http://www.tlife.gr/Article/news-pap...0-9-22165.html
Printable View
Αsteropi πόσο δυστυχές είναι το περιστατικό που παραθέτεις... άλλο ένα τεκμήριο στην άποψη ότι οι διατροφικές διαταραχές οφείλονται να αντιμετωπίζονται με τη δέουσα σοβαρότητα.
Γεγονός είναι ότι η κοπέλα δεν απεβίωσε από αυτό καθ' αυτό το βουλιμικό επεισόδιο, αν και έχει σημειωθεί αντίστοιχο περιστατικό:
http://www.2medusa.com/2008/09/bulim...-pictures.html
Να επισημάνω ότι τα άτομα με διατροφικές διαταραχές αποτελούν ιδιαίτερα ευαίσθητες, ευάλωτες και ανασφαλείς προσωπικότητες παρά το φυσιολογικό προσωπείο που παρουσιάζουν στον έξω κόσμο(σύνδρομο του θλιμμένου κλόουν) και για αυτό επιτακτική κρίνεται η στήριξη από το περιβάλλον και η παρακολούθηση από κάποιον ειδικό.
Τι τραγική ειρωνεία! Τα χάπια που ο ψυχίατρος συνταγογράφησε για τη θεραπεία της διαταραχής ήταν αυτά που έβαλαν τη μαύρη σφραγίδα στο άδοξο τέλος της! Πόσο πολύ λυπάμαι...
στεναχωρεθηκα γιατι ετσι απλα ...βρισκουν λυση με το να αφαιρούν την ζωη τους...δεν γινεται να αυτοκτονουν ο καθενας μας πρεπει να ειναι δυνατος και να παλαυει για το καλυτερο!
Δε μπορω να καταλαβω την ψυχολογια της κοπελας γιατι ευτυχως δεν εχω περασει καποια σοβαρη διαταραχη(ο,τι κιλα πηρα τα πηρα απλως τρωγοντας βλακειες,χωρις βουλιμικα επεισοδια κτλ που εχω διαβασει εδω).Καποιος που το περναει μπορει να κατανοησει την ψυχολογια της σιγουρα.Γιατι ρε γαμωτο ενα κοριτσι 22 ετων με σωστο βαρος να βαλει τελος στη ζωη της αυτο δε μπορω να καταλαβω,ουτε επιπλεον κιλα ειχε ουτε τιποτα?:no:
Βρε παιδιά, νομίζω ότι θα ακουστώ "κάπως", αλλά δεν έχω μάθει να κρατάω τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου.
Μου κάνει τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι ένας γονιός που χάνει τόσο τραγικά το παιδί του είναι σε θέση να μιλάει με άνεση γι' αυτό και μάλιστα να παραθέτει στις συνεντεύξεις του και λεπτομέρειες σχετικά με το περιστατικό. Εκτός αν αυτά είναι λόγια δημοσιογράφων, που τα έβαλαν στο στόμα του άτυχου πατέρα. Το γεγονός είναι από μόνο του τόσο συγκλονιστικά τραγικό, που κάθε λέξη είναι περιττή.
Για το θέμα της βουλιμίας δηλώνω άγνοια και δεν θα πω τίποτα.
Σε μια προσπάθεια ν'απαντήσω στην απορία σου,ʼβα,σκέφτομαι πως ο πατέρας-ηθοποιός,προχώρησε στην εν λόγω συνέντευξη
σε μια προσπάθεια ν'αφυπνήσει γονείς,να ταρακουνήσει κορίτσια σε ανάλογη της κόρης του θέση.Το επάγγελμα του άλλωστε
σχετίζεται άρρηκτα με τον κόσμο.Ίσως πάλι να έχει ανάγκη να το εκτονώσει,μιλώντας γι'αυτό.Να δεχτεί τη στήριξη και τη συμπάθεια,
που ενδεχομένως έχει ανάγκη...Όπως και να'χει δεν είναι εκεί το θέμα.Ένας νέος άνθρωπος επέλεξε να εγκαταλείψει τη ζωή του.
