Ανορεξια-Βουλιμια:η οψη του ιδιου νομισματος...Η δικη μου επωδυνη ιστορια

Καλησπερα σε ολους με λενε Ανδριανα και προσφατα εκλεισα τα 18 μου χρονια.Ανακαλυψα την ιστοσελιδα πριν 3 ημερες σε μια προσπαθεια που κανω εδω και καιρο να εντοπισω συνοδοιπορους σε αυτο τον δυσκολο δρομο των διατροφικων διαταραχων.Πριν 3 ημερες νομιζα πως ημουν η μονη που βιωνει κατι αναλογο σε τετοια εκταση,αλλα τελικα διαψευτικα.Ετσι λοιπον αποφασισα να μοιραστω την προσωπικη μου εμπειρια μαζι σας με σκοπο την αλληλοβοηθεια αλλα και την προσφορα τησ αρωγης μου οπως δυναμαι.Ας ξεκινησω λοιπον...Ταλαιπωρουμαι απο διατροφικες διαταραχες{Ανορεξια-Βουλιμια}3 ετη τωρα.Ολα ξεκινησαν οταν λογω αυξημενου βαρους στην παιδικη και πρωιμη εφηβικη μου ηλικια(96 κιλα το ανωτερο βαρος που ειχα ποτε)που προκληθηκε λογω πληρους ακινησιας για 4 μηνες απο προβληματα που προεκυψαν με τα ποδια μου{σπασιματα-εξαρθρωσεις)αποφασισα να χασω βαρος καθως θα πηγαινα και Α'Λυκειου,και ετσι μεσα σε ενα καλοκαιρι απο τα 96 εφτασα τα 73 κιλα ακολουθωντας μια διατροφη που μου αρεσε πολυ με πολλα φρουτα που τα λατρευω κανοντας παραλληλα και καθημερινα γυμναστηριο,εγινα αγνωριστη και ολοι μου ελεγαν πολυ καλα λογια.Ξεχασα να αναφερω πως το υψος μου ειναο 1,80 οποτε τα κιλα μου ηταν φυσιολογικα πλεον,ετσι σταθεροποιηθηκα εκει για για 3-4 μηνες και επειτα αποφασισα να ξαναγραφτω γυμναστηριο για να χασω ακομα καποια κιλα.Για να μην τα πολυλογω μετα απο 4 μηνες ελαχιστης προσληψης τροφης και καθημερινης εξαντλητικης 4-5 ωρης γυμναστικης εφτασα στα 56 κιλα και πλεον ειχα μπει στην φαση της ανορεξιας τα παντα περιστρεφονταν γυρω απο την προσπαθεια μου να χασω βαρος και ναι να γυμναστω οσο πιο πολυ μπορω.Ολοι μου ελεγαν πως ειμαι παρα πολυ αδυνατη και σε αντιθεση με αλλους που βιωνουν κατι αναλογο,εγω το εβλεπα πως οντως ημουν αδυνατη.Απλα δεν ηθελα να παχυνω.Ηξερα τα παντα απο γυμναστικη και θερμιδες και διατροφη...Αυτο δεν κρατησε πολυ καθως μετα διαδεχτηκε την ανορεξια η βουλιμια ομως αποκλειστηκα και μονο με φρουτα,ετσι σε 1 μηνα ειχα παρει 10 κιλα.Εκει η μητερα μου αποφασισε να με παει στην Μ.Ε.Υ που ειναι για διατροφικες διαταραχες για εφηβους,ενιωθα πως ημουν χοντρη και ετσι ξαναεκανα διατα πιο ισσοροπιμενη φυσικα και συνδιαστικα με καθημερινη γυμναστικη,και ετσι μεσα σε 2-3 μηνες εφτασα παλι τον στοχο μου τα 57 κιλα,εμεινα σε αυτα τα κιλα 1 χρονο μη τρωγοντας τιποτα ολη την ημερα και τρωγωντας βουλιμικα το βραδυ δεν παχαινα ομως γιατι εχω καλο μεταβολισμο...η μαλλον ειχα...απο την Μοναδα προσπαθουσαν να με μαθουν να τρεφομαι σωστα αλλα εγω τιποτα μεχρι που αρχισα να αυξανω την ποσοτητα των βουλιμικων και αρχισα να παιρνω βαρος πηγαινοντας στα 64 κιλα εκει σταματησα και την μοναδα για καλοκαιρι και με πηρε η κατω βολτα εκανα συνεχεια βουλιμικα,φυσικα η απομονωση ηταν δεδομενη.Να αναφερω πως δεν εχω κανει ποτε εμμετο αν και το προσπαθησα αλλα δεν τα καταφερα ποτε,πηρα και καθαρτικα καποιες φορες αλλα ποτε δεν το εκανα συστημα και ετσι τα κιλα αυξανονταν ραγδαια.Εφτασε η μερα να παω Γ'Λυκειου,ντρεπομουν αφανταστα ελεγα πως θα με δουν ολοι τωρα που παχυνα και ηθελα να πεθανω...ημουν 73 κιλα...η χρονια ξεκινησε κανονικα αλλα τα βουλιμικα δεν σταματουσαν και φυσικα το βαρος ειχε παρει για τα καλα την ανιουσα.Δεν μπορουσα με τιποτα να συγκεντρωθω στο σχολειο αν και παντα ημουν αριστη μαθητρια.Τοτε ηταν που ξαναεκλεισα ραντεβου στην μοναδα,οι μονες φορες που πηγα ηταν οι 3 επομενες...τον Οκτωμβρη αφησα το σχολειο...δεν αντεξα αλλο αυτο τον γολγοθα,στις αρχες του Ιανουαριου ηταν η τελευταια μου εξοδος κλειστηκα στο σπιτι μου για 6 μηνες και οταν εννοω κλειστηκα εννοω δεν εβγαινα ουτε στο μπαλκονι,συνεχιζα να κανω βουλιμικα καθημερινα και τα κιλα...δεν ανεβαινα να ζυγιστω ηταν ανυποφορο...οσπου μια μερα ανεβηκα...93 κιλα,το περιμενα δεν εξεπλαγην καθολου απλα οταν το βλεπεις κιολας...Ξεκινησα δειλα δειλα γυμναστικη στο σπιτι καθως δεν εβγαινα και μειωσα το φαγητο υπερβολικα για ακομα μια φορα...εχασα 12 κιλα...τωρα ειμαι 81 κιλα με υψος 1,80.Πριν 3 εβδομαδες ειπα δεν παει αλλο και σηκωσα το ακουστηκο πηρα τηλεφωνο στην μοναδα και εκλεισα ραντεβου,βγηκα εξω επειτα απο 6 μηνες,ηταν σαν να μαθαινα να ξαναπερπαταω...αγχος,ντροπη αλλα και ανακουφιση που επιτελους πηρα την αποφαση...Αυριο εχω παλι ραντεβου και αναμενω...Αν με ρωτησει κανεις τι εχασα τοσο καιρο?Την ζωη μου ολοκληρη,τον εαυτο μου,την σημαντηκοτερη σχολικη χρονια,τους φιλους μου...και απο θεμα υγειας κληρονομησα απο την ανορεξια μια οστεοπωροση και την απωλεια της εμμηνου ρησης για 2 χρονια...τωρα ημουν 1,5 μηνα χωρις βουλιμικα επεισοδια αλλα εκανα πριν 2 μερες,επεσα στα πατωματα αλλα την επομενη μερα ξανασηκωθηκα και η υπαρξη η δικη σας και της μοναδος ειναι αυτα που μου δινουν κουραγιο και δυναμη να συνεχιζω,εχω ακομα παρα πολυ δρομο μπροστα μου αλλα τουλαχιστον ξερω πως δεν ειμαι τελειως μονη μου...Συγνωμη εαν σας κουρασα απλα ενιωθα εδω και καιρο την αναγκη να μοιραστω,να παρω και κυριως να δωσω οπου μπορω αλλα και να προφυλαξω αλλους ανθρωπους απο την εισαγωγη τους σε αυτες τις καταστασεις.Σας ευχαριστω ολους και θα χαρω πολυ να μιλησω και αν μπορω να βοηθησω τον καθενα σας ξεχωριστα...

