαίτηση να χάσει 15 και 20 κιλά σε μερικούς μήνες όταν έκανε χρόνια να τα πάρει.

Φυσικά αυτό στη θεωρία ακούγεται πολύ καλό, στη πράξη όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πόσοι και πόσες απο μας δεν έχουμε ξεκινήσει δίαιτα, θέτοντας πολλές φορές υπερβολικούς στόχους απώλειας, με αποτέλεσμα όταν δε τους πετυχαίνουμε να απογοητευόμαστε και χωρίς να το καταλάβουμε να γυρνάμε στις παλιές κακές μας διατροφικές συνήθειες;

Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι άτομα που έχουν χάσει πολλά κιλά (20 με 30 ή και παραπάνω) με δίαιτα συστηματική, χωρίς χάπια κι επεμβάσεις, τι έχουν να μας πουν για την εμπειρία τους.

Ποιές ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τους αυτής, πόσο χρόνο τους πήρε και πόσα κιλά έχασαν συνολικά, τι ήταν αυτό που τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να συνεχίσουν, τι πιστεύουν οτι τους δημιουργούσε το μεγαλύτερο πρόβλημα στη προσπάθεια τους, πως ήταν/έγινε το σώμα τους ( χαλάρωση; ) και αν έκαναν κάτι γι αυτό (γυμναστική; τι είδους, πλαστικη; σε ποιά σημεία; ).

Στο τέλος όλης αυτής της προσπάθειας τρώνε φυσιολογικά και πάλι ή ακόμα προσέχουν τι θα φάνε; Ησυχάζεις ποτέ ή είναι πάντα κάτι που πρέπει να το προσέχεις;

Οι απορίες/σκέψεις αυτές προέκυψαν όταν ξαφνικά ένοιωσα μια λιγοψυχιά να το πω, κόπωση να το πω, δε ξέρω....σα να είμαι μέσα σ΄ενα τούνελ που παρότι ξέρω οτι κάπου στο βάθος έχει φως, αλλά δε το βλέπω ακόμα. Για να με βοηθήσω αποφάσισα να θέσω έναν κοντινότερο στόχο (5 κιλών) ως τις αρχές του επόμενου μήνα. Κάτι σαν ένα μικρό "φως" μέσα στο σκοτάδι του τούνελ μου.

καλησπερα κουκλα!

μαλλον ειμαι ο ανθρωπος σου! Η ιστορια μου πανω κατω γνωστη στις παλιες του φορουμ. παχυσαρκη απο παιδι, ορμονικες ανακατωσουρες, ψυχολογικα θεματακια κ δε συμμαζευεται δε μ αφηναν να διατηρησω τα χαμενα κιλα. Πριν 1,5 χρονο αποφασισα να κανω το ντου, και απο 112 κιλα που ξεκινησα αισιως βρισκομαι στα 82-83.

μικρη λεπτομερεια? Αρχες Ιανουαριου 2009 ημουν 112, αρχες Ιανουαριου 2010 ημουν 84,5. Ελευθερη μεταφραση: ενω τον πρωτο χρονο εχασα 27 κιλα.. το δευτερο χρονο μετα βίας 3 με σκαμπανεβασματα.

Μετά τις διακοπες μου (και τα 25 μου γενεθλια) εκανα μια ενδοσκοπηση για το λογο που συμβαινει αυτο. Πλεον ειμαι σαφως πιο.. εμφανισιμη. Τα τελευταια 10-15 κιλα που θελω να χασω ειναι για να μαι απολυτα φυσιολογικη, αλλα δεν ειναι οτι με ενοχλουν καπου. Δεν ειναι απειλη για την υγεια μου, δε με δυσκολευουν στις δραστηριοτητες μου, δεν με εμποδιζουν να εχω κ ομορφα ρουχα να βαλω και κοινωνικη ζωη. Κοινως, επαναπαυτηκα αγαπημενη μου!

Τωρα το ξαναπηρα θερμα. Απο Δευτερα αρχισα διατροφη χωρις παρασπονδιες (το βραδυ μ επιαναν τρελες λιγουρες λογω κουρασης αλλα πλεον λεω οχι. μια ζωη κουρασμενη θα μαι, δεν ειναι δικαιολογια αυτο!) και εχω στοχο -5 με 6 κιλά μεχρι τον Ιανουαριο.

Ενδιαφερον εχει οτι στατιστικα αν το δεις, οι περισσοτερες κοπελες εδω μεσα που εχουν τετοιο πλατω, ειναι οι κοπελες στα κιλα μου. Αυτο επειδη συνηθως ξεκινουν απο τριψηφιο οποτε ξαφνικα ανακαλυπτουν εναν ολοκληρο νεο κοσμο που δεν ηξεραν οτι υπηρχε.. κ μενουν εκει για πολυυυυυυυυυ καιρο μεχρι να ξεκολλησει μυαλο κ ζυγαρια και να δουνε το 7αράκι. Ανθρωποι ειμαστε ομως, δεν ειμαστε μηχανες. Ο χρονος δεν μετραει αρκει να βρουμε την δυναμη να τον επανεκκινήσουμε!!

