Εικόνα σώματος

Code:

---

Εικόνα του σώματος Μαΐου 1st, 2009 § Γράψτε ένα σχόλιο Η εικόνα του σώματος είναι το πώς καταλαβαίνουμε εμείς την εξωτερική μας εμφάνιση. Στην ψυχολογία εικόνα του σώματος ορίζεται ως η εντύπωση που έχει ο κάθε ένας για την εξωτερική του εμφάνιση. Συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους, να επηρεάζεται η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας τους από την εικόνα του σώματος. Η αποδοχή της εικόνας του σώματος ή όχι από το κοινωνικό σύνολο και η συμφωνία της με τα κοινωνικά πρότυπα είναι οι αιτίες που δημιουργούν προβλήματα με την εικόνα του σώματος. Όλοι θα έχουμε παρατηρήσει ή θα θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια ότι τα χοντρά παιδάκια ή τα παιδάκια με κάποια ιδιαιτερότητα τα κοροϊδεύουν και δεν τα παίζουν οι συμμαθητές τους. Η αποδοχή λοιπόν από το σύνολο λόγω της εικόνας του σώματος συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή. Οι ψυχολογικές πιέσεις για την εικόνα του σώματος γίνονται ακόμα ποιο έντονες με τον βομβαρδισμό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία προβάλλουν μηνύματα για την ομορφιά και καθορίζουν τα πρότυπα. Στις γυναίκες το πρότυπο για την ομορφιά στις μέρες μας είναι το πολύ αδύνατο σώμα ενώ στους άντρες προβάλλεται το πολύ γυμνασμένο και μυώδες σώμα. Η εικόνα του σώματος σχετίζεται με την αυτοπεποίθηση του ατόμου, με διαταραχές διάθεσης όπως είναι η κατάθλιψη, με αγχώδεις διαταραχές και με αισθήματα θυμού προς τον εαυτό αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Δηλαδή η διάθεσή μας να επηρεάζει και την εντύπωση που έχουμε για την εικόνα του σώματος

http://psychinfo.gr/2009/05/01/body-image/

---

Οσες φορές διαβάζω για "εικόνα σώματος" συνήθως είναι σε κάποια άρθρο σχετικά με την ανορεξία και εκεί νομίζω όλοι αντιλαμβανόμαστε σε τι αναφέρεται

Θέλω να αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει σε μένα και δε ξέρω αν το παρατηρείτε και άλλοι... όσοι διαβάζετε γενικά τα ποστ μου ίσως και να το έχετε καταλάβει. Από 17-18 χρονών μέχρι πέρσι έφτασα από 90-95 κιλά στα 150 με μερικά σύντομα σκαμπανεβάσματα και το τελευταίο χρόνο ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Ολο αυτό το διάστημα, ανεξαρτήτως των κιλών που είμαι, νιώθω ελαφρά υπέρβαρος και έτσι βλέπω και τον εαυτό μου. Δλδ τώρα βλέπω τη διαφορά με 20-40-60 κιλά πριν αλλά όταν ήμουν σε εκείνο το βάρος ένιωθα ΟΚ, οτι δεν είναι και κάτι τρομερό ενώ ήμουν σε κατάσταση νοσηρής παχυσαρκίας. Αυτό είναι μεν καλό γιατί σε διευκολύνει να συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά αλλά φυσιολογικό δε μου φαίνεται. Φοβάμαι επίσης οτι αν αρχίσω να παίρνω βάρος κάποια στιγμή θα είμαι πάντα ΟΚ και δε θα χτυπήσει κάποιο καμπανάκι πριν να είναι πολύ αργά.

Εχει αντιμετωπίσει κανείς άλλος τέτοια κατάσταση;

Εγω!!Εχω περασει τα 100 κιλα κ ειμαι στην κοσμαρα μου!!!

Εγω μερικες φορες νιωθω οτι κοιμηθηκα για 10χρονια και ξυπνησα 110κιλα.Ουτε που καταλαβα πως εφτασα εκει.Ημουν στη κοσμαρα μου.Βεβαια τωρα που "ξυπνησα" εφτασα στο αλλο ακρο που οταν ανεβαινει η ζυγαρια 100γρ φρικαρω αλλα προσπαθω να το αποβαλω.

