δεν αντεχω αλλο...

Πραγματικα αν υπαρχει καποιος εδω μεσα ας μου μιλησει γιατι νομιζω οτι θα τρελαθω..εδω και μερικους μηνες πασχω απο ψυχογενη βουλιμια..δηλαδη τρωω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ποσοτητες φαγητου σε ελαχιστο χρονο και μετα κανω εμετο απο τις τυψεις..μπορει μεσα σε μια μερα να φαω οτιδηποτε υπαρχει στο σπιτι ακομα κ φαγητα που δεν ετρωγα πριν κ πολυ..αισθανομαι σαν αρρωστη γιατι δεν μπορω να το ελεγξω πια κ νομιζω οτι καποια στιγμη θα φτασω 100 κιλα..να σημειωθει οτι ειμαι 1.58 υψος κ 62 κιλα,κανονικη δλδ..εχω απευθυνθει σε ειδικο κεντρο, συγκεκριμενα στο ΑΝΑΣΑ αλλα περιμενω απαντηση κ ως τοτε δεν μπορω να περιμενω..εχω φτασει σε απελπιστικη κατασταση!μπορει να εχω παρει μεχρι κ 2 κιλα σε μιαμιση εβδομαδα..τοσο πολυ τρωω..τοσο αρρωστημενα!!!πειτε μου μια λυση, καποιο κολπο να μν καταφευγω στο φαγητο, αν υπαρχει καποιος ομοιοπαθης κ ξερει!γυμνασηριο παω, αλλα δν με σταματαει παντα απο την κρεπαλη..βοηθεια :sniff:

...Αγαπητό μου Μαρινάκι...ομοιοπαθής! ΗeRE i AM! Πόσο χρονών είσαι αλήθεια;

Λοιπόν...η λύση βρίσκεται λίγο μακρυά και ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος, οφείλω να σε προειδοποιήσω. Εντούτοις, η εμπειρία θα σε δυναμώσει, θα σε γαλουχήσει και θα δεις έναν ολοκαίνουριο υπέροχο εαυτό! Δε θα πιστεύεις αυτό που θα αντικρίζεις...αλλά θα είσαι εσύ, στην καλύτερη εκδοσή σου!

Το κλειδί της αλλαγής είναι η αλλαγή νοοτροπίας σου... πάψε να σκέφτεσαι με αριθμούς(θερμίδες, κιλά, πόντους), σκέψου με την καρδιά σου. ʼκουσε το σώμα σου, συμπεριφέρσου του όπως θα συμπεριφερόσουν σε αυτόν που αγαπάς περισσότερο. Κάθε φόρα που νοσηρές σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου παίξε με αυτό και άλλαξε θέμα... κάνε πράγματα που αγαπάς, ο,τι και να είναι αυτό... άρχισε να απαλλάσσεις τον εαυτό σού από σκέψεις όπως: θέλω να χάσω κιλά..θα παχύνω... Δυστυχώς η βουλιμία δύναται να προξενήσει σοβαρά προβλήματα υγείας. Έτσι προσπάθησε να μειώσεις σταδιακά τους εμετούς, μόλις το καταφέρεις αυτό θα μπορέσεις να σταματήσεις, επίσης σταδιακά τα υπερφαγικά...

Ας το γνωρίζεις αυτό: φως δε θα δεις από τη μια μέρα στην άλλη..μακάρι να μπορούσα να είμαι στη θέση να σου πω ότι θα το ξεπεράσεις άμεσα...όχι θέλει υπομονή και προσπάθεια. Εδώ θα είμαστε να τα λέμε...:blush:

Και αυτό για να ταξιδέψεις σήμερα το μυαλό σου:

http://www.youtube.com/watch?v=FyEHzlgdkIA

Shadowave σ'ευχαριστω παρα πολυ για τα ενθαρρυντικα σου σχολια!ειμαι 19 χρονων κ δευτεροετης φοιτητρια..πραγματικα δεν αντεχω αλλο, αισθανομαι σαν να εχω καποια αρρωστια..ευτυχως αναγνωρισα το προβλημα μου εγω η ιδια, κ δεν βρισκομαι χαμενη κ αβοηθητη..απλα ειμαι πολυ ευαισθητη κ με το παραμικρο καταφευγω στο φαγητο, που για μενα ειναι ''ο απο μηχανης θεος''.. η βουλιμια εχει χαλασει την ενεργεια μου κ προπαντως την διαθεση μου..ειδικα τον τελευταιο καιρο τα πραγματα εχουν επιδεινωθει, επειδη μενω κ μονη μ κ μπορω να τρωω οπως κ οποτε θελω! στο σπιτι μου δεν παιρνω τιποτα που να ειναι παχυντικο, ισα ισα.. απλα οταν με πιανει το βουλιμικο μου τρωω οτιδηποτε υπαρχει μπροστα μου, με αποτελεσμα να αδειαζει συνεχεια το σπιτι μου κ να χαλαω πολλα λεφτα σε σουπερ μαρκετ..εσυ ειχες το ιδιο προβλημα?αν το ξεπερασες, πες μου σε παρακαλω πως? σ'ευχαριστω κ για το τραγουδακι :tumble:

Μακάρι να το ξεπερνούσα τόσο εύκολα..η δικιά μου ιστορία ξεκινά στα 17, στην τρίτη λυκείου. Ως το 2ο έτος ζούσα μαζί με το πρόβλημα μου, σαν σκιά με επισκεπτόταν φορές που ήμουν μόνη και έρημη...και λέω μόνη και έρημη, γιατί άλλο η μοναχικότητα και άλλο η μοναξιά...συναισθηματικό ξέσπασμα ήταν το φαγητό, όπως και στη δικιά σου περίπτωση(η συνειδητοποίηση των αιτιών ξεκλειδώνει σιγά-σιγά τις πόρτες που οδηγούν στη λύση)

Βέβαια με τον καιρό το πρόβλημα άρχισε να γίνεται ανυπόφορο, δεν περνούσε μέρα χωρίς υπερφαγικό και οι εμετοί έφταναν ακόμα και τους 5/ημέρα.. μάστιγα που γκρέμιζε την καθημερινότητα, τη ζωή μου και τότε ήταν που αποφάσισα να αναζητήσω βοήθεια. Μίλησα στους γονείς μου, στους καλούς μου φίλους, επισκέφτηκα ψυχολόγο..

Σήμερα στα 23 ακόμα παλεύω, έχω μάθει πολλά, αναμφισβήτητα έχω ωριμάσει και τουλάχιστον προσπαθώ να δω από μια άλλη οπτική γωνία τη ζωή... τα επεισόδια έχουν μειωθεί αρκετά αλλά δεν έχουν εξαλειφθεί...βήμα-βήμα..θέλει υπομονή και πίστη, όπως και απαλλαγή από την τελειοθηρία που κατατρέχει εμάς τους βουλιμικούς.

Είσαι η Μαρίνα και είσαι ένα υπέροχο όλον! Δεν είσαι μόνο οι σωματικές σου διαστάσεις..είσαι ο χαρακτήρας σου, η συμπεριφορά σου, τα χόμπυ σου, η σχολή σου, οι φίλοι σου, η οικογένεια σου. Προσπάθησε να ισορροπήσεις ανάμεσα σε αυτά... Δώσε βάρους σε αυτούς τους τομείς που σίγουρα λόγω της συνεχής ενασχόλησης σου με το φαγητό, έχεις παραμελήσει... η σωστή διατροφή και η απαλλαγή από κάθε είδους στερητική δίαιτα είναι το 2ο -αλλά εξίσου απαραίτητο-βήμα.

