Που μπορούν να δουλέψουν οι αγοραφοβικοί??

Γεια σας, είχα γράψει και παλαιότερα το πρόβλημα μου. Για όσους δε θυμούνται να πω οτι έχω αγοραφοβία και κυρίως δε μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου έξω απο το σπίτι π.χ να πάω σούπερ μαρκετ ή σε δημόσιες υπηρεσίες και τέτοια. Αυτό που θέλω όμως είναι να βρω μια δουλεια γιατι τη σχολή σχεδον την έχω παρατήσει. Οι γονείς μου πληρώνουν νοίκι υποτίθεται για να σπουδάσω αλλα εγω δεν κάνω τίποτα και η οικογένεια μου οικονομικά δεν είναι και στα καλύτερα της. Θέλω να ρωτήσω αν ξερει κανεις καμιά δουλεια που να μπορώ να την κάνω μέσα απο το σπίτι. Για παράδειγμα κάτι μεσω ιντερνετ ή οτιδήποτε άλλο. Αν βρω μια δουλεια και είμαι έστω και λίγο οικονομικά ανεξάρτητη θα αποκτήσω περισσότερη δύναμη να αντιμετωπίσω το προβλημα μου.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΦΩΤΟΤΥΠΑΔΙΚΟ. ΝΑ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΕΙΣ.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΛΥΣΗ ΑΝ ΘΕΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΧΑΡΤΖΗΛΙΚΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ

Ναι να δακτυλογραφώ θα μου άρεσε πολύ. Μήπως όμως θα έπρεπε να έχω κανένα πτυχίο υπολογιστών? Εγω μονο lower έχω και απολυτήριο λυκείου (με πολύ καλό βαθμο!!). Εσείς εδω μέσα στο forum που έχετε παρόμοιο πρόβλημα με μένα που δουλεύετε?

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΤΥΧΙΟ;
ΑΠΛΑ ΘΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΦΩΤΟΤΥΠΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΕΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΟΥ.
ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ WORD KAI EXCEL.

ΑΝ ΠΑΣ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΦΩΤΟΤΥΠΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ ΙΣΩΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ. ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΟΓΚΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΑΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΡΩΤΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΟΥ

πως αντιμετωπιζεις το προβλημα σου(αγοραφοβια) μαρια198?

Αντι να πας μπροστα κανεις το αντιθετο. Με το να κλειστεις στο σπιτι θα χειροτερεψεις. Κοιτα το προβλημα σου και μην του δινεις κι αλλη τροφη. Πιστεψε με ολα ειναι μια συνηθεια. Ειναι πιο ευκολο να δυσκολευτεις τις πρωτες μερες σε μια καινουρια δουλεια παρα το δραμα καθε αραιης επαφης (που δε συνιθιζεται) με τον υπευθυνο του φωτοτυπαδικου πχ. Το περασα αυτο το σταδιο και ξερω οτι ειναι δυσκολο. Αυτη τη στιγμη ειμαι σχεδον υπευθυνη καταστηματος στους περισσοτερους τομεις και τα λεω μια χαρα στους πελατες. Οταν καθομαι στο γραφειο παραλογες σκεψεις με τρομαζουν και νιωθω τρελαμενη. Οταν ανοιγει η πορτα και απευθυνομαι στον πελατη ολα σβηνουν και γινομαι μια αλλη χωρις φοβιες, σα να ναι κατι μαγικο. Παλαιοτερα δουλευα για μια ιστοσελιδα και η μηνιαια συναντηση με τον υπευθυνο μ\' εκανε κουρελι καθε φορα...

Na roufas kathe lexi apo tin empeiria k na tin proxoras ena vima mesa sou..

