Printable View
Γεια σας κ παλι μετα απο καιρο..το προβλημα που με κανει δυσλειτουργικη ειναι οι σχεσεις μου με τους ανθρωπους.Δε μπορω να καταλαβω τι κανω λαθος..Καταλαβαινω πως φοβαμαι για καποιο λογο να δεθω,οτι κινδυνευω απο απορριψη κ κακη κριτικη.Νιωθω πως ειναι το χειροτερο μου να με κρινουν η να με κατηγορουν,δεν το αντεχω με αποτελεσμα να απομονωνομαι.Οταν τελικα παιρνω παλι θαρρος να πολεμησω τις φοβιες μου κ να βγω παραεξω αυτες επιβεβαιωνονται οποτε κ μπαινω στον ιδιο κυκλο...
Έχεις δηλαδή την αίσθηση οτι με το που θα βγεις έξω απο τη φωλιά σου, που σε προστατεύει, οι άνθρωποι γύρω σου θα σε υποδεχτούν με κριτική ματιά και θα σε απορρίψουν. Φοβάσαι πάρα πολύ την κριτική. Κι απο ό, τι καταλαβαίνω τη συναντάς και συχνά γύρω σου κι αυτό σε κάνει να κλείνεσαι ακόμα πιο πολύ.
Κι όμως κάπου γράφεις οτι θέλεις να καταλάβεις το λάθος σου σ\' όλα αυτά. Δηλαδή αυτό που \"φταίει\" δεν είναι η κριτική των άλλων προς εσένα αλλά κάτι σε σένα? Αυτό εννοείς?
Ναι,νομιζω οτι κατι φταιει σε μενα.Ο φοβος μου?αυτο που ειμαι?ο τροπος μου?οτι εχω καποιο ψυχολογικο προβλημα κ αυτο με καταδικαζει?οτι ειμαι απροσαρμοστη?οτι νιωθω εναν αδικαιολογητο κινδυνο?..
Εχω μαθει να δεχομαι να μη με υπολογιζουν οι αλλοι,να νιωθω μειονεκτικα κ οτι κ αν κανω δεν ειναι αρκετο,οτι ειμαι ελλατωματικη,με αποτελεσμα να το εκπεμπω κ να μου φερονται αναλογως.Ετσι κλεινομαι για να μην το νιωθω.Το κακο ειναι πως μπερδευομαι στο πως \'ξεμαθαινεται\' αυτο.Το μονο που ανακαλυψα ειναι κανοντας διαφορα πραγματα για τον εαυτο μου,εστω κ μικρα..
Σιγουρα Φοιβη η agh φταιει για τους σωστους ή λαθος λογους που πιστευει.
Δεν μπορεις να αλλαξεις την κοινωνια,μονο τον εαυτο σου και να προσπαθησεις να προσαρμοστεις καλυτερα,οποτε πιστευω καλα κανει και σκεφτεται το προβλημα ως \"εσωτερικο\" η agh.
Τωρα τι ακριβως δεν κανεις καλα agh δεν μπορω να ξερω,και δεν μπορουμε ισως να ξερουμε αν αυτα που πιστευεις οτι ειναι \"λαθος\" εσυ ειναι τα αντικειμενικα \"λαθος\" αν γινομαι κατανοητος.
Ισως να ειναι αδικαιολογητος ο φοβος σου οπως και οι περισσοτεροι φοβοι...και το πιο πιθανο ειναι αυτο.
Προσπαθησε να ανοιχτεις σε ατομα που εμπιστευεσαι,πιστευω οτι αν δωσεις συναισθηματα θα εχεις ανταποκριση συναισθηματα καλα οπως γινεται σε αυτο το φορουμ.
Τυχη χρειαζεται να πεσεις στα σωστα ατομα,οπως χρειαζεται πολλες φορες και τολμη.
Α και το τετριμμενο μην ξεχασουμε,μηπως θα βοηθουσε και καποια επισκεψη σε καποιον ειδικο ωστε να μπορεσεις να σταθεις κατα καποιο τροπο στα ποδια σου?