Eίσαι σε πολύ καλό δρόμο Dark Elf.. Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος, εσύ έχεις κάνει ήδη αρκετά βήματα παραπέρα. Εκμυστηρεύτηκες τον γολγοθά σου, ζήτησες βοήθεια, προσπαθείς. Όλα καλά θα πάνε, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να απολαύσεις αυτά που έχασες και ακόμα περισσότερα!

Καλή δύναμη σου-μας- εύχομαι και ο,τι χρειαστείς μη διστάσεις :saint2:

ShadowWave ειληκρινα σε ευχαριστω πολυ που μπηκες στην διαδικασια να μου απαντησεις.Ευχομαι να πανε και σε εσενα ολα καλα γιατι το αξιζουμε...:starhit:

Dark Elf μου καλησπέρα. Τώρα διάβασα την δικιά σου ιστορία. Πραγματικά χαίρομαι που τώρα πια βρίσκεσε σε καλό δρόμο.

Η δικιά μου άποψω είναι ότι για να ξεφύγουμε από τους δαίμονες που μας ταλαιπωρούν, είτε αυτός λέγετε ανορεξία, βουλιμία ή παχυσαρκία, το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αναγνωρίσουμε και να τους παραδεκτούμε, και το δεύτερο να τους αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Χαίρομαι λοιπόν που εσύ αναγνώρισες τους δικούς σου και είσαι πρόθυμη να τους πολεμίσεις. Θα χαρώ πολύ να έχω νέα σου με την πρόοδο σου.

Φιλάκια

Σε ευχαριστω Πωλινακι μου πολυ.Το παλευω αυτο μετραει...

Τα πραγματα βαινουν σταθερα.Συνεχιζω να μην βγαινω απο το σπιτι παρα μονο για την μοναδα και το σουπερ.Ντρεπομαι και δεν θελω να δω κανεναν.Το παλευω αλλα ορισμενες φορες λυγιζω.Δεν ξερω πια ποσα αποθεματα δυναμης εχω ακομα παντως σιγουρα δεν ειναι ανεξαντλητα.Η μοναξια και η ρουτινα ειναι δεδομενα πια στην ζωη μου.Επιλογες μου θα μου πειτε και δικιο θα εχετε.Τα βουλιμικα επιστρεφουν συχνα πυκνα.Προσπαθω να σταθω ηρεμη και να τα αντιμετωπισω...Ποσο ακομα θα συνεχιζεται αυτο?Γιατι δεν μπορω να το διαχειριστω?Θα περασει αραγε ολη μου η ζωη ετσι?Ερωτηματα που με βασανιζουν...Γιατι σε εμενα γιατι να επιλεξω αυτο αντι να παω μπροστα?Γιατι να μην ζω και εγω φυσιολογικα?Αναπαντητα γιατι...Θελω να ζησω ξανα αλλα οπως μαλλον πιστευω τα κιλα μου με εμποδιζουν.Δεν μπορω να αποδεχτω ενα σωμα που δεν μου αρεσει...θελω να το αλλαξω αλλα δεν εχω διαθεση να κανω τιποτα.Προσπαθω πολυ με τα βουλιμικα αλλα αυτα ειναι τα μονο που δεν με εχουν εγκαταλειψει ακομα...Καλη συνεχεια σε ολους...