Ελπίζω-έστω και στο ελάχιστο- να σε βοήθησα... και ο,τι θελήσεις μπορείς να ρωτήσεις ελεύθερα...:bisou:

Αυτο ακριβως εγινε κ με εμενα..ξεκινησε τριτη λυκειου, αλλα δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο..τους τελευταιους μηνες ομως εχουν γινει ασχημα τα πραγματα,.. δεν μπορω να κοψω τα βουλιμικα, εχω παχυνει κ επειδη δν νιωθω ανετα, καθομαι μεσα στο σπιτι.. νομιζα οτι ηταν ενα ξεσπασμα που θα κρατουσε λιγο, αλλα απ'ο,τι διαβαζω εδω μεσα ειναι αρρωστια κ θελει χρονια για να το ξεπερασεις.. τωρα απογοητευτηκα ακομα περισσοτερο :no:
ευχαριστω για την υποστηριξη shadowWave, αλλα εχω γινει κομματια...

Όχι καλή μου, το αντίθετο θα έπρεπε! Ο κάθε άνθρωπος είνα διαφορετικός και λειτουργεί διαφορετικά...δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένη να υποφέρεις!
Το διάστημα που είσαι βουλιμική είναι μόλις 6 μήνες(εν αντιθέσει με τα δικά μου 2 χρόνια πριν ζητήσω βοήθεια). Θέλω να πω ότι είναι πολύ πιο εύκολο για 'σενα να ανακάμψεις... :)

Απλώς έχε υπ' όψιν σου ότι η ενασχόληση με το φαγητό, τις δίαιτες κτλ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου...παράλληλα με όλο αυτό υποκρύπτονται ποικίλοι εσωτερικοί λόγοι... εκεί θα ήθελα να εστιάσεις.. τι είναι όντως αυτό που έχεις μεγαλύτερη ανάγκη; Ένα αδύνατο αλλά άρρωστο σώμα ή μια αγκαλιά, ένα χάδι; Μήπως διακατέχεσαι από έλλειψη δημιουργικότητας; Μήπως αισθάνεσαι ότι έχεις χάσει τον έλεγχο σε κάποιον από τους τομείς της ζωής σου και στρέφεσαι στο φαγητό; Τα συναισθήματα δύνανται να μας υψώσουν στα ουράνια αλλά και να μας γκρεμίσουν στα τάρταρα αν αδυνατούμε να τα χειριστούμε έξυπνα...

Τώρα αναφορικά με το ζήτημα της διατροφής αυτό έχω εμπεδώσει όσα χρόνια ταλαιπωρούμαι.. η "δίαιτα" θρέφει το φαύλο κύκλο της βουλιμίας... Δεν είμαστε προγραμματισμένες μηχανές αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ.. και οι άνθρωποι κάνουν λάθη αλλά ακόμα και τότε οφείλουμε να μάθουμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας γι' αυτά και να προχωρούμε μπρόστα...


ΥΓ: Το ότι κάθεσαι μέσα στο σπίτι... το έχω περάσει. Όταν ήμουν 75 κιλά δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μέχρι να αδυνατίσω! Η καλοπροαίρετη αλλά και κακοπροαίρετη κριτική γίνεται από παντού..κλείσε τα αυτιά σου, εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα τον εαυτό σου από όλους αυτούς που από "ψηλά" κρίνουν... αν και αντικειμενικά τα κιλά σου σύμφωνα με το ύψος σου είναι φυσιολογικότατα όποτε δεν τίθεται τέτοιο θέμα... άντε λοιπόν... έχει άλλη μια υπέροχη μέρα σήμερα! Καλημέρα:bouncy:

Σημερα το πρωι παρατηρησα οτι η βουλιμια εχει να κανει με την ψυχολογια σε μεγαλο βαθμο.. αυτες τις μερες ειχα ξεμεινει απο λεφτα, τα συναισθηματικα μου δεν πηγαιναν κ τοσο καλα κ εκανα συνεχεια βουλιμικα.. σημερα ομως η μαμα μου μου εβαλε λεφτα κ αισθανηκα μια ανακουφιση,μια ασφαλεια κ ξαφνικα μου εφτιαξε η διαθεση..δηλαδη, σαν να μην ηθελα να πεσω με τα μουτρα στο φαγητο.. μα τοσο πολυ επηρεαζει η ψυχολογια πια??παντως σ'ευχαριστω πολυ ShadowWave.. Μου αρεσουν οι συμβουλες σου!!αμα θελεις πες μου ποσο χρονων εισαι, ετσι να εχω μια ιδεα με ποιον μιλαω :bouncy:

marina592 απο την ηλικια των 16-20,21 επασχα απο διατροφικες διαταραχες..16-17 ανοιρεξια και απο κει και επειτα βουλιμια! οι ΔΔ εχουν να κανουν ΜΟΝΟ με την ψυχολογια! οσο σε πιο κακη ψυχολογικη κατασταση εισαι, τοσο πυροδοτουνται και επανατροφοδοτουνται! περασαν 3-4 χρονια ουσα βουλιμικη και εμαθα πολλα απο αυτο! ηταν μαρτυρικα χρονια...φαντασου οτι εγω επαιρνα 7 κιλα την εβδομαδα στο τελευταιο σταδιο(λιγο πριν παρω την αποφαση να παραιτηθω απο αυτη την αδικη ζωη και διαβιωση) πραγμα που για τον εξω κοσμο φανταζει αδυνατο...και ομως συνεβαινε! διωχνω μακρια αυτες τις μερες και εκεινη την ζωη που τιποτα δεν εχε αξια αν δεν μεταφραζοταν σε θερμιδες, φαγητο, κιλα, καθαρτικα, γυμναστικη κτλ! ..... η διαιτα ειναι ο εχθρος για την καταπολεμηση της βουλιμιας,,,οσο καποιος κανει διαιτα σε αυτη την φαση, τοσο πιο πολλα βουλιμικα θα εχει!... το να σταματησω τα βουλιμικα ηταν αποφαση ζωης και την πηρα μονη μου.ειχα διπλα μου μονο τους δικους μου ανθρωπους...ουτε ψυχιατρους, ουτε διατροφολογους ουτε τιποτα! ειμαι πλεον 24 και δεν εχω κανενα προβλημα τετοιου ειδους! οταν τα σταματησα πηρα καποια κιλα αλλα τα εχασα με σωστη διατροφη και ασκηση....χωρις καμια υστερια! και ναι πλεον μετα απο 3-4 χρονια "καθαρη" (και λεω "καθαρη" γιατι η αναγκη και η ταση μας να κανουμε βουλιμικα πιστευω πως ειναι ιδια με καποιον ναρκωμανη που ζηταει την δοση του), δεν εχω κανενα προβλημα! το μονο που χει μεινει ειναι η ταση μου, η αυτοποιημενη πια ταση μου να μετραω τις θερμιδες των φαγητων χωρις να το θελω....απλα μερικες κακες συνηθεις δεν κοβονται!..σιγα σιγα θα φυγει και αυτο! ηδη εχει αρχισει να ξεθυμαινει!
δεν εχει σημασια , καμια σημασια να εισαι αδυνατος και χωρις ζωη...το να υπαρχεις αλλα χωρις να ζεις ειναι το χειροτερο πραγμα...! και στην τελικη υπηρξα 54 κιλα με 1.70 υψος αλλα και τοτε που υποτιθεται πως ειχα κατακτησει το ονειρο ζωης, ημουν πιο δυστυχισμενη απο ποτε! τι να το κανω???
εγω σταματησα να σκεφτομαι σαν βουλιμικη εν μια νυκτι! οταν καταλαβα πως η αληθινη ζωη ειναι εκει εξω, με παρεες, με φιλους, με γονεις, με καποιο συντροφο...η ζωη μας εχει δοθει χαριστικα και αντι να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω που υπαρχουμε καθομαστε και αναλωνομαστε σε πραγματα που υπαρχουν στο κεφαλι μας και μονο! απλα για να σου πω την αληθεια δεν ηθελα να φτασω 50 χρονων και να ζηταω πισω τα χρονια που εγω η ιδια στερηθηκα! δεν αξιζει σε κανεναν αυτο...σε κανεναν!

