Μετά από καιρό...

Είμαι εδώ. Έρμαιο καταστάσεων, υπόδουλη συνθηκών. Δεν ξέρω γιατί τρώω κουλουράκια το ένα πίσω από το άλλο, η σκέψη της "τουαλέτας" με συνθλίβει...με κάνει χίλια κομμάτια... Και μετά στοργικά και αθόρυβα μαζεύω τις στάχτες και φορώ το χαμόγελο μιας καινούριας αρχής.

Μια μυστική συμφωνία: εγώ και ο εαυτός μου. Ποτέ ξανά! Μια συμφωνία που τη θίγω καθημερινά: Θα είναι η τελευταία φορά...ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ! Ωωω ΑΣ ΕΙΝΑΙ η τελευταία φορά!

Από μικρή είχα μάθει ότι το καταφύγιο μου ήταν το φαγητό. Και εκεί κάπου στην εφηβεία προέκυψε η απόλυτη εσωτερική σύγκρουση, πρέπει να επιλέξεις ή ένα όμορφο σώμα ή αυτό Και τότε γεννήθηκε ένα έκτρωμα: η βουλιμία.

Έχω περάσει πολλά παρέα της, έχω νιώσει ότι έχω απαλλαχτεί από αυτή, ότι έχω αναρρώσει αλλά η παρουσία της σαν σκιά με κατέτρεχε.

Και τώρα από το παράθυρο μου μπαίνει ένα υπέροχο φως. Ο ήλιος ξανά ανατέλλει στη ζωή μου.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ.

μακαρι να ειναι η τελευταια φορα και να μην σου ξανασυμβει γιατι εγω το βιωνω ακομα χωρις καμια βοηθεια και εχει ξεφυγει απο τα χερια μου...βλεπω τι κανω στον εαυτο μου εχω καταστρεψει τον οισοφαγο και την καρδια μου

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Είναι και η πρώτη βλέπεις:D

Το ποστ αυτό το έγραψα κατ' αρχάς για να το βλέπω εγώ η ίδια. Τα προβλήματα υγείας ως αποτέλεσμα της βουλιμίας είναι γνωστά τοις πάσι. Στην ηλικία μου έχω κάνει ήδη οχτώ σφραγίσματα στα μπροστινά μου δόντια. Βέβαια το ψυχολογικό κομμάτι είναι αυτό που με φθείρει περισσότερο, η αίσθηση ανικανότητας, η απελπισία, η επακόλουθη αίσθηση αυτολύπησης....

Και αυτό, το απέλπιδο κυνήγι μιας πλασματικής τελειότητας.
"Σφυρίζω" στο τέλειο και δεν απαντά... ίσως να μην υπάρχει, δεν υπάρχει!

Μετράω τις μέρες αποχής, λοιπόν ΑΠΟ ΤΙΣ 23.2 ΔΕΝ ΕΧΩ ΥΠΟΚΥΨΕΙ. Και η ειρωνεία έγκειται στο εξής: έχω ήδη χάσει πόντους, χωρίς να πιέζομαι, με μόνο οδηγό τη συνείδηση μου. Οι δικοί μου λόγοι καταφυγής σε υπερφαγικό-βουλιμικό επεισόδιο είναι καθαρά συναισθηματικοί. Αδυνατώ να διαχειριστώ αρνητικά συναισθήματα. Ψάξε και τους δικούς σου λόγους. Μέσα από το "γιατί" μαθαίνεις το "πώς".

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να το ξεπεράσεις, το συντομότερο... ΔΕΝ έχεις να πάρεις τίποτα θετικό από αυτή την κακιά συνήθεια, καταντά τόσο αφελές όταν πιστεύουμε ότι προξενώντας στο σώμα μας κακό, θα μας ανταποδώσει κάτι όμορφο. Στο λέω εγώ που ταλαιπωρούμαι τα τελευταία έξι χρόνια...ΔΕΝ κέρδισα τίποτα, ίσως μόνο αυτό:

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό

μπραβο shadow συνεχισε ετσι και θα τα πας μια χαρα,κουραγιο!!!

evanescence μακαρι να τα καταφερεις επισης,ειναι δυσκολο φανταζομαι και ξερω απο τη δικη μου περιπτωση αλλα το καλο θελει προσπαθεια...

