Καταδικασμένος???

Πρώτα απ' όλα, χαιρετώ το φόρουμ, καθώς, μόλις έκανα την εγγραφή μου εδώ... Εύχομαι να βρω εδώ την βοήθεια (και αν ειναι δυνατόν να προσφέρω και σε άλλους λίγη) που ψάχνω και δεν βρίσκω όταν σκέφτομαι μοναχός μου.


Η ερώτησή μου λοιπόν είναι: Υπάρχει το σύνδρομο του χαμμένου κορμιού; Γιατί κάπως έτσι νιώθω. Αθροιστηκά βλέποντας τις πτυχες τις ζωής μου νιώθω ότι δεν είμαι προορισμένος για να παράγω έργο. Είμαι αντικοινωνικός, έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, τείνω στο να βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μου (είμαι γενικότερα "καλός" μέχρι αηδίας. Αν με πατήσεις κάτω πχ, κάποιον λόγο θα έχεις, θα σκεφτώ εγώ και ας με γνωρίζεις πρώτη φορα στην ζωή σου) και γενικότερα τείνω να οδεύω προς την αυτοκαταστροφή, με βάση τα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας...

Δήλαδη στην τελική το να είσαι καλός με τους άλλους θα σε κάνει να μισείς την ζωή σου;

Όλη αυτή η καλοσύνη που δείχνω προς τα έξω με έχει κάνει απλά το "καλό παιδί", που πέρα απο το να είναι ευγενικός και τα σχετικά, να είναι επίσης και μια απρόσωπη κούκλα χωρίς ουσιαστικό χαρακτήρα.

Πέραν του ότι εγώ δεν σέβομαι την ζωή μου, δεν το κάνουν και οι γύρω μου. Νιώθω ότι ακόμα και αν δεν ήμουν ένα απο τα μέλη της χθεσινής 5-μελούς παρέας που είχαμε βγεί έξω το βράδυ δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Περνάω απαρατήρητος. Και όσοι προσπαθήσουν να με πλησιάσουν, μην γνωρίζοντας τι με ενδιαφέρει ή τι σκέφτομαι, φρικάρουν. Έχουνε καταντήσει όλα ένας φαύλος κύκλος.

Νιώθω ότι ποτέ δεν θα σχηματίσω μια προσωπικότητα που θα βρει την θέση της στην κοινωνία. Είναι λες και παίζω για να χάσω...

Υπάρχει τρόπος να το σταματήσω κάπως?

συνδρομο τετοιο δεν υπαρχει, υπαρχουν ανθρωποι που δεν ειναι σαν τον Μ.Ο. των ανθρωπων και στο τι θεωρειται νορμαλ, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ειναι αρνητικο, καθως αποκλισεις υπαρχουν και προσ τη θετικη πλευρα όχι μονο προς την αρνητικη. Τωρα αν το γεγονος οτι αφηνεισ τουσ αλλουσ να σε πατανε οφειλεται σε αδυναμια και ελλειψη ενδιαφεροντοσ να δρασεις και να σηκωσεισ το αναστημα σου γιατι βολευεσαι με τισ καταστασεισ, τι να πω, καλο δεν ειναι. αμα δεν σηκωνεισ το αναστημα σου γιατι δεν ξερεισ αν εχεισ δικιο ή αδικο, απλι κι αυτο κακο ειναι, πρεπει να το ψαξεις οπωσδηποτε. Μηπως βαριεσαι να σκεφτεσαι? Μηπως έχεισ εντονεσ αμφιβολιεσ στο οτι αυτα που θεωρεισ εσυ σωστα ειναι όντως σωστα? Δεν υπάρχει μια αντικειμενικη αλήθεια ξέρεισ..

http://similarminds.com/embj.html

κανε ενα τεστ σε αυτο το λινκ να δεισ τι τυπος ανθρωπου εισαι μηπωσ αναγνωρισεισ καποια χαρακτηριστικα σου και καταλαβεισ οτι τελικα δεν εισαι ο μονος.

Quote:

---

Originally posted by Schisma115
Δήλαδη στην τελική το να είσαι καλός με τους άλλους θα σε κάνει να μισείς την ζωή σου;

---

Να είσαι καλός εκεί που πρέπει. Κάποιος είπε το εξής: σε γενικές γραμμές, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι καλοί αλλά όχι πολύ καλοί και όχι πάντα.

