Έφυγα για να ζήσω

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου ήταν και η καταστροφή μου.

Αυτός κάποτε? ήταν ο πατέρας μου.
ʼνθρωπος εγωιστής και ισχυρογνώμων ήθελε να έχει πάντα τον έλεγχο από την μία με ανέβαζε στα ουράνια και από την άλλη με σκότωνε ψυχολογικά .Τον αγαπούσα και τον υπάκουα σαν καλό παιδί που ήθελε να είμαι μου στέρησε πάρα πολλά από την ζωή μου δεν έζησα παιδικά χρόνια ,εφηβεία και τελικά στα 27 μου ήρθε το τέλος?

Έφυγα??..και πολύ άργησα έλπιζα ότι με την υπομονή μου ότι κάτι θα αλλάξει αλλά τίποτα.
Καυγάδες, 4 νευρικούς κλονισμούς ,Νευρογενεις βουλιμία, τάσης αυτοκαταστροφής και αυτοκτονίας είναι ότι μου πρόσφερε.
Φτάνει πια

juliana,χαίρομαι που βρήκες την δύναμη και αποδεσμεύτηκες από κάθε τι που σε καταπίεζε και σε περιόριζε!

Μου θυμίζει λιγάκι τον δικό μου. Ο δικός μου όμως τα είχε εντελώς χαμένα με τη καταστασή μου και ενώ το ξέρω ότι προσπαθούσε να με βοηθήσει, ότι και αν έκανε στρεφόταν εναντίον μου, χωρίς να μπορεί να καταλάβει γιατί. Εκείνος από αγάπη έκανε ότι έκανε παρόλο που ήταν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που χρειαζόμουν για να καλυτερέψω. Juliana καλά έκανες και βρήκες δύναμη να φύγεις. Η καταπίεση από το σπίτι και η αιώνια αδυναμία των γονιών μας να μην καταλαβαίνουν ότι έχουμε ενηλικιωθεί νομίζω ότι παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στις ψυχολογικές διαταραχές. Βρες την ισορροπία σου και όλα θα πάνε καλά. :)

καλα εκανεσ!! σε νιωθω απολυτα!!! :)

μπραβο κοπελα μου...τα ιδια περναγα απο την μερια της μανας μου και επειδη δεν γνωρισα πατερα τα περναγα οοοολα μονη μου....εγω εφυγα στα 25..σε νοιωθω απολυτα...

Καλημέρα,juliana!

Δείχνεις να κάνεις ένα βήμα προς την ωρίμανση σου.Όχι αποκλειστικά επειδή έφυγες,
αλλά επειδή πήρες μια δύσκολη απόφαση,έβαλες όρια και τόλμησες μια μεγάλη αλλαγή.
Εσύ ξέρεις τι είναι καλύτερο για σένα.Εσύ κι ο χρόνος.Είμαι σίγουρη πως δεν κινήθηκες αψήφιστα.

Εντωμεταξύ μόλις διδάχθηκες κάτι πολύ σημαντικό!Πως δεν είμαστε σε θέση ν'αλλάξουμε κανέναν
όση προσπάθεια κι αν καταβάλουμε,όση αγνή πρόθεση κι αν έχουμε,όση αγάπη κι αν δώσουμε
εφόσον δεν το θέλει και το προσπαθήσει πολύ ο ίδιος.ʼλλωστε,είμαστε υπεύθυνοι και δυνάμενοι
να ελέγξουμε μόνο τη δική μας δράση κι όχι και των άλλων την αντίδραση.Αυτό κράτα το
για όλες σου τις σχέσεις(και τις ερωτικές)!