Quote:

---

Originally posted by free
marina592 απο την ηλικια των 16-20,21 επασχα απο διατροφικες διαταραχες..16-17 ανοιρεξια και απο κει και επειτα βουλιμια! οι ΔΔ εχουν να κανουν ΜΟΝΟ με την ψυχολογια! οσο σε πιο κακη ψυχολογικη κατασταση εισαι, τοσο πυροδοτουνται και επανατροφοδοτουνται! περασαν 3-4 χρονια ουσα βουλιμικη και εμαθα πολλα απο αυτο! ηταν μαρτυρικα χρονια...φαντασου οτι εγω επαιρνα 7 κιλα την εβδομαδα στο τελευταιο σταδιο(λιγο πριν παρω την αποφαση να παραιτηθω απο αυτη την αδικη ζωη και διαβιωση) πραγμα που για τον εξω κοσμο φανταζει αδυνατο...και ομως συνεβαινε! διωχνω μακρια αυτες τις μερες και εκεινη την ζωη που τιποτα δεν εχε αξια αν δεν μεταφραζοταν σε θερμιδες, φαγητο, κιλα, καθαρτικα, γυμναστικη κτλ! ..... η διαιτα ειναι ο εχθρος για την καταπολεμηση της βουλιμιας,,,οσο καποιος κανει διαιτα σε αυτη την φαση, τοσο πιο πολλα βουλιμικα θα εχει!... το να σταματησω τα βουλιμικα ηταν αποφαση ζωης και την πηρα μονη μου.ειχα διπλα μου μονο τους δικους μου ανθρωπους...ουτε ψυχιατρους, ουτε διατροφολογους ουτε τιποτα! ειμαι πλεον 24 και δεν εχω κανενα προβλημα τετοιου ειδους! οταν τα σταματησα πηρα καποια κιλα αλλα τα εχασα με σωστη διατροφη και ασκηση....χωρις καμια υστερια! και ναι πλεον μετα απο 3-4 χρονια "καθαρη" (και λεω "καθαρη" γιατι η αναγκη και η ταση μας να κανουμε βουλιμικα πιστευω πως ειναι ιδια με καποιον ναρκωμανη που ζηταει την δοση του), δεν εχω κανενα προβλημα! το μονο που χει μεινει ειναι η ταση μου, η αυτοποιημενη πια ταση μου να μετραω τις θερμιδες των φαγητων χωρις να το θελω....απλα μερικες κακες συνηθεις δεν κοβονται!..σιγα σιγα θα φυγει και αυτο! ηδη εχει αρχισει να ξεθυμαινει!
δεν εχει σημασια , καμια σημασια να εισαι αδυνατος και χωρις ζωη...το να υπαρχεις αλλα χωρις να ζεις ειναι το χειροτερο πραγμα...! και στην τελικη υπηρξα 54 κιλα με 1.70 υψος αλλα και τοτε που υποτιθεται πως ειχα κατακτησει το ονειρο ζωης, ημουν πιο δυστυχισμενη απο ποτε! τι να το κανω???
εγω σταματησα να σκεφτομαι σαν βουλιμικη εν μια νυκτι! οταν καταλαβα πως η αληθινη ζωη ειναι εκει εξω, με παρεες, με φιλους, με γονεις, με καποιο συντροφο...η ζωη μας εχει δοθει χαριστικα και αντι να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω που υπαρχουμε καθομαστε και αναλωνομαστε σε πραγματα που υπαρχουν στο κεφαλι μας και μονο! απλα για να σου πω την αληθεια δεν ηθελα να φτασω 50 χρονων και να ζηταω πισω τα χρονια που εγω η ιδια στερηθηκα! δεν αξιζει σε κανεναν αυτο...σε κανεναν!

---

Μπράβο! Χίλια μπράβο Free μου! :tumble:
Είναι απίστευτα εποικοδομητικό και ευεργετικό να ακούγονται τέτοιες απόψεις, είναι ακριβώς αυτό που προείπα: αλλαγή νοοτροπίας! Και είναι κάτι που εσύ το έχεις πετύχει και είσαι άξια συγχαρητήριων...προσωπικά το θεωρώ επίτευγμα να αντιστρέψεις έναν τόσο νοσηρό τρόπο σκέψης...

Θεωρούμε εσφαλμένα ότι η ευτυχία θα έρθει με το αδυνάτισμα, κυνηγούμε το τέλειο, πότε δεν νιώθουμε ικανοποιημένες..και το μόνο που καταφέρνουμε είναι την αυτοκαταστροφή μας, με αργούς αλλά βάναυσους ρυθμούς... Έχω δει τη ζυγαριά να με δείχνει από 50-75 κιλά...και στις δύο περιπτώσεις δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη... γιατί αντιλήφθηκα ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από το πόσο ζυγίζουμε...είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ξεχωριστό για τον καθένα μας!

Μαρινάκι μου στο έγραψα και σε προηγούμενο ποστ είμαι 23 ετών. Θα σου επισημάνω κάτι που προφανώς από μόνη σου παρατήρησες: η (οικονομική) σου ανασφάλεια σε οδήγησε σε βουλιμικά επεισόδια.. το φαγητό αποτέλεσε το καταφύγιο σου.. και παρ' όλα αυτά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όχι μόνο δε βοήθησε αλλά σε ζημίωσε κιόλας... Μην προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα δημιουργώντας ένα καινούριο...

Σε φιλώ και εύχομαι τα καλύτερα...

ΥΓ: Και ξεφορτώσου από πάνω σου το φορτίο της "δίαιτας"... Μάθε να συγχωρείς τον εαυτό σου...:yes:

καλησπερα παιδια....εχει καιρο να γραψω κατι εδω....ολα εχουν να κανουν με την ψυχολογια και με τα θελω μας..εγω ειμαι βουλιμικη 8 χρονια. πριν κατι μηνες ήμουν οτι νανε οτι ετρωγα το εκανα εμετο...τωρα το ελεγχο περιπου το περισσοτερο μπορει να κανω 3 φορεσ την ημερα μονο..αλλα μπορει σημερα να κανο βουλιμικα επεισοδια και αυριο να μην φας σχεδον τιποτε.....μπορει και καθολου. το θεμα ειναι ολα γυρω απο την ψυχολογια αρκει αν το δουμε καπως θετικα...

