Ψυχοδυναμικη με αντιθετα αποτελεσματα

Καλησπερα σε ολους. Πριν 9 χρονια αρχισαν να ερχονται τα πρωτα σημαδια των φοβιων. Το 2004 ξεκινησα θεραπεια με seroxat, οπου και ενιωσα οπως καιρο ονειρευομουν. Μετα απο 2 χρονια εφυγα απο τον ψυχιατρο που με παρακολουθουσε και επειτα απο μισο χρονο ξεκινησα μια νεα προσπαθεια με μια ψυχολογο (μιας και η αυξομοιωσεις που εκανα δεν με κρατουσαν σε μια σταθερη κατασταση -γινομουν καλα, τα μειωνα. Χειροτερευα και ξανα αυξηση-. Η ψυχολογος υποστηριζε για σιγουρα αποτελεσματα την ψυχοδυναμικη. Αναγνωρισα τα αιτια, τον εαυτο μου και γιατι βρισκομαι σ αυτη την κατασταση.
Φοβομουν να παω για καφε με κοσμο μην και μου ζητησουν το λογο ή αναφερθουν σ εμενα. Φοβομουν ν ανεβω σε λεοφωρεια και γενικοτερα να ζησω normal και συνεπως ολα με το φοβο του πανικου. Αυτη τη στιγμη δυσκολευομαι να διανυσω 10 χλμ με αυτοκινητο, φοβαμαι να δω τους γονεις μου, ακομη και να παω μια βολτα με τα ποδια κι ολα αυτα στην μεγαλυτερη ποσοτητα seroxat που εχω λαβει, με περισσοτερα υπογλωσσια xanax και κρισεις πανικου. Η ψυχολογος λεει πως κατι τετοιο ειναι λογικο μιας κι αρχισα να "πειραζω" το παρελθον κι επισης οτι τα χει συνηθισει ο οργανισμος μου. Εχουν περασει 2 χρονια ψυχοδυναμικης και το μονο που βλεπω ειναι χειροτερευση.
Προτεινετε μου τι να κανω, τι πιστευετε εσεις για ολα αυτα;

Να ξεχάσεις την ψυχοδυναμική θεραπεία και να αρχίσεις κάποια γνωστική-συμπεριφοριστική τεχνική όπως την \"θεραπεία ελέγχου πανικού\" σε κάποιον ψυχολόγο που να έχει ειδικευτεί σε γνωστική-συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία. Τόσο απλό.


ΥΓ. Η ψυχοδυναμική δεν έχει αποδειχτεί ότι πιάνει σε αγχώδεις διαταραχές.

Σ ευχαριστω οποιος και να σαι, οπου και να σαι, να σαι καλα.

Wintertimes κι εγώ έχω αρχίσει εδώ και λίγους μήνες ψυχοδυναμική και γύρισα πολύ πίσω... Κι από εμένα περνούν τέοτιες σκέψεις από το μυαλό, μήπως η ψυχή μου είναι τόσο αδύναμη που δεν την αντέχει αυτή τη θεραπεία...Αλλά θα το προσπαθήσω...Εσύ δεν είδες τίποτα θετικό από όλη τη θεραπεία μέχρι τώρα;

PETRAN, μια ένσταση...η ψυχοθεραπεία που προτείνεις έχει μακροχρόνια αποτελέσματα στη διαταραχή πανικού;

Εμαθα καποια επιπλεον πραγματα για τον εαυτο μου τα οποια δεν μπορω να πω οτι με εκαναν ν αλλαξω προς το καλυτερο ή προς το χειροτερο. Αν αυτα τα πραγματα καθισω και τα σκεφτω, θα ελεγα πως δεν αξιζε τον κοπο και το χρονο. Απλα οπως προανεφερα αυξηθηκαν οι φοβιες μου και ως προς τον αριθμο αλλα και ως προς τη συχνοτητα. Σα να εδωσα τροφη στις παραλογες μου σκεψεις. Αυτα τα χρονια ειπα πραγματα που δεν περιμενα να ξανασκεφτω. Πονεσα, εκλαψα, αλλα δεν ειδα κατι...

Wintertimes, από τα λίγα βιβλία που έχω διαβάσει στην αρχή η ψυχοθεράπεία επιδεινώνει το άγχος, την κατάθλιψη γιατί συνειδητοποιείς κανείς πολλά πράγματα και έρχεται αντιμέτωπος μαζί τους...Τώρα κι εγώ δεν ξέρω πόσο διαρκεί αυτό...
Εντοπίσατε κάποιες αιτίες που μπορεί να έφταιγαν; Έκανες αλλαγές στη ζωή σου;

Τις αιτιες τις εντοπισα και καταλαβα πως βρεθηκα σ αυτη τη θεση. Αλλαγες δεν εκανα γιατι βαριεμαι? Εχω καταθλιψη? Λογω φαρμακων? Λογω απογοητευσης? Δλδ με λιγα λογια παραμενω δυσκινητη, απογοητευμενη, απαισιοδοξη και φοβισμενη. Τωρα μου μενει να φοβηθω και το σπιτι να τελειωνουμε. Και για ποια αρχη μου λες? Δυο χρονια περασαν. Δε θελω να γινω πεθερα για να δω αποτελεσμα. Ετσι γινομαι καλα κι απο μονη μου, μη σου πω και πιο γρηγορα..

Γι\'αυτό άλλωστε το επισήμανα και είπα \"στην αρχή\" εννοώντας ότι αρχή δεν αποτελούν 2 χρόνια.

Wintertimes πως θα αλλάξει κάτι αν εσύ δεν κάνεις αλλαγές;
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο μιας και εγώ καλούμαι να κάνω πολύ δραστικές αλλαγές που δεν τολμώ προς το παρόν...

Όμως, αν μείνουμε μόνο στις αιτίες χωρίς να κάνουμε κάτι για αυτές πως θα ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο των πανικών;

Ξέρω, κι εγώ είχα γίνει καλά από μόνη μου και είχα χρόνια να αντιμετωπίσω πανικό. Μόνο που, δυστυχώς, αυτό το καλα δεν ήταν τοσο καλά όσο νόμιζα...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Wintertimes κι εγώ έχω αρχίσει εδώ και λίγους μήνες ψυχοδυναμική και γύρισα πολύ πίσω... Κι από εμένα περνούν τέοτιες σκέψεις από το μυαλό, μήπως η ψυχή μου είναι τόσο αδύναμη που δεν την αντέχει αυτή τη θεραπεία...Αλλά θα το προσπαθήσω...Εσύ δεν είδες τίποτα θετικό από όλη τη θεραπεία μέχρι τώρα;

PETRAN, μια ένσταση...η ψυχοθεραπεία που προτείνεις έχει μακροχρόνια αποτελέσματα στη διαταραχή πανικού;

---

\'Ερευνες έχουν δήξει ότι απαλλάσει από τα συμπτώματα για τουλάχιστον 2 χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας. Την θεραπεία δεν την προτείνω εγώ, αλλά η επίσημη ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία σαν την ισχυρότερη αντιμετώπιση.

Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο απο την ψυχοφαρμακολογική που σταματάει τα συμπτώματα μόνο κατα την διάρκεια λήψης του φαρμάκου η απο την ψυχοδυναμική που δεν έχει καμία απόδειξη ότι σταματάει τα συμπτώματα.

Να προσθέσω ότι μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας δεν πολυ-βοηθάει στην αντιμετώπιση του πανικού. Ποιο καλά είναι να επικεντρωθεί ο θεραπευτής στον πανικό τον ίδιο όπως και στις συγκεκριμένες σκέψεις που τον πυροδοτούνε. Μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας μπορέι να σχετίζεται με τις σκέψεις του πανικού αλλα δεν είναι το ίδιο.


Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

Καλησπέρα σε όλους,
Wintertimes, σε όλους μας συμβαίνει να απογοητευόμαστε από την ψυχοδυναμική θεραπεία. Δεν παρέχει άμεσα αποτελέσματα, τα συμπτώματα επιστρέφουν δριμύτερα, δεν υπάρχει τίποτα που να απαλύνει τον πόνο. Πιστεύω, όμως, ότι τα οφέλη που θα μας δίνει μακροπρόθεσμα είναι πολύτιμα. Δεν είμαι ψυχολόγος, θεραπευόμενη είμαι κι εγώ. Σου στέλνω θετική ενέργεια και αγάπη και πιστέυω ότι σύντομα θα θεραπευθείς!