Οσον αφορα στα ερωτηματα σου.. Χαλαρωση ευτυχως δεν εχω. Οχι εντονη τελος παντων. Το δερμα προσαρμοζεται και το κολυμβητηριο που εκανα μεχρι τον φλεβαρη περυσι (και σκοπευω να ξαναξεκινησω φετος) βοηθησε απιστευτα πολυ. Τις κρεμες δεν τις πολυεμπιστευομαι.. συνηθως δεν ειναι ανταξιες των προσδοκιων μας.

Δεν νομιζω ποτε να μπορεσω να φαω.. ασυναισθητα. Ακομα και στις διακοπες, αν κ ειχα τα ταβερνακια μου, εμεινα στα ιδια κιλα,επειδη ακριβως δεν μου "βγαινει" να κανω κραιπαλες.. ευτυχως!!

Για το πως θυμαμαι το στοχο μου και πως με σπρωχνω να ξαναξεκινησω, θα γελασεις! Ως τωρα ειχα το θεμα υγειας, επειδη εχω βεβαρυμενο οικογενειακο ιστορικο. Ειχα και να μπορω να βαλω πιο ωραια ρουχα. Αποστολη εξετελεσθη λοιπον. Για να φτασω μεχρι τελους, ενεργοποιω πιο ταπεινα μου ενστικτα.. Τι εννοει ο ποιητης? Την Παρασκευη ειχε βγει ο δικος μου με φιλους του για καφε στο Μπουρναζι (μακρια απο εμας!). Ηταν λοιπον μια κοκοτα που τον ζαχαρωνε (πηγα και τους βρηκα πιο μετα εγω). Το θρασσος της λοιπον ηταν οτι συνεχισε να τον ζαχαρωνει και ας ημουν εγω μπροστα, σαν να μην με υπολογιζε η αχαρακτηριστη!:flaming: Ε οχι! Δεν το δεχομαι! Απο εδω κ μπρος η καθε πατσαβουριτσα οφειλει να με βλεπει ως αξια αντιζηλο, και οχι σαν αμελητεα δυναμη! Αρνουμαι!!

Ταπεινο κινητρο μεν, αλλα με βοηθαει να διατηρω την συγκεντρωση μου!! αχαχαχαχα!!:spin::spin:

Συγνωμη για το γιγαντιαιο ποστ, απλα επεσες σε μερα που τα σκεφτομουν ολα αυτα!!

Quote:

---

Originally posted by esceden
καλησπερα κουκλα!

Ταπεινο κινητρο μεν, αλλα με βοηθαει να διατηρω την συγκεντρωση μου!! αχαχαχαχα!!:spin::spin:

Συγνωμη για το γιγαντιαιο ποστ, απλα επεσες σε μερα που τα σκεφτομουν ολα αυτα!!

---

esceden, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ειλικρινή κατάθεση της ιστορίας σου, δε με κούρασε καθόλου μα καθόλου, δε βαριέμαι να διαβάζω κι άλλωστε οι αρχικές μου ερωτήσεις/απορίες δεν είναι και λίγες!!

Όσο για τα "ταπεινά" κίνητρα, dont even think about it!!! Whatever gets you going!!

Εμένα πάντως πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου η σκέψη του πως θα αντιδράσουν άτομα που ξέρω και μου αρέσουν όταν με δουν όπως θέλω εγώ να με δουν! Βέβαια αυτό που δε ξέρω είναι πως θα με βλέπω εγώ τότε!!!

Καλή επιτυχία σου εύχομαι στη συνέχεια της προσπάθειας σου!!!

Εισαι και Πειραιωτάκι βλεπω!!:) τα καλυτερα κοριτσια βγαζει! απο που αν επιτρεπεται?

τοτε με το καλο, θα αναθεωρησεις πολλα..πιστεψε με. Σχεσεις ανοχής και αντοχης που πηγαζουν απο ανασφαλειες και συνδρομα κατωτεροτητας θα παρουν δρομο! :) (Σημερα συμπτωματικα ενας "πρωην" μου εστειλε σμς οτι με ειδε στο φατσοβιβλιο και δε με αναγνωρισε. και οτι παλαιοτερα με προτιμουσε γιατι δεν εχει σημασια το εξωτερικο κ λοιπες αηδιες. αυτο που εννοουσε ο μεσιε ειναι οτι τοτε ηταν τοσο ευκολο κ να γραπωθω κ να χειραγωγηθω λογω ανασφαλειας κ μοναξιας.. αντε γεια!:cool rsvd:)

Quote:

---

Originally posted by esceden
Εισαι και Πειραιωτάκι βλεπω!!:) τα καλυτερα κοριτσια βγαζει! απο που αν επιτρεπεται?

