Από πάντα "πρέπει" να κάνω δίαιτα...

Καλημέρα
Είμαι καινούριο μέλος και γράφτηκα σ αυτό το site γιατί ψάχνω υποστήριξη γιατί από πάντα προσπαθώ να αδυνατίσω αλλά πλέον δε μπορώ να πειθαρχίσω. Έχω πάει σε διαιτολόγους, έχω κάνει παθητική γυμναστική, γυμνάζομαι 2 φορές την εβδομάδα, και τώρα σκέφτομαι την λιποαναρόφιση!!! Έχω εντοπίσει στην πηγή του προβλήματός μου στη συμπεριφορά της μητέρας μου: πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να χάσω 2-3 κιλά, έκρυβε τα γλυκά (με αποτέλεσμα όποτε βρισκόμουν μπροστά σε γλυκό να πέφτω με τα μούτρα πριν το χάσω!). Και όσο κοιτάω τις παλιότερες φωτογραφίες μου, παθαίνω πλάκα με το πόσο αδύνατη ήμουν!!!!!!! Και όμως είχα το άγχος των κιλών. Τώρα συνεχίζεται η ίδια ιστορία. Σκέφτομαι οτι στα 23 ήμουν τέλεια στα 57 κιλά, και τώρα είμαι 30 και έχω πάει στα 69! 12 κιλά και με πιάνει απογοήτευση! Πώς θα χάσω τόσα κιλά? Έχω απορία ποιό είναι στο σωστό βάρος για μένα. Είμαι 1.62, έχω πολύ αναλογικό σώμα, αλλά πρόβλημα με την κοιλιά μου που δεν μου αρέσει καθόλου. Είμαι κομψή αρκεί να προσέχω λιγουλάκι μόνο τί φοράω, αλλά μετά βλέπω την αδερφή μου που τα φοράει όλα κολλητά και δεν "πετάει" τίποτα και με πιάνει θλίψη. Αλλά το πλέον σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΣΩ ΣΕ ΔΙΑΙΤΑ, καταπιέζομαι, και ούτε μπορώ να κλαίγομαι στους δίπλα μου μ αυτό το θέμα.Κουράστικα κ εγώ η ίδια. Τι να κάνω?

Καλή σου μέρα!
Δε θα σε χαϊδεψω λέγοντας σου ότι δεν είναι και τόσα πολλά κιλά και μη στεναχωριέσαι!
Θα προσπαθηήσω όμως να σου δώσω μερικές ιδέες:Γυμναστηριο πας είπες 2 φορές την έβδομάδα! Πολύ καλό! Βρες κάποιον από τους γυμναστές εκεί και πέστου ότι θες να χασείς κιλά και ζήτησε του να σου φτιάξει ένα πρόγραμμα λίγο πιο εντατικό για να κάνεις παραπάνω καύσεις! Σε συνδυασμό μ ε λίγη προσοχή στο τι τρως δηλ πιο πολλα ψητά(όχι τηγανητα) κρέατα λίγο περισσότερη σαλάτα στα γευματα σου και λιγότερο απο το συνοδευτικό σου φαγητό, λιγότερο λάδι στο μαγείρεμα και ελάττωσε τη ζάχαρη όπου μπορείς, μπορείς να χάσεις λίγα κιλά σχετικά εύκολα και χωρις να στερείσαι ιδιαιτερα! Σε καταλάβαίνω που λες ότι δεν μπορεις να κάνεις διαιτα γιατι΄έχω το ίδιο θέμα. Με το να καταπιέζω τον εαυτό μου όμως κάποια στιγμη έφτασα τα 120 κιλά!Για μένα λοιπον μην σκέφτεσαι ότι κάνεις δίαιτα!Μην κάνεις διαιτα! Δοκίμασε αυτά που σου είπα αν θέλεις και σε 1 μηνα μπορεις να χάσεις 2-3 κιλά.
Και είπαμε όχι δεν κάνεις δίαιτα!!!!!