Αχ καρδούλα μου!!!Με συγκινουν αυτά που γράφεις.. προσπάθησε σιγά σιγά να αφήσεις πίσω όλα αυτά τα λάθη του παρελθόντος.. το ότι βγαίνεις έστω να πας για ψώνια είναι ενα καλό βηματάκι και αυτό, τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια ετσι και εσυ σκεψου τι ειναι καλύτερο για τον εαυτό σου και για τη ζωη που εχεις μπροστά σου.. κανεις δεν ειναι τελειος.. αποδεξου τον εαυτό σου και αγαπησε και τα θετικά και τα αρνητικά.. \
Οσο για τα βουλιμικά σιγά σιγά θα τα εγκαταλειψεις, αλλωστε δεν τα χρειαζεσαι.. αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλα ματια μου!!!

Ψυχη μου σε ευχαριστω παρα μα παρα πολυ για μεχρι τωρα ακλονιτη στηριξη σου δυο σου λογια και με κανουν ηδη να αισθανομαι καλυτερα.Μακαρι αυτα που λες να πραγματοποιηθουν συντοα η εστω να υπαρξει μια καποια βελτιωση.Δεν ζητω θαυματα,δεν με νοιαζει το να εχω αγαθα,λεφτα και τετοια.Το μονο που αποζητω ειναι μια υγιης σκεψη,ενα μυαλο καθαρο και απαλλαγμενο απο τις κακες,επωδυνες και αυτοκαταστροφικες σκεψεις.Το μονο που ζηταω ειναι απλα να το ξεπερασω η εστω να μου πει καποιος εαν υπαρχει ποτε ελπιδα να το ξεπερασω.Δεν θελω πια σχεση μισους-φοβου-παθος με το φαγητο παρα μονο μια φυσιολογικη συναναστροφη μαζι του.Θελω να μην ξυπνω και να λεω τι θα φαω,ποτε και σε τι ποσοτητα και αυτο να διαδραματιζετα καθ'ολη την διαρκεια της ημερας.Αλλα να μου λεει ο οργανισμος σου οκ τωρα πεινασες φαε-οκ τωρα χορτασες σταματα.Να φαω τις φακες με λαδι οπως της τρωει η μαμα μου και να μην νιωθω τυψεις.Να φαω ενα μπολ σταφυλι και οχι ενα κιλο.Απλα θελω να ζησω ξανα μακρια απο τους δαιμονες μου...

Συγνωμη για τα λαθη τα ορθογραφικα και τις παραλειψεις απλα το παθαινω οταν γραφω στον υπολογιστη.

Να θυμασαι πάντα ότι όλα μπορουν να ξεπεραστουν αρκεί να το θελεις πραγματικά.. σιγουρα όμως θα βλέπεις διαφορά πριν και μετα ετσι δεν είναι? πηγαίνεις προς το ακλύτερο δηλαδη?

Ναι το χειμωνα εκανα καθημερινα τωρα 1-2 φορες την εβδομαδα η και πιο αραια...

ειδες που σου ελεγα ότι υπάρχει διαφορα? αυτό φαίνεται.. μπραβο κοριτσι μου, χαιρομαι παρα πολύ για σενα.. θα δεις σε λίγο καιρό θα το θυμασαι και θα γελας!!!! Συνεχισε ετσι.....με βηματακια μπροστα

Μακαρι να πανε ολα καλα ματια μου για ολους μας που υποφερουμε,ο καθενας με τον γολγοθα του.Δεν ξερω αν θα ξαναγελασω ποτε...μου φανταζει μακρινο ονειρο το να γινω καλα.Δεν φανταζεσαι τι χαρα μου εδωσες που εσυ πας τοσο καλα...σου αξιζει...μαζι θα τα καταφερουμε που θα παει...

μακαρι να το ξεπερασω εχω δρομο μπροστα μου, έκανα κάποια βηματα αλλά τωρα ξεκινά η επίλυση του προβλήματος.. κι εσενα σου αξίζει ότι καλύτερο ματια μου, ειλικρινα!!

Θα το δεις ειμαι πολυ σιγουρη για σενα εισαι πολυ δυνατη θα πανε ολα υπεροχα...Το προβλημα θα λυθει ειμαι τολμω να πω 100% σιγουρη πως ολα θα πανε καλα:roll:Αλλωστε οτι χρειαστεις το ξερεις πως ειμαι διπλα σου:love:

και εγω δίπλα σου είμαι ότι χρειαστείς... το ξερεις!! Να εισαι καλα ψυχη μου και όλα θα ξεπεραστουν... το αισθανομαι ότι όλα θα πάνε καλα

Μακαρι χαρα μου μακαρι...

Ανδριάννα μου,
όσο κι αν κλονίζεσαι από την αδυναμία που διαπιστώνεις στο να ελέγξεις τον εαυτό σου, μην το αφήνεις ΑΥΤΟ να είναι δυνατότερο από εσένα.. Αποδέξου ότι περνάς μια φάση δύσκολη τώρα, αλλά δεν θα είναι για πάντα! Κάθε μέρα που περνάει και απομακρυνεσαι έστω και ελάχιστα από ό,τι σε κρατάει δέσμια του φαγητού, είναι κέρδος για σένα.
Δεν θα γίνουν οι αλλαγές σε μια μέρα, δυστυχώς και εγω πόσες φορές έχω ευχηθεί να ξυπνούσα μια μέρα και πια να μην είχα ανάγκη τη συντροφιά των σκουπιδοτροφών για να βγάλω ψυχολογικά τη μέρα..Θέλει λίγο κάθε μέρα. Ένα μικρό βήμα και μεγάλη υπομονή για να ξορκίσουμε τους δαίμονες μας. Είσαι μόνο 18 χρονών και σε ζηλεύω-με την καλή έννοια- γιατί σε προβληματίζει από νωρίς το θέμα σου και η εξάρτηση που νιώθεις. Εγώ άφησα πάαααρα πολλά χρόνια να περάσουν , μουδιασμένη, στάσιμη, χωρίς να παραδέχομαι το πρόβλημα της υπερφαγίας, απλά μεμψοιμοιρώντας μέσα μου και κάνοντας την αδιάφορη έξω μου..Είσαι νέα και δυνατή. Ακόμη και όταν "σπας", θα ξανασηκωθείς.
Σου εύχομαι τα καλύτερα.:thumbup:

monahoiot μου σε ευχαριστω πολυ που καθησες να μου απαντησεις.Εχεις δικιο σε αυτα που μου λες,θελει αγωνα για να απαλλαγει κανεις...θα απαλλαγουμε αραγε ομως ποτε?Τι ειναι αυτο που με κανει πιο αδυναμη απο τους αλλους ανθρωπους στο να θεσω σε ελεγχο τη ζωη μου?Δεν ονειρευομαι πια τιποτα απλα αναπνευω μηχανικα και οι μερες περνουν και περνουν και περνουν.Βλεπω τη ζωη των γυρω μου να εξελλισεται και εγω οχι μονο στασιμη δεν μενω αλλα οπιστοδρομω.Βλεπω το πως ζουνε οι συνομιληκες μου και λεω εγω θα τα κανω αραγε ποτε αυτα η οχι?Ειναι τοσο ξεγνοιαστες και ζουν την καθε στιγμη.Εγω?τι κανω εγω?Ειμαι καθε μερα που περναει δεσμια του δαιμονα μου,του ιδιου μου του εαυτου.Της Ανδριανας που θελει να με καταστρεψει,να με αφανησει απο προσωπου γης,να με πονεσει οσο δεν γινεται.Και η ζωη κυλα και φευγει δεν με περιμενει και τα χρονια περνουν...Ειμαι ηδη τρια χρονια στις διαταραχες.Η ανορεξια περασε πολυ πιο ανωδυνα απο την βουλιμια που τωρα βιωνω.Υπαρχουν χιλια δυο πραγματα που εγω δεν εχω κανει σε σχεση με τις συνομιληκες μου...Δεν με αναγνωριζω πια,δεν ξερω τι καταληξη θα εχει αυτη η ιστορια και ποτε και αν θα ληξει,το μονο που ξερω ειναι πως η ζωη δεν περιμενει...

Έχεις δίκιο, η ζωή δεν περιμένει. Εσύ όμως δεν είσαι φτερό στο αέρα ακόμη κι αν νιώθεις έτσι όταν σε κατακυριεύει η επιθυμία της αυτοκαταστροφής. Είσαι άνθρωπος που έχεις κοντά σου άλλους ανθρώπους όπως τη μαμά σου που έχεις αναφέρει. Ελπίζω να έχεις και φίλες που να σε στηρίζουν όποια φάση κι αν περνάς. Θα βοηθούσε. Η αγάπη βοηθάει και καποιες φορές θεραπεύει. Όμως μη σταματήσεις να παίρνεις και επαγγελματική βοήθεια. Κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Η ψυχολογική υποστήριξη από ανθρώπους που ειδικευονται σε προβλήματα πρόσληψης τροφής είναι επένδυση για το μέλλον μας. Ούτε τα λεφτά, ούτε οι καριέρες,ούτε τίποτα δεν μετράει μπροστά στην ψυχική μας ισορροπία. και αυτή θα έρθει, αρκεί να κρατήσεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ. Μην παραδιδεσαι άνευ όρων. "Δούλεψε" όσα σε έχουν παιδέψει ως τώρα και σε έχουν φέρει ως εδώ. Απενοχοποίησε τα. Βγάλτα από το θρόνο τους. Κάντα να μοιάζουν μικρά και παρωχημένα. Βάλε στόχους, έστω και μικρούς.
Σου μιλάω από καρδιάς και έχοντας και εγω η ίδια διατροφική διαταραχή. Καταλαβαίνω τι περνάς και ξέρω από πρώτο χέρι ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Πιστεύω όμως στην προσωπική δύναμη. Εγώ δεν μπόρεσα για πολλά χρόνια να καταπολεμήσω τον εθισμό μου και έφτασα σε αδιεξοδο. Φέτος αποφάσισα να βάλω τέλος αρκετά "βίαια" , κάνοντας επέμβαση και δίνοντάς μου μια μεγάλη σπρωξιά για να σταματήσω την κατηφόρα που είχα πάρει. Μακάρι να τα είχα καταφερει πιο νωρίς να ισορροπήσω και να μη χρειαζόμουν αυτην την ταλαιπωρία. Έχεις χρόνο να σκεφτείς πως θέλεις να είναι η ζωή σου και πως ΝΑ ΜΗΝ είναι.
Να έχεις εμπιστοσύνη, να ζητάς βοήθεια. Και ψηλά το κεφάλι, τίποτα, μα τίποτα δεν είναι τελειωμένη υπόθεση! Για κανέναν μας..

monahoiot μου ειλικρηνα ευχαριστω για το χρονο που μου εχεις αφιερωσει.Εχεις μεγαλο δικιο σε αυτα που λες.Ολη εχουμε δυναμη μεσα αυτο που επιβαλλεται να μαθουμε ειναι να την διαχειριζομαστε προς ωφελος και οχι προς αυτοκαταστροφη μας.Ηζωη σιγουρα θα εχει παντα δυσκολιες το θεμα ειναι να μαθουμε να τις αντιμετωπιζουμε.Δεν μπορω να κατανοησω ομως γιατι 3 χρονια τωρα δεν μπορω να σταθω γερα στα ποδια μου και να το ξεπερασω ενω το θελω...ισως οχι τοσο στην ανορεξια οσο τωρα στην βουλιμια.Δεν ξερω γιατι δεν μπορω να γινω απλα μια νορμαλ κοπελα δεν ζηταω τιποτα αλλο απο το να απελευθεροθω απο τα δεσμα των διαταραχων.Το παλευω αλλα και παλι δεν ειμαι ευχαριστημενη με τον εαυτο μου.Νιωθω πως ειμαι ενα λαθος,ενα αχρηστο ον πανω στην γη,δεν προσφερω τπτ και ταλαιπορω τον εαυτο μου και τους γυρω μου...Οσο για την δικη σου περιπτωση ενα μεγαλο μπραβο που καταφερες να παρεις μια τοσο δυσκολη αποφαση και εκανες την αρχη πιστευω πως ηδη εχεις κανει ενα μεγαλο βημα προς την αποθεραπεια...Ευχομαι οτι καλυτερο ολοψυχα...