Σε ευχαριστώ πολύ Lineal! Εύχομαι και σε ΄σενα ό,τι επιθυμείς περισσότερο :)

Λοιπόν ήρθε η ώρα να ανανεώσω το "ημερολόγιο" μου...

Δεν το έχω αναφέρει αλλά η γυμναστική αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας μου τους τελευταίους 2,5 μήνες(αεροβική, βάρη και πιο σπάνια pilates), τις μέρες αποχής από το γυμναστήριο παρατηρώ μια αυξανόμενη επιθυμία για υπερφαγικό, ιδίως υδατάνθρακες απλούς.
Έτσι την προηγούμενη Τετάρτη μου συνέβη κάτι πρωτόγνωρο: σηκώθηκα στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα και έφαγα ένα ολόκληρο πακέτο μπισκότα μόνη μου..ήμουν στο "τσακ" για βουλιμικό αλλά με νύχια και με δόντια συγκρατήθηκα ώστε να μη φάω περισσότερο και καταλήξω αγκαλιά με την τουλέτα:barfy:

Σήμερα μετά το πρωινό μου-άλλη μια μέρα αποχής από το γυμναστήριο- έφαγα 1 μέτριο κομμάτι χαλβά ταχινιού, κάμποσα κρακεράκια βρώμης και 10(!) καραμέλες. Θα μπορούσα να συνεχίσω ... δεν το έκανα.

Είναι αγώνας...και ας φαίνεται σε κάποιους απλό και εύκολο...δεν είναι. Συνεχίζω πιο δυνατή!:roll:

Καλή δύναμη σε όσους τυχαίνει να διαβάζουν και βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Το χρωστάμε στον εαυτό μας να του φερθούμε όπως πραγματικά του αξίζει.

Την αγάπη μου.

ShadowWave Καλη επιτυχια στην προσπαθεια σου και να ξερεις οτι δεν εισαι μονη οχι............. Αν θες ριξε μια ματια στο post τριαδες και τριωρα και θα καταλαβεις οτι πραγματικα δεν εισαι ή μονη που παλευει με τα υπερφαγικα και αγκαλια με το "θρονο"............Καλη επιτυχια και παλι κοριτσακι .......

shadowwave, όποιος πιθανόν βλέπει ό,τι περνάμε "απλό και εύκολο" είναι ο ίδιος απλοϊκός και εύκολος στα συμπεράσματά του... Ο αγώνας που δίνουμε όλοι όσοι παλεύουμε με τη διατροφική διαταραχή είναι αγώνας αντοχής, είναι μαραθώνιος, θέλει κότσια, θέλει αγάπη, θέλει υπομονή και συμφιλίωση με το γεγονός ότι μας συμβαίνει κάτι που μας σημαδεύει..Καλά κάνεις και καταγράφεις τις σκέψεις σου, είναι ένα είδος εξορκισμού του κακού να μοιράζεσαι τα συναισθήματα, να έχεις ψηλά το κεφάλι και να μη νιώσεις ποτέ δισταγμό να αποτυπώσεις εδώ αυτό που σου συμβαίνει, και τα βήματα προς τα πίσω, και τα βήματα προς τα εμπρός. Όλα έχουν την αξία τους. Φιλιά.

