Printable View
Η ανιση μαχη μου με την βουλιμια παει απο το κακο στο χειροτερο.Δεν ξερω που θα καταληψει και δεν εχω πραγματικα κατι να πιαστω.Τον τελευταιο καιρο επειδη εχω παχυνι ολα μου μοιαζουν ματαια.Δεν εχω ορεξη να βγω απο το σπιτι ,να ντυθω τιποτα.Το μονο που θελω να κανω ειναι να κλεινω τα πραθυρα τα φωτα να ξαπλωνω στο κρεββατι μου και να κλαιω.Υπαρχει χειροτερο απο αυτο?????????????
Βρε Στέφη μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω και εγώ και οποιοσδήποτε εδώ μέσα αλλά πώς;
Ουσιαστικά μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου! Εχω περάσει παρόμοια φάση και σε καταλαβαίνω.
Γιατί να παραιτείσαι όμως; Μήπως έχει γίνει κάτι ανεπανόρθωτο; Κιλά είναι και θα τα χάσεις! Δεν αξίζουν τόση σημασία ρε γαμώτο. Γιατί όταν ήσουν αδύνατη ήσουν ευτυχισμένη δηλαδή; Δεν είναι αυτό το πρόβλημα μας δυστυχώς, μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου όμως, ακόμα και αν δεν θες να πας σε ένα ψυχολόγο ή ντρέπεσαι να τα πεις στις φίλες σου και την οικογένεια σου, πες τα εδώ!
Καταρχας σας ευχαριστω πολυ που ανταποκριθηκατε και απαντησατε.
Ασημενια
Σε ψυχολογο εχω παει και δεν μπορεσα να το διεκπαιρεωσω γιατι ηταν πολυ ψυχοθρορα διαδικασια.Θεωρεις οτι η ψυχοθεραπεια ειναι η μοναδικη(οχι η πιο προσφορη )αλλα η μοναδικη διεξοδος?Γιατι σε τετιοες εποχες δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα.Και αν ειναι ετσι οσοι δεν εχουν χρηματα τι θα κανουν???Θα ζησουν με αυτο η απλα δεν θα ζησουν?
Οσο για την παραιτηση μπορει και να εχεις δικιο,αλλα οταν σε αυτον τον πολεμο αντιμετωπιζεις το εχθρο εδω και 7 χρονια ,καποια στιγμη το πλεον λογικο ειναι να λυγισεις...
Νeedtolose,Ναι θα ηθελα να μου πεις τα χειροτερα,για να ξερω τι θα βρω μπροστα μου...
Κοιταξε να δεις το γνωριζω οτι υπαρχουν πολυ χειροτερα ,και μπορει να ειμαι αχαριστη που παραπονιεμαι για κτι τετοια,το οποιο δεν ειναι σιγουρα απλο αλλα πραγματικα δεν ειναι και οτι πιο φοβερο,αλλα καθε ανθρωπος εκφραζει και παραπονιεται για αυτα που τον στεναχωρουν.Ας ειμαστε ελικρινεις ,γιατι αν ηταν ετσι θα πρεπει να ειμαστε ευτυχισμενοι και μονο με το γεγονος οτι δεν γεννηθηκαμε στην Αφρικη και δεν εχουμε να φαμε.Δεν ειναι ομως ετσι τα πραγματα.Δηλαδη ,το οτι παντα υπαρχουν σε καποιυς εχουν συμβει και χειροτερα πρεπει να μας κανει χαρουμενους.Και αν παρουμε αυτο σαν δεδομενο συμφωνωντας μαζι σου,με αυτη τη λογικη και οτι σε καποιους εχουν συμβει και καλυτερα πραγματα θα πρεπει να μας κανει δυστυχισμενους.Εκει οδηγει ο συλλογισμος σου.