Πιστευω δοκιμασε παντως πρωτα τις φιλικες σου παρεες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια σχέση είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης. Δηλαδή χρειάζονται δυο για να γίνει και συμβάλουν και οι δυο σε αυτήν ή τη δυσκολεύουν και οι δυο. Σαφώς, έχεις ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτό που συμβαίνει στις σχέσεις σου και καλό θα ήταν για σένα να ψάξεις και να βρεις τι είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν ξεκινάς να κάνεις μια σχέση και να δεθείς με έναν άνθρωπο. Αλλά νιώθω οτι κατηγορείς πάρα πολύ τον εαυτό σου, και μόνο αυτόν, για την πορεία των σχέσεών σου ως τώρα.
Αυτό που είσαι έχει κάποια χαρακτηριστικά που ίσως δυσκολευουν τη δημιουργία στενών σχέσεων. Τίποτα όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι γραμένο στην πέτρα. Δεν πιστεύω δηλαδή οτι είσαι καταδικασμένη να μείνεις μόνη. Ίσα ίσα που ήδη έχεις κάνει ένα βήμα προς τους άλλους, εμάς.
Τι να πω..παιζει πολυ το ψυχολογικο.οποτε μαλλον καποιος ειδικος ισως βοηθουσε.Εχω μαθει απο πολυ μικρη ενα παραμυθι κ ειναι σα να γραφτηκε πανω μου κ δε σβηνει.Οτι δεν αξιζω αλλα ποναει πιο πολυ οντως το πολυ συναισθημα κ η διαθεση να το δωσω αλλα κ να παρω αλλα ειναι σε εκεινο το σημειο σα να ειναι χαλασμενη η \'μηχανη\'.Εχει τυχει πολλες φορες να ακουω καλα λογια κ ειναι σαν να μην τα αντεχουν τα αφτια μου κ να τρεχω με κατοσταρι μακρια τους.αντιφαση..!!Σας ευχαριστω παντως.
Καταρχάς πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Προσπάθησες ποτέ να ανακαλύψεις τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου? Είμαι σίγουρος οτι είναι πολλά.Quote:
Originally posted by agh
Εχω μαθει να δεχομαι να μη με υπολογιζουν οι αλλοι,να νιωθω μειονεκτικα κ οτι κ αν κανω δεν ειναι αρκετο,οτι ειμαι ελλατωματικη,με αποτελεσμα να το εκπεμπω κ να μου φερονται αναλογως.Ετσι κλεινομαι για να μην το νιωθω.Το κακο ειναι πως μπερδευομαι στο πως \'ξεμαθαινεται\' αυτο.Το μονο που ανακαλυψα ειναι κανοντας διαφορα πραγματα για τον εαυτο μου,εστω κ μικρα..
Αγη πολυς κοσμος ειναι ετσι...πολυς κοσμος φοβαται τους ανθρωπους,ναι και εγω τους φοβαμαι και προσπαθω να το καταπολεμησω.
Πισω απο την οθονη του υπολογιστη δεν τους φοβαμαι τοσο αλλα και εκει παλι φοβαμαι μην μου πουν πολλες φορες τιποτα στραβο.
Ο ανθρωπος το μονο ζωο που φοβαται ειναι ο συνανθρωπος γιατι συνηθως με αυτον ερχεται σε επαφη καθε μερα.
Αλλοι λιγοτερο αλλοι περισσοτερο.
Απο εμας εξαρταται παντα.
Ναι τα λεω να τα ακουω και εγω.
Αυτό το παραμύθι που έμαθες απο μικρή φαίνεται οτι βραχυκύκλωσε τη \"μηχανή\" σου.
Έχεις πειστεί οτι δεν αξίζεις μια καλή σχέση, καλά λόγια, κι έτσι όταν αυτό το συναντάς φεύγεις τρέχοντας γιατί δεν σου αξίζει. Το μόνο που νιώθεις οτι σου αξίζει είναι να σου φέρονται οι άλλοι σαν να μην σε υπολογίζουν, να νιώθεις μειονεκτικά, αν κατάλαβα καλά. Κι έπειτα όμως πάλι δεν θέλεις να το νιώθεις αυτό κι έτσι κλείνεσαι στον εαυτό σου. Κι ο κύκλος ξαναρχίζει.