Quote:

---

Originally posted by carrie
συνδρομο τετοιο δεν υπαρχει, υπαρχουν ανθρωποι που δεν ειναι σαν τον Μ.Ο. των ανθρωπων και στο τι θεωρειται νορμαλ, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ειναι αρνητικο, καθως αποκλισεις υπαρχουν και προσ τη θετικη πλευρα όχι μονο προς την αρνητικη. Τωρα αν το γεγονος οτι αφηνεισ τουσ αλλουσ να σε πατανε οφειλεται σε αδυναμια και ελλειψη ενδιαφεροντοσ να δρασεις και να σηκωσεισ το αναστημα σου γιατι βολευεσαι με τισ καταστασεισ, τι να πω, καλο δεν ειναι. αμα δεν σηκωνεισ το αναστημα σου γιατι δεν ξερεισ αν εχεισ δικιο ή αδικο, απλι κι αυτο κακο ειναι, πρεπει να το ψαξεις οπωσδηποτε. Μηπως βαριεσαι να σκεφτεσαι? Μηπως έχεισ εντονεσ αμφιβολιεσ στο οτι αυτα που θεωρεισ εσυ σωστα ειναι όντως σωστα? Δεν υπάρχει μια αντικειμενικη αλήθεια ξέρεισ..

http://similarminds.com/embj.html

κανε ενα τεστ σε αυτο το λινκ να δεισ τι τυπος ανθρωπου εισαι μηπωσ αναγνωρισεισ καποια χαρακτηριστικα σου και καταλαβεισ οτι τελικα δεν εισαι ο μονος.

---

Πρώτα απ\'όλα θέλω να επισημάνω ότι δεν είμαι φαν τις ιδέας του να είσαι ένας \"νορμάλ\" τύπος. Υπάρχουν κάποιες πτυχές στην όλη κατάσταση που μου αρέσουν και έχουν με έχουν φτιάξει σαν άνθρωπο. Γενικά λόγω του χαρακτήρα μου, δεν έχω πολλούς φίλους, άρα περνάω πολύ χρόνο μόνος μου σκέφτοντας πράγματα με τα οποία οποιοσδήποτε είχε μια νορμαλ για τα δεδομένα ζωή, δεν θα ασχολούταν. Έχω φτάσει σε ένα σημείο να έχω έναν χαρακτήρα καλλιέργημενο, να γνωρίζω αρκετά πραγματα και να είμαι ένας ενδιαφέροντας παράγοντας μέσα σε μια συζήτηση, αλλά από την άλλη μέρια να έχω απέναντί μου ανθρώπους, όχι πρόθυμους να μιλήσουν για κάτι σοβαρότερο από το που θα βάλουν σκουλαρίκι το επομένο καλοκαίρι... Δεν πιστεύω ωστόσο ότι αυτό είναι πρόβλημα ηλικίας και επίσης δεν θέλω να το παίξω σνομπ ή τίποτα τέτοιο, υποννοώντας ότι οι γύρω μου είναι ρηχοί. Ο κάθε \"άνθρωπος\" θεωρώ πως θα είχε ένα ενδιαφέρον να μιλίσει για κάτι πιο βαθύ και να κάνει μια σοβαρή κουβέντα που και που. Αλλά συνεχώς απορώ με τους πάντες και την στάση που έχουν απέναντι σε κάποια πράγματα.

Τώρα όσον αφορά τον λόγο για τον οποίο δεν σηκώνω το ανάστημα μου, πρόκειται για τα πιστεύω μου και το τι θεωρώ εγώ με την κρίση μου, πιο σημαντικό. Βασικά δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην κάνω κάποια παραχώρηση πχ. από την στιγμή που δεν έχει κάποιο σημαντικό αντίτιμο. Δλδ. σε μικροπράγματα που ο καθένας μας θα έδινε έναν αγώνα για να τα υπερασπιστεί (πχ. η θέση μου σε μια ουρά) εγώ δεν δίνω σημασία και δεν βλέπω και λόγο για να ασχοληθώ. Αυτό βέβαια με καθιστά σχεδόν \"εξωγήινο\" στους γνωστούς μου. Με βλέπουν και με ρωτάνε \"μα γιατί το έκανες αυτό; Χαζός είσαι;\". Και σε αυτές τις περιπτώσεις το \"Δεν με νοιάζει\" ή το \"Δεν έχει και τόση σημασία\" δεν είναι καλή απάντηση για αυτούς και ουσιαστικά με κατεβάζει στα μάτια τους.

Σε σοβαρότερα θέματα θα αγωνιστώ για να τα κερδίσω. Αλλά αυτά τα μικρά πράγματα είναι και ουσιαστικά αυτά που καταλμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και επομένως και τα γεγονότα από τα οποία οι γύρω μου θα φτιάξουν την εικόνα που έχουν για εμένα. Και έχει καταντήσει λοιπόν δύσκολο να χρειάζεται να αποδεικνύω στον καθέναν ότι στην πραγματικότητα δεν θα τηρήσω την ίδια στάση, που τηρώ με τα μικροπράγματα, και σε σοβαρές καταστάσεις.

Quote:

---

Originally posted by vince

Να είσαι καλός εκεί που πρέπει. Κάποιος είπε το εξής: σε γενικές γραμμές, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι καλοί αλλά όχι πολύ καλοί και όχι πάντα.

