Κάποιες προσδοκίες αργούν να πεθάνουν...

Εδω κ κάποια χρονια ζω με διάφορους τροπους την απορριψη απο τον πατέρα μου.

Το σκηνικο επαναλαμβάνονταν πάντα με τον ιδιο πανω κατω τροπο: ο πατέρας μου, με μειωνε (εμενα ως άνθρωπο ή καποια ενεργεια μου) με εναν οποιοδηποτε τροπο. Στη συνέχεια μαλωναμε για το λογο αυτο. Απομακρυνση....Μετά μια κουβέντα απο μέρους του αποσιωπωντας οτιδηποτε ειχε να κανει με το θεμα για το οποιο μαλωσαμε. Εγω με την παρακινηση της μητέρας μου κ εις ονοματος της ηρεμιας της (λογω της ταλαιπωρημενης υγειας της) εκανα πισω. Κ πάλι απο την αρχη...

Το τελευταιο διάστημα ομως εγιναν δυο φρικτα περιστατικά για τα οποια δεν θελω να μιλησω: απορώ πώς ενας ανθρωπος μπορει να δειξει τοση κακια κ θυμο στο παιδι του. Κι αυτη τη φορά δεν το επιτρέπω στον εαυτο μου να κλεισω τα ματια....Πήγα να υπαναχωρησω για μια ακομη φορά, ομως πια δεν μπορω...Δεν μου πάει με τπτ....

Κι ετσι οι προσδοκιες για την σχεση αυτη που τοσο εμεναν να καινε έσβησαν....

Ολα αυτα τα γράφω - και- γιατι με αφορμη την αναγνωση άλλου μέλους αγαπημενου ειδα ποσο δύσκολα αφηνουμε αυτες τις προσδοκιες (καλης σχεσης με τους γονεις) να πεθάνουν. ....

Sofia, η αυτοεικόνα μας, είναι η εικόνα που έχουν τα σημαντικά άτομα της ζωή μας (κυρίως οι γονείς μας) για μας. Καθορίζεται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας και μας ακολουθεί μέχρι το τέλος. Λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να την βελτιώσουμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Ένα από αυτά είναι μια τρυφερή κουβέντα, ένα απαλό χάδι. Έστω και σε μεγάλη ηλικία. Δεκάδες συνεδρίες ψυχοθεραπείας δεν θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν αυτή την τρυφερή προσέγγιση. Έχουμε ανάγκη συμβιώνουμε αρμονικά με τα άτομα που αποτελούν την οικογένειά μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει υπαναχώρηση. Ούτε όμως και επίθεση. Σημαίνει ξεδίπλωμα των συναισθημάτων και επικοινωνία.

Για μένα κάποτε οι προσδοκίες που αναφέρεις είχαν πεθάνει. Μισούσα τον πατέρα μου, τον θεωρούσα υπεύθυνο για την ψυχική μου υγεία. Δεν κέρδισα τίποτα... Προσπαθώ να συγχωρώ, να θυμάμαι τις θετικές του πλευρές, και αισθάνομαι καλύτερα.

Αν κάποιος έχει μάθει να δίνει αξία μόνο στον εαυτό του για τόσα χρόνια πως περιμένεις να αλλάξει τώρα;
Το πιο σημαντικό είναι να μην κάνεις και εσύ τα ίδια λάθη

Eγω Σοφια οτι κ αν περασα παντα λεω οτι πειστηκα πως ποτε δε θε νιωσω απ τον πατερα μου αγαπη κ ενδιαφερον κ οτι καταβαθος ενδιαφερονται μονο για τον εαυτο τους αλλα επισης στο πισω μερος του μυαλου μου εχω μια ελπιδα που με βασανιζει.η προσδοκια μου αυτη ισως να μην πεθανει ποτε..

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Έχουμε ανάγκη συμβιώνουμε αρμονικά με τα άτομα που αποτελούν την οικογένειά μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει υπαναχώρηση. Ούτε όμως και επίθεση. Σημαίνει ξεδίπλωμα των συναισθημάτων και επικοινωνία.

---

τοσο το ξεδιπλωμα των συναισθηματων οσο κ η επικοινωνια απαιτει 2.Με εναν δεν γινεται τπτ. Προτιμω να βλεπω και τις 2 οψεις του νομισματος παρα τη μια μονο.

Sofia, θα σου προτείνω κάτι που ίσως φανεί περίεργο σε πολλούς. Ίσως κάποιοι το θεωρήσουν αστείο ακόμη και γελοίο.

