Ζηταω μια συμβουλη..

Τον τελευταιο χρονο εχω σχεδον καθημερινα επεισοδια υπερφαγιας..Η κριση ξεκιναει παντα με την σκεψη ''ας φαω λιγο ψωμακι'' με αποτελεσμα να καταληγω να τρωω ενα ολοκληρο καρβελι (ΕΛΕΟΣ) και το μισο πακετο με τα ψωμακια του τοστ,μετα περναω στην ζαχαρη και στα γλυκα (αν υπαρχουν) και μετα ξανα στα αλμυρα συνηθως τυρια και οτιδηποτε εχει λαδι..
Ολα μου τα υπερφαγικα ξεκινουν παντα ετσι..Εχω μια ανεξελεκτη επιθυμια για ψωμι και γενικα στο αλευρι.Σας εχει τυχει ποτε?Τι κανατε οταν σας επιανε αυτη η επιθυμια?Με συμβουλευεται να το βγαλω εντελως απο την διατροφη μου?Μηπως αν σταματησω την καταναλωση του για καποιο διαστημα εξαλειφθει η εξαρτηση μου απο αυτο??

Υ.Γ ακολουθω διατροφη και η ιστορια μου με τις στερητικες διαιτες εχει τελειωσει εδω και καιρο.Οταν με πιανει η λυσα δεν ειναι πραγματικη πεινα μονο η επιθυμια για την καταναλωση αυτης της συγκεκριμενης τροφης του ψωμιου..

67 δεν ειναι λιγα αν σκεφτεις οτι σε 1-2 μηνες εβαλα 13 κιλα..Να σου πω την αληθεια αυτην την στιγμη μπορει και να ειμαι και 3 κιλα επιπλεον γτ κανω μεγαλα υπερφαγικα τις τελευταιες μερες..Εσυ καταφερες να τα ξεπερασεις?Τελικα δεν μου ειπες,τι με συμβουλευεις?

Τασο ευχαριστω για τις συμβουλες σου!!Δυστυχως δεν μενω μονη,μενω με τους δικους μου και ετσι δεν ελεγχω το τι μπαινει στο σπιτι.Αυτο αποτελει τεραστιο προβλημα για μενα..Στις αρχες μαλιστα εκανα ατελειωτους καβγαδες μαζι τους για να μην φερνουν τροφες που με βαζουν σε πειρασμο αλλα αυτοι περα βρεχει.Να φανταστεις οτι αυξησαν και την ποσοτητα ψωμιου που αγοραζαν,ενω σιγουρα συνειδητοποιουν οτι κατι δεν παει καλα με το θεμα ψωμι αντι να κανουν μια συζητηση η εστω να το βαζουν το βραδυ καπου αλλου για να μην πηγαινει ακλαυτο..αυτοι απο εκει που επαιρναν 1-2,μπορει να παρουν 2-3..Καμια φορα σκεφτομαι αν ηξεραν εστω και λιγο τι κακο μου προκαλουν και τι πονο,θα συνεχιζαν να το κανουν?
Παντως καταφερω δεν καταφερω να ξεπερασω αυτην την ιστορια ξερω οτι δυσκολα θα συγχωρησω πραγματα σε γονεις αλλα και δε φιλους..και αυτο με στεναχωρει..

Quote:

---

Originally posted by hope25
Τασο ευχαριστω για τις συμβουλες σου!!Δυστυχως δεν μενω μονη,μενω με τους δικους μου και ετσι δεν ελεγχω το τι μπαινει στο σπιτι.Αυτο αποτελει τεραστιο προβλημα για μενα..Στις αρχες μαλιστα εκανα ατελειωτους καβγαδες μαζι τους για να μην φερνουν τροφες που με βαζουν σε πειρασμο αλλα αυτοι περα βρεχει.Να φανταστεις οτι αυξησαν και την ποσοτητα ψωμιου που αγοραζαν,ενω σιγουρα συνειδητοποιουν οτι κατι δεν παει καλα με το θεμα ψωμι αντι να κανουν μια συζητηση η εστω να το βαζουν το βραδυ καπου αλλου για να μην πηγαινει ακλαυτο..αυτοι απο εκει που επαιρναν 1-2,μπορει να παρουν 2-3..Καμια φορα σκεφτομαι αν ηξεραν εστω και λιγο τι κακο μου προκαλουν και τι πονο,θα συνεχιζαν να το κανουν?
Παντως καταφερω δεν καταφερω να ξεπερασω αυτην την ιστορια ξερω οτι δυσκολα θα συγχωρησω πραγματα σε γονεις αλλα και δε φιλους..και αυτο με στεναχωρει..

