Διατροφικές διαταραχές και σχέσεις

Eλπίζω να διακατέχεστε από θετικά συναισθήματα, εγώ πάλι όχι ιδιαίτερα. Αν και έχω μάθει να μην εγκαταλείπω εύκολα τα όπλα...

Ας περάσουμε λοιπόν στο κυρίως θέμα αφού πρώτα δώσω κάποιες λεπτομέρειες για τη δική μου επώδυνη ιστορία.
Είμαι 22 χρονών και από τα 17 μου παλεύω με το "θηρίο" της ψυχογενής βουλιμίας. Εκμυστηρεύτηκα το πρόβλημα μου και πλέον μιλάω ανοιχτά για αυτό, ζήτησα βοήθεια από ειδικούς. Οι συγκυρίες πολλές φορές δεν βοηθούσαν, παρά ταύτα σήκωνα ψηλά το κεφάλι και συνέχιζα. Είναι απίστευτα τα ψυχικά αποθέματα δύναμης που μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Τον τελευταίο καιρό επισκέπτομαι σε εβδομαδιαία βάση ψυχολόγο(γνωσιακής μεθόδου θεραπείας) και ίσως είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι βοηθιέμαι. Αλλά το πρόβλημα δεν έγκειται σε αυτό το σημείο...

Δύο χρόνια σχέση με έναν άνθρωπο τον οποίο πρώτη φορά ερωτεύτηκα και από τις πρώτες στιγμές του εμπιστεύτηκα το πρόβλημα μου. Ήταν πάντα εκεί να με βοηθήσει με τον δικό του τρόπο. Ήταν...

Η εμμονή μου με τη διατροφή, το βάρος και την είκονα είχε σαν συνέπεια να μονοπωλεί τη ζωή μου. Από το πρωί εως την ώρα που θα κοιμηθώ. Συζητούσα συνεχώς μαζί του διότι ένιωθα οικεία και ασφαλής για να φτάσει στιγμή να μου πει:
" Προτιμώ να βγω με τους φίλους μου, παρά με 'σενα γιατί ξέρω τι θα συζητάμε..." Έπαψε να μου δίνει σημασία. Μέναμε μαζί, έκλαιγα με λυγμούς για την φθαρμένη μου ψυχή(4 μέρες συνεχόμενα υπερφαγικά-βουλιμικά) και με άφηνε στη μοίρα μου λέγοντας μου: "ʼλλοι πεθαίνουν από καρκίνο και εσύ κλαίγεσαι για τα κιλά σου..." Έφτασα στο σημείο να εκδηλώσω βουλιμικό επεισόδιο μπροστά του διεκδικώντας ένα μέρος της προσοχής του... Έδειξε δυσαρέσκιά όταν του είπα ότι δεν θέλω να πάω κάπου που μας καλέσανε λόγω της κακής μου ψυχολογίας...
Στο τέλος φεύγοντας από το σπίτι μου είπε: "Απλά ξεκουβάλα από πάνω μου.."

Ξεκουβάλησα... Μάζεψα τα πάντα και έφυγα. Τον αγαπώ. Αλλά είναι αυτό αγάπη; Είμαι σε ένα σταυροδρόμι αλλά δε θέλω να γυρίσω πίσω. Ακόμα και τώρα που γράφω τρέμουν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο...ένας κόμπος στο λαιμό... Λυπάμαι.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τον τον τρόπο που οι διατροφικές εμμονές-διαταραχές επηρεάζουν τις σχέσεις μας με τους γύρω μας.

Αυτά είχα να σας εμπιστευτώ και ας μην σας γνωρίζω προσωπικά. Ίσως κάποιος-α εκεί πέρα με καταλάβει. Έστω και ένας να είναι αυτός ένα βάρος θα ξεφορτωθεί από τη συνείδηση μου.

Ζητώ συγνώμη για την μακρηγορία μου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, καλή δύναμη σε όλους!

Αυτο που τωρα ερμηνευεις σαν σκληροτητα και απορριψη απο την πλευρα του, μπορει τελικα να αποτελεσει τη μεγαλυτερη ωθηση που χρειαζοσουν για να σταματησεις να ζεις με τοση αυτολυπηση.
θυμισου. πρωτα φτανουμε στον πατο και μετα δεν υπαρχει αλλος δρομος παρα μονο προς τα πανω

Σε ευχαριστώ πολύ Click μου..Σαν μια ένεση ελπίδας μου ακούστηκαν τα λόγια σου.