Καλως όρισες MLN και πρωτα πρώτα ηρεμησε !!!!!!! Παρε μια βαθια ανασα και ηρεμησε . Απο που να πρωτοξεκινησω ΜLΥ?
Να πειθαρχήσεις σε διαιτα γιατι ? Να προσεξεις τη διατροφη σου το καταλαβαινω αλλα διαιτα 69 κιλα πιστεψε με για τους περισσοτερους ειναι ιδανικο βαρος ! Και μεσα σε αυτους ειμαι και εγω. Με πολυ απλες κινησεις MLN μπορεις να πιασεις και το 57 οχι γιατι το χρειαζεσαι αλλα για να φτιαξει η ψυχολογια σου. Τωρα για τη μητερα σου το μονο που θα πω οτι ειναι και αυτη ανθρωπος και οπως ολοι κανει και αυτη τα λαθη της . Εσυ ομως στα 30 μήπως ειναι καιρος να απογαλακτιστεις και να διες στον καθρεπτη μια ομορφη και νεα κοπελλα με δικη της προσωπικοτητα και οχι κλωνο της αδελφης της?
Ειμαι σιγουρη οτι εισαι μια ωραια κοπελα και εφοσον εχεις και αρμονικο σωμα θα σου έλεγα να μην κανεις λιποαναροφηση. Δεν θα σου λυσει το προβλημα . Το προβλημα σου ειναι να αποδεκτεις το εαυτο σου ........... Για αρχη λοιπον ηρεμησε MLN και χαλαρα διαβασε λιγο οτι τοσα παιδια εχουν γραψει στο forym (θα σε βοηθησει να χαλαρωσεις ακομα περισσοτερο) , θα καταλαβεις πολλα πραγματα ...............και στην συνεχεια εδω ειμαστε ολοι να σε στηριξουμε . Καλως ορισες και παλι MLN :yes::)

ΜΛY σε καταλαβαινω πολυ καλα γιατι το ιδιο εκανε κ η μητερα μου που με πηγαινε μικρη σε διαιτολογους,εκρυβε τα γλυκα αν κατα λαθος μπαινανε στο σπιτι,κ.λ.π.Επισης το οτι δεν μπορεις να πειθαρχησεις μου ειναι απολυτα γνωστο.Θα σου προτεινα να μην πειθαρχησεις ουτε σε μια διαιτα στερησης ουτε κ στην παρορμηση.Πηγαινομτας γυμναστηριο κ εχοντας στο μυαλο πως δικαιουσαι ενα γλυκο τη βδομαδα πιθανως τα πραγματα να ειναι λιγωτερο στρεσσογονα;Η σχεση με τη μητερα μας δυστυχως υπαρχει μεσα μας κ την κουβαλαμε κ πολλες φορες αναπαραγουμε καταστασεις απο αντιδραση.Εγω προσφατα ανακαλυψα οτι η μητερα μου που ηταν τοσο προσανατολισμενη στο να μην παχυνω εχει κ αυτη τα δικα της προβληματα με το φαγητο.Για οτι θελεις στειλε μου u2u γιατι εχουμε πολλα κοινα ανατροφης.Παντως δεν νομιζω η λιποανναροφιση να ειναι η λυση.Η αδερφη σου που την αναφερεις σαν παραδειγμα θα εχει νομιζω κ αυτη τα δικα της ''προβληματα''ακομα ισως και με το σωμα της.Θα χαρω ναακουσω νεα σου.

παιδια κ εγω στο κλαμπ-με διαφοροποιησεις...
δεν ειχα με τη μητερα το θεμα αλαλ μα κετι θειες... οι οποις μαλλον ειχαν κανει στο μυαλο τους σο συχετισμο μαγουλα=χοντρος..
διοτι εγω που βλεπω φωτο απο τοτε που ημουν μικρη... μια χαρα ημουν!!!
ωστοσο... χοντρη με ανεβαζαν, χοντρη με κατεβαζαν... οτανν πλεον η εικονα ανταποκρινοταν στο σημαινομενο... για μενα δεν υπηρχε διαφορα...αφου ειχα πιστεψει οτι απο παντα χοντρη ημουν!!!
οκ, μερικοι ανθρωποι θελουν δημοσιο λιθοβολισμο αλλα τι να λεμε τωρα....