Εγώ Φίλλιπε το βίωσα κάπως διαφορετικά το όλο θέμα με το βάρος. Δηλαδή πάντα προσπαθούσα και πάλευα να είμαι αδύνατη είτε με δίαιτες είτε με γυμναστική και διατροφή. Την πρώτη φορά που είχα αδυνατίσει αρκετά είχα φτάσει τα 65 κιλά αλλά με ανορθόδοξο τρόπο δηλαδή με ελάχιστη πρόσληψη τροφής επί 2 μήνες. Τότε θυμάμαι ενώ όλοι μου λέγανε πόσο αδυνάτισα και τι ωραία που είμαι εγώ δεν το πολυκαταλάβαινα και ακόμη έβλεπα ατέλειες και κιλά που έπρεπε να φύγουν. Βέβαια σε εκείνα τα κιλά δεν έμεινα ούτως ή άλλως καιρό μιας και μετά άρχισα να τρώω πάλι κανονικά οπότε και ξαναμπήκαν. Μετά από αυτό και λόγω μίας σχέσης που είχα και δεν με είχε βοηθήσει έβαλα πολλά κιλά. Δηλαδή έφτασα από τα 65 στα 93-94. Τα έβαλα σε διάστημα 2 χρόνων και ήταν πολυ τραυματικό για εμένα. Δηλαδή ενώ ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω να τρώω απλά δεν μπορούσα! Έτρωγα με μανία και με τεράστια όρεξη. Η σχέση μου δεν βοηθούσε μιας και βγαίναμε πολύ έξω για φαγητό αλλά από την άλλη με καταπίεζε και ψυχολογικά επειδή πάχαινα (μεγάλος κάφρος τεσπά). Τα καμπανάκια αρχίσανε να χτυπάνε από πολυ νωρίς πριν φτάσω στα 80 κιλά. Αλλά πραγματικά δεν είχα δύναμη να αντιδράσω!
Όταν χώρισα τελικά από εκείνη τη σχέση και έμεινα μόνη μου, βρήκα τον χρόνο και την ηρεμία να ασχοληθώ με το πρόβλημα μου πιο μεθοδικά. Δεν ένιωθα καλά με το βάρος μου,για την ακρίβεια ένιωθα άσχημη και δυστυχισμένη και δεν μπορούσα ούτε στον καθρέπτη να με αντικρίσω χωρίς να φρίξω με την κατάντια μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω γυμναστήριο και επί 2 χρόνια έκανα γυμναστήριο και διατροφή χωρίς στερήσεις. Είχα γίνει φιλαράκι με τους γυμναστές να φανταστείς μετά την συχνότητα που πήγαινα και με τις ώρες που περνούσα στο γυμναστήριο. Κατάφερα λοιπόν μέσα σε 1 χρόνο να χάσω τα κιλά που είχα βάλει και να φτάσω τα 70. Τότε ήταν ίσως η καλύτερη περίοδος μου ψυχολογικά και σωματικά, ένιωθα το σώμα μου πολύ δυνατό λόγω της γυμναστικής και όμορφο και είχα πολύ καλή εικόνα σώματος που συμβάδιζε με την πραγματικότητα και δεν είχα άγχος για την διατροφή μου. Είχα ισορροπίες. Όταν όμως μετά από καιρό σταμάτησα το γυμναστήριο και σταδιακά χάλασα και την διατροφή μου άρχισα να ξαναβάζω κιλά και αυτή τη φορά δεν καταλάβαινα πως τα έβαζα. Δηλαδή δεν χτύπησε καμπανάκι. Αλλά και να χτυπούσε είχα μπει και πάλι σε μία φάση ζωής με άπειρο στρες και έτσι δεν προλάβαινα ούτε είχα διάθεση για άσκηση αλλά και ούτε για διατροφή. ʼρχισα και πάλι να τρώω ψυχολογικά και να καταπίνω όλα μου τα προβλήματα μαζί με μεγάλες ποσότητες τροφής. Έτσι για χρόνια αργά αλλά σταθερά έβαζα κιλά, μέχρι να χτυπήσει το καμπανάκι είχα φτάσει ήδη στα 90 κιλά! Τότε προσπάθησα να κάνω δίαιτες αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα :(. Η ανηφόρα συνέχισε μέχρι τα 105.
Την συνέχεια την ξέρεις, πήγα σε διατροφολόγο ειδικό σε διατροφικές διαταραχές και προσπαθώ σιγά σιγά να ανακτήσω ισορροπίες στην διατροφή μου και να ασκούμαι όσο πιο πολύ μπορώ.
Μέσα από όλα αυτά τα χρόνια που έχω χάσει και έχω βάλει κιλά διαπίστωσα ότι την καλύτερη εικόνα σώματος την είχα όταν είχα καταφέρει να συνδυάσω παράλληλα την γυμναστική στην ζωή μου μαζί με ισορροπίες στην διατροφή μου. Δηλαδή ακόμη και όταν είμαι υπέρβαρη έχω πιο ξεκάθαρη και καλή εικόνα για τον εαυτό μου μόνο και μόνο επειδή ασκούμαι τακτικά και τρώω ισορροπημένα και με την ποικιλία που με ευχαριστεί. Και σε αυτές τις φάσεις της ζωής μου αντιλαμβάνομαι πολύ καλύτερα τις αλλαγές στο σώμα μου είτε όταν χάνω είτε όταν βάζω βάρος. Αλλά όταν έχω το γυμναστήριο και την καλή διατροφή είναι σπάνιο έως αδύνατο να βάλω κιλά, το πιθανότερο σαφώς και λογικό είναι να χάσω. Γενικά όμως λειτουργώ πιο ψύχραιμα ακόμη και να βάλω 2 κιλά π.χ. μετά από γιορτές και τα χάνω αμέσως τον επόμενο μήνα χωρίς να ζορίζομαι.