Φανταστείτε ότι μου έλεγε να μην μπαίνω καν σε αυτό το forum διότι έτσι αποκτώ τις εμμονικές συνήθειες μου. Μακάρι να ήταν το forum, έτσι θα είχα απαλλαχτεί από την αρχή. Στο μυαλό είναι ο στόχος... και η βοήθεια και η κατανόηση που λαμβάνω εδώ μέσα είναι μη συγκρίσιμη...

Ναι ίσως σταματήσω να ζω με αυτή την αυτολύπηση που με διακατέχει. Έχω γίνει περισσότερο σοφή τώρα και αν δεν είδα ποτέ την Ιθάκη μαζί του, απόλαυσα το ταξίδι. Δεν αντέξαμε τις φουρτούνες, μάλλον επειδή δεν είμαστε καλοί καπετάνιοι.

μου ειχε πει ενας φιλος "ολα για καλο γινονται" και ελεγα "ναι καλα σιγα"
κι ομως. ειχε τοσο δικιο.
θα δεις!
μετα τη φουρτουνα, ερχεται η γαληνη.
και ακριβως επειδη προυπηρξε η φουρτουνα, η γαληνη θα ειναι Τ Ρ Ο Π Α Ι Ο

Γλυκεία μου ShadowWave καταλαβαίνω το γεγονός οτι ήθελες να μοιραστείς το πρόβλημα σου με το σύντροφο σου,αλλά σκέψου και λίγο την δική του πλευρά..
Όσο και αν αγαπάς κάποιον πόσο ευχάριστο θα ήταν να σου μιλάει συνέχεια για το ίδιο θέμα και να μην τον απασχολεί τίποτα άλλο απο το πρωί εώς το βράδυ?
Δεν ξέρω αν σου ακούγεται σκληρό αλλά το οτι βρήκες κάποιον να ακουμπήσεις πάνω του ίσως σε έκανε πιο αδύναμη και αφαίθηκες...
Δεν ξέρω πόσο καιρό έχετε χωρίσει αλλά αν κάνεις μία προσπάθεια να αλλάξεις και να σκέφτεσαι λιγότερο το προβλημά σου ίσως σε δεί και πάλι διαφορετικά!
Έλπίζω να σε βοήθησα λίγο..Φιλάκια

Click μου ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές και σίγουρα θα με κάνει πιο δυνατή. "Η γαλήνη θα 'ναι το τρόπαιο.." θα το επαναλαμβάνω συχνά στον εαυτό μου αυτό...:saint2:

elafaki μου, κατ' αρχήν σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου απάντησεις. Ίσως ακούγεσαι λίγο σκληρή διότι οι πληγές ακόμα είναι ανοιχτές αλλά αυτό δε σ' αφαιρεί κανένα δίκαιο από τα λεγόμενα σου. Ναι είχα πιστέψει τόσο σε αυτό που είχαμε που δε δίσταζα να τον φορτώνω και με το δικό μου βάρος, νομίζοντας ότι θα αντέξει. Λάθος μου, το ομολογώ.
Εντούτοις η ψυχολόγος μου επισήμανε ότι καθώς λύνω το πρόβλημα, αισθανόμενη πιο δυνατή θα σταματήσω σιγά-σιγά αυτή τη συνεχή ενασχόληση με τη διατροφή και το βάρος. Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι...

Τελικά οι διατροφικές διαταραχές είναι τόσο ύπουλες. Παρεισφρύουν στη ζωή σου χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι άμεσα και τελικά γίνονται ο προσωπικός σου δυνάστης...

Σήμερα θα πάω να μαζέψω και τα τελευταία πράγματα που απέμειναν στο σπίτι του. Ευχηθείτε μου δύναμη ψυχική...

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να μη σκέφτεσαι το πρόβλημα που σε βασανίζει...

Μακάρι να είχα ένα μαγικό ραβδί και να εξαφάνιζα με τη μία αυτές τις ψυχοφθόρες σκέψεις...

