Originally Posted by
M87
Ίσα, ίσα, χαίρομαι που το θίγεις. Αβάσιμες κατηγορίες. Εγώ αυτό το αντιλαμβάνομαι ως ΑΠΟΚΛΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ / ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Δηλαδή η αβάσιμη κατηγορία θα μπορούσε σε μια περίπτωση μέτριας κακοποίησης να είναι είτε α. ότι αντί για μέτρια χαρακτηρίζεται από τον λαδοπόντικα [μιας και υποθέτουμε τον χρηματισμό του] εμπειρογνώμονα ως βαριά κακοποίηση, καθώς επίσης και β. αντί για μέτρια να χαρακτηρίζεται ως ελαφρά κακοποίηση.
Ας δούμε μια-μια ποιός/οι εχουν συμφέρον από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς:
Για την περίπτωση α. όπου το "μέτρια" γίνεται "βαριά" κακοποίηση, γενικά θα λαμβάνονταν μέτρα κατά πολύ αυστηρότερα ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτό θα οδηγούσε ΑΜΕΣΑ σε πιθανό εγκλεισμό ενός αλκοολικού γονιού ή την επιβεβλημένη απομάκρυνση του από το οικογενειακό περιβάλλον, ή την απομάκρυνση των παιδιών από την οικογένεια, ως οφελούμενους εγώ σκέφτομαι τους εξής για τον "βίαιο έγκλειστο γονιό":
"επαγγελματίες ψυχικής υγείας"
ψυχιατρεία
φαρμακοβιομηχανίες
γιατρούς
δικηγόρους
Ενώ μακροπρόθεσμα με τα όσα ΕΠΙΠΛΕΟΝ θα υποστούν τα παιδιά λόγω του διαμελισμού της οικογένειας, μπορώ να προσθέσω και τους
καπνοβιομήχανους
έμπορους ναρκωτικών
βιομηχανία οινοπνεύματος
βιομηχανία θεάματος /βιντεοπαιχνιδιών
λιανεμπόριο σε μεγάλο ποσοστό
σωματέμπορους
δικηγόρους
φαρμακοβιομηχανίες
γιατρούς
τράπεζες
γραφεία κηδειών
κοράκια
μοιρολογίστρες
Για την δε περίπτωση β. όπου το "μέτρια" γίνεται "ελαφρά" ισοδυναμεί με την λήψη ανεπαρκών μέτρων - Η ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΤΡΩΝ - σε σχέση με ΤΟ ΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μιας προβληματικής οικογένειας. Αυτό μπορεί να μην επιβάλλει ΑΜΕΣΕΣ ενέργειες οι οποίες ενδεχομένως θα διόρθωναν την κατάσταση, μακροχρόνια όμως μπορούμε να το δούμε ως την διαιώνιση της δυσλειτουργίας της οικογένειας το οποίο υπονομεύει την ζωή των παιδιών αρχικά και αργότερα του συνόλου της οικογένειας. Εδώ, ως μακροπρόθεσμους οφελούμενους εις βάρος κυρίως των παιδιών βλέπω τους εξής:
"επαγγελματίες ψυχικής υγείας"
ψυχιατρεία
φαρμακοβιομηχανίες
γιατρούς
δικηγόρους
καπνοβιομήχανους
έμπορους ναρκωτικών
βιομηχανία οινοπνεύματος
βιομηχανία θεάματος /βιντεοπαιχνιδιών
λιανεμπόριο σε μεγάλο ποσοστό
σωματέμπορους
δικηγόρους
φαρμακοβιομηχανίες
γιατρούς
τράπεζες
γραφεία κηδειών
κοράκια
μοιρολογίστρες
Το άμεσο συμπέρασμα μου σε αυτό το σημείο είναι ότι όπως η ψυχική ισορροπία είναι ευαίσθητη, έτσι και η οικογενειακή ισορροπία ή και τα μέτρα επαναφοράς αυτής είναι εξίσου ευαίσθητα. "Πολύ λίγη" παρέμβαση και διαιωνίζεις ή και αυξάνεις ήδη υπάρχοντα προβλήματα. "Υπερβολική" παρέμβαση και προσθέτεις επιπλέον προβλήματα τα οποία δεν χρειάζονταν. Το ζητούμενο για την όποια προβληματική οικογένεια - που δεν χρειάζεται απαραίτητα να χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία και ανθρώπινη ασπίδα τα παιδιά αυτής - η οποία χρειάζεται βοήθεια, είναι να λαμβάνει ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ α. ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΝΩΜΕΝΗ ΚΑΙ β. ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Θα γίνει αντιληπτό πιο κάτω για ποιό λόγο έθεσα τις προτεραιότητες με αυτή τη σειρά.