Πιστεύω ότι ο καθένας μας στην τελική λειτουργεί με τον δικό του τρόπο και ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Για εμένα η επίγνωση και η ευαισθητοποίηση καθώς και ο μηχανισμός επαγρύπνησης για το βάρος μου ήρθε με την τακτική άσκηση και με την ισορροπημένη διατροφή γιατί όταν έχω αυτά προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου και ακούω καλύτερα το σώμα μου.

Με έκαναν να σκεφτώ όλα αυτά... αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι οτι ενώ ήσουν ικανοποιημένη από τον εαυτό σου και την εικόνα σου σταμάτησες το γυμναστήριο(να χαλάσεις τη διατροφή σου είναι ίσως πιο "εύκολο" και μπορεί να γίνει σταδιακά και ασυναίσθητα οπότε δε μου κάνει τόσο εντύπωση), μπορείς να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό; Λόγω συγκυριών, αδιαφορίας, υπερβολικής σιγουριάς;

Στο θέμα της εικόνας σώματος το καλό είναι οτι τα 3 κιλά που έχω πάρει από τα χαμηλότερα που έφτασα τέλος του χρόνου τα έχω καταλάβει(όχι μόνο στη ζυγαριά εννοώ αλλά και στο καθρέπτη, στα ρούχα όχι και τόσο) και με ενοχλούν, πρώτη φορά που παίρνω βάρος, ειδικά τόσο λίγο για τα δεδομένα μου, και δε μου περνάει απαρατήρητο. Τις 2 προηγούμενες φορές που είχα χάσει βάρος, με πιο ανορθόδοξο τρόπο από οτι αυτή τη φορά, με το που ξέφυγα ελάχιστα πήρα το ασανσέρ και ξαναζυγίστηκα 150 κιλά όταν και στένεψε ακόμα και το τελευταίο μου XX...L παντελόνι. Και εβλεπα το νούμερο και δε το πίστευα, πίστευα πραγματικά οτι ήμουν 120-125 κιλά(ενώ είχα φτάσει ως 110 κιλά τη 1η και 120 κιλά τη 2η φορά... δλδ έκανα λάθος στο βάρος μου τουλάχιστον 20 κιλά κάθε φορά).Αν θα χρησιμεύσει σε κάτι δε ξέρω αλλά το λαμβάνω σα θετικό σημάδι.

Προς το παρόν είμαι χαρούμενος με τη συντήρηση και τη γυμναστική μου και κάποια στιγμή ελπίζω να βρω τη διάθεση να συνεχίσω. Παραμένω άλλωστε στο χαμηλότερο βάρος την ενήλικης ζωής μου, στη προσωπική μου ζωή τα πράγματα βαίνουν βελτιούμενα και δε νομίζω οτι υπάρχει λόγος πανικού και βιασύνης όσο καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Να πεινάσω ή να στερηθώ πάντως δε θα το επιτρέψω στον εαυτό μου σε καμία περίπτωση, είναι προφανές οτι οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.

Μπράβο Φίλλιπε μια χαρά το σκέφτεσαι! Από τη στιγμή που κατανοείς ότι η άσκηση πρέπει να αποτελεί κομμάτι της ζωής σου και επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα συντήρησης χωρίς στερήσεις και πίεση είσαι στον σωστό δρόμο. Είναι σημαντικό να παγιώσεις την μέχρι τώρα επιτυχία σου, ώστε να έχεις και επίγνωση του τι έχεις καταφέρει μεχρι τώρα. Όσο για τις προηγούμενες φορές που είχες προσπαθήσει, προσωπικά διαπιστώνω ότι όσο πιο γρήγορα και ανορθόδοξα χάνουμε κιλά τόσο πιο εύκολα τα βάζουμε πίσω και μάλιστα χωρίς να πάρουμε χαμπάρι. Αν η διαδικασία απώλειας γίνει αργά και συνειδητά τα πράγματα μετά είναι διαφορετικά. Η συντήρηση επίσης είναι πολύ σημαντική και μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο από τον χρόνο της απώλειας, μέχρι ο οργανισμός σου να αρχίζει να συνηθίζει ώστε και με μεγαλύτερη πρόσληψη θερμίδων να παραμένεις σταθερός στο βάρος σου. Εγώ πάντα σε αυτό το κομμάτι τα έχανα :(.

