Ψάχνω τη δύναμη.....

Γεια σας.Με λένε Μαρία και είμαι 25 χρονών.Ίσως το πρόβλημά μου να μην σας φανεί σημαντικό, αλλά για μένα σ' αυτή τη φάση της ζωής μου, μου φαίνεται βουνό.
Απο πολύ μικρή ήμουν παχουλή.Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου σαν ''φυσιολογικό'' παιδάκι. Ακόμα κι οταν πήγαινα δημοτικό, ψώνιζα απο μαγαζιά για ενήλικες.Στα 19 μου έφτασα να ζυγίζω 110 κιλά με 1.59 ύψος.
Μετά απο αρκετές αποτυχημένες δίαιτες στα 19 μου ξεκίνησα άλλη μία προσπάθεια για απώλεια βάρους και μετά απο έναν χρόνο κατάφερα να φτάσω τα 58 κιλά.
Η βουλιμική υπερφαγία όμως δεν μ' άφησε να το χαρώ για πολύ και έτσι μέσα στον επόμενο χρόνο πήρα πίσω τα 30 κιλά.Στη συνέχεια και μ' όση δύναμη μου χε απομείνει πάλεψα για 3 χρόνια και έτσι τον περασμένο Σεπτέμβρη κατάφερα να φτάσω τα 53 κιλά.
Μετά απο πολύ σοβαρά προσωπικά-οικογενειακά προβλήματα και με τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψης να κάνουν την εμφανισή τους σημερα είμαι συν 12 κιλά, δηλαδή 65.
Το προβλημά μου λοιπόν τώρα είναι το εξής...είμαι πολύ κουρασμένη ψυχολογικά, αλλά και σωματικά.
Τα τελευταία 6 χρόνια δεν κάνω τίποτα άλλο απ' το να χάνω και να παίρνω κιλά και πλέον δεν έχω τη δύναμη να ξανα ξεκινήσω.
Θα έμενα σ' αυτά τα κιλά, αλλά πραγματικά δεν νιώθω καλά καθόλου με το σώμα μου σ' αυτή τη φάση που είμαι και αυτό επιδεινώνει την ήδη πολύ άσχημη διάθεση μου. Έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι και δεν πάω πουθενά, εδώ και έναν μήνα δεν δουλεύω και πραγματικά νιώθω ανήμπορη.Θα μου πείτε έχασες τόσα κιλά, σε 12 κόλλησες?
Κι όμως.Νιώθω οτι η δύναμη που είχα σαν άνθρωπος έχει πια στερέψει.Καταριέμαι την μοίρα μου που δεν μπορούσα να είμαι ένα ''φυσιολογικό'' παιδάκι που θα εξελισσόταν σε μια ''φυσιολογική'' κοπέλα κι αντ αυτού έπρεπε να παλέψω για να φτάσω σε νορμάλ επίπεδα κι απ' οτι φαίνεται είμαι καταδικασμένη να παλεύω μια ζωή. Ξέρω οτι τα προβληματά μου δεν θα λυθούν με το χάσιμο των κιλών, αλλά ξέρω οτι σίγουρα θα νιώσω πολύ καλύτερα και θα απαλλαχτώ τουλάχιστον απ' αυτό. Οποιαδήποτε συμβουλή για το τι θα μπορούσα να κάνω είναι καλοδεχούμενη.Ευχαριστώ.

Μαρια μου, δύσκολες οι συμβουλές.. Πραγματικα μπραβο σου που κατάφερες κ έχασες τοσα κιλα. Ειναι αξιοθαύμαστο. Κ εγω παλεύω χρονια με τα κιλα μου, παιρνω, χανω κ παει λέγοντας. Δεν ξερω γιατι δεν μπορω να πειθαρχησω..

Καλησπέρα Μαρία και καλώς ήρθες!!
Συγχαρητήρια για τα όσα έχεις καταφέρει ως τώρα!! Είμαστε ίδια ηλικία οπότε θα σου μιλήσω όπως θα μιλούσα σε μια καλή μου φίλη.
Καταρχάς ο αγώνας που έχεις κάνει κ η ιστορία σου είναι πράγματα γνώριμα για πολλούς από εδώ μέσα, δεν είσαι μόνη, μη νιώθεις μόνη!! Είμαστε πολλοί σ' αυτό, να μπαίνεις να μας γράφεις να παίρνουμε δύναμη ο ένας από τον άλλο.
Αυτό που έχω να σου πω είναι ότι στη φάση που είσαι χρειάζεται να περιβάλλεις με αγάπη τον εαυτό σου, να του μιλήσεις και να του φερθείς όπως θα φερόσουν σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Και εγώ θυμώνω πολλές φορές με μένα που από παιδί έχανα κ έβαζα κιλά, που δεν μπορώ να φάω σαν φυσιολογικός άνθρωπος κάποιες μέρες παραπάνω χωρίς να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα ξαναπαχύνω αν αφεθώ κλπ. Προσπαθώ όμως να εστιάζω στα όσα έχω καταφέρει.
Πιστεύω στο πώς νιώθεις συμβάλλει και το γεγονός ότι δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς εντατικά π.χ. μια δουλειά. Οπότε θα σου πρότεινα βα γεμίσεις τον χρόνο σου με δημιουργικές δραστηριότητες που θα σε γεμίζουν με χαρά. Ό,τι κ αν σημαίνει αυτό για σένα. (για μένα αυτό μεταφράζεται στο να πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο). Όσο για τη διατροφή σου αρχικά προσπάθησε να κάνεις καλύτερες επιλογές κ μετά να περιορίσεις τις ποσότητες ή τα γλυκά. Με τέτοιες μικρές αλλαγές πιστεύω θα νιώσεις καλύτερα και θα ξαναμπείς σε πρόγραμμα. Κυρίως όμως μη καταφεύγεις σε στερήσεις γιατί θα έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα.
Εν τέλει θέλω να σου πω να σκέφτεσαι τον εαυτό σου σαν κάτι παραπάνω από έναν αριθμό ζυγαριάς. Σίγουρα αξίζεις περισσότερα από έναν αριθμό!!
Καλή επιτυχία!! :love:

Καλημέρα Μαρία και καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Κατ' αρχάς συγχαρητήρια που κατάφερες και εχασες τόσα κιλά!
Βέβαια ο δρόμος που διάλεξες για να τα χάσεις (δίαιτα και -απ' ότι υποψιάζομαι- καταπίεση, στέρηση και ίσως και πείνα, χωρίς να συνειδητοποιήσεις την βαθύτερη αιτία που σε οδηγεί στο φαγητό) είναι αφενός πολύ δύσκολος, και αφετέρου έχει ημερομηνία λήξης, δηλαδή είναι αναπόφευκτο το να αρχίσεις να ξαναπαίρνεις τα κιλά κάποια στιγμή και να οδηγηθείς σε φαινόμενο γιο-γιο (όπως και έγινε άλλωστε, όπως μας περιγράφεις).

Λες ότι είσαι "καταδικασμένη να παλεύεις μια ζωή". Ε, λοιπόν κάνεις λάθος!
Αν συνεχίσεις με δίαιτες και καταπίεση, όντως θα παλεύεις μια ζωή και άκρη δεν θα βγάλεις.
Μπορείς όμως να ελευθερωθείς για πάντα από τα παραπανίσια σου κιλά,
αν συνειδητοποιήσεις την βαθύτερη αιτία που σε κάνει να τρως πολύ (συναισθηματική πείνα και υπερφαγία) και να την αντιμετωπίσεις.
Συνήθως μας οδηγεί στο πολύ φαγητό μια ανασφάλεια που νιώθουμε.
Μπορεί να είναι οποιουδήποτε είδους ανασφάλεια (οικονομική, συναισθηματική, υγείας, κλπ).

Χρειάζεται να κάτσεις να τα σκεφτείς όλα αυτά και να συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές αιτίες που σε οδηγούν στο πολύ φαγητό. Η συνειδητοποίηση είναι η μισή λύση! :wink2:
Από εκεί και πέρα, καλό θα ήταν ν' αρχίσεις να σκέφτεσαι θετικά, έστω και με το ζόρι στην αρχή! Ν' αρχίσεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου! Να είσαι (έστω και εξαναγκαστικά, ξαναλέω, στην αρχή) αισιόδοξη και να προσπαθείς να πιστέψεις ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα τα καταφέρεις! Αυτά βοηθούν πολύ στο να ξεκολλήσεις από την κατάσταση που βρίσκεσαι τώρα.

Μη νομίζεις ότι σου δίνω συμβουλές "εκ του ασφαλούς". Για πολλά χρόνια ήμουν σε μια μόνιμη θλίψη, πίστευα ότι όλα είναι μάταια, ότι είμαι άχρηστη, χαζή, και άλλα... "χαριτωμένα". Και κατάθλιψη έχω περάσει και έχω πάρει και φάρμακα γι' αυτήν (μέγα λάθος, αλλά δεν είναι της παρούσης). Η συναισθηματική μου υπερφαγία με έκανε να φτάσω τα 140 κιλά πριν 2 χρόνια. Και εγώ είχα κάνει άπειρες δίαιτες με καταπίεση και στέρηση χωρίς να συνειδητοποιώ την βαθύτερη αιτία που με οδηγούσε στο φαγητό. Το αποτέλεσμα; Να παίρνω πίσω αργά ή γρήγορα τα κιλά που έχασα σχεδόν διπλά!
Πριν 1 χρόνο ξεκίνησα προσπάθεια για ποιοτική διατροφή, αυτήν την φορά όμως γνωρίζοντας για την συναισθηματική υπερφαγία και έχοντας αισιόδοξη, θετική στάση και πίστη ότι θα τα καταφέρω! (Αυτά τα επέβαλα στην αρχή στον εαυτό μου, αλλά στην πορεία τα υιοθέτησα πραγματικά και πλέον βγαίνουν φυσικά από μέσα μου!) Το αποτέλεσμα; -52,8 κιλά (μέχρι στιγμής) χωρίς καταπίεση, χωρίς στέρηση, χωρίς πείνα!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου, και όλες οι δυσκολίες που περνάς να είναι περαστικές!
Να είσαι καλά και ό,τι χρειαστείς, εδώ είμαστε εμείς!
;-)

Σας ευχαριστώ απο καρδιάς για τις απαντήσεις σας. Είναι πολύ σημαντικό να απευθύνεσαι σ' ανθρώπους με τα ίδια προβλήματα, σκέψεις και συναισθήματα.Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι μην έχοντας βιώσει κάποια διατροφική διαταραχή, κατακρίνουν και δεν μπορούν να καταλάβουν οτι δεν πρόκειται απλά για κιλά, αλλά οτι μιλάμε για αρρώστια ψυχολογική και σωματική και οτι δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.

@Μαντζουράνα, συγχαρητήρια καταρχήν για τον σπουδαίο αγώνα σου. Όσο για 'μένα, έκανες την τέλεια περιγραφή της καταστασής μου. Η ανασφάλεια που ανέφερες είναι το δεύτερο όνομα μου. Ακόμα κι όταν ήμουν στα 53 κιλά κι όλοι μου έλεγαν πόσο όμορφη είμαι εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου τελείως χάλια. Είχα επισκεφτεί τα περασμένα Χριστούγεννα ψυχολόγο, μην αντέχοντας άλλο την συναισθηματική πίεση και έχοντας φτάσει σ' ένα σημείο πολύ επικίνδυνο για τον εαυτό μου. Αυτός μου εξήγησε οτι έχω μπει σ' έναν φαύλο κύκλο, όπου η κατάθλιψη τρέφει την διατροφική διαταραχή και το αντίστροφο. Μου πρότεινε να πάρω χάπια και να κάνω ψυχοθεραπεία.Το πρώτο αρνήθηκα κατηγορηματικά να το κάνω, γιατί δεν ήθελα να φτάσω στο σημείο να παίρνω χάπια απο τα 25 μου και το δεύτερο λόγω οικονομικών προβλημάτων, δεν μπόρεσα να το υλοποιήσω.Κι έτσι τώρα προσπαθώ μόνη μου να φτιάξω τα πράγματα. Θα κάνω όσα με συμβούλεψες και θα
μπαίνω συχνά στο φόρουμ, γιατί πραγματικά αισθάνομαι οτι εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί που περνάνε τα ίδια με μενα κι αυτό απο μόνο του είναι μια παρηγοριά.Να ξέρεις οτι δεν είσαι η μόνη...

Καλησπέρα Μαρία!

Έκανες, κατά την προσωπική μου άποψη (χωρίς να είμαι γιατρός), πολύ καλά που δεν πήρες χάπια!
Κι εγώ που είχα πάρει για ένα διάστημα, το έχω πραγματικά μετανιώσει!
Άλλωστε δεν ήταν τα χάπια αυτά που με βοήθησαν τελικά!

Όσο για την ψυχοθεραπεία, είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, όμως υπάρχουν 2 δυσκολίες...
Η μία είναι ότι είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βρεις έναν σωστό ψυχοθεραπευτή (οι περισσότεροι είναι απλά... "συμβουλάτορες"),
...και η άλλη είναι ότι τα χρήματα που ζητάνε είναι εξοργιστικά πολλά!

Μπορούμε όμως με θετική στάση, αισιοδοξία και πίστη στην δύναμη που έχει κρυμμένη ο εαυτός μας να αλλάξουμε πραγματικά τη ζωή μας προς το καλύτερο!

Όντως το φόρουμ είναι πολύτιμο! Έχει πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν και να σε συμβουλέψουν γιατί έχουν περάσει τα ίδια.

Να είσαι καλά!

:-)

Κ εμενα, το οτι μοιράζομαι τις δυσκολίες κ τις μικρές χαρές της προσπάθειας μου, με βοηθα σημαντικά.. Ειναι καλυτερο να νιωθεις πως δεν εισαι μονος!

Καλησπέρα και από εμένα είναι η πρώτη φορά που κάνω εγγραφή σε ένα φόρουμ...αλλά ειλικρινά έχω μεγάλη ανάγκη να μιλήσω σε ανθρώπους που περνάνε παρόμοια προβλήματα με εμένα... Είμαι 27 χρονών έχω ύψος 1,82 και ζυγίζω αυτή την στιγμή 125 κιλά... Σε μία προσπάθεια που έκανα με διατροφολόγο το 2011 κατάφερα από 131 κιλά τότε να φτάσω 88 κιλά ήμουν σε πάρα πολύ καλό σημείο και μετά χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα ενός έτους, τα πήρα σχεδόν ΌΛΑ!!!
1) Έχω κάνει δυο απόπειρες από τότε να ξανά χάσω, φυσικά δεν κατάφερα τίποτα.
2) Πιστεύω πραγματικά πως έχω σοβαρά θέματα με την ψυχολογία μου
3) Δεν υπάρχει περίοδος στην ζωή μου που να έχω νιώσει πιο απαίσια με το σώμα μου
Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω, νομίζω πως ο'τι προσπάθεια και να κάνω, θα την κάνω άδικα και δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα... νομίζω πως είμαι καταδικασμένη να ζω χοντρή, και σκέφτομαι πως αύριο μεθαύριο εάν καταφέρω και κάνω οικογένεια και κάνω παιδιά δεν θα χωράω να περάσω ούτε από πόρτα :(
Όταν ήμουν 15 έχασα τον πατέρα μου και ήταν κάτι που μου στοίχισε πολύ, από τότε είχα πάρει την κατηφόρα ή μάλλον για να το πω σωστά την ανηφόρα.....των κιλών!!!

Σας παρακαλώ βοηθήστε με, τι να κάνω;;;

Υ.γ: Το χειρότερο όλων είναι ο'τι νιώθω μια απέχθεια για ανθρώπους που έχουν παραπάνω κιλά, χωρίς να αντιλαμβάνομαι τα χάλια μου, και τόσο καιρό που κοιτούσα το σώμα μου στον καθρέφτη δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο έχω παχύνει και έπαθα σοκ προχθές σε μία φωτογραφία που με τράβηξε ο κολλητός μου και κατάλαβα πως έχω γίνει πάλι....

Μάρω γεια σου και καλώς ήρθες! έχω υπάρξει στη θέση σου, ξέρω πολύ καλά για τι πράγμα μιλάς. Πάνω κάτω οι πιο πολλοί που γράφουμε εδώ και έχουμε περάσει από παχυσαρκία, με τους ίδιους δαίμονες, τις ίδιες αγωνίες ζήσαμε ή ζούμε. Τα συναισθήματά σου πηγάζουν από αυτή τη χρόνια ασθένεια, γιατί μη γελιόμαστε, είμαστε ασθενείς, είτε σε ψυχολογικό είτε σε σωματικό επίπεδο. Μπορεί να σε σοκάρει ο εαυτός σου που νιώθει απέχθεια για τους παχύσαρκους αλλά σκέψου ότι αυτό πιθανόν είναι η άμυνά σου, ή η άρνησή σου να δεις την πραγματικότητα που δεν σου αρέσει πρόσωπο με πρόσωπο. Βλέπεις σε εκείνους αυτό που δεν αντέχεις στον εαυτό σου και έτσι νιώθεις αποστροφή. Στην ουσία δεν είναι αποστροφή προς τους άλλους, είναι προς εσένα.
Αυτό που λες με τον καθρέφτη, το ζούσα και εγώ για χρόνια. Στη δική μου περίπτωση βέβαια ήταν ακόμη πιο έντονα τα πράγματα εφόσον ως παιδί και έφηβη ήμουν πετσί και κόκκαλο και πάντα είχα την ψυχολογία της λεπτής κοπέλας, ακόμη και όταν πέρασα τα 100. Έτσι ο καθρέφτης έδειχνε αυτό που πίστευα πως είμαι και όχι το άτομο με τη νοσογόνο παχυσαρκία που είχα καταλήξει να είμαι.
Όμως Μάρω, το βάρος μας είναι ευτυχώς κομμάτι του εαυτού μας από εκείνα που επιδέχονται αλλαγής/τροποποίησης. Όμως δεν έρχεται ούτε σε μια μέρα ούτε σε δυο. Και κυρίως δεν έρχεται μόνο του. Χρειάζεται μια αρκετά επώδυνη διαδικασία και δεν εννοώ τη δίαιτα. Πρωτεύει η αναγνώριση πως από κάπου πηγάζουν όλα αυτά και κάτι τα πυροδοτεί. Και μετά σταθερά και με επιμονή, αγώνας. Και συγχώρεση. Για τον πολύπαθο εαυτό.
Θα διαβάσεις πολλά τόπικς εδώ μέσα που θα σου φανούν χρήσιμα. Θα μιλήσεις και με κόσμο που θα έχει να σου πει την εμπειρία του, δεν συμφωνούμε όλοι προς τους τρόπους που μας οδηγούν στο φυσιολογικό βάρος αλλά σίγουρα υπάρχουν καλές προθέσεις για βοήθεια.
Μην απελπίζεσαι. Άπλωσε την ψυχή σου για βοήθεια και μη φοβάσαι.

Υ.Σ Το τόπικ της Μαντζουράνας είναι μια καλή αρχή: http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=7549

Μαρω καλημερα κ απο εμενα. Διάβασα με προσοχή οσα έγραψες, κ θα ηθελα να σου μιλησω. Ο πανικός δεν ειναι η λυση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλα ουτε κ η φυγή στα ιδια προβλήματα, σε αυτα που μας φέρνουν σε σημειο να νιώθουμε τετοια θλίψη κ απογοήτευση. Απο την αλλη πρεπει να συνειδητοποιήσουμε πως εχουμε προβλημα κ πως χρειαζόμαστε βοήθεια. Αυτο σημαινει διαιτα η επέμβαση η ψυχολόγος η διατροφολόγος, ανάλογα με το τι κρίνουμε πως ταιριαζει καλυτερα στην δικη μας περιπτωση κ κατασταση. Οπως ειπε κ η μακ, το φορουμ της μαντζουράνας ειναι ενα μάθημα για ολους, το πείσμα, η θέληση, η αισιοδοξία της κ τα κατάφερε μονη της. Ομως δέχθηκε πως υπαρχει προβλημα, εντόπισε την αιτία κ την πολέμησε με τα μεσα που διέθετε. Κ υπάρχουν μεσα αρκετα, εδω θα σε συμβουλεψουν αρκετοί ανθρωποι με βιώματα κ αποτελέσματα. Εγω ειμαι σε φάση δίαιτας για ακομη μια φορα στην ζωη μου, δεν κρύβομαι πως χανω μεν, αποτυγχάνω σε βαθος χρονου δε, αλλα την τελευταια φορα οταν ειδα πως ειχα γινει, ένιωσα αποστροφή για το μυαλο κ την οποια λογική μου, κ δεν θελω να με ξαναδώ ετσι, θελω μονο να χανω βάρος απο έδω κ πέρα. Σου ευχομαι, δυναμη κ σε παρακαλω μην το παιρνεις τοσο βαρια, δεν εισαι μονη, πρεπει ομως κ εσυ να δεις πως θα απαλλαγείς απο αυτο που σε πληγώνει τοσο πολυ.

Αχ παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας, δεν ξέρετε πόση δύναμη μου δίνετε, μετά από πάρα πολύ διάβασμα αυτές τις δύο μέρες που είμαι κομμάτια ψυχολογικά και πολύ κλάμα, κατάλαβα πως όλο αυτά τα χρόνια ένας σοβαρός παράγοντας που είμαι έτσι, είναι γιατί δέχομαι να είμαι έτσι, όπως διάβασα σε ένα σαιτ ψυχολογίας εάν λες πως είσαι σαν ΒΟΔΙ, θα νιώθεις σαν βόδι και στην τελική θα είσαι σαν βόδι..
Από σήμερα είπα λοιπόν να αγαπήσω πρώτα από όλα τον εαυτό μου, να με αποδεχτώ και να βρω την Μαρία που έχω χάσει εδώ και καιρό... Επικοινώνησα ήδη με την διατροφολόγο μου να μου στείλει τις διατροφές μου, νομίζω πως μπορώ να το κάνω μόνη μου.
Με την βοήθεια φυσικά των δύο κοντινότερων ανθρώπων μου και την βοήθεια την δική σας, επόμενο ζύγισμα 24/8...
Για ένα παράξενο λόγο Ελένη, ούτε εγώ θέλω να είμαι έτσι, ο δρόμος είναι πολύ μεγάλος και δύσκολος για την ακρίβεια πρέπει να χάσω μία ολόκληρη Μαρία... για να βρω την δική μου Μαρία!! Σας ευχαριστώ και περιμένω με ανυπομονησία τις επόμενες συμβουλές σας.... :)

Κατ αρχήν, μην ακουσω ξανα οτι κλαις για τέτοιους λογους. Δεν υπαρχει κανένας μα κανένας λόγος για να κλαις. Εισαι ενα πολυ γλυκο πλάσμα, που την λαθος στιγμη κ για τους λαθος λογους η κ απολυτα κατανοητούς λογους, πάχυνες οπως παχυνα κ εγω. Σκέψου αυτο που πολυ ομορφα λεει η γλυκιά μαντζουράνα! Αυτο που κ εμενα με βοήθησε παρα πολυ.. Δεν κανω διαιτα, δε θα ξανακάνω διαιτα, θα δωσω στον εαυτο μου αυτο που χρειαζεται, εναν υγιεινό τροπο ζωης. Εχω αρχίσει να γυμνάζομαι, να τρωω λιγο κ σωστά, κ ελπιζω να δω αποτελέσματα. Ο καιρος, τα χρονια περνούν γρηγορα, με τη σωστη διατροφή θα περνά μεν ο καιρος αλλα κ εσυ θα γινεσαι πιο ανάλαφρη σωματικά κ ψυχολογικά! Κ εγω μαζι ελπιζω.. Εισαι παρα πολυ νεα, πρεπει να το κανεις αφου αυτη η εικόνα σε ενοχλει. Η αρχη ειναι δυσκολη.

Δεν είναι εύκολο όταν για χρόνια πας 2 βήματα μπροστά και μετά κάνεις 10 πίσω όσο να πεις απελπίζεσαι... αφού τρελαίνομαι και εγώ με τον εαυτό μου και το πως μπορώ να μου συμπεριφέρομαι έτσι...πάντα με ενδιαφέρουν οι άλλοι πιο πολύ παρά εγώ....τα διάβασα όλα αυτά που λέει η μαντζουράνα και πραγματικά με κάποια πράγματα ένιωσα πως περνάμε ακριβώς το ίδιο, ακόμη και το πως νιώθουμε... είναι απίστευτο.
Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη και το ξέρω πως η αρχή Ελένη μου θα ειναι πολύ δύσκολη, αλλά πρέπει να γίνει...θέλω να γίνει!!!

Δεν εισαι μονη, ειμαστε αρκετοί εδω κ θα τα καταφέρουμε!!

Συγγνώμη εαν σας κούρασα αλλά ειλικρινά έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον....

Μάρω, καλέ μη ζητάς συγγνώμη! Μα για αυτό δεν υπάρχει το φόρουμ? Για επικοινωνία και ανταλλαγή σκέψεων, συναισθημάτων , φόβων, πληροφοριών... Όποιος κουράζεται, δεν θα σε διαβάσει! Είσαι κάργα ενοχική, έτσι??!! Ξέρεις εσύ που λες παραπάνω ότι σε ενδιαφέρουν περισσότερο οι άλλοι και όχι ο εαυτός σου! Ε, λοιπόν, κάνε ένα μικρό βήμα σήμερα και πες σε αυτόν τον εαυτό που τον έχεις στήσει στα δυο μέτρα και τον πυροβολάς, ότι θα προσπαθήσεις να του δίνεις κάποια προτεραιότητα! Όχι, γιατί ξαφνικά σε μια μέρα σε αγάπησες και σε λάτρεψες , αλλά επειδή για να φτάσεις εκεί που θέλεις, να αγαπάς ουσιαστικά τον εαυτό σου και να τον φροντίζεις, πρέπει από κάπου να ξεκινήσεις!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Μάρω καλώς ήρθες. πάνω κάτω ό,τι ήθελα να πω στα είπαν τα κορίτσια.

θα σταθώ σε αυτό όμως

Quote:

---

Δεν είναι εύκολο όταν για χρόνια πας 2 βήματα μπροστά και μετά κάνεις 10 πίσω όσο να πεις απελπίζεσαι

---

κοριτσάρα αυτό είναι το λάθος των περισσοτέρων μας. βιαζόμαστε για αποτελέσματα, κάνουμε ανορθόδοξες δίαιτες. βλέπουμε κάποια αποτελέσματα και επαναπαυόμαστε άρα γυρνάμε στα πίσω, είτε κολλάμε και απογοητευόμαστε και τα παρατάμε.

είναι αγώνας αυτό το πράγμα. το κλειδί της επιτυχίας είναι να καταλάβουμε πως δεν τρέχουμε 100άρι, αλλά μαραθώνιο.
αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα και μετά θα αλλάξει το σώμα.΄θέλει χρόνο, πάρε για παράδειγμα την μαντζουράνα, 1 χρόνο τώρα τρέχει μαραθώνιο.

διατροφή σωστή και όχι ακραίες δίαιτες, γυμναστική, επιμονή/υπομονή/προσήλωση/αισιοδοξία και χρόνο.
χρειάζεται χρόνο για να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες, για να τα βρεις με τον εαυτό σου και για να φτάσεις στον στόχο σου.
όχι βιασύνη, πολύ πείσμα, μόνιμη αλλαγή συνηθειών και θα τα καταφέρεις!

Quote:

---

Originally posted by Sora

είναι αγώνας αυτό το πράγμα. το κλειδί της επιτυχίας είναι να καταλάβουμε πως δεν τρέχουμε 100άρι, αλλά μαραθώνιο.
αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα και μετά θα αλλάξει το σώμα.

---

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:

Καλησπέρα κορίτσια!!

Μάρω, καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Αρχικά θέλω να πω ότι συμφωνώ με όλα όσα έγραψαν τα κορίτσια!
(Και ειλικρινά, Μακ, Ελένη και Σόρα, με συγκινήσατε με τις θετικές αναφορές σας σε μένα! Σας ευχαριστώ πολύ!)

Μάρω, έχουμε ίδια ηλικία (είμαι 26) και μέχρι πριν 1 χρόνο ήμουν πάνω από 130 κιλά. Επίσης είχα κάνει στο παρελθόν δίαιτες, έχανα αρκετά κιλά (ποτέ βέβαια όσα έχω χάσει τώρα) και τα έπαιρνα πίσω διπλά! Με δυό λόγια, σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Συνήθως, στην συναισθηματική υπερφαγία μας οδηγεί κάποιου είδους ανασφάλεια. Είναι σημαντικό που έχεις συνειδητοποιήσει ότι η αρχή της συναισθηματικής σου υπερφαγίας ήταν μετά την απώλεια του πατέρα σου. Είναι ένα κομμάτι που θα σε βοηθούσε πολύ να το δουλέψεις μέσα σου.
Από εκεί και πέρα, καλό θα ήταν να δεις τί σε κάνει να νιώθεις ανασφάλεια στο σήμερα. Είναι οικονομικοί λόγοι (κάτι πολύ συνηθισμένο στον καθένα μας αυτήν την εποχή); Είναι συναισθηματικοί λόγοι; Φοβάσαι κάτι;

Εκεί είναι η πηγή του προβλήματος! Το πρόβλημα δεν είναι το τί τρώμε. Το πρόβλημα είναι ότι επιλέγουμε να διαχειριστούμε τα προβλήματά μας τρώγοντας πολύ! Και φυσικά έτσι, όχι μόνο δεν λύνουμε τα πραγματικά μας προβλήματα, αλλά προσθέτουμε και ένα ακόμα: αυτό της παχυσαρκίας!

Συνεπώς, η συμβουλή μου είναι, δες ποιό είναι το βαθύτερο πρόβλημα που σε οδηγεί στο πολύ φαγητό και ξεκίνα τις θετικές σκέψεις! Λέγε: "Όλα πάνε καλά" και ας μην το πιστεύεις στην αρχή.
Στάσου μπροστά σ' έναν καθρέφτη και πες "Σ' αγαπώ πολύ και σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι!".
Λέγε: "Είμαι ασφαλής και προστατευμένη.".
Και φυσικά, επαναλάμβανε συχνά: "Δίνω στον εαυτό μου την ποιοτική διατροφή που του αξίζει!" , "Φτάνω στο φυσιολογικό μου βάρος και αποκτώ φυσιολογική σχέση με το φαγητό."

Ό,τι ενοχές νιώθεις, για το οτιδήποτε, απλά πέτα τις στα σκουπίδια!
Ειδικά τις ενοχές που νιώθεις όταν τρως κάτι παχυντικό!
Όταν συμβαίνει αυτό, λέγε: "Καλά έκανα και το 'φαγα! Το 'φχαριστήθηκα! Τώρα επιστρέφω στην ποιοτική μου διατροφή γιατί μου αξίζουν μόνο τα καλύτερα!"

Αυτά...
Ελπίζω να μην σε κούρασα!
Μπορεί να τα έχεις ξαναδιαβάσει, αλλά στην περίπτωσή μας, η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης!

Ό,τι χρειαστείς, εδώ είμαστε εμείς!

;-)

Είναι δύσκολος αγώνας, δείχνει εξαντλητικός, από την άποψη της συνήθειας αλλά και του χρόνου, αλλά δίνοντας στον οργανισμό μας τον χρόνο να μάθει να τρέφεται σωστά, τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα, και για το σώμα μας και για την διάθεσή μας. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε αλλά να συνεχίζουμε δυναμικά, με πίστη και ευχάριστη προσμονή, και η αλλαγή θα έλθει.

Αχ ρε κορίτσια, ειλικρινά έτσι είναι, σήμερα έκανα αυτό ακριβώς την ώρα που μπήκα στο ασανσέρ με κοιτούσα και έλεγα πως με αγαπάω πάρα πολύ για αυτό θα κάνω ότι καλύτερο για εμένα...
Μαντζουράνα μου, καταρχήν χαίρομαι πάρα πολύ που μου γράφεις, μακάρι να μπορέσω να κάνω έστω και τα μισά από αυτά που έχεις καταφέρει, είμαι σε πάρα πολύ καλό σημείο, γενικά το κακό ξεκίνησε με την απώλεια του πατέρα μου, όχι πως ήμουν ποτέ και το αδύνατο παιδί αλλά δεν είχα ποτέ τόσα πολλά κιλά.
Όταν έχασα τον πατέρα μου, μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να διαχειριστώ την καινούργια καθημερινότητα, εδώ δεν μπορούσα να δεχτώ όταν μου ανακοίνωσε ο'τι είναι καρκινοπαθείς.....ήταν πολύ δύσκολα χρόνια της ζωής μου, και μπορώ να πω πως στο φαγητό έβρισκα μία περίεργη ζεστασιά και παρηγοριά, ειδικά στην σοκολάτα.... :)
Έτσι και χωρίς να το καταλάβω, άφησα εντελώς εμένα, πριν 2 χρόνια έχασα τον θείο μου, (πατέρα του αδερφού μου) που ήταν ο άνθρωπος για εμένα (δεύτερος πατέρας) έμοιαζαν και πάρα πολύ και αυτή την φορά, ήταν ακόμη χειρότερα, γιατί είχα έναν μπαμπά που ήξερα ότι, ότι και να χρειαστώ θα είναι εκεί...
Μαντζουράνα μου, πρόβλημα οικονομικό δεν υπάρχει (ευτυχώς) αλλά τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία πιστέψτε με...μακάρι να είχα τους ανθρώπους μου γύρω μου, και ας μην είχα τίποτα...
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πριν 3 μήνες χάνω έναν παιδικό μου φίλο σε τροχαίο και μπορώ να πω πως ήταν το τελειωτικό χτύπημα...
Εαν με ρωτήσετε λοιπόν τώρα, τι είναι αυτό που φοβάμαι;; Φοβάμαι την απώλεια, την φοβάμαι πολύ... και δυστυχώς δεν έχω χάσει και λίγους...ξέρω πως δεν είμαι η πρώτη, ούτε η τελευταία... Αλλά τους έχασα όλους με πολύ άδικο τρόπο και νέους, ειδικά ο φίλος μου και με ενοχλεί πολύ...πάρα πάρα πολύ....
Τον φοβάμαι τόσο που για να καταλάβετε μετά από κάθε κηδεία, δεν κοιμάμαι, όταν το καταφέρνω οι εφιάλτες με ξυπνάνε και η μόνη λύση για να συνέλθω είναι η κατάληψη μου σε παπά για να μπορέσω να ησυχάσω..
Αυτή την φορά έχω διαταραχές περιόδου... τρέχω για ορμονικές για να δω τι φταίει...
Έκανα γενικές αίματος και ήταν καθαρές και η γιατρός με συμβούλεψε να αλλάξω κάτι στην ζωή μου, ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας, είχα σχεδόν ένα μισή μήνα διάρροια και ήταν καθαρά θέμα ψυχολογικό!
Την Παρασκευή φεύγω λοιπόν Κρήτη για μία εβδομάδα, ήδη παραιτήθηκα από την μία δουλειά που κάνω γιατί ένιωθα πως δεν με βοηθάει πουθενά και γενικά σκέφτομαι να αποβάλω από την ζωή μου όλα και όλους που δεν μου κάνουν καλό!!!!
Ήρθε ο καιρός να κοιτάξω την Μαρία... σοβαρά...
Και να φανταστείτε πως είμαι πάντα το χαμογελαστό παιδί της παρέας..που θα τους κάνει να γελάσουν και μέσα μου βράζω σαν ηφαίστειο!!!
Αυτά έχω να καταθέσω.... μεγάλη ψυχοθεραπεία...να μιλάς με ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν πλήρως...


Ένα τελευταίο, γιατί ήδη νομίζω είπα πολλά.. ένα ακόμη που πιστεύω ο'τι μου κάνει πολύ κακό είναι τα αδέρφια μου, έχω τρία μεγαλύτερα αδέρφια αγόρια που στο θέμα των κιλών πέρα από τα κλασικά πειράγματα, κρατούν μία στάση που μπορώ να πω πως κάθε φορά με ισοπεδώνει (τι κάνεις διατροφή;; αφού δεν θα τα καταφέρεις;;; πως έχεις παχύνει έτσι;;; είσαι σαν μοσχάρι.. δεν πρόκειται ποτέ να τα χάσεις πάντα τα ίδια κάνεις) Και άλλα πολλά διακοσμητικά επίθετα που κάθε φορά ειδικά σε οικογενειακό τραπέζι, μετανιώνω που πάω...Αυτό πως το αντιμετωπίζουμε;;;;;
Εγώ πάντως σκύβω το κεφάλι και δεν απαντάω, για να σταματήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται...
Σας ευχαριστώ ολες :)

κατάληξη*

Μαρία καλησπέρα!

Ειλικρινά λυπάμαι για τις δύσκολες στιγμές που έχεις περάσει χάνοντας τόσα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η ανασφάλεια που ένιωθες χάνοντας ανθρώπους που αγαπούσες και σε στήριζαν είναι μια πολύ πιθανή αιτία της συναισθηματικής σου υπερφαγίας.

Κατάφερες ν' αντέξεις όλ' αυτά, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις πολλή δύναμη μέσα σου! Και είμαι σίγουρη ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα! Και εννοείται μπορείς ν' απαλλαγείς για πάντα από την συναισθηματική υπερφαγία!

Να μην φοβάσαι τον θάνατο! Ό,τι φοβόμαστε πολύ, το έλκουμε προς το μέρος μας. Οπότε, σταμάτα να τον φοβάσαι! Να σκέφτεσαι: "Όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και εγώ, είμαστε απολύτως ασφαλείς, υγιείς και προστατευμένοι.". Τα άσχημα ανήκουν πια στο παρελθόν. "Τρίτωσε" το κακό... Από εδώ και πέρα μόνο χαρούμενες στιγμές θα έχεις! Και έτσι είναι!

Όσον αφορά τ' αδέρφια σου, δεν πιστεύω ότι είναι καλό που σιωπάς. Σταμάτα να είσαι το καλό παιδί! Το σύνδρομο του καλού παιδιού μας έφερε στα κιλά που μας έφερε. Βάλε τα όριά σου! Τα φοβάσαι τ' αδέρφια σου; Θα σε δείρουν αν τους αντιμιλήσεις; Απλά βάλε τα όριά σου. Μην ανέχεσαι άσχημες συμπεριφορές. Και αν δεν σταματάνε τις επικρίσεις, απλά σήκω και φύγε απ' το τραπέζι! Τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα.
Επίσης δεν χρειάζεται να το ανακοινώνεις όταν ξεκινάς ποιοτική διατροφή. Τρώγε αυτά που θέλεις χωρίς να τους δίνεις αναφορά.

Γενικά, πιστεύεις ότι είσαι αποφασισμένη αυτή την φορά ν' αλλάξεις διατροφή για πάντα; Ή σκέφτεσαι ν' ακολουθήσεις ένα πιο αυστηρό πρόγραμμα μέχρι να χάσεις τα κιλά και μετά να το πας πιο "χαλαρά";

Καλησπέρα Μαντζουράνα...
Είμαι αποφασισμένη να αλλάξω διατροφή για πάντα, γενικά όλες τις συνήθειες μου, να αρχίσω ένα ποιοτικό τρόπο ζωής...ήδη άλλαξα κάποια πράγματα, δηλαδή πίνω τον καφέ μου μέτριο αντί για πολύ πολύ γλυκό..
Πίνω πολύ νερό (έπινα αρκετό) αλλά πιο πολύ....
Τρώω μικρά και συχνά γεύματα.. Έχω σκοπό να μην ξανά φάω τηγανιτά...είναι κάτι έτσι και αλλιώς που με πείραζε στο στομάχι..και από Σεπτέμβριο αρχίζω γυμναστήριο αρχικά σε πολύ χαλαρό ρυθμό, 2 φορές την εβδομάδα και σταδιακά θα το αυξάνω..
Όλα θέλω να γίνουν βήμα, βήμα για να μπορέσω να τα κρατήσω και όχι να τα κάνω για ένα μικρό διάστημα και μετά πάλι τα ίδια..
Μου είναι πολύ δύσκολο προς το παρών που πίνω τον καφέ μου μέτριο, δεν μπορώ να συνηθίσω ακόμη την γεύση του...

Όσο για τα αδέρφια μου, φυσικά και δεν θα με δείρουν, ξέρω πως ο΄τι λένε το λένε μήπως και με ενεργοποιήσουν, για το καλό μου, αλλά με πολύ λάθος τρόπο, μπορεί πχ εκείνη την στιγμή που τα ακούω να δείχνω αδιάφορη ή και να γελάω αλλά μετά μπορεί όταν μείνω μόνη μου μπορεί και να κλάψω... Ενώ είμαι πολύ εξωστρεφής άνθρωπος, το πάχος είναι κάτι που με κομπλάρει, το έχω σαν ταμπού, λέω πολλές φορές πως δεν μου αξίζουν πράγματα γιατί είμαι έτσι όπως είμαι...

Θέλω λοιπόν να αλλάξω όχι απλά ζωή αλλά νοοτροπία και πιστεύω πως αυτό θα γίνει σιγά-σιγά...
Ήδη με έχετε βοηθήσει πολύ, όταν σκέφτομαι να "παρατυπήσω" μπαίνω εδώ και διαβάζω όλα αυτά που λέμε και αμέσως επικεντρώνομαι στον στόχο μου...
Αλήθεια αυτό με το ημερολόγιο των κιλών πως το κάνουμε...;;;
Επίσης δεν έχω ανακοινώσει πως θα αλλάξω τίποτα, ούτε στα αδέρφια μου, ούτε στον κύκλο μου γιατί όταν το κάνω και αθετώ αυτό που λέω είναι η μεγαλύτερη ήττα και επίσης δεν θα έχω την υποστήριξη κανενός, δεν θα πιστέψει κανείς σε εμένα, αλλά δεν με νοιάζει, μου φτάνει που πιστεύω εγώ σε εμένα!!!!

Μάρω έχεις περάσει πολύ δύσκολα κορίτσι μου, προσπάθησε να δεις την ζωή πιο θετικά.. Να σκέφτεσαι αισιόδοξα πράγματα και όχι τα δύσκολα και τα λυπηρά. Μην ξεχνάς ότι όσο πιθανό είναι να πάει κάτι άσχημα, άλλο τόσο είναι να πάει και πολύ καλά! Εγώ αυτό σκέφτομαι όταν κάτι με ανησυχεί και με πιάνουν οι κακές σκέψεις και με βασανίζουν. Όσο για τα υπόλοιπα, συμφωνώ πρέπει να βάλεις όρια, να τους πεις πως δεν τους επιτρέπεις να σε προσβάλουν και πως ο καθένας να κοιτάζει τα δικά του ελαττώματα γιατί μπορεί όλοι μας να βρεθούμε και να βρεθούν σε κάποια δύσκολη φάση και να το αντιμετωπίσουν πολύ χειρότερα. Πέρασες δύσκολες καταστάσεις και είσαι απολύτως δικαιολογημένη, όμως είσαι νεότατη, ο μεταβολισμός σου είναι πολύ καλός λόγω νεαρού ηλικίας και μπορείς πιο εύκολα να χάσεις κιλά και αυτό θα κάνεις. Εγώ βλέπω μια κοπέλα δυνατή, με τρόπους, με ευγένεια, με όμορφη ψυχή, και είναι κάτι πολύ σπάνιο. Αξίζεις μόνο χαρά και ήδη έχεις κάνει την αρχή. Είμαστε κ εμείς εδώ, όλοι έχουμε το ίδιο πρόβλημα και θα το παλέψουμε ο καθένας με τα δικά του όπλα και θα σημειώνουμε τις επιτυχίες μας.

Ελένη μου αυτό προσπαθώ να κάνω, να είμαι πολύ πιο αισιόδοξη, να βλέπω τα πράγματα θετικά, έτσι πρέπει, αυτό που είπα και πριν να αλλάξω νοοτροπία, αυτό ακριβώς λέω πλέον μερικές φορές όταν κοροϊδεύουν, πως μεγαλώνουν παιδιά και είναι αμαρτία να μου λένε όσα μου λένε και να με αντιμετωπίζουν έτσι..
Μαζί κορίτσια θα βγαίνουμε κάθε μέρα πιο δυνατές... :)
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μας αξίζουν τα καλύτερα!! :) :) :)

Κ αυτό πολύ ήπιο είναι Μαρία, πρέπει να τους βάζεις στην θέση τους, και εμένα ο αδελφός μου όταν ήμαστε μικρή μου την έλεγε για το βάρος μου, όμως όταν μεγάλωσε ποτέ ακόμα και όταν τσακωνόμασταν δεν μου έλεγε για αυτό, ποτέ δεν με προσέβαλε μετά από τότε που σπουδάζαμε και μέναμε μαζί. Να τους πεις να μην κάνουν καμία αναφορά στο άτομό σου, κ ότι εσύ ξέρεις τι θα κάνεις και δεν τους αφορά.

Κορίτσια μου αύριο ταξιδεύω για Κρήτη, πάω για χαλάρωση και ηρεμία, θέλω να σας πω πως τα πάω πάρα πολύ καλά με τον αυτοέλεγχο μπορώ πλέον και τρώω πολύ ήρεμα χωρίς βιασύνες, λες και κάποιος θα μου αρπάξει το φαγητό από μπροστά μου...Τρώω μικρά γεύματα και πολλά, πολύ νερό, και έχω μάθει να μασάω καλά την τροφή μου, πράγμα που δεν έκανα, μπορώ να πω πως άρχισα να νιώθω γεύση σε αυτά που τρώω, αφού πριν τα κατάπινα σχεδόν αμάσητα... Κάθε βράδυ σαλατούλα τουλάχιστον 3 ώρες πριν κοιμηθώ και πολλά πολλά υγρά!!!

Σας φιλώ και περιμένω νέα σας!!!!

Μάρω μου αυτό είναι πολύ ευχάριστο! Εύχομαι να περάσεις πολύ όμορφα στις διακοπές σου! Το σημαντικό είναι να δεχτείς τα μηνύματα που σου δίνει το σώμα σου και να μην αλλάξεις, ο οργανισμός βοηθά να συνηθίσουμε, να μη στερείσαι τίποτα, αλλά με μέτρο και ακόμα και αν μια μέρα ξεφύγεις, δεν πειράζει, συνεχίζεις!

Quote:

---

Originally posted by Μάρω88
Κορίτσια μου αύριο ταξιδεύω για Κρήτη, πάω για χαλάρωση και ηρεμία, θέλω να σας πω πως τα πάω πάρα πολύ καλά με τον αυτοέλεγχο μπορώ πλέον και τρώω πολύ ήρεμα χωρίς βιασύνες, λες και κάποιος θα μου αρπάξει το φαγητό από μπροστά μου...Τρώω μικρά γεύματα και πολλά, πολύ νερό, και έχω μάθει να μασάω καλά την τροφή μου, πράγμα που δεν έκανα, μπορώ να πω πως άρχισα να νιώθω γεύση σε αυτά που τρώω, αφού πριν τα κατάπινα σχεδόν αμάσητα... Κάθε βράδυ σαλατούλα τουλάχιστον 3 ώρες πριν κοιμηθώ και πολλά πολλά υγρά!!!

Σας φιλώ και περιμένω νέα σας!!!!

---

Μάρω μου καλησπέρα!
Βλέπω ότι έχεις κάνει μεγάλη πρόοδο!
Αυτά που περιγράφεις ότι κάνεις, είναι ένα μεγάλο δώρο στον οργανισμό σου και είναι ό,τι καλύτερο!
Χαίρομαι πραγματικά για σένα!
Το ότι αρχίζουμε και νιώθουμε την πραγματική γεύση και τ' αρώματα των τροφών που τρώμε κάνοντας ποιοτική διατροφή, είναι κάτι που και εγώ βιώνω, και είναι υπέροχη αίσθηση!
Συνέχισε έτσι!

Καλό ταξίδι και να περάσεις τέλεια στην Κρήτη!

:-)

Μαρίες...
το νήμα αυτό είναι η επιτομή του κουράγιου για να συνεχίσεις στο μακρύ το ταξίδι που μόλις ξεκινήσατε!
Είναι υπέροχο να χεις μπροστά σου χρόνο. Είναι καλός βοηθός. Εμψυχωτής. Το λέω ούσα στα 46 και με γιο-γιο που ξεκίνησε στα 15 μου χρόνια με απόκλιση 5 κιλών και άγγιξε τα 70 και τα 80 κιλά , όχι απ' το ιδανικό μου βάρος αλλά απ΄ το τελευταίο που βρισκόμουν κάθε φορά. Δε νιώθω καθόλου περήφανη για την ασθένειά μου, αλλά είναι βέβαιο πως τώρα που είμαι σε σωματική ¨ανάρρωση¨, έχω μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για όλη τη διαδικασία στην οποία με "ανάγκασε¨ να μπω και να γίνω αυτή που είμαι σήμερα. Η επαφή μου με τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού μου, η αναγνώριση του θυμού και του πόνου μου μαζί με χίλια ακόμη δυσάρεστα συναισθήματα που έχω την τάση να ναρκώνω, με έχουν βάλει σε ένα δρόμο διαρκούς αναζήτησης και προθυμίας για αυτοβελτίωση. Τα εμπόδια και τα σκαμπανεβάσματα πάντα υπάρχουν. Υπάρχουν όμως και τα εργαλεία για να ξεπεραστούν.Κι αυτό το φόρουμ έχει λειτουργήσει έτσι για μένα τον τελευταίο χρόνο που το βρήκα.
Εύχομαι καλή διαδρομή, πλούσια σε όμορφα συναισθήματα!

Μέδουσα πόσο δίκιο έχεις, γενικά χωρίς να έχουμε μιλήσει πολύ, θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω! Νιώθω ότι είσαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, αλλά είσαι μακριά! Όπως και την κοκκινο θα ήθελα, και τη μαρουλένια, και τον μπακλαβά...

:)

Κολλάει το παλιοκινητό μου και με δυσκολία μπορώ να σας γράψω από εδώ, βλέπω όλα τα μηνύματα σας και την Τετάρτη που επιστρέφω με χαρά θα σας πω τα υπέροχα νέα μου...
Το μόνο που έχω να σας πω είναι πως κατάλαβα με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, αυτό που δηλαδή εκπέμπουν τα μάτια μας, αυτό βλέπουν και οι άλλοι.....
Εδώ είναι απλά υπέροχα....!!!!
Φιλάκια σε όλες!!!!!!

Μάρω μου με το καλό να επιστρέψεις! Περιμένουμε να μας πεις τα νέα σου! Να είσαι καλά και του χρόνου με υγεία!

Κορίτσια μου καλησπέρα σας επιστροφή στην καθημερινότητα... Πέρασα πάρα πολύ όμορφα και μπορώ να πω πως γέμισα μπαταρίες...
Τα τοπία απλά υπέροχα...όλα τρομερά...
Μπορώ να πω ο'τι έκανα αρκετές παρατυπίες.. αλλά δεν μετανιώνω πέρασα πολύ καλά και πιστεύω πως μου άξιζε, άλλωστε δεν τα ζω και κάθε μέρα, αλλά για έναν περίεργο λόγο πρόσεξα αρκετά και δεν μου το είχα...
Πόση δύναμη έχουμε άραγε μέσα μας και δεν το καταλαβαίνουμε;;;
Όλα είναι στο μυαλό μας, κυρίες μου!! ΟΛΑ!!
Εγώ πλέον τα γεύματα της ημέρας μου τα έχω κάνει 3 με 4 πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό (όχι πάντα) και βραδινό..
Πρωί: Τοστ ή ελαιόψωμο ή δημητριακά ή κουλούρι
μεσημέρι: Ο΄τι κάνει η μαμά (απαγορεύονται τα τηγανιτά)
Απόγευμα: φρουτάκι
βράδυ: σαλάτα (κυρίως)
Δεν κάνω διατροφή απλά δίνω στον οργανισμό μου ο΄τι πρέπει
πολύ νερό, πολύ πράσινο τσάι, καφές με λίγη ζάχαρη :)
Mε έχετε βοηθήσει τόσο μα τόσο πολύ, και μου δύνεται πολύ δύναμη, ξέρω πως κάπου εκεί έξω, είστε εσείς, που έχετε τους ίδιους φόβους και τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες σκέψεις και θέλετε την ίδια υποστήριξη και δύναμη!!
Απλά σας ευχαριστώ που με αυτά που μοιραζόμαστε με κάνετε κάθε μέρα και καλύτερη!!! :) :) :)

Μαρω μου εκανες πολυ καλα που πηγές διακοπες κ διασκέδασες οσο μπορούσες!! Να εισαι καλα κ του χρονου! Καλη επιστροφη λοιπον, καλη συνεχεια στο προγραμμα σου! Κ να εφαγες κατι, δεν εγινε τπτ, σε διακοπες ησουν, τωρα θα ξαναμπεις στο προγραμμα σου!!

Μάρω μου καλησπέρα!

Χαίρομαι πολύ που πέρασες καλά και που έχεις υιοθετήσει μια ποιοτική διατροφή!
Έχεις δίκιο ότι όλα είναι στο μυαλό μας και ότι κρύβουμε πολύ δύναμη μέσα μας!
Να είσαι καλά!

Υ/Γ: Αντί να χρησιμοποιείς την λέξη "απαγορεύεται" στα τηγανητά, θα σου πρότεινα να χρησιμοποιείς την φράση "Επιλέγω να μην τα τρώω γιατί δεν είναι ποιοτική τροφή, και εμένα μου αξίζουν μόνο ποιοτικά τρόφιμα!". Γιατί το "απαγορευμένο" μας δημιουργεί πάντα απωθημένα...

;-)

Κ εμενα με βοηθα αυτο, δεν υπαρχει απαγόρευση.. Γι αυτο δεν μπορω να τηρώ προγραμμα διατροφής, θελω να ξερω οτι μπορω να φαω τα παντα, αλλα με μετρο.. Κ αυτο με βοηθα ψυχολογικά. Βαζω όρους, μετρο. Τουλαχιστον προσπαθω.. Κ εχω συνηθίσει, παντα συνηθίζω.. Το κακο ειναι οτι οταν θελω να ξεσπάσω στον εαυτο μου, αρχίζω να κανω παλι υπερβολές κ αυτο που χτίζω να γκρεμίζεται. Ελπιζω αυτη η φορα να ειναι διαφορετική.

συμφωνώ οτι δεν πρέπει να τηρούμε πρόγραμμα. πέρσι που τηρούσα πρόγραμμα όταν τελείωσε δεν ήξερα τι να φάω και τα ξαναέβαλα τα κιλά. αλλά πρέπει να τηρούμε κάποιους κανόνες(όχι οτι το κάνω αλλά θα ήταν ιδανικό) για το δικό μας καλό. για να στέλνουμε το σωστό μήνυμα στον εγκέφαλό μας ώστε να δίνει κ αυτός με την σειρά του σωστές εντολές στο σώμα μας. γιαυτό το κόλπο είναι η διατήρηση της γλυκόζης στο αίμα σε σταθερά επίπεδα. και αυτό γίνεται μόνο αν λαμβάνουμε τις απαραίτητες ουσίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα. στην αρχή θα μοιάζουν με κανόνες(τρώγε ανά τρεις ώρες πχ) αλλά αν ακούσουμε το στομάχι μας κ το κεφάλι μας, αυτά τα ίδια μας τα υπαγορεύουν κ εμείς απλά τα αγνοούμε