Γεια σας κοριτσια..νιωθω τοσο ομορφα οταν μπορω να μιλαω με ανθρωπους που με νιωθουν.. εχω σιχαθει τον εαυτο μου, το σωμα μου..μερα με τη μερα βλεπω να παχαινω κ να βαραινω..αισθανομαι σαν αρρωστη..ειμαι σκασμενη απο το φαγητο κ θελω κι αλλο..ολο αυτο επειδη ειναι αποκλειστικα ψυχολογικο μού ειναι τοσο δυσκολο να το ελεγξω..κ δυστυχως σε ολους τους τομεις δεν εχω αυτοελεγχο κ αυτοπειθαρχια..καθε βραδυ με γεματο στομαχι (ή μαλλον παραφουσκωμενο), υποσχομαι στον εαυτο μου '' αυτο που εκανα σημερα ειναι το τελευταιο,απο αυριο θα φτιαξουν ολα..δεν παει αλλο''.. και καθε επομενο βραδυ δινω την ιδια υποσχεση που ποτε δεν τηρω!δεν καταλαβαινω ομως, ενω ολα στη ζωη μου κυλουν φυσιολογικα κ εχω ο,τι χρειαζεται ενας ανθρωπος για να ειναι ευτυχισμενος, γιατι να αντιδρω ετσι?γιατι να ταλαιπωρω το σωμα μου κ την ψυχη μου?ειμαι μολις 18 χρονων φοιτητρια κ αντι να απολαμβανω τα ωραιοτερα χρονια της ζωης μου, ειμαι σε καταθλιψη.. δεν καταλαβαινω τι εννοειτε οταν λετε οτι πρεπει να αλλαξουμε τροπο σκεψης..εμενα παντα θα με νοιαζει το σωμα μου κ παντα θα θελω να ειμαι 57 κιλα κ οχι 62 που ειμαι τωρα..οχι για τους αλλους, αλλα γιατι ΕΓΩ νιωθω καλα εκει..κ πολυ απλα, ειμαι τοσο ανημπορη κ τοσο χαζη που δεν μπορω να χασω απλα 5 κιλα και να καταλαβω οτι το φαγητο ειναι μεσο επιβιωσης κ οτι δεν πρεπει να το ριχνω στα μπισκοτα κ στα γλυκα οταν δεν ειμαι καλα... ΑΠΛΑ ΕΧΩ ΣΙΧΑΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ.. συγγνωμη αν σας ζαλισα, αλλα ξερω οτι μονο εσεις με καταλαβαινετε...

ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ...

Αυτό ηχεί και δικό μου μυαλό αυτή τη στιγμή...
Γλυκιά μου shadow δεν ξέρω πως μου είχε ξεφύγει αυτό το θέμα...έπεσα όμως πάνω του την κατάλληλη στιγμή...
Πιστεύω στη δύναμη σου, ο αγώνας είναι δύσκολος αλλά έχεις δείξει ότι μπορείς να τα καταφέρεις...

(Μέσα στη μιζέρια μου και τη θλίψη μου, αυτή η είκόνα με έκανε να χαμογελάσω. Πρώτη φορά τη βλέπω, από τα πιο γλυκά, ευαίσθητα και ρομαντικά μηνύματα που έχω δει. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απο εσένα.)

Μαρίνα δεν έχω απαντήσεις για τα ερωτήματα σου. Αν είχα θα απαντούσα και στον εαυτό μου. Αλλά επίτρεψε με να σου πώ ότι με το χάσιμο των 5 κιλών δεν θα έλθει καμία ισορροπια. Και εγώ αυτή την αυταπάτη είχα αλλά διαψεύσθηκα. Τα κιλά είναι μόνο ένα σύμπτωμα, η βουλίμια είναι πολύ πιο ύπουλη απόσο νομίζεις. Αυτό πιθανώς εννοούν με την αλλαγή νοοτροπίας. Ασθένεια του μυαλού είναι εξάλλου...πως θα θεραπευτεί με απώλεια κιλών;!