Πρέπει και δεν πρέπει,όμορφη-ξόμορφη,χοντρή-κανονική κλπ. δεν έχουν καμία σημασία.Η ψυχή που υπέφερε μέσα της ήταν το ζητούμενο
και μια σακούλα χάπια συνταγογραφημένα απλά δεν αρκούν!Εύχομαι να βρήκε την ανάπαυση που λαχταρούσε,να επιβιώσουν
της απώλειας της κι οι αγαπημένοι της και προπαντός κανένας άλλος να μη φτάσει τα όρια του εκεί.Ζητείστε βοήθεια,μιλήστε
σε όποιον εμπιστεύεστε,απευθυνθείτε σε ψυχολόγους,βρείτε κάποιο ενδιαφέρον να κρατηθείτε στη ζωή θετικά...Καλύτερες μέρες θα'ρθουν!
Αυτό το καταλαβαίνω, Ναταλία μου, ήταν άλλωστε και δική μου σκέψη. Αλλά, επιμένω, πως όταν πονάς αφόρητα, δεν έχεις διάθεση ούτε να μιλήσεις, ούτε να δεις κόσμο, ούτε τίποτα. Θέλεις μόνο να πεθάνεις. Έχω δει μητέρα που έχασε το παιδί της και ήταν ολόκληρη μια ανοιχτή πληγή. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Στην κηδεία δεν ήξερα πώς να την πλησιάσω, τι να της πω.. Δεν της είπα τίποτα. Την αγκάλιασα μόνο και έκλαιγε η κακομοιρούλα, βουβά και ασταμάτητα. Είχα την εντύπωση πως οποιαδήποτε κουβέντα εκείνες τις στιγμές ήταν ιεροσυλία. Δεν ξέρω και πώς να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις. Είχε πάρει φάρμακα και είχε στο πλάι της γιατρούς να τη στηρίζουν, ώστε να βρει το κουράγιο να οδηγήσει το παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Τη στήριξη και τη συμπάθεια και τα λόγια και τις αναφορές στη ζωή του παιδιού της τα βίωσε κοντά ένα χρόνο μετά το γεγονός. Τότε έκρινε πως ήταν πια έτοιμη και μας άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό χαρακτήρα. ʼλλος θέλει να εκτονωθεί, άλλος να απομονωθεί. Ο καθένας βιώνει το πένθος του με το δικό του, προσωπικό τρόπο.
Σε όλα τα άλλα συμφωνώ απόλυτα. Όσες οικογένειες βιώνουν τέτοιου είδους θέματα δεν πρέπει να στρουθοκαμηλίζουν, αλλά να αναζητούν βοήθεια το συντομότερο δυνατό.
το ειδα...και γω ετσι θα παω....αυτο ειναι αρρωστια και θελει πολλα κιλα guts για να σηκωθεις.....
Τι λες τώρα;Τι θα πει κι εσύ έτσι θα πας;Αυτό θέλεις;
Τι λες κορίτσι μου? Σκέψου πρώτα καλύτερα.. Πρώτα τη δική σου ζωή, πόσο πολύ μπορείς να τη βελτιώσεις και μετά τον πόνο που θα προκαλέσεις στους αγαπημένους σου. Το θέλεις στ' αλήθεια?
Αρρώστια είναι, βέβαια, αλλά για κάθε αρρώστια υπάρχει γιατρός και γιατρειά. Η επιστήμη, αλλά και η ανθρωπιά είναι δίπλα σε όποιον ζητά τη συνδρομή τους.
ποια ανθρωπια κανω τα παντα για την οικογενεια μου και στο τελος εισπραττω τον μεγαλυτερο πονο....μονο τον αδερφο μου σκεφτομαι αλλιως θα το ειχα κανει....η κακη ψυχολογια ,η μοναξια , η απομονωση ......ολα εκει οδηγουν πλεον...ποσο μαλλον σαυτην την χωρα οπου δεν εχει απομεινει τιποτα πια....
Όταν η χώρα δεν μας κάνει, την αλλάζουμε. Προκειμένου να φύγουμε αλλιώς..
Όλα τα κάνουμε, για να μείνουμε στη ζωή. Είμαι σίγουρη ότι μέσα σου ακόμη κι εσύ η ίδια δεν τα πιστεύεις αυτά. Ότι αν ερχόταν κάποιος να σου δείξει μαγικά πόσα πράγματα έχεις να ζήσεις και να χαρείς στο μέλλον, θα άλλαζες γνώμη. Η ανθρωπιά υπάρχει! Τις τελευταίες μέρες δεν ήμουν καλά και έγραψα κάποια ψιλοστενάχωρα μηνυματάκια. Θορυβήθηκαν όσες γνώριζαν ένα χαρούμενο άτομο και έσπευσαν να με επαναφέρουν. Και το κατάφεραν! Λίγο γιατί με έκαναν κουτσά στραβά να χαμογελάσω, λίγο γιατί ένιωσα ότι έπρεπε να σταματήσω να τις ανησυχώ, έγινε το θαύμα.
Κοίτα γύρω σου! Αλλίμονο αν για μία παλιοασθένεια σκεφτόμαστε έτσι. Πόσοι και πόσοι δεν κατάφεραν να την ξεπεράσουν.
Όσο για την οικογένεια, αυτή δεν τη διαλέγουμε, αλλά μπορούμε να ρυθμίσουμε τόσα άλλα γύρω μας, που θα μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα.
Δεν μου αρέσει να ακούω τέτοιες σκέψεις αυτοκαταστροφής wannabeskinny...είναι τόσο άσχημο να σκέφτεσαι έτσι...πίστεψέ με ,σε καταλαβαίνω γιατί η υπερφαγία που με ταλαιπωρεί τρία χρόνια τώρα,με έχει φτάσει πολλές φορές στο σημείο να σκέφτομαι ότι δεν αξίζω,ότι πάλι έβλαψα τον εαυτό μου,ότι δεν θα αδυνατίσω ποτέ και ότι όλη μου η ζωή εξαρτάται από αυτό..μετά από λίγο συνέρχομαι..όμως ακόμα και αυτές τις στιγμές συνειδητοποιώ πως όσο χάλια και να νιώθω εκείνη τη στιγμή,η ζωή έχει πολύ όμορφα πράγματα να μας δώσει.Δηλαδή πιστεύεις πως ένα καλό σώμα αξίζει περισσότερο από την ίδια τη ζωή;Και με λίγα κιλά παραπάνω,που μπορεί να σου φαίνονται βουνό αυτή τη στιγμή,μπορείς να γελάς,να ερωτεύσαι,να περνάς αξέχαστες στιγμές με τους φίλους σου..και μην σκοτίζεσαι..κάποια στιγμή τα κιλά θα χαθούν αργά ή γρήγορα...το πρόβλημα είναι πως η ζωή χάνεται..γιατί αναλωνόμαστε μόνο στο πρόβλημά μας,κλεινόμαστε στον εαυτό μας και χάνουμε καθημερινές όμορφες στιγμές..Για μένα η αυτοκτονία είναι μια πράξη φυγής..Σκέφτεσαι πως αν το κάνεις,θα σταματήσεις να τυραννιέσαι,όμως είναι έτσι?Αφήνεις πίσω σου πληγωμένους ανθρώπους,όνειρα για ανεξαρτησία,οικογένεια,δου λειά,φίλους και άλλα τόσα...Το να αντιμετωπίζεις στα ίσια το θέμα,αναγνωρίζοντας πως έχεις βουλιμία αλλά θα το παλέψεις και θα την νικήσεις είναι το πιο σημαντικό και τότε θα συνειδητοποίησεις πόσο πολύ δυνατή είσαι..Όλα αυτά από μια κοπέλα που είναι τρομακτικά ανασφαλής, απογοητεύεται εύκολα και πολλές φορές νιώθει παντελώς άχρηστη, αλλά θέλει να ζήσει τη ζωή με όλη της την ψυχή..:roll::wink1:
σας ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον....το βασικο προβλημα ειναι οτι οταν δεν ειμαι στα κανονικα μου κιλα γινομαι αλλος ανθρωπος ....να ανοιξει η γη να με καταπιει δεν παω ουτε στο περιπτερο.....ολοι με ψαχνουν κ νομιζουν πως εχω εξαφανιστει και γω κλεινομαι μεσα κ κρυβομαι απ ολους κ απ ολα....οσο για ερωτες ...ας το ξεχασω....ετσι οπως εχω παχυνει ....ειχα που ειχα προβληματα κομπλεξ κ ανασφαλεια για το σωμα...τωρα εληξε το θεμα....η ψυχολογια χαλια και οι ορμονες τρελαμενες....ολα τα ειχα οι πολυκυστικες μου ελειπαν....ψαχνει να με βρει αυτος με τον οποιο ειμαι ερωτευμενη και γω κρυβομαι μεχρι να αδυνατισω ,μη με δει κ ξενερωσει....χαλια μαυρα...+ακμη + τριχοφυια που δεν ειχα ποτε τετοια θεματα....αυτοπεποιθηση 1000 πατωματα κατω απο το 0....
