Ημερολογιο συναισθηματων

Οσοι εμπλεκουμε το συναισθημα με το φαγητο τι ειναι αυτο που μας κανει να τρωμε καθημερινα?

Σκεφτηκα να ξεκινησω ενα ημερολογιο να γραφω ποτε τρωω απο πεινα και ποτε απο καποιο συναισθημα,ελπιζω ετσι να μπορεσω σιγα σιγα να επεγκλωβιστω απο αυτο τον φαυλο κυκλο γιατι βλεπω οτι ενω μπορω και συντηρω το φυσιολογικο μου βαρος με λιγα κιλα πανω κατω,ειναι μια προκληση να παω ενα βημα παραπανω,να μην εξαρταμαι απο το φαγητο.

Θελω και παρεα εννοειται,οσοι νομιζετε οτι θα σας βοηθησει να γραφετε εδω :yes:

ξεκιναω σημερα

πρωι ¨...πολυ καλο πρωινο απο ΠΕΙΝΑ

12 .... καλο δεκατιανο αλλα απο ΣΤΡΕΣ

5....πολυ καλα απο ΠΕΙΝΑ

8...με κερασανε παγωτο και καστανα και τα εφαγα ΑΠΟ ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ ενω πεινουσα και θα επρεπε να αντισταθω και να φαω το βραδυνο μου

forty, πολύ ενδιαφέρον τόπικ!

πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινά -> από πείνα
βραδυνό -> κυρίως από συναίσθημα
έφαγα 3 μελομακάρονα (και ρόδι και λίγο γιαούρτι, αλλα αυτά είναι κομπλέ)... θα μπορούσα να φάω 1 μελομακάρονο απλά για δοκιμή, και μιας και δεν μου άρεσε τόσο, έπρεπε να μείνω στο 1.
Όμως ήταν τα πρώτα σπιτικά μελομακάρονα και είχα χαρεί πολύ γι' αυτό. Σκεφτόμουν ότι έτσι ζεστά που ήταν, ήταν στην πιο νόστιμη φάση τους και ότι αν τα έτρωγα το πρωί "κρύα" θα έχανα κάποια από τη "νοστιμιά τους". Δεν ξέρω τί συναίσθημα είχα και έφαγα 3. Πάντως πάλι καλά που έμεινα στα 3 και μπράβο μου (τι μετριόφρων που είμαι Θεέ μου! :smilegrin: ) γιατί υπό άλλες συνθήκες (μη προσεγμένης διατροφής) θα έτρωγα πολλά περισσότερα.

Προσωπικά πολύ πολύ σπάνια τρώω από πείνα(ανέκαθεν αυτό), χωρίς αυτό να σημαίνει πως τρώω για συναισθηματικούς λόγους πάντοτε(και αυτό συμβαίνει αρκετά αραιά πλέον). Έχω ένα πρόγραμμα και το τηρώ προσαρμόζοντας ανάλογα με τις καθημερινές συνθήκες ανεξαρτήτως πείνας και καταστάσεων.

Δεν είναι άσπρο - μαύρο.

sweet ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που κανω κατι τετοιο,δεν ηθελα να το κανω μεχρι να μπορω να μαθω να τρωω σωστα γιατι οταν κανω πολλες αλλαγες μαζεμενες στο τελος τα παραταω ενω ενα ενα τα καταφερνω παντα,ελπιζω και αυτο να με βοηθησει,θελω να ερθουν μερες που να τρωω απο το πρωι μεχρι το βραδυ μονο οταν πρεπει

Ματζουρανα ακομα και τα πιο μικρα βηματα που κανουμε προς στο στοχο μας εχουν τεραστια σημασια,χτιζουν την αυτοπεποιθηση μας οτι θα τα καταφερουμε γιαυτο μπραβο σου!!ναι ηταν κατορθωμα που εμεινες στα λιγα!