Μακάρι να μπορέσω να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Η υπερφαγία-βουλιμία σιγά-σιγά μασούσε κομμάτια του μυαλού μου, της ψυχής μου..κατόρθωσε να ορίσει τη ζωή μου και να με κάνει να αναζητήσω βοήθεια από έναν ειδικό στις διατροφικές διαταραχές. Τελικά δεν ήταν ποτέ το αγόρι μου ο προσωπικός μου ψυχολόγος. Αν και στην αρχή, καταλαμβανόμενος από τον ερωτά του αυτό πήγε να κάνει.. τον πίστεψα και στηρίχθηκα πάνω του.

Και στο τέλος "ξεκουβάλησα" κατόπιν δικής του απαίτησης...

Οι συντροφοι μας δεν πρέπει να είναι οι ψυχαναλυτές μας...Εραστές ναι, φίλοι ναι, σύντροφοι και στα καλά και στα κακά ναι, αλλά όχι ψυχολόγοι μας. Χάνει κάτι σημαντικό η σχέση έτσι, και είναι και άνιση. Ο ένας είναι πιο αδύναμος και έχει το μειονέκτημα.. Γι'αυτό και οι σχεσεις που κρατανε ειναι αυτες που οι σύντροφοι είναι σε ειρηνη με τον εαυτό τους και όχι όταν ειναι φουρτουνιασμενοι απο τα προσωπικα τους εμποδια, ανασφαλειες κτλ.
Shadowwave, δυνάμωσε, ατσαλώσου και προχώρα στην επόμενη σχεση που θα σου τυχει χωρίς να αποθετεις τις ελπίδες σου οτι ο καλος σου θα σε θεραπευσει, η θεραπεια μας απο τις ατιμες τις διατροφικες διαταραχες ειναι μια μοναχική πορεία, δικιά μας και του ειδικού που θα μας βοηθησει, όχι των συντρόφων μας, είναι και αδικο και για αυτους να εχουν τόσο βαρος και ευθυνη στους ωμους τους.. ίσως αυτό να μην αντεξε το παιδι που ανεφερες..

"...Γι'αυτό και οι σχεσεις που κρατανε ειναι αυτες που οι σύντροφοι είναι σε ειρηνη με τον εαυτό τους και όχι όταν ειναι φουρτουνιασμενοι απο τα προσωπικα τους εμποδια, ανασφαλειες κτλ."

To κρατάω αυτό monahoiot... θα το θυμάμαι.

Ακούγεται αρκετά σκληρή η ατάκα "Απλά ξεκουβάλα από πάνω μου.." μετά από δύο χρόνια σχέσης με κάποιον
στον οποίο εμπιστεύτηκες τη γύμνια κάθε σου αλήθειας.Αναλογίσου μια στιγμή όμως πόσο προφανώς επιβαρύνθηκε
κι εκείνος όλο αυτό το διάστημα,πόσο κι εσύ τον απογοήτευσες,σκοτώνοντας του διαρκώς την ελπίδα ν'απαλλαγείτε από τη διαταραχή.
Για να ξεστομίσει τέτοια κουβέντα σημαίνει πως τουλάχιστον στο τέλος έτσι το βίωνε.Η κατάληξη σας δεν ακυρώνει
όλα όσα ο ένας για τον άλλον νιώσατε ούτε θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις εκτεθειμένη που κακώς τον εμπιστεύτηκες.
Προφανώς όσα σ'εσένα ερωτεύτηκε έσβηναν με τον καιρό και καταλαμβανόντουσαν όλο και περισσότερο από εν λόγω ζήτημα.
Κι εκείνος ήταν παντελώς ανίδεος κι ανεπαρκής να διαχειριστεί την κατάσταση αυτή επάξια στο πλάι σου.
Αλλά κι όσο το έκανε-έστω στην αρχή-πόσο ουσιαστικά σε βοήθησε;Πόσο απολάμβανες κι εσύ αυτήν τη σχέση
υπό τη δυσβάσταχτη σκιά της της βουλιμίας;Πόσο καλά ένιωθες με τον εαυτό σου;Πόσο άραγε ακόμα θ'αντέχατε;

Αυτό που τώρα δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς ήδη δείχνει να σε οδηγεί στο καλύτερο σου.Αναζήτησες βοήθεια ειδικού
και νιώθεις να παίρνεις ουσιαστική καθοδήγηση,συνειδητοποιεί� � πως πρώτα πρέπει να βρεις την ισορροπία σου
πριν ανεβείς στο σχοινί της ακροβασίας μιας σχέσης κι εναποθέτεις πλέον αποκλειστικά σ'εσένα την ευθύνη του εαυτού σου!
Μεγάλο βήμα ωριμότητας!Διδάσκεσαι να περπατάς σταθερά και πλέον δε χρειάζεσαι δεκανίκια.Όλα πηγαίνουν περίφημα λοιπόν!

http://img42.imageshack.us/img42/227...luckylifex.png

Ρητορικά τα ερωτήματα που θέτεις Νadine μου. Ό,τι απολάμβανα στη ζωή βρίσκονταν υπό τη σκιά της βουλιμίας. Φοβόμουν να κάνω το επόμενο βήμα δίχως να προγραμματίζω το παραμικρό..πράγματα που την ενασχόληση τους αγαπούσα να εξασθενούν σιγά-σιγά..να βιώνω ενός είδους κατάθλιψη..Η διατροφή και το αδυνάτισμα μονοπωλούσε τη ζωή μου. Και έβλεπα τη σκιά της από πίσω συνεχώς να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι τελικά να με κατασπαράξει, να με κάνει έρμαιο της...Πόσο κρίμα να έχω πέσει σε μια τέτοια παγίδα...
Μόνη μου σηκωνόμουν κάθε φορά, ίσως γιατί είχα αντιληφθεί τη σημαντικότητα του προβλήματος, ίσως γιατί ήθελα τόσο να το ξεπεράσω..

Θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω πια να σπάσω τις αλυσίδες και τώρα πια το θέλω πιο πολύ από κάθε φορά. Ίσως γιατί με έκανε να χάσω από δίπλα μου έναν άνθρωπο που τόσο είχα αγαπήσει.

Σας φιλώ όλες γλυκά. Μου δίνετε απίστευτη δύναμη. :saint2:

Destinity ευχαριστώ πολύ κούκλα μου που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις.
Τα κιλά, η εικόνα να έχουν τον έλεγχο της ζωής σου..
Τα βουλιμικά επεισόδια καθοριστικά της ψυχολογίας σου... Να αισθάνεσαι ένα τίποτα κάθε φορά που χάνεις έστω και λίγο τον έλεγχο.

Έχω απηυδήσει πια.. σήμερα στον ύπνο μου είδα κάτι τόσο μακάβριο.. ό,τι πήγα σε μια κηδεία και το "πτώμα" μέσα στο φέρετρο ήταν ακόμα ζωντανό.. έκανε σπασμωδικές κινήσεις αλλά πλέον είχε χάσει την ομορφιά του.. ήταν ένας απανθρακωμένος σκελετός. Και εγώ φώναζα: μα τι κάνετε;; Αυτό είναι ακόμα ζωντανό... Δεν είναι δύσκολο να φανεί ο παραλληλισμός. Η κηδεία που πήγα ήταν η "κηδεία" της σχέσης μου.. η οποία ήταν ακόμα ζωντανή.. αλλά άσχημη και απεχθής πια..

Καιρός να φανώ ειλικρινής με τον εαυτό μου. Να μάθω από τα λάθη μου και να προχωρήσω μπροστά...

ShadowWave, δεν θα σου πω ότι δικαιολογώ τη συμπεριφορά του φίλου σου, αλλά μπορώ να την καταλάβω.
Μετά από τόσο καιρό μαζί, όφειλε να είναι στο πλάι σου ή αν ήθελε να αποχωρήσει, μπορούσε να είναι πιο λεπτός, πιο διακριτικός. Η σύγχρονη ζωή όμως.. Τα βάρη που σηκώνουμε όλοι μας.. Θέλουμε κάποιον να μας στηρίζει και να τον στηρίζουμε με τη σειρά μας. Όταν η στήριξη είναι μονόπλευρη γίνεται εξουθενωτική. Με τα σημερινά δεδομένα θα έλεγα ότι και πολύ άντεξε. Οι ενστάσεις μου δεν είναι στο ότι έφυγε, αλλά στον τρόπο που διάλεξε να φύγει, το ξαναλέω.
Δύο καλά για σένα εντοπίζω: Πρώτον, το ότι έλαβες βοήθεια. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν καν ότι χρειάζονται βοήθεια επαγγελματική. Από δω και πέρα μόνο καλύτερα θα σου πάνε τα πράγματα, θα δεις. Και δεύτερον, το ότι πήρες ένα μάθημα, έστω κι επώδυνα. Θέλουμε τους συντρόφους μας στο πλευρό μας, αλλά δεν απαιτούμε την προσοχή τους, όταν ψυχανεμιζόμαστε ότι δεν προτίθενται να μας τη δώσουν. Εκεί παριστάνουμε τις υπεράνω και σε περίπτωση που δούμε απομάκρυνση, φεύγουμε.
Στα όνειρα μη δίνεις τόση σημασία. Έκανες την κηδεία της σχέσης σου, ήρθε, όπως λες, η ώρα να προχωρήσεις. Καλό δρόμο!