Petran θα διαφωνήσω μαζί σου οτι η ψυχοδυναμική προσέγγιση δεν είναι τεκμηριωμένη και οτι η γνωστική είναι πιό αποτελεσματική. Επειδή ακολουθώ την ψυχοδυναμική βλέπω οτι είναι πολύ αποτελεσματική τουλάχιστον για μένα.Δεν λέω οτι η γνωστική δεν είναι αποτελεσματική αλλά θεωρώ οτι είναι πιό επιφανειακή.Στο παρακάτω site υπάρχουν κάποιες πληροφορίες για την κάθε \"σχολη\"

http://www.psychologia.gr/therapy/psychotherapy.htm

ενδεικτικα το παρακάτω:
\"
ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Οπωσδήποτε η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία και η ψυχοδυμανική θεωρία στην οποία βασίζεται και που ξεκίνησε από το S.Freud εξακολουθεί να έχει ιδιαίτερη θέση σε σχέση με τις άλλες ψυχοθεραπείες . Αυτό οφείλεται α) στο ότι η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία αποτέλεσε τη βάση για πολλές άλλες ψυχοθεραπείες β) στο ότι εξακολουθεί να είναι η πιο κοινά χρησιμοποιούμενη ψυχοθεραπεία γ) στο ότι η γνώση των ψυχοδυναμικών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε θεραπευτή που έρχεται σε σχέση με ασθενείς είτε είναι γιατρός είτε είναι ψυχολόγος . Κι αυτό γιατί η ψυχοδυναμική θεωρία έδωσε μία αντίληψη και κατανόηση του ανθρώπου και των σχεσεών , που εξακολουθεί να είναι πρωταρχική , αν όχι αξεπέραστη \"

Quote:

---

Originally posted by GreenPeyote
Petran θα διαφωνήσω μαζί σου οτι η ψυχοδυναμική προσέγγιση δεν είναι τεκμηριωμένη και οτι η γνωστική είναι πιό αποτελεσματική. Επειδή ακολουθώ την ψυχοδυναμική βλέπω οτι είναι πολύ αποτελεσματική τουλάχιστον για μένα.Δεν λέω οτι η γνωστική δεν είναι αποτελεσματική αλλά θεωρώ οτι είναι πιό επιφανειακή.Στο παρακάτω site υπάρχουν κάποιες πληροφορίες για την κάθε \"σχολη\"

http://www.psychologia.gr/therapy/psychotherapy.htm

ενδεικτικα το παρακάτω:
\"
ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Οπωσδήποτε η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία και η ψυχοδυμανική θεωρία στην οποία βασίζεται και που ξεκίνησε από το S.Freud εξακολουθεί να έχει ιδιαίτερη θέση σε σχέση με τις άλλες ψυχοθεραπείες . Αυτό οφείλεται α) στο ότι η ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία αποτέλεσε τη βάση για πολλές άλλες ψυχοθεραπείες β) στο ότι εξακολουθεί να είναι η πιο κοινά χρησιμοποιούμενη ψυχοθεραπεία γ) στο ότι η γνώση των ψυχοδυναμικών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε θεραπευτή που έρχεται σε σχέση με ασθενείς είτε είναι γιατρός είτε είναι ψυχολόγος . Κι αυτό γιατί η ψυχοδυναμική θεωρία έδωσε μία αντίληψη και κατανόηση του ανθρώπου και των σχεσεών , που εξακολουθεί να είναι πρωταρχική , αν όχι αξεπέραστη \"

---

Κοίτα, έχω σπουδάσει ψυχολογία και δεν έχω συναντήσει κάποιο χαρτί που να υποστηρίζει την αποτελεσματικότητα της ψυχοδυναμικής σε αγχώδεις διαταραχές. Αν έχεις κάποιο λινκ μπορείς να το δώσεις εδώ. Είναι φυσικό κάτι που ακολουθείς και έχεις σπαταλήσει χρόνο και χρήμα να το υποστηρίζεις (αλλά στο τέλος και να δημιουργείς και ένα ισχυρότατο placebo effect στον εαυτό σου). Σε ένα κλασσικό πείραμα κοινωνικής ψυχολογίας έδωσαν σε 2 ομάδες γυναικών ένα πρόγραμμα γυμναστικής όπου στην μία περίπτωση (της μιας ομάδας) περιλάμβανε μια δύσκολη πολύωρη μνημονική εργασία που θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, δίνοντας τους μια ψευδοέρευνα που υποστήριζε ότι η μνημονική εξάσκηση μεγιστοποιεί τα ποτελέσματα της γυμναστικής. Μετά απο λίγους μήνες η ομάδα της \"μνημονικής εργασίας\" είχε ανώτερα αποτελέσματα σε σύγκριση με την ομάδα που είχε μόνο την γυμναστική. Αν και φυσικά η μνήμονική άσκηση δεν είχε κάποιο άμεσο αποτέλεσα στο μυικό σύστημα των γυναικών, η πολύωρη ενέργεια που σπαταλούσαν σε αυτό τις έκανε να πιστέψουν ότι πράγματι είχε, και αυτό ήταν αρκετό στο να τις κάνει να εξασκούνται με πολύ μεγαλύτερη προσήλωση και αποτελεσματικότητα σε σχέση με την άλλη ομάδα.


Χώρια που η ψυχοδυναμική θεωρία/ψυχανάλυση δεν υφίσταται πλέον στην βασική ψυχολογική έρευνα απο το ...1930! Μου φένεται λίγο ακραίο κάτι που δεν προχωράει επιστημονικά (και σε τελική ανάλυση δεν είναι επιστημονικό λόγο της άρσης της αρχής της διαψευσιμότητας όπως΄έχει πει και ο Karl Popper) να εφαρμόζεται για κλινικούς σκοπούς.


Ο λόγος που υπάρχει ακόμα είναι λόγο παράδωσης. Το άρθρο που μου έδωσες δεν φένεται να ισχύει (δεν αναγράφει καμιά πηγή από αυτά που υποστηρίζει). Η γνωστική-συμπεριφοριστική θεραπεία είναι η μόνη επιστημονικά αποδεδειγμένη θεραπεία σε σχέση με συγκεκριμένες διαταραχές. Μπορώ να σου παραθέσω μπόλικη βιβλειογραφία αλλά θα σου πω απλά ότι όλα τα οργανωμένα διδακτορικά προγράμματα ειδίκευσης στην κλινική ψυχολογία της Αγγλίας έχουν ως βάση την γνωστική-συμπεριφοριστική. Κοίτα ακόμα και το μεταπτυχιακό της κλινικής στο Αριστοτέλειο.

http://www.psy.auth.gr//index.php?option=com_content&task=blogcategory &id=64&Itemid=53


scrollare μέχρι κάτω και δες το πρόγραμμα σπουδών.


Κοίτα και την επίσημη σελίδα της Βρετανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας και τι λέει.

http://www.rcpsych.ac.uk/mentalhealthinformation/treatments/cognitivebehaviouraltherapy.aspx

How effective is CBT?
It is one of the most effective treatments for conditions where anxiety or depression is the main problem
It is the most effective psychological treatment for moderate and severe depression
It is as effective as antidepressants for many types of depression


CBT isn\'t for everyone and another type of talking treatment may work better for you.
CBT is as effective as antidepressants for many forms of depression. It may be slightly more effective than antidepressants in treating anxiety.
For severe depression, CBT should be used with antidepressant medication. When you are very low you may find it hard to change the way you think until antidepressants have started to make you feel better.
Tranquillisers should not be used as a long term treatment for anxiety. CBT is a better option.