Καλημέρα Αντριάννα μου. Διάβασα την ιστορία σου πριν καιρό. Τότε για δικούς μου προσωπικούς λόγους ειχα σταματήσει να γράφω στο φόρουμ. Σήμερα για κάποιο λόγο που δεν ξέρω ποιος είναι στην πραγματικότητα μου ρθε να ξαναγράψω μετά απο καιρό. Γλυκιά μου πόσο με συγκίνησε η ιστορία σου. Εχω περάσει και εγώ απο ανορεξία την ιστορία μου θα τη διαβάσεις στο αντίστοιχο τόπικ και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου όμως τα σημάδια είναι πολλά και με βασανιζουν ακόμα ώρες. Ειναι μακρύς ο δρόμος αλλά οφείλουμε στον ευατό μας να το παλέψουμε έτσι κοριτσάκι. Ολόψυχα σου εύχομαι καλή μου Αντριάννα πολύ σύντομα όλα να είναι ένα μακρινό παρελθόν.

Γλυκια μου χαιρομαι πραγματικα που επεστρεψες στο φορουμ και εγω ειχα διαβασει την ιστορια σου και με ειχε συγκινησει...Πρεπει να το παλεψεις χαρα μου τα πραγματα ειναι δυσκολα ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ για αυτο ας το παλεψουμε.Αν μπορω να κανω το οτιδηποτε για να σε βοηθησω πες το μου θα χαρω πολυ...

Να σαι καλά βρε Αντριάννα μου σε ευχαριστώ για όλα. Κάτι τετοιες στιγμές η αλληλουποστήριξη ειναι πολύ σημαντική και δυστυχώς οι γύρω μας μην εχοντας πάντα ακριβή επίγνωση της κατάστασης δε μπορούν να μας τη δώσουν. Μακάρι μια μέρα όχι πολύ μακρινή να ξεπεράσουμε ότι μας βασανίζει. Εσύ τώρα κούκλα μου σε τι φάση είσαι? Εχουμε αρκετά κοινά στην ιστορία μας με εξαίρεση τη βουλιμία που εγώ δεν την πέρασα παρά μονο υπερφαγία τους τελευταίους μήνες. Αχ πόσος πόνος και δάκρυα ε? Πως τα πας διατροφικά?

Δεν εχω κανει τιποτα ακομα...μην με ευχαριστεις...Λοιπον εμενα πριν 3 εβδομαδες εγινε μια μεγαλη αλλαγη στην ζωη μου(Το μαγδακι το ξερει γιατι εχουμε πολυ στενη επαφη μεσω φαισ).Απο τοτε που δεν εβγαινα καθολου για 6 μηνες απο το σπιτι και αποφασισα να παω στην Μ.Ε.Υ το μαϊο αλλαξαν πολλα μεσα σε 1 ημερα απιστευτο εεε???Γυρνουσα λοιπον πριν 2-3 εβδομαδες απο την Μοναδα και τυχαια συναντησα μια πολυ καλη μου φιλη που ειχα να δω 1 χρονο γτ το αρνουμουν λογω ντροπης που ειχα παρει κιλα,και μας πιανουν τα κλαματα και λεω τελος πρεπει επιτελους να τις δω αφου με αγαπουν οπως ειμαι και ετσι εγινε βγηκαμε.Ενιωσα αλλος ανθρωπος και πανω στην κουβεντα μου εδωσαν κουραγιο και εκει που το μονο χρωμα που υπηρχε στην ζωη μου ηταν το μαυρο ολα αλλαξαν.Ναι χαρη σε αυτες μια μερα πριν αρχισει το σχολειο αποφασισα να παρεβρεθω και να το τελειωσω να πετυχω τους στοχους μου και να συνεχισω την ζωη μου επιτελους.Κτι που μεχρι πριν 2 εβδομαδες μου ηταν αδιανοητο...και ομως πηγα με αλλα παιδια και μονη χωρις να γνωριζω κανενα παιδι και τωρα προσπαθω να προσαρμοστω...Εχω ενα στοχο απο εκει που η μονη σκεψη που κυριαρχουσε το μυαλο μου ηταν το φαγητο και το τι το πως θα το φαω.Δε λεω και τωρα το σκεφτομαι αλλα δεν ειναι αυτοσκοπος μου.Ναι νιωθω πολυ ασχημα με την εικονα μου αλλα προσπαθω να το παλευω οσο μπορω...Οσο για τα διατροφικα το παλευω τα βουλιμικα εχουν καταλαγιασει αλλα η διατροφη μου δεν ειναι ισορροπιμενη...την μια το ριχνω στην πρωτεϊνη για να χασω γρηγορα βαρος την αλλη πλακωνω τα φρουτα...δεν ξερω τι να κανω για να χασω βαρος...Εσυ πως να πας μαρακι μου?