filipparas απο πεινα εννοω και τις περιπτωσεις που ξερουμε οτι πρεπει να φαμε και τρωμε συνηδειτα και οχι απο συναισθημα,ασχετα αν γουργουριζει το στομαχι μας η πειναμε φοβερα,και εμενα η πεινα μου δεν ειναι παντα ιδια αλλα οταν μπορω και ελεγχο τι θα φαω,ακολουθω το προγραμμα μου και δεν παω σε επιλογες φαγητου που θα με καλμαρει,τοτε λεω οτι τρωω απο πεινα

Quote:

---

Originally posted by sweetOctober
Βασικα ειναι ο Φιλιππας κι οχι ο Τασος :P

---

:thumbup: καλα λες τα μπερδεψα :smilegrin: το διορθωσα ομως να μην μπερδεψω και τον Τασο και αναρρωτιεται σε τι του απανταω :smilegrin:

Quote:

---

Originally posted by sweetOctober

Μου αρεσει που ξερω ποτε πειναω, εχω αρχισει και ακουω το σωμα μου. Το προβλημα με μενα δεν ειναι πια εκει, κι ελπιζω με τον καιρο να μην ειναι πουθενα!

Forty δε νομιζω οτι βαζεις πολλους στοχους μαζι, εχεις μια κατασταλαγμενη προσεγ,ενη διατροφη (νομιζω ειχες πει εισαι σε συντηρηση με μικρες αποκλισεις), ακολουθεις συγκεκριμενο σχημα διατροφης (south beach) αρα δε νομιζω οτι σου λειπει κατι αλλο εκτος απο αυτο που παλευεις τωρα. Οποτε μια χαρα εφικτο ειναι και δε βρισκω το λογο να αγχωνεσαι τοσο.

---

Μωρε και εγω ξερω ποτε πειναω,δεν ξερω γιατι οταν δεν πειναω και στρεσαρομαι παω στο ψυγειο και τσιμπολογαω ενω συγχρονως εχω το μυαλο μου μονο σ'αυτο που με εκανε να στρεσαριστω,ειτε για καλο ειναι ειτε για κακο.Ευτυχως που μονο τσιμπολογαω και δεν τρωω ανεξελεκτα γιατι θα μπορουσα πολυ ευκολα να το κανω αφου εκεινη τη στιγμη το μυαλο ειναι αλλου.Αυτο πρεπει να κοψω ασχετα που ειμαι σε συντηρηση,πρεπει να αλλαξω συμπεριφορα και οχι δεν αγχωνομαι,πιο πολυ σαν ενα στοχο που θελω να κατακτησω το βλεπω

OK, αντιληπτόν! Όπως το έθεσες το καταλαβαίνω forty.

Εγω λειτουργώ εντελώς διαφορετικά απ'όσα διαβάζω. Όταν έχω πιεστεί ΤΟΣΟ πολύ(πια, παλιότερα για ψύλλου πήδημα) που θα καταφύγω στο φαγητό δεν είμαι ικανός ούτε να σκεφτώ τπτ άλλο ούτε να σταματήσω και ούτε νιώθω τύψεις... απλά τρώω συνεχόμενα για ώρες. Οτι απλά καταβροχθίζω ο,τι υπάρχει και δε καταφεύγω και σε delivery ή έξοδο για ο,τι υπάρχει αν είναι πολύ αργά... ας πούμε πως είναι μια νίκη. Αν και πιθανότατα υποσυνείδητα το ξέρω πως έρχεται και το σπίτι είναι πάντα εξοπλισμένο.

Μικρά ξεσπάσματα δε κάνω, μπορεί να είναι θέμα χαρακτήρα μιας και έτσι λειτουργώ και σε θυμούς, καυγάδες, πολλές εκφάνσεις της ζωής μου. Νομίζω βελτιώνομαι πάντως σταδιακά, ίσως όχι στο τρόπο που μου βγαίνει αλλά σιγουρα στη συχνότητα.

filipparas εχουμε διαφορετικη διαταραχη,εγω δεν τρωω ανεξελεκτα αλλα τσιμπολογαω πιστευω ομως οτι αν ξεκινησουμε τη βελτιωση σταδιακα οπως λες,εχουμε κανει τη μιση δουλεια γιατι αρχιζουμε να αποδεχομαστε το προβλημα και το ψαχνουμε.

