Mια πολύ περίεργη ιστορία

Γεια σας !Η περίπτωσή μου είναι κάπως παράδοξη.Από 5 χρονών φοβάμαι να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια. Μόλις με κοιτάνε απομακρύνω κατευθείαν το βλέμμα μου . Αγχώνομαι τόσο πολύ που τους κοιτάω σαν να θέλω να τους σκοτώσω ή σαν να είμαι τελείως απελπισμένη και χαμένη στον κόσμο μου.Το αποτέλεσμα είναι να τους κουράζω και να απομακρύνονται.Τελικά είμαι 22 χρονών και δεν έχω ούτε έναν φίλο.Έχω μόνο γνωστούς με τους οποίους μιλάω πολύ λίγο ,μέχρι να τους κουράσει αυτή η νευρικότητα που με πιάνει όταν μου μιλάνε.
Γενικά έχω προσπαθήσει τα πάντα για να το αντιμετωπίσω:4 χρόνια ψυχοθεραπεία με ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή,τεχνικές χαλάρωσης,το αναλύω και το ξαναναλύω αλλά γίνεται όλο και χειρότερα όσο το παλεύω.Έ χω φτάσει στο σημείο να με ενοχλεί το ότι με κοιτάζει ο περιπτεράς όταν του ζητάω τσίχλες.Όλο αυτό το άγχος έχει αρχίσει να μου δημιουργεί προβλήματα υγείας τους τελευταίους έξι μήνες.(υπόταση,κόπωση)Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μου περιορίζει την ζωή.Δεν την ζω όπως θέλω!!
Οποιαδήποτε άποψη-ιδέα- συμβουλή θα ήταν μεγάλη βοήθεια...
:(:(

Δεν ξερω αν περνεις καποια φαρμακευτικη αγωγη αλα νομιζο οτι θα σε βοηθουσε να χαλαρωσεις, τα νευρα σου να ηρεμισουν.
Και στο λεο αφτο γιατι εγω προσωπικα εχω περασει περιοδους με πολλα νευρα,με αποτελεσμα να νευριαζω με τους γυρω μου και να τσιτωνω μαζι τους.Εφτασα σε σημιο να βριζω την αδερφη μου χορις λογο.
Δεν ξερω αν νιοθεις αφτο το νευρο μονο οταν σε κοιτανε ή και οταν σηζητας μαζι τους....και φυσικα δεν ειμαι ιδικος να σου πω να παρεις φαρμακα σε καμια περιπτοση!!!
Φιλιααα και χαλαρα!! Μπορει να εισαι κουκλαα και να σε γλικοκιτανεεεε!!!!;)

Πρέπει να το παλέψεις πάντως γιατί, αλήθεια σου λέω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απο το να βυθίζεσαι στο βλέμμα ενός άλλου ανθρώπου...Έστω μια φορά να το βιώσεις, μετά θα το θες συνέχεια!

Ναι Φοίβη μου,είμαι τυχερή γιατί το έχω βιώσει .Αλλά με πολύ λίγους ανθρώπους . Μόνο με την μητέρα μου και με ένα αγόρι που είχα ερωτευθεί.Με όλους τους άλλους μου είναι αδύνατο.Μια ανησυχία και μια ένταση δεν με αφήνει να απολαύσω την στιγμή.Την αφηνω να περάσει και μετά όταν μένω μόνη μου χωρίς τα μάτια του άλλου να με ελέγχουν συνειδητοποιώ τι έχασα
Πολλά φιλια κι από μένα

Ξέρεις, καμιά φορά το παθαίνω κι εγώ και πιστεύω κι άλλοι άνθρωποι, να αποφεύγουμε να κοιτάζουμε στα μάτια ανθρώπους.
Συγκεντρώσου σ\'αυτές τις αναμνήσεις σου, θυμήσου τα όμορφα συναισθήματα που σου δημιούργησαν και ζήτα απο τον εαυτό σου να σε αφήσει να τα ξανανιώσεις.
Επίσης, κάτσε απέναντι σε έναν καθρέφτη και προσπάθησε να μην πάρεις το βλέμμα απο τα μάτια σου για αρκετή ώρα.

Πράγματι δυσκολεύομαι γενικά να ανοιχτώ στους ανθρώπους .Έ χω μεγάλο άγχος για το το πώς θα με δουν οι άλλοι.μετράει πιο πολύ για μένα η εικόνα που δίνω στον κάθε άνθρωπο από το πώς αισθάνομαι εγώ εκείνη την στιγμή. Για αυτό έχω πολύ ένταση και η ένταση αυτή βγαίνει με σφίξιμο στο στομάχι και νευρικότητα στα μάτια μου , αισθάνομαι ότι θέλω να ξεφύγω και να εστιάσω το βλέμμα μου σε κάτι απρόσωπο (όπως ένας καθρέφτης).Εάν μείνω μόνη μου έστω και για 3 δευτερόλεπτα μου περνάει.Σκέφτομαι ότι ίσως μια λύση θα ήταν να το συζητήσω με όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω την στιγμή που μου συμβαίνει για να εκτονώσω την ένταση εκείνης της στιγμής.Το θέμα είναι ότι θα νομίσουν ότι είμαι τρελή και θα την κάνουν κανονικά.Ποια η σοφούλα συμβουλή σας ;;
Πολλά φιλιά

Μόνο ένα πράγμα μπορώ να σου πω στα σίγουρα.Κι εγώ έχω την τάση να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι υπερβολικά για το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα και πως πέρνουν αυτά που λέω ή που κάνω.Κάποια στιγμή ανακάλυψα, οτι όσο και να προσέχεις να μην φανείς \"κάπως\" στους άλλους δε μπορείς να το αποφύγεις.Ο καθένας σκέφτεται με εντελώς δικό του τρόπο και λαμβάνει μυνήματα όπως τα θέλει και όπως τον βολεύουν.Θυμάμαι μια φορά απέφευγα να κοιτάζω κάποιον συνάδελφό μου στα μάτια απο φόβο μήπως νομίζει οτι τον θέλω(γιατί ν\'ομιζε οτι ήταν ο Θεός ο ίδιος!!!).Το αποτέλεσμα είναι τελικά να πιστέψει οτι είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του που δεν μπορούσα ούτε να τον αντικρύσω!Το διέδωσε και όλο στο γραφείο!Αλλά είχε τόσο γέλιο το ύφος και η πόζα του τώρα που τα θυμάμαι, που , πες μου, γιατί να χολοσκάσω εγώ για έναν μπιιιπ που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του!Έριξα το γέλιο της ζωής μου, τον κοιτούσα πλέον κοροιδευτικά κι έχασε τη γη κάτω απο τα πόδια του!
Κοίτα τον εαυτό σου πρώτα.Αυτός θα σε συντροφεύσει ως το τέλος της ζωής σου στα σίγουρα, οι άλλοι μπορεί, απλά να περνάνε.
Γιατί αν τον παραμελείς τόσο πολύ?;)

Ναι πράγματι όταν προσαρμόζεσαι σε αυτό που θέλουν οι άλλοι τελικά καταλήγεις να δείχνεις το αντίθετο από αυτό που αισθάνεσαι. Σήμερα θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ καθόλου τι θα πουν οι άλλοι για εμένα. Για να δούμε....

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Πράγματι δυσκολεύομαι γενικά να ανοιχτώ στους ανθρώπους .Έ χω μεγάλο άγχος για το το πώς θα με δουν οι άλλοι.μετράει πιο πολύ για μένα η εικόνα που δίνω στον κάθε άνθρωπο από το πώς αισθάνομαι εγώ εκείνη την στιγμή. Για αυτό έχω πολύ ένταση και η ένταση αυτή βγαίνει με σφίξιμο στο στομάχι και νευρικότητα στα μάτια μου , αισθάνομαι ότι θέλω να ξεφύγω και να εστιάσω το βλέμμα μου σε κάτι απρόσωπο (όπως ένας καθρέφτης).

---

Αγαπητή ptzav,
Καλωσήρθες στο φόρουμ :) Ελπίζω να σε βοηθήσει η συμμετοχή σου. Γράφεις ότι δυσκολεύεσαι να ανοιχτείς στους ανθρώπους, έχεις άγχος, φοβάσαι τι θα πούν οι άλλοι για σένα, προφανώς η αυτοπεποίθησή σου χρειάζεται ανόρθωση, νιώθεις νευρικότητα, φοβάσαι το κοίταγμα στα μάτια. Επίσης λες ότι κάνεις τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία. Σε βοήθησε καθόλου αυτή; Τα έχεις συζητήσει με τον θεραπευτή σου; Αν μετά από τόσον καιρό επιμένουν αυτά τα άγχη και οι φόβοι σου, μήπως θα πρέπει να αναλογιστείς το αν αυτός ο ψυχοθεραπευτής είναι ή όχι κατάλληλος για σένα;

Και μια ακόμα ερώτηση: τι πιστεύεις εσύ η ίδια για σένα;

φιλικά, Ποπς

Aγαπητή ποπς,
η ψυχοθεραπεύτρια μου δεν μιλάει καθόλου. Μου δίνει εναύσματα για να αναλύω πράγματα που μου συμβαίνουν και κάνει συνδέσεις με δυσάρεστα πράγματα του παρελθόντος. Ολη αυτή η διαδικασία με βυθίζει σε σκέψεις που με κουράζουν και δεν μου αρέσει γιατί είναι σαν να πουλάς την ψυχή σου σε κάποιον άγνωστο.Φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα.
Για τον εαυτό μου δεν έχω σαφή εικόνα.Την αναζητώ καθημερινά . Αλλοτε νομίζω ότι είμαι ένα χαρισματικό άτομο με πολύ πείσμα για ζωή που είναι αγαθιάρικο μέχρι βλακείας άλλοτε σκέφτομαι ότι είμαι πολύ εγωίστρια και συναισθηματικά ανώριμη (σαν να ήμουν 14 ενώ είμαι 22) με αποτέλεσμα να μην μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους.Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, ότι έχω΄πολύ άγχος και ανασφάλεια.

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Ολη αυτή η διαδικασία με βυθίζει σε σκέψεις που με κουράζουν και δεν μου αρέσει γιατί είναι σαν να πουλάς την ψυχή σου σε κάποιον άγνωστο.Φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα.
Για τον εαυτό μου δεν έχω σαφή εικόνα.Την αναζητώ καθημερινά .
Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, ότι έχω΄πολύ άγχος και ανασφάλεια.

---

Θα σταθώ σε δύο σημεία:

-Λες \"φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα\". Μη στηρίζεσαι σε ασαφείς εικασίες. Με όλο το σεβασμό στη συνάδελφο, υπάρχουν άλλοι θεραπευτές που ακολουθούν διαφορετική τακτική, υπάρχει περισσότερη αλληλεπίδραση και μπορούν να σε βοηθήσουν στην αυτογνωσία σου και στο να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά μια και καλή, χωρίς να κάνεις φαύλους κύκλους διαπιστώνοντας ένα πρόβλημα ξανά και ξανά χωρίς όμως να προχωράει η θεραπεία προς την επίλυση και αντιμετώπιση του προβλήματος.

-Η ψυχοθεραπεία δεν είναι κάτι πάντα ευχάριστο, πολλές φορές πρέπει να σκάψεις στο παρελθόν και να ανακαλύψεις ουλές, για να μπορέσεις να μάθεις περισσότερο τον εαυτό σου και να προχωρήσεις στο μέλλον. Επίσης, το ότι νιώθεις σαν να πουλάς την ψυχή σου με υποψιάζει στο πόσο καλή είναι η θεραπευτική σας σχέση, γιατί βασική προϋπόθεση μιας ψυχοθεραπείας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, προσωπικής ανιδιοτέλειας του επαγγελματία (δεν ενδιαφέρεται για την ψυχή σου παρά μόνο επαγγελματικά για να σε θεραπεύσει και όχι να σε εκμεταλλευτεί) και κάποιας επαγγελματικής και με όρια μεν, ανθρώπινης δε, ζεστασιάς και άνεσης στην επικοινωνία.

Και κάποιες ακόμα ερωτήσεις: τι ακριβώς φοβάσαι ότι θα δούν όσοι σε κοιτούν στα μάτια; Τι αγαπάς στον εαυτό σου και πιστεύεις ότι μπορούν να αγαπήσουν και άλλοι; Πού επικεντρώνεται περισσότερο η ανασφάλειά σου; (εξωτερική εμφάνιση; κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα σου; )

H ψυχοθεραπεύτριά μου μιλάει σαν την Πυθία, δεν βγάζω άκρη. Υποθέτω ότι και αλλού να απευθυνθώ το ίδιο πρόβλημα θα έχω. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι ίσως με βοηθούσε η ομαδική θεραπεία.Μήπως γνωρίζετε που θα μπορούσα να απευθυνθώ;;
Οσο για τον εαυτό μου δεν έχω σαφη εικόνα . Μια νομίζω ότι είμαι ένα χαρισματικό άτομο με πείσμα να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και κέφι για ζωή που είναι αγαθιάρικο μέχρι βλακείας .Την άλλη νομίζω ότι είμαι μια εγωίστρια επικεντρωμένη στον εαυτό της που είναι πολύ συναισθηματικά ανώριμη και ανίκανη να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους.
Ενα είναι σίγουρο ότι έχω πολύ άγχος και ανασφάλεια

Φοβάμαι ότι όταν οι άλλοι με δουν στα μάτια θα ανακαλύψουν ότι είμαι τρελή/Το βλέμμα μου έχει τόση ένταση που είναι σαν αυτό των τρελών που βλέπουμε στις ταινίες.
Στον εαυτό μου δεν υπάρχει κάτι που να αγαπώ ιδιαίτερα. Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις και θέλω να δημιουργώ πράγματα.Θέλω να ερωτευθώ και ονειρεύομαι πολλά χρόνια αυτήν την στιγμή.Αλλά δεν έρχεται όσο κοιτάω τους άλλους σαν τρελή ή σαν να θέλω να τους σκοτώσω.. Οποιον μου αρέσει τον απομακρύνω ακαριαία γιατί τότε η έντασή μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Μισώ συχνά τον πατέρα μου και μετά μου περνάει.Με υποτιμάει σαν άτομο αλλά αυτό τώρα πια δεν είναι πρόβλημα γιατί έχω αρχίσει να ανεξαρτητοποιούμαι

Μηπως αν έβαζες γυαλιά να ένιωθες καλύτερα? Για μέσα στο δωμάτιο πάρε ένα φυσικό κρύσταλλο για έξω ενα ωραίο χρωματιστό γυαλάκι.

θεώρησε τα γυαλιά σαν την ασπίδα προστασίας απέναντι στον άλλον.

Ειναι ενα μικρό τρυκ. Δεν εχει να κάνει με την θεραπεία σου και τη φροντίδα απο ειδικούς.

Ευχομαι όλα να σου πανε καλύτερα!

Πάρα πολύ ωραία ιδέα Black Rose!!!Εκπληκτική, θα \'ελεγα!!!Το γυαλάκι είναι η καλύτερη προστασία!Να το κάνεις, ναι!!!:D

Quote:

---

Originally posted by ptzav
H ψυχοθεραπεύτριά μου μιλάει σαν την Πυθία, δεν βγάζω άκρη. Υποθέτω ότι και αλλού να απευθυνθώ το ίδιο πρόβλημα θα έχω. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι ίσως με βοηθούσε η ομαδική θεραπεία.Μήπως γνωρίζετε που θα μπορούσα να απευθυνθώ;;

---

Αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με την ψυχοθεραπεύτριά σου, γιατί συνεχίζεις με την ίδια; Σου έγραψα προηγουμένως ότι δεν είναι όλοι έτσι, ίσως να ξαναδιαβάσεις την απάντησή μου γιατί συνεχίζεις να υποθέτεις ότι παντού το ίδιο συμβαίνει. Σχετικά με την ομαδική θεραπεία, κατά τη γνώμη μου θα σε βοηθούσε συμπληρωματικά, αν πχ γραφόσουν σε μια ομάδα αυτογνωσίας, που βοηθάει πολύ την ενδοσκόπηση και την αυτοπεποίθηση και την αποδοχή από τους άλλους. Αλλά παράλληλα με την ατομική θεραπεία, εφόσον βέβαια πληροί τις προϋποθέσεις της.