Αχ κορίτσια
δεν ξέρετε πόσο ανακουφισμένη νιώθω που μοιράζομαι μαζί σας αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι! Ξαναβρήκα το χαμόγελό μου :bouncing:
Ήσασταν τόσο εύστοχες όλες σ αυτά που μου γράψατε!!!
Yannaki, είναι όντως θέμα ψυχολογίας για μένα τα κιλά. Το φαγητό είναι παρηγοριά μου σε πολλές ανασφάλιες, πχ άγχος, μοναξιά, νευρικότητα... Θα προσπαθήσω να αναπτύξω στην καθημερινότητά μου μικρές συνήθειες που κάνουν καλό. Ήδη προχθες μου έφεραν πολλα γλυκα σπίτι κάτι καλεσμένοι και τα πήγα αμέσως στην δουλειά. Και σήμερα πήρα το φαγητό μου στη δουλειά. Γιατί όταν γυρνάω σπίτι κάθομαι στην τηλεόραση και μασουλάω συνέχεια μέχρι να τελειώσει η εκπομπή που βλέπω!!!:no:
Αlma libre και lessing πώ πω πόσο μέσα πέσατε!! Η μητέρα μου είναι 60 και είναι η μισή από μένα. Μπορεί να έχει κ αυτή πρόβλημα διατροφής. Αλλά την έχω συγχωρήσει, γι αυτό και δεν της έχω πει κατάμουτρα ότι όταν ήμασταν μικρες με την αδερφή μου καταλήγαμε συχνα στην τουαλέτα από τύψεις που είχαμε φάει!!! Όσο για την αδερφή μου, alma libre γεννετικά είμαι "κλώνος" της αδερφής μου καθώς είμαστε δίδυμες!!! Ακόμη πιο άμεση η σύγκριση λοιπόν όταν εγώ πάντα ήμουν "το χοντρό δίδυμο", ακόμη και όταν είχαμε 2-3 κιλά διαφορά!!! Απλά είναι τόσο προκλητικό να βλέπω πώς θα μπορούσα να είμαι 15 κιλά πιο αδύνατη :crazy:
Smart τί να λέμε τώρα!!! Ανοίκω και εγώ στην κατηγορία "μάγουλα" χιχιχι

Quote:

---

Originally posted by MLY
Αχ

---

Aχ, αυτοι οι γονεις. Εμένα σχεδον κάθε φορά που με συστηναν σε καποιον, ελεγαν απο εδω η κορη μου, η ταδε, και προσθεταν και ενα το τρωει ολο το φαγητο της με ενα γλυκο και καλα χαμογελο. Ενιωθαν οτι επρεπε να δικαιολογηθουν στον καθε αγνωστο και ασχετο για τα κιλα μου, πως να μη γινομουνα εγω κομπλεξικη στη συνεχεια και βουλιμικη;
Ξερω οτι η ολη σταση τους, το παραδειγμα που ανεφερα κ.ά, δε γινονταν με κακια προθεση, το θεμα ειναι ομως οτι με ειχαν σακατεψει ψυχολογικα και το χειροτερο ειναι οτι δεν το καταλαβαν ποτε. Κι εγω η ιδια, πολυ αργοτερα καταλαβα τι μου συνεβη, μεχρι τοτε για τα παντα κατηγορουσα εμενα και τον αδυναμο χαρακτηρα μου. Και κατεληγαν σε αδιεξοδο, ξερετε οι σκεψεις μου, γιατι ημουν ενα πολυ δυναμικο και αποφασιστικο παιδι με ιδιαιτερες ικανοτητες και δεν κολλαγε το αδυναμος χαρακτηρας με τα χαρακτηριστικα αυτα. Τελικα το πιστεψα οτι ημουν απλως αδυναμη και τιποτα αλλο.

Οι μάνες ώρες ώρες είναι για σκότωμα...
Η μάνα μου είναι 65 και ζυγίζει 51-52 κιλά μόλις πάει 55 λέει ΠΑΕΙ πάχυνα και δεν τρώει ΤΙΠΟΤΑ. Μπορεί όλη μέρα να φάει ένα πιάτο χόρτα...
Εγώ ήμουν το αδύνατο παιδί (μέχρι πριν κάποια χρόνια), και παρόλα αυτά θυμάμαι στα 16-17 όπου ζύγιζα 48-49 κιλά να μου λέει ότι έχω ψωμάκια.... :crazy:
Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι δεν έχω τον σωματότυπο της και ότι έχω πιο ανοιχτή λεκάνη... Ακόμα και σήμερα μας λέει "αχ δεν πήρατε το σώμα μου"...
Τώρα βέβαια με την αδερφή μου όποτε μας το λέει μας πιάνουν τα γέλια και της λέμε ότι μάλλον τα γονίδια του τέλειου σώματος σταμάτησαν σε αυτήν... :dork:


Αυτή η σύγκριση όμως ανάμεσα στα αδέλφια όταν γίνεται από γονείς δημιουργεί τέτοιες ψυχολογικές τριβές που μπορεί να ταλαιπωρούν τα παιδιά για χρόνια...

