ολα αυτα που θελω να φωναξω, γτ με πνιγουν..

Καλησπερα σας, ειμαι 85 κιλα και εχω 1'72 υψος, και ναι δεν με λες αδυνατη ουτε καν κανονικη, και για μαντεψτε οοο ναι εχω γονεις και αδερφο αδυνατους..και φυσικα σε αυτη τη περιπτωση ξερετε τι ισχυει ' ''θανατος'' στο διαφορετικο', ναι..εγω ειμαι αυτο το διαφορετικο...ημουν το παιδακι που παντα ''επερνε'' ευκολα,που την πρωτη του, διαιτα, του την καναν στο νηπιαγωγιο. Η διαιτα μου τοτε με ειδικους διατροφολογους τουσ γονεισ μου περιελαμβανε 1 γευμα την ημερα και τπτ αλλο...Συχεχισα τη ζωη μου παραλληλα με τον αθλητισμο Το θεμα ειναι οτι ειναι οτι υπηρξα λεπτη στη ζωη μου, ναι το θυμαμαι και το βλεπω στις φωτογραφιες, και ομωσ αν με ρωτησετε ποτε δεν αισθανηκα λεπτη,ποτε δεν με αφησαν να το κανω..και ναι ετρωγα κρυφα γτ πολυ απλα δεν μπορουσα να φαω φανερα,αργοτερα ετρωγα και μου προκαλουσα εμετο,εβγαλαν καλουσ τα δαχτυλα μου, απο το γαστρικο υγρο εμαθα αργοτερα απο το ιντερνετ, και οι γονεις μου ακάθεκτοι η τρομοκρατεια σε ολο της το μεγαλειο,ακομα και τώρα όντας 22 χρονων τρωω κατι και το κρυβω σε ενα σωρο απο χαρτοπετσετες για να εξαφανισω ολα τα αποδεικτικα στοιχεια.. δεν με αγαπαω, για την ακριβεια με μισώ. χανω και περνω 20 κιλα εδω και 4 χρονια συνεχως. Αυτα τα χριστουγγενα θα με βρουν μανταρισμενη, παω για λιποαναροφηση, στο μυαλο μου φανταζει η μονη λυση και ασ μη γελιωμαστε, η μονη λυση για να σηκωθει η ψυχολογια μου απ τα πατωματα που βρισκετε εδω και χρονια..
ευχαριστω για την υπομονη σας,
φιλικα,
Δομινικη

Δομινκη μου η λιποαναρροφηση δεν ειναι λυση(και προπαντων στα κιλα που εισαι).Λιποαναροφηση κανουν οσοι εχασαν τα περιττα κιλα και εχουν τοπικο παχος σε καποια σημεια που θελουν να φυγει.Θα τραβηξεις απιστευτους πονους χωρις λογο.Ακομη και εγχειρηση στο στομαχι να κανεις αν δεν αλλαξεις τροπο σκεψης τα κιλα δεν θα φυγουν.Ουτε η ψυχολογια σου θα αλλαξει και ουτε θα αγαπησεις τον εαυτο σου.Σκεφτηκες να πας σε ενα ψυχολογο να σε βοηθησει?Νομιζω οτι θα σου κανει καλο.Τα κιλα σου δεν ειναι πολλα.Ενας ψυχολογος θα σε βοηθησει απιστευτα να αλλαξεις τροπο σκεψης και τα κιλα θα δεις οτι θα φυγουν ειτε μονη σου ειτε με καποιο διατροφολογο.

Σε ευχαριστω καλη μου που μπηκες στη διαδικασια να μου απαντησεις. Με παρακολουθουσε ψυχολογος, πασχω απο επεισοδιακη υπερφαγια, οταν ημουν πιο μικρη στην εφηβεια ειχα και βουλιμικα επεισοδια..Δεν εχεις ιδεα πωσ με κανουν να αισθανομαι με το σωμα μου, οι γονεισ μου, απο υπερβολικη αγαπη, το ξερω πως δεν ειναι απο κακια,αλλα δεν ξερω αν ξερεις πωσ ειναι αυτο βλεμα,που σε κοιτανε με χαμηλομενα βλεφαρα κουναν το κεφαλι και δειχνουν λυπηση αλλα και απογοητευση..εγω δεν το αντεχω αλλο αυτο, κουραστηκα..απο τοτε που με θυμαμαι ποτε δεν ημουν αρκετα καλη κυριωσ για τον πατερα μου..

Νομιζω οτι το χειροτερο ειναι να μην υπαρχει στηριξη απο αυτους που ειναι γυρω μας. Προσπαθουν να σε βοηθησουν αλλα οχι με το σωστο τροπο.Σε εκαναν να ντρεπεσαι ακομη και να φας(ακομη και οταν πεινας).Νομιζω αν τους μιλησεις θα σου κανει καλο.Και γω εβλεπα τους δικους μου που με κοιτουσαν αλλα στεναχωριουνταν γιατι δεν ειμαι εγω ευτυχισμενη οχι γιατι με λυπουνταν που εβαλα κιλα.Και γω καποτε ημουν 65κιλα με φλατ κοιλια και τωρα που με κοιτω στο καθρεφτη με εσωρουχα δεν με αναγνωριζω αλλα λεω οκ αυτο ειναι το σωμα μου,με αυτο θα "πορευτω" μεχρι να τα χασω σιγα σιγα.Ας μην κοιταμε μονο τα αρνητικα του σωματος μας(πχ τη κυταριτιδα)ας δουμε οτι εχουμε ωραιο στηθος πχ.Στον ψυχολογο πηγαινεις ακομη?Δεν σε βοηθησε?

Πραγματικα μπραβο σου που εχεις καταφερει να απομονώνεις τα θετικα σου απ τα αρνητικα.. χιλια μπραβο :thumbup: Εγω οταν πηγα ψυχολογο ηταν γιατι ειχα κλειστει ενα διαστημα στο δωματιο μου,δεν ανοιγα καν τα παντζουρια και ημουν με ιντερνετ και τηλεοραση, χαθηκα απ τισ παρεεσ μου.. μονο για να πας στι δουλεια εβγαινα εξω κοιμομουν 5-6 ωρα το πρωι και φυσικα αφθονο φαι... και οταν αποφασισα να παω γτ η κατασταση μου οδευε απ το κακο στο χειροτερο μου διεγνωσε καταθληψη και σκαλιζοντασ και επεισοδιακη υπερφαγια μου εγραψε και καποια αντικαταθλιπτικα και κατι για να κοιμαμαι τα βραδια αλλα αυτο σε συνεργασια με εναν ψυχιατρο γτ οι ψυχολογοι δεν μπορουν να γραφουν χαπια.. απλα το κστοσ ηταν μεγαλο και μετα επρεπε να σταματησω μου εβγαινε ο κουκος αηδονι..

Εδω που μπηκες θα βοηθηθεις νομιζω αρκετα.Προσωπικα με βοηθησε πολυ αυτο το φορουμ.Θα βρεις κοριτσια με το ιδιο προβλημα με σενα που καταφεραν να χασουν μεχρι και 50κιλα μονες τους χωρις εγχειρισεις.Εισαι μολις 22χρ και ειναι κριμα να σκεφτεσαι ετσι για τον εαυτο σου.

Σε ευχαριστω παρα πολυ, το ελπιζω...ευχομαι και συ να φτασεις τον στοχο σου, ηδη τα πασ θαυμασια..οι κόποι σου θα ανταμοιφθουν.. :starhit:

Δομινίκη, καταλαβαίνω σχεδόν απόλυτα το πώς αισθάνεσαι. Κι εγώ ανήκω σε οικογένεια που κυνηγά τα περιττά κιλά και τους απέδειξα περίτρανα πως ό,τι και να λέει κανείς, αυτός που θέλει να παχύνει, θα το κάνει με χαρακτηριστική άνεση και ο ίδιος, όταν θελήσει πραγματικά να αδυνατίσει, θα το κάνει επίσης. Όχι με άνεση, αλλά θα το κάνει.
Είμαι φοβητσιάρα, αλλά όχι κατά των επεμβατικών μεθόδων. Δεν ξέρω αν συμβουλεύτηκες ειδικό για τη λιποαναρρόφηση και σου έδωσε το οκ. Αν ναι, κάνε το, αν αυτό σε ανεβάσει ψυχολογικά. Η επιστήμη είναι εδώ για να τη χρησιμοποιήσουμε ως όπλο, αυτό είναι το moto μου. Ευτυχώς τα κιλά σου δεν είναι πολλά. Θα τα χάσεις, όποια μέθοδο και αν ακολουθήσεις. Απλά, σε παρακαλώ πολύ, αν αποφασίσεις οτιδήποτε επεμβατικό, φρόντισε να απευθυνθείς στον καλύτερο των καλυτέρων. Στην αφρόκρεμα και μόνο. Μην ανησυχείς, σκέψου ότι τα κιλά σου είναι πραγματικά λίγα και φρόντισε να ασχοληθείς πιο πολύ με το ψυχολογικό κομμάτι και τις ενδοοικογενειακές σχέσεις. Να είσαι καλά!

