Το παιδί μου και 'η άλλη'... τι να κάνω?

Καλημέρα και καλή σας Μ. Εβδομάδα.

Σε μια θέση απόγνωσης βρίσκομαι, γι'αυτό και ζητώ τη δική σας γνώμη, μιας και δεν έχω φίλους-ες που θα μπορούσαν να με συμβουλεύσουν για το συγκεκριμένο θέμα...

Είμαι διαζευγμένη εδώ και 5,5 χρόνια.

Μένω με την 11χρονη κόρη μου και έχω απορρίψει ριζικά το ενδεχόμενο να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, γιατί θεωρώ πως, ο μόνος άντρας που μπορεί να μπει στο σπίτι μου είναι ο πατέρας της Κατερίνας μου και κανένας άλλος.

Ο πατέρας της Κατερίνας έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του με μια άλλη σύντροφο, χωρίς να έχουν παντρευτεί (ο πρώην σύζυγός μου είχε έναν ακόμη αποτυχημένο γάμο, εκτός του δικού μας).

Την κοπέλα δεν τη γνωρίζω, ούτε έχω πει ποτέ κάτι εναντίον της, γιατί φέρεται καλά στο παιδί μου. Αντιθέτως, επαναλαμβάνω καθημερινά στην Κατερίνα πως πρέπει να καταλάβει ότι, τόσο ο μπαμπάς όσο και η μαμά έχουν κάνει τις επιλογές τους πλέον: η μαμά επέλεξε να είναι ΜΟΝΟ μαζί της, χωρίς ανδρική παρουσία, και ο μπαμπάς έχει μια άλλη σύντροφο. Αυτές είναι δυο πραγματικότητες που ΠΡΕΠΕΙ να τις αποδεχθεί.

Διατηρούμε μια πολύ καλή φιλική σχέση με τον μπαμπά της, μιλάμε μαζί για το παιδί (πάντα τηλεφωνικά), προσπαθώ να τον "κρατάω" μέσα στις δραστηριότητες, στη συμπεριφορά, στα "θέλω και δεν θέλω" του παιδιού και γενικά πιστεύω ακράδαντα ότι, αν αποτύχαμε ως σύζυγοι, οφείλουμε να πετύχουμε ως γονείς και αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε μονιασμένοι και μοιραζόμαστε ό,τι αφορά το παιδί.

0 πρώην σύζυγός μου βλέπει αρκετά σπάνια την Κατερίνα (κατά μέσο όρο μία φορά κάθε 2-2,5 μήνες). Αυτό γίνεται όχι μόνο λόγω φύσεως δουλειάς, αλλά και γιατί -όταν έχει χρόνο- προτιμά να τον αφιερώνει στην προσωπική του ζωή παρά σ'ένα 11χρονο...

Η Κατερίνα, απ'την άλλη μεριά, λατρεύει το μπαμπά της, μιλάμε κάθε μέρα γι'αυτόν στο σπίτι και είναι τρελά χαρούμενη όταν έρχεται η στιγμή να τον δει... Αρκεί να είναι οι δυο τους!

Παρά το ότι η νυν σύντροφος του πατέρα της της φέρεται καλά, εν τούτοις η Κατερίνα νιώθει ψυχολογικά πιεσμένη και κλαίει όταν πρόκειται να πάει κάπου με το μπαμπά ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ... Νιώθει ίσως ότι, αφού τον βλέπει τόσο σπάνια, δικαιούται να μην τον "μοιράζεται"...

Τα έχω χαμένα. Απ'τη μια θέλω, ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, να βλέπει η Κατερίνα τον μπαμπά της συχνότερα, να περνάνε χρόνο μαζί. Από την άλλη, ΠΡΕΠΕΙ να κάνω την Κατερίνα να ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ αυτή τη σχέση και να "εκμεταλλεύεται" κάθε λεπτό κοντά στον μπαμπάκα, να αφήνει τα συναισθήματά της για κείνον να τον πλημμυρίσουν, χωρίς να νοιάζεται αν είναι οι δυο τους ή οι τρεις τους. Αρκεί που θα είναι με το μπαμπά!

Σκέφτηκα να μιλήσω στον πρώην σύζυγό μου για αυτά που πραγματικά νιώθει η Κατερίνα, να τον παρακαλέσω να της ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ έστω και μόνο 5 μέρες από τις 365 του χρόνου, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ, όμως δεν το κάνω για 2 βασικούς λόγους:

1ον, γιατί νιώθω ότι θα "προδώσω" ένα μυστικό του παιδιού μου, και αν μάθαινε ότι η μαμά μεταφέρει όσα λέμε μεταξύ μας στον μπαμπά, θα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της σε μένα.

(να αναφέρω παρενθετικά εδώ, ότι πριν λίγες βδομάδες έστειλα κρυφά μήνυμα στον μπαμπά της να της τηλεφωνήσει για να νιώσει εκείνη καλύτερα, επειδή η μικρή τον νοσταλγούσε κι έκλαιγε εκείνη την ώρα. Η μικρή, μέρες αργότερα, βρήκε το μήνυμα στο κινητό του μπαμπά της και με "επέπληξε" γιατί
τελικά "ο μπαμπάς δεν είχε πάρει μόνος του τηλέφωνο εκείνη τη μέρα, όπως νόμιζε, αλλά κρυβόμουν εγώ πίσω απ'αυτή την κλήση...)

2ον, γιατί είμαι σίγουρη πως ο πατέρας της Κατερίνας θα παρερμηνεύσει όσα του πω, νομίζοντας ότι ευθύνομαι εγώ για το ότι νιώθει έτσι η Κατερίνα για τη σύντροφό του (παρόλο που ΔΕΝ ισχύει κάτι τέτοιο).

Δώστε μου, σας παρακαλώ, τη γνώμη σας. Τι να κάνω ως μητέρα? Τι είναι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση του παιδιού μου, ώστε και τον μπαμπά της να χαίρεται (όποτε τον χαίρεται), αλλά και να ξεπεράσει αυτό το "σύνδρομο της άλλης"?

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

Μαρία

Καλή μου Alice, ευχαριστώ για την απάντηση.

Δεν περνάει μέρα που να μη λέω στην Κατερίνα ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ την αγαπάει ο μπαμπάς (χρησιμοποιώ ακόμα και ΥΠΕΡΒΟΛΗ, για να γίνω πιο πειστική) και αυτό το κάνω γιατί και το θέλω και για να νιώθει ασφάλεια το παιδί.

Θα προσπαθήσω να του μιλήσω, έχεις δίκιο. Θα το κάνω, χωρίς να δώσω "βαρύτητα" στο αν πρέπει να είναι μαζί τους ή όχι η σύντροφός του, αλλά στο ότι η Κατερίνα ΛΑΧΤΑΡΑΕΙ στιγμές μαζί του (όπως το καλοκαίρι, που ήταν και οι 3 για 1 βδομάδα και για 1 βδομάδα μείναν οι δυο τους... ε λοιπόν, αυτή η 2η βδομάδα ήταν για την Κατερίνα ο Παράδεισος...ακόμα μιλάει για τις όμορφες στιγμές με τον μπαμπάκα!)

'Οσον αφορά στον οικογ.σύμβουλο, δεν πέρασε καν απ'το μυαλό μου, γιατί τον ξέρω καλά. Ακόμα και όταν χωρίσαμε και χρειάστηκε να πάω σε παιδοψυχολόγο τη μικρή για 6-7 μήνες, εκείνος κώφευε σε κάθε έκκληση της γιατρού να συναντηθούν για να μιλήσουν για το παιδί! Ποτέ δεν πήγε...

Οπότε τι να λέμε...