Ενδεχομένως κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του μπαμπά σου να κληρονόμησες κι εσύ.
Ίσως γι'αυτό η μεταξύ σας σχέση να είναι τόσο συγκρουσιακή.Παρατήρησε τον εαυτό σου
πώς αντιδρά κι αν βρίσκεις πως έχεις κομμάτια δικά του που δεν εκτιμάς,δούλεψε τα ώστε
να μην επηρεάσουν τυχόν και τη δική σου σχέση με τους άλλους.Τώρα που τα φώτα φεύγουν
από κείνον και πέφτουν σ'εσένα,ίσως εκπλαγείς με κάποιες διαπιστώσεις σου.
Η νευρογενής βουλιμία δεν έχει άλλωστε να κάνει με τον έλεγχο; ...

Έχω την αίσθηση πως εκτός από την πλευρά σου που ελευθερώνει ανάσες ανακούφισης
υπάρχει και μια άλλη,που υποφέρει.Που της λείπει ο μπαμπάς της κι η καλή μαζί του σχέση,
που ονειρευόταν,στην οποία με τόσο μεγάλο τίμημα επένδυσε,την προσπάθεια για την οποία
με δυσκολία εγκαταλείπει,αισθανόμενη ενδεχομένως το βάρος μιας σημαντικής αποτυχίας.
Ίσως στο μέλλον,που θα ηρεμήσετε κι οι δύο από την απόσταση και τη μη φθορά,να είστε
σε θέση να επικοινωνήσετε με περισσότερο σεβασμό,εκτιμώντας ό,τι δεδομένο χάσατε.
Αυτό το "μακριά κι αγαπημένοι"που λέει ο λαός,οι ασφαλείς συναντήσεις που αγγίζουν
τ'ανώδυνα θέματα και για λίγο χρόνο,πριν η ρουτίνα βρει και πάλι τον κακοτράχαλο δρόμο της...
Θα δείτε...Θα διαμορφωθεί αυτό στην πορεία.Προέχει να βρεις τον εαυτό σου εσύ και να δεις
τι χρειάζεσαι και με ποιόν τρόπο,ώστε να μη σε φθείρει άλλο,αλλά να λειτουργεί θετικά για σένα.

Θέλω όμως να σου πω και κάτι άλλο.Όλα όσα χρεώνεις στον πατέρα σου είναι πράγματα,που εσύ
έκανες στον εαυτό σου και για τα οποία έχεις κι εσύ ευθύνη.Έστω υπήρξες ο φυσικός αυτουργός.
Όσο υπάρχει εκείνος στη ζωή σου είναι αναμενόμενο να του ρίχνεις την ευθύνη για τα κακώς κείμενα σου.
Όσο απομακρύνεται όμως καλό είναι να δεις τι στάση έχεις κι εσύ κρατήσει μέσα σ'αυτόν τον πόλεμο.
Θεωρώ πως σημαντικό βήμα για την απελευθέρωση μας από κάτι αρνητικό είναι η ανάληψη ευθύνης
και η θέαση του σε ρεαλιστικές διαστάσεις πέρα από τον θυμό κι όσα συναισθήματα θολώνουν την
καθαρότητα του.Αυτό είναι το επόμενο βήμα ωρίμανσης που πιστεύω πως έχεις να πάρεις.Δε σου το λέω
με την έννοια να στρέψεις αλλού την οργή σου ούτε να συμπεριφερθείς αυτοτιμωρητικά.Στο λέω γιατί
(πέρα από την πεποίθηση μου πως όσο κι αν μας επηρεάζουν οι άλλοι,όσο μεγαλώνουμε,εμείς έχουμε
την αποκλειστική ευθύνη για τις επιλογές μας)όσο το αποδέχεσαι ως κάτι που εξωγενώς σου επιβλήθηκε
και για το οποίο δεν έχεις ευθύνη,που συνέβη,είναι απίθανο να πιστέψεις πως είναι στο χέρι σου να
δουλέψεις να το αλλάξεις.Το υπομένεις στωικά,περιορίζοντας τις σκέψεις σου στον άνθρωπο,που νιώθεις
πως σε κατέστρεψε,ο χρόνος περνά,το τίμημα που πληρώνεις μεγαλώνει,ο θυμός γιγαντώνεται και
καθώς έφυγες δεν έχεις και πού αλλού να τον εκτονώσεις πέρα από εσένα(κατά την προσφιλή σου συνήθεια).

