3 χρόνια μετά...

Καλημέρα σας....

Σήμερα μ'έπιασε λησμονιά και είπα να ξανασυνδεθώ σε τούτο το λογαριασμό που έφτιαξα πρίν τρία χρόνια, το 2008, όταν ήμουν στη Γαλλία και με ταλάνιζε η μοναξιά και το γεγονός ότι ήμουν παχουλή σε μία πόλη που οι υπέρβαροι αντιμετωπίζονται λίγο καλύτερα από το ʼπαρτχάιντ.

Μηνύματα πολλά δεν είχα γράψει, διάβαζα όμως αχόρταγα όλα τα ποστ και γελούσα, χαιρόμουν, θύμωνα μπρος απο τον υπολογιστή μου..
Θυμάμαι το alalloumaki, τη Ναντίν που είναι ακόμα σταθερή αξία εδώ μεσα, τη γλυκιά fatsoula που μάλλον δεν είναι πια εδώ, τον Κλεάνθη και άλλους...

Πολλά συνέβησαν σε τρία χρόνια, άλλαξα τέσσερις πόλεις και τρείς χώρες, απο 67 κιλά πήγα στα 85, έκανα ψυχοθεραπεία, έκοψα τα αντικαταθληπτικά, έκανα την πρώτη μου σοβαρή σχέση και τήν τερμάτισα από φόβο για τη ζωή μου, μετά απο 3 σχολές που παράτησα κατάφερα να πάρω ένα χαρτί από την Ελλάδα που να μου δίνει μία κάποια αξία (που λέει ο λόγος), έμαθα να συγχωρώ...

Και πάλι μαζί σας τώρα, σε μία πιο ανεξάρτητη και συνειδητοποιημένη προσπάθεια να χάσω κιλά, δίχως φάρμακα, δίχως δειλίες, δίχως να επιτρέπω κάποιον άλλο να μου ορίσει τη ζωή...

Εσείς... Τί νέα???? :)

δεν εχουμε γνωριστει ποτε, αλλα welcome back.....

καλωστην...ουτε εγω ημουν στο φορουμ τοτε...καλη συνεχεια στην προσπαθεια σου...

Ευχαριστώ πολύ!! Και βλέπω ειδικά με σένα κονίνα έχουμε τους ίδιους στόχους και χάσαμε τα ίδια κιλά τον ίδιο καιρό!! χαχαχ!!
Migg νά'σαι καλά, και αν μου επιτρέπεις, απ'ότι βλέπω στο τίκερ σου, να σου πω μπράβο!! Δεν ξέρω τί έκανες και πως τό'κανες αλλά 50 κιλά; έχασες από πάνω σου μία στριμμένη συγκάτοικο που είχα πρίν λίγο καιρό!!!!! χεχε :wink1:

χχαχχαχαχαχα σ ευχαριστω πολυ κουκλα μου..με διατροφη μονο αλλα τωρα αρχιζουν τα ζορια..εχω ακομα 27 και ζοριζομαι....

καρολ αφου εχουμε κ τους ιδιους στοχους, με το καλο να τερματισουμε μαζι....:cool::cool::cool:

karol καλώς όρισες και πάλι στην παρέα μας. Αν και δεν γνωριζόμαστε, και ίσως από τότε που έχει να μπεις έχουν φύγει αρκετά άτομα, ελπίζω αυτή την φορά να κάτσεις και να μας κάνεις παρέα με την παρουσία σου και τα ποστ σου!!!! Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου καλή μου

konina - αμέ! Και σε 5-7 μηνάκια να είμαστε κουκλίτσες ♥
migg - δέ πειράζει! :) Φάγαμε το γάιδαρο ας φαμε και την ουρά του!! Κι ας αντιστέκεται το σώμα ή και ο νους, επιμονή! :)
polinaki1983 - Νά'σαι καλά! Ελπίζω να μεταδώσω θετική ενεργεια αλλά να πάρω κιόλας καμπόση!! Επίσης ελπίζω βαθιά ο λόγος που να έφυγαν κάποιοι να είναι γιατί κατάφεραν να βρούν το δρόμο προς τήν πειθαρχία της διαταραχής τους και να είναι ευτυχισμένοι.

Πολυ ενδιαφερον το ποστ σου.Το οτι σταματησες μια σχεση γιατι υπηρχε κινδυνος για τη ζωη σου εννοεις οτι ειχες μπλεξει με abuser?Αν δεν θες μην απαντησεις απλως ανησυχησα που το διαβασα.Συγχαρητηρια για το χαρτι που πηρες κ για τα ταξιδια σου!!Καλως ηρθες!!!!

lessing ναί. Δέν μπορώ και να αποκαλύψω πολλά παρ'όλ'αυτά θα αρκεστώ στο να σου πώ ότι αφότου κατάληξε η ψυχολογική βία καθημερινότητα (ενοχές - προσβολές - κατηγορίες) φτάσαμε σε ένα σημείο να γίνονται και απειλές, του τύπου θα σε κλειδώσω στο σπίτι να μή ξαναβγείς έξω ποτέ. Και επειδή τον είχα ικανό, έφυγα.
Τί σε έκανε ν'ανησυχήσεις ακριβώς; μήπως είχες κι εσύ κανένα τέτοιο διαμάντι στο δρόμο σου;