τοτε με το καλο, θα αναθεωρησεις πολλα..πιστεψε με. Σχεσεις ανοχής και αντοχης που πηγαζουν απο ανασφαλειες και συνδρομα κατωτεροτητας θα παρουν δρομο! :)

---

Κέντρο Πειραιά μένω esceden, Πασαλιμάνι, πιο κέντρο δε γίνεται! :starhit:

Όσο γι αυτό που λες σχετικά με τις "προβληματικές" σχέσεις, έχεις δίκιο, μήπως αυτές δε παλεύουμε να αλλάξουμε τελικά;

Καλημερα κουκλα!

Εγω εχω ολοκληρωσει το στοχο μ και το δυσκολο σημειο της ποριας ηταν τα τελευταια κιλα... Οταν κανεις διαιτα πολυ αυστηρα οπως εκανα εγω με χαμηλες θερμιδες, γυμναστικη 7 μερες την εβδομαδα και χαπια (τα οποια περισσοτερο placebo ειναι) περιμενεις να μην κολας πουθενα. Και στην πραγματικοτητα ειμαι μια απο τις ελαχιστες κοπελες εδω μεσα π εχανα βαρος σχεδον καθημερινα και εξαυλωθηκα σε 6 μηνες περιπου. Τον Ιουλιο ημουν 56 κιλα και μεχρι να δω το 55 μου βγηκε η Παναγια. Θα μ πεις τωρα εσυ τι 56 τι 55? Παρ'ολα αυτα εγω ειχα ενα στοχο... και αυτος ηταν το 55 και οχι το 56. Επεμεινα βεβαια και εχω δει το 55 3 φορες σε 2 μηνες περιπου... αλλα παιζω αναμεσα σε αυτο το βαρος συνεχεια. Το θεμα ειναι να συνειδητοποιησεις οτι οταν χασεις τα κιλα π θελεις να χασεις εκει αρχιζει ενας αγωνας ισως πιο δυσκολος και απο την απωλεια. Το πως θα μπεις σε μια λογικη να μην ξαναπαρεις τα κιλα. Να αλλαξεις δλδ τις διατροφικες σου συνηθειες τοσο ωστε να μην ξαναγινεις γιο γιο πανω κατω... Σε αυτο βοηθαει πολυ η καθημερινη γυμναστικη και το περπατημα και γενικως το να ασχολεισαι με πραγματα...

Γενικως η διαιτα θελει πολυ υπομονη και προσυλωση στο στοχο. Θελει να εισαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο σου... Αυτος π τρωει μετρημενα χανει και τα υπολοιπα ειναι προφασεις εν αμαρτιαις...

Καλη συνεχεια απο μενα! Φιλια!

Σ΄ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου penelope. Θα συμφωνήσω μαζί σου, για την υπομονή και τη προσήλωση στο στόχο.

Αυτό που δεν έχω καταφέρει να εντάξω ακόμα στο καθημερινό μου πρόγραμμα είναι η γυμναστική σε οποιαδήποτε μορφή (το περπάτημα προτιμώ αλλά προς το παρόν μου φταίει η ζέστη!!)

Κοιτα Βαλλια εγω ειχα παει 3 φορες γυμναστηριο και το ειχα παρατησει σε μια βδομαδα και τις 3. Ειπα μια φορα αυτο ειναι τωρα θα παω και τελειωσε. Και το εκανα. Μπορεις να το κανεις και εσυ...

penelope, για γυμναστήριο δε ξέρω, όταν έλεγα περπάτημα εννοούσα 30' λεπτά περπάτημα κάθε βράδυ (το είχα εφαρμόσει κάποια στιγμή παλιότερα). Είχα δει οτι είναι κάτι που μπορώ να εφαρμόσω και μου ταιριάζει.

Αγαπητή Vallia, τα άτομα που σου αρέσουν τώρα, θα διαπιστώσεις ότι μετά την απώλεια των κιλών σου, θα σε αφήνουν παγερά αδιάφορη. Δεν θα σε ενδιαφέρει η γνώμη τους, γιατί η διαδικασία απώλειας μεγάλου βάρους είναι κυρίως διαδικασία ενδοσκόπησης και ανασυγκρότησης. ʼρα θα έχουν διαφοροποιηθεί οι στόχοι σου στη ζωή. Οι ίδιοι δεν ξέρω αν θα πάψουν ποτέ να θυμούνται την παλιά σου εικόνα. Μάλλον θα μείνουν εκεί, μετά βέβαια από τα στιγμιαία αααααααα και ωωωωωωω της έκπληξης και δηλώσεις του τύπου καλέ, τρόμαξα να σε γνωρίσω, κούκλα έγινες. Όσο για σένα, θα νιώθεις θεά, υπεράνθρωπη και η αυτοπεποίθησή σου θα έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Μετά από δική μου προσπάθεια και όταν συνέβη να με προσεγγίσει κάποιος που πριν με αγνοούσε, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκε ανθρωπάκι τόσο δα. Μάλλον δεν έχω δίκιο, γιατί η εικόνα έχει μεγάλη σημασία, αλλά με ξενέρωσε απίστευτα.
Στο θέμα της απώλειας τώρα, το βασικότερο δεν είναι να χάσεις τα κιλά, αλλά να παραμείνεις εκεί. Τουλάχιστον σε εμένα έτσι λειτούργησε το όλο θέμα. Τότε, προσπάθησε να αντλήσεις δύναμη από τον καθρέφτη σου, από τα υπέροχα καινούρια ρούχα σου και από το νέο σου εαυτό.
Καλή δύναμη και καλή επιτυχία!