Οσο για το μαγικο ραμβακι,ναι θα ημουν χαρουμενη,δεν θα τελειωναν ολα τα προβληματα μου εκει ,αλλα θα ειχε εξασφαλιστει ενας τομεασ της ζωης μου που με ενδιαφερει σημαντικα.
Δλδ εσενα αν σε ενδιαφερει να εχεις χρηματα και ερχοταν καποιος με μαγικο ραμβι και σ ελεγε σου εξασφαλιζω χρηματα,δεν θα χαιροσουν?Οχι οτι θα χες τα παντα αλλα θα επαυες να ανησυχεις για κατι που σε προβληματιζει
Συγνωμη αν ο τονος μου ειναι λιγο επιθετικος ,δεν εχω τετοια προθεση απλα ειναι αυτο που πιστευω.¨)
Οχι Στέφη, πιστεύω ότι αν δεν θέλεις εσύ κανένας ψυχολόγος και κανένας ψυχίατρος δεν θα σε βοηθήσει. Συγκεκριμένα την πρώτη ειδικότητα την απορρίπτω εντελώς σα λύση. Ο ψυχίατρος όμως λόγω και της φαρμακευτικής αγωγής έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματικός, ειδικά σε σοβαρές περιπτώσεις επιβάλλεται. Ωστόσο, μπορεί να ακουστεί αλλαζονικό αλλά γενικά πιστευώ ότι μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Εγώ το πάλεψα μόνη μου και έχω βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να το έχω ξεπεράσει εντελώς όμως.Quote:
Originally posted by Stephie_22
Καταρχας σας ευχαριστω πολυ που ανταποκριθηκατε και απαντησατε.
Ασημενια
Σε ψυχολογο εχω παει και δεν μπορεσα να το διεκπαιρεωσω γιατι ηταν πολυ ψυχοθρορα διαδικασια.Θεωρεις οτι η ψυχοθεραπεια ειναι η μοναδικη(οχι η πιο προσφορη )αλλα η μοναδικη διεξοδος?Γιατι σε τετιοες εποχες δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα.Και αν ειναι ετσι οσοι δεν εχουν χρηματα τι θα κανουν???Θα ζησουν με αυτο η απλα δεν θα ζησουν?
Οσο για την παραιτηση μπορει και να εχεις δικιο,αλλα οταν σε αυτον τον πολεμο αντιμετωπιζεις το εχθρο εδω και 7 χρονια ,καποια στιγμη το πλεον λογικο ειναι να λυγισεις...
Νeedtolose,Ναι θα ηθελα να μου πεις τα χειροτερα,για να ξερω τι θα βρω μπροστα μου...
Λογικότατο είναι να λυγίσεις κορίτσάκι μου αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς. Αλλιώς τι; Θα αφήνουμε τα χρόνια να κυλούν για εμάς χωρίς εμάς; Και τα 7 χρόνια να γίνονται 8 κοκ;
Ναι εχεις δικιο.Μονοι μας μπορουμε να βοηθησουμε τον εαυτο μας,οι αλλοι ισως να μας παρεχουν μια συμβουλευτικη οδο η μια εναλλακτικη την οποια δεν εχουμε σκεφτει.Το χειροτερο ειναι οτι εχω παψει να ελπιζω,εχω παραδοθεια πληρως σε αυτη τη κατασταση ,αλλα δεν βρισκω ενα κινητρο και ενα προσφορο τροπο για να ξεφυγω.Αν εχεισ βελτιωθει,μπραβο σου που καταφερες να κανεις βηματα προοδου και σου ευχομαι να το ξεπερασεις εντελως.
Οσο για τα χρονια εχω χασει τοσο πολλα πραματα και χαρες που δεν βιωσα γιατι παντα κατι αρνητικο εβρισκα για να τις στιγματισω,που πραγματικα δεν θυμαμαι απο ποτε εχω να δω τον εαυτο μου ευτιχισμενο και ξεγνοιαστο.