Κάρολ, το μόνο πράγμα για το οποίο έχω μετανιώσει στη ζωή μου πικρά (εκτός από το ότι άφησα τον εαυτό μου) είναι το ότι δεν έφυγα όταν έπρεπε με το erasmus. Αυτές είναι ευκαιρίες που είναι μπροστά σου μία φορά στη ζωή. Αν είσαι έξυπνος και διορατικός, τις αρπάζεις από τα μαλλιά. Αν όχι, κάθεσαι και μετανιώνεις μια ζωή για όσα δεν έζησες.
Είναι τέλειο το να έχεις την εμπειρία του εξωτερικού, δεν το συζητώ! Να χαίρεσαι για όσα απέκτησες με κόπο και μη στέκεσαι στα άσχημα της ζωής. Όσο για το φίλο σου, συμβαίνει κι αυτό. Δυστυχώς, αλλά συμβαίνει. Γύρνα σελίδα και προχώρα. Μήπως είσαι η μόνη που έμπλεξε με έναν, άντε μην πω?

Quote:

---

Μήπως είσαι η μόνη που έμπλεξε με έναν, άντε μην πω?

---

χαχααχααα φυσικά και όχι. Και ειδικά στην ελλάδα και συγνώμη για το αντιπατριωτικό σχόλιο μα στους 100 μόνο 2-3 δέν είναι άντε μην πείς.

ʼβα δέν εχω μετανιώσει για τίποτα απ'όσα έχω κάνει, μέχρι τώρα κάθε εμπειρία άχημη ή καλή με έχει διδάξει και από κάτι πολύτιμο και άν γύριζα το χρόνο πίσω δέ θα άλλαζα τίποτα. Δέν ξέρω αν έδωσα την ιδέα πώς μένω στα άσχημα της ζωής, απλά μ'αρέσει ν'ανοίγομαι γιατί αν ανοίγομαι εγώ γι'αυτά που έχω περάσει παίρνουν θάρρος και άλλες και μιλάνε κι αυτές αντί να τις τρώει η σιωπή.

Σωστή η σκέψη σου. Εδώ μιλάμε όλοι για όλα. Για τις κακές σχέσεις μας, για τους άθλιους γάμους μας, για το ελεεινό μέρος όπου είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε (my case, και μη ρωτήσεις πού, γιατί δεν θα σου απαντήσω), για τα φάρμακά μας, για τα επεισόδιά μας, για όλα.
Αν έχεις την ατυχία να ζεις στην Ελλάδα, να θέλεις σωστό σύντροφο, να έχεις μία κάποια ηλικία και να συγκεντρώνεις παράλληλα κάποια προσόντα, τότε ψώνισες από σβέρκο, που λέμε εδώ!
Έχω μεγάλη πέραση στο αλλοδαπό στοιχείο κι αυτό μάλλον γιατί μάλλον με εκφράζουν περισσότερο. Μιλάω για βόρειους λαούς. Στη Γαλλία δεν έχω πάει ποτέ, ούτε μιλώ γαλλικά, αλλά θα ήταν ωραία εμπειρία ένα ταξίδι εκεί.

Το αλλοδαπό στοιχείο εκ τών έσω (στην Ελλάδα) μοιάζει χρυσό και θαυμάσιο. Κατά πρόσωπο όμως, βλέπεις ότι τελικά έχουν κι αυτοί τα θεματάκια τους όπως έχουμε κι εμείς τα δικά μας. Πρίν πάω δηλαδή στη Γαλλία ήμουν ενθουσιασμένη, να γνωρίσω ανθρώπους των τεχνών, που τα Σάββατα παίζουν μουσικές στα κάστρα, και που τ'απόγευμα το περνούν διαβάζοντας στα καφέ. Δέν είναι ότι δεν τους είδα όταν πήγα, είναι ότι δέν με ήθελαν στην παρέα τους. Οπότε μόνο να κοιτάω μπορούσα, στο τέλος το παράτησα κι αυτό. Τους απογύμνωσα στα μάτια μου, στο τέλος. Είδα απλά πώς τους εξιδανίκευσα.
Στο τέλος όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι και έχουμε οι περισσότεροι τα ίδια θέματα -όπως είπες, την ηλικία μας, το γάμο μας, τα παιδιά μας, τη δουλειά μας, τήν αναζήτηση συντρόφου-.
Τα πρώτα χρόνια είχα γίνει ανθελληνίδα, πίστευα ακόμα το ψέμα πώς οι άλλοι είναι καλύτεροι κι όχι εμείς. Μ@λάκες έχει παντού όμως, όλη η υφήλιος, ό,τι πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις κι έναν απο κάτω. -το ξέρω αντιφάσκω μ'ότι είπα πριν για τους έλληνες αλλά ο έλληνας έχει κάτι διαφορετικό που δέν το χει κανείς άλλος -μία ελληνίδα μάνα γι'αυτό κατατασσεται σε δική του κατηγορία --Η ύπαρξή του είναι για να συνεχίσεις να πιστεύεις στους ανθρώπους ακόμη και μετά απο αυτόν.