Μαρινάκι μου λες ότι σε νοιάζει το σώμα σου, λοιπόν συμπεριφέρσου το όπως του αξίζει! Καταλαβαίνω ότι θέλεις να χάσεις κιλά, αλλά στο ξανά τόνισα είναι τόσο σημαντικότερο αυτό συγκριτικά με την υγεία και την ψυχική σου ισορροπία; Η βουλιμία είναι μια πληγή που δεν κλείνει εύκολα και όσο την ξύνεις με στερητικές δίαιτες τόσο περισσότερο θα αιμορραγεί. Πρώτος στόχος είναι να μειωθούν-σταματήσουν οι εμετοί, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα κάνεις υπερφαγικά ιδίως στην αρχή της προσπάθειας σου αλλά οφείλεις να προσπαθήσεις να ελέγξεις τον εαυτό σου και να ΜΗΝ ΣΤΡΑΦΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Αν σου έλεγα ότι από εδώ και πέρα δεν μπορείς να κάνεις εμετούς θα έτρωγες την ίδια ποσότητα τροφών με πριν; Η' αν σου πω ότι με τους εμετούς, στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορείς να αποβάλλεις μόνο το 50% των τροφίμων που είχες καταναλώσει...(;) Αν ακόμα πιστεύεις ότι οι εμετοί μπορούν να σε βοηθήσουν να ελέγξεις το βάρος σου πλανάσαι πλάνην οικτρά... Στο μόνο που βοηθούν είναι στην καταστροφή της ψυχολογίας σου και του σώματος σου. Το ξέρω από πρώτο χέρι...4 χρόνια το παλεύω. Τις περιόδους που οι βουλιμικές μου κρίσεις βρίσκονταν σε έξαρση, όχι μόνο δεν έβλεπα τη ζυγαριά να κατεβαίνει(αλλά να ανεβαίνει) και η ψυχολογία μου ακουμπούσε στον πάτο. Όχι δεν κερδίζεις τίποτα.

Ασημένια μου, ακόμα και τελευταία φορά να μην είναι...τώρα ξέρω. Ξέρω ότι θα το αντιμετωπίσω με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον εαυτό μου. Δεν θα τον λοιδορήσω, δε θα τον λυπηθώ. Κάθε φορά που μου συνέβαινε μάθαινα κάτι καινούριο για τον εαυτό μου, έβαζα ακόμα ένα βέλος στην φαρέτρα μου και κάθε επόμενη φορά θα γίνομαι ακόμα πιο δυνατή στην μάχη μαζί του. Πιστεύω σε 'μενα, σε 'σενα, σε εμάς... Κάτι που έχω αποκομίσει κατά τη διάρκεια αυτού του δύσκολου ταξιδιού είναι τη δύναμη του να πέφτεις και να ξανά σηκώνεσαι. Και αυτό για 'μενα είναι το πιο δυνατό χαρτί.

kalimera.. διαβαζω κ κατανοω κ βιωνω και τον "αρρωστο" κ τον υγιη τροπο αντιμετωπισης των 5-10(οσα ειναι..) κιλων..
εδω και 1 μηνα εχω καταφερει να αντιμετωπιζω τα δικα μου 5 κιλα παραπανω οχι ως ανυπερβλητο εμποδιο στη ζωη μου..μαλιστα μετα απο 1 τετοιο πισογυρισμα που ειχα αν κ μετα ενιωθα κουρελι, επιδιωξα κ βγηκα εξω με φιλους, κατι που σε αλλες φασεις ηταν αδιανοητο!!! συνηθως κι εγω κλεινομουν μεσα κλαιγοντας τη μοιρα μου..νοοτροπια 20 ετων!!! που τελικα ομως μεσα σε 1 μηνα μονο καταφερα να την πολεμησω οχι να τη νικησω ακομη..αλλα δεν ειναι ακατορθωτο τελικα..κ τρωγοντας υγιεινα μαζι με γυμναστικη, τωρα που συνηθισε ο οργανισμος μου τη νεα διατροφη, νιωθω καλυτερα φυσικα κ σωματικα αλλα νιωθω πως εχασα κιολας λιγο...αποφευγω τη ζυγαρια πια...δεν ειναι φιλη μου...μα καθολου..!
απλα τα εγραψα γιατι ηθελα να τονισω οτι τελικα γινεται..εγω 20 χρονια ετσι ημουν κ το πηρα αποφαση σε μια μερα κ μεσα σ ενα μηνα ειμαι πολυ αισιοδοξη...
απλα γινεται.. :)