Αυτά περί \"βάθους\" και \"επιφάνειας\" είναι σχετικά και θεωρώ ότι η ψυχανάλυση δεν έχει κανένα βάθος πέρα απο την υποτιθέμενη \"βαθιά\" ψευδοεπιστημονική παραμυθολογία που έχει βασιστεί. Είναι φυσικό η γνωστική να είναι πρώτη γιατί όλη η ψυχολογία μετα το \'60 βίωσε την λεγόμενη \"γνωστική επανάσταση\".
Αυτό σημαίνει ότι και ο τομέας της κλινικής ψυχολογίας/ψυχοπαθολογίας (που είναι μόνο ένας τομέας της ψυχολογίας και όχι όλη η ψυχολογία που περιλαμβάνει σαν επιστήμη ένα τεράστιο σύνολο θεμάτων) υιοθέτησε την γνωστική προσέγγιση ως τρόπο διερεύνησης και εξήγησης των ψυχοπαθολογικών φαινομένων. Έτσι, οι θεωρίες περι ψυχοπαθολογίας σήμερα διαμορφώνονται ύστερα από λεπτομεριακή έρευνα ως \"Γνωστικά μοντέλα\" (γνωστικές θεωρίες) που δίνουν συγκεκριμένα στοιχεία και προβλέψεις . Επίσης συνδέονται με τις βιολογικές θεωρείες.


Αυτά δεν στα λέω σαν κάποιος ψυχολόγος που εργάζεται και ασκεί ψυχοθεραπεία υποστηρίζοντας μόνο την θεραπεία που ασκεί (θα φανταζόταν κάποιος ότι είμαι γνωστικός θεραπευτής). Προσωπικά δεν εργάζομαι ως θεραπευτής και έχω βλέψεις κυρίως για πειραματική έρευνα σε θέματα άσχετα με κλινική ψυχολογία/ψυχοπαθολογία. Αυτά τα αναφερω για να ξεκαθαρίσω τι είναι επιστημονικό και τι δεν είναι.


΄Μπορώ να σου δώσω αν θες ένα επίσημο λινκ που μιλάει για την αποτελεσματικότητα όλων των θεραπειών για πολλές διαταραχές και θα δεις ότι η ψυχοδυναμική δεν αναφέρεται σε καμία εκτός απο τις διαταραχές προσωπικότητας. Ήθελα να ξεκινήσω ένα θέμα εδώ και καιρό και τώρα αυτό το ποστ έγινε η αφορμή. Συγνώμη κιόλας στην \"θεματοθέτρια\" για το άσχετο του θέματος! Απλά ήθελα να σας δώσω κάποιες λεπτομέριες για να μην κοροιδεύουν άλλο κάποιοι ψυχολόγοι η ψυχίατροι. Η πολύχρονη ψυχανάλυση σε αγχώδεις διαταραχές και διαταραχές διάθεσης είναι τόσο αποτελεσματική όσο και η βιοενέργεια από κρυστάλλους κουαρκ και το μόνο που επιφέρει είναι σταθερά πολύχρονα κέρδη στον κάθε \"θεραπευτη\".

PETRAN αυτα ηθελα κι εγω να μαθω, δεν βγηκατε εκτος θεματος. Καλα ειναι να το ψαξουμε για να βρουμε τι πραγματικα βοηθαει εναν ασθενη. Υποτιθεται στην ψυχοδυναμικη γυρνας πισω και σκαλιζεις το παρελθον, οσα αφησες στην ακρη και δε γυρισες ποτε να κοιταξεις για πολλους λογους. Το βρισκω σωστο και λογικο, αλλα εμενα δεν με βοηθησε. Αγχωνομαι περισσοτερο για το καθε τι διοτι το ανελυσα περισσοτερο. Εμαθα τι με φοβιζει και γιατι και το αποφευγω περισσοτερο κι αν δεν μπορω να το αποφυγω πανικοβαλλομαι περισσοτερο! Εμαθα να μην πιεζω τον εαυτο μου γιατι του κανω κακο ετσι και κατεληξα να μην προσπαθω για τιποτα και συνεπως να μου φαινονται ολα πια βουνο και ακατορθωτα.
Παλαιοτερα απλα πιεζα τον εαυτο μου. Αλλες φορες τα καταφερνα, αλλες οχι αλλα μ αυτο τον τροπο δεν μου φαινοταν ακατορθωτα. Στην γνωστικη συμπεριφοριστικη πας αργα και σταθερα μεχρι που συνηθιζεις, κατι παρομοιο μ αυτο που εκανα αλλα οχι με σωστους ρυθμους.
Αν το δουμε κι αλλιως, οπως σωστα είπες, η ψυχοδυναμικη δεν εχει τελος. Ετσι ο ψυχολογος επωφελειται οικονομικα. Αν υποθεσουμε πως ενας ψυχολογος σκεφτεται περισσοτερο τα χρηματα απο τον ασθενη του, φυσικα και δεν θα προτιμισει την γνωσιακη συμπεριφοριστικη.

Quote:

---

Originally posted by Loreley
Πιστεύω, όμως, ότι τα οφέλη που θα μας δίνει μακροπρόθεσμα είναι πολύτιμα. Δεν είμαι ψυχολόγος, θεραπευόμενη είμαι κι εγώ. Σου στέλνω θετική ενέργεια και αγάπη και πιστέυω ότι σύντομα θα θεραπευθείς!

---

Σ ευχαριστω για τη γλυκητητα που μου δινεις. Σιγουρα ολα οσα εχω πει με την ψυχολογο ειναι πολυτιμα, απλα δεν εχω χρονο για να φτιαξω την προσωπικοτητα μου. Ειμαι νέα και καθομαι σ ενα σπιτι ολη μερα, λεω \"οχι\" σε καθε προταση μέχρι αυτες να τελειωσουν.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Wintertimes πως θα αλλάξει κάτι αν εσύ δεν κάνεις αλλαγές;
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο μιας και εγώ καλούμαι να κάνω πολύ δραστικές αλλαγές που δεν τολμώ προς το παρόν...
Όμως, αν μείνουμε μόνο στις αιτίες χωρίς να κάνουμε κάτι για αυτές πως θα ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο των πανικών;

---

Η ψυχολογος δεν μου προτεινε να κανω κατι λεγοντας με πως ειναι επικινδυνο στην κατασταση μου κι οτι αρκουσε η συνεδρια για να γινω καλα χωρις να πιεσω τον εαυτο μου γιατι αυτο θα ηταν χειροτερο.

Ανακαλυψα πως δεχτηκα αρκετη πιεση και μετα απ αυτο αρχισα να φοβαμαι τις εγνατιες οδους. Η σκεψη οτι δεν υπηρχε διεξοδος (κομβος) οποιαδηποτε στιγμη ηθελα μ εκανε να χανω τα λογικα μου και να βρισκομαι σε κατασταση πανικου λες κι ημουν αλυσοδεμενη στο αυτοκινητο. Απο τοτε δεν εχω ξαναταξιδεψει, δεν πηγα διακοπες κι οταν το τολμησα κατερρευσα και γυρισα πισω λεγοντας το πατερ ημων μ ενα υπογλωσσιο και σε κατασταση σοκ. Αυτα δεν τα ειχα ποτε πριν για να καταλαβεις..

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

---

Αφου ξεκινησα την φαρμακευτικη θεραπεια σε ψυχιατρο εγινα καλα, δεν χρειαζομουν τπτ αλλο. Ταξιδεψα μ αεροπλανο, εκανα νεροτσουλιθρα, πηγα διακοπες και εβγαινα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ακομη κι αν δεν ειχα ορεξη, ετσι για το γαμ**ο. Χωρισα απο τον πρωην χωρις να ριξω ενα δακρυ και ξεκινησα να δουλευω. Ειχα βεβαια καμια φορα μικρα πεσιματα τα οποια δεν μ εμποδιζαν στο να ζησω καλα. Θα παιρνα 0,25 xanax μια δυο φορες το χρονο. Ειχα τυψεις και ανησυχιες στο να μην συνηθισω τα φαρμακα κι ετσι αποφασισα να τ αυξομειωνω μονη μεχρι να τα διακοψω. Καποια στιγμη ειπα να τα κοψω με τη βοηθεια ενος ψυχολογου για να γινουν ολα σωστα. Κι εφτασα εδω που ειμαι...