Λοιπον το πρόβλημα μου το αντιμετωπίζω με καθημερινή εξάσκηση και εκλογίκευση των πραγμάτων.Βγαίνω κάθε μέρα έξω αλλα σε χαλαρές καταστάσεις π.χ για καφέ ή για βόλτα ή για ψώνια.Επίσης Ψάχνω πολύ για το τι είναι ακριβως αυτό που εχω και πως μπορώ να το αντιμετωπίσω. Ψαχνω στο ιντερνετ, διαβάζω βιβλία και τέτοια. Επειδή πέρυσι ήμουν πολύ χάλια δε μπορούσα να πάω ουτε σε ψυχολόγο, φέτος όμως θα πάω και νομίζω πως θα είναι ένα μεγάλο βήμα. Δεν ξέρω ακριβώς αν έχω αγοραφοβία. Το πρόβλημα μου είναι οτι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου τις καταστάσεις που με φοβίζουν, που νιώθω δηλαδή ότι αν πάθω κάτι και δεν έχω διέξοδο θα γίνω ρεζίλι στον κόσμο. Γι\' αυτό και σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι πάντα μαζί με κάποιον που ξέρω οτι με αγαπάει και δε με παρεξηγεί. Έτσι αισθάνομαι ασφάλεια και δε παθαίνω τίποτα.
Τώρα όσον αφορά τη δουλειά θέλω κάτι να κάνω μέσα από το σπίτι για να μη πιέζομαι και σε αυτό το θέμα και να είμαι απερίσπαστη να λύσω το πρόβλημα έχοντας λυμένα κατα κάποιο τρόπο τα οικονομικά μου. Ετσι θα είμαι πιο χαλαρη. Αυτό που είπες βέβαια Wintertimes για τη μηνιαία συνάντηση με τον εργοδότη η αληθεια είναι οτι δε το ειχα σκεφτει και οτι εχεις δικιο. Σιγουρα θα είμαι χάλια μια φορά το μήνα. Δε ξερω τι να κάνω όμως. Αποκλείεται ετσι οπως ειμαι τωρα να αντεξω μια κανονικη δουλεια. Ομως σκεφτομαι οτι πολλα εχω καταφερει που δε τα φανταζόμουν καν. Θέλω μια πιο χαλαρή δουλεια για προσωρινα και μολις παρω τα πάνω μου (με τη βοήθεια του ψυχολογου) θα ψάξω και για κανονική.

Γιατι δεν πας να δουλεψεις σε δουλεια του στυλ jambo χειρονακτικη,να τοποθετεις πραγματα στα ραφια κ να μιλας κ με κοσμο σε πολυ χαλαρη φαση?

Jumbo? Κι αν με πιάσει καμια κριση (που θα με πιασει σιγουρα) απο που θα φυγω? και τι αποψη θα σχηματίσουν οι συνάδελφοι για μένα? Γι\' αυτό σου λέω κατι μεσα στο σπιτάκι μου και αργοτερα παω και Jumbo και ΙΚΕΑ και σε κανένα βιβλιοπωλείο μη σου πω που είναι το στοιχείο μου. Με παρεξηγησες.. Οταν λεω κατι χαλαρο εννοω μεσα στο σπιτι μου για να μην αγχώνομαι. :)

Απλα νομιζω οτι η χειρονακτικη εργασια βοηθαει το αγχος και ξυπναει αλλες διεργασιες του σωματος που επηρεαζουν τον νου αυτοματα χωρις ελεγχο του απο τον νου.ΤΕσπα χρυση ευκαιρια τιποτα?Σε ποια πολη μενεις?Κατι θυμαμαι προσφατα για δακτυλογραφησεις καρτων που ειχα δει στην χρυση ευκαιρια,πιθανον να μπορει να γινεται μονο μεσω διαδικτυου

Καταρχην αν δε στο διαγνωσει γιατρος δεν ξερεις αν εχεις αγοραφοβια.Μια καλη ιδεα ηταν του manthes αν για αρχη δε θες να ερχεσαι σε επαφη με κοσμο.Αλλα πρεπει να κανεις κατι να το πολεμησεις κατα τη γνωμη μου.

Είχα παει δυο φορες πριν ενα χρονο περιπου στον ψυχολογο του πανεπιστημιου και μου ειχε πει πως εχω αγοραφοβια. Φυσικα και θα κανω κατι δε γινεται να συνεχισω ετσι. Θα ξαναπαω και φετος στον ψυχολογο να με βοηθησει αλλα οχι μονο για δυο επισκεψεις. Θα πηγαινω ολη τη χρονια.

μπραβο...ολα θα πανε καλα!!!

Μακαρι μακαρι να πανε όλα καλά. Γιατι εγω παλιά δεν ημουν καθολου ετσι. Εβγαινα εξω και δε με ενοιαζε τιποτα. Χτυπιομουνα στα κλαμπ που ηταν φισκα στον κοσμο και περνουσα τελεια. Ειχα παρεες και ημουν πολυ ευτυχισμενη, δε κολλουσα πουθενα. Αυτο το προβλημα μου ηρθε ουρανοκατεβατο. Τερμα οι μιζεριες ομως πρεπει να το αντιμετωπίσω γιατι είμαι και νεα κοπελα. Για να χαρω την ηλικία μου και τα φοιτητικά μου χρόνια.