Εύχομαι να βρεις την άκρη σου, με όποιο τρόπο νομίζεις εσύ καλύτερο και πιο βοηθητικό για σένα.
Κι ο, τι θες, εδώ είμαστε!;)
Κατι πιο χειροπιαστο που πιστευω οτι ισως φταιει στην επικοινωνια μου με τους αλλους ειναι οτι αν αφησω ελευθερο τον εαυτο μου δεν ειμαι ευγενικη,ειμαι πολυ ειλικρινης με αποτελεσμα αυτο που λεω να βγαινει ατοφιο κ ανεπεξεργαστο απο μεσα μου,δεν εννοω τιποτα περισσοτερο απο αυτο που λεω αλλα αυτο μπορει να παραξηγηθει,δειχνω τα συναισθηματα μου κ καποιες φορες ειναι πιο εντονα απ το κανονικο,οταν δε μου αρεσει κατι δε μπορω να λειτουργησω σαν να απαιτω εδω κ τωρα να \'φυγω\',σα να ζω πιο πολυ με το ενστικτο κ αυτο με κανει να νιωθω διαφορετικη κ ακοινωνητη.Ετσι πιεζω τον εαυτο μου να μην ειμαι ο εαυτος μου να ειμαι πιο \'ιδια\' κ γινεται μπαχαλο..Τελος παντων κ εγω η ιδια καταλαβαινω τις αντιφασεις κ τις \'τρελες\' που γραφω αλλα αφηνομαι κ προσπαθω να με καταλαβω.
Παιδια σας ευχαριστω ολους παρα πολυ.ολοι με βοηθατε με τον τροπο σας.Τελος παντων κατι γινεται με το σαιτ σημερα κ με πεταει συνεχεια εξω απο το φορουμ.ειχα γραψει κ ποιο πριν αλλα δεν σταλθηκε.Πως πιστευετε οτι μπορει ν αλλαξει η μαθηση του οτι δεν αξιζω απο πολυ μικρη ηλικια.πιστευετε οτι μπορει να αλλαξει?
Ενα ενδιαφερον αρθρο
http://www.e-psychology.gr/content/view/257/67/
Σιγουρα μπορει να αλλαξει το πως τωρα ειναι αλλο ζητημα που δεν ξερω την απαντηση.
Το μονο λαθος σου ειναι που πιστευεις οτι οι αλλοι ειναι σωστοι και εσυ λαθος.Απλα οι αλλοι εχουν θρασος και πιστευουν πως οτι κοτσανα πουν ειναι και σωστη,και οι περισοτεροι και την βλακεια να το υποστηριζουν κιολας.Αν βρεις την δυναμη να κοιταξεις τον αλλον μεσα στα ματια και να του πεις \"εισαι λαθος μεχρι εκει που δεν φανταζεσαι\" να δεις για ποτε μαζευονται ολοι και ψαχνονται να δουν τι δεν ειπαν σωστα.Ο κοσμος γενικα μιλαει και κουτσομπολευει,αυτο δεν το γλυτωνεις με τιποτα.Οποτε αποφευγε αυτους που το στομα τους ειναι μεγαλυτερο μερικες εκατονταδες φορες απο το μυαλο τους.Εχει και ατομα συγκαταβατικα με αυτογνωσια,προσπαθησε να κανεις παρεα με τετοια ατομα.Και δουλεψε λιγο και με την αυτοπεποιθηση σου βρε κοπελα μ.Θυμαμαι στο στρατο κατι αλβανοι που δεν ξεραν που παν τα 2 (τα τεσσερα,ηταν πολλα για αυτους) αν τους ακουγες νομιζες πως ειχαν κατασκευασει πυρινικο σταθμο και δουλευαν τωρα σε σχεδιο της νασα πανω σε ταξιδι στο χρονο.Ειχαν θρασος γιατι ξερουν πως περναει γενικα.Βρες και εσυ λιγο η ζορισε τον εαυτο σου να το βρει καπου στο εσωτερικο σου.Πιεσε τον εαυτο σου και αν πιστευεις κατι πως ειναι σωστο να το εκφρασεις.Ακομα και λαθος να ειναι τι εγινε?Θα ριξεις ενα ομορφο χαμογελο και με τσαχπινια θα πεις \"το ξερα αλλα ηθελα να σας δοκιμασω\" χεχεχε
