Προσπάθησα να σκεφτώ ένα τίτλο για το topic που ανοίγω, χαρακτηριστικό του που βρίσκομαι τελευταία. Είπα να πω Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Μετά, σκέφτηκα καλύτερα να το τιτλοφορήσω: Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΥΓΑΡΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ? Αλλά, κατέληξα στο ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ γιατί πραγματικά έτσι νιώθω. Μη βιαστείτε να σκεφτείτε κάτι αρνητικό.
Αυτοί οι τίτλοι τέλους για τους οποίους μιλώ δεν έχουν να κάνουν με απογοήτευση, αίσθηση απώλειας ή κάτι άλλο τέτοιο.
Ας μιλήσω όμως. Αρκετά με την εισαγωγή. Όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ, είμαι χειρουργημένη (sleeve gastrectomy) εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου. Ήρθε τώρα ο καιρός να επιβεβαιώσω προσωπικά όσα είχα ως γνώση από την πρώτη στιγμή που έκανα την επέμβαση. Η εύκολη περίοδος απώλειας διαρκεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, η επέμβαση - όπως πολύ σωστά λένε οι γιατροί μας και επαναλαμβάνουμε κατά καιρούς όλοι όσοι έχουμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται- είναι ένα εργαλείο δουλειάς και εμείς οι χειριστές του εργαλείου. Δεν είναι η sleeve το μαγικό ραβδί που ξαφνικά θα μας κάνει να έχουμε ανοσία σε θερμίδες από λίπη, ζάχαρη κτλ. Από 118 κιλά έφτασα 59. Ποτέ μου στόχος δεν ήταν να πάω τόσο χαμηλά αλλά έγινε. Δεν είχα όρεξη λόγω της μη έκκρισης της γρελίνης στο κομμένο στομάχι, είχα κορεσμό στο άψε σβήσε με το ελάχιστο στομαχάκι που μου άφησε ο εξαιρετικός γιατρός μου που πάντα θα ευχαριστώ από καρδιάς. Κυρίως όμως πάλεψα με το βασικό μου πρόβλημα, την παροξυσμική υπερφαγία, και τα κατάφερα. Είμαι "καθαρή" από επεισόδια τέτοιου τύπου από τότε που αποφάσισα να αλλάξει η καθημερινότητα και η ψυχολογία μου. Όμως, τους τελευταίους έξι μήνες έχω πάρει 6-7 κιλά, επειδή εντελώς επιπόλαια και χωρίς σοβαρότητα αφέθηκα να απολαμβάνω με έλλειψη μέτρου διάφορες σκουπιδοτροφές όπως τσιπς, σοκολάτες και τα παρόμοια. Ξέρετε οι παλιοί και σίγουρα θα ανακαλύψετε γρήγορα οι καινούριοι, μπορεί η sleeve να αποτρέπει μεγάλη κατανάλωση τροφής αλλά επιτρέπει με χαρακτηριστική ευκολία την κατανάλωση ζάχαρης, υδατανθράκων κτλ. Αυτό για εμένα δεν αποτελούσε πρόβλημα καθώς ήμουν σε επιφυλακή-με εξαίρεση το τελευταίο εξάμηνο που όπως σας προανέφερα, υπήρξα πλημμελής στην προσοχή.
Οπότε, το bottom line, τα πρώτα χρόνια είναι πιο εύκολα και ευεργετικά για να χαθεί το πλεονάζον βάρος. Τα πραγματικά δύσκολα έρχονται όταν πρέπει-μετά από κάποια χρόνια- να αποδείξεις ότι έχοντας πλέον την ικανότητα να φας σκουπίδια και περιττά, εσύ είσαι σε θέση να μην φας ασύστολα και να διατηρήσεις το καλό αποτέλεσμα που κατέκτησες.
Είμαι αρκετά έκπληκτη με τον εαυτό μου. Όχι ότι δεν με θεωρούσα υποψήφια να κάνω τη στραβή, απλά -όσο περνούσε από το χέρι μου- είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να απομακρύνω την πιθανότητα. Προσπάθησα να είμαι συνεπής με την απόφασή μου να έχω ευεξία και κέφι στην καθημερινότητά μου. Να μην κάνω δίαιτα. Να μη σκέφτομαι την τροφή ως κάτι άλλο παρά μέσο επιβίωσης και απόλαυσης. Δούλεψα πάνω σε αυτά. Έκανα στροφή 180 μοιρών. Έβγαλα την υπερφαγία από τη ζωή μου. Έβαλα την ισορροπία και το μέτρο.
Τα 66 μου κιλά αυτή τη στιγμή είναι ωραιότατα από άποψη εμφάνισης. Δεν προβληματίζομαι επʼαυτού. Αυτό που με ιντριγκάρει είναι αυτή η επιπολαιότητα για την οποία μίλησα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την άσχημη ψυχολογία μου γιατί απλά δεν έχω-κατά βάση- άσχημη ψυχολογία. Περνάω την πιο μεστή , γεμάτη συγκινήσεις περίοδο της μέχρι τώρα ζωής μου. Γεύομαι τον απίστευτα γλυκό καρπό των κόπων μου να είμαι καλά και έτοιμη για τα ωραία της ζωής. Οπότε, ναι, νιώθω μια έκπληξη που δεν με πρόσεξα τόσο ώστε να τρώω άμετρα βλακειούλες. Το βλέπω σαν πρόκληση, όμως, αυτό που συμβαίνει και σαν αναμέτρηση. Με μένα. Με το ποια είμαι τώρα.
Και πάντα θα έχω στο μυαλό μου ποια ήμουν πριν πάρω απόφαση να πλοηγήσω το καράβι μου προς άλλο λιμάνι, και όχι αυτό της εμμονής, της νεύρωσης και των ψυχαναγκαστικών διατροφικών επιλογών.
I take the challenge, comrades!
Τίτλοι τέλους, λοιπόν, για τα «εύκολα» του χειρουργείου, βουρ για τα δύσκολα! Δε μασάω όμως πια!