---

Απ\' το PC Master το είδες αυτό, στην στήλη \"Μεταξύ Μας\";

Δε χρειαζεται να αποδικνυεισ τιποτα, εισαι διαφορετικοσ και αυτο μπορει να ειναι καλο.καλα κανεισ και δινεισ τη σειρα σου, κι εγω τη δινω, και αν καμια μερα μου κακοφαινεται που μου πηραν τη σειρα ειναι επειδη εκεινη τη μερα θα ειχα ασχημη διαθεση και νευρα.το θέμα ειναι ότι οι άλλοι γύρω σου έχουν αναγκη τισ γνωσεις σου και την καλλιέργεια σου, και ασ μιλανε μονο για σκουλαρικια, ποδοσφαιρο και μανικιουρ.όιλι οι ανθρωποι εχουν υπαρξιακές ανησυχίες, αργά ή γρήγορα. δεν μπορεισ να κρατασ το χαρισμα σου για τον εαυτο σου, να το ξερεις στο μέλλον. Ομως, ακομα και με την πιτσιρικα που εχει το μυαλο της στα diesel και στα μαλλια της μπορεισ να μαθεισ πραγματα. Ο γαλιλαιοσ ειπε, δε γνωρισα ποτε κανενανανθρωπο τοσο αδαη ώστε να μην έμαθα κατι απο αυτον. ΕΙναι απαραίτητο να κανεισ διάλογι με τουσ άλλουσ ανθρωπους, γιατι έτσι θα εκτεθείς σε περισσότερες και διαφορετικες γνωμες και θα κάνει καλό στην καλλιεργεια του μυαλού σου. Δεν είμαστε όλοι για τα κομμωτηρια και τα γήπεδα. Εχε ανοιχτους τους ορίζοντες σου ώστε να βρεις ενδιαφέροντες ανθρώπους γύρω σου..

Quote:

---

Originally posted by Schisma115
Απ\' το PC Master το είδες αυτό, στην στήλη \"Μεταξύ Μας\";

---

Έχει σημασία?

Φίλε Scisma115 θα σου πώ κάποια πράγματα. Όπως νιώθεις εσύ έτσι ακριβώς είχα νιώσει και εγώ στην εφηβεία μου αλλά και σε άλλες περιόδους στη ζωή μου. Ένιωθα οτι προσέφερα όλο μου τον καλό εαυτό ενώ εισέπρατα απο ελάχιστα έως τίποτα τουλάχιστον απο \"φίλους\" μιας και οι γονείς μας συνήθως είναι οι μόνοι που πραγματικά νοιάζονται για εμάς. Κανένας δεν πρόκειται να δώσει τόσα όσα ο γονιός που δρά σαν αληθινός γονιός.
Στη πορεία θα καταλάβεις περισσότερα και αυτό ίσως σε κάνει να αλλάξεις. Η κοινωνία μας είναι πράγματι ανταγωνιστική μέχρι αηδίας, σε βαθμό που οι ατομικές διακρίσεις υπερέχουν των ομαδικών. Η ελληνική κοινωνία παρόλο που απο τη ρίζα της είναι ανατολική, βασίζεται στα δυτικά πρότυπα του ατομικισμού και του ανταγωνισμού.
Υποθέτω πως για να νιώθεις καλό παιδί θα έχεις μάθει να λειτουργείς ως καλό παιδί. Πρόσεξε τι λέω..θα έχεις μάθει. Η καλωσύνη βέβαια είναι σχετική. Κατα τη γνώμη μου κανένας δεν είναι απόλυτα καλός η κακός. Ένας νέος άνθρωπος μαθαίνει να συμπεριφέρεται μέσα στη κοινωνία και στο περιβάλον του ανάλογα με τα ερεθίσματα που παίρνει απο την οικογένεια και απο το σχολείο/ φίλους.
Στη πορεία ίσως να ανακαλύψεις οτι έκανες παρέα με λάθος άτομα. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά εκεί έξω που είναι εξίσου καλά με εσένα και άτομα που θα έχουν όλη τη διάθεση για σοβαρές κουβεντούλες. Σκέψου όμως οτι δεν μπορείς και όλη την ώρα να μιλάς σε υψηλό επίπεδο. Όλοι θέλουν να λένε και τις χαζομάρες τους για να ξεφύγουν απο τους προβληματισμούς τους. Σε μικρή ηλικία βέβαια τα προβλήματα είναι ελάχιστα. Σε πιο μεγάλη ηλικία θα δείς μεγαλύτερα προβλήματα όπως είδα εγώ και πολλοί άλλοι.
Λές οτι φοβάσαι μήπως και μείνεις άστεγος. Λοίπον αυτός είναι και απο τους μεγαλύτερους μου φόβους. Πλέον δεν το σκέφτομαι τόσο έντονα αλλά θα με τρόμαζε μια υποτροπή με την εξέλιξη να καταλήξω στους δρόμους.

Η εφηβεία είναι μια επανάσταση της προσωπικότητας. Άν όμως δεν έχει αίτιο αυτή η επανάσταση δεν έχει και νόημα. Κάτσε και σκέψου γιατί μας έθεσες αυτά τα ερωτήματα. Αισθάνεσαι οτί εσύ λειτουργείς λάθος μέσα στη κοινωνία ή οτι επιπλέεις σε ένα ανώμαλο τοπίο? Στη πρώτη περίπτωση μπορείς να το αλλάξεις. Στη δεύτερη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Επομένως σκέψου πως σε συμφέρει να βλέπεις εσύ τα πράγματα.