εννοειται!!!!ασε που αντιμετωπιζεται με επιτυχια!!!κατα συμπτωση διαβαζα χθες για την αγοραφοβια στο stress.gr. θα επανερθεις στον παλιο εαυτο.ειναι κριμα κ αδικο που λες κ συ να μη ζεις τα νιατα κ τα φοιτητικα χρονια!!!!

Maria198 θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Wintertimes.
Είδες και μόνη σου ότι αρχικά δεν έβγαινες καθόλου αλλά τώρα το κάνεις. Είδες και μόνη σου ότι όλα είναι στο μυαλό μας. Απλά η αρνητική πλευρά του μας εξουσιάζει μερικές φορές τόσο δυνατά που ξεχνάμε ποιοι είμαστε, τι έχουμε καταφέρει και ότι στην ουσία αυτό που φοβόμαστε δεν είναι φυσιολογικό να το φοβόμαστε... Αλλά κάτι μέσα μας μας έτρωγε με τον καιρό, κάτι δεν πήγαινε καλά τόσο καιρό και για να το προσέξουμε επιτέλους φανερώθηκε με τις κρίσεις πανικού...

Αν δε δοκίμαζες να βγαίνεις θα είχες φτάσει σήμερα στο σημείο να μπορείς να βγαίνεις;

Αν δε δοκιμάσεις να δουλέψεις θα φτάσεις στο σημείο να μπορέσεις;

Σκέψου καλή μου ότι εκεί κανένας δε σε ξέρει κι από χτες και δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν αιστανθείς καλά. Μπορείς να πεις ότι έχεις λίγο παραπάνω άγχος από το κανονικό μιας και είναι η πρώτη σου δουλειά και ότι θα είσαι εντάξει σε λίγο. Ζήτα κατανόηση και ότι θα είσαι μια υπάλληλος αφοσιωμένη στην εργασία σου αν σου δώσουν την ευκαιρία. Στο κάτω κάτω έχεις πάθει ξανά κρίση πανικού και είδες ότι δεν έπαθες απολύτως τίποτα. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που μου έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψω παρόλο που με είδαν τόσο μαζεμένη και το άγχος ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Που έπρεπε να κάνω διδασκαλία με αγοραφοβία και κοινωνική φοβία.
Αν δεν το είχα δοκιμάσει τότε θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα...

Δοκίμασέ το κορίτσι μου...να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία...Αν θες ακολούθησε και τη γνώμη του ειδικού που θα επιλέξεις.

Anwnimi σ\' ευχαριστώ πάρα πολύ για το θάρρος που μου δίνεις. Εννοείται αν δεν ειχα προσπαθήσει να βγαίνω σταδιακά δε θα τα είχα καταφέρει. Τώρα είμαι μια χαρα. Βγαινω κανονικότατα χωρίς κανενα πρόβλημα, πάω για καφε μόνο με αυτούς που ξερουν το προβλημα μου και δε με παρεξηγουν. Το μόνο προβλημα είναι η σχολή. Τι να πω έχω καταφερει τοσα. Το καλοκαιρι πηγα σ\' ενα γάμο που ειχα αγχωθει γι\'αυτον 6 μηνες πριν. Παντρευόταν στενή μου συγγενης και θα ήταν καλεσμενα 800 ατομα. Αυτο που με άγχωνε όμως ήταν όλο μου το σοι που ευκαιρία ψάχνουν όλοι τους να πιαστουν απο το παραμικρό και να κάνουν το τοσο άλλο τοσο. Σκεφτόμουν οτι αν πάθω τιποτα θα φάω πολυ θαψιμο απο πίσω και απο μπροστα θα ήταν όλοι τους μέσα στην υποκρισια. Τα κατάφερα όμως και με το παραπάνω. Δεν είχα κανένα πρόβλημα, ημουν κοινωνική, χόρεψα, τραβουσα φωτογραφίες, βίντεο, ημουν μες στην τρελή χαρα και το διασκέδασα με τη ψυχή μου. Ασε του πόσοι μου την επεσαν! Και το πρωι που γυρισα σπίτι σκεφτομουν τοσο άγχος, τοσο κλάμα, τοση στεναχωρια γι\'αυτο το πραγμα? Δεν το περίμενα με τιποτα οτι θα τα κατάφερνα. Με τιποτα.
Αυτο το παραδειγμα σκεφτομαι και παιρνω θάρρος. Τώρα όσον αφορά τη δουλεια θα δω τι θα κάνω. Θα πάω στον ψυχολογο και θα δω τι θα μου πει και αυτός. Το θέμα είναι τώρα οτι έχω αγχωθει και με αυτο. Κι αν με πιάσει τιποτα εκει στον ψυχολόγο που θα πάω? Και εμένα όταν με πιανει κριση μου έρχεται να κάνω εμετο, που είναι το χειρότερο και το πιο αηδιαστικό. Αν λιποθυμουσα ή είχα δυσποια ή τρεμουλο θα ηταν κάπως καλύτερα πιστευω.
Εσυ anwnimi τη σχολή σου πως τη τελείωσες? Εγω δεν μπορω ουτε μάθημα να παρακολουθησω..

