Χρειάζομαι την συμβουλή σας

Ο αδερφός μου (ετών 41) πάσχει από σχιζοφρένεια. Την γνωμάτευση αυτή την έκανε ψυχίατρος τον οποίο είχα επισκεφθεί εγώ μαζί με τους γονείς μου προ δεκαετίας, χωρίς την παρουσία του αδερφού μου - αρνούταν να επισκεφτεί γιατρό - και αφού του εκθέσαμε τα συμπτώματα - σύνδρομο καταδίωξης, συνομωσίες εναντίον του, εκδήλωση επιθετικής και βίαιης συμπεριφοράς προς όλους και απέναντι σε εμάς- έβγαλε την παραπάνω διάγνωση. «Παρανοϊκή ψύχωση» είχε πει για την ακρίβεια και μας συνέστησε να του δείνουμε εμείς την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή εν αγνοία του αδερφού. Εδώ και 10 χρόνια λοιπόν, μία φορά την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα ασταμάτητα, δείνουμε στον αδερφό μου μισό χάπι «flupidol» μέσα στο φαγητό του. Η συμπεριφορά του όλο αυτό το διάστημα μπορεί να πει κάποιος ότι είναι σχετικά ισορροπημένη - μπορεί να δουλεύει, να ζει μόνος του - ωστόσο δεν έχει καταφέρει να κάνει σχέση - αν και το θέλει πολύ - ενώ αρκετές φορές ιδιαίτερα αν στρεσαριστεί για κάποιον λόγο έχει έντονες εκδηλώσεις οργής, αδυναμία να βάλει κάποιον στόχο και να τον εκπληρώσει, αλλά και μια γενική τάση παραίτησης από απλά καθημερινά πράγματα (περιποίηση του εαυτού του, του χώρου του κ.α.). Βέβαια η συνεχής χορήγηση του φαρμάκου έχει αρχίσει να αφήνει τα σημάδια της πάνω του - στις εκφράσεις του προσώπου του, στην άρθρωση λέξεων κ.α. Το ζήτημα είναι ότι πλέον οι γονείς μου βαδίζουν προς το τέλος της ζωής τους - είναι ήδη αρκετά μεγάλοι - ενώ ο δεύτερος αδερφός μου δεν θέλει να έχει καμία επαφή με τον «τρελό», συμπεριφορά φυσικά που στον ασθενή αδερφό μας, στοιχίζει αφάνταστα. Το ζήτημα είναι ότι και εγώ πια καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη αυτό το ψέμα, καθώς μπορεί να υπάρξουν διαφόρων ειδών επιπλοκές.
Βεβαίως αρχίζω από αυτήν την κατάσταση να νιώθω και ο ίδιος έντονη ψυχολογική πίεση ωστόσο γνωρίζω ότι αν τον εγκαταλείψω το τέλος του θα είναι άσχημο κάτι που δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να συμβεί. Θα ήθελα να ακούσω κάποια συμβουλή για την παραπάνω κατάσταση έτσι όπως πολύ γρήγορα σας την περιέγραψα και αν μπορεί να υπάρξει κάποιος τρόπος ώστε ο αδερφός μου να πιστεί να επισκέπτεται γιατρό και να λαμβάνει μόνος του την φαρμακευτική αγωγή του.

Φίλε μου μπράβο σου κατ\'αρχάς που αγαπάς τον αδελφό σου και θέλεις το καλό του. Τώρα όσον αφορά το δήλλημα που θέτεις είναι αρκετά περίπλοκο..προτού κάνεις οτιδήποτε πρέπει να ζητήσεις τη γνώμη επαγγελματία. Εδω μέσα θα ακούσεις μερικές συμβουλές απο πάσχοντες και οχι απο ψυχιάτρους.