Quote:

---

Originally posted by vince


........................
μιας και οι γονείς μας συνήθως είναι οι μόνοι που πραγματικά νοιάζονται για εμάς. Κανένας δεν πρόκειτε να δώσει τόσα όσα ο γονιός που δρά σαν αληθινός γονιός.
Στη πορεία θα καταλάβεις περισσότερα και αυτό ίσως σε κάνει να αλλάξεις. Η κοινωνία μας είναι πράγματι ανταγωνιστική μέχρι αηδίας, σε βαθμό που οι ατομικές διακρίσεις υπερέχουν των ομαδικών. Η ελληνική κοινωνία παρόλο που απο τη ρίζα της είναι ανατολική, βασίζεται στα δυτικά πρότυπα του ατομικισμού και του ανταγωνισμού.
Υποθέτω πως για να νιώθεις καλό παιδί θα έχεις μάθει να λειτουργεί ως καλό παιδί. Πρόσεξε τι λέω..θα έχεις μάθει. Η καλωσύνη βέβαια είναι σχετική. Κατα τη γνώμη μου κανένας δεν είναι απόλυτα καλός η κακός. Ένας νέος άνθρωπος μαθαίνει να συμπεριφέρεται μέσα στη κοινωνία και στο περιβάλον του ανάλογα με τα ερεθίσματα που παίρνει απο την οικογένεια και απο το σχολείο/ φίλους.
Στη πορεία ίσως να ανακαλύψεις οτι έκανες παρέα με λάθος άτομα. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά εκεί έξω που είναι εξίσου καλά με εσένα και άτομα που θα έχουν όλη τη διάθεση για σοβαρές κουβεντούλες. Σκέψου όμως οτι δεν μπορείς και όλη την ώρα να μιλάς σε υψηλό επίπεδο. Όλοι θέλουν να λένε και τις χαζομάρες τους για να ξεφύγουν απο τους προβληματισμούς τους. Σε μικρή ηλικία βέβαια τα προβλήματα είναι ελάχιστα. Σε πιο μεγάλη ηλικία θα δείς μεγαλύτερα προβλήματα όπως είδα εγώ και πολλοί άλλοι.
Λές οτι φοβάσαι μήπως και μείνεις άστεγος. Λοίπον αυτός είναι και απο τους μεγαλύτερους μου φόβους. Πλέον δεν το σκέφτομαι τόσο έντονα αλλά θα με τρόμαζε μια υποτροπή με την εξέλιξη να καταλήξω στους δρόμους.

Η εφηβεία είναι μια επανάσταση της προσωπικότητας. Άν όμως δεν έχει αίτιο αυτή η επανάσταση δεν έχει και νόημα. Κάτσε και σκέψου γιατί μας έθεσες αυτά τα ερωτήματα. Αισθάνεσαι οτί εσύ λειτουργείς λάθος μέσα στη κοινωνία ή οτι επιπλέεις σε ένα ανώμαλο τοπίο? Στη πρώτη περίπτωση μπορείς να το αλλάξεις. Στη δεύτερη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Επομένως σκέψου πως σε συμφέρει να βλέπεις εσύ τα πράγματα.

---

....συμφωνώ απόλυτα.....

Επίσης, θα δεις φίλε μου πως με τα χρόνια μέσα από τις εμπειρίες και τις απογοητεύσεις που θα περάσεις, θα αναπτύξεις τις δικές σου άμυνες καιαναγκαστικά θα \"σκληρύνεις\" και θα θέσεις τα όρια σου.

Καλως ήρθες, Schisma115.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στα δυο πόστ σου ήταν οτι είχα την εντύπωση οτι έγραφαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Το πρώτο ποστ σου μοιάζει σχεδόν άυλο, αόρατο. Σαν ένα φαντασματάκι να πήρε μορφή για λίγο, ίσα ίσα για να γράψει το μύνημα, και καθώς τέλειωνε το μύνημά του άρχισε πάλι να εξαφανίζεται.
Απο την άλλη, στο δεύτερο πόστ αναδύεται μια προσωπικότητα με δυνατή και σταθερή φωνή, υποκειμενικά πιστεύω και αξίες, τα οποία φαντάζουν εξωγήινα στους γύρω του.
Έχω την αίσθηση οτι κρατάς για τον εαυτό σου τη δυνατή σου προσωπικότητα, ενώ στους γύρω σου εμφανίζεσαι απρόσωπος, \"καλό παιδί\". Είναι έτσι?

Ναι Schisma115 μοιαζουμε αρκετα οπως αναφερεις και σε αλλο ποστ σου.Δεν μπορω να πω οτι εχω τις λυσεις αλλα αυτα που σκεφτεσαι τα εχω σκεφτει και εγω.