Συνεχίζοντας την ανάλυση μας, πρέπει να εξετάσουμε ποιοί έχουν συμφέρον για μια απόκλιση τύπου α. και ποιοί έχουν συμφέρον για μια απόκλιση τύπου β. Σχετικά εύκολο. Ξαναδιαβάστε τους οφελούμενους σε κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις. Για το "ψυχιατρικό" / "ψυχολογικό" / φαρμακοβιομηχανικό συνάφι τα οφέλη είναι ΑΜΕΣΑ στην τύπου α. και ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ στην τύπου β. (με την επιβεβλημένη από το σχολικό περιβάλλον ψυχιατρική / ψυχολογική εκτίμηση / αξιολόγηση - ως δικαιολογία, είπαν ότι το κάνουν "για να προλάβουν το κακό" - καθώς και την συνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων σε παιδιά και εφήβους στις ΗΠΑ αυτό δεν είναι κατ' αναγκη ο κανόνας... μπορεί και στην περίπτωση β. τουλάχιστο στις ΗΠΑ και σύντομα και εδώ - μιας και εισάγεται το σύνολο της νομοθεσίας τους με τη μορφή προαπαιτουμένων - να είναι ΑΜΕΣΑ τα οφέλη).
Κατ' αρχάς να τοποθετηθώ σε ότι αφορά τις "κοινωνικές παροχές". Με βάση την σημερινή κατάσταση (χάλι είναι ακριβέστερος χαρακτηρισμός) είμαι κατά 90~95% εναντίων τους. Τα "κοινωνικά επιδόμητα" χρησιμοποιήθηκαν για να διαφθείρουν, όχι μόνο τον Ελληνικό λαό, αλλά και πολλούς άλλους λαούς όπως ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία κλπ. Αντί να έχουν ως στόχο να υποστηρίξουν ΑΔΥΝΑΜΑ μέλη του κοινωνικού συνόλου, μέσω των ανθελληνικών (για την περίπτωση μας) πολιτικών, χρησιμοποιήθηκαν για να καλλιεργηθεί η τεμπελιά και η εξάρτηση από το κράτος "μπαμπάκα" ο οποίος διαχειριζόταν χαρτζηλίκια.
Στο σίχαμα των όσων έχουν συμβεί κάτω από το συγκεκριμένο κεφάλαιο, έχουμε επίορκους λειτουργούς οι οποίοι εξέδωσαν - σύμφωνα με τα όσα μας λένε - 40.000 παράνομες συντάξεις, αναρίθμητα επιδόματα που απλά κατασπαταλούσαν χρήματα του φορολογούμενου, παροχές υγείας σε αλλοδαπούς - και τις οικογένειες τους τις οποίες φέρνανε από την χώρα προορισμού - που δεν είχαν συνεισφέρει ούτε ένα ευρώ στο τότε ΙΚΑ. Ενώ οι Έλληνες ασφαλισμένοι με το ζόρι και με το στανιό έπρεπε να πληρώνουν 300άρια ευρώ προς τους δημόσιους ασφαλιστικούς φορείς, οι μη-εγγεγραμμένοι σε δημόσιους ασφαλιστικούς φορείς έμπαιναν σε οποιοδήποτε νοσοκομείο της χώρας και με μόλις 70 ευρώ κάνανε ΟΤΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΠΛΗΘΟΥΣ / ΕΙΔΟΥΣ / ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!