Ίσα ίσα μαρία αν το πάθεις στον ψυχολόγο - που δε θα το πάθεις - θα ήσουν στο πιο κατάλληλο μέρος για να σε βοηθήσει.
Αν δεν το κάνει αυτός ποιος είναι ο πιο κατάλληλος;

Μάλλον ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων σαν εμάς είναι ότι δίνουμε υπερβολική σημασία στη γνώμη των άλλων και θέλουμε να είμαστε στα μάτια τους επαρκεστατοι...σε σημείο που κάποια στιγμή το άγχος μας να γίνεται παθολογικό...Είδες που αυτό συνέβαινε και στο γάμο που πήγες;

Μαρία μου κι εγώ είχα μεγάλη δυσκολία με τις παρακολουθήσεις αλλά πεισμάτωνα και πήγαινα πάντα. Εννοείται ότι με έπιαναν κανονικότατες κρίσεις πανικού αλλά εκεί...Και όπως ξέρεις αυτό βοηθάει. Μπορείς να το κάνεις κι εσύ και ο καθένας.

Quote:

---

Originally Posted by maria198

Μακαρι μακαρι να πανε όλα καλά. Γιατι εγω παλιά δεν ημουν καθολου ετσι. Εβγαινα εξω και δε με ενοιαζε τιποτα. Χτυπιομουνα στα κλαμπ που ηταν φισκα στον κοσμο και περνουσα τελεια. Ειχα παρεες και ημουν πολυ ευτυχισμενη, δε κολλουσα πουθενα. Αυτο το προβλημα μου ηρθε ουρανοκατεβατο. Τερμα οι μιζεριες ομως πρεπει να το αντιμετωπίσω γιατι είμαι και νεα κοπελα. Για να χαρω την ηλικία μου και τα φοιτητικά μου χρόνια.

---

Μαρια γεια σου ειμαι η Βασιλικη 17 χρονων και δυστυχως εχω παθει κι εγω αγοραφοβια και το βιωνω πολυ τραγικα οποτε σε νιωθω γιατι ξερω πως ειναι να μην μπορρεις να κυκλοφορησεις και να νιωθεις οτι ολοι σε παρακολουθουν και να θελεις να εισαι φυσιολογικος ανθρωπος και να μην μπορεις...φαντασου ποσο τραγικα το βιωνω που ειμαι και στην εφηβεια εγω...Θελω να το ξεπερασω και πηρα την αποφαση και μιλησα σε καποιο ψυχιατρο και το ξερει και η ψυχολογος μου....ο ψυχιατρος μου δινει καπιοια φαρμακευτικη αγωγη παιρνω το εσιταλοπραμ εδω κι ενα μηνα ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ....νιωθω ανωμαλη και αρρωστη και σχιζοφρενης αλλα ΟΧΙ...δεν ειμαι!!!Δε θα το βαλω κατω...προσπαθω να εξικιωνομαι με τους φοβους μου ελπιζωντας πως μια μερα θα το ξεπερασω...αλλα ψαχνω ατομα σαν εμενα για να το ξεπερασουμε μαζι...Μαριαα αν θες επικοινωνησε μαζι μου ισως μαζι να τα καταφερρουμε βοηθωντας η μια την αλλην...