Quote:

---

Originally posted by dominiki
Καλησπερα σας, ειμαι 85 κιλα και εχω 1'72 υψος, και ναι δεν με λες αδυνατη ουτε καν κανονικη, και για μαντεψτε οοο ναι εχω γονεις και αδερφο αδυνατους..και φυσικα σε αυτη τη περιπτωση ξερετε τι ισχυει ' ''θανατος'' στο διαφορετικο', ναι..εγω ειμαι αυτο το διαφορετικο...ημουν το παιδακι που παντα ''επερνε'' ευκολα,που την πρωτη του, διαιτα, του την καναν στο νηπιαγωγιο. Η διαιτα μου τοτε με ειδικους διατροφολογους τουσ γονεισ μου περιελαμβανε 1 γευμα την ημερα και τπτ αλλο...Συχεχισα τη ζωη μου παραλληλα με τον αθλητισμο Το θεμα ειναι οτι ειναι οτι υπηρξα λεπτη στη ζωη μου, ναι το θυμαμαι και το βλεπω στις φωτογραφιες, και ομωσ αν με ρωτησετε ποτε δεν αισθανηκα λεπτη,ποτε δεν με αφησαν να το κανω..και ναι ετρωγα κρυφα γτ πολυ απλα δεν μπορουσα να φαω φανερα,αργοτερα ετρωγα και μου προκαλουσα εμετο,εβγαλαν καλουσ τα δαχτυλα μου, απο το γαστρικο υγρο εμαθα αργοτερα απο το ιντερνετ, και οι γονεις μου ακάθεκτοι η τρομοκρατεια σε ολο της το μεγαλειο,ακομα και τώρα όντας 22 χρονων τρωω κατι και το κρυβω σε ενα σωρο απο χαρτοπετσετες για να εξαφανισω ολα τα αποδεικτικα στοιχεια.. δεν με αγαπαω, για την ακριβεια με μισώ. χανω και περνω 20 κιλα εδω και 4 χρονια συνεχως. Αυτα τα χριστουγγενα θα με βρουν μανταρισμενη, παω για λιποαναροφηση, στο μυαλο μου φανταζει η μονη λυση και ασ μη γελιωμαστε, η μονη λυση για να σηκωθει η ψυχολογια μου απ τα πατωματα που βρισκετε εδω και χρονια..
ευχαριστω για την υπομονη σας,
φιλικα,
Δομινικη

---

Καλησπέρα κι απο εμένα συνονόματή μου Δομινίκη!! (ναι ναι, υπάρχει κι άλλη με το ίδιο όνομα, και όχι μόνο!!)
Αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω θα τρόμαζες γλυκειά μου! Πρίν τρία χρόνια περίπου ήμουν κι εγώ σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, με κατάθλιψη, υπερφαγία, ερωτική απογοήτευση και μια στάση για τη ζωή πολύ αρνητική. Όλοι προσπαθούσαν να μου πουν οτι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, εγώ όμως ήμουν τόσο βυθισμένη στην άβυσσο που δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα...Έβλεπα την εικόνα μου στον καθρέφτη, σε φωτογραφίες, στο βλέμμα ενός άντρα που μου άρεσε, και με μισούσα. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετή, οτι ήμουν άσχημη, χοντρή, ανεπιθύμητη και ότι άλλο νιώθει κάποιος που έχει περάσει απο αυτή τη φάση.
Μετά απο πολλές πιέσεις μιας φίλης αποφάσισα να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Εκεί ξεκίνησε ένας αγώνας και μια πάλη μέσα μου για να καταφέρω να βγώ απο την κατάθλιψη που είχα πέσει και να κατανοήσω τους λόγους που ένιωθα έτσι.
Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να παλεύεις με τον εαυτό σου και σίγουρα θέλει πολύ δουλειά κυρίως απο σένα την ίδια, ο ψυχολόγος απλά σου δίνει τα ερεθίσματα...
Απο εκεί λοιπόν ξεκινάνε όλα, απο το τι έχει ο καθένας μας στην ψυχούλα του...Όταν ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα θα δεις την κατάσταση καθαρά όπως είναι και θα νιώσεις πολύ καλύτερα, ακόμα και πρίν χάσεις τα κιλά σου.
Που δεν είναι πολλά, πίστεψέ με, ειδικά για το ύψος σου... Και σίγουρα γλυκειά μου η λιποαναρρόφηση δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα...Χάσε πρώτα τα κιλά που θέλεις, έστω και με αργό ρυθμό, έτσι δεν θα τα ξαναπάρεις ποτέ...Και μετά αν κάτι δεν σου αρέσει στο σώμα σου κάνε και κάποια επέμβαση...
Αν και είσαι ακόμα πολύ νέα και θα δεις οτι θα αλλάξει τελείως η εικόνα σου...
Ελπίζω να μην σε ζάλισα συνονόματη :wink1:
Φιλάκια πολλά κι ελπίζω να μπαίνεις εδώ συχνά να τα λέμε.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Δομινίκη, καταλαβαίνω σχεδόν απόλυτα το πώς αισθάνεσαι. Κι εγώ ανήκω σε οικογένεια που κυνηγά τα περιττά κιλά και τους απέδειξα περίτρανα πως ό,τι και να λέει κανείς, αυτός που θέλει να παχύνει, θα το κάνει με χαρακτηριστική άνεση και ο ίδιος, όταν θελήσει πραγματικά να αδυνατίσει, θα το κάνει επίσης. Όχι με άνεση, αλλά θα το κάνει.
Είμαι φοβητσιάρα, αλλά όχι κατά των επεμβατικών μεθόδων. Δεν ξέρω αν συμβουλεύτηκες ειδικό για τη λιποαναρρόφηση και σου έδωσε το οκ. Αν ναι, κάνε το, αν αυτό σε ανεβάσει ψυχολογικά. Η επιστήμη είναι εδώ για να τη χρησιμοποιήσουμε ως όπλο, αυτό είναι το moto μου. Ευτυχώς τα κιλά σου δεν είναι πολλά. Θα τα χάσεις, όποια μέθοδο και αν ακολουθήσεις. Απλά, σε παρακαλώ πολύ, αν αποφασίσεις οτιδήποτε επεμβατικό, φρόντισε να απευθυνθείς στον καλύτερο των καλυτέρων. Στην αφρόκρεμα και μόνο. Μην ανησυχείς, σκέψου ότι τα κιλά σου είναι πραγματικά λίγα και φρόντισε να ασχοληθείς πιο πολύ με το ψυχολογικό κομμάτι και τις ενδοοικογενειακές σχέσεις. Να είσαι καλά!

---

Καλη μου αβα.. σε ευχαριστω που μπηκες στη διαδικασια να μου απαντησεις, τα λογια σου ειναι πολυ ενθαρρυντικά για την ψυχολογια μου.. ευτυχως για την λιποαναρρόφηση εχω ενημερωθεί πληρως, και εχς παει στην καλυτερη γιατρο της θεσσαλονικης..πραγματικα με βοηθαν πολυ τα λογια σας και με συγκινουν..να στε καλα..

Quote:

---

Originally posted by mendom76

Quote:

---

Originally posted by dominiki
Καλησπερα σας, ειμαι 85 κιλα και εχω 1'72 υψος, και ναι δεν με λες αδυνατη ουτε καν κανονικη, και για μαντεψτε οοο ναι εχω γονεις και αδερφο αδυνατους..και φυσικα σε αυτη τη περιπτωση ξερετε τι ισχυει ' ''θανατος'' στο διαφορετικο', ναι..εγω ειμαι αυτο το διαφορετικο...ημουν το παιδακι που παντα ''επερνε'' ευκολα,που την πρωτη του, διαιτα, του την καναν στο νηπιαγωγιο. Η διαιτα μου τοτε με ειδικους διατροφολογους τουσ γονεισ μου περιελαμβανε 1 γευμα την ημερα και τπτ αλλο...Συχεχισα τη ζωη μου παραλληλα με τον αθλητισμο Το θεμα ειναι οτι ειναι οτι υπηρξα λεπτη στη ζωη μου, ναι το θυμαμαι και το βλεπω στις φωτογραφιες, και ομωσ αν με ρωτησετε ποτε δεν αισθανηκα λεπτη,ποτε δεν με αφησαν να το κανω..και ναι ετρωγα κρυφα γτ πολυ απλα δεν μπορουσα να φαω φανερα,αργοτερα ετρωγα και μου προκαλουσα εμετο,εβγαλαν καλουσ τα δαχτυλα μου, απο το γαστρικο υγρο εμαθα αργοτερα απο το ιντερνετ, και οι γονεις μου ακάθεκτοι η τρομοκρατεια σε ολο της το μεγαλειο,ακομα και τώρα όντας 22 χρονων τρωω κατι και το κρυβω σε ενα σωρο απο χαρτοπετσετες για να εξαφανισω ολα τα αποδεικτικα στοιχεια.. δεν με αγαπαω, για την ακριβεια με μισώ. χανω και περνω 20 κιλα εδω και 4 χρονια συνεχως. Αυτα τα χριστουγγενα θα με βρουν μανταρισμενη, παω για λιποαναροφηση, στο μυαλο μου φανταζει η μονη λυση και ασ μη γελιωμαστε, η μονη λυση για να σηκωθει η ψυχολογια μου απ τα πατωματα που βρισκετε εδω και χρονια..
ευχαριστω για την υπομονη σας,
φιλικα,
Δομινικη

---

Καλησπέρα κι απο εμένα συνονόματή μου Δομινίκη!! (ναι ναι, υπάρχει κι άλλη με το ίδιο όνομα, και όχι μόνο!!)
Αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω θα τρόμαζες γλυκειά μου! Πρίν τρία χρόνια περίπου ήμουν κι εγώ σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, με κατάθλιψη, υπερφαγία, ερωτική απογοήτευση και μια στάση για τη ζωή πολύ αρνητική. Όλοι προσπαθούσαν να μου πουν οτι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, εγώ όμως ήμουν τόσο βυθισμένη στην άβυσσο που δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα...Έβλεπα την εικόνα μου στον καθρέφτη, σε φωτογραφίες, στο βλέμμα ενός άντρα που μου άρεσε, και με μισούσα. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετή, οτι ήμουν άσχημη, χοντρή, ανεπιθύμητη και ότι άλλο νιώθει κάποιος που έχει περάσει απο αυτή τη φάση.
Μετά απο πολλές πιέσεις μιας φίλης αποφάσισα να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Εκεί ξεκίνησε ένας αγώνας και μια πάλη μέσα μου για να καταφέρω να βγώ απο την κατάθλιψη που είχα πέσει και να κατανοήσω τους λόγους που ένιωθα έτσι.
Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να παλεύεις με τον εαυτό σου και σίγουρα θέλει πολύ δουλειά κυρίως απο σένα την ίδια, ο ψυχολόγος απλά σου δίνει τα ερεθίσματα...
Απο εκεί λοιπόν ξεκινάνε όλα, απο το τι έχει ο καθένας μας στην ψυχούλα του...Όταν ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα θα δεις την κατάσταση καθαρά όπως είναι και θα νιώσεις πολύ καλύτερα, ακόμα και πρίν χάσεις τα κιλά σου.
Που δεν είναι πολλά, πίστεψέ με, ειδικά για το ύψος σου... Και σίγουρα γλυκειά μου η λιποαναρρόφηση δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα...Χάσε πρώτα τα κιλά που θέλεις, έστω και με αργό ρυθμό, έτσι δεν θα τα ξαναπάρεις ποτέ...Και μετά αν κάτι δεν σου αρέσει στο σώμα σου κάνε και κάποια επέμβαση...
Αν και είσαι ακόμα πολύ νέα και θα δεις οτι θα αλλάξει τελείως η εικόνα σου...
Ελπίζω να μην σε ζάλισα συνονόματη :wink1:
Φιλάκια πολλά κι ελπίζω να μπαίνεις εδώ συχνά να τα λέμε.