Πωπω Αδριάννα μου δεν ξέρεις πόσο πολύ με συγκινείς με αυτό που έγραψες. Σε ζηλεύω με την καλή έννοια. Σου εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου να κρατήσει και να αποκτήσεις ξανα πίσω τον κοινωνικό σου κύκλο. Εσύ έχεις χρόνο είσαι πολύ νέα. Καλά οχι οτι εμένα με πήρανε τα χρόνια αλλά στα 27 μου και με πολλές πληγές του παρελθόντος να με βασανίζουν μου φαντάζει πιο δύσκολο. Είναι πραγματικά υπερόχο να χεις δίπλα σου φίλους. Οταν βγαίνεις ξεχνιέσαι, δε σκέφτεσαι ούτε φαγητά ούτε τίποτα. Γενικά αμα περνάμε καλά και δε μιζεριάζουμε με το παραμικρό νομίζω ότι ολα θα ήταν καλύτερα.
Νομίζω οτι αυτό που μας τρώει είναι ενδεχομένως η υπερευαισθησία μας απέναντι σε κάποια πραγματα και καταστάσεις που δε μας αφήνουν να δούμε το πραγματικό νόημα της ζωής.
Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι τόσο αισιοδοξη, γεμάτη όνειρα και αυτοπεποίθηση και υπάρχουν και εκείνες οι καταρραμένες μέρεσ που σκέφτομαι συνέχεια τι θα φάω ή τι δε θα φάω, οτι πρέπει να ΜΗΝ πιω νερό γιατί θα παχύνω, τι είναι η ζωή τι είναι ο άνθρωπος. Δάκρυα, μια κουρασμένη ψυχή και μια σκιά στον καθρέφτη. Με το παραμικρό πρόβλημα κλείνω στο καβούκι μου, πέφτω και αρνούμαι να ξανασηκωθώ. Ενα νούμερο της ζυγαριάς είναι ακόμα ικανό να καθορίσει τη μέρα μου. Γλίτωσα από του χάρου τα δόντια πολλές φορές, έφτασα να κάνω ακόμα και καρκινικές εξετάσεις όμως ακόμα εξακολουθεί να με απασχολεί τι θα δείξει η ζυγαριά. Δεν ξέρω βρε Αδριάννα μου πως τα πάω ειλικρινά. Νιώθω λίγο σαν Τζέκιλ και Χαιντ. Σίγουρα εχω ξεφύγει από ακραίες καταστάσεις του παρελθόντος όμως κάποια κόμπλεξ και κατάλοιπα εξακολουθουν να με βασανίζουν.
Πριν 20 μέρες όμως ταξίδεψα. 10 μέρες μακριά από ζυγαριές. Φαγητό μέχρι θανάτου, συναναστροφή με κόσμο, γνωριμία με νέους τόπους. Εκεί έγινε ένα νέο κλικ μέσα μου. Με φρίκη διαπίστωσα οτι σπατάλησα 6 χρόνια από τη ζωή μου (βάζω και τα χρόνια που παχύσαρκη ξεκίνησα να αδυνατίσω). 6 χρόνια φυτοζωώ, έχασα φίλους, δε μπορώ να κάνω σχέση, κατέστρεψα την υγεία μου, πλήγωσα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου τους γονείς μου και κυρίως πλήγωσα εμένα. Ασέλγησα πάνω μου κυριολεκτικά. Πάντα το έβλεπα το χάλι μου και άλλες φορες είπα οχι αλλο όμως αυτή τη φορά το θέλω πιο πολύ από ποτέ. Νιώθω οτι μου τελειώνει ο χρόνος, οτι είναι η τελευταία μου ευκαιρία και δεν πρέπει να την αφήσω. Ξεπέρασα την ανορεξία τουλάχιστον το βασικό της κομμάτι που ήταν η αφαγία και τώρα θέλω απλά να τρώω σαν άνθρωπος χωρίς να παχαίνω με το παραμικρό όπως τώρα, να μην σκέφτομαι το φαγητό συνέχεια και γενικά να πάψει να μου ορίζει τη ζωή.
Ελπίζω αυτή τη φορά να προσπαθήσω μέχρι τέλους. Ο Θεός με έσωσε πολλές φορές. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το ξανακάνει.

Ξέρω πολύ καλά οτι με το φαι μάλλον δε θα ξανααποκτήσω ισορροπημένη σχέση και καλώς η κακώς τα υπερφαγικά θα υπάρχουν. Δεν είμαστε δα και μηχανές ή ρομπότ το θέμα είναι όμως μέσω της διατροφής να αποκαταστήσω την υγεία μου.
Αντε να δούμε αν το καινούριο διατροφολόγιο με βοηθήσει. Πρέπει να δείξω ψυχραιμία γιατί πιστέυω οτι αρχικά θα βάλω και άλλο βάρος. Αν δε λυγίσω στη θέα των έξτρα κιλών θα χω κάνει το πρώτο βήμα.
Εσύ Αντριάννα μου ακολουθείς συγκεκριμένο διατροφολόγιο τώρα ή μόνη σου? Συγνώμη αν ρωτάω κάτι που το χεις ξανααναφέρει αλλά εχω διαβάσει μέσες άκρες κάποια πράγματα και δεν ξέρω αν μου χει ξεφύγει κάτι.
Πάντως να ξέρεις οτι από σήμερα υπάρχει αλλο ένα πρόσωπο που θα ναι πάντα εδώ για σένα. Εχουμε πολλά κοινά βιώματα και αν θες ποτέ να μιλήσεις για το οτιδήποτε εγώ θα μαι εδώ.
Και γερά με τσαμπουκά. Να βγαίνεις και να διασκεδάζεις. Η ζωή είναι ωραία. Ζήσε την

Mα γιατι δεν μπορω να δω την απαντηση:flaming:

δε μπορείς? Ποιος μας σαμποτάρει? Αμα είναι πες μου να στα κάνω κόπι να στα στείλω σε ινμποχ

Αχ Μαρακι μουυυυυυ γλυκοοοοο ποσο χαιρομαι που σε γνωροζωωωω...Ολα αυτα που περιγραφεις μου φαινονται τοσο γνωριμα τοσο οικεια οσο δεν φανταζεσαι.Δεν θα ξεχασω ποτε αυτα τα 2 χρονια απο την ζωη μου που εκανα καθημερινα 4-5 ωρες σκληρη γυμναστικη καθημερινα και ετρωγα 5 γετες ζαμπον γαλοπουλας ημερισιως,που ο διευθυντης του γυμναστηριου ειχε παρει τηλ.στο σπιτι να πει στην μαμα μου πως μαλλον πασχω απο νευρικη ανορεξια,που οι θαμωνες του γυμναστηριου μου ελεγαν σταματα να αδυνατηζεις,που τα βλεμετα του κοσμου ηταν εντρομα και γεματα οικτο οταν επεφταν πανω μου οι γιατροι μου ελεγαν Αντριανα υπαρχει σοβαρη πιθανοτητα να πεθανεις στον υπνπο σου,που παρολη την εξαντληση μου μου συνεχιζα να τρεχω και να τρεχω και πολλα-πολλα αλλα ακομα...μα οσο και ολα αυτα ακουγονται τραγικα τα προτιμω απο την βουλιμια καθως προσωπικα την θεωρω 10000000 φορες πιο επωδυνη απο την ανορεξια.Εμενα με παρακολουθει αυτη η μοναδα http://www.youth-health.gr/gr/index.php
και η διαιτολογος μου ειναι αυτη http://keadd.gr/wb/pages/viografika-...na-kontele.php