Και Στέφη ας μη γελιόμαστε, και αδύνατη να ήσουν δεν θα ήσουν ευτυχισμένη. Ετσι νομίζεις τώρα, έτσι νόμιαζα και εγώ αλλά δεν είναι έτσι. Μιλάμε για βουλιμία, αν η λύση ήταν το αδυνάτισμα τότε θα πηγαίναμε για θεραπεία σε διαιτολόγο. Πιστεύεις αλήθεια ότι αν είσαι αδύνατη θα εξαφανιστεί και η βουλιμία ως δια μαγείας; Εχεις υπάρξει αδύνατη;
Ειμαι 1.71 και τωρα ειμαι 58 κιλα,τα λιγοτερα που εχω υπαρξει ειναι 51.
Αρα είσαι ήδη αδύνατη, απλά εσύ δεν το βλέπεις! Για να μην ντρέπεσαι δηλαδή θεωρείς πως πρέπει να πας 51; Εκεί δεν θα είσαι αδύνατη, θα είσαι ανορεξική πλέον. Ηδη βασικά η συμπεριφορά σου τείνει περισσότερο προς την ανορεξία παρά προς τη βουλιμία. Ο ψυχολόγος τι σου είχε πει γιαυτό;
51 η και λιγοτερα για να σου πω την αληθεια.Θελω να παω 48.Οτι μπορει και να τεινω προσ την ανορεξια μου ειχε πει,αλλα το αποκλειω.Παλιοτερα και γενικα μεχρι τα 19 ημουν μια ζωη παχουλο παιδι και δεν θελω να ξεναγυρισω σε αυτο.Δεν ειμαι ρατσιστρια απεναντι στους πιο παχεις ανθρωπους μαλιστα τους θεωρω και πιο ανοιχτομυαλους και πιο χαρουμενους απλα δεν θελω να παρα κιλα γιατι θεωρω οτι ειναι ενα πισωγυρισμα στη ζωη μου,ενω τα πραγματα και οι ανθρωποι πρεπει να εξελισσονται και να πηγαινουν μπροστα.
Είδες που σου είπα απο την αρχή ότι δεν μπορεί κανένας να βοηθήσει; Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω πώς να σε αντιμετωπίσω.
Με αυτές τις σκέψεις νομίζω ότι είναι απαραίτητο να συμβουλευτείς ειδικό. Απο εμένα καλή τύχη, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Ναι δεν διαφωνω μπορει να πρεπει να απευθυνθω σε ειδικο.Μπορει και να ειναι λαθος ο τροπος σκεψης,αλλα γιατι να αναζητας ενα αδυνατο σωμα και να προσπαθεις γιαρι να το αντιμετωπιζουμε σαν αξιο θεραπειας και οχι σαν μια επιλογη.Δες το δηλαδη μια επιλογη στον τροπο ζωης και στους στοχους.Δλδ αν δεν σ ελεγα οτι ηθελα να φτασω 48 κιλα και σου ελεγα ξερεις "εγω γουσταρω να βγαινω καθε μερα το βραδυ και να πινω απο 3 βοτκες γιατι περναω πολυ ωραια ετσι"
σε αυτη τν περιπτωση θα μου ελεγες οτι ηθελα ειδικο?
εσυ αν επιτρεπεται εισαι βουλιμικη?
Needto loose
Πασχεις απο διαταραχη προσληψης τροφης?Μαλλον οχι,διοτι το πρωτο πραγμα που θα γνωριζες θα ειναι οτι τα ατομα αυτα εχουν εμμονικη ιδεα με το βαρος και το σωμα τους ,οποτε κατι τετοιο εξηγει την "κολλημενη¨" οπως αβιαστα χαρακτηρισες σκεψη μου.