Quote:

---

Originally posted by ioli

Quote:

---

Originally posted by MLY
Αχ

---

Aχ, αυτοι οι γονεις. Εμένα σχεδον κάθε φορά που με συστηναν σε καποιον, ελεγαν απο εδω η κορη μου, η ταδε, και προσθεταν και ενα το τρωει ολο το φαγητο της με ενα γλυκο και καλα χαμογελο. Ενιωθαν οτι επρεπε να δικαιολογηθουν στον καθε αγνωστο και ασχετο για τα κιλα μου, πως να μη γινομουνα εγω κομπλεξικη στη συνεχεια και βουλιμικη;
Ξερω οτι η ολη σταση τους, το παραδειγμα που ανεφερα κ.ά, δε γινονταν με κακια προθεση, το θεμα ειναι ομως οτι με ειχαν σακατεψει ψυχολογικα και το χειροτερο ειναι οτι δεν το καταλαβαν ποτε. Κι εγω η ιδια, πολυ αργοτερα καταλαβα τι μου συνεβη, μεχρι τοτε για τα παντα κατηγορουσα εμενα και τον αδυναμο χαρακτηρα μου. Και κατεληγαν σε αδιεξοδο, ξερετε οι σκεψεις μου, γιατι ημουν ενα πολυ δυναμικο και αποφασιστικο παιδι με ιδιαιτερες ικανοτητες και δεν κολλαγε το αδυναμος χαρακτηρας με τα χαρακτηριστικα αυτα. Τελικα το πιστεψα οτι ημουν απλως αδυναμη και τιποτα αλλο.

---

Αχ ρε ΙΟΛΗ μου να το ξαναπιστεψεις να βρεις τον πραγματικο σου εαυτο εισαι δυνατη,εχεις ιδιαιτερες ικανοτητες ,εισαι ευαισθητη κ δυναμικη:starhit:

Quote:

---

Originally posted by Silk
Οι μάνες ώρες ώρες είναι για σκότωμα...
Η μάνα μου είναι 65 και ζυγίζει 51-52 κιλά μόλις πάει 55 λέει ΠΑΕΙ πάχυνα και δεν τρώει ΤΙΠΟΤΑ. Μπορεί όλη μέρα να φάει ένα πιάτο χόρτα...
Εγώ ήμουν το αδύνατο παιδί (μέχρι πριν κάποια χρόνια), και παρόλα αυτά θυμάμαι στα 16-17 όπου ζύγιζα 48-49 κιλά να μου λέει ότι έχω ψωμάκια.... :crazy:
Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι δεν έχω τον σωματότυπο της και ότι έχω πιο ανοιχτή λεκάνη... Ακόμα και σήμερα μας λέει "αχ δεν πήρατε το σώμα μου"...
Τώρα βέβαια με την αδερφή μου όποτε μας το λέει μας πιάνουν τα γέλια και της λέμε ότι μάλλον τα γονίδια του τέλειου σώματος σταμάτησαν σε αυτήν... :dork:


Αυτή η σύγκριση όμως ανάμεσα στα αδέλφια όταν γίνεται από γονείς δημιουργεί τέτοιες ψυχολογικές τριβές που μπορεί να ταλαιπωρούν τα παιδιά για χρόνια...

---

Δε βρισκεις ακρη...Εγω που ειμαι μοναχοπαιδι δεν ειχα κανενα να μοιραστω το βαρος κ επεφτε ολο επανω μου-εννοω το βαρος των προσδοκιων-τυχαιο;δε νομιζω-:sniffle:

Γειά σου MLY,
Πόσες και πόσες φορές έχω κλάψει, επειδή για συγγενείς αρχικά, και για ένα φίλο μου αργότερα, ήμουν το "άσχημο" παιδί, πάντα λίγο πιο παχουλή, πάντα λίγο πιο άσχημη, πάντα λίγο δεύτερη...Αν μπορούσα να εμφιαλώσω όλα αυτά τα δάκρυα τότε σίγουρα θα ξεπέρναγε σε ποσότητα και το περιεχόμενο του αποστακτηρίου στο Tennessee που ακόμα παίζουν με τις τάπες.