Wintertimes,

καταρχην να σου πώ ποσο μ αρεσει το νικ σου:) κ κατα δεύτερον οτι οσα εγραψες τα βρηκα πολυ ομορφα, με την εννοια οτι φαινεται να το πολεμας κ να μην το βάζεις κάτω.Κ μπραβο γι αυτο!

Τωρα σε οτι αφορα καποια πραγματα που εμενα τουλαχιστον μου εκαναν ενα κλικ κ θελω να πω δυο κουβέντες...: Τα χαπια, η δουλεια με τον ψυχιατρο μπορει να ελυναν μερος του προβληματος κ οχι ολοκληρο το προβλημα.Ισως δλδ να χτυπουσαν τα συμπτωματα, τις κρισεις πανικου. Με την ψυχοθεραπεια ισως να βρηκες τα αιτια. Ομως στ αληθεια, εχοντας κ εγω την εμπειρια της ψυχοθεραπειας σχεδον 2 χρονια εχω να πω το εξης: για την αντιμετωπιση του προβληματος δεν πιστεύω οτι φτάνει να βρεις τα αιτια κ να τα αναγνωρισεις.

Τωρα με τα χαπια που αναφέρεις οτι εκανες τοσο ταξιδια, οτι χωρισες χωρις να ριξεις ενα δάκρυ μου φαινονται σαν μια εξτρα πιεση που άσκησες εσύ στον εαυτο σου. Ισως για να αποδειξεις κατι.....

Κάποιες σκεψεις.

Κοιτα ετσι ειναι. Ξερω οτι τα χαπια απλα φυλακιζουν τα συναισθηματα. Εβγαλα τα οσα περασα στις συνεδριες. Δυστυχως δεν βοηθησε αυτο στα προβληματα μου. Το θεμα ειναι γιατι. Κατι μου λεει μεσα μου οτι δεν ειναι στο χερι μου, δλδ στη λυση της ψυχοδυναμικης κι αυτο γιατι δεν πιστευω πως οι αντιδρασεις μου οφειλονται μονο σε βιωματα.

Πριν 5 χρονια φαινοταν να εχω κοινωνικη φοβια, κρισεις πανικου, κλειστοφοβια, καταθλιψη. Τωρα μπερδευτηκα με γενικευμενη αγχωδης διαταραχη, μετατραυματικο στρες, καταθλιψη, αγοραφοβια, ακομη και αποπροσωποποιηση!!! Ψαχνουμε ψαχνουμε και το μονο που κανουμε ειναι να βρισκουμε ενα σωρο κουσουρια τα οποια μεγαλωνουν μετα την αναγνωριση τους!

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Τωρα με τα χαπια που αναφέρεις οτι εκανες τοσο ταξιδια, οτι χωρισες χωρις να ριξεις ενα δάκρυ μου φαινονται σαν μια εξτρα πιεση που άσκησες εσύ στον εαυτο σου. Ισως για να αποδειξεις κατι.....

---

Να σου απαντησω και σ αυτο. Οχι δεν ηταν για ν αποδειξω κατι. Απλα υπεμενα σε μια σχεση λογω χαμηλης αυτοεκτιμισης λογω της καταστασης μου. Απελευθερωθηκα και τα χαπια μου δωσαν τη δυνατοτητα να κανω οσα στερηθηκα τα τελευταια χρονια.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Εμαθα να μην πιεζω τον εαυτο μου γιατι του κανω κακο ετσι και κατεληξα να μην προσπαθω για τιποτα και συνεπως να μου φαινονται ολα πια βουνο και ακατορθωτα.

Ανακαλυψα πως δεχτηκα αρκετη πιεση και μετα απ αυτο αρχισα να φοβαμαι τις εγνατιες οδους. Η σκεψη οτι δεν υπηρχε διεξοδος (κομβος) οποιαδηποτε στιγμη ηθελα μ εκανε να χανω τα λογικα μου και να βρισκομαι σε κατασταση πανικου λες κι ημουν αλυσοδεμενη στο αυτοκινητο.

Χωρισα απο τον πρωην χωρις να ριξω ενα δακρυ και ξεκινησα να δουλευω.

---

Για το πρώτο κι εγώ έτσι νόμιζα ότι ήταν η κατεύθυνση της ψυχολόγου μου που μου είπε δεν πρέπει να πιέζεσαι... Κι όταν μετά από λίγο καιρό την ξαναρώτησα μου είπε ότι δεν πρέπει να φτάνω ούτε στο ένα άκρο (της συνεχούς έκθεσης που είχα φτάσει μόνη μου) ούτε και στο άλλο (της πλήρους αποφυγής).

Γεγονός είναι Wintertimes ότι κι εγώ τότε που χωρίς ψυχοθεραπεία τολμούσα και αντιδρούσα σε αυτό που συνέβαινε είχα πολύ περισσότερο θάρρος από τώρα που δεν τολμώ σχεδόν τα μισά...
Όσο για τις εγνατίες το έχω κι εγώ αυτό σε αρκετό βαθμό, μες στο μυαλό μου είσαι.

Μάλλον, λέω μάλλον, θα πρέπει να κάνουμε ένα συνδυασμό. Της δικής μας προσπάθειας, όσο κι αν φοβόμαστε να μην το βάζουμε κάτω με τους πανικούς (δεν είπαμε και αύριο να πάμε με αεροπλάνο αλλά με σταθερα και μικρά βήματα μακάρι να το καταφέρουμε κάποια στιγμή) και της θεραπείας με τον ψυχολόγο ώστε όχι μόνο να βρούμε τα αίτια αλλά να χτίσουμε την αυτοεκτίμησή μας, την εμπιστοσύνη της αποφάσεις μας, την αυτοαποδοχή μας. Νομίζω ότι αυτό θα βοηθήσει πολύ στους πανικούς...

Για το χωρισμό που λες αυτό ήταν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή σου - άλλωστε αυτό σε ρώτησα αν έκανες αλλαγές προς το καλύτερο. Σίγουρα τα φάρμακα σε διευκόλυναν στο να το χειριστείς πιο εύκολα. Και μπράβο σου που έκανες την προσπάθεια να απαλλαγείς από αυτά. Μπορείς να δοκιμάσεις και τη συμπεριφορική που λεει ο PETRAN

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
\'Ερευνες έχουν δήξει ότι απαλλάσει από τα συμπτώματα για τουλάχιστον 2 χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας. Την θεραπεία δεν την προτείνω εγώ, αλλά η επίσημη ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία σαν την ισχυρότερη αντιμετώπιση.

Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο απο την ψυχοφαρμακολογική που σταματάει τα συμπτώματα μόνο κατα την διάρκεια λήψης του φαρμάκου η απο την ψυχοδυναμική που δεν έχει καμία απόδειξη ότι σταματάει τα συμπτώματα.

Να προσθέσω ότι μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας δεν πολυ-βοηθάει στην αντιμετώπιση του πανικού. Ποιο καλά είναι να επικεντρωθεί ο θεραπευτής στον πανικό τον ίδιο όπως και στις συγκεκριμένες σκέψεις που τον πυροδοτούνε. Μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας μπορέι να σχετίζεται με τις σκέψεις του πανικού αλλα δεν είναι το ίδιο.


Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

---

Κι εγώ ως πασχουσα έχω διαβάσει ότι αυτή η θεραπεία ενδείκνυται. Σίγουρα δεν αμφισβητώ τα επιχειρήματά σου μιας και είσαι ειδικός. Το θέμα είναι ότι και εσείς οι ειδικοί μεταξύ σας διαφωνείτε δηλαδή έχω διαβάσει περι της μη μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της συμπεριφορικής γιαί χτυπάει το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα. Σίγουρα και η εξάλειψη του συμπτώματος είναι πολύ βασική μιας και στους πανικούς ο φόβος του πανικού επανατροφοδοτεί τη διαταραχή. Όμως, ακόμα κι αν εξαλειφθεί, τα αίτια δεν παραμένουν;

Πχ. να σου πω για μένα. Χωρίς να είχα γνώση από γνωστικές-συμπεριφορικές μεθόδους έκανα ότι μου έλεγε το ένστικτο: κόντρα στοπυς πανικούς και στο φόβο μου αλλιώς θα μείνω για παντα μέσα. Και παθαινα συνεχως και είχα φτάσει να κάνω και πολλες αυτοκτονικές σκέψεις. Αλλά προσπαθούσα και είδα ότι κάτι γίνεται με τον καιρό. Έφτασα να ταξιδέψω και με πλοίο για αρκετές ώρες και έφτασα να μην έχω πανικό για χρόνια (πάντα είχα μια ανησυχία σε ταξίδι με πλοίο αλλά πανικό όχι). Μέχρι που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και εκεί με ξαναχτύπησε...Μόνο που τώρα νιώθω πιο ευάλωτη και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω χτίζοντας εμένα από μέσα και όχι μόνο το να σκέφτομαι θετικά εκείνη τη στιγμή...

Ούτε κι εγω είμαι σίγουρη που πατώ και που βρίσκομαι να σου πω ώρες ώρες. Δεν ξέρω όλο αυτό που θα βγάλει και αν με χειροτερεύει (όπως προς το παρόν δείχνει) και τα παρατήσω όλα μια μέρα και κλειστώ στο σπίτι μου! Αλλα που να πάρει τι άλλες επιλογές έχω; Είμαι εντελώς μόνη και πρέπει να κάνω κάτι για μένα γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει. Ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος!

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
\'Ερευνες έχουν δήξει ότι απαλλάσει από τα συμπτώματα για τουλάχιστον 2 χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας. Την θεραπεία δεν την προτείνω εγώ, αλλά η επίσημη ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία σαν την ισχυρότερη αντιμετώπιση.

Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο απο την ψυχοφαρμακολογική που σταματάει τα συμπτώματα μόνο κατα την διάρκεια λήψης του φαρμάκου η απο την ψυχοδυναμική που δεν έχει καμία απόδειξη ότι σταματάει τα συμπτώματα.

Να προσθέσω ότι μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας δεν πολυ-βοηθάει στην αντιμετώπιση του πανικού. Ποιο καλά είναι να επικεντρωθεί ο θεραπευτής στον πανικό τον ίδιο όπως και στις συγκεκριμένες σκέψεις που τον πυροδοτούνε. Μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας μπορέι να σχετίζεται με τις σκέψεις του πανικού αλλα δεν είναι το ίδιο.


Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

---

Κι εγώ ως πασχουσα έχω διαβάσει ότι αυτή η θεραπεία ενδείκνυται. Σίγουρα δεν αμφισβητώ τα επιχειρήματά σου μιας και είσαι ειδικός. Το θέμα είναι ότι και εσείς οι ειδικοί μεταξύ σας διαφωνείτε δηλαδή έχω διαβάσει περι της μη μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της συμπεριφορικής γιαί χτυπάει το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα. Σίγουρα και η εξάλειψη του συμπτώματος είναι πολύ βασική μιας και στους πανικούς ο φόβος του πανικού επανατροφοδοτεί τη διαταραχή. Όμως, ακόμα κι αν εξαλειφθεί, τα αίτια δεν παραμένουν;

Πχ. να σου πω για μένα. Χωρίς να είχα γνώση από γνωστικές-συμπεριφορικές μεθόδους έκανα ότι μου έλεγε το ένστικτο: κόντρα στοπυς πανικούς και στο φόβο μου αλλιώς θα μείνω για παντα μέσα. Και παθαινα συνεχως και είχα φτάσει να κάνω και πολλες αυτοκτονικές σκέψεις. Αλλά προσπαθούσα και είδα ότι κάτι γίνεται με τον καιρό. Έφτασα να ταξιδέψω και με πλοίο για αρκετές ώρες και έφτασα να μην έχω πανικό για χρόνια (πάντα είχα μια ανησυχία σε ταξίδι με πλοίο αλλά πανικό όχι). Μέχρι που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και εκεί με ξαναχτύπησε...Μόνο που τώρα νιώθω πιο ευάλωτη και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω χτίζοντας εμένα από μέσα και όχι μόνο το να σκέφτομαι θετικά εκείνη τη στιγμή...

Ούτε κι εγω είμαι σίγουρη που πατώ και που βρίσκομαι να σου πω ώρες ώρες. Δεν ξέρω όλο αυτό που θα βγάλει και αν με χειροτερεύει (όπως προς το παρόν δείχνει) και τα παρατήσω όλα μια μέρα και κλειστώ στο σπίτι μου! Αλλα που να πάρει τι άλλες επιλογές έχω; Είμαι εντελώς μόνη και πρέπει να κάνω κάτι για μένα γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει. Ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος!

---

Καταρχάς θα ήθελα να σου πω ότι μ\'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και πιστεύω ότι μια μέρα, με λίγη ακόμη προσπάθεια, θα απαλαγείς εντελώς απο το πρόβλημα σου. Αυτό που λες με το αποτέλεσμα μάλλον θα συμφωνήσω, όμως να ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμιά θεραπεία που να χτυπάει το \"αίτιο\" και όποια ισχυρίζεται κάτι τέτιο λέει ψέματα, γιατι τα αίτια στις ποιο πολλές διαταραχές είναι \"λίγο από όλα\"-βιολογικά (π.χ. μια εγγενής ευαισθησία στο άγχος), ψυχολογικά (π.χ. συγκεκριμένες σκέψεις) και κοινωνικά (π.χ. ο τόπος που μεγάλωσα) και όλα συμβάλουν λίγο-πολύ με πολύπλοκούς τρόπους στην ανάπτυξη ψυχοπαθολογίας.


Η ψυχοδυναμική υποτίθεται ότι σου \"αποκαλύπτει τρομερά ασυνείδητα και υποσυνείδητα πράγματα για τον εαυτό\" που άμεσα βοηθάνε στην ίαση, όμως πραγματικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να το υποστηρίζει αυτό. Αυτό που μπορεί να γίνει ρεαλιστικά είναι στην καλύτερη ίσως κάποια γνώση για τον εαυτο, στην χειρότερη κάποια λανθασμένη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τον εαυτό από στοιχεία που φαινομενικά δείχνουν να συνδέονται (αλλά που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την παρούσα κατάσταση). \"Ο πατέρας ήταν πολύ εριστικός και επικριτικός μαζί μου και για αυτό υιοθέτησα τον Χ τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς\" ίσως και να ισχύει, ίσως όμως και να είναι ένα συμπέρασμα που βγήκε εκείνη την στιγμή \"on-the-go\" στο γραφείο του ψυχολόγου/ψυχιάτρου επειδη ήταν φαινομενικά λογικό (στην λογίκη και στην στατιστική όπου υπάρχει συσχέτιση δεν υπάρχει απαραίτητα και αιτιότητα). Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός τρόπος για να διαχωρήσει κάποιος τα αληθή απο τα ψευδή συμπεράσματα και αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές ο θεραπευόμενος βγαίνει ποιο πολύ μπερδεμένος από ότι όταν μπαίνει, χωρίς να έχει κάνει καμία πρόοδο. Ίσως η ψυχοδυναμική να είνα καλύτερη στα πλαίσια διαταραχών προσωπικότητας αφού αυτά δείχνουν να σχετίζονται ποιο πολύ με το παρελθόν του ατόμου, αλλά και στον τομέα της \"συμβουλευτικής ψυχολογίας\" (και όχι της κλινικής) όπου με κάποιο τρόπο ίσως το άτομο νιώσει ποιο ολοκληρωμένο με τον εαυτό του.

Χωρις να ειμαι σε καμμια περιπτωση ειδικος συμφωνω απολυτα με το Petran,τα συμπερασματα φταιει το ταδε και το ταδε ειναι σαν να ψαχνεις βελονα στα αχυρα και ακομα χειροτερα γιατι την βελονα οταν την βρισκεις,ξερεις οτι την βρηκες.

Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον PETRAN, δουλεύοντας χρόνια τώρα συμβουλευτικά και θεραπευτικά έχω δει πολλούς ανθρώπους να ταλαιπωρούνται ακολουθώντας ψυχοδυναμικές θεραπείες. Και λέω να ταλαιπωρούνται γιατί ναι μεν \'ανακαλύπτουν\' το πώς αναπτύχθηκαν συμπεριφορές και πώς διαμορφώθηκαν πτυχές της προσωπικότητάς τους, αλλά σε επίπεδο λειτουργικότητας και ικανοποίησης από την καθημερινή ζωή δεν φαίνονται να αλλάζουν και πολύ τα πράγματα.

Πράγματι στις αγχώδεις διαταραχές ενδείκνυται η γνωσιακή-συμπεριφοριστική, αν και στην κλινική πράξη σπάνια ο έμπειρος θεραπευτής θα χρησιμοποιήσει αμιγώς αυτή την προσέγγιση. Το όλο θέμα είναι τελικά η εξατομικευμένη αντιμετώπιση του κάθε θεραπευόμενου με στόχο και τη μείωση των συμπτωμάτων και την ενίσχυση της αυτογνωσίας-αυτοεκτίμησης, που θα λειτουργήσει προστατευτικά στην αντιμετώπιση μελλοντικών στρεσογόνων παραγόντων.

Thank you guys. Εγω παντως θα το δω θετικα: Κοιταξα το παρελθον, θα χτυπησω και μια γνωσιακη και θα μαι κομπλε.

Και μετά τη γνωσιακή, ξανακοιτάς και το παρελθόν αν νιώθεις ότι αυτό είναι το κομάτι που σου λείπει! :)
Το βασικό είναι να απολαμβάνεις το παρόν.

Ασχολιαστο............

ρε παιδιά...εχω αρχισει να νιωθω πολλες ενοχες...μα την αληθεια.
Κανοντας κυκλους εδω και 10 χρονια στις κρισεις πανικου, στις εμμονες και το αγχος, εχοντας περασει μηνες χωρις καμια απολυτως κριση και χρονια ολοκληρα που ειχα καποιες μικρες κρισεις, χωρις να επηρεαζουν τη ζωη μου και τη λειοτουργικοτητα μου, εχοντας ακολουθησει τη γνωσιακη θεραπεια, τη ψυχοδυναμικη -ψυχναλυση και επισκεπτομενη ολα αυτα τα χροναι σε τακτα χρονικα διαστηματα ψυχιατρους, διαπιστωσα μερικα πραγματακια. Η γνωσιακή θεραπεια μου εδωσε κατευθυνσεις για το πως να σκεφτομαι και να αντιμετωπιζω την κατασταση, πως να μαθω να το παλευω για να μην εγκλωβισω τη ζωη μου στο φοβο. Η αναμοχλευση του παρελθοντος δεν ειναι τελειως αχρηστη , ισα ισα που σε βοηθαει να γνωρισεις τον ευατο σου καλυτερα, κι ακομη κι αν δεν σχετιζεται αμεσα με τη θεραπεια του πανικου, δεν παυει να ειναι ενα πολυ χρησιμο μαθημα ζωης. Ομως οταν τα πραγματα ειναι πολυ σκατα , το αγχος διακατεχει ολο σου το ειναι και οι κρισεις σφυροκοπανε τον εγκεφαλο σου, ουτε ο γιατρος, ουτε οι αναπνοες , ουτε η εκθεση με βοηθησε. Απλα αυξαναμε τη φαρμακευτικη αγωγη!! και τσακ ! back to life, back to reality!!
Το εχω ξαναγραψει. Ηθελα να κοψω τα σεροξατ που λαμβανω τα τελευταια 9 χρονια. Επαιρνα μισο τη μερα, πριν κατρακυλησω και παλι. Ο γιατρος- που με ειδε για πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια σε κατασταση φυτου απο το αγχος -μου αυξησε τα σεροξατ και μου εδωσε για πρωτη φορα ζαναξ. Τα παιρνω γαι πανω απο εξι μηνες. Απο τρια των 0.5, κατεβηκα μονη μου στα δυο , και τωρα παιρνω μισο το πρωι και μισο το βραδυ των 0.25. Ολο μιλατε για εξαρτηση και τα προβληματα που δημιουργουν τα φαρμακα. Ρε παιδια εγω μετα απο ενα μηνα ξαναρχισα να ζω .. Δλδ, πρεπει να νιωθω τζανκι που τα παιρνω;; Ειναι τοσο κακο να θελει καποιος να ζει φυσιολογικα; Κι οταν βλεπεις οτι δεν φτανει η ψυχοθεραπεια και η προσπαθεια, να απαρνηθεις την ανακουφιση το φαρμακων απο το φοβο μην εξαρτηθεις; Δεν ξερω, απο τη μια νιωθω ενοχες και τυψεις και απο την αλλη μου τη δινει ολη αυτη η μανια κατα των φαρμακων. Αφου γνωριζουμε ολοι οσοι εχουμε ασχοληθει με το προβλημα μας , ότι ο εγκεφαλος μας δεν λειτουργει φυσιολογικα. Το αυτονομο νευρικο συστημα υπερλειτουργει. Η σεροτονινη μας ειναι ο,τι να ναι. Να μη βοηθας στην εξισορροπηση;; Αν ειχαμε διαβητη δε θα παιρναμε ινσουλινη μονο για να μην \"εξαρτηθουμε;;\" με φαρμακα τοσα χρονια αλλα δε στερηθηκα διακοπες, δε στερηθηκα εξοδους, δε στερηθηκα χαρα . Τους φοβους μου προσπαθω να τοςυ κοντρολαρω. Δεν κανω βεβαια ακομη υπεραντλατικα ταξιδια, κι οταν ειμαι στα πολυ χαλια μου αποφευγω την υπερεκθεση, αλλα οχι και την εκθεση.
Νομιζω οτι το τριπτυχο για την αντιμετωπιση της καταστασης ειναι αλληλενδετο : Ατομικη προσπαθεια, ψυχοθεραπεια και φαρμακα.
Αν εισαι αποφασισμενος μπορεις να ζησεις πολυ ικανοποιητικα ..
(υ.γ. το πολυ πολυ να χρειαστει να μπω μετα απο λιγο καιρο σε κανα ιδρυμα απεξαρτησης απο τα ζαναξ. ε, ειναι και της μοδας τωρα το rehab, που λεεi και η φιλη μας η amy winehouse, τι να κανουμε;; )

Για μενα το βαρος πεφτει περισσοτερο στη σχεση με τον θεραπευτη. Δουλευει? Αλληλεπιρδαμε σωστα?
Δεν θα στιγματισω εκ των προτερων θεραπειες,αν και απο τις λιγες γνωσεις πουεχω, οι γνωστικες βραχειες θεραπειες εχουν και βραχυβιο αποτελεσμα, μενουν στα ρηχα.
Μετα ειναι και η θεληση του ασθενους να αξιοποιησει το εργαλειο της θεραπειας. Υπαρχει? Εκδηλωνεται? Ακομα κι ο καλυτερος θαραπευτης δεν μπορει να κανει πολλα χωρις ΘΕΛΗΣΗ του θεραπευόμενου καιόρεξη για εσωτερική δουλειά.
Τέλος, ωραία η κατανόηση κι η επεξεργασία αιτιών και συμπτωμάτων αλλά...αρκει?
Δεν το πιστευω.
Παιχνιδια τουμυαλου ειναι κι οι φοβιες,και συχνα ενος εξυπνου μυαλου.
Τι κανουμε λοιπόν? Τροφοδοτούμε κι αλλο τη σκέψη? Την εγκεφαλικη παγίδαστην οποία πέσαμε?
Την αναλυση της αναλυσης?
Εν μερει μονο.
Το βαθεμα της ψυχης και των συναισθηματων, αντισταθμίζει την υπερμετρη νοητικη διθεργασία. Οδηγεί σε βαθύτερη συνειδητοποίηση και ΝΙΩΣΙΜΟ.
Το θεραπευτικό βίωμα ΘΡΕΦΕΙ την ψυχή. Η ψυχικήεπικοινωνία και ανταλλαγή, ο γερός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα σ εσενα και τον θεραπευτή.
Θέλει ικανότητα εκ μερους του.
Με λίγο καλο πότισμα, θαύματα, συμβαίνουν.