---

Καλη μου Δομινικη, ενα πραγμα που δεν θα θελα να 'λαξω ποτε ειναι το ονομα μου..νομιζω οτι συμφωνεις και συ:starhit: . εχω περασει τη φαση σου, ειμαι πολυ καλυτερα τωρα δεν το συζητω αλλα υπαρχουν πραγματα που με πονανε, πραγματα που δεν θελω αλλο να τα σκεφτομαι πριν κοιμηθω και να μην με περνει ο υπνος.. θελω να παψω να περναω τρεχοντας μπροστα απ τους καθρεφτες για να μην ριξω ριξω ουτε μια ματια στο ειδωλο μου..δεν θελω να βλεπω τα μαγουλα μου, το προγουλι μου τα πλαινα μου το πωπω μου και τα σιχαμενα μπρατσα και μπουτια μου στισ φωτογραφιες μου.. τα χω χασει τοσες πολλες φορες και εχουν ξαναγυρισει αλλεσ τοσες..το ξερω οτι ειναι θεμα 20 κιλων δεν ειναι και παρα πολλα..ομως δεν ειναι και λιγα και το κυριοτερο τα ξαναπερνω ολα συνεχεια..γι αυτο θα χασω τα 10 και τα υπολοιπα λιποαναροφηση, τωρα πρεπει που ειμαι μικρη και το σωμα μου αμεσως θα επανακαμψει αν μεγαλωσω πολυ το σωμα μου δεν θατο δεχτει το ιδιο.. ευχομαι να εχουμε την ευκαιρια να τα λεμε, σε ευχαριστω που μοιραστικες τα δικα σου βιωματα μαζι μου..

φιλακια,
δομινικη

Αφού το έχεις πάρει απόφαση λοιπόν να το κάνεις, απλά ψάξε το πολύ ώστε να απευθυνθείς στον καλύτερο ειδικό ώστε να σε προσέξει ιδιαίτερα. Ελπίζω όλα να σου πάνε καλά απο δω και πέρα και να γίνεις όσο όμορφη θέλεις ώστε να νιώσεις όπως ονειρεύεσαι κοριτσάκι...
Εμείς θα τα λέμε απο δω μέσα για να μοιραζόμαστε και τα νέα μας!!
Φιλάκια πολλά!!! :grin:

Quote:

---

Originally posted by mendom76
Αφού το έχεις πάρει απόφαση λοιπόν να το κάνεις, απλά ψάξε το πολύ ώστε να απευθυνθείς στον καλύτερο ειδικό ώστε να σε προσέξει ιδιαίτερα. Ελπίζω όλα να σου πάνε καλά απο δω και πέρα και να γίνεις όσο όμορφη θέλεις ώστε να νιώσεις όπως ονειρεύεσαι κοριτσάκι...
Εμείς θα τα λέμε απο δω μέσα για να μοιραζόμαστε και τα νέα μας!!
Φιλάκια πολλά!!! :grin:

---

Εννοειται πως θα τα λεμε, και στο ψηατ να μπαινουμε να μιλαμε πιο αμεσα..:starhit:

Δομινίκη το σκέφτηκα πολύ αν είναι να σου απαντήσω γιατί ίσως να μήν ξέρω πολλά για το θέμα σου και να καταλήξω να σε συγχίσω, οπότε σε παρακαλώ συγχώρεσέ με εκ των προτέρων....

Επειδή μεγάλωσα κι εγώ σε μία οικογένεια όπου η καταπίεση ήταν παρούσα στην καθημερινή ζωή μας, κι επειδή οι γονείς μου με είχαν πείσει πως ό,τι έκαναν ή έλεγαν ήταν "για το καλό μου", έμαθα λοιπόν κι εγώ πως η αυτοκαταστροφή είναι ένας φυσιολογικός τρόπος ν'αντιμετωπίζει κανείς τα προβλήματά του.
Έχασα 15 κιλά και ξαναπήρα 20 μέσα σε 4 χρόνια κι εγώ, επί δύο φορές, με το απλό μοτίβο: παρατάω σχολή -γυρίζω σπίτι = τρώω για να μη μιλήσω και αρχίσει καβγάς, πιάνω σχολή- μένω μόνη= τρώω σαν άνθρωπος ή και καθόλου απο αντίδραση.

Αν έχω μία συμβουλή να σου δώσω, είναι να απομακρυνθείς απο τους γονείς σου. Είτε να φύγεις απο το σπίτι, είτε να γίνουν τα αυτιά σου μπαινάκης βγαινάκης, δέν ξέρω πως αλλιώς, αλλά θα σε βοηθήσει παρα πολύ. Κι αυτό για να ξαναμάθεις πώς να περπατάς, πώς να νιώθεις, πώς να υπερασπίζεις τον εαυτό σου κλπ.

Ο τίτλος του ποστ σου είναι "ολα αυτά που θέλω να φωνάξω γιατί με πνίγουν" λες όμως "Δεν εχεις ιδεα πωσ με κανουν να αισθανομαι με το σωμα μου, οι γονεισ μου, απο υπερβολικη αγαπη, το ξερω πως δεν ειναι απο κακια". Επέτρεψε στον εαυτό σου να θυμώσει μία φορά με τους γονείς σου.
Είμαστε μία πουριτανική κοινωνία που αποθαρρύνει την έκφραση θυμού, αλλά ο θυμός και η οργή είναι φυσιολογικότατα συναισθήματα, έτσι κι εσύ αντί να τα καταπιεζεις μέσα σου, πες για μία φορα πώς είναι να είσαι εσύ με τους γονείς σου..
Κι εμένα μου πήρε 20 χρόνια μέχρι να τολμήσω να εκστομίσω -γιατί το σκεφτόμουν χρόνια- πώς ναι, τελικά η μάνα μου δέν ήθελε παιδιά και ετσι φάγαμε την παπάρα όλοι. Δέν επέτρεπα να μιλήσω έτσι μην τυχόν και προσβάλω τη μάνα μου που αναμφίβολα με αγαπάει, έχει όμως τα ζητήματά της κι έτσι έχω κι εγώ δικαίωμα να απογοητεύομαι -τουλάχιστο- με αυτά, εφόσον με επηρέασαν άμεσα.

Ελπίζω να σ'επηρρέασα έστω και λίγο θετικά. :)
Καλή συνέχεια!

Quote:

---

Originally posted by karol_E
Δομινίκη το σκέφτηκα πολύ αν είναι να σου απαντήσω γιατί ίσως να μήν ξέρω πολλά για το θέμα σου και να καταλήξω να σε συγχίσω, οπότε σε παρακαλώ συγχώρεσέ με εκ των προτέρων....

Επειδή μεγάλωσα κι εγώ σε μία οικογένεια όπου η καταπίεση ήταν παρούσα στην καθημερινή ζωή μας, κι επειδή οι γονείς μου με είχαν πείσει πως ό,τι έκαναν ή έλεγαν ήταν "για το καλό μου", έμαθα λοιπόν κι εγώ πως η αυτοκαταστροφή είναι ένας φυσιολογικός τρόπος ν'αντιμετωπίζει κανείς τα προβλήματά του.
Έχασα 15 κιλά και ξαναπήρα 20 μέσα σε 4 χρόνια κι εγώ, επί δύο φορές, με το απλό μοτίβο: παρατάω σχολή -γυρίζω σπίτι = τρώω για να μη μιλήσω και αρχίσει καβγάς, πιάνω σχολή- μένω μόνη= τρώω σαν άνθρωπος ή και καθόλου απο αντίδραση.

Αν έχω μία συμβουλή να σου δώσω, είναι να απομακρυνθείς απο τους γονείς σου. Είτε να φύγεις απο το σπίτι, είτε να γίνουν τα αυτιά σου μπαινάκης βγαινάκης, δέν ξέρω πως αλλιώς, αλλά θα σε βοηθήσει παρα πολύ. Κι αυτό για να ξαναμάθεις πώς να περπατάς, πώς να νιώθεις, πώς να υπερασπίζεις τον εαυτό σου κλπ.

Ο τίτλος του ποστ σου είναι "ολα αυτά που θέλω να φωνάξω γιατί με πνίγουν" λες όμως "Δεν εχεις ιδεα πωσ με κανουν να αισθανομαι με το σωμα μου, οι γονεισ μου, απο υπερβολικη αγαπη, το ξερω πως δεν ειναι απο κακια". Επέτρεψε στον εαυτό σου να θυμώσει μία φορά με τους γονείς σου.
Είμαστε μία πουριτανική κοινωνία που αποθαρρύνει την έκφραση θυμού, αλλά ο θυμός και η οργή είναι φυσιολογικότατα συναισθήματα, έτσι κι εσύ αντί να τα καταπιεζεις μέσα σου, πες για μία φορα πώς είναι να είσαι εσύ με τους γονείς σου..
Κι εμένα μου πήρε 20 χρόνια μέχρι να τολμήσω να εκστομίσω -γιατί το σκεφτόμουν χρόνια- πώς ναι, τελικά η μάνα μου δέν ήθελε παιδιά και ετσι φάγαμε την παπάρα όλοι. Δέν επέτρεπα να μιλήσω έτσι μην τυχόν και προσβάλω τη μάνα μου που αναμφίβολα με αγαπάει, έχει όμως τα ζητήματά της κι έτσι έχω κι εγώ δικαίωμα να απογοητεύομαι -τουλάχιστο- με αυτά, εφόσον με επηρέασαν άμεσα.

