Γιατί είναι κακό, να είσαι χοντρός???

Σήμερα έζησα κάτι που να πω ότι δεν με ταρακούνησε ή τουλάχιστον δεν με έκανε να σκεφτώ,θα πω ψέματα.Ο ανιψιός μου είναι ένα παιδάκι 11 χρονών, που παίζει να έχει 2 κιλά παραπάνω..Η γιαγιά του την ώρα που του έβαζε να φάει μεσημεριανό,του είπε ''κοίταξε μη τρως πολύ γιατί τα πήρες τα κιλάκια σου'' με πολύ γλυκό τρόπο βέβαια,αυτό τον τρόπο που μόνο οι γιαγιάδες έχουν..Τότε ο μικρός την κοιτάει μέσα στα μάτια έτοιμος να βάλει τα κλάματα και αφού ακούει εμένα να φωνάζω,έλα βρε μια χαρά είναι το παιδί,λέει:και που είναι το κακό του να είσαι χοντρός??γιατί όλοι λένε ότι οι χοντροί είναι και άσχημοι??Και του λέω ποιος στο είπε αυτό?και λέει:όλοι όλοι το λένε πως οι χοντροί είναι άσχημοι..αφού δεν είναι άσχημοι οι χοντροί που ξέρω εγώ,γιατί το λένε όλοι αυτό??Ἥ αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να του απαντήσω.Του είπα απλά πως να μην ακούει κανέναν και να κρατήσει αυτή την όμορφη άποψη που έχει για πάντα..Δεν ξέρω ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας..

Θάνο, ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι η γιαγιά είπε όσα είπε ορμώμενη από αγάπη για το παιδί. Συνεχίζουμε, σκεπτόμενοι ότι το επιπλέον βάρος είναι πρόβλημα και για την υγεία και για την αυτοπεποίθηση του ατόμου και δημιουργεί προβλήματα και μόνο.
Δεν υπάρχουν στεγανά του τύπου "οι χοντροί είναι ωραίοι" ή καλοί άνθρωποι ή δεν ξέρω τι. Τα κιλά είναι βάσανο και καλό είναι το παιδί να μάθει από τώρα να διαχειρίζεται το σώμα του, ώστε να μη φτάσει αργότερα να ζει μία ζωή με δίαιτες, χειρουργεία και όλα αυτά τα όμορφα, που εμείς γνωρίζουμε καλά.. Αν η γιαγιά τοποθετήθηκε λίγο άγαρπα, πες του εσύ ότι η υγεία μας υπαγορεύει να είμαστε σε φυσιολογικά κιλά. Όσο για το τι είναι φυσιολογικό, αυτό θα το καθορίσει ο ίδιος και μόνο. Όπως αισθάνεται άνετα. Σκοπός είναι να νιώθουμε όμορφα μέσα στο σώμα μας και όχι να ψυχαναγκαζόμαστε με πρότυπα ομορφιάς.

πολυ γλυκο το παιδακι και μπραβο του!καλα εκανες και το συμβουλεψες ετσι θανο.
αληθεια γιατι του ηρθαν κλαματα αφου η γιαγια το ειπε με καλο τροπο;
η αληθεια ειναι παντως οτι ειναι σπαστικο την ωρα που πας να φας μεσημεριανο να σε λεει ο αλλος "προσεξε ποσο θα φας"¨.ισως ντραπηκε που το ακουσες εσυ.

Οπως να'χει το πραγμα, ξερουμε οτι το παχος περιοριζει. Θυμαμαι τη ξαδερφη μου οταν ημουν μικρη, (εγω ημουν περιπου 14 χρονων και ο ανηψιος μου 7 η 8) και ηθελε να φαει κι αλλα μακαρονια, και αρχισε να γκρινιαζει, και η ξαδερφη μου του εβαλε τις φωνες "Εχεις κανει διπλες στα πλευρα σου, δεν θα γινεις σαν τον αποπανω που δεν μπορει να παρει ανασα στα 5 βηματα, εφαγες δυο μεριδες, φτανει!" Και του επιασε τη διπλα στα πλευρα.