Προσωπικά νομιζω πως θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ο αδελφός σου οτι ασθένησε και οτι χρειάστηκε φαρμακευτική αγωγή για να το ξεπεράσει. Απο τη στιγμή που δεν το έμαθε εξάρχής θα είναι αρκετά δύσκολο..ίσως καλύτερα θα είναι να του το πεί γιατρός και όχι κάποιος απο την οικογένεια. Βλέπεις όταν εγω το έπαθα τη πρώτη φορά έλεγα στους δικούς μου οτι δεν είμαι τρελος και οτι όλα τα σκοτεινά σενάρια που είχα πλάσει ήταν αληθινά. Ο κόσμος της ψύχωσης είναι πολύ πειστικός..:( Επίσης να μην ξεχάσεις να είσαι ελαστικός μαζί του. Η πίεση θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Εάν του μιλάς με ήρεμο και αισιόδοξο τόνο θα σε ακούσει πιο προσεκτικά. Εάν έχεις άλλες ερωτήσεις εδώ είμαι.

Υπομονή και καλή αντοχή.

Ευχαριστώ πολύ για το μύνημά σου, φίλε.
Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν μπορώ να βρω κάποιον γιατρό που θα θέλει να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με το ζήτημα αυτό. Τρεις έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής και μόνο ο τρίτος μπόρεσε να μου δώσει έστω αυτήν την προσωρινή λύση. Οι άλλοι δύο πρότειναν πράγματα που δεν μπορώ να δεχτώ σε καμία περίπτωση - όπως, ο βίαιος εγκλεισμος - με κοίταγαν στην τσέπη και γενικότερα έδειχναν ότι ήθελαν να με ξεπετάξουν για να δεχτούν το επόμενο ραντεβού. Τελος πάντων, αν έχεις λίγο παραπάνω χρόνο θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής:
Πως θα μπορούσα να μίλαγα στον αδερφό μου για το πρόβλημά του, με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να πει σε κάποιο άτομο με τούτη την πάθηση, ότι πάσχει από αυτήν την πάθηση και ότι πρέπει να επισκεφτεί γιατρό. Αυτό που βασανίζει δηλαδή το κεφάλι μου τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια της ζωής μου...

Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω εως ένα βαθμό.

Η αντίδραση του θα είναι άσχημη εάν του αποκαλύψετε το οτιδήποτε. Μπορείς να συζητήσεις μαζί του, να σου πεί τα προβλήματα του και να τον συμβουλέψεις αναλόγος. Μπορώ να σου πώ οτι στη δική μου περίπτωση δεν ήθελα με τίποτα εξ\'αρχής να πάρω φάρμακα και να αποδεχτώ οτι έχω πρόβλημα μιας και είχα πολύ άσχημη εικόνα για τέτοια άτομα. Πιθανότατα και ο ίδιος να σκέφτεται το ίδιο. Επίσης, θυμάμαι πως υπέφερα πολύ προτού το αποδεχτώ.

Σκέψου αυτά που σου είπα και προσπάθησε να προσεγγίσεις τον αδελφό σου με φυσιολογικό τρόπο. Εάν δείς οτί περνάει μια περίοδο προβληματισμού, τότε θα έχεις και την ευκαιρία σου να τον πείσεις να δεχτεί φαρμακευτική αγωγή, όχι για το ευρήτερο πρόβλημα αλλά για κάτι που θα πιστεύει εκείνος οτι πρέπει να θεραπευσεί.

\"Επίσης, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι παρενέργειες έχει ο αδελφός σου απο το φάρμακο\"

Γεια σου ρε Φώτη είσαι άξιο παλικάρι, χαλάλι σου .
Λοιπόν πόσο δύσκολο είναι να τον κατευθύνεις με τρόπο ώστε να επιλέξει ο ίδιος να ζητήσει την συμβουλή του ιδικού;
Όταν μάθει ότι επί 10 χρόνια γινόταν κάτι χωρίς την συγκατάθεση του θεωρώ ότι μπορεί να αντιδράσει πολύ άσχημα και μπορεί και να σας χρέωση την τωρινή κατάσταση του. Πριν συμβουλευτείς μην κάποιον ιδικό καμιά κουβέντα για το φάρμακο. Δεν ξέρω αλλά σίγουρα θα υπάρχουν ψυχολόγοι η ψυχίατροι που θα σκύψουν με ευαισθησία στο θέμα σας . Μην σταματάς να του δείχνεις την αγάπη σου .Σου εύχομαι τα καλύτερα .