Είχα και εγώ αγοραφοβία μέσα σε τόσα άλλα καλά που είχα και έχω.
Έχασα δυστυχώς όλα μου τα φοιτητικά χρόνια.
Πήγα σε ψυχολόγο στο τελευταίο έτος και ευτυχώς γιατί μετά με περίμενε ο στρατός.
Φρίκη στην ιδέα αλλά 6 μήνες με ψυχολόγο δουλέψαμε καλά την αγοραφοβία - κοινωνική φοβία και με σταδιακή έκθεση έφτασα να τα βγάλω πέρα.
Βέβαια λόγω άγχους-κατάθλιψης σε ψυχίατρο κατέφυγα αλλά είχα ήδη λύσει το 90% της αγοραφοβίας τότε.

Δεν βοηθάει το να μένεις μακριά από τον κόσμο και να αποφεύγεις το πρόβλημα.
Η ψυχολόγος μου ήταν πολύ καλή στο να μου εξηγεί τον γνωστικό συμπεριφορισμό και την αποφυγή που κάνουμε και μας αφήνει στον φαύλο κύκλο.
Έτσι αποφάσισα τότε να εκτίθόμαι σταδιακά και εγώ μέχρι που έφτασα να αντέχω (να αντέχω όχι να το ευχαριστιέμαι κιόλας ή να είμαι άνετος) σε δουλειά πωλητή σε πολυκατάστημα που αν μου το έλεγες πριν 2 χρόνια μόλις θα πάθαινα κρίση πανικού και μόνο στην ιδέα ...

Οπότε νομίζω ότι η ψυχολόγος θα σε βοηθήσει πάρα πολύ φτάνει να είσαι έτοιμη να εκτεθείς και ΝΑΙ πιθανόν να τσαλακωθείς και λίγο σε συναδέλφους και συμφοιτητές.
Εγώ στα πλαίσια έκθεσης τότε έμαθα να τσαλακώνομαι και να το ευχαριστιέμαι κιόλας (όσο μπορώ) γιατί ήξερα πως μόνο έτσι θα το ξεπεράσω

Παναγιωτη γεια σου αν θες επικοινωνησε μαζι μου ψαχνω ατομα με αγοραφοβια να το ξεπερασω γιατι δεν αντεχω αλλο να ζω ετσι σαν αρρωστημενη νιωθω...

Quote:

---

Originally Posted by Βασουλα

Μαρια γεια σου ειμαι η Βασιλικη 17 χρονων και δυστυχως εχω παθει κι εγω αγοραφοβια και το βιωνω πολυ τραγικα οποτε σε νιωθω γιατι ξερω πως ειναι να μην μπορρεις να κυκλοφορησεις και να νιωθεις οτι ολοι σε παρακολουθουν και να θελεις να εισαι φυσιολογικος ανθρωπος και να μην μπορεις...φαντασου ποσο τραγικα το βιωνω που ειμαι και στην εφηβεια εγω...Θελω να το ξεπερασω και πηρα την αποφαση και μιλησα σε καποιο ψυχιατρο και το ξερει και η ψυχολογος μου....ο ψυχιατρος μου δινει καπιοια φαρμακευτικη αγωγη παιρνω το εσιταλοπραμ εδω κι ενα μηνα ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ....νιωθω ανωμαλη και αρρωστη και σχιζοφρενης αλλα ΟΧΙ...δεν ειμαι!!!Δε θα το βαλω κατω...προσπαθω να εξικιωνομαι με τους φοβους μου ελπιζωντας πως μια μερα θα το ξεπερασω...αλλα ψαχνω ατομα σαν εμενα για να το ξεπερασουμε μαζι...Μαριαα αν θες επικοινωνησε μαζι μου ισως μαζι να τα καταφερρουμε βοηθωντας η μια την αλλην...

---

Βασούλα καλησπέρα,
δεν είσαι άρρωστη ούτε ανώμαλη ούτε τίποτα.
Και εγώ έτσι ένιωθα αλλά με το να κατηγορούμε τον εαυτό μας δεν αλλάζει κάτι.

Πρέπει να εκτεθείς στους φόβους σου σταδιακά.
Σε αυτό θα σε βοηθήσει πολύ κάποιος ψυχολόγος.
Γιατί δεν είναι μόνο η έκθεση αλλά και το γνωστικό κομμάτι που πρέπει να δουλευτεί και γενικά ο ψυχολόγος βοηθάει πολύ.