Για να μην τρομάζεις με αυτά που έπαθα εγώ να σου εξηγήσω λίγο περισσότερο τι μου συνέβει εκείνα τα χρόνια...Η τελευταία φορά που είχα αδυνατίσει πράγματι ήταν η πιο υγιής και νορμάλ και μοιάζει πολύ με αυτό που έχεις κάνει και εσύ. Δεν είχα στερηθεί και ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δυστυχώς ο λόγος που αμέλησα τον εαυτό μου στην πορεία ήταν οι αλλαγές στην ζωή μου. Έπιασα δουλειά σε μία Τεχνική Εταιρεία στην οποία τα ωράρια ήταν πολύ δύσκολα οπότε πλέον δεν προλάβαινα να πάω γυμναστήριο, παράλληλα το κλίμα στην δουλειά ήταν πολύ στρεσογόνο και βάρβαρο και αυτό μου πήδηξε την ψυχολογία μου και ήμουν πιο ευάλωτη στο να ξεσπάσω στο φαγητό. Εκείνο το διάστημα άρχισα να συζώ και με τον σύντροφό μου οπότε ουσιαστικά ο ελεύθερος μου χρόνος ελαχιστοποιήθηκε. ʼρχισα έτσι να βάζω κιλά και ένιωθα ειλικρινά αδύναμη και αβοήθητη, δεν μπορούσα να αντιδράσω. Δεν ήταν ότι δεν καταλάβαινα τι γινόταν απλά οι εξελίξεις στην ζωή μου δεν μου άφηναν περιθώρια να ασχοληθώ, τα παντελόνια στενεύανε με ενοχλούσαν αλλά δεν το έπαιρνα σοβαρά, ήμουν σαν υπνωτισμένη. Τα επόμενα χρόνια της ζωής μου από άποψη επαγγελματικών και προσωπικών ήταν πολύ δύσκολα και όλο αυτό επιβάρυνε τραγικά την κατάσταση. Έτσι λοιπόν μέσα σε λίγα χρόνια όχι απλά ξαναέβαλα όλα τα κιλά που είχα χάσει αλλά και παραπάνω... και το χειρότερο, πλέον δεν είχα καμία δύναμη να κάνω οποιαδήποτε δίαιτα πόσο μάλλον να ασκηθώ. Είχα πλέον εθιστεί σε γλυκά, πατατάκια, αναψυκτικά κτλ και δεν μπορούσα να κάνω κάτι από μόνη μου. Στην προσπάθεια μου να αλλάξω πήγα και αγόρασα ποδήλατο αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ελέγξω την διατροφή μου. Γι αυτό τελικά πήγα και ζήτησα βοήθεια. Τώρα ευτυχώς είμαι καλύτερα και έχω αρχίσει να επανακτώ τον έλεγχο στην διατροφή μου και σιγά σιγά εντάσσομαι και στο γυμναστήριο και σε φυσικές δραστηριότητες.

Από όλα αυτά που έχω περάσει καταλαβαίνω ότι το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν ότι σταμάτησα να ασκούμαι. Βλέπω ότι με την συστηματική άσκηση, οποιαδήποτε είναι αυτή (γυμναστήριο, ποδήλατο, περπάτημα κτλ) είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι με την υγεία μας και την διατροφή μας και ακόμη και να κάνουμε καμιά κρεπάλη δεν κοστίζει. Επίσης η άσκηση βοηθάει στο να έχουμε καλύτερη εικόνα σώματος και στο να αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές στο σώμα μας πιο εύκολα, αλλά και συνειδητά, ώστε να αντιδράσουμε πιο έγκαιρα σε κάποια άνοδο του βάρους μας.

Τώρα πως επέτρεψα να συμβεί όλο αυτό ειλικρινά και εγώ Φίλλιπε απορώ με τον εαυτό μου! Θεωρώ ότι ως ένα σημείο είχα εφησυχαστεί γιατί είχα διατηρήσει το βάρος μου για κάνα χρόνο σταθερό και νόμιζα ότι δεν είχα φόβο να ξαναβάλω βάρος. Ίσως επειδή έχασα και τα κιλά με ευχάριστο τρόπο χωρίς ψυχαναγκασμούς να νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο να το ξανακάνω... τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα.

Πάλι την ιστορία της ζωή μου έγραψα :D. Συγνώμη αν ξέφυγα λίγο από το θέμα...

Πολύ ωραίο θέμα..Μπορώ να πω, πως παρόμοια κατάσταση αντιμετώπιζα εγώ.Τι εννοώ?Όταν ήμουν στο maximum των κιλών μου, με έβλεπα στον καθρέφτη και μου άρεσα πολύ!Αφού αναρωτιόμουν γιατί κάνει έτσι όλος ο κόσμος?Κοιταζόμουν και έλεγα πόσο όμορφη είμαι.Όταν όμως έκανα το λάθος και έβγαινα φωτογραφίες, σοκαριζόμουν και δεν πίστευα πως αυτό το άτομο που έβλεπα, ήμουν εγώ.Για αυτό και συνήθως κατέληγαν στα σκουπίδια.Τώρα ύστερα από 30 κιλά, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ώρες ώρες με βρίσκω εξίσου όμορφη όπως παλιά.Αλλά χαλάει αυτή η σκέψη και πάλι όταν με βλέπω για δεύτερη φορά και συνειδητοποιώ το δρόμο που έχω ακόμα μπροστά μου.Απλά δε μπορώ να κατανοήσω τη λογική μου, εκείνη την παλιά λογική, που με έβλεπα και απλά χαμογελούσα στον καθρέφτη και με θεωρούσα ποθητή(αν και δεν ήμουν)..Καμιά φορά χαζεύω φωτογραφίες περσινές και λέω''γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου ή εξακολουθώ να σοκάρομαι''....