Φυσικα το πιτσιρικι ψιλοεκλαιγε, και ηρθε σε μενα και μου ειπε "μη τυχον και του δωσεις τιποτα, εχει φαει 2 πιατα φαι ηδη". Σαφως και τη ακουσα αλλα ηθελα να του δωσω κατι στα κρυφα, οσο το σκεφτομαι πλεον, κακο θα του εκανα. Τ

ον εγραψε σε αθληση(νομιζω ποδοσφαιρο η μπασκετ, δεν ειμαι σιγουρη) και σημερα ειναι σε φυσιολογικο βαρος και καλη υγεια.

Το παχος ειναι συνδεδεμενο με αλλες "ασχημιες". Δυσκινησια, κακη θρεψη, κακη υγεια, κακες μυρωδιες απο ιδρωτα, κακες επιλογες.... δεν ειναι κατ'αναγκη η "ασχημια" ως εικονα.

Ελπιζω το πιτσιρικι να μη το πηρε κατακαρδα και του βγει το αναποδο που ηθελε η γιαγια να πει, αλλα καλο ειναι να προλαμβανονται ολα στη αρχη τους.

σε αυτές τις ηλικίες παίζει μεγάλη σημασία η εμφάνιση, τα παιδιά δεν κάθονται να το ψυχολογήσουν, οι φιλίες τους είναι εφήμερες.
όσο ωριμάζει το άτομο θα αρχίσει να κρίνει με διαφορετικά κριτήρια στο θέμα "μετράω τον άνθρωπο", μπορεί να παραμείνει στα ίδια κριτήρια με τα παιδικά χρόνια μπορεί και όχι.
Δυστυχώς στα παιδιά όποιος είναι λίγο διαφορετικός θεωρείται "προβληματικός". Και ακόμα κι αν δεν το πιστεύουν όλα τα παιδιά που δεν είναι διαφορετικά (bystanders) θα φοβηθούν να σταματήσουν το bullying(εκφοβισμός-χλευασμός)
Αυτός είναι ο κανόνας όχι μόνο για εμφάνιση αλλά και για απόψεις, τρόπο σκέψης, σεξουαλικότητα κ.α.
Ένα καταπληκτικό βιβλίο είναι το Lord of the flies Σιγουρα υπάρχει ελληνική μετάφραση αλλά δεν το έχω ψάξει. Δώσε του το να το διαβάσει.
Από φίλους μου που μεγάλωσαν Καναδά άκουσα ότι είναι στάνταρ βιβλίο που πρέπει όλα τα παιδιά να διαβάσουν στις πρώτες τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι μέρος της ύλης τους. Δεν κάνουν μόνο αποσπάσματα λογοτεχνίας αλλά διαβάζουν κάποια βιβλία από την αρχή ως το τέλος και αυτό είναι ένα από τα επιλεγμένα του υπουργείου τους.
Βλέπεις πως λειτουργούν τα παιδιά, χωρίς κανόνες χωρίς να το πολυψάχνουν, εμείς ως ενήλικες πρέπει να τους τα εμφυσήσουμε αυτά. Το στρουμπουλό παιδί που είχε δυνατό καθαρό μυαλό και καλό χαρακτήρα έχει κακό τέλος.
Ένα ρητό που διάβασα στο ίντερνετ έλεγε: προσπαθούμε να αφήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας και όχι καλύτερα παιδιά για τον κόσμο. Πόση αλήθεια να έχει...
Μια μέρα σε χώρο υποδοχής γονέων σχολείου βρήκα φυλλάδιο που έλεγε για ποιους λόγους πρέπει να προσέχει ένας γονέας το βάρος του παιδιού του. Πρώτος ήταν η υγεία. Δεύτερος ότι θα το πειράζουν στο σχολείο και ότι για αυτό είναι υπεύθυνος ο γονέας του παιδιού. Να προσπαθεί να δημιουργήσει τύψεις σε έναν γονέα ( :shocked2: ) και όχι να ενοχοποιήσει τους γονείς/καθηγητές/εκπαιδευτικό σύστημα που υποστηρίζει (ενεργά ή έμμεσα) τον κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό (για το απόλυτο τίποτα, στείρα γνώση χωρίς φαντασία τα υποχρεώνουμε να μάθουν) και το "ο θάνατος σου η ζωή μου".