ShadowWave μου σ'ευχαριστω για αλλη μια φορα για τα παραινετικα σου λογια!! :bisou: απλα πρεπει να σου εξηγησω καποια πραγματα για να καταλαβεις πως λειτουργω..εγω ποτε δεν ημουν υπερ της διαιτας..οταν λεω οτι θελω να χασω κιλα, παντα το κανω με ΔΙΑΤΡΟΦΗ κ γυμναστικη..δλδ κανω 5 γευματα μεσα στη μερα(ανα 3-4 ωρες), δεν αποκλειω καμια τροφη κ πινω πολυ νερο..οταν δηλαδη προσπαθω να χασω καποια κιλα, το κανω με τον σωστοτερο τροπο, χωρις να στερουμαι τιποτα κ αυτο ακριβως με φοβιζει..το οτι δηλαδη, ενω δεν πιεζω τον εαυτο μου, εκεινος αντιδρα σαν να μη θελει να γινω καλα..αν εκανα στερητικη διαιτα θα ηταν φυσικο κ επομενο να αντιδρασει, αλλα τωρα γιατι?κανω κ τη γυμναστικουλα μου για να εχω ενεργεια κ ολα ειναι μια χαρα!!επισης εδω κ 3-4 μερες εχω σταματησει τους εμετους, αλλα τα υπερφαγικα ειναι καθημερινη συνηθεια, με αποτελεσμα να εχω παχυνει κ η ψυχολογια μου να εχει φτασει στον πατο.. κ αυτο ειναι κατι που με φοβιζει, γιατι ενω ξερω οτι δεν θα κανω εμετο κ ενω εχω παχυνει, δεν μπορω να αυτοπειθαρχισω, να λογικευτω και να σταματησω αυτο που κανω..κ το χειροτερο ειναι οτι τα υπερφαγικα ειναι 2 φορες τη ΜΕΡΑ!μετα απο ολα αυτα τι εχεις να μου προτεινεις? :sniff:

Quote:

---

Originally posted by marina592
ShadowWave μου σ'ευχαριστω για αλλη μια φορα για τα παραινετικα σου λογια!! :bisou: απλα πρεπει να σου εξηγησω καποια πραγματα για να καταλαβεις πως λειτουργω..εγω ποτε δεν ημουν υπερ της διαιτας..οταν λεω οτι θελω να χασω κιλα, παντα το κανω με ΔΙΑΤΡΟΦΗ κ γυμναστικη..δλδ κανω 5 γευματα μεσα στη μερα(ανα 3-4 ωρες), δεν αποκλειω καμια τροφη κ πινω πολυ νερο..οταν δηλαδη προσπαθω να χασω καποια κιλα, το κανω με τον σωστοτερο τροπο, χωρις να στερουμαι τιποτα κ αυτο ακριβως με φοβιζει..το οτι δηλαδη, ενω δεν πιεζω τον εαυτο μου, εκεινος αντιδρα σαν να μη θελει να γινω καλα..αν εκανα στερητικη διαιτα θα ηταν φυσικο κ επομενο να αντιδρασει, αλλα τωρα γιατι?κανω κ τη γυμναστικουλα μου για να εχω ενεργεια κ ολα ειναι μια χαρα!!επισης εδω κ 3-4 μερες εχω σταματησει τους εμετους, αλλα τα υπερφαγικα ειναι καθημερινη συνηθεια, με αποτελεσμα να εχω παχυνει κ η ψυχολογια μου να εχει φτασει στον πατο.. κ αυτο ειναι κατι που με φοβιζει, γιατι ενω ξερω οτι δεν θα κανω εμετο κ ενω εχω παχυνει, δεν μπορω να αυτοπειθαρχισω, να λογικευτω και να σταματησω αυτο που κανω..κ το χειροτερο ειναι οτι τα υπερφαγικα ειναι 2 φορες τη ΜΕΡΑ!μετα απο ολα αυτα τι εχεις να μου προτεινεις? :sniff:

---

Μαρινάκι θα βοηθούσες πολύ τον εαυτό σου αν έγραφες(πχ στο τόπικ τρίωρα και τριάδες γευμάτων) τι τρως καθημερινά ανεξαρτήτως αν έχεις υπερφαγικό-βουλιμικό επεισόδιο. Επίσης πολύ βοηθητικό είναι να καταγράφεις και τα συναισθήματα σου εκείνη την ώρα. Έτσι θα είχαμε μια πιο ολοκληρωμένη και σαφή εικόνα και εγώ θα μπορούσα να σε βοηθήσω το κατά δύναμην περισσότερο. :wink1:

Shadowave μου ποσος καιρος???και εγω απομακρυνθηκα,πραγμα που δεν μου εκανε καλο!Και παλι εδω ξαναγυρναμε στα ιδια,τα παλια και τα οδυνηρα γνωριμα...Αυτο που λατρευω σε εσενα ειναι η αστειρευτη αισιοδοξια σου!Μπορει να πεφτεις αλλα παντα μα παντα εχεις τον τροπο σου να σηκωνεσαι!Μην τα παρατας,σου το χρωστας να ζησεις ανεμελη,χαμογελαστη και μακρια απο τα σκοτεινα μοναπατια!Δεν ειπε κανεις οτι ειναι ευκολο αλλα ετσι οπως το δημιουργησαμε<γιατι προφανως και δεν γεννηθηκαμε βουλιμικα η ανορεξικα μωρα>μπορουμε και να απαλλαγουμε απο αυτο!Με αυτο το ονειρο<αν και εχω παψει να ονειρευομαι>ζω καθημερινα.Το ονειρο της απαλλαγης απο εναν αγρο,επωδυνο και εκουσιο θανατο!Μπορει να μην τα καταφερω.Μπορει να βαλτωσω εδω,να σβησω,ομως το ονειρο μου ανηκει,ειναι δικο μου και δεν κοστιζει τιποτα και ετσι καθε νυχτα χανομαι μεσα σε αυτο...στην πλανη του..καθε βραδυ γεννιεμαι ξανα και καθε πρωι πεθαινω παλι...ομως αξιωνομαι εστω για αυτη την μικρη αναγεννηση πριν κλεισω τα ματια μου καθε βραδυ!Ειμαι εδω οτι χρειαστεις!

Ανδριάνα μου χαίρομαι ειλικρινά πολύ που σε ξανά συναντώ! :)
Οι χαραμάδες του ονείρου που περιγράφεις θα γίνουν ένα πρωινό το πιο ηλιόλουστο, ελεύθερο τοπίο ψυχής. Τίποτα δεν μένει ίδιο. Το ένστικτο της επιβίωσης θα είναι αυτό που θα σε σηκώνει ξανά και ξανά. Είναι γραφτό να αγωνιζόμαστε σκληρά για κάθε τι που μας πονάει. Είναι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε. Ήρωας δεν είναι αυτός που κερδίζει τη μάχη. Ήρωας είναι αυτός που κρύβει τον πόνο του σε ένα χαμόγελο και συνεχίζει τη μάχη.. Και ας σου φαίνεται τώρα τόσο δύσκολο να χαμογελάσεις... Να ξέρεις, δεν υπάρχει "για πάντα", δεν υπάρχει αιώνια θλίψη και οδύνη..η ζωή κάνει κύκλους.
Ξέρω ότι μπορείς να βρεις τις δικές σου άκρες να πιαστείς και δες τα πισωγυρίσματα μόνο θετικά. Θα σου μάθουν κάτι ακόμα για τον εαυτό σου και θα παλεύεις με αυτό που σε πονά με πιο ισχυρά όπλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει πλήρη ίαση. Ξέρω όμως ότι η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο όμορφη. Τέσσερα χρόνια το παλεύω και σήμερα χαμογελώ. Σαν άνθρωποι έχουμε όλα τα εφόδια τα ξεπεράσουμε τις πιο δύσκολες καταστάσεις! ΈΧΕΙΣ -ακόμα και αν αυτή τη στιγμή δεν το ξέρεις- τη δύναμη να ξανά σηκωθείς!