Το "έφυγα"που λες,ολοκλήρωσε το όσο μπορείς!Δεν περιορίζεται σε μια πόρτα που πίσω σου βρόντηξες.
Φύγε από κάθε τι του παρελθόντος σου που μολύνει το παρόν σου.Πάρε στα χέρια σου τη ζωή σου,ανάλαβε
την ευθύνη της και επίλεξε με κριτήριο όχι κάποια αυτοκαταστροφική αντίδραση αλλά την υγιή δράση!
Ίσως κάποια στιγμή νιώσεις την ανάγκη να του πεις όλα όσα βίωσες,όλες τους τις συνέπειες,όλα όσα
σε βαραίνουν.Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να άρεις λίγο από το βάρος τους.Να μπορέσεις να βάλεις μια
τελεία.Θεωρώ πως δεν το έκανες γιατί ξέρω πως δεν είναι κάτι που επιτρέπει "το καλό παιδί" στον εαυτό του.

Είναι μακρύς και δύσβατος ο δρόμος,το ξέρω.Είναι όμως η ζωή σου και οφείλεις να την οδηγήσεις στα καλύτερα!
Ελπίζω να έχεις την στήριξη άλλων αγαπημένων σου προσώπων.Δε γνωρίζω ασφαλώς τις ισορροπίες
μέσα στην οικογέναια σας και γενικότερα την προσωπική σου ζωή.Πιστεύω πως θα σε βοηθούσε πολύ
σ'αυτό σου το εγχείρημα κι ένας ψυχολόγος.Σου εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη και καλή διαδρομή!


Ο τίτλος σου μου φέρνει στο νου τους στίχους της Λίνας...Σου τους αφιερώνω:

Έφυγα γιατί έπρεπε να ζήσω αλλιώς
Έφυγα όπως φεύγει το σκοτάδι απ' το φως
Μια κάφτρα μόνο γυάλισε λες και ήθελε να δείξει
ποιο κουράγιο το κουβάλησε το θέλω που' χα πνίξει...

Είναι όντως πολύ δύσκολο να καταλάβουν ότι το παιδάκι τους μεγάλωσε. Μπορεί ότι κάνουν να το κάνουν από αγάπη αλλα ποση αγάπη μπορεί να νιώθει ένας γονιός όταν βλέπει το παιδί του να είναι εκτός εαυτού και να μην κάνει τιποτα. Δεν υπήρχε επικοινωνία υπήρχε μόνο η γνώμη του και τίποτα άλλο.

Γλυκιά μου NADINE σε ευχαριστώ για όσα έγραψες η αλήθεια είναι ότι έχω ωριμάσει από πολύ μικρή πιστεύω ότι από την παιδική ηλικία πέρασα κατευθείαν στην ενηλικίωση. Λόγο της ωριμότητας μου δεν έφυγα και πιο νωρίς έκανα προσπάθειες παρά πολλές και λόγο της αγάπης που του είχα πίστευα ότι με την υπομονή μου θα τον καταφέρω να καταλάβει ποσό μεγάλη ζημία μου κάνει. Ποτέ δεν έριξα το φταίξιμο σε εκείνων για την συμπεριφορά του έλεγα ότι δεν μπορεί εγώ κάτι δεν κάνω καλά.

Σε ευχαριστώ για τους στοίχους το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι δύναμη κάνω μικρά βηματακια αλλά έχω περάσει παρά πολλά και είμαι πολύ κουρασμένη ψυχολογικά

Είναι απόλυτα φυσιολογικό κι αναμενόμενο να νιώθεις κουρασμένη και διαλυμένη,juliana μου!
Θα πάρεις το χρόνο σου και σιγά σιγά θα βρεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου.Είναι θέμα επιβίωσης.