Quote:

---

Originally posted by Ava
Στο θέμα της απώλειας τώρα, το βασικότερο δεν είναι να χάσεις τα κιλά, αλλά να παραμείνεις εκεί.
Καλή δύναμη και καλή επιτυχία!

---

Όταν είσαι στην αρχή μια προσπάθειας που καταλαβαίνεις οτι θα σου αλλάξει τη ζωη και τις σχέσεις σου με τον εαυτό σου και τους άλλους, πολλά περνάνε από το μυαλό σου αλλά ποτέ ή σπάνια το γεγονός οτι δε θα μπορείς να διατηρήσεις το "ιδανικό" σου βάρος. Πιστεύεις οτι αυτό θα είναι το πιο εύκολο απ' ολα!

Σ' ευχαριστώ πολύ Ava για τις συμβουλές και ευχές σου. :starhit:

Vallia

θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα είπε η Αβα. Υπάρχουν άνθρωποι που πριν σε έκαναν να αισθάνεσαι άσχημα και μετά τους βλέπεις και λες 'α το μαλ...' (σόρι για το γαλλικό, αλλά αυτό ακριβώς σκέφτεσαι :))

Όσο αφορά τη διατροφή. Προσωπικά, κάποια στιγμή έβαλα στο μυαλό μου ότι το υγιεινό φαγητό είναι αυτό που πρέπει να τρώω και τελείωσε το θέμα. Οκ υπάρχουν οι τυρόπιτες και τα μπέργκερ και όλα αυτά, αλλά το σώμα μου δεν είναι σκουπιδοντενεκές και προτιμώ να τρώω σαλάτες, ψάρια, μέλι και κουάκερ. Βελτιώθηκε το δέρμα μου, τα μαλλιά, το σώμα εννοείται και η διάθεση μου. Αυτό το τελευταίο ήταν που άλλαξε και τη ζωή μου, γιατί όπως αισθανόμαστε έτσι ζούμε τελικά.

Γυμναστική κάνω πολύ γιατί είμαι γυμνάστρια και γιατί η γυμναστική είναι το ναρκωτικό μου. Με κάνει και νιώθω σούπερ μετά ακι δεν το αλλάζω με τίποτα.

Δυσκολίες τρομερές δεν είχα. Ίσα ίσα ήμουν πολύ ευτυχισμένη που άλλαξα και ήμουν μέσα στην καλή χαρά. Θεωρώ για να είμαι ειλικρινής ότι αυτοί που βασανίζονται στη δίαιτα και δεν περνάνε καλά, αργά ή γρήγορα θα τη σταματήσουν. Δεν μπορεί κανείς να υποβάλει τον εαυτό του σε μαρτύρια μια ζωή.

Πολύ σημαντικό είναι και να βρεις τι σε έκανε να παχύνεις και να το αφήσεις πίσω σου. Και μετά να δημιουργήσεις κίνητρα για την καινούργια σου ζωή. Εγώ είχα ερωτευτεί και ήθελα να του αρέσω, κυνηγησα τη δουλειά που ήθελα πάντα να κάνω και επίσης είχα κλείσει και ένα ταξίδι σε εξωτικό προορισμό, για να μου αποδείξω ότι η ζωή είναι ωραία. Δούλεψα πολύ καιρό για αυτό το ρημαδοταξίδι, αλλά άξιζε τα λεφτά του :)

Vallia,σωστό ήταν αυτό που έκανες.Που έβαλες στην άκρη τον μακρυπρόθεσμο στόχο και σε πρώτο πλάνο τον μικρότερο και ευκολότερο.Αυτό δε σημαίνει πως ο μακρυπρόθεσμος δεν υπάρχει,αλλά πως μας τρομάζει όταν τον σκεφτόμαστε,γιατί ο δρόμος φαίνεται ατέλειωτος και κουραστικός.

"Σπάζοντας"το επιχείρημα σε μικρότερα κομμάτια,σε μία ομάδα δρόμων-ας το πούμε έτσι-θα οδηγηθείς στο τέρμα με μεγαλύτερη ευκολία.

ʼλλη παγίδα είναι οι υπερβολικές απαιτήσεις από εμάς,δίχως την δυνατότητα οποιασδήποτε παρέκλισης από την τήρηση ενός αυστηρού προγράμματος.

Δεν ξέρω αν το κάνεις,τις σκέψεις μου λέω,αλλά οι πειρασμοί δεν πρέπει να ονομάζονται πειρασμοί,αντίθετα,να είναι μέσα στο πρόγραμμα μία στο τόσο,σε μία ποσότητα μικρή και ελεγχόμενη.Η στέρηση δεν μπορεί να είναι πολύμηνη,γυρνάει μπούμερανγκ όταν δεν έχεις αφήσει περιθώρια για μικρές απολαύσεις,"ανάσες"που θα σου δίνουν την αίσθηση της ελευθερίας και της ποικιλίας.