μου εχει δωσει εξαιρετικα προγραμματα τα οποια εγω δεν ακουλουθω βεβαια και κανω τα δικα μου αχ μαρακι μου γλυκο ποτε θα ξαναπαρουμε τη ζωη στα χερια μας?

Καλημέρα Αντριάννα μου. Και εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Λυπάμαι βέβαια που έπρεπε να γνωριστούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες αλλά δε λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Το πότε θα πάρουμε τη ζωη στα χέρια μας είναι αυτό ακριβώς το ερώτημα που με κατατρώει και μένα. Εχουμε περάσει πολλά Αντριάννα μου. Βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού και εγώ και εσύ και όμως για κάποιο λόγο είμαστε ακόμα εδώ. Η επάνοδος είναι πολύ δύσκολη και κυρίως το ψυχολογικό κομμάτι. Δε φέυγουν από τη μια μέρα στην άλλη όλα τα κόμπλεξ και όλες οι "αρρώστειες" του παρελθόντος όμως είναι στη δική μας θέληση είτε να κρυφτούμε και άλλο πίσω από το πρόβλημα μας ή να απαλλαγούμε από αυτό στο βαθμό τουλάχιστον που είναι εφικτό γιατί είμαι της άποψης πως κάποιες πληγές, κάποιες αμαρτίες δε θα κλείσουν ποτέ απλά θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές. Εχουμε θέληση έτσι δεν είναι? Για το καλό το δικό μας και των ανθρώπων που μας αγαπούν ας κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια. Μια τελευταία προσπάθεια να διασχίσουμε αυτή την ανηφόρα της ζωής. Δε θα σου πω ψέμματα. Αισθάνομαι μπερδεμένη, φοβισμένη, τρέμω στην ιδέα οτι δε θα μπορέσω να κάνω παιδιά, φοβάμαι, φοβάμαι φοβάμαι και ορισμένες φορες οπισθοχωρώ όμως πρέπει να σταματήσουμε να βολευόμαστε πίσω από το πρόβλημα μας γιατί στην πραγματικότητα αυτό πιστεύω οτι κάνουμε. Κατά βάθος μας βολεύει να κλαιγόμαστε, να μαστε μόνες αποκλεισμένες από την υπόλοιπη κοινωνία. Γι αυτό λοιπόν θα μπει ένα τέλος. Κανόνισε κακομοίρα μου μέχρι το τέλος του 2011 θέλω να πετάμε και το 2012 θα ναι η χρονιά μας.


ΥΓ. Αδριάννα μου επειδή σήμερα εγώ ξεκίνησα το δικό μου πρόγραμμα αν δε σου κάνει κόπο επειδή είδα οτι η δική σου διαιτολόγος εχει πείρα με διατροφικές διαταραχές θα μπορούσες κούκλα μου να μου πεις έτσι να πάρω μια ιδέα και να συγκρίνω με το δικό μου είτε εδώ είτε σε ινμποξ οπως σε βολεύει ετσι πάνω κάτω τι πρόγραμμα διατροφικό έχεις? Το πρόγραμμα αυτό είναι για να σταματήσεις τα υπερφαγικά ή για να χάσεις βάρος. Ασχετα αν το τηρείς ή οχι θα ήθελα αν δε σε πειράζει να πάρω μια ιδέα. Βλέπεις εγώ μένω στην επαρχία και δεν υπάρχει εξειδικευμένοι διαιτολόγοι. ΑΠλά κάνω το σταυρό μου να πέσω σε κάποιον που θα με βοηθήσει.

Μαρακι μου Καλημερα ηθελα και εγω να σου προτεινω να σου στειλω το διαιτολογιο εαν ηθελες,εχω πολλα διαιτολογια και για να αντιμετωπισω την βουλιμια αλλα και για να συντηρησω το βαρος μου και διαιτολογια ακομα οταν ημουν ανορεξικη και οταν δεν ειχα περιοδο.Θα σου στειλω σε γιουτουγιου.Μακαρι μαρακι μου αυτη να ειναι η χρονια μας...Και εγω πιστευω πως once anorexic or boulimic always wanna be anorexic or boulimic...Με λιγα λογια το κουσουρι μενει παντα στο πισω μερος του μυαλου αν μπεις σε αυτο το λουκι και βγεις παντα εκει θα ειναι οσο απαισιοδοξο και αν ακουγεται δεν πιστευω στην ολοκληρωτικη θεραπεια των Δ.Δ. Μπορουμε ομως να νικησουμε σε ενα επιπεδο τους δαιμονες μας ωστε να ζουμε οσο φυσιολογικοτερα γινεται...

Υ.Γ.Εχεις φαϊσμπουκ?Θελεις να μου το στειλεις με προσωπικο μηνυμα?

καλημέρα Αντριάννα μου και πάλι. Ευχαριστώ παρα πολύ για τα διατροφολόγια τώρα τα τσεκάρω και μου φαίνονται εξαιρετικά. Κυρίως βρίσκω εξαιρετικές κάποιες προτάσεις για βραδυνό γιατί σε μένα αρχικά μου χε φιτάξει έτσι να τρώω το ιδιο με μεσημέρι αλλά σε μικρότερη μερίδα αλλά εγώ δεν ήμουν ποτέ να φάω το ιδιο με το μεσημερι. Παντα ακόμα και χοντρή προτιμούσα κάτι πιο ελαφρύ.
Σου στέλνω τώρα και το φεις μου να τα λέμε και από κει.