Ο άρχοντας των μυγών λέγεται στα ελληνικά
περίληψη στα ελληνικά
http://anamesastoustoixous.blogspot....blog-post.html
http://fridge.gr/book-review/lord-of-the-flies/

Είναι συγκλονιστικό βιβλίο, ανατρίχιασα μόνο που το ξαναθυμήθηκα
Φυσικά ο Γκόλντγουιν πήρε νομπελ :thumbup:

Η αντίδρασή του πιστεύω πως ήταν αυτή,γιατί τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι αρκετά ευαίσθητα και την παραμικρή κουβέντα την κάνουν υπερβολική στο μυαλό τους.Και όσο μπορώ να θυμηθώ από τα δικά μου παιδικά χρόνια,κάθε φορά που κάποιος μου έκανε παρόμοια παρατήρηση, κάτι έσπαγε μέσα και μπορώ να πω πως στεναχωριόμουν αρκετά.Και όμως όσο και να λέμε όλοι πως αυτό ισχύει μονάχα στα παιδικά μυαλά,και πως οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουν, ωριμάζουν και σκέφτονται πως η εξωτερική εικόνα δε σχετίζεται με την εσωτερική...μάλλον δεν είναι η πραγματικότητα.Μιας και σίγουρα όσοι είχατε ή έχετε αρκετά παραπανίσια κιλά και μιλάω για πολλά...θα έχετε δει ανθρώπους να φέρονται άσχημα ανεξαρτήτως ηλικίας..

ααα otiosa ξέχασα να σου πω,πως το βιβλίο που περιγράφεις το έχω δει σε ταινία..πρόσφατα σχετικά και είναι συγκλονιστικά ανατριχιαστικό..

θανο καλησπέρα....έχω να μπω καιρό στο φόρουμ και νομίζω ότι μιλάμε πρώτη φορά μαζί... θα συμφωνήσω με την Ava ότι "το να είσαι χοντρός, είναι ΔΕΝ είναι καλό (το προτιμώ απ'το κακό)" γιατί προκαλεί πολλά προβλήματα στην υγεία μας, τονίζοντας όμως ότι και "το να είσαι πολύ αδύνατος, ΔΕΝ είναι καλό" ακριβώς για τον ίδιο λόγο...

Επιπλέον θα ήθελα να επισημάνω (χωρίς να γνωρίζω αν πράγματι και κατά πόσον έχει περισσότερα κιλά ο ανηψιός σου) ότι τα παιδιά συχνά είναι πολύ σκλήρά μεταξύ τους... έτσι συνηθίζουν να "κοροϊδεύουν" το ένα το άλλο για την εμφάνισή του, για την διαφορετικότητα του, την ιδιαιτερότητά του κτλ... ως αποτέλεσμα πληγώνουν και πληγώνονται πολλάκις..... σημασία λοιπόν έχει, σε στιγμές ειλικρίνειας και καλής διάθεσης που συζητάνε τέτοια πράγματα να παίρνουν απαντήσεις προς μελλοντική επεξεργασία περισσότερο παρά προς καθησυχασμό....

Θάνο, η γιαγιά μπορεί να μην είχε κακή πρόθεση, αυτό που έκανε όμως ήταν να αναπαράγει αυτό που έχει εκπαιδευτεί να κάνει: να ορίζει πρότυπα για τον τρόπο με τον οποίο πιστεύει πως πρέπει να ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ο 11χρονος με την άδολη παιδική σκέψη αποκωδικοποίησε το πρότυπο και διατύπωσε την απορία του όπως μόνο τα παιδιά μπορούν: με αμεσότητα και ειλικρίνεια. Μακάρι να κρατήσει αυτή την ιδιότητά του όσο πιο πολύ μπορεί, καθώς χρειαζόμαστε τέτοια ταρακουνήματα που μας βάζουν και αναθεωρούμε πολλές από τις απόψεις που θεωρούμε δεδομένες.

Είναι κακό για την υγεία σου. Για κανέναν άλλο λόγο. Κουράζεις την καρδιά σου, έχεις υψηλότερους παλμούς.

Γιατί είναι κακό, να είσαι χοντρός???