Μετά,καλό θα ήταν να έχεις κάποια σταθερά πράγματα που ξέρεις ότι σου δίνουν κίνητρο.Μπορεί να είναι αντικείμενα(ρούχα,παπούτσι α,αξεσουάρ),μπορεί να είναι άνθρωποι,μπορεί να είναι οπτικά ερεθίσματα(ταινίες,εικόνες ,φωτογραφίες),στόχοι και όνειρα,που τη "δύσκολη"στιγμή,τη στιγμή της εισόδου της ηττοπάθειας στο προσκήνιο,τη στιγμή της μαυρίλας και της υπαναχώρησης θα λειτουργήσουν ως τα προσωπικά σου τοτέμ που θα σε στηρίξουν.

Εμένα ποτέ δεν ήταν μέσα στα κίνητρά μου το να την πω,να αποδείξω,να μπω στο μάτι κανενός,να εκδικηθώ κάποιον για πρότερη συμπεριφορά του,να πάρω το αίμα μου πίσω και τέτοια.Και η σύγκριση δεν είναι το φόρτε μου.
Θέλω οι στόχοι μου να μην είναι ετεροκαθορισμένοι,θέλω να έχουν να κάνουν με μένα και μόνο και με τα δικά μου σημαντικά.Υπάρχει ένα είδος μνησικακίας όταν πετυχαίνουμε τους στόχους μας και μία απαξιωτική διάθεση,δεν καταλαβαίνω γιατί...Είναι το ζητούμενό μου να με αναγνωρίσει ως κάτι σημαντικό(πια)ο κάθε αλαζονικός μαλάκας για να εισπράξω ικανοποίηση γι αυτό που θα έχω καταφέρει;Mπαα.Γιατί δε λέμε "δε με αφοράς"πριν στα άτομα που μας προβληματίζουν ο χαρακτήρας κι οι συμπεριφορές τους,αλλά περιμένουμε να το πούμε μετά;Δεν είχαμε διακρίνει τότε την πάστα τους;

Αυτές οι μεταχρονολογημένες εκδικήσεις,ας τις αφήσουμε στην άκρη ρε κορίτσια.Ας κοιτάξουμε να πηγαίνουμε μπροστά,με όλη τη σημασία της φράσης.Μέσα κι έξω.Και να μάθουμε άμα μας λένε έναν καλό λόγο,να τον δεχόμαστε,καλοπροαίρετα,όχ ι έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτό το αγκάθι"εμ,εσύ κάποτε..."

Παρασυρθήκαμε όμως πάλι και μπήκε η συζήτηση σε άλλα χωράφια.:smilegrin:

sabe, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όλα όσα γράφεις και ειδικά εκεί με τις μεταχρονολογημένες εκδικήσεις! Απόλυτο δίκο. Οι στόχοι μας πράγματι πρέπει να έχουν να κάνουν με μας, μιας και πάνω σε αυτούς τους στόχους θα "πατήσουμε" και θα στηριχτούμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Γιατί άραγε εκεί που αδιαφορούσαμε εντελώς για τη διατροφή και την εικόνα μας, μόλις ξεκινήσουμε γινόμαστε τόσο απόλυτοι και τόσο απαιτητικοί με τον εαυτό μας; Λες και όλα πρέπει να γίνουν τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, κανένα πισογύρισμα;

sabe

ο καθένας πετυχαίνει το στόχο του όπως νομιζει.
Συμφωνώ ότι βασικό είναι να μην έχουμε μνησικακία και να μην κρίνουμε ποτέ τους άλλους. Πρέπει να επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας και να μη μας ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος, όσο δεν μας ενοχλεί.

Προσωπικά όμως αν κάποιος με ενοχλήσει ή δω ότι έχει μια υπόγεια κακία (το χειρότερο μου) εννοείται ότι θα του την πω, σε όσα κιλά και να είμαι.

Πιστεύω οτι σε γενικές γραμμές οι ανθρωποι δεν έχουν πρόθεση να σου κάνουν κακό. Δεν ξεκινάει δλδ ο άλλος από το σπίτι του πρωι πρωι και λέει αχχχ σε ποιον να τη πω σήμερα, σε ποιον να φερθώ άσχημα; (μιλώ για την πλειονότητα των ανθρώπων)

Ο καθένας σε αυτη τη ζωη μπορεί να έχει φερθεί άσχημα ή προσβλητικά σε κάποιον χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει οτι είναι και κακός άνθρωπος. Καλό είναι να δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρωπους που γνωρίζουμε να μας δείξουν ποιοι είναι, να βγάλουν αυτά που έχουν μέσα τους, τον εαυτό τους.