Κάποια στιγμή που θα είσαι ήρεμη, χαλαρή, σε καλή ψυχική κατάσταση, ίσως το πρωί όταν ξυπνήσεις, το βράδυ ίσως πριν κοιμηθείς φέρε στο νου σου την εικόνα του πατέρα σου και της δικής σου. Μίλησέ του σε αυτό το υποκειμενικό επίπεδο του νου. Πες του πράγματα που ίσως δεν τολμάς να του πείς στο πραγματικό επίπεδο. Άφησέ τον να σου μιλήσει και άκουσέ τον. Αφουκράσου τα συναισθήματά του. Αγκάλιασέ τον, συγχώρεσέ τον και προσπάθησε να νιώσεις αγάπη. Δοκίμασέ το μερικές φορές και θα εκπλαγείς από την εξέλιξη που ενδεχομένως θα έχει η μεταξύ σας σχέση.

Όταν το πρωτοάκουσα για αυτή την μορφή υποκειμενικής επικοινωνίας ήμουν τόσο αρνητικός και απλά δεν μπήκα καν στον κόπο να την δοκιμάσω για πολύ καιρό. Σήμερα την χρησιμοποιώ αρκετά συχνά με πολλούς ανθρώπους γιατί πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά αποτελεσματική...

Dreamer,

αληθεια, τί σε κανει να πιστεύεις οτι δεν δοκιμασα να επικοινωνησω μαζι του? μικροτερη του ειχα στειλει ακομα κ γράμμα...αν κ μεναμε στο ιδιο σπιτι. Μεγαλη πια, με άλλη διάθεση κ απο άλλη απόσταση εκανα πολλες διαφορετικες προσπάθειες με πολυ καλη προθεση. Το αποτελεσμα ήταν το ιδιο: Τειχος.

Εχω κανει βήματα προς εκεινον. Τουλάχιστον προσπάθησα. Ξανα κ Ξανα. Μιλησα, ενω μου ήταν δύσκολο να το κάνω. Τα συναισθήματα δεν φτάνει να τα αφουγκραστεις πρεπει να τα επικοινωνεις κιολας. Ειναι εκει για να εκφραζονται οχι μονο με λογια κ αλλα κ με πράξεις. Κ στην περίπτωση μου, τοσο τα λογια του οσο κ οι πράξεις του με απογοητευσαν...

Στο παρελθον σκεφτομουν πως εχει κ αυτος τα προβληματα του, διαφορετικο τροπο αντιληψης, διαφορετικη γενια....συμφωνοι. Αλλα ο δρομος του \"μαζι\", δεν μπορει να περπατηθει μονο απο εναν.Πρεπει να κανει κ ο άλλος τα δικά του ξεχωριστα βηματα.

Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις κάνει προσπάθειες σοφία. Ίσα ίσα που ήμουν και σίγουρος.

Απλώς μη κλείσεις οριστικά την πόρτα και αφήσεις την προσδοκία να πεθάνει...

στο μέλλον δεν μπορω να ξερω τί θα γινει....δεν ειμαι Θεος.

Μονο που τώρα, δεν περιμενω τπτ. Κι αυτο εχει τη δικη του πικρα....Ειναι μια απωλεια.

Κ ομως κατι υπαρχει παντα που μπορεις να κανεις.Δεν ξερω την ηλικια σου,αλλα συμφωνω με τον dreamer,οτι τα προβληματα που προερχονται απο την καθημερινοτητα κ μερικες φορες μας γινονται εμμονες,δεν πρεπει να στεκονται εμποδιο σην συμβιωση μιας οικογενειας.Δεν ξερω την ηλικια σου,κ ουτε την φυση του προβληματος,αλλα σκεφτηκες ισως να κανεις κατι του στυλ...να πας σε ενα ψυχολογο,η σε εναν γενικως που να εχει καλο μπλα μπλα,κ να του πεις το προβλημα σου κ να τον πας στο σπιτι στην πορτα κ να μιλησει στον πατερα σου,στη θεση σου.Καποιος που να του δινεις την πληρη εξουσια να εκφρασει το πως αισθανεσαι.Αλλα με εναν τριτο και ισως εκτος οικογενειας θα ειναι πολυ διαφορετικα νομιζω.Ετσι ισως μαλακωσει κ ξεφυγει απο τις εμμονες του..

μαλλον δεν ημουν καταννοητη....μενω μονη μου εδω κ δεκα χρονια....τα προβληματα μου με τον πατερα μου δεν προερχονται απο την καθημερινοτητα.

δεν συμβιωνουμε λοιπον. Οσο για το ποιος θα εκφραστει για μενα....ποιος άλλος μπορει εκτος απο μενα?