Αυτο το διημερο δεν εφαγα ουτε μια φορα "συναισθηματικα" μονο απο πεινα και με πολυ ελεγχο,σκεφτομαι ομως οτι ηταν ενα πολυ ησυχο διημερο χωρις αιτιες,αντε να δουμε σημερα τριτη μερα,ελπιζω να συνεχισω ετσι

μπραβο σου! Αυτο ειναι καλο, το να μην εχεις αιτιες.....

Σέυχαριστω :spin: ΝΑι ειναι πολυ καλο να μην εχουμε αιτιες ελπιζω να ερθει η μερα που ακομα και αν εχω να τα καταφερω να τις αντιμετωπιζω ξεχωρα απο το φαγητο.Σημερα τριτη μερα που τρωω πολυ συνειδητα και ισως να με βοηθησε σε αυτο και το ημερολογιο...θα δειξει τις επομενες πως θα τα παω :smirk:

Quote:

---

Originally posted by Tassos67i


Αυτή η συμπεριφορά δεν ελέγχεται με χειρουργείο αλλά προσωπική προσπάθεια. Ανεκτίμητης αξίας βοήθημα είναι οι διατροφικές μου γνώσεις. Τίθεμαι προ των ευθυνών μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία "δεν ήξερα", "υπερεκτίμησα", "γονίδια" και πράσινα άλογα.
Και πολύ φοβάμαι ότι-πρώτα ο Θεός-μετά από μια πενταετία κι εγώ όπως και η forty θα ταλαιπωρούμαι από την αιτία που είχα παχύνει.
Να ήμουν τουλάχιστον εκτόμορφος...

---

Ειμαι σιγουρη οτι θα το εχεις ξεπερασει γιατι το παλευεις απο τωρα,εγω περασαν 5,5 χρονια και τωρα αποφασισα να δω τι γινεται και να το αντιμετωπισω,τοσα χρονια συντηρουσα το φυσ.βαρος μου με προσπαθεια για σωστη διατροφη μονο και γυμναστικη.

Πολυ καλες οι 2 τελευταιες μερες γιατι ενω ειχα αιτιες δεν εφαγα ουτε μια φορα συναισθηματικα,βρηκα ενα τροπου που προς το παρον με βοηθαει,καθε φορα που θα πλησιασω στην κουζινα ρωταω τον εαυτο μου(σα να μιλαω σε αλλον :spin: )γιατι θελω να φαω και αναλογα τι θα απαντησω,φευγω χωρις να φαω η διαφορετικα βαζω την κανονικη μεριδα μου

Την τελευταια βδομαδα μονο μια μερα εφαγα γλυκα απο λαιμαργια,οχι μεγαλες ποσοτητες αλλα 3 φορες σε μια μερα,ολες τις αλλες ετρωγα αφου το ειχα σκεφτει πριν.Μια χαρα:smilegrin:

Καθε μερα και καλυτερα ευτυχως :roll: δεν εχω διωξει τελειως τη λαιμαργια για τα γλυκα αλλα τρωω με μετρο και κοντευω να μπω σε κανονικο προγραμμα

Quote:

---

Originally posted by forty
Καθε μερα και καλυτερα ευτυχως :roll: δεν εχω διωξει τελειως τη λαιμαργια για τα γλυκα αλλα τρωω με μετρο και κοντευω να μπω σε κανονικο προγραμμα

---

Μπράβο σου!! :thumbup:

Quote:

---

Originally posted by forty
Καθε μερα και καλυτερα ευτυχως :roll: δεν εχω διωξει τελειως τη λαιμαργια για τα γλυκα αλλα τρωω με μετρο και κοντευω να μπω σε κανονικο προγραμμα

---

γιατι δεν τα κοβεις τελειως? Καθε μορφη ζαχαρης. θα σου φυγει σε λιγες μερες η μανια. Οταν ξαναφας ζαχαρη δεν ξερω πως θα αντιδρασεις ομως. Δε χανεις κατι να δοκιμασεις ;)

Τρωω με μετρο εννοω φαγητα οχι γλυκα,αυτα τα εχω κοψει οπως και τους ασπρους υδατανθρακες.Εχω μια μεθοδο που δουλευει πολυ σε μενα,Οταν ερχονται γιορτες και τρωω αρκετα γλυκα και φαγητο,μετα δεν ξεκιναω αποτομα τη διατροφη που κανω κανονικα,αλλα τις πρωτες μερες κοβω τελειως τα γλυκα και κραταω το ενα γευμα φαγητου με κατι εκτος προγραμματος καθημερινα για 2-3 μερες και καμμια φορα μπορει να φαω ενα μικρο γλυκο,τις επομενες 2-3 μερες θα αραιωσω και αυτο το γευμα και σε μια βδομαδα περιπου τα κοβω τελειως ολα μεχρι να χασω τα κιλα που εχω παρει.Μου ειναι πολυ πιο ευκολο αυτο απο το να κοψω και γλυκα και φαγητα αποτομα την ιδια μερα.
Ευτυχως μου εχει φυγει τελειως η νοοτροπια οτι αφου μια μερα εφαγα ας σαβουριασω και τις επομενες,δεν το βλεπω σαν διαιτα πια αλλα το "κακο"φαγητο και τα γλυκα ειναι σαν ενα διαλλειμμα στην κανονικη σωστη διατροφη μου,ετσι το εχω δει :wink1:

Μπραβο σου! Μακαρι να σου μοιασουμε ολες! Ποιο ειναι το προβλημα ομως? Δε βλεπω κατι ασχημο σε ολα αυτα?!

Tο ασχημο ειναι οτι τρωω πολλες φορες απο αγχος η χαρα η στρες η και εγω δεν ξερω τι ενω ουσιαστικα δεν πειναω και γιαυτο μια ζωη πρεπει να προσεχω,αυτο θελω να αλλαξω,να μην συνδεω το φαγητο με τα συναισθηματα.Αν καταφερνω να μενω στα κιλα μου ειναι γιατι απλα εχω καταλαβει καποια πραγματα,πως λειτουργει το σωμα μου και τι πρεπει να κανω για να το αδυνατισω οταν παιρνω λιγα κιλα ομως αυτο δεν ειναι λυση,ΘΕΛΩ να απεξαρτηθω απο την τροφη και να μην ειναι εθισμος πια!

Quote:

---

Originally posted by forty
Tο ασχημο ειναι οτι τρωω πολλες φορες απο αγχος η χαρα η στρες η και εγω δεν ξερω τι ενω ουσιαστικα δεν πειναω και γιαυτο μια ζωη πρεπει να προσεχω,αυτο θελω να αλλαξω,να μην συνδεω το φαγητο με τα συναισθηματα.Αν καταφερνω να μενω στα κιλα μου ειναι γιατι απλα εχω καταλαβει καποια πραγματα,πως λειτουργει το σωμα μου και τι πρεπει να κανω για να το αδυνατισω οταν παιρνω λιγα κιλα ομως αυτο δεν ειναι λυση,ΘΕΛΩ να απεξαρτηθω απο την τροφη και να μην ειναι εθισμος πια!