---

Ασε! Αυτοι οι γονεις ειναι σκετη καταστροφη! Κι εγω εδω 5 μερες εχω παρει την κατρακυλα... Να δω πως θα επανελθω! Χαρηκα που ειδα στο αλλο ποστ σου οτι χθες κρατησες καλο προγραμμα. Το θεμα ειναι να γινει (η να μην γινει) η αρχη. Μετα ειναι πιο ευκολο να μεινεις σε προγραμμα.
Μιλα στους γονεις σου, εξηγησε τους την κατασταση χωρις ωραιοποιησεις και ισως καταλαβουν (οχι οτι εγω που το εχω κανει βλεπω διαφορα απο μερους τους -αντιθετα ο πατερας μου επιμενει οτι πρεπει να παχυνω- αλλα τεσπα. Βρηκα ομως υποστηριξη απο τα αδερφια μου)

Οτι και να τους πω ειναι στον κοσμο τους..ωρες-ωρες πιστευω οτι δεν ενδιαφερονται καν..βλεπουν το παιδι τους να ξεφουσκωνει και να φουσκωνει σαν μπαλονι και δεν αναρωτιουνται καν τι τρεχει..Εχω κουραστει την αδιαφορια..γιατι απλα ετσι τους βολευει.Βαρεθηκα να περναω απαρατηρητη γενικα,εξω στις παρεες..
Οσο για το προγραμμα Αναστασια μου το χαλασα,αδιαθετησα και εχω κατεβασει οτι υπαρχει στο ψυγειο σε αλμυρο και γλυκο.Τελικα θαυματα με μενα δεν θα γινουν ποτε..Κουραστικα Αναστασια μου..Δεν θελω να συνεχισω..

Σκεφτεσαι ετσι τωρα. Αλλα σε λιγο θα το μετανιωνεις αν ξανακυλησεις... Κι εμενα οι δικοι μου ξερω οτι με αγαπανε, αλλα εχουν μια δικια τους, αλλοπροσαλλη νοοτροπια... Λες οτι περνας απαρατηρητη στις παρεες. Κι εγω δεν ειμαι το πιο κοινωνικο ατομο κι εχω πολλα κολληματα (κυριως οτι οι αλλοι με βαριουνται κι οτι δεν ειμαι και πολυ συμπαθης). Λοιπον, αυτη την περιοδο προσπαθω να διεκδικω τη θεση μου στην παρεα. Προσπαθω να ειμαι προσχαρη και "ριχνω τα μουτρα μου" και κανω προτασεις για εξοδους. Θα κανω μια, δυο, τρεις φορες αν δω οτι οι αλλοι δεν ανταποκρινονται θα το αφησω. Αν δω φιλικοτητα απο μερους τους θα συνεχισω.

Για τις παρεες το εχω προσπαθησει αποιρες φορες αλλα δεν πετυχε παντα τα ιδια..Στους ανθρωπους Αναστασια μου μετραει περισσοτερο η εμαφανιση,το ντισιμο(δεν σου μιλαω για κολλητες αλλα γενικα για τον κυκλο)..σιγα μην κατσουν να ασχοληθουν με εσενα και τι πραγματικα εισαι..
Οσο για το αν ξανακυλησω,ηδη εχω φτασει πατο..τα εχασα ολα Αναστασια και την σχεση μου με το φαγητο κατεστρεψα εντελως και το σωμα μου και την ψυχη μου..Τα υπερφαγικα ειναι πλεον καθημερινοτητα και δεν μπορω να απαλλαγω απο αυτα..πλεον δεν νομιζω οτι διαφερω με τους ναρκωμανεις και να φανταστεις παντα ενιωθα,απο μικρη κιολας μια απαιχθεια προς αυτους..μπορει υποσυνειδητα μια μερα θα γινομουν ιδια και χειροτερη..
Θελω να με βοηθησω αλλα δεν μπορω,αυτο ηταν..

Τασσο ευχαριστω που καθησες και εγραψες ολα αυτα για μενα..τωρα δεν ειμαι σε ψυχολογικη κατσταση να εφαρμοσω το οτιδηποτε..τωρα περναω μια φαση παραιτησης.Αν καποτε ορθοποδησω θα προσπαθησω να ακολουθησω τις συμβουλες σου..και εγω λιγο πολυ τα εχω σκεφτει..