συμφωνώ,έχω πειράξει παχουλούλα κ μέχει πειράξει κ έμένα παχουλούλα επειδή κεγώ είμαι παχουλούλα. πιστεύω οτι εκείνη τη ώρα ,αν δεχτούμε ως δεδομένο οτι γενικά οι άνθρωποι είναι απλά αυθόρμητοι κ δεν θέλουν το κακό μας,οτι πρέπει να δείχνουμε ακριβώς τα αισθήματά μας γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν οτι μας πείραξε κ οτι μας στεναχώρησαν,κ όχι να το ρίχνουμε στην πλάκα κ στο χιούμορ κ στον αυτοσαρκασμό. καλά είναι κ κάτι άλλοι γάιδαροι που καταλαβαίνουν μόνο με ανάλογη απάντηση

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!!ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΓΩ ΤΟ ΧΑΝΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΩ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΖΩ ΠΟΛΥ ΟΣΕΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΠΡΟΣΥΛΩΜΕΝΕΣ!!!ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙ� �!!!!
:):thumbup:

εμένα ο εγκέφαλος μου αδυνατεί να δημιουργήσει εικόνα του εαυτού μου σε ιδανικά κιλά, γιάυτο δεν μπορώ να πιστέψω οτι θα τα καταφέρω ποτέ,γιατί δεν μπορώ ούτε να το οραματιστώ, δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως ήμουν στα ιδανικά κιλά, ίσως γιατί ποτέ δεν τα θεωρούσα ιδανικά . . δεν ξέρω χρόνια πλεον μέσα στο πρόβλημα, βαλτωμένη νιώθω πάντα να με νικάει η αυτόπαραίτηση και όχι η λαμαργία, και όλοι λένε είναι απλό χρειάζεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου . . αλλά πως στο καλό γίνεται αυτό;

εγώ πάλι ενώ εχω βάλει 15 κιλά στο μυαλό μου η εικόνα μου δεν άλλαξε.ούτως ή άλλως κ τότε χονδρή νόμιζα οτι είμαι. μόλις δω φωτογραφίες τρώω φρίκες. γιαυτό ίσως δεν χάνω γιατί άμα καταλάβαινα τον βαθμό της αλλαγής μου θακανα κ κάτι γιαυτό

Quote:

---

Originally posted by hopa
εμένα ο εγκέφαλος μου αδυνατεί να δημιουργήσει εικόνα του εαυτού μου σε ιδανικά κιλά, γιάυτο δεν μπορώ να πιστέψω οτι θα τα καταφέρω ποτέ,γιατί δεν μπορώ ούτε να το οραματιστώ, δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως ήμουν στα ιδανικά κιλά, ίσως γιατί ποτέ δεν τα θεωρούσα ιδανικά . . δεν ξέρω χρόνια πλεον μέσα στο πρόβλημα, βαλτωμένη νιώθω πάντα να με νικάει η αυτόπαραίτηση και όχι η λαμαργία, και όλοι λένε είναι απλό χρειάζεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου . . αλλά πως στο καλό γίνεται αυτό;

---

Είναι πράγματι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου -20 ή και -25 κιλά. Εγω που είμαι 42 χρόνων δε θυμάμαι να έχω υπάρξει -25 ολη την ενήλικη σχεδόν ζωή μου!!! Καταλαβαίνεις λοιπόν, τι εικόνα να φτιάξω, που να τη βρω!!

Αυτό που έχω βρει προς το παρον να με βοηθάει είναι να φτιάχνω κοντινότερες εικόνες. Μια μπλούζα, ένα παντελονι που δε σου μπαίνει πια, βάλε στόχο να χωρέσεις εκει μέσα. Έχω πάει σε μαγαζι που έχει στανταρ αγγλικά νούμερα (i.e. 12, 14, 16 etc) και ενώ είμαι τώρα το 20 σχεδόν έχω βάλει στόχο να μπω αρχικά σε ρούχο 18 ίσως και 16 μεχρι το τελος Οκτωβρίου. Μετά ψάχνω εικόνες σε περιοδικά που με αντιπροσωπεύουν, σε στυλ, σε ύφος κλπ (παράδειγμα μια κοπέλα με ένα τζιν και ένα απλό λευκό t-shirt) και τις κολλάω στο μέσα φύλο της ντουλάπας μου. Κάθε πρωι που ανοίγω να πάρω ρούχα να ντυθώ, τις κοιτάω. Φαντάζομαι οτι ειναι φωτογραφίες δικές μου. Δεν αναφέρομαι στο σωματότυπο απαραίτητα (δεν έχω προδιαγραφές μοντέλου) αναφέρομαι στο στυλ, υφος, που θα με βοηθήσει να δημιουργήσω μια εικόνα του εαυτού μου.

Κάπως έτσι νομίζω μπορείς σιγά σιγά ν' αρχίσεις να φτιάχνεις εικόνα του εαυτού σου, στα θεωρητικά "ιδανικά" κιλά σου!!

Δεν έχω φτάσει το στόχο μου, είναι ακόμα πολύ νωρίς για μένα αλλά προς το παρόν όλο αυτό με βοηθάει.