Θα έπρεπε να ήταν κακό μόνο σε ό,τι αφορά την υγεία και την ελευθερία των κινήσεων σου
ωστόσο δυστυχώς ο,τιδήποτε εκφεύγει όσων οριοθετούνται ως "φυσιολογικά" δημιουργεί θέματα
από την απλή πρόκληση,που καλείσαι να ξεπεράσεις μέχρι την πλύση εγκεφάλου,που ρισκάρει
να τα ενστερνιστείς και να ζήσεις εγκλωβισμένος και δυστυχισμένος στ'αλλότρια στεγανά του.

Αυτά θα έλεγες στον 11χρονο;

Σ'εμένα απευθύνεσαι,συννεφιά;
Απάντησα στο ερώτημα,φεύγοντας απ'το περιστατικό αφορμή για προβληματισμό με τον 11χρονο.
Στον 11χρονο θα ελεγα να είναι περήφανα ο μοναδικός εαυτός του, ό,τι εκείνον κάνει να νιώθει καλά στο πετσί του.
Όποτε πάντως με ρωτούσε κάποιο παιδί κάτι για τα κιλά μου,απαντούσα αναφερόμενη και στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου.
"Γιατί η κοιλιά σου είναι μεγάλη;"Γιατί τα μάτια μου είναι καστανά,τα μαλλιά μου σπαστά,τα χέρια μου δύο και θα σε γαργαλήσουν!"
Είμαστε πολλά περισσότερα απ'ό,τι ενδεχομένως παρασυρόμαστε να λογίζουμε πως μας καθορίζει.Ας το υποτιμήσουμε και θαύματα θα συμβούν!

Ναι, Nadine, σ' εσένα απευθύνθηκα, αφού γράφω ακριβώς κάτω από σένα. Είδα κάτι για «αλλότρια στεγανά» και σκιάχτηκα. Προτιμώ να κρατήσω αυτό:

Quote:

---

Originally posted by NADINE
θα ελεγα να είναι περήφανα ο μοναδικός εαυτός του

---

Μα εξήγησα πως τ'αλλότρια στεγανά δε θα τ'απήυθυνα σ'ενα παιδί.
Με άλλες λέξεις ωστόσο θα προσπαθούσα να το εμπνεύσω ν'ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς
και των ολόδικων του αχρωμάτιστων κοινωνικά επιλογών.Όπου κι αν αυτός τον βγάλει,θα είναι καλά!

Τι να σας πω κοριτσια, εγω παντως, οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.
Γιατι κατελληξα να μη μ'αγαπαω εγω, ασχετα ποσο μ'αγαπαγε αυτος και το καθε οικογενιακο μελος.

Σαφως θα τσινιζα, θα γκρινιαζα, θα στεναχωριομουν, μπορει και να μη τα εχανα τα κιλα που πηρα, αλλα το τι περασα στα +70κιλα παραπανω, δεν συγκρινεται με +10κιλα.

Αν γινεται να προλαβει κανεις τη αρχη του κακου, καλο ειναι.

Οταν μιλαμε για πιτσιρικι, εφοσον ο,τι και να πεις, ΔΕΝ θα καταλαβει το παιδι τι εννοεις, εγω θα προτινα να μην ειπωθει τιποτα, και να γραφτει το παιδι σε καποια αθληση η να το παροτρυνουν να παιξει εξω μπαλα/κυνηγητο με τους φιλους του, καθημερινα, και να ρεγουλαρουν τις μεριδες, οι μαγειροι του σπιτιου.



Κακα τα ψεμματα, ειναι κακο να'σαι χοντρος, αλλα κακο στη υγεια. Παν απ'ολα, υγεια.

Δεν είναι κακό, είναι ανθυγιεινό και, όταν φτάσουμε σε extreme καταστάσεις, περιοριστικό.

Quote:

---

Originally posted by MerryMaker_Misery
οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.

---

Όποτε πάω να υπενθυμίσω στη γυναίκα μου ότι πάχυνε, κοντεύω να αρπάξω το σουβλάκι στο κεφάλι μαζί και μια καρπαζιά. Μια ματιά φτάνει να το καταλάβεις. Πολύ δύσκολο να το λες σε δικούς σου ανθρώπους. Θα φας ξύλο, ψυχολογικό εννοείται.

Σαφως και ειναι δυσκολο να το πεις, διοτι ειναι ταμπου.