Ελπίζω να σ'επηρρέασα έστω και λίγο θετικά. :)
Καλή συνέχεια!

---

Καλη μου Καρολ, χαιρομαι π καταλαβαινεις πως νιωθω. δεν γινεται και πολυ συχνα αυτο στη ζωη μου,δυστυχως.. Καλη μου εγω ειχα 2 γονεις που ηταν απο πανω μου μια ζωη,κυριως ο πατερας μου λογο του αθλητισμου, ημουν μια καλη αθλητρια και ο πατερας μου ετρεχε συνεχωσ για μενα με ζυγιζε συνεχεια, τρομος μηπως παρω κιλα.. οταν σταματησα δεν μπορουσε ποια να με ελενχει, ημουν πια 18 σε μια σχολη που την διαλεξαν για μενα και που συχαίνομαι..Οταν προσπαθω να του μιλησω για το πως ''καταντησα'' ετσι, και προσπαθω να του πω οτι εχεις μεριδιο σ αυτο που ειμαι, δεν εχεισ ιδεα τι γινεται, μου λεει ''πως δεν εκανε τπτ λαθος, και πως αυτος με ετρεχε στα καλυτερα, και για το καλο μου με πιεζε να μην φαω και με μαλωνε και με τιμωρουσε και γω φταιω που τα σκατωσα ολα, και μετα μου λεει να χαθω μπροστα απο τα ματια του που δεν μπορω να αναλαβω τις ευθυνες των πραξεων μου και τις χρεωνω σ αυτον'' τωρα πες μου τη συζητηση μπορω να κανω μ αυτον τον ανθρωπο.. η μαμα μου παλι το δεχεται λεει ναι φταιξαμε,εκ διαμετρου αντιθετως χαρακτηρας απ τον πατερα μου την λατρευω, δεν μου κοπανησε ποτε αυτα που εκανε για μενα, ο μπαμπας μου ετρεξε πολυ για μενα στο κομματι του αθλητισμου και φροντιζει να μου το υπενθυμίζει καθε μερα. Εχω θυμωσει πολυ μαζι του καθε φορα που παμε να κανουμε μια συζητηση καταλιγουμε να μαλωνουμε και αυτο μου χει διδαξει να μην συζηταω μαζι του ποτε..δεν εχει απλα νοημα..
συγγνωμη αν σε κουρασα και σε ευχαριστω που μοιραστηκεσ μαζι μου τις δικες σου σκεψεις, ευχομαι να τα λεμε,
φιλια
δομινικη

Δομινίκη μου, θα προσπαθήσω να σε βάλω για λίγο στη θέση των γονέων, με σκοπό να κατανοήσεις καλύτερα τη συμπεριφορά τους. Είναι ευκολότερο να συγχωρούμε, όταν καταλαβαίνουμε το γιατί κάποιος επιλέγει μία συμπεριφορά.
Οι γονείς αγαπούν το παιδί τους αδιαπραγμάτευτα και ατελείωτα, χωρίς όρους και συμφωνίες. Από τη στιγμή της σύλληψής του κιόλας κάνουν όνειρα γι' αυτό. Εδώ είναι και το "πρόβλημα". Μερικές φορές τα όνειρα του γονέα δεν ταυτίζοναι με αυτά του παιδιού και αρχίζουν οι διαφωνίες. Το παιδί, από την εφηβική του κιόλας ηλικία θα αντιδράσει, όπως είναι και το φυσικό, στην αυταρχική γονεική συμπεριφορά. Ο γονέας με τη σειρά του θα αυξήσει την πίεση, για να πατάξει την αυθάδη συμπεριφορά και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.
Ο πατέρας σου αγαπάει τον αθλητισμό και από ότι κατάλαβα σε ώθησε να ασχοληθείς από μικρή με αυτόν. Ως εδώ όλα καλά. Με τον αθλητισμό το παιδί αποκτά υγεία, ομορφιά, πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης και αποφεύγει άλλα μονοπάτια, που μπορεί να αποβούν μοιραία, πχ ναρκωτικά κλπ. Ο κάθε πατέρας θέλει να του παινεύουν το παιδί του για την αξιοσύνη του για την ομορφιά του, για όλες του τις χάρες και να καμαρώνει. Θέλει, επίσης, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το καλοπαντρέψει, για να πει μέσα του ότι οι κόποι του δικαιώθηκαν, ότι η αποστολή του τελείωσε και ότι από δω και πέρα μπορεί να ησυχάσει.
Μέχρι στιγμής δε σφάλλει, κάνει αυτά που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Το θέμα είναι στον τρόπο του. Μερικές φορές όλοι οι άνθρωποι γινόμαστε άγαρποι, ιδίως όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα κάποιου που αγαπάμε πολύ.
Σκέψου τα όλα αυτά και προσπάθησε να τον καταλάβεις. Το κίνητρό του είναι η αγάπη και η έγνοια του για σένα. Σκέφτομαι ότι ίσως και να βοηθούσε την κατάσταση μία συζήτηση μεταξύ ενηλίκων. Όχι μουτράκια και φωνές και αφορισμοί. Κατάλαβες τι εννοώ.. Με οδηγό την αγάπη μπορούμε να κινήσουμε βουνά.

ʼβα προσωπικά διαφωνώ μαζί σου, διότι το γεγονός ότι ο "τρόπος του είναι άγαρμπος" δέν δικαιολογεί τίποτα και δεν τον απαλλάσσει απο τις ευθύνες του. Προσωπικά μου πήρε 1 χρόνο ψυχανάλυση και μία σχέση με έναν πολύ βίαιο άνθρωπο για να καταλάβω επιτέλους πως το "έλα μωρέ, ο τρόπος του είναι έτσι, κατα τ'άλλα είναι καλό παιδί" δεν περνάει και δεν πρέπει να περνάει σε κανέναν. Με το να το λέμε είναι σαν να λέμε "δεν με πειράζει που δε με σέβεται, γιατί [μ'αρέσει να] φαντάζομαι πως το κάνει απο καλοσύνη". Όχι, αν υπάρχει κατι που μας προσβάλλει ή μας ενοχλεί ανεξάρτητα απο τό πόσο αγαπιόμαστε μ'αυτόν που το κάνει, οφείλουμε στον εαυτό μας να πούμε, "σταμάτα, με προσβάλλεις". Εννοείται αν μας αγαπά περισσότερο απο τον εγωισμό του θα το σταματήσει γιατί δέ θέλει να μας προσβάλλει. Συγνώμη αν είμαι κάπως απότομη αλλά οι πληγές είναι νωπες, δε μου φταίς εσύ.

Αγάπη δεν έιναι να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι μια χαρά, ουτε να βλέπουμε τα θετικά στον άλλο. Γιατί και τα αρνητικά θα δούμε, και τα ελαττώματα, και θα τα αγαπήσουμε κι αυτά μαζί, γιατί ο άνθρωπος είναι ολόκληρος με τα καλά του και με τα κακά του και δέν μπορούμε να διαλέξουμε πώς τον θέλουμε για να τον αγαπήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί προφανώς δεν μας το έμαθε κανείς, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί ν'αρχίσουμε από μας.

Δομινίκη καταλαβαίνω όντως πως νιώθεις. Να σου πω κι εγώ λοιπόν: όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα στα ΤΕΙ, αλλά οι γονείς μου εξοργίστηκαν και με έστειλαν στο εξωτερικό. (εγώ ήθελα να παω στο ΤΕΙ). Την πρώτη σχολή την παράτησα, γιατί ήταν άθλια, και οι γονείς μου σοκαρίστηκαν και μου βρήκαν μίαν άλλη σχολή λέγοντας ψέματα σε όλους πως είμαι ακόμη στην πρώτη. Θυμάμαι τότε η μάνα μου με έπαιρνε τηλέφωνο, και με ρωτούσε "στο Δημήτρη τό'πες;" με εμφανή θυμό και ντροπή στη φωνή, κι εγώ της έλεγα "ο Δημήτρης είναι ο καλύτερός μου φίλος και δέν πρόκειται να του πώ ψέματα." και εκείνη έλεγε, "μακάρι να σε αγαπά ακόμα και με τις αποτυχίες σου στην πλάτη σου" μες στην ειρωνία όπως καταλαβαίνεις.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν αφού ήμουν καταμεσής της ψυχανάλυσης και είχα αρχίσει να σκέφτομαι πιο ανεξάρτητα, μου ζήτησαν να πάω στους συγγενείς και να πώ αυτοπροσώπως τα ψέματα που τους είχαν πει αυτοί, ότι τάχα ήμουν στον 3ο χρόνο της σχολής, ότι ήμουν πολυ επιτυχημένη, πρώτη μαθήτρια, κι ότι με κυνηγούσαν επαγγελματίες για να δουλέψω γι'αυτούς. Τότε γέλασα, και είπα, "δεν μπορώ να πώ τίποτε απο αυτά. Είμαι περήφανη για τις αποτυχίες μου και για το ότι παράτησα τη σχολή και για το ότι άρχισα ψυχίατρο και για το ότι παίρνω αντικαταθληπτικά". Περιττό να σου πω το σοκ, γιατί νόμιζαν πως με τόσες προσβολές δεν είχα πια δική μου φωνή και θα έλεγα ναι σε ότι μου πουν. Απο τότε έχουν αρχίσει σιγά να καταλαβαίνουν.. Η άποψή μου είναι, αυτοί θέλουν την τέλεια οικογένεια, εγώ όμως θέλω να είμαι καλά, οπότε θα πάρω αυτόν τον δρόμο, κι αν θέλουν ας με υποστηρίξουν, αν όχι, πρόβλημά τους, δε θα σκάσουμε πάλι..