'Ισως κάποια απο τις πιο παλιές κοπέλες που τα έχει καταφέρει να μπορει να μας πει περισσότερα γι αυτό.

Βαλια μου γεια σου,

είμαι νέα στο φόρουμ αυτό αλλά παλιά στο θέμα του βάρους.

Εγώ ξεκίνησα στα 125 κιλά για να μη πω 130 αφού ζυγίστηκα αρκετές μέρες αφού ξεκίνησα δίαιτα. Υπέρβαρο παιδί, παχύσαρκη έφηβη κ.ο.κ

Ξεκινώντας λοιπόν τη δίαιτα μου (μια "πιο δική μου" εκδοχη της Ατκινς) μου φαινόταν τρομερά δύσκολο να αντέξω. Είχα συνειδοτοποιήσει ότι το ταξίδι αυτό θα μου έπαιρνε πολύ περισσότερο από χρόνο. Όμως βιαζόμουν όπως όλοι. Απαγοητευόμουν επειδή ακόμα και όταν έχασα τα πρώτα 20 κιλά δεν φαινόταν. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο ντύσιμο μου, όλα εκείνα τα φαρδιά ασουλούπωτα ρούχα τα οποία όχι μόνο δεν έκρυβαν αλλά με έκαναν να φαίνομαι βάρκα :P.

Αγωνία κάθε φορά που έβλεπα τη ζυγαριά να ανεβαίνει λίγο. Διαλειμματάκια. Απογοήτευση όταν κολλούσα. Μα και ικανοποίηση βλέποντας ότι σταθερά χάνω. Πέρυσι το φθινόπωρο έφτασα τα 87 κιλά. Δεδομένου ότι είμαι ψηλούτσικη (1.74) , με μεγάλο σκελετό και έχω αρκετή μυικη μάζα λόγω ενασχόλησης με αθλητισμο μικρότερη.. δύσκολα με έλεγε κανείς υπέρβαρη. Ασε που κανένας δε πίστευε ότι είμαι 87. Όλοι με έκανα για 75 το πολύ.

Τα κολακευτικά σχόλια σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα που απολάμβανα (από το να νιώθω υγιής επιτέλους έως το να φοράω χαμηλοκάβαλο τζην) με έκανα να χαλαρώσω. Έτσι αντί να συνεχίσω την προσπάθεια μου επαναπάυτηκα. Δεν ήμουν πια χοντρή απλά τσουπωτή. Ένα χρόνο μετά λοιπόν , δληάδή τώρα :D, είμαι στα 96. Και δόξα το Θεό να λέμε.

Εδώ απαντώ στο ερώτημα σου αν ησυχάζεις ποτέ. Όχι. Αλλά γίνεται καλύτερο. Παραπάνω είπα δόξα το Θεό γιατί αφήνωντας τη δίαιτα πήρα 9 κιλά σε ένα χρόνο (πολύ δύκολη χρονια σε πολλούς τομείς) και όχι ...29. Γιατί σε αυτό το διάστημα αν και δεν έκανα δίαιτα όταν πήγαινα σουπερμάρκετ δεν γέμιζα πια το καλαθάκι με πατατάκια κλπ. Γιατί έκοψα τα πολλά ντελίβερι και όταν παραγκέλναμε πίτσα 2 κομμάτια ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουν τον ουρανίσκο μου. Η απώλεια βάρους μου έως τώρα με δίδαξε πολλά και δεν ενώ δεν είμαι εντελώς "θεραπευμένη" από την εξάρτηση μου στο φαγητό είμαι σίγουρα σε καλύτερο δρόμο.

Αυτό που ξέρω είναι ότι με τίποτα δε γυρίζω πίσω στα 125. Τα 9 κιλά με τρομοκράτησαν και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να γίνουν 19, 29, 39.

Τώρα όμως μου φαίνεται πιο δύκολο από τότε να ξαναχάσω. Καταρχάς χάνω πιο αργά. Όσο πιο λίγα έχεις να χάσεις τόσο πιο αργά τα χάνεις. Εκτός κι αν έχεις κάνα σούπερ ντούπερ μεταβολισμό.. που δεν έχω :D Είμαι στη φάση -χάνω ένα κιλό παίρνω μισό- βαριέμαι λίγο χαλαρώνω, υποκύπτω... Πρέπει να το πάρω απόφαση πάλι.

Μη σε παίρνει από κάτω. Θέλει πολύ δουλειά κυρίως στο μυαλο μας. Αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. :bouncing:

NubCake, καλησπέρα!!

Καλωσορισες στο forum και σ' ευχαριστώ για την απάντηση στα ερωτήματα μου. Αυτό το ποτέ δεν ησυχάζεις είναι που με ανησυχεί!

Παρ οτι θεωρώ οτι είμαι ακόμα στην πολύ αρχή της προσπάθειας μου, μερικές μέρες χαλάρωσηε με έχουν φέρει 2,2 κιλά πίσω (και δε μπορώ να διορθώσω και τα ticker :sniff:, μάλλον θα φτιάξω άλλα).