Που λες ναι ούτε εγώ πιστέυω σε ολοκληρωτική θεράπεια και δεν είναι επειδή απλά επειδή είμαι από τη φύση μου απαισιόδοξη απλά ρεαλιστικά να το δούμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα υπάρχουν οι άσχημες σκέψεις. Θα θεωρήσω όμως προσωπική νίκη να καταφέρω να το δαμάσω στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Με τις οποιες παρασπονδίες, γκέλες κτλ. Δε θέλω να ξαναπεράσω άλλες αγωνίες για το αν εχω νεφρική ανεπάρκεια, καρκίνο ή να κάνω να πηγαίνω μια βδομάδα στην τουαλέτα. Ωρες ώρες σκέφτομαι οτι αν επένδυα οση δύναμη και αυτοσυγκράτηση έδειχνα οταν ημουν ανορεξική και στην επάνοδο θα χα γλιτώσει από πολλά.

geia sas!!
me lene stefania k ime 18...
exo provlima kai den ksero an ime voulimiki. pote stin zoi mou den imoun adinati alla panta ekana athlitismo opote to soma mou itan gimnasmeno kai etsi den ixa provlima stin emfanisi. kapia stigmi paratisa ta sports kai etsi pira poli varos eftasa 93 kila.. akolouthisa diatrofi kai eftasa na ime 70 kila. tora omos oso kai na prospatho ta kila den miononte kano edo kai ena mina diatrofi kai eno oli tin evdomada troo fisiologika kai ligo etsi oste na boro na xano athloume k 2 ores tin imera me treksimo kai vari gia na xano kai molis ftani to savvatokiriako kati me piani kai troo xoris na to elenxo. exo prospathisi polles fores na kano emeto alla den ta kataferno.. exo ftasi pleon se adieksodo kai den ksero ti na kano

Στεφανια μου<εχεις και υπεροχο ονομα>σου εστειλα μνμ...αν θες μπορεις να μου απαντησεις και απο εδω...

su apantisa..:)
euxaristo!!

Ακομα μια νυχτα
Ακομα μια δοκιμασια αντοχων και ψυχικης φθορας
Ακομα μια μαχαιρια στην ηδη υπαρχουσα πληγη που αιμοραγει...
Καθε νυχτα μια καινουρια αρχη
Καθε πρωι μια επαναληψη του χτες...
Καθε νυχτα μια υποσχεση για αλλαγη
Καθε πρωι η αθετηση της...
Αυτες ομως ειναι εδω...καθε νυχτα ειναι εδω...
Εδω να αποτελειωνουν κατι τελειωμενο...
Να θυμιζουν...
Να πονουν...
Να χαραζουν ανεξιτηλα σημαδια...
Να λενε σε καθε εμφανιση τους ¨γιατι¨...
Η φωνη δεν βγαινει πια...
Η κραυγη δεν αντηχει...
Και το ερωτημα εδω ...
Για ποσο ακομα;

Ό,τι γράφεις, το έχω περάσει στο παρελθόν.. Και ακόμη και τώρα που είμαι σε καλύτερο δρόμο, ο τρόμος της επιστροφής στα παλιά λημέρια της απόγνωσης και της εξάρτησης καραδοκεί..
Μη λυγίζεις, dark elf, αλλά ακόμη και αν λυγίσεις , εδώ είμαστε μαζί σου για να μη σπάσεις.. Δεν είσαι μόνη σου σε αυτόν το αγώνα..

Σε ευχαριστω πολυ ειλικρινα!Νιωθω τελειως χαμενη πια...φοβαμαι πως αναζητω κατι που εχει χαθει πια για παντα...αναζητω μια δυναμη,εναν ελεγχο και μια Ανδριανα που πια εχει σβησει και ποτε δεν θα βρω ξανα!Δεν ξερω που βαδιζω πλεον,εχω χασει καθε αχτιδα φωτος που μου φωτειζε τα σκοτεινα μονοπατια,και τωρα βαδιζω στα τυφλα!Ξαναρχισα το σχολειο και τωρα ειμαι δυο μηνες πριν το τελος...δεν ξερω εαν ηταν η σωστη αποφαση η οχι...πια δεν ξερω τι ειναι το σωστο και τι το λαθος...Ψαχνω απεγνωσμενα κατι να ποιαστω,κατι να μου δωσει ελπιδα πως θα τα καταφερω,μα δεν βρισκω τιποτα...απλα κανω κατι που σιχαινομαι...ΥΠΟΜΕΝΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ,ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ.......

Όταν εγώ δεν έβρισκα πια πουθενά νόημα ή στήριγμα να πιαστώ , στρεφόμουν σε αυτούς που νιώθουν για μένα την πιο άδολη αγάπη ακόμη κι αν δεν είχαν ιδέα τι περνούσα ή τι πρόβλημα είχα, στρεφόμουν στους δικούς μου και απομυζούσα όσο πιο πολύ αγάπη μπορούσα.. Ανδριάνα μου, ακόμη κα αν έχεις χάσει μέρος αυτού που νιώθεις ότι είσαι παραγματικά ή ότι θέλεις να γίνεις, υπάρχουν κάποιοι που σε αγαπούν έτσι κι αλλιώς, και στα καλύτερα και στα χειρότερα σου, ακόμη και αν δεν έχουν επίγνωση.. Κάνε τους μια αγκαλιά, δέξου το χάδι τους, δώσε στον εαυτό σου μια στιγμή χαλάρωσης από τις βασανιστικές σκέψεις και για λίγο let it be...

Σε ευχαριστω ειλικρινα εκ βαθεων ψυχης,παντα απο τοτε που εγινα μελος παντα ειχες μια καλη κουβεντα να μου πεις και σε ευχαριστω πολυ γι'αυτο!:):):)