Quote:

---

Είμαι αντικοινωνικός, έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, τείνω στο να βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μου (είμαι γενικότερα \"καλός\" μέχρι αηδίας

---

Σιγουρα με αυτα τα χαρακτηριστικα λογικα να το παρεις παιρνουμε τον πουλο...αλλα μπορω να σου πω οτι εχω πετυχει αρκετα στη ζωη μου,πανω απο το μεσο ορο των συνομηλικων μου...ας τα βλεπω ολα μαυρα καθε λιγο και λιγακι.Τωρα το πως εγινε αυτο ειναι μυστηριο...και αντιμετωπισα και μια σοβαρη ασθενεια.

Quote:

---

Όλη αυτή η καλοσύνη που δείχνω προς τα έξω με έχει κάνει απλά το \"καλό παιδί\", που πέρα απο το να είναι ευγενικός και τα σχετικά, να είναι επίσης και μια απρόσωπη κούκλα χωρίς ουσιαστικό χαρακτήρα.

---

Ναι φανταζομαι οταν θες να πετυχεις \"συμβατοτητα\" με ολους γυρω σου καπου χανεις τον χαρακτηρα σου.
Αλλα υπαρχουν πολλοι που ειναι ετσι αν παρατηρησεις και αν τους κανεις παρεα θα δεις οτι δεν μπορεις να πεις οτι ειναι ατομα χωρις προσωπικοτητα...αν και νομιζω το οτι ειναι υπερβολικα καλοι μας κανει και εμας τους ιδιους να μην τους βλεπουμε με το δεοντα σεβασμο,ισως γιατι κατα καποιο τροπο εχουμε σιγουρη την αποδοχη τους.

Οχι δεν εχω απαντησεις.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Καλως ήρθες, Schisma115.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στα δυο πόστ σου ήταν οτι είχα την εντύπωση οτι έγραφαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Το πρώτο ποστ σου μοιάζει σχεδόν άυλο, αόρατο. Σαν ένα φαντασματάκι να πήρε μορφή για λίγο, ίσα ίσα για να γράψει το μύνημα, και καθώς τέλειωνε το μύνημά του άρχισε πάλι να εξαφανίζεται.
Απο την άλλη, στο δεύτερο πόστ αναδύεται μια προσωπικότητα με δυνατή και σταθερή φωνή, υποκειμενικά πιστεύω και αξίες, τα οποία φαντάζουν εξωγήινα στους γύρω του.
Έχω την αίσθηση οτι κρατάς για τον εαυτό σου τη δυνατή σου προσωπικότητα, ενώ στους γύρω σου εμφανίζεσαι απρόσωπος, \"καλό παιδί\". Είναι έτσι?

---

Όντως συμβαίνει αυτό. Πιστεύω πως παρόλο που θα μπορούσα κάπως να φέρω στην επιφάνεια μια πιο δυνατή και σταθερή προσωπικότητα η οποία να μπορεί να μου επιτρέπει να πέρνω αυτά που θέλω από την ζωή μου, δεν μπορώ να τον κάνω. Από μικρός έχω υπάρξει αυτό το κλειστό και απρόσωπο άτομο. Όσοι με έχουν γνωρίσει έτσι θα με χαρακτήριζαν. Νιώθω ότι αν ξαφνικά αλλάξω απότομα και βγάλω έναν πιο συμπαγή και σταθερό χαρακτήρα, θα με πάρουν στο ψιλό όλοι. \"Έβγαλε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο...\" Και η αντίδραση αυτή είναι που με φοβίζει, καθώς θα με ρίξει πάλι σε ένα σημείο όπου θα έχω χάσει κάθε ελπίδα. Νιώθω ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτή η αλλαγή και να μην έχει μια άσχημη αντίδραση από τους γύρω μου είναι να γίνει σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον. Αλλά και πάλι είναι δύσκολο και δεν είμαι σίγουρος αν θα το πετύχω. 3 φορές μου έχει δωθεί μια ευκαιρία στην ζωή μου για αλλαγή περιβάλλοντος (σχολείο, περιοχή, κλπ) και καμία από αυτές τις φορές δεν την εκμεταλλέυτηκα σωστά.

Απιστευτο...αυτο ακριβως που σκεφτομαι καθε φορα.
Ειμαι στο δημοτικο...σκεφτομαι θα παω γυμνασιο θα ειναι διαφορετικα...σκεφτομαι θα παω Λυκειο θα ειναι διαφορετικα...σκεφτομαι στις μαυρες μου θα αλλαξω πολη,θα τα παρατησω ολα για να βρω τον εαυτο μου,μια καινουρια αρχη.
Ευτυχως δηλαδη που υπαρχουν και οι αντικειμενικες δυσκολιες...αντε να βρεις δουλεια κλπ γιατι μου φαινεται θα κατεληγα νομαδας.
Τωρα ειμαι σε καποια ψυχικη ισορροπια με τον εαυτο μου λεω εδω ειναι ο αγωνας και δεν θα κανω πισω,αλλωστε η ζωη ειναι ενας διαρκης αγωνας και μη νομιζεις για τους αλλους ειναι ροδινα τα πραγματα...και αυτοι τραβαν τα λουκια τους.