Αααααχχ..... :o

Συγγνωμη ρε παιδια αλλα για τι πραγματα μιλατε με τον ψυχοθεραπευτη σας?
Μιλατε για τον εαυτο σας?
Εγω οσο σκεφτομαι τον εαυτο μου τοσο περισσοτερο μου τη \"δινει\", οι μονες στιγμες ισως που ειμαι ευτυχισμενος ειναι οταν παυω κατα καποιο τροπο να σκεφτομαι και να αναλυω \"εμενα\",συνηθως δηλαδη οταν ειμαι αποροφημενος με κατι ή επικοινωνω...ναι να μου πεις νατο η επικοινωνια με τον θεραπευτη.
Ναι αλλα μετα θα καθεσαι να αναλυεις αυτα που σου ειπε...και με βαση οτι μιλατε ουσιαστικα για το \"εγω\" σας χαιρετισματα.
Ναι ενταξει μια στις τοσες φανταζομαι ειναι καλο.

Φυσικα δεν εχω καμμια εμπειρια πανω στο αντικειμενο.

Κιπ σηζηταμε για τα πραγματα που μας αγχωνουν και προσπαθουμε να βρουμε λυσεις να μην μας επιρεαζουν τοσο.Και οι ψυχολογοι σηνηθως μας παρακεινουν να κανουμε πραγματα που μας βγαζουν απο αυτον το β φαυλο κικλο.

Εγώ στη ψυχοθεραπεία βιώνω μία κατάσταση όπως ακριβώς την περιέγραψε ο weird και συμφωνώ απόλυτα.
\"Το βαθεμα της ψυχης και των συναισθηματων, αντισταθμίζει την υπερμετρη νοητικη διθεργασία. Οδηγεί σε βαθύτερη συνειδητοποίηση και ΝΙΩΣΙΜΟ.
Το θεραπευτικό βίωμα ΘΡΕΦΕΙ την ψυχή. Η ψυχικήεπικοινωνία και ανταλλαγή, ο γερός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα σ εσενα και τον θεραπευτή\"
Μόνο που όταν φεύγω από τη συνεδρία σαν να κλείνει πάλι η καρδιά μου και να κλειδώνουν τα συναισθήματα, σαν να τρελαίνομαι. Όταν είμαι στη συνεδρία σαν να σταματάει το μυαλό να κινείται τόσο γρήγορα και να υπάρχει επαφή με τα συναισθήματά μου και νιώσιμο.
Σκέφτομαι πολλές φορές πώς είναι δυνατόν να νιώθω τόσο διαφορετικά κατά τη διάρκεια της συνεδρίας και να καταλάβω το μηχανισμό αυτό αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Έχω προσπαθήσει κάτι φορές να μιλήσω για τα πολύ προσωπικά πράγματα σε φίλο ή στους γονείς μου (ίσως για να μιμηθώ αυτό που γίνεται στη συνεδρία) αλλά δεν υπάρχει καμία διαφορά. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας εγώ βιώνω κάτι πρωτόγνωρο και μαγικό συναισθηματικά που δεν μπορώ να το εκφράσω. ίσως αν κάποιος έχει κάτι αντίστοιχο με μένα να καταλαβαίνει...

Μαλλον θα επρεπε να ανζητησεις ανθρωπους με τους οποιους να μπορεις να μιλας σε ενα επιπεδο οπως με τον ψυχιατρο σου, αν και αυτοι οι ανθρωποι μπορει να μη νοιαζονται για σενα οπως μπορει να σε νοιαζεται ο ψυχιατρος σου.αυτο ειναι μαλλον που νιωθεις να σου προσφερει ο ψυχιατρος και δεν το βρισκεις εξω, να καθεται να ακουει ο,τι του λες, και να προσπαθει να σε καταλαβει, εχοντας και δυο γνωσεις και δυο κινητρα παραπανω..μπορεις να βρεις ανθρωπους με τουσ οποιους να συζητας σε παρομοια επιπεδα, αλλα πρεπει συνηθως να το θες πολυ, ώστε να δρασεις, να βγεις εω απο το σπιτι, να γνωρισεις νέο κοσμο, κτλ κτλ....

έχεις δίκιο carrie , νιώθω οτι ο γιατρός με ακούει και προσπαθεί να με καταλάβει αλλά μπορείς αυτό να το βρείς σε άλλους ανθρώπουσ? Μου φαίνεται πως αν δεν υπάρχει η ασφάλεια που προσφέρει το θεραπευτικό περιβάλλον δεν μπορώ να ανοιχτώ και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο οτι δεν θέλω ή στον υπέρβολικό φόβο που νιώθω...
wintertimes sorry για το off topic...:)

Quote:

---

Originally posted by Yiotoulaki!
ρε παιδιά...εχω αρχισει να νιωθω πολλες ενοχες...μα την αληθεια.
Κανοντας κυκλους εδω και 10 χρονια στις κρισεις πανικου, στις εμμονες και το αγχος, εχοντας περασει μηνες χωρις καμια απολυτως κριση και χρονια ολοκληρα που ειχα καποιες μικρες κρισεις, χωρις να επηρεαζουν τη ζωη μου και τη λειοτουργικοτητα μου, εχοντας ακολουθησει τη γνωσιακη θεραπεια, τη ψυχοδυναμικη -ψυχναλυση και επισκεπτομενη ολα αυτα τα χροναι σε τακτα χρονικα διαστηματα ψυχιατρους, διαπιστωσα μερικα πραγματακια. Η γνωσιακή θεραπεια μου εδωσε κατευθυνσεις για το πως να σκεφτομαι και να αντιμετωπιζω την κατασταση, πως να μαθω να το παλευω για να μην εγκλωβισω τη ζωη μου στο φοβο. Η αναμοχλευση του παρελθοντος δεν ειναι τελειως αχρηστη , ισα ισα που σε βοηθαει να γνωρισεις τον ευατο σου καλυτερα, κι ακομη κι αν δεν σχετιζεται αμεσα με τη θεραπεια του πανικου, δεν παυει να ειναι ενα πολυ χρησιμο μαθημα ζωης. Ομως οταν τα πραγματα ειναι πολυ σκατα , το αγχος διακατεχει ολο σου το ειναι και οι κρισεις σφυροκοπανε τον εγκεφαλο σου, ουτε ο γιατρος, ουτε οι αναπνοες , ουτε η εκθεση με βοηθησε. Απλα αυξαναμε τη φαρμακευτικη αγωγη!! και τσακ ! back to life, back to reality!!
Το εχω ξαναγραψει. Ηθελα να κοψω τα σεροξατ που λαμβανω τα τελευταια 9 χρονια. Επαιρνα μισο τη μερα, πριν κατρακυλησω και παλι. Ο γιατρος- που με ειδε για πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια σε κατασταση φυτου απο το αγχος -μου αυξησε τα σεροξατ και μου εδωσε για πρωτη φορα ζαναξ. Τα παιρνω γαι πανω απο εξι μηνες. Απο τρια των 0.5, κατεβηκα μονη μου στα δυο , και τωρα παιρνω μισο το πρωι και μισο το βραδυ των 0.25. Ολο μιλατε για εξαρτηση και τα προβληματα που δημιουργουν τα φαρμακα. Ρε παιδια εγω μετα απο ενα μηνα ξαναρχισα να ζω .. Δλδ, πρεπει να νιωθω τζανκι που τα παιρνω;; Ειναι τοσο κακο να θελει καποιος να ζει φυσιολογικα; Κι οταν βλεπεις οτι δεν φτανει η ψυχοθεραπεια και η προσπαθεια, να απαρνηθεις την ανακουφιση το φαρμακων απο το φοβο μην εξαρτηθεις; Δεν ξερω, απο τη μια νιωθω ενοχες και τυψεις και απο την αλλη μου τη δινει ολη αυτη η μανια κατα των φαρμακων. Αφου γνωριζουμε ολοι οσοι εχουμε ασχοληθει με το προβλημα μας , ότι ο εγκεφαλος μας δεν λειτουργει φυσιολογικα. Το αυτονομο νευρικο συστημα υπερλειτουργει. Η σεροτονινη μας ειναι ο,τι να ναι. Να μη βοηθας στην εξισορροπηση;; Αν ειχαμε διαβητη δε θα παιρναμε ινσουλινη μονο για να μην \"εξαρτηθουμε;;\" με φαρμακα τοσα χρονια αλλα δε στερηθηκα διακοπες, δε στερηθηκα εξοδους, δε στερηθηκα χαρα . Τους φοβους μου προσπαθω να τοςυ κοντρολαρω. Δεν κανω βεβαια ακομη υπεραντλατικα ταξιδια, κι οταν ειμαι στα πολυ χαλια μου αποφευγω την υπερεκθεση, αλλα οχι και την εκθεση.
Νομιζω οτι το τριπτυχο για την αντιμετωπιση της καταστασης ειναι αλληλενδετο : Ατομικη προσπαθεια, ψυχοθεραπεια και φαρμακα.
Αν εισαι αποφασισμενος μπορεις να ζησεις πολυ ικανοποιητικα ..
(υ.γ. το πολυ πολυ να χρειαστει να μπω μετα απο λιγο καιρο σε κανα ιδρυμα απεξαρτησης απο τα ζαναξ. ε, ειναι και της μοδας τωρα το rehab, που λεεi και η φιλη μας η amy winehouse, τι να κανουμε;; )