Φώτη, καταρχήν ποια είναι γενικά η σχέση με τον αδελφό σου; Συζητάτε καθόλου, σε εμπιστεύεται; Αν ναι, ανοιξέ του μια γενική συζήτηση για όσα τον απασχολούν και όσα παρατηρείς εσύ σε εκείνον που σε στεναχωρούν. Χρειάζεται με κάποιον τρόπο να αναφερθούν συμπτώματα που έχουν σχέση με την υγεία, ώστε να κατευθυνθεί στο να μιλήσει με κάποιον γιατρό. Εάν ας πούμε και ο ίδιος παρατηρεί πρόβλημα στην άρθρωση, στις εκφράσεις κλπ, θα μπορούσες να του πεις ότι ο αρμόδιος είναι κάποιος νευρολόγος και ότι θα τον βοηθήσει. Γενικά γιατρούς επισκέπτεται;

Eυχαριστώ παιδιά για την ανταπόκρισή σας, στο μήνυμά μου.
Κατ\' αρχήν δεν έχω σκοπό να του πω \"χύμα\" ότι εδώ και μια δεκαετία κάνει χρήση φαρμακευτικής αγωγής χωρίς ο ίδιος να το ξέρει. Και φυσικά ελπίζω - και ζω με την αγωνία αυτή - να μην το ανακαλύψει μόνος του από κάποιο τυχαίο περιστατικό. Τώρα για το αν του μιλάω; Φυσικά όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορώ. Βέβαια, δεν το έκανα αυτό από την αρχή, γιατί όταν ξεκίνησε η εμφάνιση της ασθένειάς του, ήμουν σε μικρή ηλικία και, ναι, έχω φερθεί και γω σαν βλάκας. Βλέπεται υπήρχε η σχέση αναμεταξύ μας μεγάλου-μικρού αδερφού, στην ανταγωνιστική πλευρά της από μένα, στην καταπιεστική από εκείνον. Με το πέρασμα των ετών, άρχισα να συνειδητοποιώ ορισμένα πράγματα καλύτερα, να \"ωριμάζω\" αν θέλετε - και αυτήν την όποια ωρίμανση την χρωστάω σε πολύ μεγάλο βαθμό στην σχέση που ανέπτυξα σιγά - σιγά μαζί του. Αυτήν την στιγμή μπορώ να πω ότι τον νιώθω πολύ περισσότερο από ποτέ και ότι μου εμπιστεύεται πολλά πράγματα. Προσπαθώ με καλοσυνάτο και ευγενικό τρόπο να του πω αυτά που με σταναχωρούν σε εκείνον, όπως με ρωτά η Μαρίνα. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί - όχι όσο θα έπρεπε ή έστω θα ήθελα εγώ - αλλά προσπαθεί. Προσπαθεί να μην εκδηλώνει οργή στους δικούς μας, να προσέχει την σωματική του υγιεινή, να κάνει υπομονή με τον έξω κόσμο, γενικά να αντέχει τις καθημερινές επιθέσεις, που όλοι μας δεχόμαστε, μόνο που κάποιοι άνθρωποι, ιδιαίτερα ευαίσθητοι και ευάλωτοι, όπως ο αδερφός μου δεν μπορούν να το κάνουν πάντα. Επίσης, πάντοτε, όταν η κουβέντα φτάσει με κάποιον τρόπο στο θέμα της ψυχικής υγείας, της θεραπείας, κλπ, αντιδρά υπό το πρίσμα του γενικότερου ταμπού που έχει η κοινωνία μας απέναντι σε αυτά τα ζητήματα. Οποιαδήποτε παραπάνω πίεση, δεν οδηγεί πουθενά. Δεν απογοητεύομαι, όμως, μου δώσατε μερικές καλές ιδέες - σας ευχαριστώ θερμά - και πιστεύω θα πάρω και άλλες. θα το παλέψω όσο περισσότερο μπορώ. Θέλω να πω και το εξής, που ανέφερα λίγο παραπάνω: Ολα αυτά τα χρόνια, διάβασα, ενημερώθηκα, άκουσα προσωπικές εμπειρίες ανθρώπων. Πιστεύω ότι όλη αυτή η συναναστροφή μου, με τις «δουλειές» του μυαλού και της ψυχής, με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Εύχομαι να \'χω δύναμη, να συνεχίσω. Εσείς μου δώσατε δύναμη, γιατί μην ξεχνάτε δεν έχω πολλές ευκαιρίες να συζητάω γι\' αυτό το θέμα. Πλυν ελάχιστων ανθρώπων, κανείς άλλος δεν γνωρίζει τίποτα. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον που δείξατε.