Και να ηξερες ποσοι ζηλευουν αυτα που εχω...οχι οτι ειμαι πλουσιος ή κατι αλλα τα παω μια χαρα.
Schisma115 χαρηκα που σε γνωρισα.

Σε όλο αυτό που περιγράφεις Schisma115 έχω την αίσθηση οτι οι άλλοι γύρω σου είναι δυσανάλογα δυνατοί σε σχέση με σένα. Σου είναι αδύνατον να εμφανίσεις τη δική σου δύναμη, τη δυνατή σου προσωπικότητα, γιατί όπως λες \"θα με πάρουν στο ψιλό όλοι. \"Έβγαλε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο...\". Τι θα σου συμβεί άραγε αν έχεις μια τέτοια αντιμετώπιση? Τι φοβάσαι τόσο?

Λοιπόν επέστρεψα! (Θεε, μου, που πήγες τόσο καιρό? :P)

Ύστερα από κάποιους μήνες, έχοντας γνωρίσει κάποια καινούρια άτομα που με έχουν βοηθήσει τελευταία άρκετα (το ποστ αυτό, είναι καρπός της βοηθειάς τους ουσιαστικά), έχοντας αποδεχτεί εκατοντάδες αποτυχίες (!) και όντας λίγο κουρασμένος πλέον από την ζωή μου, αποφάσησα να στραφώ σε βοήθεια απο κάποιον ειδικό.

Έχω κάποιες ερωτήσεις κ αμφιβολίες ωστόσο σχετικά με τον ειδικό.

Έχει προκύψει ένα θέμα με τον εαυτό μου κ δεν θέλω να το πω στους γονείς μου. Δεν θέλω βασικά να νιώσουν άσχημα σκεπτόμενοι ότι αυτοί φταίνε για το πως είμαι τώρα, κάτι λογικό, εφόσον πρόκειται για ένα πρόβλημα χαρακτήρα βασικά, στον οποίο έχουν συμβάλει οι ίδιοι κατα ένα μεγάλο μέρος. Στην σκέψη κ μόνο του πατέρα μου \"Ο γιός μου έχει, ψυχολογικά προβλήματα, από την στιγμή που εγώ έχω κάνει τα πάντα για αυτόν. Έχω κάνει κάποιο λάθος?\". Θέλω πάσει θησεία να αποτρέψω μια τέτοια κατάσταση...

Γίνεται λοιπόν να πάω μόνος μου σε κάποιον ψυχολόγο (ή ψυχίατρο? δεν ξέρω βασικά τίποτα από ειδικούς), χωρίς να εμπλακούν οι γονείς μου κάπως? Ή πρέπει οπωσδήποτε να είναι παρόν ο γονέας ή τουλάχιστον να έχει γνώση αυτού? Για εμένα αυτό είναι κάτι απαγορευτικό. Δεν μπορώ ο ίδιος να το αντέξω δηλαδή. Και ουσιαστικά αυτό με εμποδίζει απο το να επισκεπτώ κάποιον ειδικό. Μπορεί να ακούγεται κάπως στα αυτία σας. Και οι ανθρώποι που τους εχω εμπιστευτεί το πρόβλημα μου έμειναν κάγκελο μόλις το άκουσαν αυτό και είπαν πως είναι εντελώς χαζό να βάζω την λύπη των γονιών μου πάνω από την δικιά μου στεναχώρια και τα προβλήματα. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Είναι κάτι στο οποίο είμαι κάθετος. Θέλω μόνος μου να περάσω αυτό το πρόβλημα. Η τουλάχιστον με φίλους. Αλλά δεν θέλω να μπλέξω την οικογένια μου. Είναι μια απαίτηση που έχω και ίσως η μοναδική.

Τι πιστεύετε για αυτό?

Ευχαριστώ προκαταβολικά για κάθε βοήθεια

Schisma115,

χαιρομαι που επεστρεψες κ μαλιστα με ευχαριστα νεα:)

καθε φορα που διαβαζω πώς καποιος ξεκιναει θεραπεια, χαιρομαι κ ευχομαι καλη δυναμη ισως γιατι σκεφτομαι ποση δυναμη ειχα χρειαστει εγω οταν ξεκινουσα αυτη τη διαδικασια. Ξερω ποσο σημαντικο ειναι να εχεις την στηριξη φιλων κ την παρακινηση τους. Αρα για να σε στηριζουν καποιοι ανθρωποι σημαινει, οτι μπορεσες να επικοινωνησεις μαζι τους, να τους δειξεις πώς αισθανεσαι. Κατι τετοιο θελει δυναμη, θελει και καρδια:) Και αφου το καταφερες μαζι τους, θα το καταφερεις και με τον ειδικο.