Τα χάπια δεν επηρεάζουν τον τρόπου που σκέφτεσαι αλλά κρατάνε τα σωματικά συμπτώματα με αποτέλεσμα να είσαι πιο άνετος/η.
Είχα πάρει τα ίδια χάπια που παίρνεις.
Τα είχα πάρει για κατάθλιψη-κρίσεις πανικού-άγχος που σε αυτό συντελούσε και η κοινωνική φοβία (κάτι κατάλοιπα που χαν μείνει).
Γενικά είχα πολύ χαμηλή αυτοεικόνα και δεν έκανα πράγματα φοβόμουν πως θα γίνω ρεζίλι πως θα φανώ χάλια κτλ
Έτσι όταν πήγαινα να κάνω κάτι φρίκαρα, ανέβαζα παλμούς, δακρύζαν τα μάτια μου και πάθαινα κρίσεις πανικού...

Τα χάπια μου κράτησαν όλα τα σωματικά.
Ήμουν πιο άνετος, δεν έτρεμα κτλ αλλά δε μου άλλαξαν τις σκέψεις πχ πως θα φανώ κτλ
Αλλά δρούσαν με έναν περίεργο τρόπο σου δίναν ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και όρεξης για νέα πράγματα.

Μην απελπίζεσαι εγώ να δεις πως είχα απελπιστεί που το πέρναγα όλο με αυτοκτονικές τάσεις και περίμενα πότε θα δράσει το κωλόχαπο.
65 μέρες έκανε περίπου να δράσει (τις μέτραγα καθώς είχα απελπιστεί) και ενώ 65 μέρες δεν έκανε τίποτα την 65 περίπου έκανε το μπαμ.

Ξύπνησα με όρεξη να μιλήσω, να γελάσω, να γνωρίσω κόσμο, να εκτεθώ.
Όλα αυτά τα έκανα και πρίν αλλά στο 10% μόνο.
Μέσα σε 2 μήνες είχα γίνει άλλος άνθρωπος (2 μήνες από την μέρα που με έπιασε το χάπι).

Αλλά δεν είναι απόλυτο και ότι θα σου κάτσει καλά.
Το ότι δε σου κάνει παρενέργειες (για να μη το γράφεις) είναι πολύ θετικό.
Υπομονή και θετική σκέψη μιας που εσύ έχεις μονο κοινωνική φοβία και όχι κατάθλιψη γιαυτό και λές "θα το παλέψω"...

Εγώ δεν είχα την δύναμη να παλέψω τίποτα τότε.
Στον ψυχίατρο πήγα απλά επειδή έβλεπα πως δεν ελέγχω τον εαυτό μου πια σε τίποτα.

Τώρα 4,5 μήνες χωρίς αντικαταθλιπτικά και μου λείπουν πολύ.
Δεν είμαι όπως πριν τα πάρω αλλά δεν είμαι και όπως όσο τα έπαιρνα.
Απλά δεν ήθελα να ζω με αυτά.
Τα πήρα 6 μήνες και με βοήθησαν να ξυπνήσω.
Δεν θα φοβηθώ να τα ξαναπάρω παρά τις παρενέργειες που μου κάναν αν τα χρειαστώ ξανα...

Υπομονή θέλει και θέληση να το ξεπεράσεις

Quote:

---

Πρέπει να εκτεθείς στους φόβους σου σταδιακά.

---

θα μπορουσε αυτο να ηταν καλυτερα τεκμηριωμενο..
οταν λεμε να εκτεθει καπιος στους φοβους του δεν ενοουμε να γινει κανεις ρεζιλι των σκυλιων κ να τον παρουν χαμπαρι ολοι γιατι εχει διαφορα το ρεζιλικι απο την πραγματικη εκθεση που βοηθαει.
το μυστικο ειναι κατα κανωνα να εκτιθεσαι μονο σε αυτους που πιο πριν εχεις αντιλιφθει που ειναι απολυτως ικανοι λογο κοινων βιωματων να σε καταλαβουν πληρως..
εκει σαφως εχεις ολο το εδαφος μπροστα σου να εκτεθεις οσο δε παει αλλο ειναι φοβερα λυτρωτικο γιατι εκει εχεις ενα πολυ μεγαλο κ αρκετα απλο πλεονεκτημα οτι ειναι αρκετα ευκολο να νιωσες ανετα με τη λιγοτερη προσπαθεια..
αυτο οστοσο δεν ειναι καθολου ευκολο αλλα ας μη ξεχναμε οτι οι πιο δυσβατοι ανηφορικοι κ απροσιτοι δρομοι βγαζουν μπροστα σου το ομορφοτερο τοπιο...
αρα θα πρεπει στην αρχη να κουραστεις αρκετα μεχρι να σκεφτεις τι ειναι καταληλο για σενα
αν δεν κουραστεις να το κατανοησεις απλα δε θα το εχεις.