Συγγνωμη δηλαδη...του κανατε του ανθρωπου χρηση φαρμακων επι μια δεκαετια εν αγνοια του?
Καλυτερα να τον κλεινατε σε ψυχιατρειο και να \"διαχειριζοταν\" αυτος την ασθενεια του.Δηλαδη τι ακριβως ειχατε στο μυαλο σας?
Αυτο το συνεστησε ψυχιατρος?Και εαν εκανε λαθος?
Ειμαι πολυ τσαντισμενος για να δωσω συμβουλη...

Keep, νομιζω πώς καταλαβαινω τί εννοεις....Από την άλλη, σε άλλο θέμα έχεις γράψει πώς αλλοι επιβάλλεται να μας προστατεύουν αν χρειαστει.....

Καταλαβαινεις για τι μιλαμε Sofia...για μια ζωη βουτηγμενη σε ενα ψεμμα...και δυστυχως εχουμε μονο μια ζωη.
Ας το κλειναν στο ψυχιατρειο στην αναγκη.

Δεν έχω πλήρη εικόνα της κατάστασης του αδελφού του Φώτη αλλά είναι πολύ άσχημο αυτό που έγινε . Φανταστείτε μια στο εκατομμύριο να είναι λάθος διάγνωση. Μα και σωστή να είναι ο ασθενής έχει το δικαίωμα εφόσον δεν είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους γύρω του να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο που θα παλέψει την ασθένεια του . Τλπ ότι έγινε έγινε άστο μην την ψάχνεις από δω και πέρα τι γίνεται .

Τι μια στο εκατομμυριο λαθος που λεει οτι πηγαν στο γιατρο και του εκθεσαν τα συμπτωματα!!!!!!!!!

Εχουν ακουσει για ψυχοθεραπεια,για ομαδες,για ολα αυτα τα ψυχυποστηριξη που δινεται στους ασθενεις?
Εχουν ιδεα τι μπορει να εχει περασει αυτην την δεκαετια αυτος ο ανθρωπος?
Και τωρα θελουν να τους δωσουμε συμβουλη πως να λυσουν το \"προβλημα\"?

Βρε keep εντάξει τώρα θα τον σταυρώσουμε τον άνθρωπο;
Ας επικεντρωθούμε στο να του δώσουμε μια διέξοδο.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου τραγικό λάθος. Μπορεί πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά, δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αυτή που διαβάζεις .
Έλα πες μια γνώμη πως μπόρει αυτόν τον άνθρωπο να τον πείσει το αδελφάκι του ώστε να δει έναν ειδικό ;

Τι λυση μπορεις να δωσεις σε αυτο....και οσο διαβαζω για τον ταδε που κακοποιει την γυναικα του κλπ και ζει ελευθερος αναμεσα μας....και σε αυτον τον ανθρωπο του φερθηκαν σαν τον χειροτερο εγκληματια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!
Εγω δεν δινω συμβουλη γιατι ειλικρινα δεν μπορω να σκεφθω τιποτα....και ολα τα ωραια λογια του δεν τα υπολογιζω γιατι εγω μετραω τις πραξεις.
OVER αν σκεφτω τιποτα θα γραψω αλλα δεν βλεπω να κατεβαζω τιποτα.