Οι ανθρωποι που σε αγαπουν θα θελουν να σε δουν καλα. Κι η ψυχοθεραπεια ειναι ενας ασφαλης τροπος που μπορει να γινει το μεσο για κατι τετοιο. Η προσπαθεια γινεται απο σενα, μονο. Ασχετα με την στηριξη που μπορεις να απολαμβανεις εξω απο την θεραπεια, ο δρομος της ψυχοθεραπειας ειναι μοναχικος. Οι γονεις σου δεν χρειαζεται να γνωριζουν, δεν εισαι υποχρεωμενος να κοινοποιησεις τπτ σε κανεναν. Ειναι μια πολυ προσωπικη ιστορια. Που χωρο αφηνεις μονο σε οποιον και αν θελησεις ποτε.

Σε περιπτωση που εισαι ανηλικος, δεν ξερω αν πρεπει να ενημερωθουν οι γονεις σου για το γεγονος οτι κανεις ψυχοθεραπεια. Ακομα κ αν συμβαινει ομως αυτο, το περιεχομενο των οσων λες μενει αναμεσα σε εσενα και τον θεραπευτη σου. Θα σου απαντουσα με βεβαιοτητα στην περιπτωση που εισαι ενηλικος, ομως κατω των 18 δεν ειμαι σιγουρη.

Καλη δύναμη:)

Γεια σου Schisma115, νομίζω ότι εάν είσαι ανήλικος θα ήταν μια καλή αρχή αν απευθυνόσουν στα:
- Μονάδα Εφηβικής Υγείας:
http://www.youth-health.gr/
και
- Κέντρο Πρόληψης & Υγείας των Εφήβων
http://www.ephebiatrics.gr/GR/default.asp
Δες πληροφορίες και στοιχεία επικοινωνίας από τις ιστοσελίδες, υπάρχουν ψυχολογικά τμήματα και βεβαίως μπορείς να επικοινωνήσεις μόνος ώστε να σου λυθούν οι όποιες απορίες και να λάβεις την κατάλληλη καθοδήγηση.

Quote:

---

Originally posted by Schisma115



Έχει προκύψει ένα θέμα με τον εαυτό μου κ δεν θέλω να το πω στους γονείς μου. Δεν θέλω βασικά να νιώσουν άσχημα σκεπτόμενοι ότι αυτοί φταίνε για το πως είμαι τώρα, κάτι λογικό, εφόσον πρόκειται για ένα πρόβλημα χαρακτήρα βασικά, στον οποίο έχουν συμβάλει οι ίδιοι κατα ένα μεγάλο μέρος. Στην σκέψη κ μόνο του πατέρα μου \"Ο γιός μου έχει, ψυχολογικά προβλήματα, από την στιγμή που εγώ έχω κάνει τα πάντα για αυτόν. Έχω κάνει κάποιο λάθος?\". Θέλω πάσει θησεία να αποτρέψω μια τέτοια κατάσταση...

---

Ειναι ενα βασικο θεμα το οποιο πρεπει να λυσεις ειτε πας ειτε οχι σε ψυχολογο.

Λες δεν θες να νιωσουν ασχημα, γιατι ομως να μην νιωσουν εφοσον εχουν συμβαλει??

Το πως ενας πατερας κανει τα παντα για το παιδι του ειναι σχετικο,
μεσα σε ολα αυτα τα \"παντα\" φαινεται οτι υπαρχουν ακανθωδη σημεια τα οποια πρεπει να ειπωθουν και στην συνεχεια να ληξουν πολυ πιθανον και απο τις δυο μεριες.

Απο οσο φαινεται μονος δεν μπορεις να το διαχειριστεις, αλλα θα πρεπει να εχεις υποψη σου οτι ειναι ενα σημειο το οποιο πρεπει να λυσεις. Πιθανολογω μαλιστα οτι μπορει να ειναι μια γενεσιουργος αιτια για την ολη σου κατασταση.

Τελος θα πω οτι εισαι σε μια πολυ νεαρη ηλικια, και λειτουργεις πολυ ωριμα για την ηλικια σου. Πολυς κοσμος δεν εξωτερικευει το προβλημα και δεν το αντιμετωπιζει με αποτελεσμα να το κουβαλαει στους ωμους του, νομιζωντας οτι ειναι αποκλειστικα δικο του φταιξιμο.
Μεγαλώνοντας στην ζωη του το προβλημα υπαρχει εχωντας συνεχωμενα μια ασταθεια στη καθημερινοτητα του.

Απεφυγε την δημιουργια ενοχων (φταις εσυ - φταιει η κακια σου μοιρα κλπ) και αποδεξου την κατασταση ως ενα σημειο το οποιο απλα πρεπει να αντιμετωπισεις και να το λυσεις.
Οταν θα αποδεσμευτεις απο αυτο θα δεις οτι το ζητημα ηταν πολυ απλο για να φανταζει μπροστα σου ενα βουνο.

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες που μου δώσατε, ήδη έχω επικοινωνήσει με έναν από τους οργανισμούς για κάποιες πληροφορίες.

