Γεια σας και παλι παιδια. Αυτη τη φορα η ιστορια που θα σας πω ειναι για τα πρωτα 22 χρονια της ζωης μου οτι χειροτερο εχω ζησει. Ενταξει δε λεω το να εχεις κοινωνικη φοβια και κρισεις πανικου εδω και 5 χρονια ειναι πολυ ασχημο και σου προκαλει λυπη. Αλλα ρε παιδια δεν ξερω αυτο που νιωθω τωρα θα με σκοτωσει, δεν αντεχω αλλο νιωθω διαλημενος. Δεν εχω τη δυναμη ουτε να ριξω ουτε λιγο νερο στο προσωπο μου , υποφερω πολυ. τωρα περναω τη μεγαλητερη ερωτικη απογοητευση στη ζωη μου. πιο παλια νομιζα οτι το περασα πολλες φορες αλλα τωρα καταλαβαινω ο,τι δεν ηταν τιποτα μπροστα σε αυτο που νιωθω τωρα.η ιστορια αρχιζει το περσινο καλοκαιρι 2007 οταν μια κοπελα 17 ετων με κοιταει και χαμογελαει πονυρα. Εγω τη πρωτη μερα δεν κανω τιποτα και την επομενη παω και της μηλαω που να μην εσωνα και το κανα. αρχιζουμε κουβεντα πολυ αμηχανα και με ντροπη απο μερους μου. μετα την εβλεπα συχνα σχεδον καθε μερα αλλα για λιγο και σιγα σιγα την ερωτευωμουνα. λιγο λιγο καθε μερα αλλα δεν εφτασα σε σημειο να νιωσω κατι πολι δυνατο για αυτην ( τι ειρωνια ). εκεινο το διασημα ηθελα πολυ μια κοπελα που αυτην δεν με ηθελε καθολου και εγω σαν βλακας την κυνηγουσα και ετρωγα της προσβολες την μια μετα την αλλη. λοιπον οι μερες περνουσαν και δεν εγινε τιποτα ουτε με τη μια ουτε με την αλλη. ΜΑλιστα την τελευτεα μερα που θα ηταν αυτη η κοπελα στη πολη μου (η πρωτη κοπελα),γιατη ηρθε για 2 εβδομαδες στους θειους της με βρηκε και μου λεει θες να μηλησουμε λιγο και εγω της λεω θυμωμενος οχι φυγε δεν θελω να πουμε τιποτα. Μετα εφυγε. παρολα αυτα κραταγαμε επαφη με μυνηματα αφου ειχαμε ανταλαξει κινητα για ενα ολοκληρο χρονο και ειχαμε πει οτι θα ειμαστε μαζι το αλλο καλοκαιρι που θα ξαναερθει. λοιπον ερχετε το καλοκαιρι 2008 ερχετε και αυτη και εγω χωρις να νιωθω φουλ ερωτευμενος παω να τη δω μετα απο 1 ολοκληρω χρονο. παω καθομαστε και αρχιζω να εχω το αισθημα της αμηχανιας και του πανικου. τελος παντον σιγα σιγα αρχιζα να νιωθω όμορφα μαζι της και μου αρεσε πολυ που ειμασταν μαζι. αυτη ηταν ηρεμη σαν να μην ενιωθε καμια αμηχανια η φοβο. βγαινουμε καθε μερα και την 2η μερα τη φηλαω. Την εβλεπα μονο 2 ωρες την ημερα γιατι μετα πηγενε σπιτι διοτι δεν την αφηναν οι θειοι της. ηταν οι πιο ευτηχησμενες ωρες της ζωης μου. γενικα δεν ημουνα καθολου καλα εκεινο το διαστημα απο αλλα οικογενιακα θεματα και απο μια μεγαλη προσωπικη κοντρα με ενα ατομο απο την οικογενεια μου και λογο οτι δεν μπορουσα να επιβαλω την γνωμη μου ειχα πολλα νευρα που φαινοταν και οταν ημουνα μαζι της αν και δεν το εδειχνα και τα κραταγα μεσα μου. οταν ειμουνα ομως μαζι της πεταγα απο τη χαρα μου. ειμνουνα πολυ ευτηχησμενος. απιστευτα χαρουμενος και τελικα εκανα το μοιρειο λαθος. την ερωτευτικα και ισως την αγαπησα. αυτη ομως δεν ενιωθε αυτο που ενιωθα εγω εστω και αν δεν το παραδεχτηκε ποτε. στο τελευτεο ραντεβου λοιπον καθησαμε και μετα ηρθε η ωρα να φυγουμε. αυτη ειναι και η τελευτεα αναμνηση που εχω απο αυτην. την αλλη μερα το πρωι μου στελνει μυνημα και μου λεει τελειωσαμε γιατι σε τρεισ μερεσ θα φηγω και δεν θελω να δεθω μαζι σου αφου μας χωριζει τοση αποσταση και υπαρχει προβλημα με το θειο μου γιατι μας ειδε μαζι και δεν με αφηνει να κανω κατι οσο θα ειμαι μακρια απο τουσ γονεις μου. Το τελευτειο μου λεει δεν ειναι τοσο σημαντικο αλλα με εκανε να ξενερωσω. δεν εχει νοημα ουτε μελλον η σχεση μας ειμαστε πολι μακρια και δεν εψαχνα κατι σοβαρο με εσενα. μολις ειδα τα μυνηματα το αιμα σταματησε να κοιλα στις φλεβες μου. μετα προσπαθησα να την μεταπησω αλλα τιποτα ανενδοτη. απο εκει που μου ελεγε σαγαπω ξαφνικα μου μηλαει λες και εχει θυμο για εμενα με νευρα. σαν να μην εγινε τιποτα μεταξυ μας. ουτε αναπαντητη. αφου εκανα λιγες μερες να τις στειλω μηνημα της εστειλα και σημερα και ειναι ανεδοτη. σε καθε απαντηση μου ελεγε αντιο ξεχασε οτι εγινε. απο ενα σημειο και μετα τις εστειλα αλλα 2 μυνηματα και δεν πηρα καμια απαντηση κατι που το κανει για πρωτη φορα.αν δειτε πως μου μηλουσε οταν ειμασταν μαζι και πιο πριν και αν δειτε πως μου μηλαει τωρα καμια σχεση σαν να ειναι αλλος ανθρωπος σαν να μην ενιωσε τιποτα για εμενα. το ξερω οτι την εχασα για παντα αλλα της λεω συνεχεια να παω να την δω στην αθηνα και μου λειε οχι μην το κανεις δε θα βγει τιποτα. Γαμωτο ειμαι πολυ χαλια νομιζω οτι ποτε δεν θα τη ξεπερασω και οτι τελικα θα κανω την ανοησια να παω αθηνα να τη βρω και θα διασηρω τον εαυτο μου για πολοστη φορα. δεν θα μπορεσω ποτε να σηκωσω το κεφαλι ψηλα αυτο θα με σκοτωσει. υποφερω νιωθω ασχημα δεν τρωω και δεν κοιμαμε καθολου καλα. ειναι το μονο ατομο που με εκανε να αισθανομε ομορφα μεσα στη κολαση που ζω. οταν ειμουνα μαζι της ενιωθα ευτιχισμενος. πριν την γνωρισω ενιωθα πολυ ασχημα και τωρα που την εχασα νιωθω 20 φορες πιο ασχημα. δεν μπορω να νιωθω ετσι θελω να παιθανω αν ειναι να συνεχισω να ειμαι ετσι δεν αντεχω αλλο. δεν το αντεχω αλλο αυτο ηταν η χαριστικη βολη στη ζωη μου. τωρα δεν με αυχαριστει τιποτα νιωθω σαν να ειμαι στο τελευεο σταδιο της καταθληψης. μονο αυτη με εκανε να ξεχναω τα παντα και να ειμαι χαρουμενος. τωρα που την εχασα δεν εχει τιποτα σημασια για εμενα ο πονος ειναι πιο δυνατος απο οτιδηποτε. δεν αντεχω αλλο.... γαμωτο γιατι.....