Πώς νιώθεις γι'αυτά; Θέλω να σου δώσω δύναμη και να μή νιώθεις εγκλωβισμένη, μπορείς να βγείς και έχει έξω ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν και θα σε φυλάνε.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Δομινίκη μου, θα προσπαθήσω να σε βάλω για λίγο στη θέση των γονέων, με σκοπό να κατανοήσεις καλύτερα τη συμπεριφορά τους. Είναι ευκολότερο να συγχωρούμε, όταν καταλαβαίνουμε το γιατί κάποιος επιλέγει μία συμπεριφορά.
Οι γονείς αγαπούν το παιδί τους αδιαπραγμάτευτα και ατελείωτα, χωρίς όρους και συμφωνίες. Από τη στιγμή της σύλληψής του κιόλας κάνουν όνειρα γι' αυτό. Εδώ είναι και το "πρόβλημα". Μερικές φορές τα όνειρα του γονέα δεν ταυτίζοναι με αυτά του παιδιού και αρχίζουν οι διαφωνίες. Το παιδί, από την εφηβική του κιόλας ηλικία θα αντιδράσει, όπως είναι και το φυσικό, στην αυταρχική γονεική συμπεριφορά. Ο γονέας με τη σειρά του θα αυξήσει την πίεση, για να πατάξει την αυθάδη συμπεριφορά και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.
Ο πατέρας σου αγαπάει τον αθλητισμό και από ότι κατάλαβα σε ώθησε να ασχοληθείς από μικρή με αυτόν. Ως εδώ όλα καλά. Με τον αθλητισμό το παιδί αποκτά υγεία, ομορφιά, πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης και αποφεύγει άλλα μονοπάτια, που μπορεί να αποβούν μοιραία, πχ ναρκωτικά κλπ. Ο κάθε πατέρας θέλει να του παινεύουν το παιδί του για την αξιοσύνη του για την ομορφιά του, για όλες του τις χάρες και να καμαρώνει. Θέλει, επίσης, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το καλοπαντρέψει, για να πει μέσα του ότι οι κόποι του δικαιώθηκαν, ότι η αποστολή του τελείωσε και ότι από δω και πέρα μπορεί να ησυχάσει.
Μέχρι στιγμής δε σφάλλει, κάνει αυτά που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Το θέμα είναι στον τρόπο του. Μερικές φορές όλοι οι άνθρωποι γινόμαστε άγαρποι, ιδίως όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα κάποιου που αγαπάμε πολύ.
Σκέψου τα όλα αυτά και προσπάθησε να τον καταλάβεις. Το κίνητρό του είναι η αγάπη και η έγνοια του για σένα. Σκέφτομαι ότι ίσως και να βοηθούσε την κατάσταση μία συζήτηση μεταξύ ενηλίκων. Όχι μουτράκια και φωνές και αφορισμοί. Κατάλαβες τι εννοώ.. Με οδηγό την αγάπη μπορούμε να κινήσουμε βουνά.

---

Aβα μου, καταλαβαινω απολυτα, το μηνυμα που θες να μου περασεις, να ξεκαθαρίσω κατι ,τους αγαπαω τους γονεις μου, ιιισωσ λιγο παραπανω τη μανουλα μου, δεν μπορω να το κρυψω:smirk:.. Και οτι με λατρευουν καταλαβαινω και οοολα..απλα εχουν γινει λαθοι, ολοι οι γονεισ κανουν, απλα επειδη ειμαι ευαισθητο παιδι δεν ηθελα με τπτ να τους απογοητευω πουθενα..Οταν λοιπον με κοιτουσε ο πατερας μου και μου λεγε με περιλυπο υφος ''πως εγινες ετσι βρε κοπελα μου'' , οπως καταλαβαινεις, εβαζα τα κλαματα και κλεινομουν στον εαυτο μου,πονουσε πολυ που δεν ημουν αρκετα καλη.. Γιατι να με πιεζουν τοσο πολυ απο μικρη με τα κιλα, γιατι να τ ακουω ακομα και οταν δεν ειχα προβλημα και ημουν αδυνατη, γιατι παντα να μετραν τις μπουκιες μου αφου ειχα τοσα καλα σαν παιδι γτ να στεκονται στο ενα ασχημο. Ολα αυτα τα ερωτηματα γλυκεία μου με τρωνε..δεν το θελω αλλα συμβαινει... εγω τους καταλαβαινω, εγω ολους να τουσ καταλαβω, αλλα εμενα ποιος θα με καταλαβει??
δυστυχως δεν ειμαι απ αυτους που η κριτικη τετοιου τυπου τους δυναμωνει και τους πεισμώνει, με κανει απλως χειροτερη..

Quote:

---

Originally posted by karol_E
ʼβα προσωπικά διαφωνώ μαζί σου, διότι το γεγονός ότι ο "τρόπος του είναι άγαρμπος" δέν δικαιολογεί τίποτα και δεν τον απαλλάσσει απο τις ευθύνες του. Προσωπικά μου πήρε 1 χρόνο ψυχανάλυση και μία σχέση με έναν πολύ βίαιο άνθρωπο για να καταλάβω επιτέλους πως το "έλα μωρέ, ο τρόπος του είναι έτσι, κατα τ'άλλα είναι καλό παιδί" δεν περνάει και δεν πρέπει να περνάει σε κανέναν. Με το να το λέμε είναι σαν να λέμε "δεν με πειράζει που δε με σέβεται, γιατί [μ'αρέσει να] φαντάζομαι πως το κάνει απο καλοσύνη". Όχι, αν υπάρχει κατι που μας προσβάλλει ή μας ενοχλεί ανεξάρτητα απο τό πόσο αγαπιόμαστε μ'αυτόν που το κάνει, οφείλουμε στον εαυτό μας να πούμε, "σταμάτα, με προσβάλλεις". Εννοείται αν μας αγαπά περισσότερο απο τον εγωισμό του θα το σταματήσει γιατί δέ θέλει να μας προσβάλλει. Συγνώμη αν είμαι κάπως απότομη αλλά οι πληγές είναι νωπες, δε μου φταίς εσύ.

Αγάπη δεν έιναι να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι μια χαρά, ουτε να βλέπουμε τα θετικά στον άλλο. Γιατί και τα αρνητικά θα δούμε, και τα ελαττώματα, και θα τα αγαπήσουμε κι αυτά μαζί, γιατί ο άνθρωπος είναι ολόκληρος με τα καλά του και με τα κακά του και δέν μπορούμε να διαλέξουμε πώς τον θέλουμε για να τον αγαπήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί προφανώς δεν μας το έμαθε κανείς, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί ν'αρχίσουμε από μας.

Δομινίκη καταλαβαίνω όντως πως νιώθεις. Να σου πω κι εγώ λοιπόν: όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα στα ΤΕΙ, αλλά οι γονείς μου εξοργίστηκαν και με έστειλαν στο εξωτερικό. (εγώ ήθελα να παω στο ΤΕΙ). Την πρώτη σχολή την παράτησα, γιατί ήταν άθλια, και οι γονείς μου σοκαρίστηκαν και μου βρήκαν μίαν άλλη σχολή λέγοντας ψέματα σε όλους πως είμαι ακόμη στην πρώτη. Θυμάμαι τότε η μάνα μου με έπαιρνε τηλέφωνο, και με ρωτούσε "στο Δημήτρη τό'πες;" με εμφανή θυμό και ντροπή στη φωνή, κι εγώ της έλεγα "ο Δημήτρης είναι ο καλύτερός μου φίλος και δέν πρόκειται να του πώ ψέματα." και εκείνη έλεγε, "μακάρι να σε αγαπά ακόμα και με τις αποτυχίες σου στην πλάτη σου" μες στην ειρωνία όπως καταλαβαίνεις.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν αφού ήμουν καταμεσής της ψυχανάλυσης και είχα αρχίσει να σκέφτομαι πιο ανεξάρτητα, μου ζήτησαν να πάω στους συγγενείς και να πώ αυτοπροσώπως τα ψέματα που τους είχαν πει αυτοί, ότι τάχα ήμουν στον 3ο χρόνο της σχολής, ότι ήμουν πολυ επιτυχημένη, πρώτη μαθήτρια, κι ότι με κυνηγούσαν επαγγελματίες για να δουλέψω γι'αυτούς. Τότε γέλασα, και είπα, "δεν μπορώ να πώ τίποτε απο αυτά. Είμαι περήφανη για τις αποτυχίες μου και για το ότι παράτησα τη σχολή και για το ότι άρχισα ψυχίατρο και για το ότι παίρνω αντικαταθληπτικά". Περιττό να σου πω το σοκ, γιατί νόμιζαν πως με τόσες προσβολές δεν είχα πια δική μου φωνή και θα έλεγα ναι σε ότι μου πουν. Απο τότε έχουν αρχίσει σιγά να καταλαβαίνουν.. Η άποψή μου είναι, αυτοί θέλουν την τέλεια οικογένεια, εγώ όμως θέλω να είμαι καλά, οπότε θα πάρω αυτόν τον δρόμο, κι αν θέλουν ας με υποστηρίξουν, αν όχι, πρόβλημά τους, δε θα σκάσουμε πάλι..

Πώς νιώθεις γι'αυτά; Θέλω να σου δώσω δύναμη και να μή νιώθεις εγκλωβισμένη, μπορείς να βγείς και έχει έξω ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν και θα σε φυλάνε.