Θα συμφωνήσω μαζί σου σε ένα πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Όταν κανείς μπαίνει στη διαδικασία αυτή συνειδητά, ακόμα και οταν φάει κάτι που δεν το επιτρέπει η διατροφή του ή φάει κάτι παραπανω, είναι πια απόλυτα συνειδητό και κατα τη διάρκεια και μετά. Εγω τουλάχιστον το νοιωθω. Κάτι που παλιότερα σπάνια μου συνέβαινε.

Στη μάχη λοιπόν ξανά.

Αν και νοιωθω οτι ο στόχος μου εχει απομακρυνθεί, θα συνεχίσω τη προσπάθεια και όσο είναι.

Αχχχχ αυτο το χαμηλοκάβαλο τζην!!!!!

Έτσι ακριβώς είναι. Όλα είναι πιο ελεγχόμενα μετά. Εγώ, 2 χρόνια πριν, για παράδειγμα εάν γυρνούσα ένα βράδυ σπίτι κουρασμένη και πεινασμένη μετά τη δουλειά θα έτρωγα σίγουρα 2 μερίδες φαγητό, μετά θα καθόμουν στον υπολογιστή και πιθανότατα να μασουλούσα ένα πακέτο πατατάκια και μια σοκολάτα. Ενώ τώρα η υπερβολή μου είναι το να φάω λίγο ψωμί παραπάνω με το φαγητό μου.

Βέβαια ο ψυχολογικός παράγοντας πάιζει μεγάλο ρόλο. Αν όλα πάνε στραβά το μυαλό ξεμακραίνει από τη δίαιτα. Αλλά Τελικά η απώλεια βάρους βοηθά με όλα τα άλλα.
Στο επαγγελματικό βοηθά αφού είναι πιο εύκολο να βρεις δουλειά. Εγώ που τα καλοκαίρια μου αλλά και ως φοιτήτρια δούλευα σε καφέ -fast food, πιτάδικα κλπ έχασα άπειρες δουλειές όταν ήμουν στα 120+ κιλά. Ακόμα και η πιο απλή συνήθεια του Έλληνα, ο καφές, είναι δύσκολη υπόθεση στα πολλά κιλά. Τι να βάλεις? Η δική μου γκαρνταρόμπα στα πολλά μου κιλά αποτελούνταν από παντελόνια με λάστιχο φαρδιές άχαρες μπλούζες. Σίγουρα υπήρχαν ρούχα όμορφα στο μέγεθος μου σε κάποια καταστήματα αλλά με τι ψυχολογία να πάω για ψώνια? Και με αυτό το ντύσιμο δε μπορείς να περιποιηθείς και παραπάνω . Ντυμένη χάλια και να βαφόμουν ή να έφτιαχνα τα μαλλιά μου έκανε γελοία αντίθεση.

Από προχτές περίμενα θετικό τηλέφωνο για μία δουλειά και δε με πήραν οπότε σήμερα έκανα 2 ραντεβού για άλλες δουλειες. Αν ήμουν στα 125 θα βυθιζόμουν σε καταθλιψάρα και φυσικά θα ντρεπόμουν να ξαναψάξω.

Τώρα είναι όλα πιο απλά. Οπότε ανεβαίνει η ψυχολογία, φτιάχνει η διάθεση και νιώθεις πιο δυνατή.

Quote:

---

Originally posted by NubCake
Από προχτές περίμενα θετικό τηλέφωνο για μία δουλειά και δε με πήραν οπότε σήμερα έκανα 2 ραντεβού για άλλες δουλειες. Αν ήμουν στα 125 θα βυθιζόμουν σε καταθλιψάρα και φυσικά θα ντρεπόμουν να ξαναψάξω.

Τώρα είναι όλα πιο απλά. Οπότε ανεβαίνει η ψυχολογία, φτιάχνει η διάθεση και νιώθεις πιο δυνατή.

---

Καλή επιτυχία NubCake με τη δουλειά!!! :starhit:

Ευχαριστώ ευχαριστώ. Και σε εσένα καλή επιτυχία!

Quote:

---

Originally posted by bouliana
εγώ πάλι ενώ εχω βάλει 15 κιλά στο μυαλό μου η εικόνα μου δεν άλλαξε.ούτως ή άλλως κ τότε χονδρή νόμιζα οτι είμαι. μόλις δω φωτογραφίες τρώω φρίκες. γιαυτό ίσως δεν χάνω γιατί άμα καταλάβαινα τον βαθμό της αλλαγής μου θακανα κ κάτι γιαυτό

---

:thumbup:
αυτο ακριβως περναω αλλα σε μεγαλυτερη κλιμακα κιλων...

Βαλια καλη επιτυχια καλη αρχη,
μην ανησυχεις για τιποτε,
εχεις μπει στον σωστο δρομο,
της συνειδητοποιησης αφου εισαι εδω!
αναγνωρισες το προβλημα κ αρχισες προσπαθεια. :thumbup: