Η γιαγιά θα μας κόψει την καλημέρα αν γράψουμε την κόρη για επαναφοίτηση!

Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν: Η κόρη (γεννημένη 7/8/2005) δεν έχει κατακτήσει βασικές δεξιότητες. Έχει διάγνωση ΔΑΔ, κάνει εργοθεραπεία-λογοθεραπεία-ειδική αγωγή, παρακολουθεί νηπιαγωγείο σε τμήμα στήριξης και έχει ένδειξη από ΚΕΔΔΥ για παράλληλη στήριξη. Έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, παρουσιάζει μεγάλες ελλείψεις σε βασικές γνώσεις και ικανότητες (πχ δεν κόβει με ψαλίδι, οι ζωγραφιές της είναι σκέτες μουτζούρες, δεν μετράει πάνω από το 3) και οι ειδικοί (νηπιαγωγοί, σύμβουλοι ειδικής αγωγής, ΚΕΔΥΥ, εργοθεραπευτές) προτείνουν επαναφοίτηση.
Η γιαγιά, που τυγχάνει συνταξιούχος δασκάλα, αρνείται πεισματικά αυτό το ενδεχόμενο, καθώς "θα χαντακώσουμε το παιδί, που βαριέται στο νηπιαγωγείο που όλο παίζουν, ενώ αν πάει στο δημοτικό θα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει και θα βρει το ρυθμό του". Και για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της, μας ενημέρωσε ότι μόλις κάνουμε την επανεγγραφή στο νηπιαγωγείο, θα μας κόψει την καλημέρα μέχρι να πάει πια στο δημοτικό - και θα το κάνει, είμαι σίγουρη, δεν είναι απλώς εκβιασμός.
Έχοντας να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της κόρης, μου είναι παντελώς αδύνατο να λύσω τα υπαρξιακά προβλήματα της γιαγιάς. Πώς θα εξηγήσω όμως στην κόρη μου γιατί η γιαγιά - που μένει στην ίδια πολυκατοικία - αρνείται να της μιλήσει για τόσο χρονικό διάστημα; Είχατε αντιμετωπίσει τέτοια συμπεριφορά από τους ίδιους τους γονείς σας; Πώς επιβιώσατε;

Έχω προσέξει, ʼννα, πόσο όμορφα γράφεις. Αυτό δείχνει λογική και ευαισθησία. :)
Ως λογικός και ευαίσθητος άνθρωπος που είσαι, καταλαβαίνεις ότι αυτό που προέχει είναι το καλό του παιδιού και όχι της γιαγιάς. Λυπάμαι, αλλά η γιαγιά πρέπει να μπει για λίγο στην άκρη. Είναι συνταξιούχος δασκάλα, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως δεν είναι ενημερωμένη για τις νέες εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πιο ειδικές περιπτώσεις παιδιών.
Το παιδί μπορεί πραγματικά να βαριέται στο νηπιαγωγείο, γιατί ίσως δεν κάνει τα ίδια πράγματα με τα άλλα παιδιά, πχ. χαρτοκοπτική ή ό,τι άλλο κάνουν τα παιδάκια σήμερα. Φαντάσου να πάει στο δημοτικό και να πανικοβληθεί με τις περισσότερες απαιτήσεις που θα έχουν εκεί. Θα σου έλεγα να πάρεις τη γιαγιά αγκαζέ και να επισκεφτείτε από κοινού την εκπαιδευτικό που σας πρότεινε την επαναφοίτηση. Εκεί θα πειστεί και η ίδια πως όλα γίνονται για το καλό της εγγονής της και μόνο. Αν δεν πιάσει αυτό, τότε πες στη μικρή ότι η γιαγιά είναι λιγάκι στενοχωρημένη αυτό τον καιρό, αλλά την αγαπάει πολύ, πολύ, βάλε και τη φαντασία σου να δουλέψει. Εσείς οι μητέρες ξέρω ότι είστε σε θέση να ξετρυπώσετε από παντού νεράιδες. Και, πού ξέρεις? Μπορεί να λυγίσει η γιαγιά στην πορεία. Φαντάζομαι πως όταν της χαμογελάσει η μικρή και πει γιαγιάκα, θα κατουρηθεί πάνω της..

αννα, μαλλον η γιαγια θυμαται τις παλιες εποχες οπου ηταν ψογος να επαναλαμβανει το παιδι καποια ταξη.. μη σου πω οτι ηταν τιμωρια κ οχι μεριμνα.
απο τη στιγμη ομως που εχεις μιλησει με τοσους ειδικους, μαλλον θα χεις πειστει οτι η επαναφοιτηση ειναι για το καλο της...
πως θα αντιμετωπισει τις αυξημενες απαιτησεις μιας μεγαλυτερης ταξης (ΚΑΙ βαθμιδας εκπαιδευσης)?
συμφωνω με την Ava,προσπαθησε να κανεις τη γιαγια να καταλαβει....
να καταλαβει τι χρειαζεται η μικρη κ ποσο εγωϊστικα φερεται η ιδια...
αν δεν το καταλαβει, ειναι δικη της ευθυνη, δεν ειναι δικη σου.
οσο για τη μικρη που θα στεναχωρηθει, κατανοητη η ανησυχια σου αλλα προηγειται να γινει γι αυτη ο,τι ειναι δυνατον καλυτερο που θα της διασφαλισει ομαλοτερη εξελιξη κ ενταξη στη μετεπειτα ζωη της με τις δραστηριοτητες που αυτο συνεπαγεται...
για την αντιμετωπιση, ξαναπαραπεμπτω στην Ava.