Λέγοντας τα \"πάντα\" ίσως υπερβάλω κάπως πιστεύω... Αυτό που θέλω ίσως να πω είναι οτι όπως και να το κάνουμε είναι μια απογοήτευση για τους γονείς μου πιστεύω. Δηλαδή με έχουν αντικειμενικά σε εκτίμηση. Μπορεί να ακούγεται χαζό, γιατί κάθε γονιός έχει μια ευνοηκή άποψη για το παιδί του, ωστόσο με συγκρίσεις που κάνουν με φίλους μου και λοιπά έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι έχω μια ζωή κανονική για τα δεδομένα, και ότι δεν με βασανίζει κάτι ιδιαίτερο (πχ κακή απόδοση στο σχολείο, κακές παρέες, κλπ).

Καταλαβαίνω μεν ότι το πρόβλημα εδώ είναι όχι ότι έχω πρόβλημα μήπως τους απογοητεύσω, αλλά το γεγονός ότι έχω αποκλείσει την πιθανότητα να τους πω οτιδήποτε και ότι αυτό το χάσμα που με χωρίζει, όπως είπες krino, ίσως είναι η γενεσιουργός αιτία της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι.

Επίσης είπες ότι η συνέχεια ύπαρξης του προβλήματος μου θα μου προκαλέσει προβλήματα και στο μέλλον στην κοινωνική μου ζωή, κάτι που εγώ το έχω αποκλείσει σαν ενδεχόμενο, καθώς πιστεύω πως ίσως η ελευθερία πλέον της ενηλικίωσης θα μου επιτρέψει ίσως και μια ελευθερία στην επικοινωνία. Το πως έχω κάνει αυτόν τον συσχετισμό είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί έχω την εντύπωση ότι για μένα είναι μια συνέπεια αυτόματη της ενηλικίωσης.

Ένα από τα άτομα που με πείσανε να απευθυνθώ τελικά σε ειδικό μου είπε ότι ίσως πάσχω από κοινωνική φοβία, κάτι που το είχα ψάξει ήδη, αλλά δεν νόμιζα ότι ανταποκρινόταν απόλυτα στην περίπτωσή μου, κυρίως λόγω του ότι δεν είχα πρόβλημα να είμαι με τον κόσμο και γενικότερα με το να βγαίνω. Ισχύει αυτό, ή γενικότερα αυτή η αίσθηση του \"εξωγήινου\" που έχω για τον εαυτό μου, συμπεριλαβάνεται στην περίπτωση αυτή;

Quote:

---

Originally posted by Schisma115
Αυτό που θέλω ίσως να πω είναι οτι όπως και να το κάνουμε είναι μια απογοήτευση για τους γονείς μου πιστεύω.

---

Schisma,

προσωπικα χαιρομαι που θα κανεις μια αρχη για να αντιμετωπισεις οτι σου δημιουργει προβλημα.

Καταλαβαινω οτι δεν θες να στεναχωρηθουν οι γονεις σου, καταλαβαινω οτι κανενας γονιος δεν θα πεταξει απο τη χαρα του, συνειδητοποιώντας οτι το παιδι του δεν αισθανεται καλα κ χρειαζεται τη βοηθεια ενος ειδικου.

Μπορω να σου πώ ομως πώς αυτο ειναι κατι πέρα απο σενα. Το οτι κατι νιωθεις να τρεχει μεσα σου, που δεν σε κανει να νιωθεις καλα, ειναι δικο σου θεμα. Και ειναι πολυ υπευθυνη κ ωριμη η σταση σου, να το δεις, να το εξετασεις.

Οι γονεις σου, μπορει να σοκαριστουν αρχικα, αλλα σε δευτερο χρονο μπορει και να σε ενθαρρυνουν για την αποφαση σου. Μενει να το δεις. Αν κ το κυριως θεμα ειναι να εισαι καλα, νομιζω αυτο θα θελαν και οι ιδιοι.

Σε οτι αφορα την κοινωνικη φοβια ή οποια φοβια, εγω προσωπικα πιστευω πώς μια \"διαγνωση\" δεν θα σε βοηθησει. Και ειδικα οταν γινεται κ με τετοιο τροπο ειναι τις περισσοτερες φορες κ εντελως αστοχη.

Καλη δυναμη στην ωραια σου προσπαθεια:)

Οι χρήστες του e-psychology.gr καλούνται να διαβάσουν τους όρους χρήσης και να συμφωνήσουν με αυτούς πριν την εγγραφή τους.
Επίσης, για την εγγραφή τους στο forum καλούνται να δηλώσουν αν είναι 18 ετών και άνω.

Παραθέτω τα σχετικά αποσπάσματα:

> από τους όρους χρήσης:
Οι υπηρεσίες του e-psychology.gr απευθύνονται σε ενήλικες, που έχουν πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα.

> από τις προϋποθέσεις εγγραφής στο forum:
Αναφορικά με το φόρουμ υποστήριξης, για να πραγματοποιηθεί εγγραφή, ο επισκέπτης καλείται να δηλώσει αν είναι άνω των 18 ετών.




Συνεπώς, αυτό το θέμα κλειδώνεται προς το παρόν.