---

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό με τα ψυχοφάρμακα το θεωρώ τελείως ταμπού. Αν έχεις χολιστερίνη όλοι σε πιέζουν να πάρεις τα φάρμακά σου. Αν έχεις άγχος ή φορβίες ή κατάθλιψη όλοι σου λένε προσπάθησε να τα καταφέρεις μόνος σου, να μην εξαρτηθείς, να μην λέει ο κόσμος οτι είσαι τρελός και παίρνεις φάρμακα και τέτοια. Για ποιο λόγο να υποφέρεις δεν το καταλαβαίνω? Μια ζωή την έχουμε. Δεν πρέπει να περνάμε καλά? Η έστω υποφερτά?

Quote:

---

Originally posted by GreenPeyote
Εγώ στη ψυχοθεραπεία βιώνω μία κατάσταση όπως ακριβώς την περιέγραψε ο weird και συμφωνώ απόλυτα.
\"Το βαθεμα της ψυχης και των συναισθηματων, αντισταθμίζει την υπερμετρη νοητικη διθεργασία. Οδηγεί σε βαθύτερη συνειδητοποίηση και ΝΙΩΣΙΜΟ.
Το θεραπευτικό βίωμα ΘΡΕΦΕΙ την ψυχή. Η ψυχικήεπικοινωνία και ανταλλαγή, ο γερός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα σ εσενα και τον θεραπευτή\"
Μόνο που όταν φεύγω από τη συνεδρία σαν να κλείνει πάλι η καρδιά μου και να κλειδώνουν τα συναισθήματα, σαν να τρελαίνομαι. Όταν είμαι στη συνεδρία σαν να σταματάει το μυαλό να κινείται τόσο γρήγορα και να υπάρχει επαφή με τα συναισθήματά μου και νιώσιμο.
Σκέφτομαι πολλές φορές πώς είναι δυνατόν να νιώθω τόσο διαφορετικά κατά τη διάρκεια της συνεδρίας και να καταλάβω το μηχανισμό αυτό αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Έχω προσπαθήσει κάτι φορές να μιλήσω για τα πολύ προσωπικά πράγματα σε φίλο ή στους γονείς μου (ίσως για να μιμηθώ αυτό που γίνεται στη συνεδρία) αλλά δεν υπάρχει καμία διαφορά. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας εγώ βιώνω κάτι πρωτόγνωρο και μαγικό συναισθηματικά που δεν μπορώ να το εκφράσω. ίσως αν κάποιος έχει κάτι αντίστοιχο με μένα να καταλαβαίνει...

---

Σε καταλαβαινω απολυτα!
Μου πηρε πολυ χρονο για να μπορω να επεκτεινω την συναισθηματικη πλευρα μου εκτος της θεραπειας μου!
Στην αρχη κλαψουριζα λεγοντας πως ειναι ενα ατροφικο μου κομματι και δε γινεται τιποτα κοκ.
Μετα, μια μερα, ετσι ξαφνικα ενιωσα πως το καταφερα! Η αληθεια ειναι ομως οτι ειχε αρχισει ηδη να κινειται.
Το συναισθημα μεσα μου επαιρνε τη θεση του απεναντι στο μυαλο, κι ετσι διαποτειζε καθε μου κινηση και επαφη χωρις εγω να το καταλαβαινω. Απλα εβλεπα τα πραγματα να αλλαζουν, τις φοβιες να αλλαζουν. Και προσπαθωντας να ακολουθησω την αλλαγη, εριχνα και τις αναλυσεις μου, εφτανα στα συμπερασματα μου.
Πολλα απο αυτα ηταν ευστοχα αλλα περιγραφικα.
Η διαδικασια του ποτισματος βρισκοταν πολυ πιο μακρια απο τις νοητικες διερευνησεις μου.
Οχι οτι δεν ωφελησαν, αλλα μονες τους, δεν θα εκαναν τιποτα, κυριως θα με μπερδευαν.
Οταν τα αντιμετωπισα μονη πριν κανω θεραπεια, η εντονη αναλυση μου χαρισε στιγμιαια δυνατοτητα επιβιωσης.
Το θεραπευτικο μαζι ομως ειναι αλλο πραγμα, ανωτερο, ιεροτερο, θεραπευτικοτερο.
Αγαπητε φιλε, σε νιωθω και θελω να σου εφιστήσω την προσοχή σε κάτι.
Ο σύνδεσμος που νιωθεις με τον θεραπευτη ειναι ενα υπέροχο πράγμα που αναπτύσσεται μεσα σε μια πολυ ομορφη συνθηκη γεματη αποδοχη και κατανόηση.
Βλέπεις το ειναι σου να παλλεται διαφορετικα και απορρεις.
Κι εγω απορρούσα. Το πιο χτυπητό ήταν οτι μίλαγφα άνετα εκτος του χωρου της συνεδρίας για την μητέρα μου(φυσικα μιλαγα εφκαφαλικα, περιεγραφα κατι που μου συνεβη χωρις διολου να το βιωνω). Στην συνεδρια μεσα, εκανα χρονια απλα να το ξεστομιζω, απλα να αναφερω τη λεξη μαμα. κοπιαζα. Κι ειχε ολεθριες συνεπειες στον ψυχικο μου κοσμο, εντονα συναισθηματα και εφιαλτες.
Κι αναρωτιόμουν, μα τι γίνεται? Μαγια γίνονται εδω μέσα?
Τωρα τα σκέφτομαι και γελάω.
Επιστρέφω γιατί ξέφυγα.
Η συνθήκη όμως αυτή δεν υπάρχει απαραίτητα αναμεσα σε σενα και τους φίλους ή τους γονείς.
καλό είναι να την καλλιεργήσεις πρώτα και μετα να κάνεις το άνοιγμα.
Ποτε δεν θα είναι απολυτα το ίδιο όπως με τον θεραπευτή γιατι αυτός έχει την ικανότητα να σε ωθεί με τον τρόπο του σε πιο βαθιές περιοχές της ψυχής σου, και βοηθάει και η δομή της σχέσης θεραπευτή θεραπευόμενου σε αυτό.
Ωστόσο θα είναι μια σχεση δεκτική σε τέτοια δικά σου ανόιγματα, που θα σε πληρωνει, θα σε εξελίσσει!
Το να μαθω να σχετιζομαι με εναν τρόπο που θα ικανοποιεί το είναι μου είναι ενα βιωματικά διδακτικό μέρος της θεραπείας κι αυτό.
Ελπίζω να μην τα γράφω σύνθετα.
Χαίρομαι που κι εσύ βιώνεις την επικοινωνία των ψυχών που φέρνει την ίαση.

Γιατι χειροτερευω??? :mad:

wintertimes,

τί εκανες τελικά? αλλαξες θεραπεια?