Γιατί τα 48 κιλά με 1,71 ύψος δεν είναι απλά ένα αδύνατο σώμα, είναι ένα σώμα αποστεωμένο. Γιατί στα 48 κιλά αποκλείεται να έχεις περίοδο. Γιατί στα 48 κιλά δεν μπορείς να είσαι υγιείς. Η επιλογή σου λοιπόν δεν είναι να είσαι αδύνατη, είναι να είσαι μόνο κόκκαλα και μάλιστα με κάθε κόστος. Και αν σε όλα αυτά προσθέσεις ότι εσύ παρολα αυτά θα σε βλέπεις κούκλα, τότε ο ειδικός είναι μονόδρομος. Και κάποιος που πάει να αυτοκτονήσει απο επιλογή το κάνει, τι θα του πω; Αντε πήδα; Ή μήπως να τον σπρώξω κιόλας για να έχω βοηθήσει και εγώ να κάνει την επιλογή του;
Δεν μπορείς να μου συγκρινείς τώρα το περνάω καλά με 3 ποτά με το περνάω καλά γιατί είμαι κοκκαλιάρα! Και αυτό το κάνει ακόμα πιο εμφανές το πρόβλημα, ότι βλέπεις τη στάση σου φυσιολογική. Και του αλκοολικού επιλογή του είναι να πίνει 3 μπουκάλια, και αυτουνου μπράβο θα του πεις; Δεν θα του πεις να πάει σε ειδικό;
Νομιζώ πλέον δεν είμαι βουλιμική.
Δεν χρειάζεται να πάσχεις από κάτι για να το γνωρίζεις!Quote:
Originally posted by Stephie_22
Needto loose
Πασχεις απο διαταραχη προσληψης τροφης?Μαλλον οχι,διοτι το πρωτο πραγμα που θα γνωριζες θα ειναι οτι τα ατομα αυτα εχουν εμμονικη ιδεα με το βαρος και το σωμα τους ,οποτε κατι τετοιο εξηγει την "κολλημενη¨" οπως αβιαστα χαρακτηρισες σκεψη μου.
stefi η γνωμη μου είναι οτι πάσχεις περισσότερο από ανορεξία παρά από βουλιμία. πιστεύω οτι χρειάζεσαι κάποιον ειδικό για να σε κάνει να καταλάβεις πια είναι η αληθινή εικόνα του σώματός σου.
μπορεί να σου γύρισε η βουλιμία σε ανορεξία ή το αντίθετο δν μπορώ να κάνω διάγνωση. το μόνο που μπορώ να δω είναι οτι έχεις λανθασμένη άποψη για το σώμα σου και αυτό είναι σύμπτωμα της ανορεξίας.(όταν δηλαδή νιώθεις παχουλή ενώ είσαι αδύνατη και θες να γίνεις λυπόσαρκη)
μάλλον έχεις βάλει τον εαυτό σου να στερείται τροφή.
αυτό ή θα σε οδηγήσει στην βουλιμία ή μπορεί να σε οδηγήσει στο να κινδυνέψει η ζωή σου που ούτως η άλλως κινδυνεύει συγγνώμη που το λέω έτσι ωμά αλλά αυτή είναι η αλήθεια
η γνώμη μου είναι οτι πρέπει δυστυχώς να αντέξεις
την ψυχοφθόρα διαδικασία του να περάσεις από διάφορες γιατρούς και ειδικούς προκειμένου να γίνεις καλά. παθολόγοι γυναικολόγοι διατροφολόγοι και ψυχίατροι. όλοι αυτοί χρειάζονται. αλλά πάνω απόλα πρέπει εσύ η ίδια να μελετήσεις να ψαχτείς να κάνεις αυτοψυχανάληση και να ανοίξεις τα μάτια σου.
είναι μαρτυρικό το ξέρω. στη αρχή θα είσαι λες και βρίσκεσαι στα καζάνια της κολάσεως σιγά σιγά όμως θα βλέπεις οτι αλλάζει η ζωή σου προς το καλύτερο
να ξες οι πιο θαρραλέοι άνθρωποι είναι αυτοί που τολμάν να ξήσουν τις πληγές τους όπως λέει ο νίτσε κάπως έτσι τεσπα.