---

Καρολ μου, τι εχεις περασει και συ βρε κοπελαρα μου..
Και αυτο πια με τη σχολη, εγω σε ΑΕΙ ειμαι το σιχαινομαι, δεν θελω να συνεχισω, θελανε να περασω θεσσαλονικη, περνουσα εκει μπου ηθελα αλλα οχι στη θεσσαλονικη..χρυσους τους εκανα αλλα τπτ να προσθεσω οτι δεν ηταν οικονομικοι οι λογοι π δεν με εστελναν.. και τωρα που προσπαθω να τουσ πω οτι θελω να την αφησω ειναι ολο'' μην τολμησεις, θα φαμε τα μουστακια μας'' , ''αυτα που κοροιδευουμε'', και αλλα τετοια διακριτικα, ξερεις εσυ..
ΠΡΕΠΕΙ, καποιος να τους κανει ενα μαθημα -ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ- γτ ολα τα λενε λαθος, ειναι αυτο το ''αγαρμπα'' που εθεσες και εσυ και με βρισκει απολυτως συμφωνη...
παντως εισαι θεααα που τα χεις βρει με σενα και οτι σε χαλασε το χεις διωξει.. επαναπροσδιόρισες τη ζωη σου και ζεις καλυτερα, αυτο εχει σημασια..
ενα τεραστιο ΜΠΡΑΒΟ:thumbup: απο μενα :spin:

Σ'ευχαριστώ. Είμαι ακόμα στο δρόμο για να χαρώ τη ζωή μου, και για να πάρω μπρός ήθελε πολλή προσπάθεια αλλά όπως κι εγώ έτσι κι εσύ όταν θα πάρεις πλέον μπρος δε θα σε σταματάει τίποτα.
Να ρωτήσω επίσης ρητορικά, εσύ Δομινίκη και στο ΑΕΙ που διάλεξαν πήγες, και το σώμα σου μίσησες γιατί δεν πρέπει να είσαι γεματούλα, και αθλήτρια έγινες. Δηλαδή ότι τους αγαπάς τους το έδειξες και με το παραπάνω, κάνοντας όλα αυτά. Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουν κι αυτοί έναν συμβιβασμό για να σου δείξουν ότι σ'αγαπάν κι αυτοί;

Να σου πώ εδώ ότι όποτε είχα παραπονεθεί για τους γονείς μου, βρήκα μόνο αντίλογο, γιατι "σε αγαπάνε και σου έχουν δώσει τα πάντα". Εννοείται, αλλά αυτό δεν τους τα αθωώνει όλα! Κι εγώ αγαπώ τους γονείς μου, πολύ, μου έχουν δώσει μαθήματα ανεκτίμητα για τη ζωή μου, αλλά δέ σημαίνει κι ότι θα κάνω τα στραβά μάτια για τα υπόλοιπα που έχουν κάνει.

Όσο για τη λιποαναρρόφηση, δεν την ανέφερα γιατί το σώμα σου είναι δικό σου και μόνο δικό σου και θα το κάνεις ό,τι θέλεις, και δεν είναι δουλειά οποιουδήποτε να σου πει ποιά βερζιόν σου είναι καλύτερη, εσύ θα τη διαλέξεις!!!!! Ελπίζω να το εμπεδώσεις κι εσύ αυτό :)

Quote:

---

Originally posted by karol_E
Σ'ευχαριστώ. Είμαι ακόμα στο δρόμο για να χαρώ τη ζωή μου, και για να πάρω μπρός ήθελε πολλή προσπάθεια αλλά όπως κι εγώ έτσι κι εσύ όταν θα πάρεις πλέον μπρος δε θα σε σταματάει τίποτα.
Να ρωτήσω επίσης ρητορικά, εσύ Δομινίκη και στο ΑΕΙ που διάλεξαν πήγες, και το σώμα σου μίσησες γιατί δεν πρέπει να είσαι γεματούλα, και αθλήτρια έγινες. Δηλαδή ότι τους αγαπάς τους το έδειξες και με το παραπάνω, κάνοντας όλα αυτά. Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουν κι αυτοί έναν συμβιβασμό για να σου δείξουν ότι σ'αγαπάν κι αυτοί;

Να σου πώ εδώ ότι όποτε είχα παραπονεθεί για τους γονείς μου, βρήκα μόνο αντίλογο, γιατι "σε αγαπάνε και σου έχουν δώσει τα πάντα". Εννοείται, αλλά αυτό δεν τους τα αθωώνει όλα! Κι εγώ αγαπώ τους γονείς μου, πολύ, μου έχουν δώσει μαθήματα ανεκτίμητα για τη ζωή μου, αλλά δέ σημαίνει κι ότι θα κάνω τα στραβά μάτια για τα υπόλοιπα που έχουν κάνει.

Όσο για τη λιποαναρρόφηση, δεν την ανέφερα γιατί το σώμα σου είναι δικό σου και μόνο δικό σου και θα το κάνεις ό,τι θέλεις, και δεν είναι δουλειά οποιουδήποτε να σου πει ποιά βερζιόν σου είναι καλύτερη, εσύ θα τη διαλέξεις!!!!! Ελπίζω να το εμπεδώσεις κι εσύ αυτό :)

---

Θα τα εμπεδωσω ολα που θα μου πανε, θα τον βρω τον εαυτο μου, μου πεσαν απλα πολλα μαζι και μεχρι να τα βαλω σε σειρα θελω λιγο χρονο... οσο για την λιποαναρρόφηση, σπυρι σπυρι μαζευα τα χρηματα, πρωτα ο θεος, μεχρι τα χριστουγεννα θα τα χω... πως την ονειρευομαι τη στιγμη που θα πηγαινω...το σκεφτομαι συνεχεια...

Η λιποαν/ση δεν σε αδυνατιζει κ ΠΡΟΣΟΧΗ σου δημιουργει απειρη κυταριτιδα.Μην την πατησεις.Ενας καλος ψυχολογος συστημικης σχολης που δουλευει με ολη την οικογενεια θα βοηθουσε νομιζω πολυ στην περιπτωση σου κ στις σχεσεις σου με την οικογενεια.Δεν ειναι η λυση η εγχειρηση.

Quote:

---

Originally posted by lessing
Η λιποαν/ση δεν σε αδυνατιζει κ ΠΡΟΣΟΧΗ σου δημιουργει απειρη κυταριτιδα.Μην την πατησεις.Ενας καλος ψυχολογος συστημικης σχολης που δουλευει με ολη την οικογενεια θα βοηθουσε νομιζω πολυ στην περιπτωση σου κ στις σχεσεις σου με την οικογενεια.Δεν ειναι η λυση η εγχειρηση.

---

Καλη μου, συμβουλεύτηκα και γιατρους και δερματολογο αλλα και πλαστικο χειρουργο, η λιποαναρροφηση δεν δημιουργει κυταρριτιδα, απλα δεν την καλυτερευει κιολας,δλδ αμα εχεις και κανεισ δεν θα φυγει, θα μείνει ως εχει , το δικο μου το σωμα εχει το καλο οτι δεν ειναι καθολου χαλαρο και δεν εχω ιδιαιτερη κυταρριτιδα και το γεγονος οτι το πηρα αποφαση σε νεαρη ηλικια τα κανει ολα πιο ευκολα.. σε ευχαριστω παρα πολυ για τη συμβουλη σου ομως,
Οσο για τον ψυχολογο, θα παω η ιδια, αλλα θα αφησω τους γονεις μου εκτος διαδικασιας γτ πολυ απλα δεν μπορει να λυθει κατι αν οι ιδιοι δεν καταννοουν το προβλημα, δυστυχως..
σε ευχαριστω πολυ
δομινικη:starhit:

Το μόνο που ήθελα ήταν να θέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί σε κάθε διαφωνία φταίνε κι οι δύο πλευρές. Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση, αν και πολύ θα το ήθελα, αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά. Γιατί, άλλο είναι να μας πληγώνει κάποιος επειδή δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει και άλλο να αγωνίζεται για το καλό και την ευημερία μας. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον καθένα, μιλάμε για έναν μεγάλο άνθρωπο και κυρίως έναν πατέρα. Αλλιώς νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε τον πατέρα μας και αλλιώς τον κάθε τυχάρπαστο. Στους άλλους δεν δίνουμε εύκολα ευκαιρίες, στους γονείς μας, όμως, πολλές, γιατί η σχέση είναι μοναδική.
Τουλάχιστον εγώ έτσι λειτούργησα και δικαιώθηκα. Πόλεμος για τα κιλά μου με όλη μου την οικογένεια, προσβλητικές συμπεριφορές, παράπονο. Προσπάθησα να καταλάβω, έτσι μου υπαγόρευσε το ένστικτό μου, γιατί από τη μια πλευρά είχα τον πόνο και από την άλλη την αγάπη. Έδωσα ευκαιρίες αναρίθμητες και αγάπη εκεί που θεωρητικά "δεν με έπαιρνε". Ήρθε η στιγμή και απολαμβάνω την ηρεμία, τη στοργή, το χάδι, όλα όσα ζητούσα. Αυτά, όμως, μόνο στην οικογένειά μου. Σε δύο "φίλες" μου, που μόλις πάχυνα θεώρησαν ότι τα κιλά μου είναι αφορμή για χοντρά γέλια, έδωσα χοντρό πασαπόρτι. Μετά από δύο χρόνια ακόμη μου τηλεφωνούν και τώρα σκέφτομαι να τις ξαναδώ, αλλά σε τυπικό πλαίσιο πλέον.
Η ανεξαρτησία από μόνη της δε μου λέει τίποτα, αν δεν υπάρχει ισορροπία και γαλήνη ψυχής. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα μας αρκετά, να μην αρκούμαστε στην επανάσταση και στον αντίλογο. Αν νιώθουμε μέσα μας γεμάτοι, αν έχουμε λογικά επιχειρήματα και κυρίως, αν διαθέτουμε απόθεμα αγάπης για τους δικούς μας, νομίζω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα πάνε καλά. Όχι μαγικά, αλλά με υπομονή και δουλειά, όπως όλα όσα αξίζουν στη ζωή.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Το μόνο που ήθελα ήταν να θέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί σε κάθε διαφωνία φταίνε κι οι δύο πλευρές. Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση, αν και πολύ θα το ήθελα, αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά. Γιατί, άλλο είναι να μας πληγώνει κάποιος επειδή δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει και άλλο να αγωνίζεται για το καλό και την ευημερία μας. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον καθένα, μιλάμε για έναν μεγάλο άνθρωπο και κυρίως έναν πατέρα. Αλλιώς νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε τον πατέρα μας και αλλιώς τον κάθε τυχάρπαστο. Στους άλλους δεν δίνουμε εύκολα ευκαιρίες, στους γονείς μας, όμως, πολλές, γιατί η σχέση είναι μοναδική.
Τουλάχιστον εγώ έτσι λειτούργησα και δικαιώθηκα. Πόλεμος για τα κιλά μου με όλη μου την οικογένεια, προσβλητικές συμπεριφορές, παράπονο. Προσπάθησα να καταλάβω, έτσι μου υπαγόρευσε το ένστικτό μου, γιατί από τη μια πλευρά είχα τον πόνο και από την άλλη την αγάπη. Έδωσα ευκαιρίες αναρίθμητες και αγάπη εκεί που θεωρητικά "δεν με έπαιρνε". Ήρθε η στιγμή και απολαμβάνω την ηρεμία, τη στοργή, το χάδι, όλα όσα ζητούσα. Αυτά, όμως, μόνο στην οικογένειά μου. Σε δύο "φίλες" μου, που μόλις πάχυνα θεώρησαν ότι τα κιλά μου είναι αφορμή για χοντρά γέλια, έδωσα χοντρό πασαπόρτι. Μετά από δύο χρόνια ακόμη μου τηλεφωνούν και τώρα σκέφτομαι να τις ξαναδώ, αλλά σε τυπικό πλαίσιο πλέον.
Η ανεξαρτησία από μόνη της δε μου λέει τίποτα, αν δεν υπάρχει ισορροπία και γαλήνη ψυχής. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα μας αρκετά, να μην αρκούμαστε στην επανάσταση και στον αντίλογο. Αν νιώθουμε μέσα μας γεμάτοι, αν έχουμε λογικά επιχειρήματα και κυρίως, αν διαθέτουμε απόθεμα αγάπης για τους δικούς μας, νομίζω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα πάνε καλά. Όχι μαγικά, αλλά με υπομονή και δουλειά, όπως όλα όσα αξίζουν στη ζωή.