Καλησπέρα Μαρία και καλή δύναμη στο "Γολγοθά" που αντιμετωπίζεις.
Κάτι μου λέει, όμως, πως μόνον εσύ τον αντιμετωπίζεις και κανένας άλλος. Πολλοί δυστυχώς γίνονται γονείς μόνον στον τίτλο. Δεν έχω ιδέα για τον πρώην σύζυγο, αλλά σίγουρα πατέρας δεν είναι αυτός που βλέπει το παιδί του περιστασιακά και συνεχίζει τη ζωή του. Γονιός αξίζει να λέγεται όποιος έχει σαν πρώτη προτεραιότητα το παιδί του και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα. Θα συμφωνήσω με την Alice, όσον αφορά τη διεξοδική κουβέντα, αλλά θα προτείνω να μην περιμένεις πάρα πολλά.. Αν ήθελε, θα είχε ήδη φροντίσει να τη βλέπει συχνότερα και μόνος του.
Και κάτι ακόμη: Η Κατερίνα είναι τυχερή που έχει μία μαμά που τη νοιάζεται τόσο. Πολλές οικογένειες είναι πλέον μονογονεικές. Κάνε ό,τι μπορείς για την ευτυχία του παιδιού σου, αλλά, αν δεν πετύχει το πείραμα, δεν θα είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που μεγαλώνει μόνη το παιδί της. Έπειτα είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να ψυχανεμίζεται κάποια πράγματα και να κρίνει μόνη της. Σημασία έχει ένα παιδί να είναι ευτυχισμένο, είτε ζει με τους δύο γονείς του, είτε μόνον με τον ένα από αυτούς.

Ava, νάσαι καλά που ασχολήθηκες με το πρόβλημά μου.

Ναι, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η ΕΥΤΥΧΙΑ και το χαμογελάκι της Κατερίνας μου...

Και ναι, θα του μιλήσω σίγουρα!
Το ξέρω ότι την αγαπάει, απλά έχει θέσει ΛΑΘΟΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ στη ζωή του... Πιστεύει ότι ο έρωτας αξίζει πιο πολλά απ'το γλυκό της μουτράκι και τα ζουμερά φιλάκια της...Αν είναι δυνατόν!

(Σας ευχαριστώ που -ακούσια- μου θυμήσατε πόσο ΤΥΧΕΡΗ είμαι που έχω αυτό το πλασματάκι στη ζωή μου. Νιώθω ευλογημένη, μέσα στην κόλασή μου...)

Μπορεί να μην πιστεύει ότι ο έρωτας είναι πιο σημαντικός από το παιδικό χαμόγελο, απλά την έχει δεδομένη. Ξέρει ότι το Κατερινάκι του θα είναι εκεί, να του χαμογελάει και να του δίνει φιλάκια αγάπης, όποτε εκείνος το θελήσει. Αυτό ισχύει προς το παρόν. Εύχομαι να μη χρειαστεί να αλλάξει και η Κατερίνα προτεραιότητες στο μέλλον και να αγνοεί το μπαμπά της. Το έχω δει να γίνεται αυτό, γι' αυτό το αναφέφω. Στη ζωή τίποτε δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Όλα χρειάζονται κόπο και δουλειά, ακόμη και για να συντηρηθούν. Η δουλειά του γονέα είναι ίσως η δυσκολότερη και η πιο υπεύθυνη, αλλά και η γλυκύτερη απ' όλες! Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι, είσαι πράγματι ευλογημένη. Keep up the good work!

Σίγουρα δύσκολη η κατάσταση, έχω βρεθεί σε ακριβώς ίδια κατάσταση μόνο που εγώ ήμουν ένα μικρό αγοράκι στη θέση της κόρης σου και όχι γονιός.

Αν θες τη γνώμη μου πρέπει με κάθε τρόπο να πειστεί ο πρώην σου να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο παιδί του, έβλεπα πιο συχνά τον πατέρα μου όταν ζούσαμε σε άλλη χώρα. Μιλάμε για τραγική συμπεριφορά και πρέπει να του το επισημάνεις με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει οτι θα προδώσεις την εμπιστοσύνη της κόρης σου.

Ανεξάρτητα απ'αυτό, συγνώμη αν ξεπερνάω κάποια όρια αλλά οφείλω να σου πως οτι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσεις τη στάση σου. Έχω μια μαμά που ακολούθησε ακριβώς την ίδια πορεία με σένα, οφείλω να σου πω οτι στα 60 της με δύο γιούς πια μεγάλους και εντελώς ανεξάρτητους δεν είναι σε πολύ καλή φάση. Στο λέω με πολύ αγάπη αυτό, πίστεψε με.

Σου γράφω και γω από τη θέση του παιδιού. Πέρασα πάνω κατω τα ιδια 10 χρόνια πριν. Το πρόβλημα είναι οτι οι κόρες με τους μπαμπάδες έχουν μια ιδιαίτερη σχεση. Είναι ένα ανδρικό προτυπο και στην ηλικία που είναι η μικρή σου δεν είναι και το καλύτερο να έχει έναν πατέρα ο οποίος τη βάζει σε δεύτερη μοίρα. Όσο ενθουσιασμένος και να είναι με τη νεα του ζωη, θα πρέπει να του μιλήσεις για το πρόβλημα του παιδιού σας.
Και κάτι τελευταίο: πάντα πίστευα οτι ο πατέρας αφιερώνεται στο παιδί και το αγαπά διαφορετικά από τη μάνα. Όχι λιγότερο ή περισσότερο, απλά διαφορετικά. Καταλαβαίνω απόλυτα την προσπάθειά σου να της εξηγήσεις το πώς και το γιατί. Κατα τη γνώμη μου όμως μην το κάνεις με εκφράσεις τύπου: "η μαμά επέλεξε να είναι ΜΟΝΟ μαζί της, χωρίς ανδρική παρουσία, και ο μπαμπάς έχει μια άλλη σύντροφο". Αυτό, στο μυαλό ενός παιδιού δημιουργεί την εντύπωση οτι η μαμα αγαπά και είναι εκεί ενώ ο μπαμπάς προχωρησε στη ζωή του. Και αργότερα, στην εφηβεία της, θα βγάλει ζήλια για αυτην την άλλη γυνάικα που προτίμησε ο μπαμπάς της αντί της οικογένειάς τους και πίκρα για την εγκατάλειψη. Μείνε καλύτερα στη δικαιολογία της δουλειάς. Φυσικά καταλαβαίνει και από μόνη της το "Όποιος θέλει μπορεί και βρίσκει χρόνο". Θα είναι όμως πιο ευεργετικό για τη ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση της να προσποιηθείτε οτι όλα οφείλονται στον εργασιακό φόρτο.

Καλημέρα και πάλι καλοί μου φίλοι.

Ava μου, ίσως έχεις δίκιο, καμία αγάπη δεν είναι δεδομένη (παρά μόνο αυτή της μάνας προς το παιδί, πιστεύω).
Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση, πάντως, η Κατερίνα να αγνοήσει κάποτε τον πατέρα της, γιατί αυτό θα προμήνυε άσχημα μαντάτα για την ψυχοσύνθεσή της κι αυτό δεν το θέλω με τίποτα.

Filipparas, θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσεις την προτροπή περί "αναθεώρησης στάσης". Όταν λες ότι η μητέρα σου δεν είναι πλέον σε πολύ καλή φάση, τι εννοείς? Πού οφείλεται?
Μήπως ότι η αυτόβουλη αποχή της από τη γυναικεία φύση και το ολοκληρωτικό δώσιμό της στα παιδιά της, της στοίχισε αργότερα?
Και γιατί έγινε αυτό? Θα με ενδιέφερε πολύ η επεξήγησή σου.

Vicky_bee, κάνοντας την αυτοκριτική μου, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι αυτή η "σύγκριση" μεταξύ επιλογών του μπαμπά και της μαμάς μπορεί να οδηγεί σε σύγχυση και εσφαλμένα συμπεράσματα το παιδί μου.
Και ξέρω πως το κάνω ΑΚΟΥΣΙΑ, ίσως γιατί ενδόμυχα πονάω που εκείνος ξεπέρασε τόσο γρήγορα 11 χρόνια κοινής ζωής και ένα παιδί και ξανάφτιαξε τη ζωή του.
Χαίρομαι για εκείνον, τον εκτιμώ και θέλω να είναι καλά, αλλά θα ήθελα να μην είμαι κι εγώ τόσο άτυχη στη ζωή μου...