..καλησπερα.. μπορει να ακουστει λιγο ασχημο αυτο, ομως χαιρομαι που υπαρχει κοσμος που βιωνει το ιδιο ακριβως με μενα, γιατι τους νιωθω αδερφια.. ζω αυτην την δραματικη κατασταση ενα εξαμηνο περιπου..κ ο λογος που ξεκινησε(μαλλον, η αφορμη) ηταν οτι τ καλοκαιρι που περασε ειδα τη ζυγαρια μου να ανεβαινει χωρις κανεναν προφανη λογο(ισως λογω αγχους, λογω καποιου φουσκωματος κτλ ) και απο τη στιγμη εκεινη κ μετα θεωρησα τον εαυτο μου εντελως αχρηστο κ αποτυχημενο.. και απο εκει που ετρωγα με στρατιωτικη πειθαρχια για να μην παρω γραμμαριο, εφτασα στο σημειο να αγοραζω πατατακια και μπισκοτα και να τα εξαφανιζω μεσα σε λιγα λεπτα..νιωθω οτι αν δεν επιστρεψω στα κιλα μου δε θ μπορεσω να συνεχισω τη ζωη μου..αλλα το θεμα ειναι οτι ειναι τοση η απογοητευση μου που δεν μπορω να θεσω περιορισμους στον εαυτο μου κ να κανω διαιτα.. θελω να πιστευω οτι υπαρχει ελπιδα..οτι θ ερθει η μερα που θα ξεχναω το φαγητο, και δε θα ελεγχει αυτο το μυαλο μου..θελω να πιστευω οτι θα γινω καλα.. ευχομαι τ ιδιο και για σας..

Quote:

---

Originally posted by justme
καλησπερα παιδια....εχει καιρο να γραψω κατι εδω....ολα εχουν να κανουν με την ψυχολογια και με τα θελω μας..εγω ειμαι βουλιμικη 8 χρονια. πριν κατι μηνες ήμουν οτι νανε οτι ετρωγα το εκανα εμετο...τωρα το ελεγχο περιπου το περισσοτερο μπορει να κανω 3 φορεσ την ημερα μονο..αλλα μπορει σημερα να κανο βουλιμικα επεισοδια και αυριο να μην φας σχεδον τιποτε.....μπορει και καθολου. το θεμα ειναι ολα γυρω απο την ψυχολογια αρκει αν το δουμε καπως θετικα...

---

Kαλή μου, φιλικά να σου πω ότι πραγματοποιώντας βουλιμικό επεισόδιο και την επομένη να τρως ελάχιστα(ως καθόλου) απλώς επιβαρύνει την κατάσταση. Νομίζω ότι ο στόχος ΔΕΝ είναι να χάσουμε κιλά άλλα να εξισορροπήσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες, να απαλλαχτούμε από τα υπερφαγικά-βουλιμικά και τείνω να σου πω ότι με αυτό τον τρόπο άθελα σου συντηρείς την κατάσταση. Φάε κανονικότατα την επόμενη μέρα, ίσως περιόρισε κάπως τους υδατάνθρακες χωρίς να υπερβάλλεις.Βέβαια δεν ξέρω τις διατροφικές σου συνήθεις όποτε μιλώ κάπως αόριστα... αλλά σίγουρα η απεργία πείνας δεν αποτελεί λύση...

Quote:

---

Originally posted by wintertime
..καλησπερα.. μπορει να ακουστει λιγο ασχημο αυτο, ομως χαιρομαι που υπαρχει κοσμος που βιωνει το ιδιο ακριβως με μενα, γιατι τους νιωθω αδερφια.. ζω αυτην την δραματικη κατασταση ενα εξαμηνο περιπου..κ ο λογος που ξεκινησε(μαλλον, η αφορμη) ηταν οτι τ καλοκαιρι που περασε ειδα τη ζυγαρια μου να ανεβαινει χωρις κανεναν προφανη λογο(ισως λογω αγχους, λογω καποιου φουσκωματος κτλ ) και απο τη στιγμη εκεινη κ μετα θεωρησα τον εαυτο μου εντελως αχρηστο κ αποτυχημενο.. και απο εκει που ετρωγα με στρατιωτικη πειθαρχια για να μην παρω γραμμαριο, εφτασα στο σημειο να αγοραζω πατατακια και μπισκοτα και να τα εξαφανιζω μεσα σε λιγα λεπτα..νιωθω οτι αν δεν επιστρεψω στα κιλα μου δε θ μπορεσω να συνεχισω τη ζωη μου..αλλα το θεμα ειναι οτι ειναι τοση η απογοητευση μου που δεν μπορω να θεσω περιορισμους στον εαυτο μου κ να κανω διαιτα.. θελω να πιστευω οτι υπαρχει ελπιδα..οτι θ ερθει η μερα που θα ξεχναω το φαγητο, και δε θα ελεγχει αυτο το μυαλο μου..θελω να πιστευω οτι θα γινω καλα.. ευχομαι τ ιδιο και για σας..

---

Διάβαζοντας και μόνο περί "στρατιωτικής πειθαρχίας" συνοφρυώνομαι.Ο εξαντλητικός αυτοπεριορισμός συντελεί στην εμφάνιση βουλιμικών συμπτωμάτων. Μακάρι κάποιος όταν και για 'μενα ξεκινούσε αυτός ο γολγοθάς να με χτυπούσε στην πλάτη και να μου έλεγε: εεπ σταμάτα τις δίαιτες πείνας..άκουσε το σώμα του...συμπεριφέρσου του όπως σε κάποιον που αγαπάς πολύ..συγχώρεσε τον. Η ζωή δεν εξαρτάται από το πόσα κιλά είμαστε.. Και αν κάποιος μας κρίνει μόνο από την εξωτερική μας εμφάνιση, λυπάμαι αλλά αυτός ο κάποιος δεν αξίζει καν να υπάρχει στη ζωή μας. Είναι τόσα πολλά στη ζωή εκτός των κιλών... Αχ γιατί το ξεχνάμε;; :sniff:

Αχ βρε κοριτσια...απο τη μια χαιρομαι που μιλαμε, αλλα απο την αλλη στενοχωριεμαι που ειμαστε νεαρες κοπελες κ συζηταμε κατι τετοιο.. εχω να δηλωσω οτι εδω κ 3 μερες δεν ειχα κανει βουλιμικο, αλλα σημερα δεν αντεξα..2 ωρες παλευα με τον εαυτο μου <<θα φαω, δε θα φαω>> κ τελικα δεν αντεξα..ομως δεν μπορεσα να κανω ουτε εμετο γιατι δεν ημουν μονη στο σπιτι.. αλλα απο αυριο συνεχιζεται η προσπαθεια..3 μερες σωστης διατροφης δεν νομιζω να χαλανε απο ενα μονο βουλιμικο, ε??τι λετε?εχει ξεπερασει καποια απο εσας μονη της τη βουλιμια ή εχει ακουσει αν καποιος αλλος το εχει κανει χωρις ψυχολογικη υποατηριξη?θελω να δω αν εχω ελπιδες να το ξεπερασω κ μονη μου!