Aν στοχος σου ειναι to be skinny τοτε φανταζομαι ποσο πολυυυ θα εχεις παχυνει:starhit:.Ολα ειναι στο μυαλο σου,στο δικο σου και τοσων αλλων κοριτσιων με κανονικα κιλα που φτασαν να ζυγιζουν 35-40 κιλα με την καταληξη που ολοι ξερουμε.Καταλαβε οσο ειναι καιρος πως στη ζωη υπαρχουν τοσα ωραια πραγματα και συγχρονως τοσο απλα,π.χ. να πατε με το φιλο σου ενα σινεμα, μια εκδρομη κτλ.Οσο το σκεφτεσαι τοσο θα σε "τρωει".
Βλεπεις στο τικερ μου ποσα κιλα ειμαι,τι πρεπει να κανω να παω να πεσω απο το μπαλκονι επειδη δε μου κανουν τα τζιν που φοραγα στο λυκειο.Οχι,το παλευω ομως για να τα καταφερω.Αλλα και θα βγω με το φιλο μου και μια χαρα θα περασουμε και δε θα κλειστω μεσα στο σπιτι μη τυχον και με δει καποιος και τι χοντρη ειναι αυτη κτλ.
Αστερόπη, μπραβο για τον τρόπο που σκεφτεσαι!! πολύ σωστά και τι θα γίνει αν κάποιος εχει παραπάνω κιλά? το εχω πει πολλές φορες,τα ε'ιδα και τα αποτελέσματα της διαιτας, εφατασα 45 κιλά μπορει και λιγότερο γιατί μεχρι τα 45 ζυγιζόμουν και το εχω χιλιομετανιώσει, αλλα πράγματα πρεπει να εκτιμουμε σε εναν ανθρωπο και οχι τα κιλά του!!
να εισαι καλά Αστερόπη και καλή συνέχεια στην προσπάθεια
Μagdalena μπραβο σου που το καταλαβες νωρις.Δε μπορω να βλεπω τοσα κοριτσια να τις κατατρωει η ανορεξια.Κα αυτο που δε καταλαβαινουν ειναι οτι το θεαμα ειναι ειναι αποκρουστικο.
Ευτυχως το καταλαβα σχετικά νωρίς αν και ειχα επιπτώσεις, όχι σοβαρες ομως, περα από την αμμηνόροια και την ατονία και την αδυναμία που ηταν όλα αυτά προσωρινά, τίποτε αλλο..μακάρι όλα τα κορίτσια να καταλαβουν εγκαιρα ότι η ανορεξία ειναι υπουλη και δεν ξερεις που μπορει να σε οδηγησει.. μπορει προσωρινα να εισαι ευχαρστημένη και υπερηφανη για την απωλεια κιλών όμως δεν ξερεις ότι καταστρεφεις την υγεια σου
αστεροπη μου εχουμε ιδιο υψος κ ιδια κιλα πλεον....συγχαρητηρια που προσπαθειτε....ετσι ν συνεχισετε....ο στοχος μου ειναι να γινω 59 κιλα ....το nickname εχει μεινει απο παλια...μαγδαλενα χαιρομαι πολυ για σενα.....