και κατι ακομα,ξεκινα να κρινεις και εσυ τους αλλους,να σκεφτεσαι συνεχεια αν αυτο που λεν ειναι σωστο η οχι και να μην \"συμφωνεις\" σε οτιδηποτε λενε χωρις να το φιλτραρεις πρωτα στο μυαλο σου.Βαθμολογησε τους αναλογα με την αξιοπιστια τους και δωσε βαρυτητα μονο σε αυτους που τους εχεις \"ψηλα\" στο μυαλο σου.Ετσι αποφευγεις να σκεφτεσαι τις κριτικες των ανθρωπων που εχεις σε χαμηλη υποληψη και οι οποιες συνηθως ειναι ευμεταβλητες αναλογα με το που φυσαει ο ανεμος.Καλη επιτυχια,θελει λιγο δουλεια και λιγο πιεση απο μερους σου στον εαυτο σου.Αν εχεις και καποιον να σε υποστηριξει λιγο σε αυτο το θεμα και να ειναι παρον σε καποια συμβαντα στη ζωη σου να σου λεει ποτε να σηκωνεις το αναστημα σου...
Quote:
Originally posted by agh
Εχω μαθει απο πολυ μικρη ενα παραμυθι κ ειναι σα να γραφτηκε πανω μου κ δε σβηνει.
Οτι δεν αξιζω
Ειλικρινα αυτο το στορυ δεν το καταλαβα ποτε.
Γιατι πρεπει να \"αξιζουμε\" σωνει και καλα?
Γιατι πρεπει να προσπαθουμε να ειμαστε πρωτοι (η αντε κοντα στους πρωτους καλυτερους)???
Τι θα γινει αμα δεν αξιζουμε τιποτα ??
Τι θα γινει αμα ειμαστε οι τελευταιοι απο τους τελευταιους στα παντα???
Απλα αναρωτιεμαι που επιδραει στην ψυχολογια το ολο ζητημα, οχι κατι αλλο.
Επι του προσωπικου:
Δεν εχω ασχοληθει ποτε μου αν αξιζω κατι και για να μην μπαινω σε διλληματα προτιμουσα να λεω παντα οτι δεν αξιζω μια και ημουν μια χαρα με τον εαυτο μου, μιας και διαλεγα την χειροτερη εκδοχη.
-----
Επισης θυμαμαι στο στρατο οταν ημουν φανταρος,
μας ειχαν βαλει σε ενα γηπεδο να κανουμε παρελαση με οπλο και καναμε αδιακοπη παρελαση μεσα στον ηλιο.
Ολοι συνεχιζαν για χιλιομετρα να προσπαθουν και να μην τα παρατησουν θελωντας να δειξουν οτι αντεχουν....
Τεσπα, κανω ενα γυρο του γηπεδου και λεω τι λεει ο ανθρωπας?? σιγα μην κατσω να του αποδειξω οτιδηποτε.
Στο καπακι καθομαι στην ακρη και πιανω το οπλο και το περναω στους ωμους σαν γκλιτσα και εκοβα τον δεκανεα που ερχοταν κατα πανω μου μαινομενος να μου λεει οτι δεν αξιζω και κατι τετοιες αηδιες.
Οποτε του λεω, κανε μας την χαρη παλικαρι μου να βρεις αλλους να κανουν γυρους για να κανεις το κεφι σου.
Και τοτε ημουν απορημενος με το κομπλεξ των υπολοιπων που πασχιζαν μεσα στον ηλιο, να αποδειξουν τι αραγε???
Τι να πω.... μερικα πραγματα απλα δεν τα καταλαβαινω.
Kηπ ωραιο το αρθρο μπροστα στα ματια μου κ δεν το πηρα χαμπαρι..
Εμπνευστη εχεις δικιο..οταν εκανα ψυχοθεραπεια κ τεθηκε ζητημα στις αρχες να φυγω η ψυχολογος μου,μου ειπε οτι δε θα πρεπε με κανεναν τροπο.Οταν τη ρωτησα οτι δλδ δε θα μπορουσα να τα καταφερω μονη μου με τιποτα?μου απαντησε μονο αν το πιστεψω,με τρπο οτι ειμαι πολυ μακρια.συνεχιζει βεβαια κ μου λειπει η πιστη σε μενα,τοτε βεβαια υπεφερα..
Κρινο τι να σου πω!αυτο ειναι το λογικο να μη μας απασχολει αν αξιζουμε η οχι,αν ειμαστε καλοι η οχι απλα να ζουμε.ελευθεροι απο αυτες τις ψυχοφθορες σκεψεις.Μπραβο σου που εισαι σ αυτο το επιπεδο αλλα δυστυχως εγω μπηκα απο πολυ παλια σ αυτο το τρυπακι κ η αληθεια ειναι οτι δε μ αρεσει καθολου.Κ δεν ειμαι διαρκως σ αυτο αλλα αναγκαζομαι οταν σκονταφτω κ ξανασκονταφτω επειδη πανω απ ολα ισως με βλεπω ανικανη μερικες φορες να βοηθησω τον εαυτο μου.
Παίζει τόσο σημαντικό ρόλο η γνώμη αυτών των ανθρώπων για σένα?
Μου χει συμβεί άπειρες φορές μα βρίσκομαι με άτομα που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, ξεχυλίζουν ψεύτικη αυτοπεποίθηση, η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα φανούν ανώτεροι, γι αυτό κρίνουν και επικρίνουν. Ναι, με τέτοιους ανθρώπους αισθάνεσαι άβολα, αμήχανα. Τί κάνεις? απλά τους αποφέυγεις.
Αν σε κάποια φάση της ζωής σου νιώθεις ανασφάλεια γιατί να μην κάνεις παρέα με άτομα που νιώθουν κι αυτά ανασφαλείς? Τόσο κακό είναι? Ξέρεις πόση δύναμη και κουράγιο και γέλιο βγαίνει αν ενώσεις τις ανασφάλειές σου με κάποιον άλλον? Ακόμη και σε παρέα \"ξερόλων\", νιώθεις καλά. Όλα φαίνονται πιο απλά και πιο αστεία.
Στο φινάλε, όλοι δεν προτιμάμε την παρέα ανθρώπων που ταιριάζουμε, που μας δένει κάτι?
Μήπως πρέπει ν\' αλλάξεις τον κύκλο γνωριμιών σου ?
οι άνθρωποι που σε κριτικάρουν και σε κατηγορούν, πολύ απλά πρέπει να τους απομακρύνεις από τον κοινωνικό σου περίγυρο
αν όοολοι σε κριτικάρουν, μήπως κάνεις κάτι λάθος και πράγματι έχουν δίκιο?
Ελενα κ diver απλα μεγαλωσα σε ενα περιβαλλον κακοποιησης κ εμαθα να παιζω το ρολο του θυματος.Στη συνεχεια ξεκοψα σχεδον απο ολους θελοντας να το αλλαξω.Αυτο που ειμαι τωρα εχει παλι ενα ποσοστο που με κανει οταν βρισκομαι με τους αλλους θυμα,πληγωνομαι κ τελικα απομωνονομαι κ φοβαμαι γιατι δε θελω να γυρισω πισω..σε πολυ ασχημες καταστασεις που περασα.Δλδ φως φαναρι το προβλημα μου ειναι ψυχολογικο.
Σήμερα ακούγεσαι περισσότερο κατασταλαγμένη agh. Είσαι σίγουρη οτι αυτό που σου συμβαίνει στις σχέσεις σου τώρα έχει τις ρίζες του στην κακοποίηση που εισέπραξες όταν ήσουν μικρή και στο ρόλο του θύματος που τόσο καλά έχεις μάθει να παίζεις στις σχέσεις σου.
Χαίρομαι πολύ που ακούω τη φωνή σου τόσο δυνατή και σταθερή.
Μαλλον επειδη το συζητησα Φοιβη ,ενιωσα κοντα μου ανθρωπους με ενδιαφερον κ καλη προθεση κ ετσι πηρα δυναμη να κοιταξω μεσα μου κ να μου δωσω αξια.Σας ευχαριστω ολους.