Αφιερωμένο:
http://www.youtube.com/watch?v=64eHWmzL2_s

Henry Wadsworth Longfellow
(1807-1882 / Portland / United States)


Ένας ψαλμός της ζωής



Πες μου όχι με πένθιμους αριθμούς,

Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άδειο όνειρο!

Για την ψυχή είναι νεκρό ότι κοιμάται,

Και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.



Η ζωή είναι πραγματική! Η ζωή είναι σοβαρή!

Και ο τάφος δεν είναι σκοπός της·

Χους ην και εις χουν απελεύσητω,

Δεν ειπώθηκε για την ψυχή.



Ούτε απόλαυση, ούτε και θλίψη,

Είναι το προορισμένο τέλος μας ή τρόπος·

Αλλά να δράσουμε, ώστε κάθε αύριο

Να μας βρει μακρύτερα από ό, τι σήμερα.



Η τέχνη είναι μεγάλη, και χρόνος είναι φευγαλέος,

Και οι καρδιές μας, αν και σθεναρές και γενναίες,

Ακόμα, όπως τα βουβά τύμπανα, χτυπάνε

Πένθιμες πορείες προς τον τάφο.



Στου κόσμου το ευρύ πεδίο της μάχης,

Στο καταυλισμό της Ζωής,

Μην είσαι σαν τα χαζά, καθοδηγούμενα βοοειδή!

Να είσαι ένας ήρωας στον αγώνα!



Μην εμπιστεύεσαι οποιοδήποτε μέλλον, όσο ευχάριστο!

Αφήστε το νεκρό παρελθόν να θάψει τους νεκρούς του!

Πράξη, - πράξη στο πλαίσιο της παρούσας ζωής!

Καρδιά μέσα, και ο Θεός από πάνω!



Όλες οι ζωές των μεγάλων ανδρών μας υπενθυμίζουν

Μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας πανέμορφη,

Και, αναχωρώντας, να αφήσουμε πίσω μας

Πατημασιές στην άμμο του χρόνου·



Πατημασιές, που ίσως ένας άλλος,

Πλέοντας πάνω απ' της ζωής τον κύριο αγωγό,

Απεγνωσμένος και ναυαγός αδελφός,

Βλέποντας, θα πάρει θάρρος ξανά.



Ας είμαστε λοιπόν έτοιμοι και δραστήριοι,

Με μιά καρδιά για κάθε τύχη·

Εξακολουθώντας να επιτυγχάνουμε, εξακολουθώντας να επιδιώκουμε,

Μαθαίνοντας να εργαζόμαστε και να περιμένουμε.

Σε ευχαριστω ειλικρινα για ολα!Εισαι εξαιρετικς ανθρωπος!Μακαρι να τα καταφερω!Μακαρι ολοι μας να τα καταφερυμε!Ειναι αγωνας δυσκολος...μως και τι δεν ειναι δυσκολο...και η συντομη ζωη μου εδω πανω με εχει διδαξει,πως το μονο ανωδυνο ειναι να εισαι παραδωμενος στην απαθεια,την απραξια,τη μοιρολατρια...τιποτα καλο δεν γινεται διχως πρσπαθεια!Ευχομαι ολοψυχα να πλησιαζει για ολους μας καιρος που θα τα αφησουμε ολα αυτα πισω μας,και το μονο πυ θα βλεπουμε ειναι φωτεινα μονπατια!
Και απο εμενα αφιερωμενο αυτο<αν οχι και ιδιαιτερα αισιδοξο αλλα "no life without a fall"

http://www.youtube.com/watch?v=8nPa2xmb4A8