κ γενικα για να πετυχεις οπιοδηποτε στοχο μεχρι να καταλαβεις προς πια κατευθυνση θα προσανατολιστεις που θα ειναι η σωστη αυτο απαιτει πολυ προσπαθεια κ πνευματικη κοπωση αυτο ειναι το πολυ δυσκολο να ανακαλυψεις το καταληλο για τη δικη σου περιπτωση δρομο.

το μυστικο ειναι κατα κανωνα να εκτιθεσαι μονο σε αυτους που πιο πριν εχεις αντιλιφθει που ειναι απολυτως ικανοι λογο κοινων βιωματων να σε καταλαβουν πληρως..


τι εννοεις λέγοντας αυτο αλεξ?

γτ κι εγω σ εχω πει αγοραφοβικη ειμαι =/

Εχω ολη την καλη θεληση και την υπομονη να το ξεπερασω και συνεχως ειμαι σε εγρηγωρση κανω πραγματα βγαινω εξω εκτιθομαι στους φοβους μου και τα καταφερνω,μπορω να με πω τυχερη Παναγιωτη γιατι μπορω να εξηκιωθω με τους φοβους μου και αν και δυσκολευομαι να κανω κινησεις και δραστηριοτητες τα κανω με λιγη δυσκολια!Εδω και βδομαδες σταματησα να τρεμω γιατι ετρεμα λες κι εχω παρκισον αλλα οταν βρισκομαι αναμεσα σε κοσμο και νιωθω οτι με κοιτανε τρεμει το κεφαλι μου και κοιταω κατω για να διευκολινομαι και να μην ρεζιλευτω...Καταφερα να κανω σχεση με ενα καλο παιδι και με στηριζει χωρις να ξερει τι εχω και εγω νιωθω πως θελω να του πω για την αγοραφοβια και την κοιν.Φοβια αλλα εχω το αισθημα της ταπεινοτητας αλλα ευτυχως δε με πιεζει αλλα στεναχωριεται που το ειπα στην ψυχολογο και τον ψυχιατρο και οχι σε εκεινον που ειναι το αγορι μου.Θελει να με βοηθησει αλλα ξερω πως πρεπει εγω να βοηθησω τον εαυτο μου λαι σκεφτομαι πως θα το ξεπερασω...Χαιρομαι επειδη βρηκα και αλλα ατομα σαν εμενα γιατι ενιωθα μονη μου και τωρα νιωθω οτι εχω ελπιδα...Σημερα ειχα ταχυκαρδια και δεν μπορεσα να κοιμηθω ευκολα το μεσημερι γιατι ηθελα να παω στο περιπτερο να δω εφημεριδες με δουλειες και φοβομουνα να βγω εξω απο το σπιτι αλλα το εκανα και παλευω καθε μερα δεν θελω να νιωθω τελειωμενη οχι...Λεω γιατι σε μενα;;;πως το επαθα αυτο εγω που πεταγα;;;Ξερω πως το ιδιο αναρωτιεστε οι αγοραφοβικοι αλλα τι να κανουμε συνεβη και αφου συνεβη πρεπει να εξηκιωθουμε με αυτο...Γερα στον αγωνα κατα της αγοραφοβιας!!!Ο ψυχιατρος μου μου ειπε οτι δε χρειαζομαι γιατρους και χαπια αλλα ενασχοληση και αυτο θα κανω...

Βασω πως γνωριστηκατε με τ αγορι σου?

Μεσω φβ και με βοηθησε σε μια δυσκολη στιγμη κι ερωτευτηκαμε

Α πολυ χαιρομαι που σε βοηθησε κ εισαστε κ μαζι.

Ευχαριστω να' σαι καλα!!!...