Ευχαριστώ πολύ Ava μου. Ένα μάθημα ζωής είναι και αυτό... Και πολλές φορές τέτοιου είδους μαθήματα χρειάζεται να δωθούν με επώδυνο τρόπο γιατί μόνο έτσι μπορούμε πια να ταρακουνηθούμε.. Να καταρρεύσει ο εγωισμός και να αναλάβουμε πια την ευθύνη του εαυτού μας.

Δεν έχω το χέρι του πια να με κρατάει και σε ένα μεγάλο ποσοστό είμαι υπεύθυνη. Πλήρωσα τα λάθη μου με πόνο ψυχής.
ΚΑΙΡΟΣ ΠΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΩ:yes:

Σας ευχαριστώ όλες. Δεν ξέρετε πόσο με βοήθησαν αυτά που μου γράψατε...
Πώς να ανταποδώσω; ...Τις πιο γλυκιές μου ευχές:saint2:

Kαι η υπερφαγια ιδια εμμονη ειναι.Ολα ειναι οψεις του ιδιου νομισματος.Εχουμε φτασει σε μια εποχη που ο ''συντροφος''αδυνατει να μεινει οσο χρειαστει.Τι εννοω;Να παει μαζι της στον ειδικο.Να μιλησει με τον ειδικο για να δει πως μπορει να τη βοηθησει.Για μενα αυτο ειναι ΣΧΕΣΗ οχι το ξεκουβαλα.Δλδ στα δυσκολα φετγουμε;

Lessing μου θα ήταν τόσο τρυφερό εκ μέρους του να με συνοδεύσει σε κάποιο ραντεβού με την ψυχολόγο και να αντιμετωπίσει το θέμα με τον δέον σεβασμό στο πρόσωπο μου. Αλλά μάλλον και η υπομονή έχει τα όρια της. Τον καταλαβαίνω, τον συγχωρώ...

Η Νadine είχε δίκαιο όταν έλεγε: "Προφανώς όσα σ'εσένα ερωτεύτηκε έσβηναν με τον καιρό και καταλαμβανόντουσαν όλο και περισσότερο από εν λόγω ζήτημα." Η αγάπη προς το πρόσωπο του είναι ακόμα μέσα μου, δε θα φύγει ποτέ...αλλά η ψυχή μου είχε και έχει ανάγκη από ένα καταφύγιο που ο ίδιος ήταν ανίκανος να μου δώσει, αν λάβεις υπ' όψη σου και το γεγονός ότι συζούσαμε το τελευταίο διάστημα.

Όσο περνάνε οι μέρες αρχίζω να αντιλαμβάνομαι κάποια θετικά της όλης κατάστασης.. και εγώ αλλά και αυτός είχαμε ανάγκη από προσωπικό χώρο και χρόνο ώστε να ανασυγκροτηθούμε, να ατσαλώσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας διότι μιλάμε για μια εν γένει "σχέση εξάρτησης" και να που στο τέλος οδηγηθήκαμε χώρια...

Ίσως φανώ ρομαντική αλλά έχω την πεποίθηση ότι τέτοιες αγάπες δε σβήνουν ποτέ και ίσως έρθει εκείνη η στιγμή που ξανά ανταμώσουμε πιο δυνατοί από ποτέ...

Quote:

---

Originally posted by ShadowWave

Όσο περνάνε οι μέρες αρχίζω να αντιλαμβάνομαι κάποια θετικά της όλης κατάστασης.. και εγώ αλλά και αυτός είχαμε ανάγκη από προσωπικό χώρο και χρόνο ώστε να ανασυγκροτηθούμε, να ατσαλώσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας διότι μιλάμε για μια εν γένει "σχέση εξάρτησης" και να που στο τέλος οδηγηθήκαμε χώρια...