---

Αυτό είναι το ζητούμενο και για μένα.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή με έλεγχο, αυστηρότητα και άγχος.
Πρέπει να γίνουμε φυσιολογικοί άνθρωποι.
Ελπίζω η κυρα-Louise να επαληθευτεί σ' αυτά που λέει και αν δουλέψουμε λίγο με τον εαυτό μας να καταφέρουμε να το πετύχουμε! ;)

αυτο σιγουρα ειναι ενα κομματι μεγαλο που ισως ιδανικα θα επρεπε να προηγειται της απωλειας βαρους η να συμπορευεται!

Quote:

---

Originally posted by Tassos67i
Έχω να φάω συναισθηματικά από την 17η Αυγ 2012, όταν κλονίστηκα με το θέμα της υγείας μου. ΑΛΛΑ...διαπιστώνω καθημερινά ότι μόλις αγχωθώ και νοιώσω ανασφάλεια για κάποιον λόγο (συνήθως εργασιακό μιας κι έχω μεγάλη πίεση από εκεί) αμέσως σκέφτομαι να φάω. Ευτυχώς η χειρότερη κατρακύλα που έχω κάνει είναι να φάω το μεσημεριανό (φρούτα-λαχανικά) νωρίτερα κατά μερικές ώρες. Δηλαδή τίποτα παραπανίσιο. Απλώς χρονικά μετατεθημένο. Όταν το κάνω δε νοιώθω ενοχές μεν αλλά ενισχύεται η ανασφάλειά μου όσον αφορά το μέλλον.
Τις περισσότερες φορές ξεχνιέμαι και μπορεί να μην φάω καν το δεκατιανό ή να περάσει η ώρα και να μην θέλω καν να φάω το μεσημεριανό.

Σήμερα αγχώθηκα από απίστευτες αναποδιές και ξέσπασα σε...καραμέλες χωρίς ζάχαρη. Καινούριο "φρούτο" αυτό. Να δω που θα πάει. Κάποιες μέρες πριν έφευγαν πακέτα ολόκληρα. Σήμερα μόλις μπήκα σε ρυθμό τις ξέχασα.
Και μετά όταν χρησιμοποιώ τον γνωστό ακατονόμαστο χαρακτηρισμό περί εμού κάποιες δυσανασχετούν, λες κι έχω καμμιά διάθεση για αυτομαστίγωμα.

Άλλοι συνάδελφοι ανάβουν τσιγάρο το ένα πίσω από το άλλο. Και κάποιοι άλλοι κατεβάζουν μπουκάλια το βράδυ. Εγώ δεν έχω πια καμμιά βαλβίδα εκτόνωσης.

Αυτή η συμπεριφορά δεν ελέγχεται με χειρουργείο αλλά προσωπική προσπάθεια. Ανεκτίμητης αξίας βοήθημα είναι οι διατροφικές μου γνώσεις. Τίθεμαι προ των ευθυνών μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία "δεν ήξερα", "υπερεκτίμησα", "γονίδια" και πράσινα άλογα.
Και πολύ φοβάμαι ότι-πρώτα ο Θεός-μετά από μια πενταετία κι εγώ όπως και η forty θα ταλαιπωρούμαι από την αιτία που είχα παχύνει.
Να ήμουν τουλάχιστον εκτόμορφος...