Πόσο σε νιώθω... Εγώ στα 94 με έβλεπα...γεματούλα. Τώρα στα 85, με βλέπω ίδια με τα 94....Καμία διαφορά....Δεν καταλαβαίνω τί είδους παιχνίδια μας παίζει το μυαλό μέσα από τα μάτια μας...Νιώθω πιό χοντρή απ'ότι πριν κι ας έχασα 9 κιλά σε ένα μήνα και χωρίς τρελές στερήσεις. Ειλικρινά νιώθω πως δε θα καταφέρω ποτέ να δω το 78 μιας και μόλις αρχίζω να με βλέπω πιό αδύνατη κάτι με πιάνει και τρώω ανεξέλεγκτα...Φοβάμαι...Πρώτ η φορά χάνω 9 κιλά και πρώτη φορά κάνω μόνη μου διατροφή.:thumbdown::thumbdown::thumbdown: :thumbdown::thumbdown::thumbdown::thumbdown:

αυτό ακριβώς...τώρα με βλέπω πιο παχιά από ότι ένιωθα τότε.Τότε είχα φοβερή αυτοπεποίθηση.Τώρα, ακόμα και από τη στάση του σώματος νιώθω ότι δείχνω στον απέναντι το κόμπλεξ που νιώθω. Εγώ πάντως νιώθω καλύτερα χωρίς διατροφολόγο.Όχι ότι μου κάναν κάτι οι άνθρωποι αλλά πέρασα από πολλούς και ίσως δεν ήμουν έτοιμη να συνεργαστώ μαζί τους.Μόνη και πάλι μόνη..

Εγώ πάλι όταν πριν αρκετά χρόνια ίσως και 13 είχα αδυνατίσει και είχα φτάσει από 117 στα 80 κιλά, ήθελα συνεχώς επιβεβαιώσει από τους δικούς μου ανθρώπους και δεν την έβρισκα . Εκείνη την περίοδο έτυχε να χάσει και η μητέρα μου πολλά κιλά και όταν με είδε μου είπε μόνο "εγώ έχασα περισσότερα κιλά από εσένα ". Ο άνδρας μου πάλι μου έλεγε πως δεν βλέπει και μεγάλη διαφορά και εγώ βρήκα την δικαιολογία αφού δεν υπήρχε διαφορά να φάω ότι βρω μπροστά μου και να ρίξω την ευθύνη στους άλλους όταν ξαναπηρα τα χαμένα κιλά μου . Τώρα στα 38 μου καταλαβαίνω πως δεν αδυνάτισα για εμένα ,αλλά για τους άλλους ,είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν πρόλαβα να χαρώ τον εαυτό μου, την εικόνα μου στα κιλά που είχα καταφέρει να φτάσω μόνη μου με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος της αποτυχίας μου. Από τότε φυσικά έχουνε αλλάξει πολλά και την προσπάθεια που κάνω τώρα την αφιερώνω σε εμένα και ...ε ίσως και λίγο στην κορούλα μου που έχει το δικό μου ΔΝΑ:saint2: . Γιαυτό θα το χαρώ πάρα πολύ αυτή την φορά όταν αδυνατίσω και μακάρι να είσαστε μάρτυρες στην χαρά μου.

Quote:

---

Originally posted by silvia74
Εγώ πάλι όταν πριν αρκετά χρόνια ίσως και 13 είχα αδυνατίσει και είχα φτάσει από 117 στα 80 κιλά, ήθελα συνεχώς επιβεβαιώσει από τους δικούς μου ανθρώπους και δεν την έβρισκα . Εκείνη την περίοδο έτυχε να χάσει και η μητέρα μου πολλά κιλά και όταν με είδε μου είπε μόνο "εγώ έχασα περισσότερα κιλά από εσένα ". Ο άνδρας μου πάλι μου έλεγε πως δεν βλέπει και μεγάλη διαφορά και εγώ βρήκα την δικαιολογία αφού δεν υπήρχε διαφορά να φάω ότι βρω μπροστά μου και να ρίξω την ευθύνη στους άλλους όταν ξαναπηρα τα χαμένα κιλά μου . Τώρα στα 38 μου καταλαβαίνω πως δεν αδυνάτισα για εμένα ,αλλά για τους άλλους ,είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν πρόλαβα να χαρώ τον εαυτό μου, την εικόνα μου στα κιλά που είχα καταφέρει να φτάσω μόνη μου με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος της αποτυχίας μου. Από τότε φυσικά έχουνε αλλάξει πολλά και την προσπάθεια που κάνω τώρα την αφιερώνω σε εμένα και ...ε ίσως και λίγο στην κορούλα μου που έχει το δικό μου ΔΝΑ:saint2: . Γιαυτό θα το χαρώ πάρα πολύ αυτή την φορά όταν αδυνατίσω και μακάρι να είσαστε μάρτυρες στην χαρά μου.