Να \'σαι καλά, κοπέλα μου.:)
Ειλικρινα αυτο το στορυ δεν το καταλαβα ποτε.
Γιατι πρεπει να \"αξιζουμε\" σωνει και καλα?
Γιατι πρεπει να προσπαθουμε να ειμαστε πρωτοι (η αντε κοντα στους πρωτους καλυτερους)???
Τι θα γινει αμα δεν αξιζουμε τιποτα ??
Τι θα γινει αμα ειμαστε οι τελευταιοι απο τους τελευταιους στα παντα???
Απλα αναρωτιεμαι που επιδραει στην ψυχολογια το ολο ζητημα, οχι κατι αλλο.
Επι του προσωπικου:
Δεν εχω ασχοληθει ποτε μου αν αξιζω κατι και για να μην μπαινω σε διλληματα προτιμουσα να λεω παντα οτι δεν αξιζω μια και ημουν μια χαρα με τον εαυτο μου, μιας και διαλεγα την χειροτερη εκδοχη.
-----
Επισης θυμαμαι στο στρατο οταν ημουν φανταρος,
μας ειχαν βαλει σε ενα γηπεδο να κανουμε παρελαση με οπλο και καναμε αδιακοπη παρελαση μεσα στον ηλιο.
Ολοι συνεχιζαν για χιλιομετρα να προσπαθουν και να μην τα παρατησουν θελωντας να δειξουν οτι αντεχουν....
Τεσπα, κανω ενα γυρο του γηπεδου και λεω τι λεει ο ανθρωπας?? σιγα μην κατσω να του αποδειξω οτιδηποτε.
Στο καπακι καθομαι στην ακρη και πιανω το οπλο και το περναω στους ωμους σαν γκλιτσα και εκοβα τον δεκανεα που ερχοταν κατα πανω μου μαινομενος να μου λεει οτι δεν αξιζω και κατι τετοιες αηδιες.
Οποτε του λεω, κανε μας την χαρη παλικαρι μου να βρεις αλλους να κανουν γυρους για να κανεις το κεφι σου.
Και τοτε ημουν απορημενος με το κομπλεξ των υπολοιπων που πασχιζαν μεσα στον ηλιο, να αποδειξουν τι αραγε???
Τι να πω.... μερικα πραγματα απλα δεν τα καταλαβαινω.
To προηγούμενο μήνυμα ήταν του krino !δεν ξέρω να κάνω το σχετικό κόλπο με την παράθεση....
Θέλω να σε ρωτήσω krino :δεν αισθάνεσαι άσχημα συναισθήματα όταν σκέφτεσαι ότι δεν αξίζεις δεν μετράς ότι είσαι ο τελευταίος όλον και ότι κρίνεσαι και σε περιγελούν όλοι ?(σε μερικές φάσεις?...)και πως το κάνεις αυτό?τη άποψη έχεις εσύ για τον εαυτό σου?
νανα αν και θα επρεπε να κανεις ενα καινουριο τοπικ προσωπικο για σενα,σου απαντω πως θα το αντιμετωπισεις με τρέλα.Θα παιρνεις μια βαθια αναπνοη,θα ανοιγεις την πορτα με αποφασιστηκοτητα χωρις να σκεφτεσαι αν συναντησεις καποιον,αν συναντησεις καποιον θα λες μια καλημερα ( αν θελεις ψυχρη ,αν θελεις φιλικη,οπως σου βγαινει),και θα προχωρας σαν να μη σε νοιαζει τιποτα.Και οσο θα το κανεις αυτο θα λες μεσα σου,δεν με νοιαζει τι θα λετε,σας εχω γραμμενους.
Δοκιμασε το μερικες φορες,καποια στιγμη καντο και επιτηδες ενω θα ξερεις πως ειναι και κοσμος εξω για να εξοικιωνεσαι.Σιγα σιγα θα το συνηθισεις,ειναι οπως οταν πας για πρωτη φορα στη δουλεια που ολα σου φαινονται βουνο,και μετα απο 4 μηνες τα κανεις ολα περιφημα και προλαβαινεις να πιεις και καφε.Αποφασιστηκοτητα θελει.Δοκιμασε το και μας ξαναλες ...