Πόσο λάθος όμως είναι αυτό? Βλέπεις και μόνη σου ότι ο χρόνος δίνει στα πράγματα τη θέση που τους αρμόζουν, όλα παίρνουν αναπάντεχα τις πραγματικές τους διαστάσεις. Βλέπεις τις παλιές φωτογραφίες σου και αναγνωρίζεις ότι ΕΣΥ εκεί, ναι, εσύ, στα 23, είσαι ένα πανέμορφο ξεχωριστό άτομο που αξίζεις πολλά περισσότερα από όσα πίστευες τότε. Δεν είναι κρίμα στα 40 σου να κοιτάς τις τωρινές σου φωτογραφίες και να σκέφτεσαι το ίδιο?

Εγκλωβιζόμαστε στους εαυτούς που προβάλλουν άλλοι πάνω μας και παγιδευόμαστε σε αυτό το λάθος. Ενώ κάθε μέρα είναι διαφορετική. Κάθε στιγμή φέρνει κάτι καινούριο, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να το αναγνωρίσουμε.
Πίστεψε στον εαυτό σου, κοιτάξου στον καθρέφτη, δες πόσο όμορφη είσαι! :)

Κι αυτη η σχεση μανας-κορης κλαφτα χαραλαμπε!Παρακαλω αν υπαρχει καμμια που να μην εχει υποστει πιεσαρα απο τη μανα της,που την εμαθε η μανα της να θαυμαζει το σωμα της,που τελος παντων εχει μια ''νορμαλ''σχεση με τη μανα της ας το γραψει εδω σας παρακαλω!

Τα ίδια θα ήθελα να πώ και στην Ιόλη, διάβασα τα παρακάτω με χρονοκαθυστέρηση:rolleyes:

α κ για να πω κ για τον τιτλο ''για παντα διαιτα'' μιλησα καποτε με μια φιλη κανονικη προς λεπτη,που την εβλεπα εξω να τρωει κ τις μεριδες της τις μακαροναδες με τη σαλτσα.κ τα γλυκα της κ αντιθετα απο τα ''συνηθισμενα'' ''τρωω απολα κ.λ.π.''μου ειπε οτι παντα ηταν λεπτη γιατι παντα προσεχε παρα πολυ κ αμα ετρωγε ας πουμε εξω φροντιζε να ελλατωσει πολυ το φαγητο της την ιδια η κ την επομενη μερα.Εννοω οτι μη νομιζουμε οτι υποκειμεθα σε κανενος ειδους ''ατυχια'' γιατι ολοι, ολοι ,προσεχουν εκτος απο ενα 0,9% κ οσοι λενε οτι οχι ,απλως ψευδονται- λυπαμαι που το λεω αλλα ειναι κοινο μυστικο.

Quote:

---

Originally posted by lessing
Κι αυτη η σχεση μανας-κορης κλαφτα χαραλαμπε!Παρακαλω αν υπαρχει καμμια που να μην εχει υποστει πιεσαρα απο τη μανα της,που την εμαθε η μανα της να θαυμαζει το σωμα της,που τελος παντων εχει μια ''νορμαλ''σχεση με τη μανα της ας το γραψει εδω σας παρακαλω!

---

που να της εμαθε η μανα της την αυτοπεποιθηση.

υπαρχει καποια?