όλοι έχουν πληγές ,προσπάθησε να τις δεις και να τις αντιμετωπίσεις
αλλά αξίζει τον κόπο ,και είσαι νέα .
Bouliana
Σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες,Το γνωριζω οτι οι διατροφικες διαταραχες ειναι κυριως διαταραχες μυαλου και οτι αυτα που πιστευω δεν ειναι και πολυ λογικα,ωστοσο δεν ξερω τον τροπο για να το αλλαξω,δεν ξεω αν μπορω και κυριως αν πραγματικα θελω.Δεν νομιζω οτι μου φταινε οι αλλοι ,μεσα μας ειναι ο παραδεισος και η κολαση και εμεις επιλεγουμε αν θα ξεφυγουμε,Αν δεν ξερουμε το πως ,ευλογο ειναι να ζητησουμε βοηθεια απο καποιον αλλο(απο ψυχολογο μεχρι και παπα!)
Δεν θεωρω ωστοσο οτι πασχω απο ανορεξια ,το λεω βεβεαια με καθε επιφυλαξη σφαλματος .
Νeedtollose και ΑΣΗΜΕΝΙΑ ,
θεωρω οτι η διασταση αποψεων μπορει να ειναι πραγματικα προσφορη και επικοδομιτικη,γι αθτο μην εκλαμβανεται επιθετικη τη σταση μου,οπως ακριβως συμβαινει και απο την πλευρα μου.
Αυτο ισως που θα ηθελα να συζητησω ειναι καπιοες αν οχι συμβουλες εμπειριες ολων σας αν θελετε να τα μοιραστειτΕ
(γιατι "το πρεπει να βοηθησεις τον εαυτο σου "μπορει να το πει ο καθενας,θελω να πω δεν ειστε ειδικη,αλλα αν εχετε περασει κατι αντιστοιχω θα ηθελα να ακουσω και μια αλλη αποψη)Εξαλλου φρονω οτι δεν ειμαιστε εδω για να διαγνωσει το προβλημα της αλλης .¨)
δν καταλαβαίνω τι θες να ακούσεις από κάποιον που έχει περάσει κάτι ανάλογο.
γίνε πιο συγκεκριμένη.
πασχεις απο βουλιμια?πες μου πραγματα οπως ποσο συχνα κανεις υπερφαγικα τι τα πυροδοτει τι σκεφτεσαι μετα?
αν κανεις εμετο?τετοια πραγματα.η καταληψη που ειναι να συχενασαι το εαυτο σου και να νιωθεις αποτυχημενη καθε φορα που αθετεις τισ υποσχεσεις τισ προηγουμενης μερες ,μην τις περιγραψεις,τις βιωνω στο πετσι μου¨(
πλέον δν κάνω εμετό αλλά αυτό δν σημαίνει οτι ξεπέρασα την βουλιμία. κάνω υπερφαγικά μια βδομάδα κάθε μήνα. δηλαδή μέσα σε ένα μήνα υπάρχουν 2-3 μέρες που κάνω υπερφαγικά κάθε μέρα αλλά μετά σταματάω.
κατά τάλλα δν έχω καμια διάθεση να γίνω πετσί κ κόκκαλο απλά να επιστρέψω σε έναν φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος γιατί εκεί με οδήγησε η βουλιμία στην παχυσαρκία. και ναι είμαι τυχερή που με οδήγησε εκεί και όχι στο νοσοκομείο ή κάπου αλλού.
συμβουλές θες ή μόνο να μοιραστούμε τον πόνο μας?εγώ πάντως δν σκάω και πολύ να μου πεί κάποιος τι περνάει με την βουλιμία. προτιμώ να μου πει τι να κάνω για να την ξεπεράσω.
ενταξει δεν κανεις και πολλα υπερφαγικα,εγω τωρα κανω μεχρι και 4 τη βδομαδα.παλια εκανα εμετο αλλα τωρα δεν μπορω,τι να πω εχει φραξει ο λαιμος μου.Δεν ξερω αν ειναι για καλο η οχι ,ηταν μια διαξοδος καταστροφικη μεν αλλα διεξοδος.τωρα για συμβουλες τι να σου πω.εγω οταν πηγαινα σε ψυχολογο μπου ελεγε να κραταω ημερολογιο (τι εφγα ,τι ωρα ,πως αισθανθηκα)αρκετα κουραστικο βεβαια αλλα βοηθουσε γενικα.μετα μου ελεγε να εισαγω στη διατροφη μου καποιες τροφες που θεωρουσα απαγορευμενες σιγα σιγα.λειτουργησε αλλα σεν πηγα και για παρα πολυ καιρο .ισως ξαναπαω.Παντως η ψυχολογος μου χε πει οτι για τις δπτ η διαρκεια ειναι περιπου 2 χρονια ,και αυτο ηταν και κατι που με φρεναρε.
εσυ εχεις παει σε ειδικο?
Stephie_22 , πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε τεράστιο αδιέξοδο και αποφάσισα να απευθυνθώ σε ειδικό, έτσι πήγα σε μία ψυχολόγο, αρκετά καλή, μπορώ να πώ ότι με βοήθησε τότε αν και δεν προλάβαμε και πολλά...λόγο οικονομικών προβλημάτων (αλλά και της υψηλής αμοιβής που ζητούσε) δεν ξαναπάτησα. Παρόλα αυτά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο ψυχολόγος / ψυχίατρος / ψυχοθεραπευτής δεν θα σου δώσει την λύση αλλά θα σε βοηθήσει να βρείς το μονοπάτι και να καταλάβεις μόνος σου τι φταίει για αυτήν σου την συμπεριφορά. αν και απίστευτα επώδυνο.....κάποια στιγμή που θα αποκτήσω μια μικρή οικονομική άνεση θα ξεκινήσω ψυχοθεραπία, όχι μόνο γιατί θα κουβαλάω το πρόβλημα της υπερφαγίας αλλά γιατί θέλω να μάθω καλύτερα τον εαυτό μου και τα προβλήματα που έχω και που κάνω πως δεν τα βλέπω. Μέχρι τότε, ελπίζω ότι το να μοιράζομαι μέσα από το φόρουμ τις εμπειρίες μου, να βγαίνω έξω (ακόμα και αν χρειάζεται να με πιέσω) , λίγη γυμναστική, μουσική και ελπίδα ίσως να έχουν παρόμοια αποτελέσματα με την ψυχανάλυση.
Stephie_22 να συμπληρώσω κάτι ακόμα, ταπεινά πιστεύω ότι είσαι πολύ αδύνατη ήδη, το γεγονός ότι δεν το βλέπεις δείχνει ότι το πρόβλημα είναι καθαρά ψυχολογικό. Η ψυχαναγκαστική υπερφαγία , η ανορεξία και γενικώς οι διαταραχές πρόσληψης της τροφής δεν έχουν επίπεδα σοβαρότητας, είτε κάνεις ένα υπερφαγικό το μήνα είτε κάθε μέρα δεν διαφέρει στο σύνολο για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι μία διαταραχή που μεταβάλλεται σήμερα δεν κάνεις αύριο κάνεις ....τον επόμενο μήνα είσαι καλά ....τον μεθεπόμενο κάνεις κάθε μέρα. Άμα δεν βρείς την άκρη μέσα σου είτε πάσχεις από βουλιμία είτε από ανορεξία δεν θα νιώσεις ευτυχία.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σου προξένησε διαταραχή με το φαγητό και ανασφάλεια με το σώμα σου αλλά ότι και να είναι είμαι σίγουρη ότι η απάντηση βρίσκεται μέσα σου.
Για παράδειγμα εγώ νιώθω μια αφόρητη βαρεμάρα, καθόλου έμπνευση καθόλου όρεξη να ζήσω την ζωή.....πίστευα ότι είναι η έλλειψη φίλων αλλά αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι η έλλειψη ελέγχου έχει βαθιά τις ρίζες της στο γεγονός ότι πάντα είχα μεγάλο έλεγχο στο σπίτι από την μητέρα μου.
όλα είναι πολύ μπερδεμένα ακόμα στο κεφάλι μου αλλά αυτό που προσπαθώ να σου δείξω είναι ότι και να κάνεις με το σώμα σου δεν θα είναι αρκετό να διορθώσει τον ψυχικό σου κόσμο....μπορεί να έχει παροδικά αποτελέσματα στην διάθεσή σου αλλά το πρόβλημα θα είναι εκεί μέχρι να το αντιμετωπίσεις.
ελπίζω να μην κούρασα, ελπίζω να βοήθησα.
lost kitten
Εχω παει και εγω σε ψυχολογο ,γιατι λενε οτι ειναι η ενδεδειγμενη μεθοδος για "θεραπεια" απο αυτο.Σταματησα σχετικα νωρις αφενος γιατι ηταν ψυχοφθορο αφετερου ειναι αρκετα δυσβασταχτο οικονομικα ,και την στιγμη που δεν βγαζω τα δικα μου λεφτα για να μπορω να τα διαθεσω οπως θελω ειναι λιγο καπως.Για να πω την αληθεια δεν ξερω κατα ποσο αποδεχομαι την ολη ιδεα της ψυχοθεραπειας (Απο ψυχολογο τουλαχιστον που το εχω δοκιμασει)δεν ξερω πως μπορει καποιος να "επεμβει"στο μυαλο σου μονο με τα λογια(εννοω οχι με χρηση φαρμακων).Γενικα δεν απορριπτω τιποτα στην ζωη μου οποτε μπορει οπως επελεξα να παω την πρωτη φορα να το ξανακανω.
Τωρα για σενα,σε καταλαβαινω πολλες φορες ξεκιναμε απο κατι αλλο ψαχνοντας μεσα μας και καταληγουμε καπου αλλου,οπως μου ειπες για την μητερα σου.Μπορει να μην ειναι αυτο,μπορει ομως και να ναι,οποτε ειναι κατι με το οποιο μπορεις να το εχεις σαν βαση και να το ξεκινησεις.Συζητα το με τον ιδια τη μητερα σου.Και αν δεν ειναι δεχτικη,γιατι πολλες φορες οι ανθρωποι δεν εχουν διαθεση οχι να μιλησουν ποσο μαλλον να ακουσουν επικεντρωσου στον εαυτο σου.Δλδ πχ αν πεις ενταξει η μητερα μου αυτη ειναι δεν προκειται να αλλαξει (καλως η κακως)παρτο στα δεδομενο και διαμορφωσε τη ζωη σου.Θελω να πω αναλογισου το ποσο θες να επηρεαζει τη ζωη σου ο ελεγχος της μητερας σου .πολυ ?λιγο?Γιατι πολλες φορες κατανταμε να ζουμε τις ζωες των γονιων μας ,και αυτο ειναι λαθος δικο μας και οχι εκεινων γιατι και αυτοι μπορει να λειτουργουν συναισθηματικα .Σαν γονεις μπορει να κανουμε και μεις τα ιδια και χειροτερα.Και εγω εχω κατσει και το εχω σκεφτει και μου ειχε πει καποιος μαι κουβεντα που τωρα αρχιζω να την καταννοω"ζησε σαν αυτονομη προσωπικοτητα,μην ζεις τη ζωη σου σαν κορη του Ταδε η αδελφη του Ταδε"χωρις βεβαια να απορριπτεις την οικογενεια σου,αλλα να μην αποτελει αυτη τον κεντρικο πυλωνα των επιλογων σου και των πραξεων σου
Σορι για την πολυλογια με επιασε οιστρος¨)
Stephie_22:kiss: έχεις πολύ δίκιο, και πολύ ωραία συμβουλή όποιος στην έδωσε (ζησε σαν αυτονομη προσωπικοτητα,μην ζεις τη ζωη σου σαν κορη του Ταδε η αδελφη του Ταδε"χωρις βεβαια να απορριπτεις την οικογενεια σου,αλλα να μην αποτελει αυτη τον κεντρικο πυλωνα των επιλογων σου και των πραξεων σου). στο μόνο που θα διαφονίσω είναι στο θέμα του ψυχολόγου (επιδή συνήθως άθελά μας βρισκόμαστε σε κατάσταση άρνησης) αλλά οι άνθρωποι διαφέρουν και δεν υπάρχει ένας τρόπος να νικήσεις τους φόβους και τις αρρώστιες τις ψυχής.
αχ σήμερα άρχισα πάλι δίαιτα, ελπίζω να την κρατήσω αυτή την φορά. έχει αρκετές θερμίδες και πολλά γεύματα αλλά ελπίζω ότι έτσι θα αποφύγω τα υπερφαγικά. άλλες φορές νιώθω πιο αποφασισμένη, πιο δυνατή, πιο μετανιωμένη αλλά σήμερα είναι μια κατάσταση παραίτησης. σκέφτηκα το πρωί: θα κάνω μηχανικά αυτό που πρέπει να κάνω και ίσως μπώ σε έναν ρυθμό και γίνει συνήθεια. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι θα αρχίσει αργά ή γρήγορα ο κύκλος <<θα χάσω λίγο βάρος, θα νιώθω ότι έχω τον έλεγχο και μετά θα πέσω σε συνεχόμενες μέρες υπερφαγίας και θα λέω κάθε φορά αύριο δεν θα φάω καθόλου, μεθαύριο θα κάνω δίαιτα, από αύριο θα τα καταφέρω και ο κύκλος θα επαναλαμβάνεται>>
Πραγματικά κουράστηκα, πίστεψέ με Stephie_22 αν υπήρχαν φάρμακα για να διορθώσεις τον ψυχικό σου κόσμο θα τα είχα πάρει. δεν υπάρχουν, και το εννοώ, θα τα είχα πάρει και πολύ πιθανόν να σας τα πρότεινα και εδώ για να θεραπευτούμε όλοι και να είμαστε ένα ευτυχισμένο forum:lol: τα φάρμακα που δίνουν οι γιατροί είτε μιλάμε για καθαρό αντικαταθλιπτικά ή κάποιο άλλο παραπλήσιο είδος επίδρασης στον εγκέφαλο δεν θα διώξει την υπερφαγία και την βουλιμία, ούτε καν την ανορεξία......θα σε κάνει πιο χαρούμενο, χαλαρό, χωρίς τόσες τύψεις μεν αλλά το πρόβλημα θα είναι εκεί μέχρι που θα πρέπει να κόψεις τα χάπια και να αντιμετωπίσεις χειρότερες τύψεις και ψυχολογικά (αφού θα λές ούτε τα χάπια δεν μου κάνουν κάτι για το πρόβλημά μου), τα φάρμακα που μειώνουν την όρεξη έχουν όντως επίδραση στην όρεξη (όχι στην συναισθηματική κατανάλωση τροφής !!!! στην όρεξη) αλλά και αυτή επίσης είναι παροδική (10-15 μέρες περίπου ανάλογα τον οργανισμό) γιατί ο οργανισμός αποκτά ανοχή στο φάρμακο.
Άντε να σύρω τώρα την κορμάρα μου να γυμναστεί λίγο γιατί χθές ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα:D