Πάντως, ακολουθώ τη συμβουλή σου και σχεδόν πάντα "κατηγορώ" την απαιτητική δουλειά του για το ότι δεν βλέπονται συχνά. Είναι εξάλλου κάτι που καθησυχάζει κάπως την Κατερίνα...

μαρια αντιλαμβανομαι οτι ειναι πολυ δυσκολη η θεση σου αλλα μιας κ ζητας γνωμες ας πω κ τη δικη μου...
θεωρω οτι πρεπει να βαλεις κατω τον πρωην συζυγο κ να του πεις 2-3 πραγματακια εξω απ τα δοντια!
εισαι η μονη που μπορει να το κανει κ ειναι κριμα να μην το κανεις εξαιτιας του φοβου σου μη θεωρηθει οτι ζηλευεις την τωρινη του σχεση!
αν ειναι τοσο γκαου ωστε να μην καταλαβει τι του λενε, ειναι δικο του προβλημα, οχι δικο σου!!!
αλλα δεν ειναι κριμα να πληρωνει το παιδι σας το δικο σου φοβο κ τη δικη του (πιθανη) ανευθυνοτητα?
επιπλεον, το γεγονος οτι αποφασισες να αρνηθεις τη γυναικεια σου φυση (οπως η ιδια το θετεις) μηπως χωρις το αντιλαμβανεσαι το "φορτωνεται" η κορη σου?
προσωπικα, εχω την εντυπωση οτι θα μου ηταν πολυ μεγαλο βαρος αν καποιος μου λεγε οτι αποφασισε να μεινει μονος του στη ζωη για χαρη μου!!!
πως θα μπορεσει η κορη σου να φτιαξει τη ζωη της αν νιωθει οτι εσυ θυσιασες τη δικη σου για χαρη της?
αν χρειαστει καποια στιγμη να φυγει μακρια σου για σπουδες, για δουλεια, για σχεση... τι θα της πεις? θα της πεις πηγαινε η θα της πεις "που μ αφηνεις, εγω θυσιασα τη ζωη μου για σενα" (αρα κανε κ εσυ το ιδιο...)...'
προσωπικη συμβουλη κ αποψη ειναι ν αφησεις απλα ανοιχτο το ενδεχομενο να ξαναφτιαξεις τη ζωη σου εαν κ εφοσον καποια στιγμη γνωρισεις τον καταλληλο ανθρωπο ( που θα τον γνωρισεις αν αφησεις ανοιχτη πορτα γι αυτο :) )

Καλημέρα smart μου και σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Η σχέση μου με την Κατερίνα, ομολογώ ότι είναι υπέρ το δέον στενή, γεγονός που ίσως με οδηγεί σε παρεξηγήσιμα (ειδωμένα από τα μάτια ενός παιδιού) μονοπάτια...
Συλλαμβάνω συχνά τον εαυτό μου να της λέει "σκοπός μου είναι να ανοίξεις τα δικά σου φτερά, να μη μασάς τίποτα, να μην έχεις ανάγκη κανέναν, να είσαι ανεξάρτητη" ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ της δείχνω άθελά μου την ΕΞΑΡΤΗΣΗ που έχω από αυτή..

Μια προβληματική μητέρα κι ένα μπερδεμένο παιδί, θα πει κάποιος απλός παρατηρητής... Όμως για μένα, καθε μέρα που περνά είναι απ'τη μια ένας ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ εναντίον της κατάθλιψης και της Δ.Δ. (που προσπαθώ όσο μπορώ να τα κρύψω απ'τα μάτια του παιδιού), κι απ'την άλλη ένας άλλος αγώνας να διαμορφώσω μια έφηβη κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, με δυνατό χαρακτήρα και ψυχραιμία (ό,τι λείπει δηλαδή από μένα).

Μόλις μίλησα με τον πατέρα της στο τηλέφωνο... Προσπάθησα να του πώ πόσο τον ΛΑΤΡΕΥΕΙ η Κατερίνα και πόσο πολύ θέλει να είναι ΜΟΝΟ οι δυο τους, αυτές τις λίγες στιγμές που περνάνε μαζί... Του ζήτησα, απ'τις 365 μέρες που έχει ένας χρόνος, να αφιερώνει τις 360 ολοκληρωτικά στη σύντροφό του και τις 5 ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στην Κατερίνα. Είναι τόσο δύσκολο αυτό????

Η κατάληξη της κουβέντας γνωστή: "το παιδί δεν έχει κανένα πρόβλημα, εσύ είσαι αυτή που δημιουργείς τα προβλήματα και την κάνεις να νιώθει έτσι...". Πάντα εγώ έφταιγα για όλα...

οκ, αυτος βολευεται με το να αποποιειται τις ευθυνες του ,εσυ μην τσιμπας κ υποχωρεις κ μαζευεσαι λες κ οντως φταις εσυ!!!
πες του οτι εσυ οφειλες νατου πεις πως νιωθει το παιδι του απο κει κ περα ειναι δικο του θεμα να αναλαβει τις ευθυνες του απενταντι στο παιδι ΤΟΥ!!!
μην παλευεις εσυ να καλυψεις αυτον!!!
παλευε μονο για τη δικη σου πλευρα!!!
εσυ να εισαι ενταξει ως μανα, οσο εχει την ασφαλεια οτι τον καλυπτεις εσυ, ΔΕΝ προκειται να αναλαβει τις ευθυνες του!!!
και πραγματικα ειναι ΠΟΛΥ κριμα να γινεσαι χιλαι κομματια να καλυψεις τους αλλους κ στο τελος να εισαι εσυ η ανεπαρκης γιατι δεν σου εχει μεινει αλλη ενεργεια ..
:)

ναι βρε smart, με τρώει το άδικο γμτ! Εγώ να παλεύω να φτιάξω στο μυαλό της μικρής τον ιδανικό μπαμπά, που τη λατρεύει, που δεν βάζει καμία γυναίκα πάνω από κείνη, που αν δεν δούλευε τόσες ώρες θα ήταν συνέχεια μαζί της και και και...

Κι αυτός με ανταμείβει έτσι:(

Πόσο εύκολα ξεχνούν πάντως οι άνθρωποι....'Οταν τον γνώρισα, ήταν σε διάσταση 2 χρόνια με την πρώτη σύζυγό του, είχε και μια ακόμη κόρη απ'αυτό το γάμο (σήμερα η Ελσα είναι 22 ετών), η οποία ήταν (και είναι) ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ από τη μητέρα της γι'αυτόν.
Έχει να τη δει χρόνια, απ'όσο ξέρω, κι ας μένουν στο ίδιο (!) χωριό.

Και θυμάμαι που έλεγε, ότι η πρώην τον υπονομεύει στο παιδί, γι'αυτό του φέρεται ψυχρά η μικρή (τώρα βέβαια καταλαβαίνω ότι η μικρή έβγαζε την πίκρα της, που τον έβλεπε ΕΠΙΣΗΣ σπανιότατα...)

Τώρα πώς μπορεί να κατηγορεί και τη ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΩΗΝ, που -αντιθέτως- μιλάει νυχθημερόν για το μπαμπάκα και το πόσο εργατικός και ευαίσθητος είναι και τον αγιοποιώ στα μάτια της Κατερίνας, για να μη νιώσει ποτέ της άσχημα για κείνον????

Μαρία μου, απο χθες διαβάζω το θέμα σου.....

Θέλω να σχολιάσω μόνο κάτι. Εχεις σκεφτεί ποτέ, το γεγονός ότι εσύ αγιοποιείς, όπως είπες, τον μπαμπάκα, να κάνει την Κατερίνα να στραφεί εναντίον σου όταν μεγαλώσει?

Το λέω με την έννοια ότι μεγαλώνοντας, θα καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν ένα όμορφα στημένο παραμύθι από σένα, και τότε θα πικραθεί πολύ μαζί σου, που την άφησες να ελπίζει για κάτι το οποίο δεν ήταν πραγματικό....

Στο λέω γιατί το έχω ζήσει... Αν και οι γονείς μου δεν είναι τελικά χωρισμένοι (που πραγματικά θα το ήθελα να ήταν), ο μπαμπάς έφυγε πολλές φορές και μας άφησε μόνους. Η μαμά μου προσπαθούσε να μου τον αγιοποιήσει, όπως προσπαθείς εσύ, και την πίστευα, ενώ μέσα μου ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Τελικά μεγαλόνωντας κατάλαβα πολλά, και εκεί που ήμασταν κολλιτές με την μαμά μου, απομακρίνθηκα αρκετά από αυτήν, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να ζω σε ένα παραμύθι και εμένα δεν μου άρεσε αυτό.

Πρόσεξέ το λίγο αυτό, γιατί στο τέλος εσύ θα πληρώνεις την νύφη, όχι αυτός. Αν πραγματικά ενδιαφερόταν για το παιδί του, πίστεψέ με, δεν θα την έβλεπε μια φορά στο 3μηνο, όσες δουλιές και να έχει.

Συγνώμη που ανακατέυτηκα, αλλά πραγματικά ήθελα να τα πω αυτά.

Πωλίνα είναι δυνατόν? Μα τόσο λαβύρινθος είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές??? Θα τρελαθώ!

Δεν μπορείς να φανταστείς καλή μου το τί κρύβει μια ανθρώπινη ψυχή. Ακόμα και ενός αγγέλου 11 ετών....

Νομίζεις μέσα της δεν σκέφτετε, μα καλά, πώς γίνετε ο μπαμπάς να με λατρεύει όπως λέει η μαμά, και να μην βρίσκει έστω μια ώρα να με δει? να με πάρει τηλέφωνο? να πάμε για παγωτό μαζί? και πολλά πολλά άλλα.... απλά ίσως να μην στα λέει.... ίσως να μην θέλει να στα πει επειδή ακριβώς βλέπει πως εσύ αγιοποιείς τον μπαμπά, και άρα πιστέυεις τα όσα λες, και δεν θα την καταλάβεις....

Συμφωνω απολυτα με αυτα που λεει η Αβα και με την οπτικη της Πωλινας.Ενα παιδακι 11 χρονων δεν ειναι χαζο, καταλαβαινει μια χαρα
και ειναι απολυτως λογικο να ζηλευει την τωρινη φιλεναδα του μπαμπα της , απο την στιγμη που και ο ιδιος της δινει αφορμες.
Απο αυτα που διαβασα βλεπω οτι ο ανθρωπος αυτος εχει παρελθον αφου ουτε καν βλεπει[!!!] την πρωτη του κορη ..Πολυ φοβαμαι
οτι δεν αναγνωριζει και πολυ τον ρολο του πατερα και αυτο θα στοιχισει και στην μικρη.Ποσο πια να προσπαθεις και εσυ να δικαιολογεις
τα αδικαιολογητα;;;
Ειπες κατι για οικογενειακο συμβουλο.Τον εχεις συμβουλευτει σχετικα με το θεμα;

Οσο για το ποστ του Φιλιππου , με τον οποιο συμφωνω επισης, θεωρω οτι εννοει πως μπορει τωρα να μην εχεις την αναγκη
για εναν νεο συντροφο , αλλα οταν η μικρη σου χρεαιστει να φυγει λογω σπουδων , σχεσης κτλ , τοτε τι θα κανεις;
Ειναι δυσκολη η μοναξια μαρακι ειδικα οταν εχεις συνηθισει να εχεις εναν ανθρωπο συνεχεια διπλα σου και ξαφνικα να τον "χανεις".
Απο τα λεγομενα σου παντως εχω καταλαβει - διορθωσε με αν κανω λαθος- οτι δεν εχεις ξεπερασει τον πρωην σου...

καλημέρα μαρουλάκι. Ομολογώ ότι μου λείπει ο πρώην άντρας μου, αλλά ΟΧΙ ως σύζυγος αλλά ως ΠΑΤΕΡΑΣ της Κατερίνας...
Θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να προσφέρω στο παιδί μου αυτό που ονειρεύεται: Να ξυπνάει για το σχολείο με το φιλί της μαμάς ΚΑΙ του μπαμπά...

μαρια, εχω την αισθηση οτι ΕΣΥ δεν εχεις αποδεχθει ακομη τα νεα δεδομενα....
αν δεν τα αποδεχθεις εσυ ομως, πως θα τα αποδεχθει η κορη σου?

Κατ'αρχήν, ευχαριστώ θερμά όλους και όλες για τις απαντήσεις και για το ότι ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου.

Τα δεδομένα (όπως διαμορφώθηκαν μετά τη χθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία με τον πατέρα της μικρής) με οδήγησαν σε μία και μόνο λύση-συμβουλή προς το παιδί μου:

Όταν είναι με το μπαμπά, να μη βλέπει ανταγωνιστικά τη σύντροφό του, γιατί είναι διαφορετικές οι αγάπες που τρέφει αυτός ο άντρας για καθεμιά τους. Και η αγάπη του πατέρα υπερτερεί κάθε άλλης αγάπης, γιατί είναι κομμάτι της σάρκας του το παιδί του.

Όταν, λοιπόν, είναι με το μπαμπά, να ΧΑΙΡΕΤΑΙ στο έπακρο κάθε στιγμή κοντά του, να εκφράζει τη αγάπη και τα συναισθήματά της, αδιαφορώντας αν στην παρέα τους είναι και τρίτο άτομο. Να είναι συνέχεια κοντά του, αγκαλίτσα του (κάτι που θέλει διακαώς και η ίδια), οπότε θα ελαχιστοποιηθεί ο "χώρος" που θα καταλαμβάνει η άλλη γυναίκα...

Ελπίζω να πάνε όλα καλά, γιατί θα περάσουν 3 μέρες το Πάσχα όλοι μαζί (σε άγνωστο προορισμό της Χαλκιδικής).

Kαλημέρα γλυκιά μου Alice! Καλή Ανάσταση να έχεις:yes:

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
Κατ'αρχήν, ευχαριστώ θερμά όλους και όλες για τις απαντήσεις και για το ότι ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου.

Τα δεδομένα (όπως διαμορφώθηκαν μετά τη χθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία με τον πατέρα της μικρής) με οδήγησαν σε μία και μόνο λύση-συμβουλή προς το παιδί μου:

Όταν είναι με το μπαμπά, να μη βλέπει ανταγωνιστικά τη σύντροφό του, γιατί είναι διαφορετικές οι αγάπες που τρέφει αυτός ο άντρας για καθεμιά τους. Και η αγάπη του πατέρα υπερτερεί κάθε άλλης αγάπης, γιατί είναι κομμάτι της σάρκας του το παιδί του.

Όταν, λοιπόν, είναι με το μπαμπά, να ΧΑΙΡΕΤΑΙ στο έπακρο κάθε στιγμή κοντά του, να εκφράζει τη αγάπη και τα συναισθήματά της, αδιαφορώντας αν στην παρέα τους είναι και τρίτο άτομο. Να είναι συνέχεια κοντά του, αγκαλίτσα του (κάτι που θέλει διακαώς και η ίδια), οπότε θα ελαχιστοποιηθεί ο "χώρος" που θα καταλαμβάνει η άλλη γυναίκα...

Ελπίζω να πάνε όλα καλά, γιατί θα περάσουν 3 μέρες το Πάσχα όλοι μαζί (σε άγνωστο προορισμό της Χαλκιδικής).

---

Μαρία μου ξερω οτι εχει περασει αρκετος καιρος απο τοτε που ανοιξες το θεα αλλα τωρα επεσα πανω του και επειδη εργαζομαι στον χωρο της ψυχικης υγειας δεν θα μπορουσα παρα να σου πω πραγματικα σε φιλικο επιπεδο αυτα που πιστευω

διαβαζω την όλη συζητηση από την αρχη και αυτό που έχω προσέξει είναι ότι μιλας για την κορη σου και την άλλη γυναίκα λες και είναι δεδομένος ένας ανταγωνισμός αναμεσα τους... Τι πάει να πει υπερτερει η αγαπη του πατερα; κανενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι -ας μου επιτραπει ο όρος- "σωστος γονιος" αν πρωτα δεν ειναι ο ιδιος καλά μέσα του. Αν ο πρωην συζυγος σου έχει αναγκη από μια σχεση (καθολου παραλογο κατα τη γνωμη μου) γιατι πρεπει διαρκως να αποδικνυει οτι αγαπαει την κορη σου περισσοτερο απο την αλλη γυναικα. Η γονεϊκη αγαπη διαφερει απο την συντροφικη οχι σε ποσοτητα αλλά σε ποιοτητα. Κ οσο κι αν λες οτι δεν επηρεαζεις την κορη σου αλλα οτι μονη της ζηταει τον μπαμπα της, οταν εσυ η ιδια πιστευεις οτι ο μπαμπας της προχωρησε πολυ γρηγορα κτλ κτλ, να ξερεις οτι αυτο το παιδι το αντιλαμβανεται... κ σιγουρα θα ταυτιστει μαζι σου..

Και δεν καταλαβαινω γιατι να ελαχιστοποιηθεί ο "χώρος" που θα καταλαμβάνει η άλλη γυναίκα... Αυτο που θα πρεπει να διεκδικησεις - και ειμαι 100% μαζι σου σε αυτό- είναι το να βλέπει ο πρωην άντρας σου περισσοτερο την κορη σας (η συχνοτητα ειναι πραγματικα απαραδεκτη), αλλά και πάλι αν ο ίδιος δεν το επιθυμει δεν μπορεις να κανεις κατι γι'αυτο. Ουτε εγκρινω να της λες ψεματα οτι εχει δουλεια... Μπορεις απλα να της λες οταν το ζηταει, να τον ζηταει σ'εκεινον, όχι σε σενα.... Οταν θελει να του μιλησει να τον παιρνει τηλ οχι να σου λεει οτι δεν μιλανε συχνα... Ασ'τον κι εκεινον να αναλαβει τις ευθυνες του και μην ανακατευεσαι αλλο στη σχεση τους... Το καταλαβαινω οτι έτσι η κορη σου μπορει να στεναχωρεθει, να ματαιωθει ν κλαψει από την συμπεριφορα του, αλλά καλώς ή καώς ο πατέρας της αυτός είναι. δεν μπορεις να κανεις εσυ κατι. ουτε να τον αλλαξεις μπορεις ουτε να να την ψευτοπροστατευεις συνεχεια με ψεματα...

Απο κει κι επειτα η κορη σου πρεπει να δεχτει οτι ο πατερας της εχει κανει πλεον νεα σχεση και αν θες, ειναι σαν να εχει φτιαξει νεα οικογενεια... Τα παιδια χωρισμενων γονιων δεν εχουν δυο γονεις, εχουν δυο οικογενειες με οσα ατομα περιλαμβανει αυτο που λεω... Αν τωρα εσυ θες να ειναι μονογονεϊκη κ πατερας του οχι, αυτο ειναι θεμα του καθενος... Δηλαδη αν δεν ειχατε χωρισει θα εφευγες εσυ απο το σπιτι για να περνανε χρονο οι δυο τους?

Όσο για αυτο που ειπε ο Φιλιππος ειναι πολυ συχνο φαινομενο..Κ ειναι κριμα και για τις γυναικες που καταστρεφουν τις ζωες τους και για τα παιδια που φορτωνονται τις τυψεις μκαι τις ευθυνες.... Νεα γυναικα εισαι, γιατι να μην ξαναφτιαξεις τη ζωη σου και γιατι να επιβαρυνεις και την κορη σου με την αποφαση σου αυτη? Λες οτι δεν θες να μπει αλλος αντρας μεσα στο σπιτι... Το να κανεις σχεση δεν σημαινει να βαλεις σπιτι σου τον πρωτο τυχοντα ουτε υποχρεωτικα να συζησεις.. Αλλα να ξερεις οτι αν εσυ οπως λες νιωθεις καταθλιψη, η νιωθεις πληγωμενη που ο πρωην αντρας σου προχωρησε η καποια στιγμη νιωσεις μονη αυτά στην καλυτερη η κορη σου θα τα επωμιστει ως τυψεις και στην χειροτερη θα επηρεαζουν την κοσμοθεωρια της χωρισ να το καταλαβαινει... Ειναι κριμα κ για την κορη σου και για σενα γιατι εισαι νεα γυναικα...Μην κανεις τα λαθη που κανανε στο παρελθον οταν το διαζυγιο ηταν στιγμα...

Τελος θα ηθελα να σου επισημαω οτι ΔΕΝ ειναι δεδομενη η μητρικη αγαπη... υπαρχουν μαμαδες που δεν θα επρεπε ποτε τους να εχουν κανει τους παιδια και μπαμπαδες τοσο αξιολογοι που κανουν για 10 μαμαδες μαζι...

Και επειδη πραγματικα φαινεσαι μια μαμα που υπεραγαπαει την κορη της, ειναι κριμα ο θυμος σου για το διαζυγιο και η ανασφαλεια για το μελλον να ντυνονται με την ασπιδα της μητρικης αγαπης και να ταλαιπωρουν κ εσενα κι την κορη σου.... σου ευχομαι πραγματικα τα καλυτερα στη ζωη σου....

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
καλημέρα μαρουλάκι. Ομολογώ ότι μου λείπει ο πρώην άντρας μου, αλλά ΟΧΙ ως σύζυγος αλλά ως ΠΑΤΕΡΑΣ της Κατερίνας...
Θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να προσφέρω στο παιδί μου αυτό που ονειρεύεται: Να ξυπνάει για το σχολείο με το φιλί της μαμάς ΚΑΙ του μπαμπά...

---

επιπλεον να σου πω οτι αν εσυ θεωρεις ότι το παιδι σου ειναι σε μειονεκτικη θεση απο τα αλλα, τοτε να ξερεις οτι θα μεγαλωσει και θα νιωθει μειονεκτικα

Καλημέρα konina. Σ'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, όσον αφορά το Κατερινάκι μου.

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
Καλημέρα konina. Σ'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο, όσον αφορά το Κατερινάκι μου.

---

Το ξερω καλη μου και σου αξιζει συγχαρητηρια γι'αυτο.... δεν υπαρχουν πολλες μαμαδες που να "ψαχνονται" ετσι.... να συζητανε, να ρωτανε, να ακουν..... απλα μην ξεχνας οτι δεν εισαι μονο μαμα.... εισαι και ανθρωπος/γυναικα...οπως φροντιζεις την Κατερινα σου φροντισε κ τον εαυτο σου κ να δεις οτι αυτο θα επωφελησει κ τις δυο σας...

Moυ φανηκε ''παραξενο ''το οτι η κορη σου εψαξε κρυφα στο κιν.του πατερα της για να σου αποδειξει αυτα που υποψιαζοταν-τη δικη σου παρεμβαση-.Επισης νομιζω οτι η παρεμβαση σου ειναι απολυτα δικαιολογημενη ως μανα αλα μην την κανεις!!Ασε την κορη σου να εκφραζεται ελευθερα.Αν θελει το μπαμπα της ολο για τον εαυτο της,ειναι θεμα του μπαμπα της το πως θα το χειριστει.Βγες εξω απο την κατασταση.Με αγαπη Λεσσινγκ.

Καλησπέρα,Μαράκι.Μόλις διάβασα το τόπικ και θέλω να σου πω πως με συγκινεί πολύ η αγάπη σου για το Κατερινάκι σου
και η ευγένεια της ψυχής σου.Λυπάμαι πάρα πολύ που ταλαιπωρείσαι κι αφουγκράζομαι την αγωνία σου.
Πήρες αρκετές διαφορετικές οπτικές,που θεωρώ πως έθιξαν πολλές σημαντικές παραμέτρους κι ελπίζω να έχει μπολιάσει μέσα σου
ό,τι των παραπάνω τυχόν έκρινες πως σου κάνει νόημα. Αν μου επιτρέπεις θέλω κι εγώ να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου
(θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω όσα προηγήθηκαν και με βρίσκουν σύμφωνη)

Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσατε να έχετε μια καλή επικοινωνία με τον πρώην σύζυγο σου,να μοιράζεστε τις όποιες ανησυχίες
για την κόρη σας κι ενωμένοι με κοινή πολιτική να στεκόσασταν δίπλα της.Αλλά αν ίσχυε αυτό ίσως να μην είχατε φτάσει
και στο διαζύγιο...Πάντως από τον τρόπο που εδώ διατυπώνεις τις σκέψεις σου συνάγω πως όσες απόπειρες έκανες
να τον βοηθήσεις να καταλάβει τις ανάγκες της Κατερίνας και να ευαισθητοποιηθεί σχετικά έγιναν
με τον λεπτότερο και σαφέστερο δυνατό τρόπο στα πλαίσια ενός ήρεμου διαλόγου,κάνοντας
έκκληση στην αγάπη του για κείνη και το όποιο του φιλότιμο.Οι προσπάθειες αυτές όμως έπεσαν
-όπως ήταν,φοβάμαι,αναμενόμενο-στο κενό καθώς-πέρα από το ανάλογο ιστορικό με την πρώτη κόρη-
αν ένιωθε ο ίδιος την ανάγκη να περάσει χρόνο με τη μικρή θα το έκανε ούτως ή άλλως από μόνος του.
Επιπρόσθετα δείχνει να είναι ένας άνθρωπος,που επιλέγει να επιρρίπτει σε άλλους τις ευθύνες,που του αναλογούν.
Συμπερασματικά μη χρεώνεσαι ως δική σου αποτυχία τη δική του μη συμμόρφωση.Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Ξέρω πως δεν κινείσαι εγωιστικά και το μόνο που νιώθεις να σε νοιάζει είναι το καλύτερο για την κορούλα σου.
Για το λόγο αυτόν καλύπτεις τον μπαμπά της στα μάτια της,τονίζεις με υπερβολή την αγάπη του για κείνη,
τον παινεύεις,μιλάτε συνέχεια για κείνον...Εδώ όμως φοβάμαι πως κάνεις ένα λάθος[κι όχι επειδή η Κατερίνα σίγουρα
αντιλαμβάνεται περισσότερα απ'όσα δείχνει(γι'αυτό άλλωστε μπήκε και στη διαδικασία να ψάξει το κινητό του μπαμπά της)
ή επειδή εμφανώς υπάρχει αντίφαση με την πράξη εκείνου.]Δεν είσαι ειλικιρνής μαζί της-όσο άγιος κι αν είναι ο σκοπός σου-
κι αυτό την δυσκολεύει στο να σε εμπιστεύεται.Νομίζω ό,τι πολυτιμότερο μπορούν οι γονείς μας να μας δώσουν είναι
αγάπη κι αλήθεια.Ίσως χρειαστεί να την ντύσεις με λέξεις κατάλληλες για 11χρονο,ωστόσο αλήθεια!Όταν έχουμε όλα
τα δεδομένα βρίσκουμε σιγά σιγά τρόπο να τα διαχειριστούμε.Διαφορετικ� � υπάρχουν κενά,αμφιταλαντευόμαστε,
ψάχνουμε πού να ακουμπήσουμε,σκορπιζόμαστ� � στην έρευνα,απογοητευόμαστε από τα αντικρουόμενα συμπεράσματα...
Ούτως ή άλλως η σχέση της με το μπαμπά της δρομολογείται στην πορεία που εκείνος επέλεξε να την οδηγήσει κι αυτό
αργά ή γρήγορα στο χρόνο θα φανεί...Όσο κι αν σε τρομάζει,είναι κάτι,που δεν περνά από το χέρι σου κι αυτό είναι κάτι
που επίσης πρέπει να βρεις τον τρόπο να αποδεχτείς.Είμαστε ικανοί να ελέγξουμε τη δική μας μόνο δράση κι όχι αυτήν των άλλων.
Δεν είναι μακρυπρόθεσμα βοηθητική η προστατευτική γυάλα της οικογένειας.Καλύτερα να είναι προετοιμασμένη για το διαφορετικό
και να ξέρει πως ό,τι κι αν γίνει εκεί έξω κοντά σου τουλάχιστον πάντα θα μπορεί να αφεθεί στη γεμάτη αγάπη κι άξια εμπιστοσύνης αγκαλιά σου.
Δε γίνεται να είσαι ο πυροσβέστης της φωτιάς του άλλου και δεν το λέω εγωιστικά.Ενθάρρυνε την να του τηλεφωνεί όποτε της λείπει,
να του μιλά για όσα χρειάζεται,να διεκδικήσει χώρο στη ζωή του.Ίσως έτσι συνειδητοποιήσει κι εκείνος καλύτερα κάποια
πράγματα και κινητοποιηθεί.ʼν είναι να βελτιωθεί η σχέση τους μόνο έτσι θα γίνει κι όχι με τις κακές μάγισσες του παραμυθιού:
ο καλός μπαμπάς,η κακιά δουλειά κι η...άλλη,που τον πήρε από σας.Αναλογίσου αλήθεια τι ξέρει η μικρή για τους λόγους που χωρίσατε;
Εσύ δείχνεις να έμεινες σπίτι μαζί με την Κατερίνα χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή σου.Εκείνος γιατί έφυγε από κοντά σας;

Μαράκι μου,εστίασε σε όσα περνούν από το χέρι σου κι είναι όσα σε αφορούν.Αυτό πραγματικά οφείλεις στον εαυτό σου κι εκείνη.
Ξέρω πως νιώθεις πως θυσιάζεις τη ζωή σου για να μην έρθουν κι άλλες αναστατωτικές αλλαγές στην κορούλα σου,σε μια ανελέητη
προσπάθεια να καλύψεις και τα κενά εκείνου.Καμία θυσία όμως δε γίνεται χωρίς τίμημα κι ήδη το πληρώνεις πολύ ακριβά!
Υποφέρεις πολύ κι είναι και για το παιδί μεγάλο το βάρος να έχει το ρόλο της αποκλειστικής πηγής ευτυχίας σου.Δε σου μιλάω μόνο
γι'αργότερα που η πλευρά της για αφοσίωση απέναντι σου θα την κρατά ενδεχομένως μακριά από όσα λαχταρά η ψυχή της,
αλλά και για σήμερα,όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το διακρίνεις.Όσο κι αν το καταπιέζεις μέσα σου,θεωρώ πως είναι ασφυκτικό για κείνη.
Όσα η αγάπη σου για κείνη ζητά από τον Θεό για την Κατερίνα σου,τα ίδια ζητά κι η δική της αγάπη για σένα.Μην την υποτιμάς!
Μια μητέρα γεμάτη,χαρούμενη,δημιουργι κή,με καλυμμένες τις ποικίλες της ανάγκες και σε ισορροπία είναι το καλύτερο δώρο
για το παιδί της.Είσαι καλύτερη μητέρα έτσι και φωτεινό ζωντανό παράδειγμα για όσες αξίες προσπαθείς θεωρητικά να της περάσεις.
Επειδή βλέπω να σε παραμελείς,επίτρεψε μου μια ερώτηση,που προς Θεού δεν υποτιμά την αγάπη σου για κείνη:
Μήπως είναι βολικό να κρύβεσαι πίσω από κείνη;Η αγάπη σου για σένα(κι όσα σου οφείλεις να κάνεις)μήπως κρύβεται πίσω
από την αγάπη για το παιδί σου...Τα συναισθήματα σου για τον πρώην σύντροφο πίσω από εκείνα για τον πατέρα...
Ο φόβος σου μην πληγωθείς ξανά πίσω από τον ίδιο φόβο για την Κατερίνα...Η δυσκολία σου να διαχειριστείς το ενδεχόμενο
μιας νέας σχέσης με όλα της τα ρίσκα πίσω από το φαινομενικά άξιο επαίνου"κανένας άντρας εκτός από τον πατέρα της δε θα μπει σπίτι μας!"
Κι όντως άντρας δε μπήκε,μπήκαν ωστόσο δύο...γυναίκες:Η κατάλθιψη κι η βουλιμία ζουν στο ίδιο σπίτι μαζί σας!Και πάνε όπου πας!
Μπράβο σου,που συμβουλεύτηκες παιδοψυχολόγο για την Κατερίνα τότε που παίρνατε διαζύγιο,ώστε να φροντίσεις για τον καλύτερο δυνατό
για κείνη χειρισμό,όμως εύχομαι το ίδιο να κάνεις και για τη μικρή Μαρία που τόσον καιρό κλαίει και κάνεις πως δεν την ακούς.