μπορειτε να μου πειτε πως ν αλλαξω nickname;εχω ξαναρωτησει αλλα δεν πηρα απαντηση...
Στείλε u2u σε mοderator για να στο αλλάξουν. Μόνο αυτοί έχουν εξουσιοδότηση.Quote:
Originally posted by wannabeskinny
μπορειτε να μου πειτε πως ν αλλαξω nickname;εχω ξαναρωτησει αλλα δεν πηρα απαντηση...
Ωραια αφου ειμαστε στα ιδια κιλα καταλαβαινομαστε καλυτερα.Προσπαθησε να φορας ρουχα που να τονιζουν τα ωραια σου σημεια και να κρυβουν τα "ασχημα", μεχρι να αδυνατησεις.Εγω πηρα χτες ενα φορεματακι που τονιζει το πανω μερος οπου δεν εχω τοσο προβλημα και το στηθος και δειχνει τελειο.Προσπαθω μεχρι να χασω καποια ακομα κιλα να αποφευγω τα τζιν γιατι δε με κολακευουν γιατι το προβλημα μου ειναι πιο πολυ στην περιφερεια.Quote:
Originally posted by wannabeskinny
αστεροπη μου εχουμε ιδιο υψος κ ιδια κιλα πλεον....συγχαρητηρια που προσπαθειτε....ετσι ν συνεχισετε....ο στοχος μου ειναι να γινω 59 κιλα ....το nickname εχει μεινει απο παλια...μαγδαλενα χαιρομαι πολυ για σενα.....
μπορειτε να μου πειτε πως ν αλλαξω nickname;εχω ξαναρωτησει αλλα δεν πηρα απαντηση...
Κανε και συ το ιδιο.
Τωρα κανεις διαιτα?Το προσπαθεις ή εχεις παραδοθει...?
Κοιτα εδω ποσα κοριτσια με κιλα πανω απο 100 καταφεραν να φτασουν 50-60 κιλα.Και εμεις κλεγομαστε για λιγα.Εγω εχω βαλει στοχο τα 65 για να μου φαινεται πιο εφικτο και μετα αν τα καταφερω αλλα λιγα καλα θα ηταν.:smilegrin:
εχεις δικιο γλυκια μου.... ξεκινησα σημερα με dukan ...λεω σιγα σιγα να ξεκινησω και γυμναστικη να μπω σε μια σειρα....οταν φτασω τα 60 θ ακολουθησω μεσογειακη διατροφη...ωστοσο εχω πολυ μελλον αφου προσφατα προεκυψαν πολυκυστικες και μου κανουν την ζωη κολαση....αλλα αυτο σκεφτομαι και γω ποσες κοπελες με 100+ τα καταφεραν....λατρευω αυτα τα ατομα....keep up :saint2:
Και γω πολυκυστικες εχω!Ξερω ποσο δυσκολα ειναι τα πραγματα με τις ορμονες μας,γι'αυτο θελει πολυ προσοχη παντα στο τι τρωμε.Εγω παιρνω πολυ ευκολα βαρος και πιστευω σε μεγαλο βαθμο φταινε και οι πολυκυστικες(εκτος της μασαμπουκας που εριχνα:bigsmile: ).
Συμβουλη μου κοψε τελειως τη ζαχαρη,ειναι ακομα χειροτερη για μας.
αυτο θα προσπαθησω...εχει κολλησει το μυαλο μου και πιστευω οτι ακομα κ ενα φρουτο να φαω ξεφευγω....και μετα αρχιζουν οι κρεπαλες....θελω να βγαλω εντελως τα φρουτα απ την διατροφη μου,οπως και το μαυρο ψωμι κ τα δημητριακα κ τα οσπρια....νομιζω πως θ αδυνατισω μονο αν τρωω ασπρα κρεατα,ψαρια,απαχα γαλακτοκομικα κ το πολυ πολυ λαχανικα....μολις ειδα στον καθρεφτη τρομερη αραιωση των μαλλιων...αχ θεε μου τι μαρτυριο ξεκινησε....οσοι με δουν μετα το καλοκαιρι θα νομιζουν οτι ειμαι εγκυος....