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Φοβάμαι ότι όταν οι άλλοι με δουν στα μάτια θα ανακαλύψουν ότι είμαι τρελή/Το βλέμμα μου έχει τόση ένταση που είναι σαν αυτό των τρελών που βλέπουμε στις ταινίες.
Στον εαυτό μου δεν υπάρχει κάτι που να αγαπώ ιδιαίτερα. Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις και θέλω να δημιουργώ πράγματα.Θέλω να ερωτευθώ και ονειρεύομαι πολλά χρόνια αυτήν την στιγμή.Αλλά δεν έρχεται όσο κοιτάω τους άλλους σαν τρελή ή σαν να θέλω να τους σκοτώσω.. Οποιον μου αρέσει τον απομακρύνω ακαριαία γιατί τότε η έντασή μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Μισώ συχνά τον πατέρα μου και μετά μου περνάει.Με υποτιμάει σαν άτομο αλλά αυτό τώρα πια δεν είναι πρόβλημα γιατί έχω αρχίσει να ανεξαρτητοποιούμαι

---

Εσύ πιστεύεις ότι είσαι τρελή και φοβάσαι μην το ανακαλύψουν οι άλλοι; Σου έχει πει κανένας κάτι κακό για το βλέμμα σου; Μήπως είναι όλα στο μυαλό σου και απλώς έχεις μεγάλη ανασφάλεια για την κριτική του κόσμου;

Τα γυαλιά είναι μια ασπίδα προστασίας, όταν έχεις να κρύψεις κάτι ή όταν φοβάσαι ή ντρέπεσαι. Δεν το βρίσκω αποτελεσματικό ως λύση (με κάθε καλή διάθεση κορίτσια) διότι διαιωνίζει το πρόβλημα, που δεν είναι ότι έχεις τρελό βλέμμα αλλά ότι νομίζεις ότι είναι τρελό.

Νομίζω ότι οι προσπάθειές σου πρέπει να επικεντρωθούν στο να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να ανέβει η αυτοεκτίμησή σου. Είσαι ένας νέος άνθρωπος με ευαισθησίες, δημιουργικότητα και χαρίσματα και πολλή δύναμη. Το μόνο που μένει να κάνεις είναι να αποδεκτείς τον εαυτό σου. Έτσι όπως είσαι. Αν σε αυτό δεν κατάφερε να σε βοηθήσει η τωρινή σου ψυχοθεραπεύτρια, να σαι σίγουρη ότι όλο και κάποιος υπάρχει να σε βοηθήσει σε αυτό. Από εκεί και πέρα και το άγχος θα είναι πιο αντιμετωπίσιμο, και τα συναισθήματα απέναντι στον πατέρα σου θα βελτιωθούν και θα είσαι πολύ πιο προσεγγίσιμη από το άλλο φύλο.

Υπάρχει κάποιο άτομο που εμπιστεύεσαι πολύ και που να μπορείς να εξασκηθείς; Να κοιτάς στα μάτια σιγά σιγά και να εκφράζεις εκείνη τη στιγμή τι νιώθεις; Κι εκεί που κοιτάζεστε στα μάτια, να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις;

Nαι υπάρχει , η μητέρα μου και η αδερφή μου.Δεν φοβάμαι να τις κοιτάω στα μάτια και περνάω καλά όταν είμαι μαζί τους. Οσο για τα γυαλιά νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα για τις περιπτώσεις που είμαι απελπιστικά αγχωμένη και κουράζω άσκοπα τον εαυτό μου. Ελπίζω να βρω κάποια που να μην είναι διαφανή αλλά να μην είναι ταυτόχρονα και αστεία.
Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας.
Σήμερα είχα πει να προσπαθήσω να μην σκεφτώ πως με βλέπουν οι άλλοι αλλά δεν τα κατάφερα. Το χαζό το μυαλό μου είναι πολύ κολλημένο.Αγχώνεται πριν προλάβω να το ηρεμήσω με θετικές σκέψεις.
Οσο για την ψυχοθεραπεία με έχει κουράσει και δεν έχω καθόλου το κέφι να ξαναρχίσω από την αρχή με έναν άλλο άνθρωπο.Θα με ενδιέφερε πολύ μια ομάδα γιατί θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα στην πράξη και όχι στις θεωρίες.Εχετε να μου προτίνετε κάτι πιο συγκεκριμένο για κάποια ομάδα;;Η περιοχή που μένω είναι η Αγία Παρασκευή . Ρώτησα για κέντρο ψυχικής υγείας και μου είπαν ότι δεν υπάρχει κάτι.