---

Τάσο, καλημέρα! Οι φόβοι που κατα καιρούς εκφράζεις και διαβάζω, είναι φόβοι κατανοητοί και αν θες, προσωπικά, αποτελούν ΤΟ φόβο...Είναι εφιάλτης η επιστροφή μετά από μια πορεία σαν τη δική σου. Είναι σενάριο για γερά νεύρα. Η επιστροφή. Εκεί που ήσουν, που ποτέ δεν ήθελες να ήσουν. Που πάσχισες να απομακρυνθείς. Που τα κατάφερες με αίμα και πόνο ψυχής. Γιατί καμία δίαιτα δεν είναι αναίμακτη και καμία προσπάθεια να μπούμε σε νέες διατροφικές συνήθεις μετά από χρόνια καταχρήσεων δεν έρχεται ανώδυνα. Όλοι όσοι έχουμε περάσει από αυτό, ξέρουμε πολύ καλά για τί γολγοθά μιλάμε.
Παρόλα αυτά, χωρίς να θέλω να ακουστώ ψυχολόγος της κακιάς ώρας, μέσα από τα γραφόμενά σου αισθάνομαι πως τρέφεις εκτός από το φόβο για το τι έρχεται και πως θα το αντιμετωπίσεις, και μια ενδόμυχη οργή. Εσύ κάπου κάπου την ονομάζεις ενοχή για τα "ολισθήματα" συναισθηματικής υπερφαγίας. Εμένα μου φαίνεται περισσότερο θυμός για σένα και την περίφημη "ελαττωματικότητα". Έχω περάσει, πίστεψέ με, εκατοντάδες εργατοώρες στο αυτομαστίγωμα. Ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη τη φύση του. Από τη μια , είναι καλό να έχεις επίγνωση των ευθυνών σου. Και αξιοθαύμαστο σε μια εποχή που οι περισσότεροι τις αποποιούνται. Από την άλλη , είναι ευνουχιστικό προς όλα όσα υπόλοιπα είσαι, να βάζεις στον τοίχο μια ολόκληρη προσωπικότητα επειδή δεν τα καταφέρνεις σε αυτόν τον τομέα. Για πολλά χρόνια , βίωνα την κατάρρευση του "είναι" μου γιατί είχα συνδυάσει την αξία μου με την αδυναμία μου να πειθαρχήσω και να αλλάξω τρόπο ζωής. Με πυροβολούσα και με κατακεραύνωνα με κάθε ευκαιρία. Σε κάθε υπερφαγικό μου ξεφάντωμα. Προσωπικά, με βοήθησε στην αλλαγή μου προς το καλύτερο και προς το σταθερότερο, η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Όταν αποφάσισα να χαλαρώσω με τα ψεγάδια μου και να τα ενσωματώσω αρμονικά σε όσα πίστευα πως είμαι χωρίς να τα δαιμονοποιώ, αληθινά βοηθήθηκα. Μόνο όταν με συγχώρεσα και ξε-θύμωσα με την πορεία μου ως τότε, κατάφερα να ξεμπλοκάρω και να αποσυνδέσω την ευεξία μου από τη λήψη τροφής. Αυτό στο λέω ως ένα απλό παράδειγμα που λειτούργησε σε μένα και όχι ντε και καλά ως πανάκεια και μαγική λύση.
Απλά πάντα όταν σε διαβάζω ταυτίζομαι με αυτό που βιώνεις ως τρόμο. Είναι ακόμη δικός μου, παρόλη την καλή μου πορεία 3 χρόνια σχεδόν τώρα. Όμως, κανένα χειρουργείο , καμία τεράτια απώλεια δεν είναι δικλείδα ασφαλείας για το πως θα χειριστούμε τη ζωή μας απο εδώ και στο εξής.
Αυτό όμως που γράφεις, πως άλλοι εκτονώνονται καπνίζοντας 3 πακέτα ή πίνοντας το βόσπορο, και εσυ δεν έχεις που να εκτονωθείς πια, είναι μεγάλη ιστορία. Κάποιες στιγμές που νιώθω πιεσμένη, το σκέφτομαι. Λεώ στον εαυτό μου, αα οκ Γιώτα, θα πας σπίτι και θα πάρεις τα σποράκια σου και θα εκτονωθείς. Και αυτόματα συνειδητοποιώ πως δεν θα το κάνω γιατί έχω σταματήσει να αντλώ πια ευχαρίστηση από την κατανάλωσή τους. Και είναι αντιφατικό το συναίσθημα. Απελευθέρωση από τη μια. Θλίψη από την άλλη γιατί πρέπει να εφεύρω νέους τρόπους να αντλώ ανακουφιση, παρηγορία και ευεξία. Νέους τρόπους και πιο υγιείς.
Αν όντως νιώθεις θυμό για σένα και τις επιλογές σου όπως ένιωθα και εγώ παλιότερα, δοκίμασε να το διαχειριστείς. Δεν ξέρω ίσως σε βοηθήσει και σένα, όπως δούλεψε με μένα.
Καλή συνέχεια Τάσο!