καλημερα!!!! μα το θεμα οτι ποτε δεν ήμουν υπερβαρη..ποτε δεν ειχα προβλημα με τα κιλα μου αντιθετα πρεπει να βαλω 1-2. το θεμα ειναι οτι παντα εχω μανια με τα κιλα και την εμφανιση ..και λογω του οτι ειμαι αθλητρια και πρεπει να ειμαι σε συγκεκριμενα κιλα αυτο μου εχει γινει εμμονη αλλα ποτε δεν ειχα προβληαμ βαρους

Quote:

---

Originally posted by marina592
Αχ βρε κοριτσια...απο τη μια χαιρομαι που μιλαμε, αλλα απο την αλλη στενοχωριεμαι που ειμαστε νεαρες κοπελες κ συζηταμε κατι τετοιο.. εχω να δηλωσω οτι εδω κ 3 μερες δεν ειχα κανει βουλιμικο, αλλα σημερα δεν αντεξα..2 ωρες παλευα με τον εαυτο μου <<θα φαω, δε θα φαω>> κ τελικα δεν αντεξα..ομως δεν μπορεσα να κανω ουτε εμετο γιατι δεν ημουν μονη στο σπιτι.. αλλα απο αυριο συνεχιζεται η προσπαθεια..3 μερες σωστης διατροφης δεν νομιζω να χαλανε απο ενα μονο βουλιμικο, ε??τι λετε?εχει ξεπερασει καποια απο εσας μονη της τη βουλιμια ή εχει ακουσει αν καποιος αλλος το εχει κανει χωρις ψυχολογικη υποατηριξη?θελω να δω αν εχω ελπιδες να το ξεπερασω κ μονη μου!

---

Mόνος σου ξεπερνάς τη βουλιμία Μαρινάκι, η συνδρομή και η υποστήριξη τρίτων(όπως οικογένεια, φίλοι, ψυχολόγος) δίνουν ώθηση στην προσπάθεια σου αλλά τη "δουλειά" θα την κάνεις εσύ, με θέληση και υπομονή. Θυμάμαι, όταν επισκεπτόμουν τη ψυχολόγο μου είχε πει: Δε θέλω να νομίζεις ότι είμαι καμιά νεράιδα και με το μαγικό μου ραβδί θα σου λύσω το πρόβλημα από τη μια μέρα στην άλλη..μπορώ να σου δώσω μόνο τα εργαλεία, η δουλειά θα γίνει αποκλειστικά από εσένα. Ξέρω ότι είχε δίκαιο.. Βέβαια η free που σου έγραψε παραπάνω επισήμανε ότι ξεπέρασε το πρόβλημα χωρίς να επισκεπτεί ούτε μια φορά ψυχολόγο. Τίποτα δεν είναι αδύνατο!

Και βέβαια δεν πειράζει το υπερφαγικό που έκανες! Συνέχισε κανονικά την προσπάθεια σου! Μην πτοείσαι..συνήθειες χρόνων η μηνών δεν εξαλειπτόνται από τη μια μέρα στην άλλη. Να σου συστήσω και δύο βιβλία αναφορικά με τη βουλιμία που που έδωσαν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές στην αρχή της προσπάθειας μου: το πρώτο είναι του Ευάγγελου Ζουμπανέα, Διατροφική νοημοσύνη και το δεύτερο είναι βιβλίο αυτοβοήθειας: Βουλιμία, Ξανακερδίστε τον έλεγχο, Fairburn C. G., εκδόσεις Πατάκη.

ShadowWave σ'ευχαριστω παρα πολυ κ παλι για τη βοηθεια σου..σημερα εκανα κ αλλο βουλιμικο, αλλα αυριο ξεκιναει μια καινουργια μερα κ δεν το βαζω κατω..καθε μερα θα προσπαθω μεχρι να το σταματησω ή εστω να το περιορισω..ειμαι μολις 19 χρονων και δεν μου αξιζει αυτο.. εσυ σε τι σταδιο βρισκεσαι τωρα?το εχεις ξεπερασει?

Η θέληση σου θα είναι η αφετηρία της επιτυχίας! Εξοπλίσου με υπομονή και πίστη. Η διατροφικές διαταραχές δεν είναι σπριντ 100 μέτρων, είναι μαραθώνιος. Και όσο περισσότερο προσπαθείς τόσο πιο κοντά για 'σενα θα είναι η γραμμή του τερματισμού.
Μια καλή αρχή επίσης είναι να κρατάς ένα ημερολόγιο διατροφής, να καταγράφεις τα συναισθήματα σου, πότε έκανες ένα υπερφαγικό-βουλιμικό επεισόδιο, να αναγνωρίζεις τις ΑΙΤΙΕΣ που σε οδήγησαν σε αυτό... Κάθε επόμενη φορά θα είναι όλο πιο εύκολη στην αντιμετώπιση του. Γράψε μας αν θέλεις μια τυπική μέρα διατροφής σου, ακόμα και αν είχες βουλιμικό.
Οφείλω να σου επισημάνω ότι είναι σχεδόν ακατόρθωτο να σταματήσεις ταυτόχρονα τα υπερφαγικά και τους εμετούς. Σκαλί-σκαλί... έχε ως πρώτο μέλημα σου να σταματήσουν οι εμετοί, ακόμα και αν κάνεις υπερφαγικό και έπειτα σταδιακά προσπάθησε να μειώσεις και τα υπερφαγικά. Μια ισορροπημένη και μη στερητική δίαιτα θα είναι ο πιο δυνατός σου σύμμαχος.

Όσον αφορά εμένα, καλή μου θεωρώ ότι βρίσκομαι σε πολύ καλό δρόμο κάνοντας σταθερά,αργά βήματα. Κατά μέσο όρο, πλέον θα έχω ένα βουλιμικό επεισόδιο το μήνα...Κάποιες μέρες σίγουρα θα φάω περισσότερο αλλά ακόμα και τότε ΔΕΝ τιμωρώ τον εαυτό μου. Ξέρεις, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου την ιδέα ότι δεν μπορείς να κάνεις εμετό, σίγουρα θα φας πολύ λιγότερο από ότι αν έκανες εμετό. Προσπαθώ να καλύπτω τις "ανάγκες" μου(πχ για γλυκό) κάθε φορά που το θέλω. Δεν υποκύπτω πια στη ιδέα της στέρησης, όπως παλαιότερα γιατί ξέρω που θα με οδηγήσει.
Πια προτεραιότητα μου δεν είναι να είμαι αδύνατη αλλά ΔΥΝΑΤΗ, ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ:bouncing:

Καλημερα..σημερα τα εκανα παλι χαλια!!σηκωθηκα το πρωι, κοιταχτηκα στον καθρεφτη και οπως παντα δεν ημουν ευχαριστημενη με το σωμα μου..και ενω καθε πρωι πηγαινουμε με την κολλητη μου για τρεξιμο, κατι που με βοηθαει να ισορροπησω καπως τη βουλιμια, σημερα λογω της απογοητευσης μου ηθελα να κατσω μεσα και να το ριξω στο φαγητο..ετσι, ειπα ψεμματα οτι εχω να κανω μερικες δουλειες κ αρχισε η κρεπαλη.. εφαγα γυρω στα 12-14 κουλουρακια της μαμας μου, 5-6 χορτοπιτακια, μεσημεριανο φαι σε ενα μικρο πιατακι, πολλα γκοφρετακια με σοκολατα, μια μεγαλη χουφτα αμυγδαλα κ τωρα πινω κ εναν καφε με ζαχαρη.. μα πως γινεται ενας ανθρωπος να τρωει τοσα πολλα και να το ευχαριστιεται? κ τωρα εννοειται αισθανομαι 100 κιλα (ενω ειμαι 60)..ειχα κανει μια προσπαθεια κ τωρα τη χαλασα κ αυτη..εχω απελπιστει!!!