Καλή μου,

Να κάνεις ένα μικρό βήμα την ημέρα. Δεν είναι δυνατόν να αλλάξουμε μια κατάσταση από την μια στιγμή στην άλλη.

Οταν βάζουμε στόχους αλλάγών καλύτερα ειναι να τους βάζουμε απο τη θετική πλευρά . Δηλαδη να μην λέμε \" Σημερα δεν θα σκεφτώ πως με βλέπουν οι άλλοι \" αλλά να λέμε \"Σήμερα θα φανταστώ τον εαυτό μου να συνατάει κόσμο , να μιλάει ,να διασκεδάζει μαζί τους\".

Και αν το σήμερα είναι μεγάλη διάρκεια για σένα (κάποια εποχή και για μένα φάνταζε ατέλειωτο) , βάλε στόχο που να τον αντέχεις \" ΑΠό τις 6- 6.30 σημερα το απόγευμα θα φανταστώ τον εαυτό μου .......\" ή
\"Σημερα θα κοιτάξω στα μάτια για 20 \'\' την .....\"

Δίνουμε πάντα θετική κατεύθυνση στον εγκέφαλο. Τον προγραμματίζουμε να σκέφτεται το θετικό, το τελικό αποτέλεσμα που επιθυμουμε.

Ενα μικρό βηματάκι την ημέρα, μια μικρή ασκησούλα την ημέρα. Να βάζουμε στόχους που μπορούμε να πιάσουμε για να παίρνουμε θάρρος, να μην απελπιζόμαστε! Να ζουμε τις μικρές χαρές αυτής της επιτυχίας!
Και μετά από κάθε επιτυχία να βραβεύουμε τον εαυτό μας! Να τον συγχαίρουμε, να του χαρίζουμε κάτι ...

Σε αυτά τα πρώτα μου βήματα -για την αλλαγή των κατευθύνσεων του εγκεφάλου μου-με είχε βοηθήσει πολύ η μέθοδος Silva. Ύπάρχουν κασέτες , βιβλία και σεμινάρια για την μέθοδο.

Διαφόρων ειδών κασέτες που κυκλοφορουν στα βιβλιοπωλεία είναι επίσης πολυ αποτελεσματικές. Καταπληκτικές ειναι του ιδρύματος Μonroe αλλα ειναι αγγλόφωνες. Εχουν απίστευτους ήχους. Υπάρχουν ειδικές κασέτες για διάφορα προβλήματα.

Ολα αυτά βέβαια σαν βοηθητικά μέσα σε μια ολιστική θεραπεία και σε απόλυτη συνεργασία με τους γιατρούς μας.

Nαι Black Rose, τα λες πολύ σωστά.Οπότε για να δοκιμάσω έναν μικρότερο στόχο:Σήμερα να μην με κατηγορήσω ότι έκανα κάτι λαθος.Για να δούμε...
Θα ψάξω για την μέθοδο Silva που μου πρότινες,
Σε ευχαριστώ πολύ

Πρόσεξε,

όχι \"μη με κατηγορήσω\"\" βάζεις πάλι το αρνητικό.

Θα πείς (εγω πολλές φορές το γράφω και στο τετραδιάκι μου)

Π.χ

\"Σήμερα θα αναζητήσω τον καλύτερο εαυτό μου\".

\"Σήμερα θα διασκεδάσω\"

και θα σκέφτεσαι τον εαυτό σου στην κατάσταση που θα επιθυμούσες να είναι.

Σιγα - σιγά με τη δικη σου εμπειρία θα βρεις την \"τεχνική\" που θα κάνει για σενα.

Καλη επιτυχια!

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Οσο για την ψυχοθεραπεία με έχει κουράσει και δεν έχω καθόλου το κέφι να ξαναρχίσω από την αρχή με έναν άλλο άνθρωπο.Θα με ενδιέφερε πολύ μια ομάδα γιατί θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα στην πράξη και όχι στις θεωρίες.