---

Aβα μου, εχεισ πολυ δικιο, δεν ξεχναω την αγαπη των δικων και ολα οσα καναν για μενα, τον πατερα μου τον αγαπαω προσ θεου δεν εχω τυπικες σχεσεις μαζι του..απλως το θεμα του βαρους μου φροντιζω να μην το ανοιγω μπροστα του ποτε, γτ παντα καταλιγω με κλαματα και με μια σοκολατα να ροκανιζω, γτ οπως ειπα και ποιο πανω δεν με κανει καλυτερη η κρητικη, ισα ισα με κανει εκεινη την ωρα να τρωω οτι βρω μπροστα μου, μονο και μονο για να νιωσω για μια στιγμη καλυτερα. Ειλικρινα, δεν ξερω γτ γινεται αυτο ειναι μαλλον σαν να τον δικαιωνω για ολα οσα λεει εκεινη την ωρα.. Κατα τα αλλα η σχεση μας, χωρις να τιθεται ποτε το βαρος μου, ειναι πολυ καλες.. εγιναν παααααρα πολλα στο παρελθον μεταξυ μας, πολλα ασχημα, ομωσ τα συγχωρεσα, δεν παυω ομως να τα θυμαμαι..

Το να κρατάς κρυφά χαρτιά δεν είναι κακό. Κράτα το ζήτημα των κιλών σου για σένα και μόνο. Μην ανοίγεις πληγές. Σκέψου ότι σε οικογενειακά γιορτινά τραπέζια δεν τολμούσα ούτε καν να επαινέσω το φαγητό, κι ας ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που επιθυμεί κάθε μαγείρισσα που κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό γιατί έλεγαν, βέβαια, η χοντρή θα μιλήσει, ποιος άλλος? Κι όμως, δεν ήταν η χοντρή που μιλούσε εκείνη την ώρα, ήταν η γυναίκα, που ήθελε να κάνει κάποια άλλη να νιώσει όμορφα για την προσπάθεια που είχε καταβάλει. Γενικά έχω την αρχή να επαινώ κάθε τι καλό, από το ρούχο που αγοράζω, πχ ως προς την ποιότητα, μέχρι κάθε τι που μου προσφέρεται. Έτσι ικανοποιείς τον άλλο, αλλά του δίνεις και το κίνητρο να διατηρήσει την ποιότητα αυτή. Αρκεί ο έπαινος να είναι ειλικρινής.
Κι εμένα το μόνο ζήτημα ήταν αυτό του βάρους μου. Σε όλα τα άλλα οι δικοί μου υπήρξαν ελαστικοί και ανεκτικοί. Πρότειναν μία σχολή, διάλεξα μία άλλη. Δεν είπαν κουβέντα. Έλεγαν Α, έλεγα Ω και δεν υπήρχε πρόβλημα.
Η μνήμη, τέλος, δεν είναι άσχημο πράγμα. Μας βοηθάει να προσδιορίζουμε τις σχέσεις μας και να μην ξαφνιαζόμαστε αν κάτι -ξανα-πάει στραβά.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Το να κρατάς κρυφά χαρτιά δεν είναι κακό. Κράτα το ζήτημα των κιλών σου για σένα και μόνο. Μην ανοίγεις πληγές. Σκέψου ότι σε οικογενειακά γιορτινά τραπέζια δεν τολμούσα ούτε καν να επαινέσω το φαγητό, κι ας ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που επιθυμεί κάθε μαγείρισσα που κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό γιατί έλεγαν, βέβαια, η χοντρή θα μιλήσει, ποιος άλλος? Κι όμως, δεν ήταν η χοντρή που μιλούσε εκείνη την ώρα, ήταν η γυναίκα, που ήθελε να κάνει κάποια άλλη να νιώσει όμορφα για την προσπάθεια που είχε καταβάλει. Γενικά έχω την αρχή να επαινώ κάθε τι καλό, από το ρούχο που αγοράζω, πχ ως προς την ποιότητα, μέχρι κάθε τι που μου προσφέρεται. Έτσι ικανοποιείς τον άλλο, αλλά του δίνεις και το κίνητρο να διατηρήσει την ποιότητα αυτή. Αρκεί ο έπαινος να είναι ειλικρινής.
Κι εμένα το μόνο ζήτημα ήταν αυτό του βάρους μου. Σε όλα τα άλλα οι δικοί μου υπήρξαν ελαστικοί και ανεκτικοί. Πρότειναν μία σχολή, διάλεξα μία άλλη. Δεν είπαν κουβέντα. Έλεγαν Α, έλεγα Ω και δεν υπήρχε πρόβλημα.
Η μνήμη, τέλος, δεν είναι άσχημο πράγμα. Μας βοηθάει να προσδιορίζουμε τις σχέσεις μας και να μην ξαφνιαζόμαστε αν κάτι -ξανα-πάει στραβά.

---

Ξερεις τι ειναι αυτο π με τρελαινει περισσοτερο?Τι νομιζουν οτι δεν ξερουμε το προβλημα μας? Αλλα δεν μπορει να αλλαξει, αν πρωτα μεσα μας δεν νιωσουμε ετοιμες. οτι και να λεν οι αλλοι ειναι περιττό.
Και να σου πω και το αλλο, εγω ουτε καφε πινω,ουτε καπνιζω, γυμναζομαι ακομα, δεν καταναλωνω αλκοολ κλπ..το μονο που εχω ειναι οτι μ αρεσει λιγο παραπανω το φαγητο. Γιατι να στεκονται οι αλλοι τοσο πολυ σ αυτο, επειδη ειναι το μονο που φαινεται? Δηλαδη αν καπνιζεις σα φουγαρο ειναι ολα οκ, επειδη αυτο δεν φαινεται στην εξωτερικη σου εμφάνιση?
Ειναι τοσο αδικο ολο αυτο..τοσο αδικο...

Έτσι είναι δυστυχώς, αυτό που φαίνεται εξωτερικά δεν στο συγχωρούν ποτέ, πρέπει να το κριτικάρουν και να το σχολιάσουν και να βγάλουν όλα τους τα απωθημένα σε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει την ιδανική εικόνα. Και δεν φτάνει που εσύ έχεις το πρόβλημά σου και προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις και να μην νιώθεις χάλια διαρκώς, έχεις και το περιβάλλον να αντιμετωπίσεις. Αυτό το κάνει ακόμα δυσκολότερο αλλά όμως κάνει και εσένα ακόμα πιο δυνατό και σε πεισμώνει να προσπαθήσεις για το καλύτερο δυνατό.
Εγώ απο τη στιγμή που έπαψα να ασχολούμαι με τις κακοήθειες και τα σχόλια των άλλων, βλέπω πιο καθαρά το στόχο μου και αυτό που θέλω και το κυνηγάω...
Το σημαντικό είναι να αρέσω πρώτα απο όλα εγώ σε μένα, τόσο σαν εικόνα όσο και εσωτερικά...Μόλις ερωτευτώ αυτό που είμαι εγώ όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους...
Φιλιά κορίτσια!! :saint2:

Quote:

---

αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά.

---

Αυτό είναι πολύ όμορφο που λες, κι εγώ το ίδιο πιστεύω μήν νομίζεις, απλά θεωρώ απαραίτητο πώς ένας τραυματισμένος άνθρωπος πρέπει να περάσει τα τρία στάδια της συγχώρεσης : 1. ʼρνηση/Γελοιοποίηση 2.Εναντίωση/Οργή και 3.Αποδοχή. Λέω δηλαδή είναι αδύνατο να πηδήξουμε απο την εύθραυστη κατάσταση που βρισκόμαστε απ'ευθείας στη συγχώρεση, γιατί όσο και να κρατήσει θα μείνουν πάντα υπολείμματα. Συγκεκριμένα θα'ταν χρήσιμο να περάσουν και οι δύο, φυσικά, πλευρές απο αυτό το διάγραμμα.

mendom ζωγράφισες :) έτσι είναι απο ένα σημείο κι έπειτα παύεις ν'ασχολείσαι και τους αφήνεις να λέν. Τότε βέβαια είναι που από θαύμα σταματάν κι αυτοί τα μαχαίρια.
Όπως λέμε, πουλάκι είν'κι ας τραγουδά πουλάκι είναι κι ας λέει.