Το over μου άρεσε :)
Για να πω κάτι που σκέφτηκα εγώ. Βρες έναν ψυχολόγο (τακτοποίησε τον οικονομικά ) και πες θέλω να βγούμε και οι τρεις για καφέ με τον αδελφό μου, και στον αδελφό σου πες ότι θα βγούμε με ένα φίλο σου. Οκ ;

Μα την παναγια...10 χρονια η φαρμακευτικη εχει προοδεψει....εχουν ακουσει για atypical antipsychotics?
Δεν ειχε καν το δικαιωμα να αλλαξει την φαρμακευτικη του αγωγη...αν ειχε παρενεργειες!!!!!!!!
Σκεψου να ειχε προβληματα στυσης πχ...και να κατηγορει τον εαυτο του...ποια σχεση και πρασινα αλογα!!!!!!!!!!!
Ασε παω να πιω κανα ποτο...αυτο ηταν τα εχω διαβασει ολα....και το ωραιο οτι μονο εμενα εκνευρισε αυτη η ιστορια!!!!!!!!

Άντε και το έκανα καλοκαιρινό το μαγαζί, θα τα κατεβάσω όλα κάτω, μπορεί και να με δειχνανε και στις ειδήσεις των 9 :Ρ θα άλλαζε κάτι ; Θα γύριζαν τα χρόνια πίσω ;

Επικεντρώσου στο τωρινό πρόβλημα . Άσε τι έγινε , και μην τον φορτώνεις με άλλες ενοχές το παιδί. Έχεις απόλυτα δίκαιο , αλλά τι να πούμε τώρα, και πολύ πιθανόν να συμβαίνει και αυτό με το πρόβλημα στύσεις …

Κηπ.....ειναι διαφορετικό να ζεις, να παλεύεις μια ασθένεια που την ξέρεις και την αντιμετωπίζεις και είναι διαφορετική η ιστορία του Φώτη. Οι άνθρωποι έκριναν πως το καλύτερο ήταν αυτό, μιας και ο άνθρωπος δεν ήθελε να την αποδεκτεί. Θεωρώ πως έκαναν ότι έκαναν με αγάπη, οπότε καλύτερα όσοι από μας μπορούν να τους βοηθήσουν, παρά να τους κρίνουν.
Εγώ πιστεύω πως θα ηταν καλύτερα να τον αφήσουν να δει μόνος του πως έχει πρόβλημα και να αναγκαστεί να το αντιμετωπίσει από το να έχει την ομπρέλα της ασφάλειας, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις συναίσθημα για κάποιον.......

Εγω παντως συμφωνω με τον κηπ.Η κατασταση ειναι τοσο παρανοικη που κ ενας ειδικος θα δυσκολευοταν να απαντησει.Νομιζω πως πρεπει να ρθεις οπωσδηποτε σε επαφη με ψυχολογο για να σου δωσει καποια λυση.

Κι εγώ συμφωνώ απόλυτα με τον keep. Προσπάθησα πολύ να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μου με όσα διάβασα και να γράψω κάτι για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα, με το σκεπτικό ότι αυτό προέχει, αφού δυστυχώς όσα έγιναν δεν ξεγίνονται.

Ας σκεφτούμε λίγο όμως πέρα από τις (άγνωστες σε εμένα) προθέσεις τις οικογένειας, τη θέση του ανθρώπου που εν αγνοία του \'θεραπεύεται\' επί 10 χρόνια, τις παρενέργειες που μπορεί να υφίσταται χωρίς καν να το γνωρίζει, την πλήρη αφαίρεση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων που βασίστηκε σε μια εξ\' αποστάσεως γνωμάτευση!... Στην ουσία δηλαδή οι \'θεωρίες συνωμοσίας\' που πιθανόν να είχε επιβεβαιώθηκαν!

Σε κάθε περίπτωση ο ίδιος χρειάζεται καταρχήν ιατρική φροντίδα, είναι θετικό ότι ο αδελφός του ενδιαφέρεται και έστω και εκ των υστέρων ίσως μπορέσει να συμβάλει στη βελτίωση της κατάστασης, αναγνωρίζοντας τα έως τώρα λάθη.

ακριβώς!

το ενδιαφέρον λοιπον, μπορει να μεταφράζεται διαφορετικα για τον καθένα μας. Κι οταν νομιζουμε οτι βοηθάμε, μπορει με καποιον τροπο να καταστρέφουμε τον άλλο.

Πραγματικά πρώτη φορά ακούτε ότι η οικογένεια κάποιου του δίνει εν αγνοία του \"ψυχοφάρμακα\" ;;;
Και για τόσα χρόνια;;;

Ίσως γιατί εσείς είστε άτομα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σας είναι οικείες τέτοιες \"δύσκολες\" καταστάσεις.
Πάρα πολλά άτομα, πάρα πολλά χρόνια, σε πάρα πολλές οικογένειες ζουν παρόμοια φάση.

Μην εκπλήσσεστε και μην πετροβολάτε τον Φώτη.

Θυμηθείτε ότι ακόμα η κοινωνία και ο κόσμος καταδικάζουν τα άτομα με ιδιαίτερα προβλήματα.
Μην κρίνετε από αυτά που βιώνετε στην αρχή του 21ου αιώνα στα αστικά κέντρα.
Ακόμα και σήμερα είναι μεγάλη ντροπή να έχεις άτομο στην οικογένεια με κάποιου είδους υστέρηση, σωματική ή νοητική.

Τι να σας πω; Για μια φίλη από την επαρχία που έμεινε ανάπηρη από λάθος του γιατρού κατά τη διάρκεια επέμβασης και οι δικοί της στο χωριό την κλείσαν στο σπίτι και δεν της επέτρεπαν να έχει καροτσάκι για να κυκλοφορεί; Είναι ντροπή αφού... (η συγκεκριμένη κατάφερε και το έσκασε από το σπίτι σερνόμενη και έφυγε στην Αθήνα, όπου πλέον ζει με αξιοπρέπεια με το καροτσάκι της)

Για τον φίλο που ντρέπεται γιατί έχει αρχές έλκους στομάχου, και σχεδόν αρνήθηκε την αγωγή, μιας και στο χωριό του είναι ντροπή να μην είσαι καλά;

Για τον αδελφό φίλης στη Θεσσαλονίκη που έχουν φτιάξει ολόκληρο σενάριο ότι σπουδάζει στο εξωτερικό και λένε και τα νέα που τους στέλνει από εκεί, ενώ είναι σε ψυχιατρική κλινική;

Ή να σας πω για τον σύντροφο φίλης μου που σκοτώθηκε με το αυτοκίνητο, γιατί κι εκείνου για χρόνια πολλά η οικογένειά του τού έβαζε τα \"ψυχοφάρμακα\" κρυφά στο φαγητό και σε κάποιο ταξίδι του που κράτησε παραπάνω έμεινε πάνω από το ικανό χρονικό όριο χωρίς φάρμακα και στούκαρε με το αυτοκίνητο σε τοίχο;;;

Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τον ίδιο τον \"πάσχοντα\" αλλά και με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, που δεν μπορούν να καταλάβουν τη συμπεριφορά του, που μπορεί ενδεχομένως και να κινδυνεύουν αν είναι μαζί του σε φάση κρίσης και μακριά από το φαρμακωμένο φαγητό...

Φυσικά και πρέπει να αλλάξει η αντιμετώπιση.
Φυσικά και πρέπει να αλλάξει η κοινωνία.
Αλλά τώρα ακόμα η αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων είναι δυστυχώς ακόμα στην εποχή ενός μεσαιωνικού Καιάδα.


Η περίπτωση της οικογένειας του Φώτη είναι η νόρμα δυστυχώς στην Ελλάδα. Όχι η εξαίρεση.

Ξαναλέω, ας μην πετροβολούμε έτσι εύκολα τους ανθρώπους κι ας προσπαθούμε να κατανοούμε κάποια πράγματα. Όταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια και τη ζητάει, αν μπορούμε ας τη δίνουμε.

Quote:

---

Originally posted by TC


Φυσικά και πρέπει να αλλάξει η αντιμετώπιση.
Φυσικά και πρέπει να αλλάξει η κοινωνία.
Αλλά τώρα ακόμα η αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων είναι δυστυχώς ακόμα στην εποχή ενός μεσαιωνικού Καιάδα.