Συγχώρεσε με αν ξέφυγα από κάποια όρια.Ελπίζω τουλάχιστον να είναι διακριτή η πρόθεση μου.Αν θέλεις,τα λέμε κι από κοντά.Φιλάκια!

Γλυκιά (και πραγματικά ΜΟΝΑΔΙΚΗ) Nadine, έχεις μια αξιοθαύμαστη ικανότητα (που την έχω εντοπίσει σε πολλά topics) να βρίσκεις μικρές, λεπτές, καλά κρυμμένες εσωτερικές χορδές, να τις πάλλεις με ευγένεια και διακριτικότητα, να ξυπνάς ληθαργωμένα συναισθήματα, βαθιά καταχω-νιασμένα εδώ και χρόνια στην πλαστή σιγουριά του "μαύρου κουτιού" του υποσυνείδητου....

Ακόμα δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω "ευχαριστώ" ή ...."γιατί με ταρακουνάς? ζαλίζομαι!"....

Εγώ σ'ευχαριστώ για το βούρκωμα,που γέννησες στα μάτια μου.
Κι όχι τόσο για τα ευγενικά λόγια σου για μένα,αλλά για την επαφή,που μόλις βιώσαμε...
Να σε προσέχεις όσο την προσέχεις!Σιγά σιγά,έστω να γίνει η δύσκολη η αρχή...Φιλάκια πολλά!

αγαπητη μαρια,καταρχην θελω να σου δωσω τα θερμα μου συγχαρητηρια για την ωριμότητά σου και την αντιμετωπιση απεναντι στο παιδι σου. ονομαζομαι ιωαννα ειμαι 19 χρονων και ειμαι κ γω ενα ακομα παιδι χωρισμενων γονιων.
οι γονεις μου χωρισαν οταν πηγαινα 1η λυκειου (τωρα ειμαι δευτεροετης φοιτητρια) και πραγματικα ηταν ενα απροσμενο γεγονος στην οικογενεια μας, καθως κανενας αλλος δεν ειχε χωρισει στο σοι μας, αλλα και γιατι παρολο που τελικα οι γονεις μου δεν ταιριαζανε, συγκεντρωναν παντοτε τα καλυτερα σχολια για την οικογενεια που ειχαν δημιουργησει. τοτε αναγκαστηκα να περασω ενα φριχτο εξαμηνο με τραγικα και τρομερα σκηνικα, μεγαλους τσακωμους (στους οποιους τις περισσοτερες φορες ημουν παρων) και γενικα η ψυχολογια μου πηρε την κατιουσια.χαρακτηριστικα να σου αναφερω πως απο μαθητρια του 19 επεσα στο 15 και πως απο μια ομορφη,με καμπυλες κοπελα, η οποια ζυγιζε 70 κιλα, να φτασω τα 100 σε χρονο dt. βεβαια τοτε επειδη οι γονεις μου ηταν απορροφημενοι στο πως θα πληγωσουν ο ενας τον αλλον, εγω και ο μικροτερος αδερφος μου,που τοτε ηταν 7, να μην εχουμε καμια ψυχολογικη υποστηριξη και βοηθεια σχεδον απο κανενα.
υστερα απο 4 χρονια, και αμετρητους τσακωμους και με τους δυο, ακομα πληρωνω τα λαθη τους. δεν καταφερα να χασω αυτα τα 30 κιλα που χωρις να το θελω πηρα, τυραννιεμαι απο ψυχολογικα προβληματα και ολα αυτα γιατι εχω εναν πατερα ανυπαρκτο και μια μανα που μεχρι προτεινος εκανε σχεσεις αβερτα και πολλες φορες με παραμελουσε. η αληθεια ειναι πως λατρευω τους γονεις μου, και παντοτε θα τους συγχωρω σε ο,τι κ αν κανουν αλλα πολλες φορες λεω φτανει πια.ειλικρινα εχω κουραστει να προσπαθω να διδαξω ωριμοτητα σε δυο σαρανταρηδες, που ο ενας ασχολειται συνεχως με τα λεφτα και καρμιριαζει και η αλλη αναλωνεται σε εφημερες σχεσεις που δεν εχουν τιποτα να της προσφερουν. ευτυχως εδω και δυο χρονια σπουδαζω στην επαρχια και εχω αποστασιοποιηθει απο ολους και ολα και ισως να ηταν οτι καλυτερο μου ετυχε τα τελευταια χρονια...
τωρα οσον αφορα την περιπτωση σου,συμφωνω απολυτα στο οτι δεν πρεπει να κακολογεις στο παιδι σου τον πατερα του ουτε και τις επιλογες του,θεωρω ομως απαραδεκτο να δεχεσαι να τη βλεπει μια φορα το διμηνο.με συγχωρεις για το θαρρος αλλα ειναι απαραδεκτος.μηπως εχει την εντυπωση οτ επειδη ειναι αντρας δεν θα μπορεσει να ερθει κοντα με την κορη του?ειλικρινα δεν ξερω.στη θεση σου θα τον αναγκαζα,ακομα και δικαστικως,να βλεπει το παιδι του συχνοτερα γιατι ακομα και αν δουλευει για να ικανοποιησει τις υλικες τις αναγκες,πιστεψε με θα φτασει σε καποια ηλικια η μικρη που το μονο που ηξερε απο τον πατερα της ηταν οι κουκλες και τα δωρα.ετσι κ ο δικος μου ο πατερας δουλευε και δουλευει για να ευχαριστησει εμενα και τον αδερφουλη μου αλλα τωρα που μεγαλωσα, ξερεις τι λεω? να χεσω τα λεφτα του.τι να τα κανω οταν δεν ηταν αυτος διπλα μου,οταν τον ειχα αναγκη και εκεινος δουλευε?:no:
αποψη μου λοιπον ειναι να τον πιεσεις να βλεπει πιο πολυ την μικρη και επισης κρατα την οσο πιο πολυ μπορεις εξω απο τα προβληματα που μπορει να εχεις με τον πρωην αντρα σου, που απ'οτι βλεπω το κανεις ηδη.ελπιζω να μην σε κουρασα,ουτε να σε εθιξα αλλα πιστευα οτι μια γνωμη απο ενα παιδι που εχει υπαρξει στη θεση της κορης σου θα σε βοηθουσε πολυ.
και κατι τελευταιο, να ξερεις παντοτε οτι τα παιδια χωρισμενων γονιων ποτε μα ποτε δεν ξεπερνουν το διαζυγιο απλα μαθαινουν να ζουν με αυτο.:)
φιλια

και επισης μαρακι, να σου πω πως κανενα παιδι σε οποια ηλικια και αν φτασει δεν θα δεχτει ευκολα τον/την καινουριο/α συντροφο του μπαμπα/της μαμας. σιγουρα δεν μπορουμε να καταδικασουμε οποιον χωριζει να μενει μονος του αλλα γενικα ειναι δυσκολο για ενα παιδι οταν εχει μεγαλωσει μεσα σε μια οικογενια και εχει καποιες αρχες βασισμενες σε αυτη την οικογενεια,ξαφνικα να δεχτει οτι ο μπαμπας μου ειναι με αλλη γυναικα και η μαμα μου με αλλον αντρα. ο αδερφουλης μου καθε φορα που τον ρωταω τι θα κανει αν ο μπαμπας βρει αλλη γυναικα (σημειωτεον του εχει απιστευτη αδυναμια), λεει πως θα την σκοτωσει ( :lol: )..αναλογα και με τη μαμα μας.
παντως πιστευω πως εξαρταται τι δικαιωματα δινει κ ο γονιος στον συντροφο σε σχεση με το παιδι.δλδ για μενα σωστο ειναι πρωτα να μιλησει ο γονιος με το παιδι και να του εξηγησει και μετα να παρουσιασει τον/την συντροφο του/της.
οσον αφορα το κατερινακι σου, πιστευω πως πρεπει να μιλησεις στον πατερα της εφοσον διατηρειται μια καλη σχεση, και να του ξεκαθαρισεις αρχικα πως δεν θες να επεμβεις στη ζωη του αλλα πως το μονο που σε νοιαζει ειναι η ευτυχια της μικρης και βεβαια να μην πει τιποτα στο παιδι αλλα να αλλαξει τη σταση του. αν τωρα δεν πετυχει,τι να πω ο ανθρωπος ειναι τελειως απαραδεκτος (συγγνωμη κιολας)..
ελπιζω να σε βοηθησα με την απλοικη γραφη μου και τις ελαχιστες γνωσεις μου σε θεματα ψυχολογιας..
ευχομαι το καλυτερο για την κορακλα σου και σενα :smilegrin:

Γλυκιά μου joanna1991 καλημέρα. Χαίρομαι πάρα πολύ που ένα κορίτσι της ηλικίας σου, με βιώματα παρόμοια με της κορούλας μου, διέθεσε χρόνο και ψυχή για να καταγράψει αυτά που ένιωσε και νιώθει, αυτά που πέρασε μέσα από το χωρισμό των γονιών της...

Με συμβουλεύεις να πιέσω (ακόμα και δικαστικά) τον πατέρα της Κατερίνας να βλέπει τη μικρή πιο συχνά... Γλυκό μου κορίτσι, ξέρεις ενδόμυχα πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται!

Αν δε "μιλήσει" μέσα σ'εκείνον η λαχτάρα να βρίσκεται κοντά της, να μοιράζεται τις καθημερινές στιγμές της, να κάνουν πράγματα μαζί, να χαμογελάνε μαζί, να διαβάζουν μαζί, να τρώνε μαζί, να μιλάνε μαζί, να κάνουν τέλος πάντων αυτά που κάνει ένας μπαμπάς και μια κόρη μαζί, αν λοιπόν δεν γίνουν όλα αυτά ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να τα ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε κανέναν....

Όσον αφορά στη/στο σύντροφο του μπαμπά ή της μαμάς, μην ξεχνάς γλυκό μου κορίτσι ότι οι γονείς -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που απορρίπτουν ανωμάλως τη "φύση" τους, όπως εγώ- είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη την τρυφερότητα και τη συντροφικότητα, το χάδι και την αγάπη. Κι αν λαθέψαν μια φορά στο γάμο τους, δεν τους αξίζει παντοτινή τιμωρία... Εσείς τα παιδιά, δώστε μια ευκαιρία...Συγχωρήστε...

Ξέρεις τι μου έλεγε κάποτε η καλή μου ψυχίατρος, όταν έκαμνα -πριν χρόνια- ψυχοθεραπεία? Ότι το μεγαλύτερο φάρμακο της ψυχής, αυτό που θα έθετε σε ανεργία όλους τους ψυχιάτρους και θα γιάτρευε όλους τους καταθλιπτικούς και τους ψυχικά ασθενείς, είναι η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Είναι τόσο δύσκολη, τόσο επώδυνη για την ψυχή αυτού που μπορεί να πει "σε συγχωρώ για ό,τι κι αν μου έκανες", μα ταυτόχρονα τόσο ανακουφιστική, τόσο αναζωογονητική joanna μου! Κάνε μια δοκιμή κοπέλα μου! Αξίζει τον κόπο!

Φιλιά πολλά από μένα και το Κατερινάκι μου!

μαρακι μου,συμφωνω απολυτα πως αν δεν το θελησει ο ιδιος ο γονιος -ειτε μανα, ειτε πατερας- δεν θα κανουν ολα αυτα που πρεπει να κανουν με τα παιδια τους και σιγουρα κανενα δικαστηριο δεν θα τα επιβαλλει αλλα οταν εισαι παιδι - οπως εγω - προσπαθεις και κανεις τα παντα για να μπορεσεις να τους αφυπνισεις..αν με ρωταγε κανεις σιγουρα δεν θα ηθελα να παω τον πατερα μου,στην προκειμενη περιπτωση, στα δικαστηρια αλλα πραγματικα εχω απελπιστει..πραγματικα,απο� �ω με τη συμπεριφορα του..ειδικα τωρα που σπουδαζω επαρχια αναρωτιεμαι πολλες φορες αν πεθανω θα το μαθει?..ειναι λογικο να μιλας με το παιδι σου που ειναι μονο του σε μια αλλη πολη 2 φορες την εβδομαδα?..και σε ρωτω λοιπον, οταν ενα παιδι, ενα παιδι που αισθανεται παραμελημενο απο τον πατερα του,φθανει στα ορια του, τι θα κανει?..δεν εχω κινηθει δικαστικα εναντιον του αλλα οταν τον κοιταζω, ειναι λες και βλεπω εναν ξενο..και να σου πω και κατι?...επειδη ειμαι συμπονετικο ατομο,δεν θελω να φτασει το κοριτσακι σου στην δικη μου θεση,ακομα κ ας μην σας ξερω προσωπικα...
τωρα οσον αφορα, την προσωπικη ζωη συμφωνω απολυτα πως δεν πρεπει να καταδικαζουμε τους γονεις γιατι ειναι ανθρωποι και χρειαζονται συντροφικοτητα και αγαπη..απλα οταν ενα παιδι εχει μαθει να ζει με τους γονεις του ολη του την παιδικη ηλικια που η ψυχουλα του ακομα ειναι αθωα και δεν καταλαβαινει,δεν μπορει να κατανοησει αυτη την αναγκη..για μενα οσο δυσκολο και να ειναι καποια στιγμη θα το δεχτω (κ βεβαια αν με βοηθησει κ ο αλλος ανθρωπος)..αλλα ο αδερφουλης μου π.χ που ηταν 7 χρονων οταν εφυγε ο πατερας μου δεν μπορει να το δεχτει..γιατι το μυαλουδακι του δεν καταλαβαινει πως οι γονεις μας ειναι ανθρωποι και εχουν αναγκες..κατα τ'αλλα ομως,συμφωνω πως πρεπει να βρουν εναν ανθρωπο ο καθενας γιατι οπως και να το κανουμε κανενας δεν μπορει να ειναι μονος του..
επισης,σε οτι αφορα την συγχωρεση θα σου πω τι πιστευω..γενικα ειμαι ανθρωπος που δεν κραταω κακιες αλλα ρε συ μαρακι ποσο ακομα να ανεχομαι αυτη τη συμπεριφορα..τη μαμα μου τη συγχωρεσα για την συμπεριφορα της τα χρονια εκεινα,γιατι ειδα οτι πραγματικα το μετανιωσε και μου ζητησε και εκεινη συγγνωμη..τον πατερα μου ομως πως να τον συγχωρεσω,οταν βλεπω πως δεν μετανιωνει για τιποτα απο αυτα που εκανε τοτε αλλα επιπλεον συνεχιζει να συμπεριφερεται απαραδεκτα?..πιστεψε με ομως,με αυτα που μου χει κανει και το γεγονος οτι του μιλαω ακομα,ειναι ενα ειδος συγχωρεσης..εμενα ομως αυτο δεν μου φτανει..το ιδανικο θα ηταν να ειχαμε μια καλη σχεση και επικοινωνια και να εβλεπα πως πραγματικα νοιαζεται..αλλα τι να πω,τους συγγενεις μας δεν τους διαλεγουμε...:rolleyes:

φιλακια

Πώς είσαι,Μαράκι;Πώς εξελίσσονται τα πράγματα το διάστημα που έχουμε να τα πούμε;
Ελπίζω ν'απόλαυσες το καλοκαίρι σου και με ηλιόλουστη διάθεση να συνεχίζεις!
Καλή σχολική χρονιά για την κουκλίτσα σου!Περιμένουμε νέα σου με την πρώτη ευκαιρία...
Φιλάκια πολλά!