Μαρίνα μου υπομονή. Δεν έχεις χαλάσει τίποτα. Συνέχισε να κάνεις την διατροφή σου κανονικά και μην μπεις στο τριπάκι της δίαιτας που απλά θα σου πυροδοτήσει ένα ακόμη επεισόδιο. Στην αδηφαγική διαταραχή και την βουλιμία το σημαντικό είναι να σηκωνόμαστε απ ευθείας αν μπορούμε μετά το επεισόδιο και να συνεχίζουμε τα γεύματα μας κανονικά για το υπόλοιπο της ημέρας σαν να μην έγινε. Μην μπεις στην παγίδα της νηστείας για όλη την υπόλοιπη μέρα γιατί αύριο θα έχεις μία από τα ίδια. Προσπάθησε όλη την υπόλοιπη μέρα λοιπόν να τρως ισορροπημένα ανά τρίωρο για να ελέγχεις τις τάσεις σου για βουλιμικά. Ο διατροφολόγος που με παρακολουθεί μου τονίζει ότι δεν τον νοιάζει αν θα κάνω υπερφαγικό επεισόδιο, αλλά αυτό που τον νοιάζει είναι να συνεχίζω την διατροφή μου σαν να μην έγινε. Μόνο έτσι θα μπορέσεις σιγά σιγά να το ξεπεράσεις. Σπάσε τον φαύλο κύκλο!

Μαρινάκι γειά σου!
Αντιμετώπιζα και εγώ το ίδιο πρόβλημα με εσένα, αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ απομακρύνεται. Και επειδή ρώτησες σχετικά, δεν πήγα ποτέ σε ειδικό, το πάλεψα μόνη μου. Ειλικρινά είναι στο χέρι μας και μόνο, ο ψυχολόγος θα σου δείξει μόνο τον δρόμο αλλά όλη τη διαδρομή την κάνεις μόνη σου. Εκτός από τους ψυχιατρους που λογικά χορηγούν φαρμακευτική αγωγή, όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά σύμβουλοι, που μπορείς κάλλιστα να βρείς και σε πρόσωπα του περιβάλλοντος σου.
Αν πραγματικά θέλεις να απαλλαγείς από το πρόβλημα θα τα καταφέρεις. Μην σε απασχολεί αν κάνεις πισωγυρίσματα και μην απογοητεύεσαι. Ακόμα και οι 3 ημέρες διατροφής που έκανες είναι 3 βήματα μπροστά, μπορεί να έκανες ένα βήμα πίσω με το υπερφαγικό αλλά και πάλι είσαι 2 βήματα μπροστά! Γιατί να ξαναγυρίσεις στην αρχή; Ξέρω ότι δεν μπορείς να το δεις λογικά και ψυχρά όπως το λέω, ούτε εγώ μπορόυσα, αλλά προσπάθησε! Προσπάθησε έστω και λίγο να αποστασιοποιηθείς από το προβλημα σου και να το δεις σαν ένας άλλος.
Αν η καλύτερη σου φιλή ερχόταν και σου έλεγε πωπω έφαγα μια ολόκληρη τούρτα και νιώθω τόφαλος, τι θα της έλεγες; «Πήγαινε να κάνεις εμετό να τη ξεφορτωθείς»; Ή μήπως « Ελα ρε τα έκανες σκατά, αμάν. Τώρα φάε και 2 κιλά παγωτό και μια πίτσα να το κάνεις απόσκατα.» Αυτά θα της έλεγες; ΟΧΙ! Τότε γιατί να τα κάνεις στον ίδιο σου τον εαυτό; Σε παρακαλώ μην αυτοτιμωρείσαι, μην κάνεις στον εαυτό σου πράγματα που δεν θα συμβούλευες ούτε τον χειρότερο εχθρό σου.
Ένα ξέσπασμα ήταν, μην του δίνεις τόση αξία. Αυτά υπάρχουν στην αρχή και «πρέπει» να υπάρχουν γιατί σε ρίχνουν αλλά ταυτόχρονα σου δίνουν την ευκαιρία να διαλέξεις : θα σηκωθείς πιο δυνατή; ή θα ξαναπάς πίσω στον πάτο; Η επιλογή είναι δική μας Μαρινάκι.

Κοριτσια σας ευχαριστω παρα πολυ!!πραγματικα το να γραφτω σε αυτο το forum μου κανει πολυ καλο!ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σας, ειναι πραγματικη παρηγορια στο προβλημα μου! εννοειται οτι μετα το υπερφαγικο δεν αντεξα κ εκανα εμετο, αλλα θα προσπαθησω για χιλιοστη φορα να κανω σαν να μην εγινε κ να συνεχισω τον αγωνα.. πραγματικα πιστευω οτι σε ολα φταιει το μυαλο μου, παιζει μαζι μου.. εκει που δεν πειναω κ ειμαι μια χαρα ''τσουπ'' ερχεται η ιδεα να παω να φαω κ παλευω πραγματικα, προσπαθωντας να το σταματησω, αλλα σχεδον παντα με νικαει.. αισθανομαι σαν ναρκομανης, πραγματικα! και το μεγαλυτερο αγχος μου βεβαια ειναι οτι πλησιαζει το καλοκαιρι κ θελω να χασω 3-4 κιλακια (πραγματικα δεν ειναι εντελως χαζο να σκεφτομαι τα κιλα οταν κινδυνευει η υγεια μου?)..τελος παντων.. θα μου κανει καλο να σας ενημερωσω συντομα για την προοδο μου κι αν θελετε κ εσεις μπορειτε να κανετε το ιδιο.. συμπαρασταση χρειαζεται βρε κοριτσια, γιατι μονο εμεις καταλαβαινουμε η μια την αλλη..:saint2:

Μαρινάκι μου η βουλιμία θέλει πρόγραμμα και οργάνωση για να την πολεμήσεις. Απλά μην ξεχνάς να τρως συχνά γεύματα και να παλεύεις να κρατήσεις ότι τρως με όσο το δυνατόν λιγότερους εμετούς. Βάζε στόχους να τους ελαττώσεις και να τρως συστηματικά ανά τρίωρο γεύματα ή σνακ. Θα σου πρότεινα να πάρεις και κάποια πολυβιταμίνη για να καλύπτεις τις ανάγκες του οργανισμού σου σε θρεπτικά συστατικά ώστε να πεινάς λιγότερο. Προς το παρόν ο στόχος για απώλεια κιλών θεωρώ ότι πρέπει να μπει σε δεύτερη μοίρα μιας και έχεις ήδη πολλά να πολεμήσεις. Το άγχος με την ζυγαριά θα σε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε νέα βουλιμικά επεισόδια. Το μυστικό είναι να μην πιέζεσαι με την διατροφή που κάνεις και να μην νιώθεις να στερείσαι. Αν καταπιέσεις τον εαυτό σου είναι σίγουρο ότι θα ξεσπάσεις και πάλι σε βουλιμικό. Οπότε βάλε στόχο για αρχή 1. Μείωση εμετών 2. Σωστή και θρεπτική διατροφή ανά τρίωρο. Αυτά και μόνο θα σε βοηθήσουν να σπάσεις τον φαύλο κύκλο και έτσι τα βουλιμικά θα ελαττωθούν σημαντικά. Η δίαιτα να ξέρεις αυτή τη στιγμή είναι ο χειρότερος εχθρός σου.
Σου εύχομαι καλή δύναμη και καλή επιτυχία στην προσπάθεια σου! Μην αφήνεις μέρες σαν την σημερινή να σε αποθαρρύνουν! Από τη στιγμή που αναγνωρίζεις το πρόβλημα σου και το παλεύεις ήδη έχεις κάνει πολλά βήματα μπροστά! :D

καλα τα λες eli! η διαιτα ειναι εχθρος οπως εχω ξαναπει για την καταπολεμηση της βουλιμιας! ολα θελουν συντονισμο! σταθεροποιηση στα κιλα που εισαι και μην σε νοιαζει για απωλεια ακομα! εχεις δαιμονες να πολεμησεις που ειναι πολυ πιο σημαντικοι απο το αν θα εισαι 5 ή 10 κιλα κατω! και εγω εχω να χασω 17 κιλα αλλα πλεον δεν αγχωνομαι διοτι δεν εχω αυτο το ψυχολογικο βαρος να με επιβαρυνει! θα χαθουν σιγα σιγα! αλλωστε και το πολυυυ αδυνατο σωμα που ειχα δεν μου προσφερε καμια ευτυχια! εγω την βουλιμια την καταπολεμησα κοβωντας μαχαιρι καθαρτικα και εντατικη γυμναστικη! μικρα και συχνα γευματα δεν εκανα ποτε...απλα οταν πεινουσα πραγματικα, ετρωγα ! δεν καλυπτα κανενα συναισθηματικο κενο με το φαγητο, μονο την βιολογικη μου αναγκη για τροφη! και αυτο ειναι που θελει τον μεγαλυτερο κοπο και προσπαθεια! οταν μπηκα σε αυτο το σιτε το 2005 ημουν στο τελος της ανορεξιας και στην αρχη της βουλιμιας αλλα ημουν πραγματικα αποφασισμενη να παλεψω! και τα καταφερα! και πιστεψε με δεν ειμαι πιο δυνατη απο την οποιαδηποτε ομοιοπαθουσα κοπελα!η δυναμη κρυβεται μεσα μας! και για να μην χανουμε αλλα χρονια απο την ζωη μας πρεπει να παλεψουμε! για μας και μονο για μας! και πιστεψε με ξερω πολυ καλα πως ειναι να μην ζυγιζεσαι 5 φορες την μερα(και λιγο λεω), να παψεις να τα μεταφραζεις ολα σε θερμιδες, να μην βιαζεσαι μετα το φαγητο να κανεις εμετο ή να παρεις καθαρτικα! ειναι βαναυσο και θελει μεγαλο κοπο αλλα ΠΡΕΠΕΙ, ΟΦΕΙΛΕΙΣ σε σενα να τιθασευσεις αυτη την ταση σου! και πιστεψε με οσο αδυνατο και να φανταζει , μπορεις!

Quote:

---

Originally posted by marina592
Αχ βρε κοριτσια...απο τη μια χαιρομαι που μιλαμε, αλλα απο την αλλη στενοχωριεμαι που ειμαστε νεαρες κοπελες κ συζηταμε κατι τετοιο.. εχω να δηλωσω οτι εδω κ 3 μερες δεν ειχα κανει βουλιμικο, αλλα σημερα δεν αντεξα..2 ωρες παλευα με τον εαυτο μου <<θα φαω, δε θα φαω>> κ τελικα δεν αντεξα..ομως δεν μπορεσα να κανω ουτε εμετο γιατι δεν ημουν μονη στο σπιτι.. αλλα απο αυριο συνεχιζεται η προσπαθεια..3 μερες σωστης διατροφης δεν νομιζω να χαλανε απο ενα μονο βουλιμικο, ε??τι λετε?εχει ξεπερασει καποια απο εσας μονη της τη βουλιμια ή εχει ακουσει αν καποιος αλλος το εχει κανει χωρις ψυχολογικη υποατηριξη?θελω να δω αν εχω ελπιδες να το ξεπερασω κ μονη μου!

---

μαρινακι οπως σου προειπα σε προηγουμενο ποστ μου , εγω μονη μου την ξεπερασα την βουλιμια...μονο με την βοηθεια(οσο μπορουσαν και αυτοι) της οικογενειας μου! ....ουτε σε ψυχολογο πηγα ,παρα μονο δοκιμαστικα, ουτε σε διαιτολογο... η βουλιμια ξεπερνιεται! ξερω πως τωρα φανταζει αδυνατο αλλα γινεται! αρκει να πιστεψεις σε σενα! και οταν λεω να πιστεψεις σε σενα, να πιστεψεις οτι δεν εισαι μονο μια εμφανιση, ενας αριθμος, εισαι ΕΣΥ!...και οποιος σ'αγαπαει ή θα σε αγαπησει, θα σε αγαπαει για αυτο...οχι για τα 50 κιλα (λεμε) που θα θελες να σαι! αλλωστε και 50 να πας, δεν θα σαι ευχαριστημενη! το ξερουμε ολες αυτο γιατι το εχουμε βιωσει! παντα ελεγα: θα παω 57 και θα σταματησω..οταν πηγαινα 57 ελεγα ενταξει τωρα θα παω 54 και αληθεια θα σταματησω! αλλα ποτε δεν σταματουσα! αλλα οταν εκανε να ερθει η περιοδος 1.5 χρονο, πηρε αναποδες στροφες το μυαλο μου! για εναν κ**οαριθμο που θα με δειξει η ζυγαρια, δεν αξιζει ουτε στειρα να μεινω, ουτε νευρα να εχω συνεχεια ανευ λογου και ουσιας! γιατι πιστεψε με η ζωη περναει...απο τα 18 εως τωρα που ειμαι 24 δεν καταλαβα για ποτε εφτασα...χρονια κενα, χωρις αναμνησεις, χωρις φιλους, χωρις χαρα, χωρις χαμογελο...στειρα χρονια που ελαχιστα καλα πραγματα εχω να θυμαμαι...τελειωσα μια απο τις καλυτερες σχολες της ελλαδας και τα φοιτητικα χρονια πηγαν χαμενα που τα φοιτητικα μας χρονια οφειλουν να ειναι απο τις ομορφοτερες αναμνησεις στην ζωη ενος ανθρωπου!...αλλα εγω βεβαια εκει...κιλα, θερμιδες, ζυγαρια, βουλιμικα και βλακειες! γυρνανε τωρα πισω ολα οσα εχασα? οχι...αξιζει λοιπον? ΟΧΙ!

Λετε βρε κοριτσια?τωρα μου δινετε θαρρος με αυτα που μου λετε..γιατι αμα περιμενα βοηθεια απο ειδικο, καηκαμε..θελω να τα καταφερω μονη μου..να περασει μια εβδομαδα και να μην εχω κανει καθολου βουλιμικο ή ακομα κι αν εχω κανει να ειναι 1-2 μονο.. αισθανομαι σαν ναρκομανης που θελει να ''καθαρισει'' και να νιωσει ξανα φυσιολογικος ανθρωπος.. αλλα αυτο που με εκνευριζει πιο πολυ ειναι οτι ολοι γυρω μου το αντιμετωπιζουν σαν κατι πολυ απλο.. οταν τους λεω μεσα στην απελπισια μου οτι δεν αντεχω αλλο, γυριζουν με ενα επικριτικο υφος και μου λενε ''αμα ηθελες πραγματικα θα το σταματουσες'' ή ''ειναι φυσιολογικο, σε ολους συμβαινει να τρωμε λιγο παραπανω μερικες φορες''.. επειδη δλδ δεν με βλεπουν να σερνομαι στα πατωματα κ να ζηταω βοηθεια, σημαινει οτι ειμαι καλα?ευτυχως βρηκα αυτο το site κ μιλαω με ανθρωπους που με καταλαβαινουν.. οσο για τα κιλα, παντα ειχα εμμονη με το σωμα μου.. ηθελα να βγαινω στην παραλια μονο οταν ειχα χασει κιλα.. απο αυτη την ιδεα πιστευω οτι ποτε δεν θα ξεκολλησω!