Η περίπτωση της οικογένειας του Φώτη είναι η νόρμα δυστυχώς στην Ελλάδα. Όχι η εξαίρεση.

---

Έτσι είναι δυστυχώς. Ο παραλογισμός της κοινωνίας είναι αρκετός ωστέ να θεοποιεί \"δαίμονες\" και να απορρίπτει αυτούς που έχουν ανάγκη απο βοήθεια. Δέν είναι τυχαίο οτι ακόμα και ένας ψυχικά άρρωστος μπορεί να είναι προκατειλημένος για τους ψυχικά αρρώστους.

Μια υγιής κοινωνία πρέπει να έχει ανάγκη και να φροντίζει όλα τα μέλη της και όχι να περιορίζεται σε μια επιλεκτική στρατηγική απόρριψης.

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί, νιώθω. Πιο πολύ γιατί συμφωνώ με αυτά που έγραψε ο Keep. Θα ήθελα πολύ να μπορούσε ο αδερφός μου να διαχειριστεί το πρόβλημά του, να μπορούσε να διαλέξει και την θεραπεία του. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, είναι μικρός ο κόσμος και το διαδίκτυο, αλλά η περίπτωση της λάθος διάγνωσης ήταν ανύπαρκτη. \"Διάβαζε την σκέψη των άλλων\" ο αδερφός μου, έτσι έλεγε, επιτέθηκε στον ανάπηρο πατέρα μας με γροθιές, έκανε ντου σε σπίτια φίλων μου στις 3 την νύχτα για να ανακαλύψει τους \"εχθρούς\", ώσπου χτύπησε κάποιον άγνωστο επειδή τον κοίταξε περίεργα, ώσπου κυκλοφορούσε με μαχαίρι και απειλούσε, εμένα, τους γονείς μας, τον αδερφό μου τον δεύτερο... Για τρία χρόνια ταλαιπωρούμασταν, με \"παρακολουθήσεις\" των υποτιθέμενων εχθρών, ακόμη και ντετέκτιβ, τί να σας λέω τώρα. Ισως να έπρεπε να παρέμβει εισαγγελέας. Ομως πως μπορούσα να αντέξω να δω, τους μπάτσους να τον πιάνουν με την βία, να του παιρνούν χειροπέδες, να τον πηγαίνουν στο Δαφνί, να του χτυπάνε ενέσεις, να τον κάνουν \"φυτό\". Κάναμε μια επιλογή, ανάμεσα σε δύο. Ίσως να ήταν καλύτερα να \"τον κλείναμε στο ψυχιατρείο\". Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Όμως υπήρχαν κάποια προηγούμενα στην οικογένεια που δεν επέτρεψαν άλλη επιλογή. Δύο πρώτα ξαδέρφια μας είχαν επίσης εκδηλώσει την ίδια ασθένια. Κληρονομικότητα βλέπετε... Η μία ξαδέρφη μπαινοβγαίνει εδώ και 15 χρόνια στα ιδρύματα. Ο δεύτερος ξάδερφος, έδωσε τέλος στην ζωή του, μετά από τρίμηνη νοσηλεία. Δεν θέλω να δικαιολογηθώ για τίποτα. Σκουπίδι νιώθω όλα αυτά τα χρόνια, με μια πληγή μέσα μου που ματώνει συνεχώς. Ίσως να πήγαμε να κάνουμε το καλό, αλλά να κάναμε το χειρότερο. Μπορεί... Όμως, έστω και έτσι, έστω και με μια ζωή με πατερίτσες, σήμερα ο αδερφός μου μπορεί να χαρεί τις ομορφιές της ζωής, που πάντα υπάρχουν. Αυτές δεν είναι ψεύτικες, ούτε και η αγάπη που νιώθω γι\' αυτόν. Θα βρω γιατρό, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Θα κάνω ότι μου πει. Αυτά.