---

Καλή επιτυχία, πόσο θα ήθελα να ήμουνα μάρτυρας στη χαρά σου , πόσο ωραίο το διατύπωσες!!!! Μακάρι να μας κάνεις αυτή τη χάρη!!!! Μη βλέπεις την εικόνα σου, άκου το σώμα σου το πόσο πιο εύκολα κινήσαι είναι το καλύτερο μέτρο της επιτυχίας σου. Η απόφαση που πήρες είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στη μικρή σου , στη ουσία κάνεις προσπάθεια για να ζήσεις περισσότερα και ποιοτικότερα χρόνια μαζί της για να είσαι δίπλα της , να την αγαπάς, να τη βοηθάς και να της δίνεις δύναμη . Αυτό είναι πολύ ισχυρότερο κίνητρο από την απόλαυση του φαγητού! Καλή επιτυχία!

need2loose Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου . Είναι όντως πολύ δυνατό κίνητρο και πιστεύω πως αυτή την φορά θα τα καταφέρω:smilegrin: !! Καλή επιτυχία σε όλους σας !!

Γενικά δε βγάζω φωτό, δε μου αρέσει να ταυτίζω τις αναμνήσεις με την εικόνα, προτιμώ να έχω "ζωντανές" αναμνήσεις παρά να περιορίζονται από την εικόνα. Ούτε γενικά κόιτάζω φωτογραφίες άλλων π.χ. στο facebook. Τις σπάνιες φορές που με έκαναν tag πάθαινα ένα σοκ είναι η αλήθεια αλλά το ξεπερνούσα γρήγορα παραδόξως.

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το αντιστρόφως ανάλογο του πράγματος....:puzzled:
Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε ψυχολόγο!
Όταν είμαστε πολλά κιλά, έχουμε καλύτερη σχέση με τον καθρέπτη μας και μας βλέπουμε οκ. Όταν βλέπουμε φωτογραφίες στα κιλά αυτά σοκαριζόμαστε με το χάλι μας! Όταν χάσουμε κιλά αποκτάμε χειρότερη σχέση με τον καθρέπτη, μας βλέπουμε και βλέπουμε ότι είμαστε υπέρβαροι και δεν ευχαριστιόμαστε με την εικόνα μας. Όταν όμως σε εκείνα τα κιλά βλέπουμε φωτογραφίες λέμε ότι είμαστε οκ και ότι διαφαίνεται η βελτίωση. :flaming:
Παιδιά ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω!!! Και από τι βλέπω λίγο πολύ όλοι το ίδιο βιώνουμε.
Τελικά πια είναι η πραγματικότητα;;;

Εγω υποψιαζομαι οτι ειναι μια συναφης διαταραχη με την ανορεξια.Ειχα δει ενα ντοκυμανταιρ που μια κοπελλα που ειχε ανορεξια ειδε απο μακρυα τον εαυτο της σε μια βιτρινα.Απο μακρυα σκεφτηκε :Τι αδυνατη που ειναι αυτη η κοπελλα!Οταν ομως πλησιασε τη βιτρινα,ακριβως τη στιγμη που συνειδητοποιησε οτι η ''αγνωστη''ηταν αυτη η ιδια,η εικονα ''φουσκωσε''κ αρχισε να βλεπει τον εαυτο της σαν παχια!!

Πραγματικά μια απ΄τα ίδια και εγώ αλλά εξήγηση δεν έχω. Οταν είχα παραπάνω κιλά έλεγα έλα μωρέ μια χαρούλα είμαι, όταν πάλι με έβλεπα σε φωτογραφίες
κατηγορούσα την κακή λήψη, τον λάθος φωτισμό, τον ήλιο, τη ζέστη, τον παπά κλπ:lol:
Τώρα όμως, μετά απο απώλεια 20 περίπου κιλών τις βλέπω και παθαίνω ΤΟ σοκ!Ημουν εγώ έτσι;Καλά δεν παίζει. Αφου τις είχα δεί τις ρημάδες και τότε, γιατί τότε μου φαίνονταν φυσιολογικές;;;
Η αλλή πλάκα είναι ότι ούτε τώρα έχω αντικειμενική εικόνα σώματος. Βλέπω δηλ. τωρινές φωτογραφιές μου και πάλι αναρωτιέμαι αν ειμαι εγω.Εχω εγώ τόσο λεπτά χεράκια ή το άλλο κουλό όταν δεν φαίνομαι ολοκληρη η είναι μακρινή ή απο πίσω κλπ δεν αναγνωρίζω αμεσως τη φιγόυρα μου, υπουνείδητα ψάχνω να δω κάτι πιο μπαμπάτσικο μάλλον.
Πολύ αλλοκοτο πράγμα. Πάντως, γενικά πιστεύω ότι ένας λόγος που ξαναπαίρνουμε τα κιλά είναι και αυτό, ότι δηλαδή δεν συνειδητοποιούμε ότι πλέον είμαστε αδύνατοι. Γιατι όταν μετα ξαναπαχαίνεις λές κοιτα τι κορμί είχα και το χάλασα, ενώ τότε σιχτίριζες για τα 2-3 κιλά που δεν μπορουσες να χάσεις και σε εβλεπες τόφαλο.
Και όλα αυτά μόνο στον εαυτό μου, γιατί για όλους τους αλλους μια χαρά δουλευε η αντιληψη μου. Οταν παχαίνουν το παρατηρώ, όταν αδυνατίζουν επίσης και στις φωτο τους βλέπω όπως είναι στην πραγματικοτητα. Δεν μπορείσ να πεις δηλ, ότι ολο αυτο συμβαίνει επειδή αλλάζεις κριτήρια
WTF τελικά;:puzzled::rolleyes::mad:

Και εγώ αυτό ακριβώς πιστεύω, πως έχουμε την ίδια οπτική γωνία με κάποιον άνθρωπο που έχει πρόβλημα ανορεξίας.Απλά δε μπορώ να ερμηνεύσω την όλη κατάσταση.Πάντως το σοκ, όταν βλέπουμε μία φωτογραφία είναι κοινό ''κακό'' θα έλεγα.Και εκεί ακολουθεί η κατάθλιψη..

Quote:

---

Originally posted by Eli
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το αντιστρόφως ανάλογο του πράγματος....:puzzled:
Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε ψυχολόγο!
Όταν είμαστε πολλά κιλά, έχουμε καλύτερη σχέση με τον καθρέπτη μας και μας βλέπουμε οκ. Όταν βλέπουμε φωτογραφίες στα κιλά αυτά σοκαριζόμαστε με το χάλι μας! Όταν χάσουμε κιλά αποκτάμε χειρότερη σχέση με τον καθρέπτη, μας βλέπουμε και βλέπουμε ότι είμαστε υπέρβαροι και δεν ευχαριστιόμαστε με την εικόνα μας. Όταν όμως σε εκείνα τα κιλά βλέπουμε φωτογραφίες λέμε ότι είμαστε οκ και ότι διαφαίνεται η βελτίωση. :flaming:
Παιδιά ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω!!! Και από τι βλέπω λίγο πολύ όλοι το ίδιο βιώνουμε.
Τελικά πια είναι η πραγματικότητα;;;

---

τωρα συνειδητοποιω ποσο δικιο εχετε ...

ημουν 109 κιλα πριν3 χρονια και αποφασισα να παω σε διαιτολογο.
στα 109 κιλα που ημουν ειχα παντρευτει,ειχα βγει φωτογραφιες,μια χαρα και δε πολυκοιταζομουν σε καθρεφτες.
οταν εχασα περιπου 25 κιλα και εφτασα στα 84,αλλαξα και ντυσιμο,ειχα αγορασει θυμαμαι δυο μπλουζοφορεματα και τα φορουσα με μαυρο χοντρο καλσον.
και τοτε αρχισα να με προσεχω σε καθρεφτες,σε βιτρινες κλπ.
με φρικη διαπιστωσα πως ημουν χοντρη!!!
πηγα στη διαιτολογο και της το ειπα.
μαλιστα τα λογια μου ηταν:"¨με ειδα τις προαλλες στο καθρεφτη...εγω νομιζα ημουν αδυνατη και ειδα οτι ειμαι ακομα χοντρη,επαθα σοκ"
η διαιτολογος μου,με ειχε πει πως χαιρεται πως το βλεπω ετσι,αρα δε θα επαναπαυτω νομιζοντας οτι αδυνατισα...

τωρα σκεφτομαι το παραλογο του πραγματος.
στα 109 κιλα δεν ειχα κανει αυτη τη διαπιστωση ενω στα 85 μου φαινομουν χοντρη και μαλιστα σοκαριστηκα κιολας...
γιατι;
γιατι εκανα δουλεια με τον εαυτο μου,τον προσεξα και γιαυτο εδωσα σημασια στην εικονα μου,ενω στα πολλα κιλα που ειχα,δε πολυσκοτιζομουν,ημουν οπως ημουν και δεν παιδευα το μυαλουδακι μου για το πως ειμαι...-οχι πως δε με νοιαζε,αλλα δε το πολυσκεφτομουν.

αρα οσο περισσοτερη δουλεια κανεις με τον εαυτο σου,τοσο σε νοιαζει και σε καιει...
το θεμα ειναι ομως να μην επαναπαυεσαι ή να στεναχωριεασαι τοσο που να τα παρατησεις...
θελει κοπο και να μη χανεις το στοχο σου και φυσικα να κανεις δουλεια με το μυαλο σου :)

ειχα αποσυνδεθει για να παω για υπνο αλλα ειδα αυτο και ξανασυνδεθηκα για να το ποσταρω...
http://www.kamikazi.gr/2012/03/blog-post_9336.html
διαβαστε τι λεει...