Καλημέρα κορίτσια. ούτε εγώ είχα και έχω τις καλύτερες σχέσεις με την μαμά αλλά και με τον μπαμπά μου πάνω στο θέμα των κιλών μου. Πολλές φορές μου είπαν πως είμαι χοντρή, πώς έχω γίνει έτσι, σταματα να τρως μας κανεις ρεζιλι, πιος θα γυρίσει να σε δει έτσι βουβάλι που έχεις γίνει κτλ. αλλά αυτό σε μένα δούλεψε αλιώς. Με έκανε να πισμώσω και να΄έχω αυτοπεποιθηση για τον εαυτό μου καθώς και να με αγαπάω είτε τότε που ήμουνα 150 κιλά, είτε τώρα στα 125. Ποτέ δεν ενιωσα άσχημα με τον εαυτό μου, άσχημα ένιωθα με αυτό που λέγαν οι άλλοι για μένα. Ομως για λίγο και μου περνούσε, αφού ήξερα πως όπως υπάρχουν αυτοί που με κοροιδεύουν, υπάρχουν και αυτοί που τρελλένονται μαζί μου. ήξερα και ξέρω, πως παρόλα τα κιλά μου, μπορώ να κερδίσω όπιον θέλω, και γενικά δεν περνάω απαρατήρητη επειδή πάνω από όλα ΔΕΝ προσπαθώ να με κρίψω και ΔΕΝ με μίσησα ποτέ για το πως είμαι.

καλημέρα κορίτσια...εμένα η μαμά μου πάντα μου έλεγε ότι αξίζω πολλά, να σέβομαι τον εαυτό μου και παρόλα
τα κιλά..ακόμη και όταν ήμουν 85 μου έλεγε ότι είμαι κούκλα...και μία φορά οταν η γιαγιά μου-μαμά της- μου είπε κάτι για τα κιλά...την αγριοκοίταξε και της είπε..μαμά εσύ σκάσε...βέβαια μου έλεγε για το βάρος ότι πρέπει να χάσω...για θέματα υγείας...και γιατί θεωρεί ότι δείχνει ότι μέσα σου πονάς και δεν 'αγαπάς' τον εαυτό σου...
αλλα ποτέ δεν με προσέβαλε ή με έκανε να νιώσω άσχημα...πάντα μα πάντα προσπαθεί να με ανεβάσει...
τί μου θυμήσατε τώρα...μία φορά καθόμουνα σε στάση και πέρασε από μακρυά...ήρθε με πήρε και μου λέει...
πωπω σε κοίταγα από μακρυά και λέω τί κούκλα είσαι...δεν πιστεύω ότι είσαι παιδάκι δικό μου...σε κιλά 80+...:bisou:

Polinaki υποκλίνομαι στην αυτοπεποίθησή σου :bouncy::bouncy:
Όλα αυτά λέω κ εγώ στον εαυτό μου, ότι πρέπει να με αγαπάω και να χαμογελάω γιατί το χαμόγελό μου με κάνει πολύ όμορφη, ότι τα κιλά έχουν σημασία σε συνδυασμό με την υγεία και όχι από μόνα τους κλπ. Τρομάζω όμως τώρα που διαπιστώνω ότι όλες μας έχουμε "θεμα διατροφής" λόγω των γονιών μας. Τί θα κάνουμε εμεις με τα παιδιά μας???????:(

τώρα σε διάβασα herts. μου έρχεται να κλάψω ;(
χρέος του γονιού είναι να μάθει το παιδί του να δινει αγάπη, και πρώτα- πρωτα στον ίδιο του τον εαυτό. Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι πρώτος ο γονιός να αγαπήσει και να αποδεχτεί το παιδί του.

και εγώ που το έγραφα βούρκωσα:bisou:

Ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να κάνουν και οι γονείς μας σε μας.

Εχω έναν γιο 2 ετών, ο οποίος αν του βάλεις μπροστά του ένα πιάτο φασολάδα και ένα πιάτο τηγανιτές πατάτες, θα προτιμήσει την φασολάδα και θα μου πει "εν θελω πατατες μαμα". και αυτό γιατί τον έχω μάθει να τρώει από όλα, και να ξέρει να επιλέγει μεταξύ 2 φαγητών πιο είναι πιο υγιηνό. Δεν λέω, και τα γαριδάκια του τα τρώει, και την σοκολατίτσα του, αλλά ξέρει πως αυτά είναι μια φορά τον μήνα σε ειδικές περιπτώσεις. και μάλιστα αν του δώσεις πολλές φορές λέει "όχι, εν θελω τουτο (πχ γαριδακια) θελω τυρί". και έχει μαθει να πηγαίνει στο ψηγείο, να παίρνει τα φρούτα του, ή το τυράκι του, ή το γιαουρτάκι του και να τρώει.

Εγώ στην ηλικία του, το μόνο που με τάιζαν ήταν πατάτες τηγανιτές και μακαρόνια, σοκολατες και γαριδάκια. Αυτό δεν το θέλω για τον γιο μου.

Παιδιά καλημέρα και απο εμενα...
και εγώ και η αδερφή μου κατά την εφηβία μας ειδικά ήμασταν παχουλές ..όχι χοντρές τώρα πλέον και οι 2 ήμαστε μια χαρά..
ΠΟΤΕ η μαμά μου δεν μας είπε και δεν μας στέρησε το οτιδήποτε!!
απορώ πως σας το κάνανε και νομίζω ότι δεν θα το κάνω ποτέ !!

η δικη μου μανα κανονικη κουκουβαγια!!!
εννοειται οτι ειμαι η πιο ομορφη, η πιο εξυπνη, κτλ κτλ κτλ :-)

Γεια σας κορίτσια!Και η δικιά μου ιστορία είναι παρόμοια. Από μικρή η μητέρα μου ανυσηχούσε μην παχύνω και για αυτό δεν μου επιτρεπόταν να τρωώ γλυκά.έβλεπα λοιπόν τα αδέρφια μου να τρώνε σοκολάτες και μπισκότα και εγώ έπρεπε να τρώω φρούτα! Για αυτό και εγώ με θυμάμαι πάντοτε να προσπαθώ να κάνω δίαιτα και να καταλήγω να τρώω κρυφά (κάτι που κάνω ακόμα). Τα αδέρφια μου να με κοροϊδεύουν χοντρή και τώρα που έχω πάρει κάποια παραπάνω κιλά και φαίνεται η διαφορά οι γονείς μου και τα αδέρφια μου ασχολούνται όλη την ώρα με το τι τρώω και τα κιλά μου! και εγώ απ΄την άλλη έχω παραιτηθεί απ'τον εαυτό μου!

http://www.youtube.com/user/hcfed#p/a/f/0/bcCLcwalbDc

Λίγα λόγια και ουσιαστικά ....ψάχνοντας τις αιτίες

πολυ ωραιαο αυτο που παρεθεσες ria! τα ειδα ολα τα βιντεακια!

Quote:

---

Originally posted by MLY
Καλημέρα
Είμαι καινούριο μέλος και γράφτηκα σ αυτό το site γιατί ψάχνω υποστήριξη γιατί από πάντα προσπαθώ να αδυνατίσω αλλά πλέον δε μπορώ να πειθαρχίσω. Έχω πάει σε διαιτολόγους, έχω κάνει παθητική γυμναστική, γυμνάζομαι 2 φορές την εβδομάδα, και τώρα σκέφτομαι την λιποαναρόφιση!!! Έχω εντοπίσει στην πηγή του προβλήματός μου στη συμπεριφορά της μητέρας μου: πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να χάσω 2-3 κιλά, έκρυβε τα γλυκά (με αποτέλεσμα όποτε βρισκόμουν μπροστά σε γλυκό να πέφτω με τα μούτρα πριν το χάσω!). Και όσο κοιτάω τις παλιότερες φωτογραφίες μου, παθαίνω πλάκα με το πόσο αδύνατη ήμουν!!!!!!! Και όμως είχα το άγχος των κιλών. Τώρα συνεχίζεται η ίδια ιστορία. Σκέφτομαι οτι στα 23 ήμουν τέλεια στα 57 κιλά, και τώρα είμαι 30 και έχω πάει στα 69! 12 κιλά και με πιάνει απογοήτευση! Πώς θα χάσω τόσα κιλά? Έχω απορία ποιό είναι στο σωστό βάρος για μένα. Είμαι 1.62, έχω πολύ αναλογικό σώμα, αλλά πρόβλημα με την κοιλιά μου που δεν μου αρέσει καθόλου. Είμαι κομψή αρκεί να προσέχω λιγουλάκι μόνο τί φοράω, αλλά μετά βλέπω την αδερφή μου που τα φοράει όλα κολλητά και δεν "πετάει" τίποτα και με πιάνει θλίψη. Αλλά το πλέον σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΣΩ ΣΕ ΔΙΑΙΤΑ, καταπιέζομαι, και ούτε μπορώ να κλαίγομαι στους δίπλα μου μ αυτό το θέμα.Κουράστικα κ εγώ η ίδια. Τι να κάνω?