Quote:

---

Originally posted by Fotis75
Σκουπίδι νιώθω όλα αυτά τα χρόνια, με μια πληγή μέσα μου που ματώνει συνεχώς. Ίσως να πήγαμε να κάνουμε το καλό, αλλά να κάναμε το χειρότερο. Μπορεί... Όμως, έστω και έτσι, έστω και με μια ζωή με πατερίτσες, σήμερα ο αδερφός μου μπορεί να χαρεί τις ομορφιές της ζωής, που πάντα υπάρχουν. Αυτές δεν είναι ψεύτικες, ούτε και η αγάπη που νιώθω γι\' αυτόν. Θα βρω γιατρό, αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

---

Να μην νιώσεις καθόλου σαν σκουπίδι ,γιατι είσαι ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος , ένας αληθινός αδερφός,και ο αδελφό σου πρέπει να είναι πολύ περήφανος για σένα .
Λοιπόν ότι έγινε έγινε κοίτα μπροστά , το σημαντικό είναι αυτό που λες του χαρίσατε ποιοτικά χρόνια και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Φώτη, το καλύτερο και το χειρότερο είναι πολύ σχετικά. Αλλά βλέπεις ότι η επιλογή που κάνατε τότε έρχεται εκ των πραγμάτων και πάλι μπροστά σας. Έπειτα πάρα την κληρονομική επιβάρυνση κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και καλό είναι να έρχεται ο ίδιος σε άμεση επαφή με τους γιατρούς. Είναι πολύ καλό που νοιάζεσαι για εκείνον και ελπίζω να καταφέρεις (με τη συνεργασία κάποιων ειδικών) να τον κατευθύνεις να φροντίσει ο ίδιος τον εαυτό του. Αναρωτιέμαι, ο αδελφός σου αυτά τα 3 χρόνια που πέρασε με τη σκέψη των υποτιθέμενων \'εχθρών\' πώς τα ανακαλεί; Τα ανάλογα περιστατικά των συγγενών σας πώς τα σχολιάζει; Ανησυχεί ο ίδιος για την ψυχική του υγεία;

Λοιπόν διαβάζοντας το άρθρο με έπιασε ένας απερίγραπτος θυμός. Τι λέμε τώρα βάζουμε φάρμακα εν αγνοία του αρρώστου και μετά όταν λέει ότι το καταδιώκουν και νοιώθει ουσίες τον βγάζουμε σχιζοφρενή με σφραγίδα; Ότι θέλουμε κάνουμε μου φαίνεται κάτι μου λέει ότι η περίπτωση είναι χάος... Η γνώμη μου είναι ότι φάρμακα εν αγνοία οδηγούν σε πειράματα... αλλά να το δεχτώ κι αυτό τίθεται το ερώτημα ο άρρωστος είναι πραγματικά άρρωστος; Εδώ υπάρχουν και πολλά άλλα ερωτήματα....

Προφανώς το κάνανε αυτό για να μην τον κλείσουν σε ψυχιατρείο..

Και κάτι άλλο. Αυτή η κληρονομικότητα τελικά έχει γίνει ψύχωση σε όλους (η επιστήμη που εξελίσεται σε θρησκεία βλέπετε). Ειλικρινά απορώ..τόσα χρόνια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους...τα γονίδια δεν εξελίσονται? Εάν υποθέσουμε οτι Χ τα γονίδια ενός γονιού και Υ του άλλου τότε έχουμε ΧΥ και όχι Χ η Υ μόνο. Η κάθε οντότητα είναι μοναδική άρα και τα γονίδια της. Έπειτα προσθέτουμε εξωγενής παράγοντες και καθορίζουμε το αποτέλεσμα. Απ\'όσο ξέρω κανένας δεν έχει γεννηθεί με σχιζοφρένεια, άρα η συγκεκριμένη πάθηση δεν είναι καθαρά γονιδιακής φύσεως. Αλλά και κουφοί για παράδειγμα να είναι και οι δύο γονείς το παιδί μπορέι να γεννηθεί με φυσιολογική ακουστική λειτουργία. Έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε για τον ανθρωπινο εγκέφαλο (το μεγαλύτερο μυστήριο του ανθρώπινου σώματος και το μόνο όργανο που δεν μπορούμε να μεταμοσχεύσουμε). Μέχρι τότε όμως μάλον θα μασάμε την ίδια καραμέλα.