Η γιαγιά έχει προσβάλει πολλές φορές τις νηπιαγωγούς ότι "δεν ασχολούνται" με το παιδί, και κάθε απόπειρά μου να τη φέρω σε επαφή με ειδικούς σκοντάφτει στο κενό - δεν θέλει να της εξηγήσουν, θέλει μόνο να τους πείσει ότι για όσα έχει μείνει πίσω το παιδί, φταίει που δεν το προσέχουν. Μέχρι πέρισυ φταίγαμε οι γονείς που δεν "ασχολούμασταν" με το παιδί, τώρα τα βέλη της βρήκανε ως υπαίτιους τις νηπιαγωγούς.
Το παιδί κάνει τα πράγματα που κάνουν τα άλλα παιδάκια, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει με τον τρόπο που τα κάνουν εκείνα - αυτό είναι το πρόβλημα εξάλλου.
Ευτυχώς, πρόσφατα το καμάρι μου απέκτησε την ικανότητα να μιλάει στο τηλέφωνο - όπως μιλάει τέλος πάντων - και όλο μου ζητάει να πάρω τη γιαγιά τηλέφωνο. Λες να σταματήσει να το σηκώνει; Θα δούμε μέχρι πού θα φτάσει το πείσμα...

Η γιαγιά προφανώς αρνείται να καταλάβει την ιδιαιτερότητα του παιδιού. Είναι πιο εύκολο γι' αυτήν να ρίχνει τις ευθύνες στις νηπιαγωγούς που "δεν προσέχουν το παιδί", στους γονείς "που δεν ασχολούνται όσο πρέπει". Είναι δικό της το θέμα. Είναι δυνατόν οι γονείς να θέλουν να βλάψουν το παιδί τους? Και τι συμφέρον έχουν οι νηπιαγωγοί να προτείνουν επαναφοίτηση? ʼρνηση είναι το θέμα της γιαγιάς και τίποτε άλλο.
Αν η γιαγιά δεν σηκώσει το τηλέφωνο, πες στη μικρή ότι βγήκε η γιαγιά για να της αγοράσει ένα ωραίο δώρο. Και πάρτε το εσείς. Θα ξοδευτείτε λιγάκι με αυτή την ιστορία, αλλά τι να κάνουμε. Όλα για να μη στενοχωρηθεί το παιδί.
Στο κάτω κάτω μητέρα σου είναι. Εξήγησέ της τους προβληματισμούς σου, πες της ότι δεν θέλεις να σε εκθέτει με προσβλητικές συμπεριφορές και βάλτην στη θέση της. Για το καλό του παιδιού σου.

ʼννα μου δεν είμαι γονιός απλώς κάτι τέτοιες απειλές τις έχω λάβει και εγώ απ' τη δική μου γιαγιά που μένει με τους γονείς μου και εμένα..
Θα σου δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα.. Όταν με το καλό έμαθα ότι πέρασα στο Τει Θεσσαλονίκης (πριν 3 χρόνια) και το είπα στους δικούς μου, η γιαγιά μου εκτός απ' το ότι κατέβασε μούτρα, σηκώθηκε και έφυγε απ' το σπίτι και πήγε στο χωριό για καμιά βδομάδα.. Δεν δεχόταν να μου μιλήσει στο τηλέφωνο και γενικά ήταν πολύ περίεργη κατάσταση..
Μετά όμως, καθότι δεν μπορούσε να μην μιλάει στην αγαπημένη της εγγονή που έχει και το όνομα της (βλ. εμένα :P ) γύρισε στο σπίτι με την προοπτική να με πείσει να ξαναδώσω..
Ήθελε να γίνω γιατρός ή δασκάλα!χαχα Αυτή ήταν νηπιαγωγός στο χωριό μου και δεν μπορούσε να δεχτεί ότι πέρασα σε Τει..
για να μην τα πολυλογώ, είμαι ακόμη εδώ Θεσσαλονίκη και σπουδάζω στο ΤΕΙ τεχνολογία τροφίμων!χαχα
ακόμη δεν το έχει πολυχονέψει και όταν την ρωτάνε τι σπουδάζω λέει "δεν ξέρω. Κάτι με τρόφιμα"..χαχα

Οπότε καλή μου μην σκέφτεσαι αυτά που λέει η γιαγιά.. Κάνε το καλύτερο για την κορούλα σου και θα δεις ότι σιγά σιγά θα ηρεμήσει.. Δεν νομίζω όι θα αντέξει παραπάνω από 1-2 βδομάδες μακριά απ' την εγγονούλα της, ειδικά αν την βλέπει κάθε μέρα αφού μένετε στην ίδια πολυκατοικία.. :)

Lolipop, σε ευχαριστώ για την απάντηση, δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να απαντήσεις σε θέματα που άπτονται σε υπερβολικές γιαγιάδες! Μάλλον το δικό σου το παράδειγμα είναι αρκετά σχετικό!
Από όσο μας δήλωσε, μόλις κάνουμε την επανεγγραφή, "γιαγιά bye-bye". Αφού σε δυο μέρες λήγει η προθεσμία, θα μάθω άμεσα τι σημαίνει αυτό στην πράξη!
Ava, μιλάμε για τη μητέρα μου. Όχι για κάποιο άτομο που μπορεί να της εξηγήσει κάποιος τους προβληματισμούς και τις απόψεις του. Δεν μπορώ να τη "βάλω στη θέση της", γιατί θεωρεί πως η δικιά της άποψη είναι η σωστή και όλες οι άλλες απλά λάθος. Είναι σαν να μιλώ σε τοίχο. Μου τη δίνει, αλλά προηγείται η δική μου οικογένεια πια.

Ξέρω ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Αλλά η μητέρα σου είναι μητέρα. Θα μπορούσες να επικαλεστείς αυτή της την ιδιότητα και να της πεις πως όπως και η ίδια έκανε αυτό που νόμιζε καλύτερο για το δικό της παιδί, έτσι και εσύ κάνεις το καλύτερο για το δικό ΣΟΥ παιδί. Μπορεί να πει του παιδιού μου το παιδί κλπ, αλλά εσύ είσαι η μητέρα, εσύ έχεις την ευθύνη της μικρής σου, δικό σου το καρπούζι, δικό σου και το μαχαίρι.

Εγώ είχα πάει σχολείο 5,5 ετών, ως γεννημένη 20/3. Μου το χτύπησε αυτό, λέγοντας εσύ πήγες 5,5 χρονών και θέλεις η κόρη σου να πάει στα 7... Δεν μιλάμε για άτομο που μπορεί να κάνει λογικές συζητήσεις, μιλάμε για τη μάνα μου... Απλά με εκνευρίζει ώρες ώρες, αλλά ξέρω πως τελικά θα κάνει αυτό που θέλει και εγώ αυτό που πρέπει...

Τότε αναγκαστικά οι δρόμοι σας θα χωρίσουν για λίγο. Δε μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους και πάντα. Διαφωνίες υπάρχουν, πόσο μάλλον όταν εμπλέκονται άτομα λιγάκι δύσκολα. Κάτι μου λέει ότι φοβάσαι λιγάκι τη μανούλα και τις αντιδράσεις της. Εδώ, όμως, πρόκειται για κάτι πάνω από σένα, οπότε δεν έχεις και επιλογή.

Καλή μου ʼννα, πρέπει να φύγω. Δεν αγνοώ το θέμα σου, απλά η δύσκολή μου μέρα συνεχίζεται...
Νομίζω πως ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Όσο για το κόστος, είπαμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε. Και καλύτερα να θυμώσει τώρα η μητέρα σου, παρά στο μέλλον να θυμώσεις εσύ με τον ευατό σου. Να είσαι καλά!

Καλά να περάσεις Ava. Επικοινώνησα με συγγενικό της πρόσωπο μήπως μου δώσει κάποια ιδέα. Η μόνη λύση που σκεφτήκαμε, είναι την Πέμπτη που θα έρθει η σχολική σύμβουλος, να της προτείνουμε να έρθει να πει την άποψή της. Αν έρθει, καλώς - θα της δοθεί η ευκαιρία να ακούσει την άποψη των ειδικών. Αν δεν έρθει, που εκεί ποντάρω τα λεφτά μου, θα πρέπει να καταλάβω πως έχει αποφασίσει να κάνει διάλλειμα από τα καθήκοντα ως γιαγιά για λίγο διάστημα, και να την αφήσω στην ησυχία της.

Δεν πέρασα καλά, σε δουλειά ήμουν. Τώρα γύρισα. Η λύση που σκεφτήκατε είναι καλή και για έναν επιπλέον λόγο. ʼτομα δύσκολα και δεσποτικά έχουν ανάγκη να νιώθουν πως οι άλλοι χρειάζονται τη γνώμη τους. Κολακεύονται. Αν μπορείς, να προιδεάσεις λίγο τη σχολική σύμβουλο, ώστε να μην προσβληθεί από τις παρεμβάσεις της μητέρας σου στη δουλειά της. Για να δούμε τι θα γίνει. Πάντως δε νομίζω πως θέλει να κάνει διάλειμμα από τα καθήκοντά της ως γιαγιά, απλά πληγώνεται η υπερηφάνειά της, γιατί νομίζει ότι την προσπερνάτε, θίγεται ως άτομο και αρνείται να δει την πραγματικότητα. Δεν θα την αλλάξεις σε αυτή την ηλικία. Περιμένω νέα!

Η σχολική σύμβουλος είναι ενήμερη για τη γιαγια και τις απόψεις της, και αυτή είναι που πρότεινε να μιλήσουμε από κοντά την Πέμπτη. Δεν πρόκειται να προσβληθεί, αν και είναι γνώστης ότι η γιαγιά θα θελήσει να προσβάλει το νηπιαγωγείο ως βαθμίδα εκπαίδευσης.
Δεν μπορώ να μην την προσπεράσω στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν μπορώ καν να προσπαθήσω να της δείξω την πραγματικότητα - μπροστά της είναι και αρνείται να τη δεχτεί. Τη γνώμη της , αν και δεν τη ζήτησα, μου την είπε. Την συζήτησα με τα άτομα τα κατάλληλα και μου είπαν την επιστημονική άποψη. Τη συζήτησα με γονείς ανάλογων παιδιών και μου είπαν την εμπειρία τους. Δεν βρέθηκε ούτε ένας να μου πει πως το δημοτικό είναι σωστή λύση, ενώ όλοι μου τόνισαν πόσο εγκληματικό θα είναι αν αναγκάσω το παιδί να υποστεί κάτι για το οποίο δεν είναι έτοιμο. Η μικρή μου λέει "το μεγάλο σχολείο είναι δύσκολο, θα ξαναπάω στο νηπιαγωγείο", δεν την ακούω να θέλει να ακολουθήσει τις φίλες της στο "μεγάλο σχολείο".
Τα νέα, μόλις της πω για την Πέμπτη - αν και όταν της το είπε ο άντρας μου, του επανέλαβε το γνωστό "γράψτε την στο νηπιαγωγείο και γιαγιά μπάι-μπάι"...

Αφουγκράσου τις ανάγκες του παιδιού σου, γιατί αυτό έχει σημασία και μόνο. Αν είναι τα πράγματα να πάρουν άσχημη τροπή, τότε ναι, γιαγιά bye- bye. Αυτή θα χάσει.

anna65 ζουμε εν ετη 2011 , θα ακουσεις τους ειδικους και το μυαλο σου , την καρδια σου τι ειναι το καλυτερο για το παιδι σου . Αυτο προεχει!
Το καλο ! Η γιαγια κανει τον εκβιασμο αλλα στο τελος θα υποκυψει ......................

Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και το σημαντικό είναι το παιδάκι σου ʼννα... άσχημη η αντίδραση της γιαγιάς αλλά θα το ξεπεράσει αργά ή γρήγορα.

Καλημέρα Αννα μου. Το θεματάκι σου μου θυμίζει πολύ τα περιστατικά με την αδελφή ΚΑΙ τον αδελφό μου και το τί έλεγε η γιαγιά τότε που θα πήγαιναν δημοτικό. Θα σε πάρω τηλέφωνο απόψε μάλλον και θα τα πούμε από τηλεφώνου! Φιλάκια

Πωλίνα μου, είδα το μήνυμά σου αργά. Θα περιμένω να τα πούμε απόψε! Σε ευχαριστώ, χρειάζομαι οπωσδήποτε πυρομαχικά για να αντιμετωπίσω αυτή τη μάχη που άρχισε! Πάντως, τελικά η γιαγιά είπε πως θα έρθει την Πέμπτη να μιλήσουμε στη σύμβουλο - αν και δεν είμαι σίγουρη πως θα ακούσει, αυτό που θέλει είναι μόνο να μιλήσει ..

Εγώ πιστεύω θα ακούσει καλή μου. Εστω και αν δεν το δείξει, εστω και αν δεν το παραδεκτεί, θα ακούσει. Πιστεύω ότι δεν έρχετε μόνο για να μιλήσει, αλλά κατά βάθος να συγουρευτεί πως αυτά που λες δεν είναι δικά σου καπρίτσια, αλλά συμβουλές από ειδικούς.

μεσα της ξερει πως το σωστο ειναι να ξαναπαροκουληθησει η μικρη το νηπιαγωγειο..

αλλαπ ιστευω καθαρα απο εγωισμο δεν το λεει. δυστυχως οι περισσοτεροι δεν θελουν να παραδεχτουν πως το παιδι τους εχει καποιο προβλημα ..
αννα ενα μεγαλο μπραβο που εσυ διαφερεις. αν δεν ακουσεις τους ειδικους και την στειλεις στο 'μεγαλο' σχολειο το μονο κακο θα κανεις στη μικρη σου ...

στη σχολη ειχα μια συμφοιτητρια που ηταν δυσλεκτικη .. μου ελεγε λοιπον ποσο Πισω πηγε η ζωη της γιατι οι γονεις της αρνουνταν να πραδεχτουν πως ειχε προβλημα ... στο σχολειο δεν μπορουσε να προχωρησει σαν τα αλλα τα παιδια ενοιωθε πως κατι ειχε που την τραβουσε πισω .. αλλα δεν ειχε καποια βοηθεια .. τελικα οι γονεις της το παραδεχτηκαν στην πρωτη λυκειου ....

και παλι η κοπελα τα καταφερε και περασε αρχιτεκτονικη .. αλλα μου ελεγε ποσο δυσκολο ηταν μεχρι να παραδεχτουν πως εχει κατι και να την βοηθησουν .. ενοιωθε πως μαλωνε μεσα της με ενα τερας μου ελεγε χαρακτηριστικα...

και σε πληροφορω τωρα η κοπελα και κανονικα τελειωσε τη σχολη και ειναι στη Γαλλια και δουλευει τωρα... και τι σαν εινει δυσλεκτικη, τιμη της και καμαρι της που τα εχει καταφερει ολα αυτα..

τι θελω να πω με αυτο το παραδειγμα, πως οσο πιο νωρις παραδεχομαστε πως υπαρχει καποιο προβλημα τοσο καλυτερα για το παιδι μας..

την καλημερα μου! και μην δινεις σημασια στη γιαγια, ακομη και αν ειναι η μητερα σου, θα της περασει .. θα δει πως η μικρη σιγα σιγα θα αρχισει να αναπτυσει περισσοτερες δεξιοτητες και θα το καταλαβει πως για το καλο της εγινε οτι εγινε!

Η αλήθεια είναι πως αυτό το παιδί με προβλημάτιζε από νωρίς. Έντεκα μηνών, ρωτούσα τον παιδίατρο αν μπορώ να πω ότι είναι υπερκινητική, και με μάλωνε λέγοντας πως είναι καλό που είναι "ζωηρή", μετά τα τρία μου λέει θα δούμε αν είναι πρόβλημα. Έμενε λίγο παραπίσω από τα άλλα παιδιά - και να τα καρφιά από μάνα και πεθερά, γιατί μιλάει της γειτόνισσας και όχι το δικό σας - αλλά κατάφερα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να περιμένω να βρει το ρυθμό του. Οι ειδικοί λέγανε πως επειδή έμενε σε κάτι παραπίσω, αυτό κρατούσε και τα επόμενα. Δεν περπατούσε, για αυτό και δεν πλησίαζε τα άλλα παιδιά, δεν μιλούσε, για αυτό και δεν μετείχε στις εκδηλώσεις. Οι σχολικές γιορτές μια φρίκη - όλα τα παιδιά να βγαίνουν και να λένε το καθένα όσο μπορούσε να πει ό,τι μπορούσε, και το δικό μου κολλημένο στον τοίχο να κοιτά τον κόσμο με τρόμο... Μα τι έχει το παιδί μου, να αναρωτιέμαι, και απάντηση να μην παίρνω...
Στο σταθμό, οι κοπελιές να μου λένε πως πάει καλά - εννοούσαν πως δεν ενοχλούσε τα άλλα παιδιά! Η αναπτυξιολόγος που το είδε τριών ετών είπε "καθυστέρηση στο λόγο και την κίνηση - εργοθεραπείες, λογοθεραπείες". Στα τέσσερα, η διάγνωση έλεγε "ανωριμότητα και ζήλεια" λόγω του αδελφού. Στα πέντε, η καθυστέρηση λόγου-κίνησης εκτιμήθηκε στον ενάμισυ χρόνο από το αναπτυξιολογικο του Ιπποκρατείου - το καλύτερο ίσως στην Ελλάδα. Και πάλι, έψαχνα να μάθω το τι συμβαίνει με το παιδί μου. Και μια παιδοψυχολόγος για πρώτη φορά αναφέρει το μυστικό "συμπτώματα παρόμοια με αυτιστικού φάσματος". Τι είναι τούτο πάλι... Δεν το λένε στα εγχειρίδια...
Μαθαίνοντας για τον αυτισμό, το φάσμα, τις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές κατάλαβα επιτέλους ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Δεν ήταν κάτι πρωτοφανές, δεν ήταν κάτι περίεργο, ήταν απλά διαφορετικό! Δεν έφταιγα εγώ, δεν έφταιγε αυτό, απλά προσπαθούσα με λάθος τρόπο! Δεν με πανικόβαλε η διάγνωση, με ανακούφισε! Επιτέλους έδωσε μια απάντηση στις ερωτήσεις μου!
Διάβασα για την ειδική αγωγή, βρήκα ειδικές δομές, βρήκα θεραπευτές που είχαν ξανασχοληθεί με το θέμα - αυτό σήμαινε επιστροφή στην πρωτεύουσα και τέλος στην ήσυχη ζωή της επαρχίας - και είδα τη βελτίωση να φαίνεται μέρα με τη μέρα.
Η κόρη είναι στην πιο "λάιτ βέρσιον" του φάσματος. Αυτό σημαίνει πως είναι "υψηλής λειτουργικότητας", έχει λόγο, έχει καλή αντίληψη, απλά έχει πολλές εμμονές και κάποια ανοικτά θέματα με την κοινωνικοποίηση, την αποδοχή κανόνων, την αποδοχή του άλλου και πολλά ακόμη. Μόνο που επειδή είναι οριακά, αρκετοί (μεταξύ των οποίων και η γιαγιά προφανώς) δεν καταλαβαίνουν ότι είναι διαφορετική. Νομίζουν ότι είναι το παιδικό πείσμα και θα της περάσει.
Διαβάζω κάθε μέρα. Ψάχνω σεμινάρια, ψάχνω άρθρα, ψάχνω βιβλία. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι ακόμη, και γίνομαι καλύτερη και σαν άτομο και σαν μητέρα. Δεν μπορώ να αφήσω κανέναν, ούτε τη μάνα μου την ίδια, να καταστρέψει ότι έχει πετύχει το παιδί μου μέχρι σήμερα.
Δεν ξέρω αν θα της αλλάξω άποψη, δεν μπορώ να παλεύω σε τόσα μέτωπα. Με προβληματίζει η στάση της, αλλά μέχρι εκεί. Πρέπει να επικεντρωθώ στον αγώνα που δίνει η κόρη μου, και εκεί πρέπει να εστιάσει κι αυτή αν θέλει να μετέχει - αλλιώς bye bye...

αννα με συγκινησες :)
μπραβο σου για τον αγωνα που δινεις για να εχει το παιδι σου το καλυτερο δυνατο!!!
μετα απ ολα αυτα απορω πως βρισκεις ακομη το κουραγιο να προσπαθεις να προσεγγισεις κ τη γιαγια αντι να προσπαθει εκεινη ...

χαιρομαι που το παιδακι βρισκει τους ρυθμους του, μετα απ οσα μας ειπες ακομη πιο ξεκαθαρα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δε θα μετρησεις τη γνωμη κανενος!!

πραγματικα βουρκωσα και εγω με τα λεγομενα σου αννα μου! μακαρι ολες οι μανουλες να ειναι οπως και εσυ! να πολεμουν και να δεχοντε τη διαφορετικοτητα του παιδιου τους,να το θεωρουν πως απλα διαφερει σε κατι απο τα υπολοιπα τα παιδακια αλλα αυτο δεν σημαινει πως το κανει προβληματικο και πρεπει να ειναι στην 'απομονωση'.
και παλι ενα μεγαλο μπραβο! ειναι πολυ τυχερη η μικρουλα που σε εχει μανουλα!!!!!

Το παιδί μου είναι διαφορετικό, μα αυτό εξάλλου δεν πιστεύει κάθε γονιός για το δικό του παιδί; Υπάρχει παιδί χωρίς πρόβλημα; Σε κάποια έχει γίνει μια διάγνωση, και οι γονείς μαζί με τους ειδικούς μαθαίνουν να τα αντιμετωπίζουν με υπευθυνότητα. Στα υπόλοιπα, που βλέπω ότι έχουν κι αυτά προβλήματα συμπεριφοράς, δεν βλέπω αντίστοιχα τους γονείς να προσπαθούν να κάνουν κάτι για τα αγγελούδια τους, αφού τα θεωρούν ήδη "τέλεια". Και όπως μου εξήγησαν, δεν υπάρχει 'φυσιολογικό' παιδί, υπάρχει ένας μέσος όρος και από κει και πέρα, όλα τα παιδιά κάπου είναι πιο πάνω από το μέσο όρο και κάπου υστερούν. Θαυμάζω το παιδί μου για όλα εκείνα τα σημεία που είναι πολύ πιο πάνω, και εστιάζω εκεί που υστερεί ώστε να συμβαδίσει με το "μέσο όρο".

Αννα μου γλυκια μου Αννα την ποιο ωραια απαντηση την εχεις δωσει μονη σου,το κοριτσακι σου,απλα ειναι διαφορετικο και απλα αυτη η διαφορετικοτητα του θελεις εσας ποιο κοντα της κι εμεις δεν ειμαστε διαφορετικοι?Εγω που μια ζωη ημουνα και ειμαι παχυα δεν ειμαι διαφορετικη?Ή δεν αντιμετοπιζα και αντιμετωπιζω προβληματα παντου,σχολειο,φιλοι περιγυρος,ασχετοι στο δρομο που ολοι εχουνε κατι να πουνε?
Γιαγιαδες ,θειες,εκει να δεις?
Ακομα και ο ιδιοα μου ο μπαμπας μου ειχε πει αν ησουν αδυνατη θα μπορουσα να σε παω βολτα,κι εσυ αγχωνεσαι για την γιαγια?Ναι ειναι η μαμα σου,αλλα η πριγκιππεσα σου ειναι Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ!!!
Οταν διαγνωστηκε ο διαβητης στην Αννουλα μου,γυρισανε και μου ειπανε πω πω το παιδι θα εχει μια ζωη κουσουρι?Ποιος με ειδε και δεν με φοβηθηκε?Δεν με ενδιαφερει τι θα κανανε και τι θα σκεφτεται ο καθε ενας που βλεπει να κανουμε ενεσεις στην μικρη,ειναι η ζωη της ειναι διαφορετικη κι εμεις κοιταμε μονο αυτη να ειναι καλα.
Ετσι κι εσεις το εχεις προσεγγισει τελεια το θεμα,κανε αυτο που σου λενε οι ιδικοι και εσυ ξερεις οτι ειναι το σωστο και τι να κανουμε αφου αυτη το επελεξε bye bye η γιαγια!!!:love:

Ωχ Παναγιά μου, άκου να σου πει ο ίδιος ο πατέρας σου να ήσουν πιο αδύνατη! Μα τι λέω, οι διατροφικές μας διαταραχές σαφώς και προήρθαν από ψυχογενή κακοποίηση που είχαμε στην παιδική μας ηλικία, και αυτό το πιστοποιούν όλοι οι ψυχολόγοι όταν καταλήγουμε σε αυτούς. Αν εμείς όντας ενήλικοι πια παλεύουμε να ξεπεράσουμε τα παιδικά τραύματα, δεν πρέπει να με εκπλήσσει η συμπεριφορά που απλά επαναλαμβάνεται στο εγγόνι! Μόνο που αυτή τη φορά δεν μπορώ να την επιτρέψω!
Έχοντας την εμπειρία του διαβήτη στις δύο εγκυμοσύνες, με τις ενέσεις και τις μετρήσεις και όλα τα επακόλουθα, έμαθα καλά τι θα πει διαβήτης. Ειδικά όταν μου έμεινε πεσκέσι μετά τη δεύτερη γέννα. Διάβασα εμπειρίες από άτομα με παιδικό διαβήτη, και είδα πως τελικά μαθαίνεις να ζεις μαζί του και δεν είναι "κουσούρι" αλλά μια ακόμη διαφορετικότητα. Είναι γολγοθάς, ειδικά στην δύσκολη εποχή της εφηβείας, αλλά από την άλλη διαμορφώνει πιο υπεύθυνα άτομα. Καλό κουράγιο λοιπόν στην συνονόματη κορούλα σου, να χαιρόμαστε τα καμάρια μας που δεν είναι προβληματικά αλλά διαφορετικά, και πιστεύω πως με τέτοιους αγώνες και τη συμπαράστασή μας θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους πιο γερά από τα υπόλοιπα παιδιά.

Quote:

---

Originally posted by anna65
....... πιστεύω πως με τέτοιους αγώνες και τη συμπαράστασή μας θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους πιο γερά από τα υπόλοιπα παιδιά.

---

Επέτρεψέ μου να σταθώ μόνο σε άυτό Αννα μου, και να συμπληρώσω πως η διαφορετικότητα των ανθρώπων μας (είτε είναι παιδιά μας είτε αδέλφια μας) μας κανει και εμάς πιο δυνατούς για να μπορέσουμε να σταθούμε αντάξια δίπλα τους όταν καταφέρνουν να ξεπεράσουν κάθε μικρό εμπόδιο στον δρόμο τους και πάνε μπροστά πατώντας γερά στα πόδια τους και με το κεφάλι ψιλά.

Αννα εισαι εκπληκτικη μητερα.

πολυ πιθανο η γιαγια να μην κανει την απειλη της πραξη

[quote]Originally posted by anna65
Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν: Η κόρη (γεννημένη 7/8/2005) δεν έχει κατακτήσει βασικές δεξιότητες. Έχει διάγνωση ΔΑΔ, κάνει εργοθεραπεία-λογοθεραπεία-ειδική αγωγή, παρακολουθεί νηπιαγωγείο σε τμήμα στήριξης και έχει ένδειξη από ΚΕΔΔΥ για παράλληλη στήριξη. Έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, παρουσιάζει μεγάλες ελλείψεις σε βασικές γνώσεις και ικανότητες (πχ δεν κόβει με ψαλίδι, οι ζωγραφιές της είναι σκέτες μουτζούρες, δεν μετράει πάνω από το 3) και οι ειδικοί (νηπιαγωγοί, σύμβουλοι ειδικής αγωγής, ΚΕΔΥΥ, εργοθεραπευτές) προτείνουν επαναφοίτηση.
Η γιαγιά, που τυγχάνει συνταξιούχος δασκάλα, αρνείται πεισματικά αυτό το ενδεχόμενο, καθώς "θα χαντακώσουμε το παιδί, που βαριέται στο νηπιαγωγείο που όλο παίζουν, ενώ αν πάει στο δημοτικό θα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει και θα βρει το ρυθμό του". Και για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της, μας ενημέρωσε ότι μόλις κάνουμε την επανεγγραφή στο νηπιαγωγείο, θα μας κόψει την καλημέρα μέχρι να πάει πια στο δημοτικό - και θα το κάνει, είμαι σίγουρη, δεν είναι απλώς εκβιασμός.
Έχοντας να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της κόρης, μου είναι παντελώς αδύνατο να λύσω τα υπαρξιακά προβλήματα της γιαγιάς. Πώς θα εξηγήσω όμως στην κόρη μου γιατί η γιαγιά - που μένει στην ίδια πολυκατοικία - αρνείται να της μιλήσει για τόσο χρονικό διάστημα; Είχατε αντιμετωπίσει τέτοια συμπεριφορά από τους ίδιους τους γονείς σας; Πώς επιβιώσατε; [/quote

αυτο το θεμα το ανοιξες και στο παρεντσ εεε??? :)

Αννα μου τί έγινε στην συνάντηση με την γιαγιά σήμερα? Είχαμε καμιά εξέληξη? Περιμένω νέα σου καλή μου