Λοιπόν το καλύτερο που μπορείς να πεις σε αυτούς τους επικριτικούς ανθρώπους είναι να ψάξουν τι εστί διατροφική διαταραχή, τι βουλιμία..ότι είναι μια αρρώστια του μυαλού και για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζονται να ξεπεραστεί. Εμένα κάποτε τα συγγενικά μου πρόσωπα μου λέγανε: απλά σταμάτα να τρως! Πώς να τους εξηγήσω ότι δεν περνάει και τόσο από το χέρι μου τη συγκεκριμένη στιγμή.. η μητέρα μου δε αντιλήφθηκε το πρόβλημα μου όταν η ενδοκρινολόγος μου της εξήγησε τη σοβαρότητα του, μέχρι τότε πίστευε ότι απλά τρώω πολύ...

Το να ξεπεράσεις τη βουλιμία καλή μου απαιτεί μια βαθιά εσωτερική αλλαγή καθώς και υπερπήδηση κάποιων στερεοτυπικών αντιλήψεων που με το πέρασμα του χρόνου έχουν ριζωθεί βαθιά στο μυαλό σου σχετικά με την εικόνα το σώματος και το αδυνάτισμα. Εκεί βρίσκεται ο κορμός του προβλήματος. Δεν είναι δυνατόν να προσπαθείς σκληρά ώστε να το αντιμετωπίσεις και στο πίσω μέρος του μυαλού σου να λες θέλω να αδυνατίσω. Εξάλλου σκέψου τον εαυτό σου σαν τρίτος.. έχεις πραγματική ανάγκη να χάσεις κιλά; Είσαι παχύσαρκη; ΟΧΙ. Θέλεις να σε επαινούν όλοι για το σώμα σου ενώ εσύ ταυτόχρονα ξέρεις ότι είναι άρρωστο με τον τρόπο που του συμπεριφέρεσαι;!
Τακτοποίησε τις προτεραιότητες σου, δες τι είναι πιο σημαντικό για 'σενα. Η ψυχική και σωματική ισορροπία σου ή το αδυνάτισμα;

Εχεις δικιο..ακομα κ τωρα που ξερω το προβλημα μου, παντα στο πισω μερος του μυαλου μου θελω να το ξεπερασω με στοχο το αδυνατισμα..ειναι χαζο, το ξερω, αλλα δεν μπορω αλλο να νιωθω τοσο πρησμενη απο το φαι..δεν μπορω να αισθανομαι οτι καθε μερα παχαινω ολο κ πιο πολυ..δεν μου μπαινουν τα ρουχα μου, και δεν εχω ορεξη να κανω τπτ...δεν εχω ορεξη να βγω γιατι αισθανομαι χαλια με τον εαυτο μου..ειπα οτι τωρα το πασχα που γυρισα στο σπιτι μου οτι θα προσπαθησω να το σταματησω, αλλα αυτος ο φαυλος κυκλος δεν σταματαει με τιποτα... φοβαμαι μην κανω καμια τρελα πανω στην απελπισια μου.. δεν αντεχω αλλο, ειλικρινα... :no: αισθανομαι σαν ναρκομανης που θελει να παρει τη δοση του! γιατι να φτασω ως εκει?γιατι??

Γεια σας ειμαι καινουργια εδω στο foroum! Ειμαι 19 χρονων και εδω και 2 χρονια περιπου εχω βουλιμια. Τα κιλα μου ειναι κανονικ( υψος 1,65 και 59 κιλα), βεβαια θελω να χασω 3-4. Αυτο λοιπον το θεμα των κιλων εδω και 2 χρονια μου εχει γινει εμμονη ιδεα. Απο μικρη ασχολουμουν με την εμφανιση μου, τα κιλα μου( επειδη παλαιοτερα ημουν λιγο στρουμπουλη), αλλα τωρα πια το πραγμα εχει φτασει στο απροχωρητο! Το μονο που σκεφτομαι ειναι τι ειναι σωστο να φαω, τι οχι, τι διαιτα θα κανω γιατι εφαγα κατι που δεν επρεπε κ.τ.λ. Το αποτελεσμα ειναι, ειδικα τον τελευταιο καιρο, ολο αυτο να με οδηγει σε ξεσπασαματα πανω στο φαγητο. Τρωω δηλαδη μεγαλες ποσοτητες στα ξαφνικα, τρωω τοσο μεχρι να νιωσω δυσφορια.Οτι να'ναι, οτι βρω μπροστα μου που λενε!Συνηθως το κανω κρυφα.Μετα ομως ειναι το χειροτερο.....ακολουθουν τυψεις, αφορητες τυψεις και ντροπη που με ριχνουν ολο και πιο βαθια. Στεναχωριεμαι απιστευτα γι αυτο που εκανα κι ετσι ή κανω γυμναστικη αλλα μερικες φορες εχει τυχει να προκαλεσω εμετο στον εαυτο μου.Αν οχι καθε μερα, σε πολυ κοντινα διαστηματα μου ξανασυμβαινει το ιδιο...το ιδιο επεισοδιο...το ιδιο σκηνικο...τυψεις και καταθλιψη.ΕΝΑΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ!! Μερικες φορες φτανω στο σημειο να κλαιω που δεν μπορω να βγω απο αυτη την κατασταση και νιωθω τοσο αβοηθητη...παθαινω κατι σαν καταθλιψη και δεν θελω ουτε να βγω απο το σπιτι.Θα ηθελα την πολυτιμη βοηθεια σας!τι να κανω για να το ξεπερασω?? τι να κανω για να σταματησει αυτος ο εφιαλτης??? νιωθω πραγματικα απελπισμενη...

Tinkerbel μου κατ'αρχην καλως ηρθες στο forum! κ εγω ειμαι 19 χρονων κ εδω κ 4 μηνες η βουλιμια ειναι ο εφιαλτης μου..καθε μερα κανω βουλιμικο επεισοδιο (υπερφαγια κ εμετο)..νιωθω τοσο μονη κ αβοηθητη..σε καταλαβαινω απολυτα...αυτες τις μερες εχω πεσει σε μια ''καταθλιψη'' εξαιτιας του φαυλου κυκλου που βρισκομαι κ αυτο που με τρελαινει ειναι οτι σε λιγο καιρο πλησιαζει καλοκαιρι κ αντι να αδυνατισω, εχω παχυνει...μου εχει γινει εμμονη ιδεα ολο αυτο.. θελεις να ξεκινησουμε μαζι (και οποια αλλη κοπελα θελει) κ να προσπαθησουμε να περιορισουμε τα βουλιμικα?κατι σαν στοιχημα.. ισως ετσι να εχουμε ενα κινητρο...:D