Συνεχίζοντας και παρ'ότι έχουν αρχίσει κι εμένα να χτυπάν τα πρώτα καμπανάκια της ηλικίας θέλω να συνεχίσω να πιστεύω πώς το νούμερο της δέν θα με αντιπροσωπεύσει ποτέ κι ας με θεωρήσουν σε κάποιο σημείο κακομοίρα ή γελοία, δέ βαριέσαι, για ποιόν ζούμε στο τέλος για μας ή για τους άλλους;

Ο Έλληνας σαν έννοια είναι κάτι παραπάνω από καλό. Διαθέτει στοιχεία μοναδικά ως προς τη λαογραφική ψυχοσύνθεση. Και τα τυπικά που λέγονται, του τύπου λεβεντιά, φιλότιμο, αλλά και πάρα πολλά άλλα. Με την έννοια του Νεοέλληνα, του Ελληνάρα πες καλύτερα τα έχω βάλει. Πολλές φορές, παρατηρώντας συμπεριφορές ανθρώπων γύρω μου, ντρέπομαι για την εθνικότητά μου. ʼλλες φορές, πάλι, νιώθω περήφανη.
Όπως είπες, όμως, παντού υπάρχουν άνθρωποι όλων των ειδών. Σίγουρα το πού ζεις συμβάλλει στη γενικότερη κουλτούρα σου και στο πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, αλλά παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας. Νομίζω ότι κάποιοι αλλοδαποί κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη σε σχέση με μας, με το να μην ενδιαφέρονται για την ετικέτα και την ψευτοευγένεια. Ο ʼγγλος πχ, αν τυχόν η επίσκεψή σου στο σπίτι του γίνει αρμένικη, δεν έχει πρόβλημα να σου δείξει την πόρτα και αυτό είναι καλό, τουλάχιστον για τον ίδιο. Εδώ αυτό το θεωρούμε αδιανόητο, ακόμη και αν ο άλλος ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια. Από την άλλη, οι αλλοδαποί που έχω γνωρίσει εδώ έχουν και πολλά άσχημα. Το ξενέρωτο του πράγματος, την αγένεια πολλές φορές, το πίνω για να ξεχνώ τον πόνο, αλλά μαζί μ' αυτόν ξεχνώ και την ανθρώπινή μου υπόσταση, την τσιγγουνιά, μια κάποια γενικότερη μιζέρια. Είσαι τυχερή πάντως που είχες τέτοια εμπειρία. Την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο και κάπου αλλού και το προνόμιο να δεις από κοντά καταστάσεις, που οι υπόλοιποι απλώς τις υποψιαζόμαστε.

Όπως τα λες. Αναλόγως τήν παιδεία του καθενός ταιριάζει και με άλλους ανθρώπους. Δηλαδή, έχωντας ζήσει αυτά τα χρόνια έξω, αποφάσισα ότι δέν μπορώ να ζήσω χωρίς την γενναιοδωρία των ανθρώπων γύρω μου, τό χιούμορ πού δε παρεξηγείται αμέσως, τήν ειλικρίνεια όχι για να είμαστε σωστοί έξω αλλά για να είμαστε καλά μεταξύ μας(έχει τελικά μεγάλη διαφορά), το γεγονός ότι για να περάσουμε καλά δέ χρειαζόμαστε αλκοόλ...

Φυσικά βέβαια για να τα εκτιμήσω έπρεπε κι εγώ να βγώ έξω, και καταλαβαίνω γιατί οι φίλοι μου δέν τα βλέπουνε, γιατί τα θεωρούν δεδομένα. Γι'αυτό και συμφωνούμε. (Αν δέν τα εκτιμούσα θα έμενα στα αρνητικά.)

Επίσης να σου πώ ότι άν θες να βγείς έξω κι εσύ δέν σε εμποδίζει τίποτα, μπορείς να μπείς για παράδειγμα στο www.eures.europa.eu και να βρείς μία δουλειά προσωρινή κάπου έξω.. Θέλω να σου πώ δέν είναι ακατόρθωτο. Βέβαια με τίς εποχές που δυανύουμε θα είναι πιο δύσκολο. Εγώ πχ ψάχνω για δουλειά 5 μήνες τώρα μα δέ βρήκα τίποτα, αν και είναι θετικό το ότι πήγα σε 5 συνεντεύξεις -μου δώθηκε αυτή η ευκαιρία τουλάχιστο-. ʼνθρωποι, απο την άλλη, φεύγουν απο δώ και βρίσκουν δουλειά σε άλλες χώρες, όπως Ολλανδία, Γερμανία, Σουηδία, Φιλανδία... Δέν έχει στερέψει η αγορά ευτυχώς.
Στο λέω για να μή μετανιώνεις για το εράσμους, ευκαιρίες έχεις ακόμα πολλές και μπορεί να έχασες μία, αλλά μή τιμωρείς τον εαυτό σου αγνοώντας τις υπόλοιπες που υπάρχουν ακόμα εκεί και σε περιμένουν...