Η συνάντηση αναβλήθηκε. Η σύμβουλος ήρθε για "σεμινάριο" στις εκαπιδευτικούς, όχι για συνάντηση με γονείς. Πήραμε το τηλέφωνό της να κλείσουμε ραντεβού την επόμενη βδομάδα, που θα έχει τελειώσει με τα σχολεία. Μας είπαν πως μιλάει μόνο με τους κηδεμόνες, και προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι για τη συγκεκριμένη περίπτωση θέλουμε μια μικρή εξαίρεση, ελπίζω να γίνει αυτή η συνάντηση.
Μίλησα με τις νηπιαγωγούς χθες. Μου είπαν πού είναι καλύτερη από τα άλλα παιδιά - στην εξιστόρηση. Περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες (φανταστικές...) τις ιστορίες από τα βιβλία, ακόμη κι αν απλά κοιτάζει μια εικόνα. Όσο για τις "μουτζούρες", τους εξηγεί με σαφήνεια τι είναι αυτό που έχει σχεδιάσει, και όταν το ξανακοιτάνε όντως εντοπίζουν αυτά που έχει περιγράψει! Οι παρέες της είναι από τα προνήπια, οπότε δεν θα "χάσει" κάποια φίλη, θα είναι και του χρόνου στο νηπιαγωγείο μαζί τους! Αν και στην πρόβα για τη σχολική γιορτή την είδα πάλι απομονωμένη...

Καλημέρα Αννα μου!!!! Πολύ θετικά μου ακούγονται όλα αυτά που σου είπαν οι νηπιαγωγοί!!! Το ότι οι φίλες της είναι από τα προνήπια είναι ακόμα πιο θετικό γιατί σημαίνει πως η μικρούλα θα συνεχίσει με τις ίδιες φίλες, και δεν θα χρειαστεί να μπει στην διαδικασία να "κερδίσει" καινούρια άτομα! Το ότι στην πρόβα της σχολικής γιορτής την είδες απομονωμένη ίσως φταίει και το ότι ντρέπετε. Πάρα πολλά παιδιάκια στις σχολικές γιορτές, ή γενικός σε κάτι που δεν είναι μεσα στην καθημερινότητά τους, κολλάνε και δεν συμμετάσχουν. Συμασία έχει στο σύνολο να μπορεί να δουλέψει, έστω και με τον δικό της τρόπο, στην καθημερινότητα της.

Ελπίζω να γίνει η συνάντηση τελικά, όχι τόσο για δικές σου αποφάσεις, αφού είδη ξέρεις τί είναι το καλύτερο για το κοριτσάκι σου, όσο για την γιαγιά, το να κατανοήσει το χάρισμα που έχει η μικρή σε κάπιους τομείς, και το "μειονέκτημα" (αν μου επιτρέπεις τον όρο) που έχει σε κάπιους άλλους.

Δεν ξέρω αν θα το αποκαλούσα "μειονέκτημα", αλλά σίγουρα είναι έλλειψη ή πάντως μειωμένη δυνατότητα και ικανότητα, όπως η κοινωνικοποίηση. Έχοντας την εμπειρία από τις προηγούμενες εφιαλτικές συμμετοχές στις σχολικές γιορτές, για αυτό μου χτύπησε άσχημα η άρνησή της να μετέχει και πάλι, αλλά φαντάζομαι πως και η ίδια έχει αρνητικές εμπειρίες από γιορτές. Δεν είναι η απλή ντροπή, είναι κάτι πιο έντονο, είναι μια δυνατή άρνηση - αυτό εξάλλου είναι και το κομμάτι που λέμε "αυτιστικό".

Να σου πω κάτι Αννα μου? Ούτε εγώ συμμετείχα στις τελικές γιορτές. Ειδικά στο νηπιαγωγίο. Αρνιόμουνα να βγω και να με δει ο κόσμος. ενω σε όλα τα άλλα ήμουνα μέσα, στις τελικές ΔΕΝ!!! Αν έχει αρνητικές εμπειρίες από προηγούμενες γιορτές, το βρίσκω λογικό να αντιδράει και να μην το θέλει. Σίγουρα και ο αυτισμός παίζει ένα μεγάλο ρόλο στην αντίδρασή της αυτή.

Είμαι σίγουρη πως εσύ θα κάνεις τα πάντα ούτως όστε η μικρούλα μεγαλώνοντας να μπορέσει να ανταπεξέλθει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα στις όπιες δυσκολίες βρίσκει μπροστά της.

Η ώρα έφτασε: η ειδική παιδαγωγός από το ΚΕΔΔΥ (ο φορέας του Υπουργείου Παιδείας που γνωματεύει τις μαθησιακές δυσκολίες και προτείνει τους τρόπους αντιμετώπισης) θέλει να ξαναδεί την κόρη και να δώσει την καινούρια γνωμάτευση την Πέμπτη που μας έρχεται. Της ζήτησα να είναι και η γιαγιά παρούσα, και συμφώνησε! Οπότε, ήρθε η ώρα της κρίσης!

Με συγχωρείς αλλά η κόρη υπερισχύει της γιαγιάς.
Η επιλογή της επαναφοίτησης δεν θα επηρεάσει (μόνο) την οικογενειακή σας γαλήνη αλλά κυρίως την μετέπειτα ζωή της κόρης σου, ως μητέρα οφείλεις να κάνεις το σωστό αγνοώντας τις συνέπειες.

Δεν είπα ποτέ ότι η γιαγιά θα υπερισχύσει, ή ότι υπάρχει περίπτωση να υποκύψω στο πείσμα της! Απλά, της έδωσα την ευκαιρία να ακούσει και να συνομιλήσει με ειδικούς. Αν και μετείχε στη συζήτηση, μόλις τέθηκε το θέμα της επαναφοίτησης προτίμησε να βγει στο διάδρομο και να μην μετέχει άλλο. Έτσι, έχασε το πιο σημαντικό κομμάτι της ενημέρωσης:
Η κόρη έχει θεαματική βελτίωση. Ωστόσο η ψυχολόγος πρότεινε να δούμε με παιδοψυχίατρο τυχόν φαρμακευτική αγωγή! Αν δεν βελτιωθεί λέει η συμπεριφορά της μέχρι του χρόνου, θα εισηγηθεί να πάει σε ειδικό σχολείο! Από όσα έχω διαβάσει για το θέμα, η φαρμακευτική αυτή "καταστολή" λειτουργεί με το να κάνει τα χαρισματικά παιδιά "πειθήνια", αφαιρώντας τους την ικανότητα να επιζήσουν αυτόνομα. Θα πάρω και την άποψη του παιδοψυχίατρου που την παρακολουθεί, αλλά δεν δέχομαι να κάνω το χαρισματικό παιδί μου φυτό είτε δίνοντάς του φάρμακο για "ελαφριά καταστολή του κεντρικού νευρικού συστήματος" είτε στέλνοντάς το σε ειδικό σχολείο... Με βλέπω να γίνομαι πιο αντιδραστική από τη μάνα μου!

Καταρχήν να σου πω σαν μητέρα, ότι είσαι μια καταπληκτική μαμά και συγχαρητήρια....

Οταν ο γιος μου πήγε 1η δημοτικού ήταν ένα αγοράκι στην τάξη του, που είχε κάνει δύο φορές το νηπιαγωγείο, η συμπεριφορά του ήταν λίγο περίεργη σε σχέση με τα άλλα παιδιά, δεν μπορούσε να ακολουθήσει την τάξη ούτε σε μαθησιακό επίπεδο αλλά ούτε σε επίπεδο συμπεριφοράς. Η πρώτη δημοτικού τελείωσε πολύ δύσκολα για αυτό χωρίς καλά καλά να μπορεί να διαβάσει. Τα παιδιά δεν τον είχαν δεχτεί ακόμα στην ομάδα παρόλο που όλοι οι γονείς συμβουλεύαμε τα παιδιά μας, να τον κάνουν παρέα ή να μην τον καροιδεύουν. Στην δευτέρα δημοτικού το παιδί άρχισε να γίνετε αποδεκτό από τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά μαθησιακά ήταν ακόμα πολύ πίσω. Η μητέρα του απλά υπέροχη, από δίπλα του πάντα όπως και η δασκάλα. Ξεκίνησε ποδόσφαιρο, ζωγραφική και θεατρικό παιχνίδι. Για να μην μακρηγορώ, φέτος στην τρίτη δημοτικού ο γιος μου, μου λέει ότι πλέον διαβάζει πάρα πολύ καλά, μπορεί να παρακολουθεί την εξέλιξη των μαθημάτων, είναι εκεί και συμμετέχει. Τα παιδιά τον έχουν αποδεχτεί πλήρως τον αγαπάνε, παίζει ποδόσφαιρο μαζί τους, και το σημαντικότερο αν τον δεις και του μιλήσεις δεν θα καταλάβεις ότι αυτό το παιδί είχε πριν 2 χρόνια τόσα προβλήματα.

Δεν ξέρω τι πρόβλημα είχε ακριβώς και αν μοιάζει με της κόρης σου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, η μάνα του με την τεράστια προσπάθεια της, και το παιδί φυσικά κατάφεραν να αλλάξουν την πορεία του παιδιού. Φέτος ξεκίνησε και Αγγλικά και απ? ότι μου λέει η μαμά του είναι και καλός.

Αυτά τα παιδάκια είναι πανέξυπνα, θέλουν διαφορετική αντιμετώπιση, αγάπη και υπομονή? Και εσύ φαίνεται ότι την έχεις οπότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, και μην αφήσεις κανέναν να χαλάσει τις ισορροπίες του παιδιού, ακόμα και την μάνα σου.

Για την ιστορία να σου πω ότι εγώ μικρή είχα δυσλεξία αλλά το ανακάλυψα στα 30 μου. Δυσκολεύτηκα πολύ στο σχολείο γιατί ήθελα να διαβάσω αλλά μπέρδευα λέξεις και αριθμούς και δεν ήξερα γιατί. Σε πληροφορώ ότι και σπούδασα και έχω και μια πολύ καλή δουλειά.

Καλό είναι να τη φέρεις τη γιαγιά στο φιλότιμο, και να καταλάβει ότι η απομάκρυνση της από το παιδί μπορεί να του κάνει κακό και να το πάει πίσω αντί για μπροστά.

Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Όταν κάνουμε σχέδια, ο θεός γελάει λέει ένα γνωστό ρητό, και έχει δίκιο.
Η επαναφοίτηση πάει τέλεια! Η κόρη έχει κάνει τεράστια άλματα, και με τη βοήθεια της παράλληλης στήριξης συμμετέχει ενεργά, προσπαθεί, ζωγραφίζει πλέον αναγνωρίσιμα σχήματα, μέχρι και ολόκληρη την οικογένεια μαζί με το γατάκι της ζωγράφισε και με έκανε να κλαίω από χαρά!
Προσπαθώ για μια ακόμη φορά λοιπόν, να αποδείξω στη γιαγιά πως είχαμε δίκιο και η κόρη επιτέλους πάει όλο και καλύτερα. Έχει και καλύτερη υποστήριξη φέτος, και πλέον φάνηκε πως πέρισυ η κοπέλα στην ένταξη δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά μαζί της. Τι θα γινόταν, της λέω, αν είχε πάει στο Δημοτικό και συναντούσε μια επίσης αδιάφορη (ή απλά ανεπαρκή) δασκάλα; Μακάρι λέει να ήταν στο Δημοτικό. Τότε θα είχε βιβλία και τετράδια και θα μπορούσε η γιαγιά να της πιάσει το χέρι και να κάνει μαζί της τα μαθήματα, ενώ τώρα δεν "κάνουν τίποτα", εννοώντας ότι δεν έχει εργασίες για το σπίτι! Δηλαδή, θέλει να μου τινάξει όλες τις παρεμβάσεις στον αέρα, θεωρώντας ότι είναι σε θέση να παίξει το ρόλο της εκπαιδευτικού (συνταξιούχος δασκάλα γαρ).
Οπότε πρέπει να αναθεωρήσω τον τίτλο και να την προετοιμάσω πως μόλις πάμε στο Δημοτικό, θα πρέπει να κόψω εγώ την καλημέρα στη γιαγιά!