---

Σε μια ομάδα που λειτουργεί σωστά να ξέρεις ότι θα κληθείς να μιλήσεις πολύ για τον εαυτό σου και την αυτοεικόνα σου. Σίγουρα θα σε βοηθήσει να αποδεχτείς τον εαυτό σου και να νιώσεις πιο άνετα ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αλλά να ξέρεις ότι λόγω του αριθμού των μελών η πρόοδος σε πιο ενδότερα θέματα (τα προβλήματα αυτοπεποίθησης έχουν βαθύτερα αίτια που πρέπει να εξερευνηθούν, αλλιώς τα αποτελέσματα της ομάδας κινδυνεύουν να είναι επιφανειακά) θα είναι πιο αργή.

Προφανώς έχεις βγάλει κάποια συμπεράσματα και λυπάμαι που η παραπληροφόρησή σου αυτή σε εμποδίζει από μια αποτελεσματική θεραπεία.

Έτσι για μια τελευταία απόπειρα πληροφόρησης, αρκετοί ψυχοθεραπευτές μπορούν να σε βοηθήσουν σε αυτά τα μικρά καθημερινά πρακτικά βήματα. Και φυσικά πολύ πιο γρήγορα, μόνιμα και συστηματικά απ\'ό,τι θα τα κατάφερνες μόνη σου. Δεν είναι θεωρητικά τα πράγματα, όπως πιστεύεις, γενικεύοντας μια κατά τη γνώμη μου μη αποτελεσματική σου ψυχοθεραπεία.

Εύχομαι πάντως να βρεις μια ομάδα που να σε βοηθήσει πολύ.

Φιλικά, Ποπς

ΥΓ μου κάνει εντύπωση που δεν κάνεις συνδέσεις με το άλλο πράγμα που σε ταλαιπωρεί (που περιγράφεις σε άλλο θρεντ).

To πρόβλημα με την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους το είχα πολύ πιο πριν αποκτήσω διαταραχές διατροφής.Θεώρησα καλύτερα να αναφέρω κάθε πρόβλημα στο σωστό thread και να μην τα αναμίξω.
Πώς θα μπορέσω να διακρίνω εάν ένας ψυχοθεραπευτής μπορεί να με βοηθήσει ;;

Quote:

---

Originally posted by ptzav
To πρόβλημα με την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους το είχα πολύ πιο πριν αποκτήσω διαταραχές διατροφής.Θεώρησα καλύτερα να αναφέρω κάθε πρόβλημα στο σωστό thread και να μην τα αναμίξω.
Πώς θα μπορέσω να διακρίνω εάν ένας ψυχοθεραπευτής μπορεί να με βοηθήσει ;;

---

Κι όμως καλή μου ptzav υπάρχουν πολλά κοινά με τις δύο καταστάσεις. Το πώς βλέπεις τον εαυτό σου (σημαντικός παράγοντας στην κατάσταση της ανορεξίας) είναι πολύ βασικό και στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους. Ουσιαστικά φαίνεται ότι φοβάσαι μην σχηματίσουν οι άλλοι την ίδια κακή εικόνα που έχεις κι εσύ με τον εαυτό σου. Αν λοιπόν δουλέψεις (με οποιονδήποτε τρόπο αποφασίσεις) λίγο την αυτοπεποίθησή σου, ώστε να μάθεις να αγαπάς και να εκτιμάς τον εαυτό σου περισσότερο, αυτό θα έχει αντανάκλαση και στο πώς επικοινωνείς με τους άλλους, στις κοινωνικές σου δεξιότητες. Φυσικά τα μικρά πρακτικά βήματα είναι πολύ σημαντική προσπάθεια, το βασικό είναι να διευκολυνθεί η ζωή σου.

Το ερώτημά σου σχετικά με τον ψυχοθεραπευτή ομολογώ ότι είναι βασικό και σημαντικό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο να απαντηθεί!

Νομίζω ότι αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να ξέρεις τι θέλεις. Για παράδειγμα στην πρώτη συνέντευξη μπορείς να πεις ότι ζητάς πρακτική βοήθεια και όχι θεωρητική ή χρονοβόρα. Από εκεί και πέρα ζήτησέ του/της να σου πει τι προτείνει, και αν οι στόχοι σου ταιριάζουν με τι μέθοδό του/της, τότε καλώς. Και φυσικά η χημεία μεταξύ σας είναι κάτι που φαίνεται από τις πρώτες συνεδρίες.

Σχετικά με τις ομάδες, ελπίζω να βοηθήσει κάποιος να βρεις μια, δυστυχώς δε γνωρίζω να σου συστήσω κάποιον γιατί ζω στο εξωτερικό.

Θα δώσω άλλη μια μικρή και \"μπακάλικη\" ιδέα που έχει βοηθήσει εμένα πολύ. Φυσικά, έχε υπ\' όψιν σου οτι, όπως λέει και η Pops αυτά είναι ημίμετρα και δεν λύνουν το πρόβλημα, απλά σε ξεγελούν.
Εγώ, που λες, σε κάποια φάση της ζωής μου, είχα αναπτύξει μια έλαφριά αγοραφοβία, την οποία ξεπέρασα μετά απο κανά χρόνο.
Υπάρχουν φορές όμως που ακόμα και τώρα, αποφεύγω πολυσύχναστους δρόμους ή να κοιτάζω στα μάτια ανθρώπους. Συνήθως συμβαίνει όταν είμαι πολύ πεσμένη ψυχολογικά.
Έχω παρατηρήσει οτι αυτό δε συμβαίνει ποτέ όταν φοράω τα ακουστικά μου και ακούω μουσική.ʼυτό συμβαίνει γιατί ο εαυτός μου ξεγελιέται και νομίζει οτι βρίσκεται \"έξω\" απο την κατάσταση.Νιώθω σαν να βλέπω ταινία με άλλα λόγια, οπότε δεν απειλούμαι!!!
Φυσικά, ξαναλέω, οτι αυτό είναι ημίμετρο, έτσι?;)

Καθόλου ημίμετρο Φοίβη μου, μια χαρά τα λες. Η ουσία είναι όντως κάποια πεσμένη ψυχολογία.Η μουσικούλα με βοηθάει κι εμένα να χαλαρώσω.Μερικές φορές όμως δεν είναι αρκετή για να με ανεβάσει.Σίγουρα όμως βοηθάει.
Πάντως αισθάνομαι αρκετά πεσμένη ψυχολογικά . Πέρασε η πρώτη εβδομάδα στην σχολή και είμαι πολύ κουρασμένη. Οχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί τις ώρες των διαλέξεων ήμουν συνέχεια σε αγωνία να αποφύγω το βλέμμα των καθηγητών κάτι το οποίο βέβαια είναι αδύνατο γιατί είμαστε μόνο 12 φοιτητές όλοι κι όλοι.Τελικά τους κοίταζα σαν να είμαι κάτι μεταξύ μαστούρας και καταθλιπτικιάς.
Το θετικό είναι ότι δεν αισθάνομαι έτσι στα διαλλείμματα όταν είμαι με δυο συμφοιτήτριές μου.
Το αρνητικό είναι ότι αισθάνομαι έτσι με όλους τους άλλους,όπως με κάποιον συμφοιτητή του που θα προσπαθήσει να μου περιγράψει πώς πέρασε το καλοκαίρι.Μόλις τελίώσει η περιγραφή θα τον κοιτάω σαν ηλίθια ,θα έχω αλλάξει 10 χρώματα και τελικά θα την κάνει και θα μου λέει ένα φευγαλαίο γεια στο εξής. Το αποτέλεσμα μοναξιά και στεναχώρια. Το περίεργο είναι ότι κάθε πρωι που ξυπνάω ξεκινάω με το δεδομένο ότι δεν θα με πιάσει αυτό το άγχος και θα κάνω πολλές καινούργιες παρέες. Αυτό συμβαίνει τα τελύταία 15 χρόνια . Μόλις συναντώ ανθρώπους δια μαγείας ξεχνιέμαι και με πιάνει απελπισία.
Αποφάσισα να δοκιμάσω να δω την ψυχολόγο της σχολής μου.Ελπίζω να μπορέσει να με βοηθήσει κάπως.

Νομίζω πως αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα!!!Να πας, ν\'ακούσεις και τη γνώμη ενός ειδικού.Και μα μας κρατάς ενήμερους για την πρόοδό σου!!!
Πολλά φιλιά!