Στην σημερινή - οδυνηρή - πραγματικότητα της οικονομικής κατοχής και υποτέλειας, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Μ****** ΟΛΚΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΑΥΤΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ, ΑΚΛΟΟΛΙΣΜΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΝΟΜΙΜΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΥΣΙΕΣ, ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΜΑΖΕΥΕΤΑΙ, ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ!
Θα μπορούσε κάποιος αφελώς να πει ότι το να δώσεις χρήματα σε μια προβληματική οικογένεια θα την βοηθούσε να αντιστρέψει την κατάσταση, αλλά οι ψυχικές νόσοι - με τον τροπο που λειτουργούν οι "επαγγελματίες ψυχικής υγείας" - δεν είναι αντιστρεπτές και το εγχείρημα αυτό θα ισοδυναμούσε με το να δώσεις λεφτά σε έναν ασθενή με AIDS λέγοντας του "να πας να το κοιτάξεις".
Τα ψυχικά προβλήματα τα οποία ως λαός φορτωνόμαστε ΛΟΓΩ ΤΗΣ "ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ" είτε τα σταματάς στην πόρτα, είτε θα υποφέρεις από αυτά μια ζωή. Συνεπώς, τα χρήματα δεν είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ μια λύση σε μια προβληματική οικογένεια. Μπορεί τα λεφτά να ήταν λύση πριν 7 χρόνια, πριν το γονικό ζευγάρι να αρχίσει να θυσιάζει βασικές ανάγκες τους. Πλέον όμως - και αυτό είναι συνήθως η περίπτωση αν και εφόσον συναλλάσεσαι με την δικαιοσύνη - η κατάσταση είναι δυσμενέστερη. Μπορεί πλέον το γονικό ζευγάρι να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να θυσιάσει βασικές ανάγκες των παιδιών τραυματίζοντας τα ψυχικά ή και σωματικά. Στρες, άγχος, πίεση, πολύωρη απασχόληση, εργασιακή αβεβαιότητα, συνεχείς περικοπές, δυσανάλογα μικροί μισθοί κλπ, συνθέτουν μαι μόνιμη ταπετσαρία για τους γονείς και όσο και αν δεν το θέλουν και για τα παιδιά.
Έχοντας πει όλα αυτά και για να σου απαντήσω:
Η οικογένεια ΠΡΕΠΕΙ να μείνει ενωμένη ΜΕ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ. ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΝ ΣΚΕΦΤΕΙ ένα διεστραμμένο μυαλό, την απομάκρυνση ενός γονιού ή των παιδιών, υπάρχουν πλήθος μέτρων τα οποία μπορούν να βοηθήσουν... Και δεν αναφέρομαι σε κα***** τα οποία επιβιώνουν πάνω στον ανθρώπινο πόνο και έχουν συμφέρον από την διαιώνιση του.
Οπότε λες ότι δεν πειράζει το να ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ προβλήματα σε μια ήδη δυσλειτουργική οικογένεια ε;
"Τι έπαθες παιδί μου;... Σε δέρνει ο πατέρας σου όταν πίνει και εσύ πονάς, στενοχωριέσαι και κλαίς; Μισό λεπτό να σου διαλύσω την οικογένεια φροντίζοντας να μην ξαναδείς τους γονείς σου ποτέ πια" [η εύκολη λύση] "να δείς πως θα σε βοηθήσει αυτό στη μετέπειτα ζωή σου... Α και μια συμβουλή: Να μην κάνεις άφιλτρα. Άντε. Τα λέμε γιατί έχω και άλλα παιδάκια να βοηθήσω."