Ίσως φανώ ρομαντική αλλά έχω την πεποίθηση ότι τέτοιες αγάπες δε σβήνουν ποτέ και ίσως έρθει εκείνη η στιγμή που ξανά ανταμώσουμε πιο δυνατοί από ποτέ...

---

Χαίρομαι που τόσο νωρίς μπορείς ήδη και βλέπεις τα θετικά της κατάστασης και δεν τα θολώνει ο δυσβάσταχτος πόνος
του νωπού ακόμα χωρισμού!Μου αρέσει που έχεις το θάρρος να επιδιώκεις σφαιρική και κατά το δυνατόν αντικειμενική
οπτική σε ό,τι συνέβη,στα πώς και τα γιατί...Έχεις τη δύναμη να ψάξεις την "αλήθεια",τα μερίδια ευθύνης,ν'αναλάβεις τα δικά σου...
Μπράβο σου!Είμαι σίγουρη πως θα δημιουργήσετε θαύματα με την/τον ψυχολόγο σου και θα ξαναγεννηθείς λαμπρότατη
μέσα από τις στάχτες σου!Όσο κι αν κάποιες φορές σε λυγίσει το συναίσθημα,μην αποθαρρυνθείς πως οπισθοχωρείς!
Είναι απόλυτα αναμενόμενες,ανθρώπινες στιγμές,που όλο και κάτι πολύτιμο έχουν να διδάξουν.Εσύ το βλέμμα μπροστά!

Αναφορικά με τις μεγάλες τις αγάπες,αυτές που πάνε στον παράδεισο,που δε σβήνουν ποτέ...Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε...
Με δυό λόγια πιστεύω πως μόνο ο χρόνος είναι ικανός κριτής του "μεγαλείου" τους!Μπορεί εμείς να είχαμε την ανάγκη
να τις δούμε ως τέτοιες,μπορεί να νιώσαμε πως μόνο η λέξη αυτή μπορεί να ντύσει επάξια το μεγαλείο του συναισθήματος μας,
να κρατάμε τρυφερά μέσα μας ζωντανό ό,τι η αγαπημένη ύπαρξη ανέδειξε κι ας μην υποστηρίζεται πλέον από την πραγματικότητα μας.

Είτε επειδή όντως νιώσαμε σπουδαία συναισθήματα που φυσικά δε σβήνουν από τη μία μέρα στην άλλη είτε επειδή είχαμε την ανάγκη
να πιστέψουμε πως τα νιώσαμε(και μάλιστα πως ήταν κι αμοιβαία!)κι ασφαλώς μας κοστίζει διπλά να γκρεμίσουμε και το μύθο μαζί με τη σχέση
έχουμε την τάση να κρατάμε ζωντανή την ελπίδα της δεύτερης ευκαιρίας υπό τις σωστές πλέον βάσεις.Σεβαστό και πολύτιμο!
Είναι σκέψη που δίνει δύναμη στην αντοχή να μη λυγίζει στα πολύ δύσκολα της,δίνει μοναδικότητα στο ιδιαίτερο που μαζί του βιώσαμε,
μας κάνει να νιώθουμε πως δεν σπαταλήσαμε το χρόνο κι ας μην συνεχίζουμε να μετράμε επετείους αγκαλιά,πως το μέλλον
δεν απλώνεται εμπρός μας σκοτεινό,μοναχικό και παγωμένο,αλλά έχει αχτίδες ελπίδας να μας φωτίσουν το δρόμο,που καλούμαστε
να βαδίσουμε,πως ο πόνος του χωρισμού,η δυσκολία να κρατηθείς μακριά του,να προχωρήσεις μόνη,έχει σημαντικό λόγο ύπαρξης
που και πάλι οδηγεί σ'εκείνον...Ένα αναβαθμισμένο "εγώ",ένα μετανιωμένο-ανανεωμένο "εσύ",ένα τέλειο ως εξ'αρχής όφειλε "εμείς"!