:rolleyes:

Και μενα με προβληματιζει ακριβως το ιδιο μελος με την μονη εξαιρεση οτι δεν εχω παρατησει την σχολη μου

δηλαδη τον στανταρ για φοιτητη ειναι καφετερειες-μπαρ.. αλλα αν εισαι αγοροφοβικος εκει ειναι θεμα...

αν εισαι και σε μεγαλη πολη ειναι πολυ πιο δυσκολα..
εδω κανονικα και δεν βρισκεις δουλεια ποσο μαλλον απο το σπιτι σου... και απο την στιγμη μαλιστα που δεν εχεις πτυχειο, ειδικευση, προυπηρεσια.. ειναι δυσκολα πολυ δυστυχως!

Ψαχνω εχω μιλησει σε γνωστους ανιρωπους να μου βρουν δουλεια ειπα και στον περιπτερα της περιοχης και θα παω την Τεταρτη να δω τη Χρυση ευκαιρια μπας και βρω κατι και με παρουν γτ εχασα τη χρονια στο σχολειο μου φετος....

^Λογω αγοραφοβίας?τι εννοεις?
Πο μ θυμισες εμενα π ειχα να πατησω το ποδι μου κτ καιρους στο σχολείο τοτε εξαιτιας αυτης ΤΗς ΜΑΛΑΚ.ΙΑΣ.!

Ειχα ενα προσωπικο θεμα και εχασα τη χρονια μου,σε αυτο δε φταιει η αγοραφοβια αλλα χαιρομαι που εχασα τη χρονια δε περναγα καλα εννοω δε μου φεροντουσταν καλα και ενιωθα σα φυλακισμενη στο σχολειο και ειχα ανασφαλεια και αγχος...θα παω σε αλλο σχολειο και θα το τελειωσω κιολας...

\θα βγαλει επαγγελματα για ατομα με ειδικες αναγκες.Αναμεινατε.Το λεν οι δηλωσεις του Υπουργειου Κοινωνικης Αλλλυγγυης

θεωρούμαστε όμως άτομα με ειδικές ανάγκες;
Γιατί αυτός ο όρος παει συνήθως σε άτομα με σωματικές ειδικές ανάγκες και όχι τόσο με ψυχικές...

Quote:

---

Originally Posted by panagiwtis23

θεωρούμαστε όμως άτομα με ειδικές ανάγκες;
Γιατί αυτός ο όρος παει συνήθως σε άτομα με σωματικές ειδικές ανάγκες και όχι τόσο με ψυχικές...

---

Ama eise psuxwtikos kai den exeis mpei psuxiatreio eise 50% sunh8ws Αμα εχει μπει εισε 67 συνηθως

H δική μου εμπειρία είναι ότι μπορείς να δουλέψεις οπουδήποτε (ανάλογα του τι σου αρέσει να κάνεις και έχεις σπουδάσει) αρκεί να μην αφήσεις τα σωματικά συμπτώματα να σε γονατίσουν.Αν προσπαθήσεις σε μια δουλειά,αν πεις "να πεθάνω εδώ παρά να τα παρατήσω",έχεις όρεξη να μάθεις το αντικείμενο έρχεται κάποια στιγμή που ηρεμείς και το "εχθρικό" περιβάλλον,σου φαίνεται απλά φυσιολογικό και ηρεμείς.Αν με το πρώτο σύμπτωμα,σηκώνεσαι και φεύγεις δε θα μπορέσεις ποτέ να τα καταφέρεις πουθενά.Γιατι όταν βρίσκεσαι στον πάτο και δεν έχεις κανέναν απο πίσω να σε ταϊσει,ο τρόπος που θα πεθάνεις δεν έχει σημασία κατά την γνώμη μου.Ειτε θα πεθάνεις απο πείνα,είτε θα πεθάνεις εν ώρα δουλειάς.Και αν προτιμήσεις το 2ο και το παλέψεις πολύ και πεις ότι και να γίνει,όπως και να νιώθω δεν τα παρατάω,καταλαβαίνεις ότι τελικά έχεις πολύ μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα απο ότι νόμιζες.
Η αρχή είναι δύσκολο να γίνει.Εκεί νιώθουμε όλοι "κάπως".Ειδικά αυτοί που έχουμε θέμα με την επικοινωνία με πολύ κόσμο.Αλλά άμα γίνει η αρχή και είσαι στη φάση "δε τα παρατάω παρά μόνο αν φύγω απο εδώ με ασθενοφόρο" τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ πιο δυνατός από ότι νόμιζες