Κ ποιος μπορει να εκφρασει πώς νιωθει καποιος άλλος? παρα ο ιδιος του ο εαυτος.

Κανω ψυχοθεραπεια εδω κ καιρο.....

Ego meno akoma me toys goneis mou,k prospatho na tous apofevgo,(apo tin piso porta kai kryfa ),giati mou exoun proxenisi polla sti psixiki mou ygeia.Tespa

Pantos ena pragma pou gnorizo einai oti den yparxei kamia fysikh desmefsi tou paidiou pros ton gonea toulaxiston meta tin enilikiosi...pera apo sinaisthimatiki pou poikilei,pou omos einai mia pseftiki anagki i mia aisthisi oti eisai ypoxreomeni gia kati,eno stin pragmatikotia den eisai gia tipota.

Ean aisthanese oti den yparxei epikoinonia metaxy sas k exeis kanei ola ayta,tote min metafereis to problima tou epano sou k to vlepeis pathitika...


sou afierono ena tragoudaki tou jim morisson pou milaei gia ayth tin epeleytherosi apo tous goneis poli gnosto:)

http://www.youtube.com/watch?v=-xslPtJIhv8&feature=related

χεχε Marley thanx

K ligo poiisi ...

Ean xereis aglika

http://www.youtube.com/watch?v=1n3n2Ox4Yfk&feature=related

k sta elinika

http://www.youtube.com/watch?v=ixqmtE1ZcII&feature=related

Σοφία....με συγκλόνισε άυτό που έγραψες: ο δρόμος του \"μαζί\" δεν μπορεί να περπατηθεί μόνο από έναν.
Τι κάνουμε τότε; Σταματάμε να τον καλούμε σε περίπατο, αφού ήδη έχει αρνηθεί τόσες φορές.

Απ\' την άλλη, γιατί ένας γονιός δεν θέλει να συμπορευτεί με το παιδί του; Απογοήτευση για την πορεία του στη ζωή που του κόβει τον δρόμο για τον πολύτιμο περίπατο θέλοντας να δείξει αντίθεση στις επιλογές του;

Τι είναι αυτό που μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα σας;

Απ\' την άλλη, υπάρχουν και οι άνθρωποι που έγιναν γονείς ασυνείδητα, κατά τύχη, ή από επιλογή άλλων και όχι των ίδιων.

Έχω μια φίλη που κάνει χρόνια ψυχανάλυση. (περνούσε κρίσεις πανικού, ευτυχώς τώρα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί).
Ο πατέρας της είναι καλλιτέχνης. Κάποια στιγμή όταν η φίλη μου ήταν γύρω στα 10, της λέει: πως μεγάλωσες έτσι αγάπη μου; Τι τάξη πας φέτος;
Είναι αληθινή ιστορία και έμεναν στο ίδιο σπίτι.....

Συμφωνω απολυτα.
Το μαζι, θελει δυο, δυστυχως ή ευτυχως.
Ειναι μια απωλεια :Η συνειδητοποιηση του επιπεδου της σχεσης που μπορεις να εχεις με τον γονιο σου.
Το να βλεπεις, μεχρι που, τι και πως να το περιμενεις.Και τι ΔΕΝ μπορεις, και δεν θα λαβεις ποτε.
Το να ξερεις, οτι καποιες φορες θα πρεπει να υψωσεις κι εσυ το δικο σου τειχος για τη δικη σου προστασια.
Ποναει, γιατι ειναι εκεινα τα λογια, τα απλα, το σ αγαπω, σε νοιαζομαι, που τοσο δυσκολο ειναι καμια φορα να ανταλλαχθουν αναμεσα στους δυο.
Ειμαι μαζι σου, διπλα σου, οσο με αφηνεις.
Σε θαυμαζω, που δεν υποχωρησες και σεβομαι τον πονο της απωλειας.
Ασε το ανθος να βγαλει το εντονο αρωμα του, και με τον καιρο θα μαραθει και θα λαβει μια ορισμενη θεση μεσα σου.
Ο δικος μου ο πατερας, λιγα λεπτα αφου εγραψα για την σχεση μας εδω μεσα, με πηρε τηλεφωνο κλαιγοντας.
Ζητωντας συγνωμη , ουτε κι ο ιδιος ηξερε γιατι.
Και τοτε καταλαβα, πως με τοσα πυρα, τοσα τειχη που εχουμε ορθωσει, τοσα ανταριασμενα συναισθηματα μεσα μας, το πολυ κοντα , ειναι ουτοπια.
Το συνειδητοποιημενα και συντροφικα μακρια, ειναι ισως η μονη προοπτικη της σχεσης μας.
Συνεχισε ετσι,
κουραγιο.