Τα κατανοώ απόλυτα όλα αυτά και τα έχω περάσει!Ωστόσο μην αποκλείεις το ενδεχόμενο όταν ολοκληρώσεις τους κύκλους που άνοιξες,
όταν βρεις και πάλι τη δύναμη να στέκεσαι περήφανα στα πόδια σου,όταν δεις αποστασιωποιημένα στο χρόνο και πιο καθαρά τι είχατε,
ποιός ήταν πραγματικά και όχι ποιός θα ήθελες και κατάφερες να δεις πως ήταν,τι σας έδενε τελικά,τι είδους σχέση είχατε
κι όχι τι είχατε ανάγκη να βλέπετε,να μη θέλεις σε καμία περίπτωση επανασύνδεση!Ακόμα και να ξεστομίσεις πως ο ρόλος της σχέσης αυτής
περιοριζόταν να σε οδηγήσει στην καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου,πως την ευγνωμονείς και την ελευθερώνεις στον παράδεισό της!

Υπέροχα τα λόγια σου Νadine, πόση σοφία εμπεριέχουν. Σοφία σημαδεμένη από τις εμπειρίες και μάλλον οι εμπειρίες ζωής αποδεικνύονται πιο πολύτιμες από το πιο σοφό βιβλίο του κόσμου..περιττό να σου πω ότι με συγκίνησες...

Θέλω να πω κάτι τελευταίο. Τα λόγια σας στάθηκαν πολύτιμες συμβουλές για 'μενα. Με 'καναν να ορθοποδήσω, να μαζέψω τα κομμάτια μου και να προσπαθήσω με ακόμα περισσότερα εφόδια, πιο δυνατή να συνεχίσω. Να συνεχίσω με το κεφάλι ψηλά και όχι βλέποντας το χώμα μιας στείρας γης. Να είστε καλά και πάλι ευχαριστώ. :saint:

Είσαι μια γλύκα!Ελπίζω να μη χαθούμε και να τα λέμε...Καλή σου δύναμη,"ψηλομύτα"!

Μπράβο σε σενα που είχες το θάρρος να του το ομολογήσεις αλλά και σε αυτόν που το πάλεψε.......είμαι σε μία κατάσταση σχέδον όπως τη δική σου και ακόμα δεν έχω το θάρρος να του πω κάτι......είναι κόμπος στο λαιμό όταν σκέφτεσαι τη δυστυχία που νιώθεις αλλά και τη δυστυχία που προκαλείς και στουσ γύρω σου.....δυστυχώς τέτοιας φύσης προβλήματα δε μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητά από άτομα που δε ξέρουν.....απλά δεν το χωρά η λογική τους....

οταν με γνωρισε το αγορι μου ημουν 64 κιλα. και ομολογουμενως πολυ ωραια κοπελα με τις καμπυλες τις βεβαια. στη διαρκεια της σχεσης μας πηρα 30 κιλα. σε καποια φαση πηρα το θαρρος και τον ρωτησα στα ισια αυτο που καιρο φοβομουν, αν δηλαδη τον ενοχλουν τα κιλα που πηρα(τα παρα πολλα κιλα που πηρα).
η απαντηση του με εκανε να καταλαβω ποιο ηταν ουσιαστικα το προβλημα μου. γιατι το προβλημα μου δεν ηταν ουσιαστικα τα 30 επιπλεον κιλα και η εμφανιση πυο ειχε αλλαξει ριζικα.η απαντηση του ηταν: ''Δεν με ενοχλουν καθολου τα κιλα σου. ισα ισα μου αρεσεις οσο παλια. αυτο που με ενοχλει ειναι που παλια πηγαιναμε σε βιβλιοπωλεια και αγοραζες βιβλια με ποιηματα ενω τωρα πια σε ενδιαφερουν μονο οι θερμιδομετρητες.''
Με βοηθησε τοσο να καταλαβω το ποσο κακο εκαναν τελικα στη σχεση μου τα κιλα, αλλα οχι επηρεαζοντας την εμφανιση, αλλα επηρεαζοντας την ψυχη μου.

Συγνωμη αν σε κουρασα με την ιστορια μου.
Ολα καλα θα πανε για σενα. και να ξερεις πως καθε εμποδιο για καλο! Αυτο το πιστευω περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο στη ζωη μου και το ακολουθω σαν γενικη αρχη!
κουκλιτσα, οτι ειναι καλυτερο για σενα θα γινει!!!