Επίτρεψε μου μια επισήμανση.Μιλάς για την αγάπη που του είχες.Θεωρώ πως η αγάπη δε χάνεται.
Ίσως στο χρόνο και λόγω κάποιων συνθηκών αλλάζει μορφή.Σκοπός άλλωστε δεν είναι να πάψεις
να τον αγαπάς,αλλά να βάλεις τα προστατευτικά εκείνα όρια,που θωρακίζουν το δικό σου ζωτικό χώρο,
κρατώντας τον ασφαλή απ' ο,τιδήποτε τυχόν τείνει να διαταράξει την ισορροπία και την ηρεμία σου.

Επίσης πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μην είσαι πλέον το καλό παιδί.Το καλό παιδί είναι ενοχικό
κι έχει την τάση να τα παίρνει όλα πάνω του,όσο εμφανής κι αν είναι η μη ευθύνη του.Το καλό παιδί
καταπιέζεται και πάντα βάζει προτεραιότητα τους άλλους και τις προσδοκίες τους.Κάποιες φορές
ούτε καν συνειδητοποιεί τις ανάγκες του,καθώς είναι προσανατολισμένο σ'αυτές των σημαντικών άλλων
και δεν του επιτρέπει να διεκδικήσει ούτε καν ό,τι δικαιωματικά του ανήκει.ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!

Η πλευρά της αφοσίωσης(ειδικά απέναντι στους γονείς)μας ρίχνει άγκυρες προς τα πίσω όσο εκείνη των
αναγκών θέλει να τις κόψει να προχωρήσουμε μπροστά,ν'ανοιχτούμε στο πέλαγος των ονείρων μας.
Προφανώς τελευταία η δεύτερη πλευρά σου έγινε πιο δυνατή της πρώτης κι ανοίγεις επιτέλους πανιά!

Θέλει θάρρος και δύναμη να ξέρουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε.Να εγκαταλείψουμε μια μάταιη
προσπάθεια,για την οποία η εμπειρία δείχνει με σαφήνεια πως μόνο φθορά έχει να μας δώσει και τίποτα
θετικό.Δεν είναι σημάδι ήττας ούτε παραίτησης.Η μεγαλύτερη άλλωστε ανοησία είναι να επιμένουμε
με τις ίδιες μεθόδους προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα.Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου
το ρητό που μ'επαναφέρει στην πραγματικότητα και με γλυτώνει από πολλή άσκοπη ενέργεια κι
απογοήτευση είναι το "ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ".ʼμα ο άλλος δεν έχει να σου το δώσει
αυτό που ζητάς,άμα δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα μιας αλλαγής ώστε να καταβάλει
προσπάθεια να την πραγματώσει,όσο κι αν εκλιπαρείς,όσα κι αν θυσιάσεις δεν πρόκειται να το πάρεις.
Εξάλλου οι σχέσεις είναι διαδραστικές κι αμφίδρομες.Δεν περνούν από το δικό μας μόνο χέρι.Όσο κι αν
απλώνεις το δικό σου,αν δεν απλώσει κι ο άλλος απέναντι το δικό του να σε φτάσει,δε γίνεται επαφή.

Καλή σου ανασυγκρότηση και δύναμη!Όποτε χρειαστείς κουβεντούλα,είμαι εδώ.Φιλάκια πολλά!Ναταλία.

Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες. Ήθελα να είμαι το καλό παιδί και επειδή δεν είχα συναναστροφές με άλλα παιδιά της ηλικίας μου έμαθα να είμαι ηττοπαθείς και να ανέχομαι. Αυτό όμως στην μετέπειτα ζωή μου δεν μου έκανε καλό γιατί όσες φορές χρειάστηκε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου δεν το έκανα όχι γιατί φοβόμουν άλλα γιατί έτσι είχα μάθει να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις

Σε ευχαριστώ Ναταλία μου το ίδιο ισχύει και για σένα όποτε χρειαστείς παρεακι για κουβεντούλα είμαι στην διάθεση σου..φιλιά

Να είσαι καλά,juliana μου!Σ'ευχαριστώ!
Ελπίζω να ξυπνήσαμε μ'ηλιόλουστη διάθεση σήμερα!Καλημέραααααααα