---

ποσο μα ποσο μπορει να σε καταλαβαινω,βαρεθηκα να χανω και να ξαναπερνω, εγω δεν εμεινα μονο στη σκεψη της λιποαναρρόφηση θα την κανω και πραξη μεχρι τα χριστουγεννα...

Quote:

---

Originally posted by click

Quote:

---

Originally posted by lessing
Κι αυτη η σχεση μανας-κορης κλαφτα χαραλαμπε!Παρακαλω αν υπαρχει καμμια που να μην εχει υποστει πιεσαρα απο τη μανα της,που την εμαθε η μανα της να θαυμαζει το σωμα της,που τελος παντων εχει μια ''νορμαλ''σχεση με τη μανα της ας το γραψει εδω σας παρακαλω!

---

που να της εμαθε η μανα της την αυτοπεποιθηση.

υπαρχει καποια?

---

Πολύ αμφιβάλλω κλικ...η σχέση με την μητέρα είναι τις περισσότερες φορές η αιτία όλων των προβλημάτων που σχετίζονται με την διατροφική συμπεριφορά, την αυτοπεποίθηση και όχι μόνο...

πιεσαρα κι εγω...με υποθυρεοειδισμο απο τα 8 ποτε δε μου σερβιρε ο,τι ετρωγαν και τ αλλα δυο μου αδερφια...τα οποια ως μικροτερα δε μπορουσαν να καταλαβουν γιατι γινοταν αυτο-ουτε εγω καλα καλα δε καταλαβαινα. Αργοτερα στην εφηβεια θυμαμαι το πρωινο ξυπνημα στις 6 για το κολυμβητηριο πριν το σχολειο. Στις πανελληνιες εχει μεινει ακομα καρφωμενο το "δε χρειαζεται να περασεις αν δε χωρας απ τις πορτες". Μ αυτα και μ αυτα καταφερε ομως μεχρι τα 20 να με διατηρει στα 70 κιλα. Με καμια παιδαγωγικοτητα ομως. Ακομα και σημερα λεει οτι αφου εφυγα απ τα χερια της καταστραφηκα. Η διατροφη ηταν ολιγαρκης και η ασκηση στρατιωτικη. Ενα παιδι ειναι ευκολο να πειθαρχησει, ενας ενηλικας ομως οχι. Περα απο τα καυστικα σχολια ανα περιπτωσεις -π.χ. σε φιλοφρονηση συγγενη "ποσο σου παει αυτο το φορεμα" απαντουσε "ελα τωρα μη τη κοροιδευεις..."-υπηρχε και ο ψυχολογικος πολεμος γιατι νομιζε οτι ετσι θα πεισμωσω. Οταν ακουσα απ το στομα της την κουβεντα "ποσο ομορφη εισαι" την ημερα που παντρευομουν ενιωσα λες και μου εκανε καποιος το ωραιοτερο δωρο γαμου...βεβαια συμπληρωσε "....αχ τοοοσο να μ ακουγες τωρα θα φυσαγες μεσα στο νυφικο"
Οι γονεις ειναι γονεις...αλλοτε με μεταδοτικοτητα και παιδαγωγικοτητα στην ανατροφη τως παιδιων τους, αλλοτε αγαρμποι και σκληροι μα παντα υποκινουμενοι απο αγαπη. Δε δεχομαι το οτι επειδη ειναι εκεινη 55 κιλα, με βλεπει σαν αποτυχια της. Ξερει και η ιδια οτι απλα δεν εχει τον τροπο να δειξει αποδοχη και να σε χαιδεψει χωρις να σε πληγωσει. Αλλωστε οπως ακομα μου μουρμουριζει και η ιδια "εγω ειμαι μανα σου και μεχρι να μου βγει η ψυχη θα στα λεω οσο κι αν πονανε γιατι εισαι κι εσυ η ψυχη μου". Φιλι και χαστουκι ταυτοχρονα. Ποτε δε συμφιλιωνεσαι...ποτε δε σταματας ν αγαπας!

εμένα ο μπαμπάς μου όταν ήμουν αδύνατη μου έλεγε "πετάει η μύτη σου"
όταν πάχαινα, μου έλεγε "πετάει η κοιλιά σου"
ποτέ δεν ένιωσα την αποδοχή (ως γυναίκα) από τον μπαμπά