Quote:

---

Originally posted by Tassos67i Εγώ τελευταία καταναλώνω ημερησίως κατ'ελάχιστον 4.5 κιλά φαγητού και 3000-3500 θερμίδες, οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δύσκολο να αρχίσει η ελεύθερη...άνοδος των κιλών!

---

Τον ογκο που τον βαζεις? Οταν εχεις μαθει να χορταινεις με μεγαλες ποσοτητες υγιεινων τροφων, οταν η ποιοτητα δεν θα ειναι καλη και θα προσπαθεις να φας λιγοτερο, το στομαχι θα μενει αδειο αλλα με 10πλασιες θερμιδες!

Τάσο όταν λες 4-4,5 κιλά φαγητου το εννοείς κυριολεκτικά;;;;;; Εγώ νομίζω δεν κατάφερνα ποτέ να φάω τέτοιες ποσότητες ακόμα και στα 120 μέχρι τα 2-2,5 έφτανα, και το λέω μονο και μονο για αυτο που είπε η σουίτ για την ποιότητα. Δεν είναι ανάγκη κακό το να τρως ποσότητα φαγητού αρκεί να ειναι υγιεινή :) Να σε θρέφει και όχι να σε καταστρέφει! Κατι που νομιζω πως το έχεις πετυχει πανηγυρικά κιόλας!!!

500 γρ ηταν το μεσημεριανο μου και αλλα τοσα η σαλατα μου, πολυ ευκολα τρως ενα κιλο τροφης. Μαλλον δε τα ζυγιζες πριν μου φαινεται περιεργο να ετρωγες λιγοτερο :o

Quote:

---

Originally posted by Tassos67i

Εσύ και να θες να ξεφύγεις έχεις το στομαχάκι μεγέθους αυγού. Εγώ τελευταία καταναλώνω ημερησίως κατ'ελάχιστον 4.5 κιλά φαγητού και 3000-3500 θερμίδες, οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δύσκολο να αρχίσει η ελεύθερη...άνοδος των κιλών!

---

Σαφώς και έχω το πλεονέκτημα της σληβ και δεν συγκρίνεται η μια με την αλλη περίπτωση, όμως θα έχεις διαβάσει τα περιστατικά σληβάτων που μας έγραψαν ότι τα έβαλαν ΟΛΑ τα κιλά τους, τρωγοντας γλυκά ή διαστέλλοντας τα τοιχώματα του στομαχιού με αφρίζοντα ποτα και αναψυκτικά οπότε κατέστησαν τον εαυτό τους ικανό να καταναλώνουν περισσότερο. Αν λοιπόν επιστρέψει ο εφιάλτης της συναισθηματικής υπερφαγίας για μένα, πιστεύω δε θα μου πάρει πολύ καιρό να βάζω ένα -ένα τα απωλεσθέντα κιλάκια...Γι'αυτό δεν εφησυχάζω ποτέ και κρατάω τον εαυτό μου στο νέο ψυχολογικό μου status όσο το δυνατό περισσότερο, κάνω πολλές διασκέψεις με τον "αντίπαλο" εαυτό και μέχρι στιγμής, καλά τα παμε.. Βλέπουμε.

Κι όμως το ζυγιζα....

Σκαρλετακι δεν τρωνε ολοι οι ανθρωποι το ιδιο, αυτο ειναι το μονο σιγουρο. Ο Τασος εχει μεταφερει την κουβεντα διπλα.

Τάσο σου εύχομαι τα καλύτερα. να ανταπεξέλθεις όσο πιο καλά γίνεται!!!