νομιζω πως οι περισσοτεροι βουλιμικοι καταπιεζομαστε απο τουλαχιστον εναν συγγενη, γενικα ημαστε ατομα ψυχολογικα τα λαιπωρημενα αλλα και επιρρεπη, εννοω οτι το οτι εγω ενιωθα να μου μετραει οοολο το σοι τις μπουκιες δεν σιμαινει οτι το ενιωθε και η αδελφη μου, ή τεσπ ο οτι ενοχλουσε τοοοσο πολυ εμενα δεν συμαινει οτι ενοχλουσε και την αδελφη μου, εγω ειμαι ποιο ευαισθητη και αισθανομαι συνεχως εκτεθιμενη στα βλεματα των "αγπημενων μου". Σπαστε τα δεσμα...τα συναισθηματικα δεσμα...τα ενοχικα δεσμα

Γεια σας και πάλι ..

Επέστρεψα δυναμικά μετά από ένα κατρακύλισμα που έκανα. Μετά από 6 μήνες έκανα 2 υπερφαγικά σε 2 εβδομάδες δυσκολεύομαι πολύ να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ζωή διότι είμαι πολύ μακριά από αγαπημένους ανθρώπους. Μετά από 2 δύσκολες εβδομάδες είπα να πάρω λίγη δύναμη και να ξανά ξεκινήσω αυτός ήταν και ο λόγος που γράφτηκα στο forum.Επειδή δεν είμαι άνθρωπος που ανοίγομαι εύκολα, έγραψα όλες μου τις σκέψεις στον υπολογιστή μου ,ήταν σαν να εξομολογούμε σε κάποιων που δεν μπορεί να με κρίνει ούτε να με κατηγορήσει για κάτι. Αυτό με βοήθησε παρά πολύ και ανέβηκα ψυχολογικά βλέποντας από άλλη οπτική γωνία τα προβλήματα που με απασχολούν.
Η Ζωή είναι ωραία τελικά και τολμώ να πω ότι δεν τα έχει με άλλων..Χα Χα

Είμαι επιτέλους ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!

Γειά σου,Τζουλιάνα!Πολύ χαίρομαι να σε διαβάζω ανεβασμένη!

Υπέροχη η ιδέα σου να καταγράψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα,που δίσταζες να εξωτερικεύσεις.
Πέρα από την εκτόνωση,διαβάζοντας τα μπορεί να συνειδητοποιήσεις περισσότερα πράγματα...

Σκαλώνει η ματιά μου στην εξομολόγηση χωρίς κατάκριση και κατηγόριες...Τελικά όλοι αποδοχή ζητάμε!
Επικοινωνία με σεβασμό και αγάπη χωρίς όρους.Ν'αφεθούμε στην αγκαλιά που ανακουφίζει τον αναστεναγμό,
στο χάδι που σχεδόν θεραπεύει,να νιώσουμε λιγότερο μόνοι και παράξενοι...

Αν τυχόν κάποια στιγμή δε σου αρκέσει ο υπολογιστής σου,είμαστε εδώ!Να χαίρεσαι την ελευθερία σου!Φιλάκια!

Πραγματικά ήμουν πάρα πολύ χάλια και όταν έγραψα τα συναισθήματα μου στον υπολογιστή μου αισθάνθηκα αμέσως ανακούφιση. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση πως κάτι άψυχο μπόρεσε να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν 3 ψυχολόγοι . Και είναι και τσάμπα ?:smilegrin::smilegrin::smilegrin:

Βλέπω τελικά ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ το αντιμετωπίζουν κιαλοι χαίρομαι που ενωνόμαστε σε αυτό .Είμαι άνθρωπος που καλωσορίζω τα προβλήματα και τα λύνω με χαμόγελο. Ότι με κούρασε το θα ξεχάσω και θα προσπαθήσω να βοηθήσω και εγώ με την σειρά μου.
NADINE Χαίρομαι που τα ξαναείπαμε φιλια :smilegrin::smilegrin::smilegrin:

anatrixiasa pragmatika molis diavasa to mail sou.panta sokaromai otan antilamvanomai poso kako mporei na mas kanoun atoma pou mas agapane..paliotera den to dexomoun alla isxuei!borei na mhn einai kan eskemeno..se katalavainw omws,kai emena o pateras mou htan h phgh tou problhmatos mou oxi sthn idia entash me sena omws.emena me skotwse h apoluth adiaforia tou kai h pantelhs elleipsh ekfrashs sunais8hmatwn,to oti den uphrxe kan sthn paidikh mouu hlikia..toso polu me plhgwse pou panta epsaxna upokatastata zestasia,eggina sklhrh me mena kai tous gyrw mou.ho8ethsa thn taktikh tou kai egina kai egw ligo psyxrh me tous allous,duskola polu duskola afhnw tous allous na me aggiksoun,kai 8elontas na elenxw apoluta ta sunais8hmata mou epesa se kata8lipsh kai egina voulimikh..prosfata ema8a oti eixe kai autos xronia kata8lipsh me apopeires autoktonias kai eiisagwgh se klinikh...pws na ta dextei kai na tadikaologhsei to paidiko mou mualoudaki;;;alla ton h8ela konta mou kai ksereis ti ekana;ton epiasa kai tou eipa ola mou ta provlhmata,tis skepseis kai ta sunais8hmata mou.ton anagasa na er8ei se epafh me ta dika tou kai mou apokalupse enan plouto sunais8hmatwn gia mena pou oute sta oneora m den fantazomoun..apo tote ooi sxeseis mas einai teleies!pisteyw akradanta stis ameses taktikes,an 8es kati to diekdikeis me s8enos,an sou kanei kako to diwxneis makrua opws esu..kai ta duo phgazoun apo thn idia ektimhsh tou eaytou pou oloi prepei na exoume..bravw sou pou apeleu8erw8hkes!h eleu8eria einai to polutimotero aga8o gia mia kaluterh zwh!

lusid dreams μπράβο σου με την αποφασιστικότητα σου τα κατάφερες και σου αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό. Τωρα θα εχετε ο ένας τον αλλών για σύμμαχο. Σου εύχομαι τα καλυτέρα?

ευχαριστω πολυ τζουλιαννα!!να σαι καλα.μολις πρωτομπηκα στο φορουμ και αρχισα να διαβαζω τις ιστοριες ανακαλυψα αναπαντεχα οτι πολυς κοσμος εδω μεσα,αν οχι ο περισσσοτεερος ,προκειται για αξιολογο κοσμο,με πολλες ανυσηχιες και οξυτητα σκεψης...και αναρωτιεμαι πραγματικα πως εμεισ με τετοιες προσωπικοτητες αποφασισαμε να κανουμε τετοιο κακο στον εαυτο μας??ειναι αραγε η τρομερη ευαισθησια που εχουμε ή η συνειδητοποιηση της σκληρης κοινωνιας και των δυσκολιων που ενεχει αυτη,ο λογος που μασ ωθει σε κακες ενεργειες και αναξια αισθηματα??θα μου πειτε πως να βρουμε την θεση μας σε ενα τετοιο κοσμο?αλλα η κοινωνια χρειαζεται την ευαισθησια μας,πρεπει να γινει λειτουργικη,και οχι να χανεται πισω απο καταθλιπτικες τασεις,κλειστες πορτες σπιτιων και αντικοινωνικες συμπεριφορες γιατι τοτε θα κυριαρχισει η αναισθησια και η εγωπαθεια τριγυρω μας,που ολοι ξερετε οτι υπαρχει,και τοτε οχι μονο δεν θα μπορουμε να βρουμε την θεση μας στην ζωη,αλλα δεν θα θελουμε πλεον!!ελπιζω να μην φανηκα υπερβολικη..σκεψεις απλα καταθετω.

Καθόλου υπερβολική! Πολύ ωραία τα λες!