καληνυχτα

http://d24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net...50476_700b.jpg

αληθεια η φωτο πως μπαινει;

Εγώ ποτέ δεν με είδα καλά στον καθρέπτη, μην πω για τις φωτογραφίες...Είναι σαν να έχω λείψει από όλα τα οικογενειακά και λοιπά γεγονότα...
Τα καλοκαίρια, ενώ μένω δίπλα στην θάλασσα, ζήτημα να κάνω 10 μπάνια όλο το καλοκαίρι και αυτά σε ερημικές παραλίες καθημερινές για να μην έχει κόσμο. Για να σηκωθώ να χορέψω ούτε λόγος. Με τί-πο-τα!
Ντρεπόμουν (και ντρέπομαι) πολύ για το σώμα μου.
Εύχομαι όταν φτάσω τα κιλά που πρέπει να συνέλθω :spin:
--------------------------------------------------------------------------------------------
filipparas τι λέει το τικετάκι σου? θα τρελαθώ! Μείον 60 κιλά σε ένα χρόνο? RESPECT!

lol :lol:
http://3.bp.blogspot.com/-5EvqGX1x69...s/s1600/30.jpg

Από τη μεριά μου, ήμουν η.... τροφαντούλα της οικογένειας. Όλης της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης και ξαδέρφια, κλπ. Στα 15 μου αδυνάτισα και έως τα 23 διατήρησα το χαμηλό μου βάρος. Μετά είχα φαινόμενα yo-yo. Αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να δω τον εαυτό μου αδύνατη, ούτε τις φορές που πραγματικά ήμουν.
Τις περιόδους με χαμηλό βάρος ήμουν στην κοσμάρα μου :bouncing::bouncing::bouncing: Λέτε να βοηθάει αυτό???

να σας πω την εμπειρία μου από τον ψυχολόγο που πήγα εχτές

καταρχήν ο άνθρωπος καταπληκτικός.....
ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα κιλά και καταλήξαμε να μιλάμε για την στήριξη στην παιδική και εφηβική ηλικία, που, φυσικά, ήταν μηδαμινή....
θα ξαναπάω

Σήμερα έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον :)

"Ένα ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα της εταιρίας Dove, όπου ένας δικανικός καλλιτέχνης καλείται να κάνει το σκίτσο διαφόρων γυναικών βασιζόμενος στην περιγραφή που δίνουν οι ίδιες για τον εαυτό τους, και στην περιγραφή που δίνουν για αυτές κάποιοι άγνωστοι."

Είσαι πιο όμορφη απʼ όσο νομίζεις

Το βιντεάκι είναι απίστευτο..Συγκινήθηκα πολύ και τρόμαξα πολύ..
Εχω λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό μου, μου το λένε όλοι αλλά εγώ δε μπορώ να το παραδεχτώ. Προχτες είχα πάει σε ένα μαγαζί με ρούχα σε μεγαλύτερα μεγέθη και η πωλήτρια μου έλεγε ότι δεν πρόκειται να βρω κάτι και ότι θα μου είναι όλα μεγάλα..Ε εγώ δεν την άκουσα.. Δοκίμαζα μετά μανίας όλα τα ρούχα και επέμενα βλέποντας ας πούμε ένα τζιν ότι μου κάνει και έιναι στο νούμερο μου. Ακόμα και όταν έφυγα χωρίς να έχω βρει κάτι, δεν ένιωσα καλύτερα. Ισα-ισα που εκνευρίστηκα κιόλας!Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να αλλάξουμε την οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα και γενικά τη ζωή μας..αλλά πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω...

Η καλύτερη εικόνα σώματος ξεκινάει από το να αποδεχτούμε αρχικά τον εαυτό μας, την ύπαρξη μας ολόκληρη, με τα θετικά και τα αρνητικά μας. Να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν είμαστε τέλειοι αλλά μπορούμε να είμαστε μοναδικά όμορφοι γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Αν αρχίσουμε αντί να σαμποτάρουμε, να κατακρίνουμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε, να τον αποδεχόμαστε μόνο τότε θα δούμε να αλλάζει και να βελτιώνεται η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας :)

Εχεις δίκιο Eli.. αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο αυτο.. δεν ξέρω από που μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο..
Απ την άλλη είναι μέρες που νιώθω τέλεια και ότι η ζωή είναι στα χέρια μου..σκαμπανεβάσματα πολλά δηλαδή..
Ευχομαι σε όλους να καταφέρουν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και να τον αγαπήσουν όπως είναι..

pieceofcake κι έγω παντα ήμουν η μικρή και τροφαντούλα τις οικογένειας...όταν έφθασα στο επιθυμητό βάρος ήμουν και πιο επιθυμητή από όλους...η εικόνα μου θες...η αυτοπεποίθηση που απέκτησα...όλοι με αντιμετώπιζαν διαφορετικά...ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι άρχισα να ξαναπαίρνω βάρος απότομα...γενικά τις περιόδους με χαμηλό βάρους νιώθουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο...και ίσως ..η μάλλον από εμπειρία πρέπει να είσαι κοσμάρα...γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως είναι όταν είσαι στο επιθυμητό βάρος σου...step by step Κερδίζετε η αυτοεκτίμηση...;)

Εικόνα σώματος....τι είπες τώρα. Δεν είμαι σε κατάσταση να το πολυαναλύσω αλλά γενικά πιστεύω πως την πιο λάθος εικόνα για τον εαυτό μας την έχουμε εμείς οι ίδοι. Κανένας δεν μας αδικει ή δεν μας παινεύει. Απλά δεν το καταλαβαίνουμε.