Καταλαβαινω πως νιωθεις... ετσι ακριβως νιωθω κι εγω τωρα. Αλλα να σου πω κατι??? Προσπαθω να ενεργοποιηθω. Πιεζω τον εαυτο μου. Λες οτι θεωρεις οτι μετραει περισσοτερο η εμφανιση και το ντυσιμο.. Ως ενα σημειο εχεις δικιο (το τονιζω: ως ενα σημειο). Προσπαθησε να κανεις κατι γι αυτο. Ντυσου, φτιαξε τα μαλλια σου, βαψου. Ακομη κι αν δεν εχεις διαθεση να τα κανεις ολα αυτα η ακομη κ αν αφου τα κανεις εξακολουθεις να νιωθεις ασχημα με τον εαυτο σου (γιατι κι εγω οταν ειμαι στις μαυρες μου δε νιωθω καλυτερα ο,τι και να κανω), σιγουρα, ομως, θα νιωθεις λιγοτερο ασχημα απο οτι αν εβγαινες εξω εντελως ατημελητη.
Ο Τασος εχει δικιο σε αυτα που σου λεει.
και να σε ρωτησω και κατι: Μηπως τα υπερφαγικα αυτης της εβδομαδας τα πυροδοτησε καποιο συγκεκριμενο συμβαν? Αν ναι, επικεντρωσου εκει.
Για μενα εχω παρατηρησει και κατι αλλο, μια φορα στο τοσο ειμαι για ενα 20ημερο στα πολυ πανω μου, μετα πεφτω πολυ αποτομα. Αποφασισα, λοιπον, να σημειωνω τις περιοδους που ειμαι καλα (ποτε και γιατι αρχιζουν και κυριως γιατι τελειωνουν, πχ τωρα ξερω οτι αρχισαν λογω καποιων οικογενειακων προβληματων). Ελπιζω να βοηθησει καπως.
Επισης λες οτι αδιαθετησες. Μηπως γι αυτο εχεις τοσο πεσμενη διαθεση και τα βλεπεις ολα μαυρα? Προσωπικα, απο μια βδομαδα πριν την περιοδο μου απλα βαζω τα κλαματα χωρις λογο... Βεβαια, αυτο το μηνα που πηγαινω κικ μποξινγκ ουτε που το καταλαβα πως ηρθαν και πως περασαν αυτες οι μερες. Περιμενε, λοιπον, να περασουν αυτες οι μερες

Το ξερω αλλα δεν αντεχω αλλοοο..ειμαι τοσο χαλια ψυχολογικα εχω φαει τοσο πολυ..νομιζω οτι ειμαι μια τελειωμενη υποθεση..Καποια μερα θα σηκωθω και θα ζυγιζω 100 κιλα μπορει και παρα πανω..Δυχτυχως ετσι ειναι..

Πιστεψε με, ετρωγα ολη μερα κι ολη νυχτα για 10 μηνες και παλι το ανωτερο που εφτασα ειναι 84 κιλα. Και τοτε ειπα φτανει! Ναι μεν, ποτε δε θα καταφερω να ειμαι σε φυσιολογικα κιλα (τουλαχιστον να τα διατηρησω για μεγαλο χρονικο διαστημα), αλλα, εφοσον το εχω συνειδητοποιησει οτι εχω προβλημα, ειναι ενα σημαντικο βημα. Το ιδιο κι εσυ! Ξερεις τι φταει, δεν ειναι ευκολο να το καταπολεμησεις, αλλα εχεις ενα οπλο: δε ζεις στην αγνοια. Επισης, εδω μοιραζεσαι τους προβληματισμους σου, ειχες ψυχολογικη υποστηριξη, κανεις group therapy, βρε αδερφε! Κι αυτο ειναι πολυ ανακουφιστικο καποιες φορες!
Εκμεταλλευσου το! Και παλι δε λεω οτι το θεωρω ευκολο (αν μου ηταν ευκολο, θα το εφαρμοζα κι εγω), αλλα σιγουρα θα μπορουσες να ησουν και χειροτερα. Κι οσο κι αν δεν ειναι παρηγορο αυτο, ειναι, ομως, η αληθεια

Ελπιδα μου εισαι μονο 25 χρονων. θα αντιμετωπισεις ισως αλλες δυσκολιες στη ζωη σου που αυτα θα σου φαινονται μικρα κι ασημαντα. Νομιζω οτι ο Τασος εχει απολυτο δικιο. κατι αλλο σε πονα και ξεσπας εκει. σου εδωσε κατα την γνωμη μου πολυ καλες συμβουλες και δεν σου κρυβω οτι κι εγω θα τις ακουλουθησω γιατι επιασε ακριβως το στοχο (μπραβο Τασο!!) , ουτε εισαι η μοναδικη που παθαινει υπερφαγικα ειτε μεγαλα ειτε μικρα και ειδικα πριν την περιοδο!!!

επισης και η Αναστασια εχει δικιο εδω μεσα θα βρεις μεγαλη υποστηριξη.

Γνωμη μου επισης κανε ενα διαλλειμα και επειτα κανε αυτο που λεει ο Τασος διατροφη κι οχι διαιτα.

φιλικα:kiss:

Καλα τα οσα μου λετε..αλλα εγω δεν μπορω να σταματησω να κανω υπερφαγικα και δεν εννοω να κοπουν απο την μια ημερα στηνα αλλη αλλα πλεον δεν μπορω ουτε καν να τα περιορισω..εδω και ποσες μερες προσπαθω να μην κανω εστω μια ημερα αλλα τιποτα..
Τεσπα ευχαριστω για τις συμβουλες σας,ας ελπισω αυριο να ειμαι καλυτερα και να τις εφαρμοσω γιατι σημερα το μονο που θελω ειναι να κλαιω και να καθομαι κουκουλωμενη σε ενα κρεββατι,αντε και στον καναπε..
Αναστασια πρεπει να εχεις καλο μεταβολισμο..γιατι αν το εκανα εγω,θα ειχα φτασει τα 150..
Ton διαιτα εχω να κανω πολυ καιρο,με την διατροφη παλευω αλλα που.Το ξερω ειμαι 24αρων αλλα νιωθω σαν να ειμαι 80.Στην ζωη μου εχω αντιμετωπισει πολλα αλλα αυτο δεν το θεωρω κατι ασημαντο,αυτο μου στερει την υγεια μου..ειναι η υγεια μου ασημαντη?

Βγαις μια βολτα, εστω και μονη!
Αν θες παντως ο,τιδηποτε, στειλε π.μ.

Αχ,ρε Αναστασια ποσο θα το ηθελα..μεχρι και ο καιρος εναντιον μου ειναι,βρεχει καταρακτωδως σημερα..
Ευχαριστω πολυ για την στηριξη σου,αν νιωσω την αναγκη θα σου στειλω και για σενα ισχυει το ιδιο,το οτι τα παρατησα δεν σημενει οτι δεν μπορω να σε βοηθησω να συνεχισεις..

Τασο, εχεις δικιο, αλλα πολλες φορες οι δικοι σου ανθρωποι δεν μπορουν να σε βοηθησουν (ειτε γιατι δεν εχουν τις καταλληλες γνωσεις ή γιατι δεν ξερουν το καταλληλο τροπο -εγω λχ, ενας λογος που πηρα την ανω βολτα τα τελευταια 2 χρονια (ωσπου να αποφασισω να αρχισω απο την αρχη-αν κ παλι εχω πισωγυρισματα) ειναι καποια οικογενειακα προβληματα. Πώς, λοιπόν, να μπορούν να με βοηθήσουν οι δικοί μου; Ο δε πατερας μου, δε συνειδητοποιει τη σχεση μου με το φαγητό και μαλιστα επιμένει ότι είμαι υπερβολικά αδύνατη κατα τη γνωμη του-με ΔΜΣ 23!!! και επιμενει να παχύνω. Ο ιδιος βεβαια επεμενε να αδυνατίσω όταν ήμουν στα 84). Γι' αυτο, λοιπόν μια εκ βαθέων εξομολόγηση σε αγνώστους μπορεί να είναι πολύ πιο βοηθητική από ότι μια συζήτηση με την οικογένεια -τουλάχιστον αρχικά, ωσπού να σταθείς στα πόδια σου και να μπορείς να αντιμετωπίσεις τους δικούς σου.

Μακαρι ρε Τασσο,μακαρι..δεν με αντεχω αλλο!!!Κουραστικα να παλευω,ελπιζω μια μερα ολα να ειναι πιο ευκολα και να τα δω πιο αισιοδοξα..
Υ.Γ γιατι δεν μιλας στην ανιψια σου ή στους γονεις της?Μην την αφηνεις μονη σε αυτο..

Quote:

---

Originally posted by hope25
Τα υπερφαγικα ειναι πλεον καθημερινοτητα και δεν μπορω να απαλλαγω απο αυτα..Θελω να με βοηθησω αλλα δεν μπορω,αυτο ηταν..

---

Mπορείς.Απλά δεν θέλεις.Το μυαλό ελέγχει το σώμα.Είναι επιλογή σου να μην παλέψεις.Προτιμάς ένα καρβέλι ψωμί από την φιλία,τον έρωτα και τις καθημερινές απολαύσεις τις ζωής που δεν έχεις την δυνατότητα να βιώσεις επειδή είσαι υπέρβαρη.Δεν έχεις εγωισμό;Αφήνεσαι ευάλωτη στον καθένα να σε κρίνει αρνητικά για την εξωτερική σου εμφάνιση;Eγώ ποτέ δεν το άντεξα γι αυτό έχασα και 25 κιλά.Πεινούσα και πονούσα,άλλα συνέχιζα μέχρι να πετύχω το στόχο μου. Θυμήσου :Το μυαλό ελέγχει το σώμα.

Hope, μου θυμίζεις τον εαυτό μου, στα 25 μου το βάρος μου κυμαινόταν από 62 μέχρι 69, ένοιωθα γεματούλα στα 62 και θεόχοντρη στα 69, ποτέ όμως έστω κανονική. Όπως φαντάζεσαι έκανα όλες τις δίαιτες που υπήρχαν για να φτάσω στο ΙΔΑΝΙΚΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ 59 ΚΙΛΩΝ και μετά υπερφαγικά και επανάκτηση του βάρους !!!!!!!!

Τώρα στα 45 και όντας 100 κιλά, σου λέω σαν συμβουλή σταμάτα να κάνεις δίαιτες, σταμάτα να λες από Δευτέρα δίαιτα, προσπάθησε να σε αγαπήσεις, να επιλέγεις καθαρές και υγιεινές τροφές για να σταματήσουν τα υπερφαγικά. Τώρα ξέρω ότι αν είχα ξεκινήσει στα 25 να με βλέπω αλλιώς μπορεί τώρα στα 45 να μην ήμουν 100 !

alalumaki πλεον δεν εχω καμια σχεση με την διαιτα(δεν θυμαμαι καν πως κανεις),τωρα προσπαθω οσο μπορω να ακολουθω μια διατροφη αλλα και αυτο με αποτυχια,ιδιως τον τελευταιο καιρο.Η διατροφη μου δεν φταιει για τα υπερφαγικα μιας και δεν αφηνω να νιωσω το αισθημα της πεινας,αφου φροντιζω να τρωω καθε 3 ωρες.Προφανως η ψυχολογια μου φταιει αλλα και παλι δεν ξερω..ουφ ειμαι μπερδεμενη..

Quote:

---

Originally posted by poisonivy
Eγώ ποτέ δεν το άντεξα γι αυτό έχασα και 25 κιλά.Πεινούσα και πονούσα,άλλα συνέχιζα μέχρι να πετύχω το στόχο μου. Θυμήσου :Το μυαλό ελέγχει το σώμα.

---

Μπραβο για τα κιλα σου..Και εγω καποτε καταφερα να χασω 12 κιλα.Παντα ημουν γεματουλα,ετρωγα αρκετα αλλα ποτε σε σημειο να ξεκιναω και να μην σταματαω μεχρι να σκασω απο το φαγητο και να ποναει το στομαχι μου..Τωρα ομως δεν ειναι το ιδιο,δεν μπορω να με ελενξω..Δεν ειμαι ικανη να χασω ουτε 1 κιλο πλεον..

Quote:

---

Originally posted by hope25
[Και εγω καποτε καταφερα να χασω 12 κιλα.Παντα ημουν γεματουλα,ετρωγα αρκετα αλλα ποτε σε σημειο να ξεκιναω και να μην σταματαω μεχρι να σκασω απο το φαγητο και να ποναει το στομαχι μου..Τωρα ομως δεν ειναι το ιδιο,δεν μπορω να με ελενξω..Δεν ειμαι ικανη να χασω ουτε 1 κιλο πλεον..

---

ελπίζω να μην ήμουν πολύ απότομη και αγενής,προσπάθησα να σε ταρακουνήσω κάπως.ξέρω πως η ψυχολογία είναι πολύ σημαντικός παράγοντας.εγώ κάθε φορά που έτρωγα ένιωθα δυστυχισμένη και αφόρητες τύψεις (ακόμη νιώθω) μου ερχόταν να αυτοκτονήσω.οπότε λέω αν είσαι να αισθάνομαι τόσο βάρος στη ψυχή και τόσο πόνο (σε σημείο να κλαίω σπαρακτικά επειδή έφαγα) ας κόψω το φαγητό.και το έκοψα μαχαίρι.τότε είχα ερωτευτεί κάποιον ο οποίος με έκανε να σιχαθώ τον εαυτό μου και ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις την δύναμη μέσα σου και να αρχίσεις ξανά την προσπάθεια σου.

Ναι,το ξερω οτι δεν ειχες κακες προθεσεις.Εχεις δικιο σε αυτα που μου ειπες και εγω καποτε οταν ηθελα να αδυνατησω τα καταφερνα τωρα τι με εχει πιασει με τα υπερφαγικα μου ουτε που ξερω..Αλλα θα την βρω την ακρη!