Οταν ο αντρας μου αρχισε να ξαναπαιρνει κιλα (εχασε 30, πηρε 5 κιλα και τα ξαναχασε), του ειπα καθετα "προσεχε λιγο στη δουλεια, μη παραγγελνεις με τους αλλους, παρε φαι απ'το σπιτι" και το ειδε και αυτος και το ελεγξε.

Πλεον εχω τη αποψη, αν βλεπω καποιο αγαπημενο μου προσωπο να οδευει σε επικυνδινα νερα, ταμπου η οχι, θα απευθυνθω στο προβλημα και δεν θα ντραπω. Χειροτερη ντροπη ηταν οταν χρειαστηκε να ζητησω βοηθεια να βαλω τις καλτσες μου γιατι δεν εφτανα, και δεν θελω καποιος αλλος για τον οποιον νοιαζομαι να φτασει σε τετοιο σημειο.

Δυστυχως, εχουμε τετοια φυση ολοι μας, που αν δε παθουμε, δε θα μαθουμε.

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Quote:

---

Originally posted by MerryMaker_Misery
οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.

---

Όποτε πάω να υπενθυμίσω στη γυναίκα μου ότι πάχυνε, κοντεύω να αρπάξω το σουβλάκι στο κεφάλι μαζί και μια καρπαζιά. Μια ματιά φτάνει να το καταλάβεις. Πολύ δύσκολο να το λες σε δικούς σου ανθρώπους. Θα φας ξύλο, ψυχολογικό εννοείται.

---

Μην παρεξηγηθείς, αλλά και εκείνη πιθανόν να βλέπει ως ψυχολογικό ξύλο το σχόλιο σου
ʼλλο το "σου συμβαίνει κάτι?" ή χωρίς να μιλήσετε επικοινωνία σε νοητικό επίπεδο, ΌΧΙ κατά τη διάρκεια του φαγητού και άλλο "πάχυνες!" την ώρα που τρώει ο άλλος
Το πρόβλημα είναι η αιτία και όχι το σύμπτωμα (βουλιμία, ανορεξία, παχυσαρκία)
Ας κάνουμε φόκους

Quote:

---

Originally posted by MerryMaker_Misery
Σαφως και ειναι δυσκολο να το πεις, διοτι ειναι ταμπου.

Οταν ο αντρας μου αρχισε να ξαναπαιρνει κιλα (εχασε 30, πηρε 5 κιλα και τα ξαναχασε), του ειπα καθετα "προσεχε λιγο στη δουλεια, μη παραγγελνεις με τους αλλους, παρε φαι απ'το σπιτι" και το ειδε και αυτος και το ελεγξε.

Πλεον εχω τη αποψη, αν βλεπω καποιο αγαπημενο μου προσωπο να οδευει σε επικυνδινα νερα, ταμπου η οχι, θα απευθυνθω στο προβλημα και δεν θα ντραπω. Χειροτερη ντροπη ηταν οταν χρειαστηκε να ζητησω βοηθεια να βαλω τις καλτσες μου γιατι δεν εφτανα, και δεν θελω καποιος αλλος για τον οποιον νοιαζομαι να φτασει σε τετοιο σημειο.

Δυστυχως, εχουμε τετοια φυση ολοι μας, που αν δε παθουμε, δε θα μαθουμε.

---

είναι διαφορετικά όταν έχεις δει τι εστί βερύκοκο και έχεις υπάρξει μέσα στο χορό και διαφορετικά άτομα που πραγματικά δεν είχαν ποτέ πρόβλημα να έρχονται να σου κάνουν συστάσεις, σίγουρα έχουμε όλοι γνωρίσει τέτοιους...

ακριβως, για αυτο ειπα, αν δε παθουμε δε θα μαθουμε.

Ειναι μεγαλο ταμπου να μιλησεις σε καποιον για το παραπανισιο βαρος (ενω φαινεται να'ναι φυσιολογικο και ανεκτο να σχολιασεις καποιον αδυνατο).

Για πιτσιρικια ειναι πιο ευκολο παντως, ειδικα αν ειναι στον οικογενιακο κυκλο, μπορεις να μιλησεις με αυτον/αυτη υπευθυνο για το φαγητο, η αν εισαι εσυ αυτο το ατομο, να κανεις τις επιλογες του φαγητου εσυ. Ο,τι δωσεις, οσο δωσεις στο παιδι, θα το φαει.