Δομινίκη, η ψυχίατρος μου είπε πώς μία ατελής εξωτερική εμφάνιση είναι κάτι που ενοχλέι μία τελειομανή κοινωνία γιατί είναι κάτι που δέν μπορείς να το αγνοήσεις και όπως τό'χεις μπροστά σου σου υπενθυμίζει διαρκώς πώς ο άνθρωπος αυτός έχει συναισθήματα, πάθη, πληγές και του φαίνεται στο έξω του. Κι όταν ο ίδιος προσπαθείς να τα καταπατήσεις όλα και να μοιάζεις τέλειος έρχεται ο άλλος ο παχύς/αδύνατος/άσχημος και σου τη χαλάει.

:) Επίσης άσχετο μα μπράβο που δέ καπνίζεις.. Εγώ εδώ και 5 χρόνια το κόβω :)

Να σε ρωτήσω κάτι Κάρολ? Στο πρώτο στάδιο, όταν λέμε γελοιοποίηση, εννοούμε του εαυτού μας ή αυτού που μας προσβάλλει?

Και τα δύο ʼβα μου. Όπως και οι άλλοι κάνουν το ίδιο, όταν γελοιοποιούν κάτι συνήθως είναι επειδή είναι κάτι καινούργιο και ξένο και δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, οπότε διαλέγουν αυτό το τρόπο για να το απαξιώσουν ωστε να μή το φοβούνται.
Αλλά δέν είναι μόνο η γελοιοποίηση, είναι και η άρνηση, η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.

Να σου θέσω ένα παράδειγμα δικό μου (παρότι θαθελα να θέσω για τις φίλες σου αλλά δεν έχω γνώση επι του θέματος):
Μετά απο σεξουαλική κακοποίηση, πρώτο μέλημά μου ήταν να επιβάλλω με κάποιο τρόπο εκδίκηση, να ξεφτιλίσω τον θύτη μου με κάποιο τρόπο ουτως ώστε να χάσει κάθε κύρος στην κοινωνία (γελοιοποίηση). Δέυτερο στάδιο να γελοιοποιήσω με την κοινή έννοια της λέξης το γεγονός "κάνοντας πλάκα". Περνώ στο βήμα δεύτερο και εξοργίζομαι με το θύτη, με τον εαυτό μου, με τους γονείς κλπ. Βγάζω το θυμό όλο πάνω μου. Βήμα τρία: Επήλθε η ειρήνη μέσα μου και συνειδητοποιώ εντέλει πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει όντως πιο δυνατό. Αλλά αν δε περνούσα το θυμό που θαμουν τώρα; κατάλαβες...

Φοβάμαι βέβαια που τ'αποκαλύπτω αυτά αλλά αν δε μιλήσει κανείς συναινεί οπότε σκασίλα μου στο τέλος.

Κάρολ μου, τη γελοιοποίηση του εαυτού μου, την άρνηση του γεγονότος, την εναντίωση σε όσους με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα και την οργή εναντίον τους τη βίωσα για χρόνια. Η αποδοχή είναι σχετικά πρόσφατη και τώρα δρέπω τους καρπούς της.
Μήπως τελικά αυτοψυχαναλύθηκα και δεν το πήρα χαμπάρι?

Quote:

---

Μήπως τελικά αυτοψυχαναλύθηκα και δεν το πήρα χαμπάρι?

---

Πράγματι! :) Ο πρώτος μου γιατρός μου είπε πως πολλοί άνθρωποι έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πιο έντονο και γι'αυτό περνάν μόνοι τους τα προβλήματά τους και τα αντιμετωπίζουν. Οι άλλοι, κι εγώ παραμάσχαλα, κάνουμε επανάληψη συμπεριφορών γιατί έχουμε μέσα μας το φόβο. Φόβο τί θα μας πουν, φόβο μήν πούμε εμείς τίποτα, φόβο τί θα γίνει κ.ο.κ... Ξεπερνιέται κι ο φόβος (πού θα του πάει) αλλά πιο δύσκολα....

Πρέπει να μιλάμε για όσα μας θίγουν και, αν είναι και παράνομα, πρέπει να επεμβαίνει και ο νόμος. Τραυματική σίγουρα η εμπειρία σου.
Η δική μου όχι και τόσο. Απλά, μόλις έβαλα κιλά και σταθεροποιήθηκαν, ήταν αδύνατο να πάω οπουδήποτε με αυτές τις φίλες. Με εξευτέλιζαν, ακόμη και μπροστά σε κόσμο, γελούσαν μαζί μου και δεν πτοούνταν όταν τους έλεγα ότι αυτή η συμπεριφορά με ενοχλεί και να φοβούνται τη Θεία Δίκη, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί οι ίδιες να παχύνουν ακόμη πιο πολύ από μένα. Αφού πέρασε καιρός και είδα ότι δεν αλλάζει τίποτα, ευχαρίστησα την τύχη μου για την καταπληκτική εφεύρεση της αναγνώρισης κλήσεων και σταμάτησα να απαντώ στα τηλεφωνήματά τους. Μέσα μου ήταν δύσκολο, αλλά στην πράξη απλούστατο: Χτυπάει το τηλέφωνο, το αγνοείς, ξαναχτυπάει, κάνεις το ίδιο και περιμένεις να κουραστούν και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Πρέπει να μιλάμε για όσα μας θίγουν και, αν είναι και παράνομα, πρέπει να επεμβαίνει και ο νόμος. Τραυματική σίγουρα η εμπειρία σου.
Η δική μου όχι και τόσο. Απλά, μόλις έβαλα κιλά και σταθεροποιήθηκαν, ήταν αδύνατο να πάω οπουδήποτε με αυτές τις φίλες. Με εξευτέλιζαν, ακόμη και μπροστά σε κόσμο, γελούσαν μαζί μου και δεν πτοούνταν όταν τους έλεγα ότι αυτή η συμπεριφορά με ενοχλεί και να φοβούνται τη Θεία Δίκη, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί οι ίδιες να παχύνουν ακόμη πιο πολύ από μένα. Αφού πέρασε καιρός και είδα ότι δεν αλλάζει τίποτα, ευχαρίστησα την τύχη μου για την καταπληκτική εφεύρεση της αναγνώρισης κλήσεων και σταμάτησα να απαντώ στα τηλεφωνήματά τους. Μέσα μου ήταν δύσκολο, αλλά στην πράξη απλούστατο: Χτυπάει το τηλέφωνο, το αγνοείς, ξαναχτυπάει, κάνεις το ίδιο και περιμένεις να κουραστούν και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.

---

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thum bup::thumbup::thumbup::thumbup: Σωστήηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι περάσαμε οι καημένες! Μερικές τι περνάμε ακόμη, κι αυτό, όχι εξαιτίας μας μόνο, αλλά κυρίως εξαιτίας της κακοήθειας τρίτων (εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια).
Μιλώντας μόνο για το ζήτημα των κιλών και κινδυνεύοντας να ακουστώ κακιά, θα πω ότι ρόδα είναι και γυρίζει και πολύ θα ήθελα μια μέρα να τις πετύχω στο δρόμο και να είναι οι ίδιες χοντρές και εγώ κανονική. Να δω, θα γελάνε τότε?

Quote:

---

Originally posted by Ava
Τι περάσαμε οι καημένες! Μερικές τι περνάμε ακόμη, κι αυτό, όχι εξαιτίας μας μόνο, αλλά κυρίως εξαιτίας της κακοήθειας τρίτων (εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια).
Μιλώντας μόνο για το ζήτημα των κιλών και κινδυνεύοντας να ακουστώ κακιά, θα πω ότι ρόδα είναι και γυρίζει και πολύ θα ήθελα μια μέρα να τις πετύχω στο δρόμο και να είναι οι ίδιες χοντρές και εγώ κανονική. Να δω, θα γελάνε τότε?

---

Μπα...ίσως να αλλάξουν λίγο χρώμα...προς το πράσινο...
:tumble::tumble::tumble::tumble::tumble::tumble::t umble::tumble::tumble: (εγώ είμαι πιο κακιά...)

Quote:

---

(εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια)

---

ʼβα μήν κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια... Υπάρχουν οικογένειες λογιώ λογιώ, και γνωρίζω και γονείς που δεν αγαπάν τα παιδιά τους, και που τα έχουνε για αξεσουάρ και που τα δέρνουνε. Το ότι οι γονείς σου -πέρα του θέματος των κιλών- σου στάθηκαν ή τελοσπάντων δέν έφεραν πολλές αντιρρήσεις στό πως θα ζήσεις δέ σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι αυτό το καλό εύχονται για το παιδί τους.
Μπορεί να έχεις αδυναμία στους γονείς σου και για χάρη τους να θές να υπερασπιστείς όλους τους απανταχού γονείς στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν μερικοί που δέ θα συμμορφωθούν με την τρυφερότητα μήτε με τη συζήτηση...

Όσο για τις "φίλες" σου σκασίλα σου κι εσένα θα κάνεις άλλες καλύτερες που δεν θα αντιδράν σαν 5χρονα στην πρώτη δυσκολία.

Έχεις δίκιο Κάρολ μου, μάλλον κρίνω εξ ιδίων. Πράγματι υπάρχουν γονείς, που δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσουν παιδιά.
Όσο για τις "φίλες" τις έγραψα προ πολλού εκεί που δεν πιάνει μελάνη και ανησυχώ. Ανησυχώ, γιατί το εν λόγω σημείο του σώματός μου αδυνατίζει όλο και περισσότερο και μπορεί να μου πέσουν και να εξαφανιστούν! :smilegrin:
Τη δυσκολία στη σχέση και αυτή θα τη δεχόμουν, το να σε "χτυπάνε" όμως χωρίς λόγο, μου λέει κάτι άλλο: Ότι μάλλον σου την είχαν φυλαγμένη.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Ανησυχώ, γιατί το εν λόγω σημείο του σώματός μου αδυνατίζει όλο και περισσότερο και μπορεί να μου πέσουν και να εξαφανιστούν! :smilegrin:

---

Χαχαχαχαχα!!!!!! Έχω λιώσει στα γέλια!!! Έχεις φοβερό χιούμορ και πολύ αιχμηρό!!! :smilegrin::smilegrin::smilegrin::smilegrin::smile grin: