Τεχνη...

Τι ειναι τεχνη..? τι περιμενει κανεις απο ενα τραγουδι κι εναν πινακα ζωγραφικης?
Ρωταω γιατι πηγα σε μια εκθεση σημερα, και με τα εργα ενος ζωγραφου απο τους πολλους που ειχε η εκθεση, που παντα μου αρεσε, μου ρθε να βαλω τα κλαμματα, αν δεν ηταν κανεις στην αιθουσα δε θα ειχα κρατηθει.. και σκεφτηκα οτι δεν ειναι καλο αυτο, τοση συγκινηση, τοση φορτιση, απο που προκυπτει? γιατι με συγκινησαν τοσο? τοπια ηταν.. γιατι το παθαινω τοσο εντονα με εναν ζωγραφο συγκεκριμενα, και αλλοι με συγκινουν αλλα οχι τοσο πολυ, ακομα και τωρα που το σκεφτομαι μου ερχεται να κλαψω. Εμεινα 3 ωρες σχεδον μες στο μουσειο. Θα θελα να μπορουσα να βλεπω καποια εργα καθε μερα, να ζω αναμεσα τους. Ειναι καλο αυτο? δεν ειναι σαν να θες να ζεις μες στο ψεμα, στη φαντασια, στην ομορφια φτιαγμενη απο ανθρωπους? Με προβληματιζει.. Δεν το εχω μελετησει καλα το αντικειμενο τεχνη και τι εξυπηρετει.. Καταλαβαινω τους συλλεκτες εργων τεχνης, στο βαθμο που το κανουν απο αγαπη για την τεχνη. Αλλα με προβληματισε πολυ η ολη φορτιση, καθως δεν την θεωρω θετικη.. Αν ειχα νιωσει αναταση, γαληνη, θαυμασμο, ενθουσιασμο, ωραια.. Πολυ μπερδεμα δεν ξερω αν θα με καταλαβει κανεις, ουτε περιμενω το τρομερο feedback, απλα ανοιξα το ποστ σε περιπτωση που καποιος πει κατι που μπορει να με κανει να καταλαβω πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε την τεχνη και γιατι υπαρχει.. εμενα με συνεπαιρνει. ενα εργο εχω να παρατηρησω καποιου αλλου μου φανηκε πολυ γαληνιο και θεραπευτικο, αυτο ηταν θετικο.. ειναι σαν διαφορετικα στυλ μουσικης, αλλο συναισθημα σου προκαλει η κλασικη, αλλο η ροκ, αλλο τα λαικα.. σκορπιες σκεψεις...

Για μένα τέχνη είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας. Ένα χαρούμενο παιδί θα ζωγραφησει χαρούμενα προσωπάκια. Ένας καταθλιπτικός ποιητής θα εξυμνήσει την ματαιότητα. Ένας ρομαντικός μουσικός θα εκφωνήσει μια μπαλάντα. Τα συναισθήματα carrie, αποτυπώνονται πιο εύκολα σε ένα χαρτί, σε έναν ήχο παρά με λόγια.

Πολλες φορες μπορει να μην ειναι ο καθρεφτης της ψυχης, μπορει η ψυχη να ειναι το πρισμα με σα απο το οποιο διαθλαται η πραγματικοτητα και αποτυπωνεται στο χαρτι..?

Ψυχή και πραγματικότητα συμβαδίζουν...

Το καλό με τη τέχνη είναι ότι ο καθένας βλέπει σ αυτή ό,τι θέλει να δει. Η τέχνη είναι παιδί της εποχής της και των ανθρώπων που την απολαμβάνουν, πιο πολύ ακόμα κι από εκείνον που τη δημιουργεί.

Έχει ενδιαφέρον πώς βλέπεις (ή ακούς αντίστοιχα κλπ) το ίδιο έργο σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου. Κάτι που παλιά σε έκανε να νιώσεις πολύ έντονα μπορεί να φανεί μέχρι και αδιάφορο τώρα. Ή κι αντίστροφα.

Όπως λέει κι ο vince, η τέχνη είναι καθρέφτης. Δε θα συμφωνήσω ότι υπάρχει τόσο γραμμική σχέση μεταξύ προσωπικότητας και έκφρασης, αλλα όντως, είναι καθρέφτης της ψυχής ένα έργο τέχνης, από την άποψη ότι ακριβώς επειδή είναι τόσο ασαφές μπορεί ο καθένας να δει κάποιο κομμάτι του εαυτού του σε αυτό (σα να κοιτάζει στον καθρέφτη). Και ο εαυτός μας έχει ωραία και άσχημα στοιχεία. Δεν πειράζει να έχουμε επίγνωση αυτών, και η τέχνη είναι μια ευκαιρία να τα αντιλαμβανόμαστε.

Σχετικά με το φαντασιακό και την πραγματικότητα, αυτή είναι η γοητεία της τέχνης ακριβώς. Με το να μπορούμε να έχουμε φαντασιώσεις σημαίνει ότι έχουμε διεξόδους από την πραγματικότητα. Η αναζήτηση διεξόδων βοηθά να χειριζόμαστε την πραγματικότητα...Τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα..δε μπορώ να το εξηγήσω καλά αυτό που θέλω να πω..

Δεν υπάρχει \"πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη τέχνη\". Όπως γουστάρουμε την αντιμετωπίζουμε, γι αυτό και δεν υπάρχουν όρια σ αυτή. :-)

Το γιατί υπάρχει η τέχνη...είναι μεγάλο θέμα. Η ανάγκη ή η διάθεση κάποιου να δημιουργεί αγγίζει θεωρίες κινήτρων και το πιο πιθανό, δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση.

Εγω νιωθω οτι δε μπορω να δω ότι θελω εγω, αισθανομαι ότι βλεπω την ψυχη του ζωγραφου και την προθεση του. Βλεπω την ομορφια και την αρμονια του εργου. Δεν ξερω αν βλεπω εμενα, δεν νιωθω οτι βλεπω ο,τι θελω να δω, αν και ισχυει προφανως σε καποιο ποσοστο, οπως και οταν διαβαζεις κατι, καταλαβαινεις μεχρι εκει που μπορεις να καταλαβεις, και μεχρι εκει που δεν προσκρουει κατι στους μηχανισμους αμυνας σου..

Tί είναι τέχνη... ιδού το ερώτημα
Πρίν μερικά χρόνια -αλλά και τώρα ως ένα βαθμό- θεωρούσα οτι η τέχνη είναι ξενέρωτη, άχρηστη και μάταια επειδή δεν μπορούσα να τη νιώσω. Τώρα βλέπω οτι τη τέχνη τη νιώθεις , τη βιώνεις ... Ή τη νιώθεις ή όχι... Ίσως η τέχνη είναι πράγματα που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλιώς όπως πολλές φορές μπορεί να νιώθουμε πράγματα αλλά να μην μπορούμε να τα περιγράψουμε. Είναι ένα είδος συναισθηματικής επικοινωνίας και έκφρασης των ανθρώπων πιστεύω

Δεν ξερω, πιστευω παντως ότι η μεχρι και τον 19ο αιωνα ζωγραφική και γλυπτικη και η αντιστοιχη μουσικη δεν εχει καμια σχεση με ο,τι υπολοιπο αποκαλειται τεχνη.

Χμμμ κάπως ασχετο αυτό που θα πώ αλλά μου σκλαλωσε βλέπόντας τη λέξη \"τεχνη\" στο topic

Κάποιος μου έιχε αναφέρει τη φράση \"Η ζωή δεν είναι τέχνη αλλά τεχνική\" ο λόγος που το άνέφερε βέβαια δεν ήταν φιλοσοφικός απλά εξυπηρετούσε τη συζήτηση σε κάποιο βαθμό παρόλαυτά δεν ξέρω μου ακούστηκε πάρα πολύ κυνικο.

κάποτε φανταζόμουν ότι μέσα απο τις διάφορες μορφές τέχνης μπορούσες να φέρεις ένα κομάτι απο τον ονειρικό κόσμο στον πραγματικό, συνειδητό αυτή τη στιγμή όμως δεν ξέρω τπτ χεχε (edit: χμμμ μαλλον και αυτή την σκέψη επηρεασμένη απο τις προηγούμενς π;αραθέσεις των παιδιών την έκανα λολ μαλλον δεν έχω αποψη χεχε)

οπως λεει κι ο Dirty Harry, οι αποψεις ειναι σαν τις *BEEP*, ολοι εχουν απο μια! ;)

χεχεχεεχε

Κακό παιδί αυτός ο Dirty Harry :)

Quote:

---

Originally posted by kater1na

κάποτε φανταζόμουν ότι μέσα απο τις διάφορες μορφές τέχνης μπορούσες να φέρεις ένα κομάτι απο τον ονειρικό κόσμο στον πραγματικό, συνειδητό αυτή τη στιγμή όμως δεν ξέρω τπτ χεχε (edit: χμμμ μαλλον και αυτή την σκέψη επηρεασμένη απο τις προηγούμενς π;αραθέσεις των παιδιών την έκανα λολ μαλλον δεν έχω αποψη χεχε)

---

Ειναι αληθεια,το σουρεαλιστικο κινημα εκει βασιστηκε,Μπρετον,Dali και απο ελληνες,στην ποιηση αρχικα ο εμπειρικος δουλεψε σε αυτο και μετα ο ελυτης που πηρε και το νομπελ@!

το ασυνειδητο στο συνειδητο.. η αυτοματη γραφη του ελυτη.. και αλλων

Αν ισχυει η αυτοματη γραφη στον ελυτη κατα μεγαλο ποσοστο(δεν ειμαι σιγουρος),τοτε ειναι ενα τρανο παραδειγμα ενος ανθρωπου που περασε απο νευρωσεις και ψυχολογικα και καταφερε να κανει το ασυνειδητο του διαφανο σαν απο κρυσταλλο@!!Εξυμνητης της αρετης και του φωτος!@ΠΟση φιλοσοφια να κρυβει ενα ασυνειδητο ?

βασικα μαλλον κρυβει σοφια, οχι φιλοσοφια, η φιλοσοφια ειναι συνειδητη κατασταση..

απο περιεργεια ποια εκθεση ηταν?

Για μένα η τέχνη είναι μορφή έκφρασης. Η ψυχή μου, το είναι μου, το όλο μου, να εκφράζεται μέσα απο την κίνηση, το τραγούδι, τη ζωγραφική, τη γραφή. Οτιδήποτε είμαι εκείνη τη στιγμή να απλώνεται έξω απο μένα, στον κόσμο.
Μου έχει τύχει και μένα carrie μια ανάλογη εμπειρία με αυτή που περιγράφεις, και μάλιστα πρόσφατα, διαβάζοντας ένα ποιητικό ιστόρημα. Τσακίστηκα μέσα μου. Μου βγήκε έντονη στεναχώρια, απόγνωση και μετά θυμός, ένας τρομερός θυμός, ήθελα να τα σπάσω όλα.
Δεν το είδα όμως ως κάτι αρνητικό όλο αυτό. Σκέφτηκα οτι με κάποιο τρόπο ο συγγραφέας κατάφερε να παρακάμψει τις όποιες άμυνες και αντιστάσεις μου και να ακουμπήσει ένα κομμάτι μου βαθύ το οποίο ανταποκρίθηκε με αυτό τον τρόπο. Αντέδρασα έτσι γιατί αγγίχτηκα βαθιά. Αυτό ήταν όλο, για μένα.

Αυτες οι μορφες τεχνης κανουν καλο στον ανθρωπο?Ηταν καλη εμπειρια φοιβη,υπηρχε καποια λυτρωση μετα το τραγικο?εσπασες τιποτα?
Κατα ποσο αυτες οι μορφες τεχνης που ειναι καπως σκοτεινες και δεν εχουν καποιο οραμα καποια διεξοδο,βοηθανε τον ανθρωπο κ τι του προσφερουν?Ποιος ηταν ο ποιητης που εκρυβε τοση ενεργεια?απο περιεργεια,μην πεις ποιημα δεν χρειαζεται.

Σε μένα Marley η συγκεκριμένη εμπειρία πρόσφερε άγγιγμα, όπως έγραψα και πάνω. Ο άνθρωπος αυτός μέσω του έργου του ακούμπησε ένα καλά κρυμένο ακόμα κι απο μένα κομμάτι. Το ξύπνησε κάπως κι εγώ βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτό, το είδα, είδα οτι υπάρχει μέσα μου, ενώ δεν το ήξερα. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για μένα γιατί μου πρόσφερε περισσότερη αυτογνωσία.
Όσο για τον καλλιτέχνη, δεν είναι ποιητής, είναι συγγραφέας, ο οποίος έγραψε ένα ποιητικό ιστόρημα, ένα ιστόρημα που μοιάζει με ποίημα κάποιες φορές γιατί είναι πολύ λυρικό. Ονομάζεται Κωνσταντίνος Ματσούκας.

Για μενα η εννοια της τέχνης εξηγείται σε πολλά επίπεδα...
Η Τέχνη είναι η ΥΠΕΡΒΑΣΗ
του υλικού κόσμου, η σύλληψη του αόρατου
η υπέρβαση του εγώ, της ατοιμικότητας και η σύνδεση μέσω του μανδύα ΄(της Τέχνης) με τον κάθε Ανθρωπο - Άλλο
η υπερβαση της ατομικότητας λοιπόν και η σύνδεση με την οικουμενικότητα,
η υπέρβαση του΄χώρου και του χρόνου, η συσώρευση του στο παρόν που τα περιλαμβάνει όλα,
Τέχνη,
είναι το η αποκάλυψη, κομματιών του Καλλιτέχνη και συνακόλουθα του Θεατή του, μέσω του αγγίγματος.
Τέχνη είναι η έκφραση του ενός που ακουμπά τη σιωπή του άλλου και τον βοηθά να εκφραστεί κι εκείνος...
Τέχνη είναι η υπερύψωση σε ένα επίπεδο λιγότερο κοσμικό,
η Τέχνη είναι ενας αδιόρατος χιτώνας,
οταν θες να \"μιλάς\" για \"΄σένα \" και για τον καθένα.
Ενα γέννημα,
ταπεινό και λαμπερό συνάμα.
Τέχνη είναι η ασχήμια, όμορφα ειπωμένη,
η αλήθεια γλυκά τραγουδισμένη...
Μα αλήθεια, παρόλαυτα
για τον καθένα κάτι διαφορετικό είναι η Τέχνη
και δεν μπορούμε να δώσουμε ορισμό κανενα:)

Τέχνη είναι οι δονήσεις της Ύπαρξης αποκωδικοποιημένες.
Τέχνη είναι το άπλωμα της στιγμής.
Τέχνη είναι η σύνδεση με το Όλον.
Τέχνη είναι η δυνατότητα της Μαγείας να ανασαίνει πάνω στη γη.....

Τέχνη είναι ο βαθύς πόνος.
Τέχνη είναι ο βαθύς έρωτας.
Τέχνη είναι το προθανάτιο γέλιο.
Τέχνη είμαστε εμείς μ\' όλα τα ελαττώματα
και τα πάθη μας.
Δεν υπάρχει προτέρημα στην τέχνη.

Αλέξης Ακριθάκης- Εικονοπλάστης- Ανένταχτος καλλιτέχνης

Δεν βλέπω καμμιά τέχνη, παρά μόνο μιά επιμονή του σήμερα να θυμίζει ό,τι ήταν τέχνη παλιά. Να επιμένει να διαχωρίζει το άξιοδιάκριτο επί ματαίω. Είναι τόσο προσωπικά όλα αυτά. Αν δεν υπήρχε ορισμός της τέχνης, θάμασταν όλοι καλλιτέχνες. Για αυτό σιχαινόμουν πάντα ό,τι έπρεπε να καταλάβω στα μουσεία.

Για δες ομως τι δυναμη εχει αυτο που λες.Τωρα αν το δουλεψεις λιγο μπορει να γινει τεχνη:)

Quote:

---

Originally posted by Marley
Για δες ομως τι δυναμη εχει αυτο που λες.Τωρα αν το δουλεψεις λιγο μπορει να γινει τεχνη:)

---

Ok, θα κάνω δίαιτα.




:P

Quote:

---

Originally posted by liberchild
Δεν βλέπω καμμιά τέχνη, παρά μόνο μιά επιμονή του σήμερα να θυμίζει ό,τι ήταν τέχνη παλιά. Να επιμένει να διαχωρίζει το άξιοδιάκριτο επί ματαίω. Είναι τόσο προσωπικά όλα αυτά. Αν δεν υπήρχε ορισμός της τέχνης, θάμασταν όλοι καλλιτέχνες. Για αυτό σιχαινόμουν πάντα ό,τι έπρεπε να καταλάβω στα μουσεία.

---

Την Τεχνη, εχει το προνομιο να μπορει ο καθενας να την ορισει, αναλογα με τα μετρα και τα σταθμα του...
Αληθεια, γιατι να πρεπει να καταλαβεις κι οχι να αισθανθεις την τεχνη?
Υπάρχει η εμπορική τένχη ,
υπάρχει η διαχρονική τεχνη που δεν στερειται σχετικότητας και αυτή.
Υπάρχει η τέχνη και η Τέχνη.
Υπαρχει έπειτα και αυτός που δημιουργεί τεχνη, κι αλλος που κάνει την ίδια του τη ζωή τέχνη.
Για μένα, ενα και μοναδικό κριτηριο που θα μπορουσε να υπάρξει για να οριστεί ενα έργο ως τέχνη είναι
1) να αποτελεί τρόπο εκφρασης του εαυτού του, για τον δημιουργό του.
Αήθεια, θα δεχόσαστε ως εργο τεχνης αυτό που δεν θα μετεδιδε το περιεχόμενο του, δεν θα μπορουσε να το επικοινωνησει( το οτιδηποτε εξεφραζε), να αγγιξει κάποιον, αλλα σιγουρα θα το εκανε ο δημιουργός του πάνω στην προσπάθεια του να εξωτερικεύσει, σκεψεις, συναισθήματα, διαθέσεις.

Άσχετο με το θέμα αλλά η carrie που εξαφανίστηκε??
Και η arsi είχε πει πως θα έλειπε για 10 μέρες και έριξε μαύρη πέτρα...
:(

Quote:

---

Originally posted by weird

Αήθεια, θα δεχόσαστε ως εργο τεχνης αυτό που δεν θα μετεδιδε το περιεχόμενο του, δεν θα μπορουσε να το επικοινωνησει( το οτιδηποτε εξεφραζε), να αγγιξει κάποιον, αλλα σιγουρα θα το εκανε ο δημιουργός του πάνω στην προσπάθεια του να εξωτερικεύσει, σκεψεις, συναισθήματα, διαθέσεις.

---

Eπεξήγηση please.

1. ρωτάς ?
2. αν ναι, τι να θεωρήσουμε τέχνη, το αντικείμενο ή τον ζωοδότη αυτού ?

Quote:

---

Originally posted by liberchild

Quote:

---

Originally posted by weird

Αήθεια, θα δεχόσαστε ως εργο τεχνης αυτό που δεν θα μετεδιδε το περιεχόμενο του, δεν θα μπορουσε να το επικοινωνησει( το οτιδηποτε εξεφραζε), να αγγιξει κάποιον, αλλα σιγουρα θα το εκανε ο δημιουργός του πάνω στην προσπάθεια του να εξωτερικεύσει, σκεψεις, συναισθήματα, διαθέσεις.

---

Eπεξήγηση please.

1. ρωτάς ?
2. αν ναι, τι να θεωρήσουμε τέχνη, το αντικείμενο ή τον ζωοδότη αυτού ?

---

Ρωτώ, απλα δεν μου κολουσε το ερωτηματικο:PP
Δεν ρωτω τι να θεωρήσουμε, δινοντας εναν γενικό ορισμό, αλλα τι πιστεύει ο καθένας..
Το έργο τέχνης, είναι τέτοιο μόνο επειδη δημιουργήθηκε για να εκφράσει τον δημιουργό του, ή σαν στοιχείο του ορισμού του θα συμπεριλαμβανατε και την αλληλεπίδραση που δημιουργείται αναμεσα στο εργο και σε ενα άλλο άτομο- θεατή- κοινό?

Αυτή η αλληλεπίδραση, ειναι που σε προληματισε Καρυ, σωστα?
Γιατί λοιπόν να αισθάνεσαι τέτοια εντονα συναισθήματα με τα δημιουργήματα του συγκεκριμένου καλλιτεχνη, αλαλ και με τα έργα τέχνης γενικότερα...
Αναρωτιέσαι μηπως προτιμάς την επίπλαστη ομορφια απο την αληθινη.
Απο οτι καταλαβα δεν προκειται απλα για συναισθηματα δεους, αλλα για ταραχη, κανονική.
Δυο σκεψεις μου ερχονται στο μυαλο. Η πρωτη, ειναι ολοκληρωμενη, η δευτερη, ειναι θαμπη γιατι αφορα κατι που διαβασα καπου πριν πολλα χρονια, αλλα για καποιον λογο, μου εμεινε.
Πρωτον, μεσω της παραπάνω αλληλεπίδρασης, ισως αγγίζονται και βγαίνουν στην επιφάνεια κομμάτια του εαυτού σου, που ίσως δεν εμφανίζονται υπο \"κανονικες\" συνθήκες. Ετσι τα συαναισθήματα αναδύονται εντονα και καπως επαναστατημένα, φερνοντάς σε προ απροοπτου και προ αγνωστου...
Εχεις σκεφτεί με ποιον αλλο τρόπο θα μπορουσες να εξερευνήσεις αυτά τα \"δωμάτια\" του εαυτού σου;
Δευτερον, ειχα διαβασει κατι που μαλλον δεν θα σου το μεταφερω σωστα... αλλα για μια στιγμη! θα ψαξω στο νετ μηπως το εντοπισω...

Quote:

---

Originally posted by weird

Αναρωτιέσαι μηπως προτιμάς την επίπλαστη ομορφια απο την αληθινη.

---

Δεν πιστεύω σ αυτό. Η μάλλον, έχει ίσως απόλυτο νόημα. Οσο το σκέφτομαι, και σ ευχαριστώ.


Ας πούμε λοιπόν ότι υπάρχουν 2 είδη ομορφιάς. Η επίπλαστη και η αληθινή ξεκινώντας από εμας τους ίδιους. Μ αρέσει το αληθινό μου αλλά επίπλαστο.

Μ αρέσουν τα πράγματα που είναι μαλακά και επιδέχονται μαλάξεις, τα χρώματα που είναι το ίδιο όμορφα και αυτούσια και με ενναλαγές. Επίπλαστο είναι καταπληκτική λέξη. Είναι κάτι σαν τον τιραμόλα ή τον αστυνόμο σαίνη, είναι ακόμα, η αίσθηση ότι το σώμα σου έχει πάνω από 2 χέρια και 2 πόδια, όταν μεταφέρονται τέτοιες εμπνεύσεις .. το αληθινό ίσως νάναι το επίπλαστο, δεν ξέρω πάλι, μπορεί να λέω αρλούμπες.


:)

Υπαρχει η ομορφια που μπορω να δω και η ομορφια που μπορω να φανταστώ.
Μεσω της Τέχνης μπορώ να μεταφερω την φαντασια μου στο πραγματικό - υλικό επίπεδο.
Ετσι, κανω το επίπλαστο αληθινό κατα μία έννοια.
Εσυ, θα συναντηθεις με το αληθινο και η μαγκιά ειναι να μπορέσω να σε ΄φερω στο επίπεδο του επίπλαστού μου.
Το οποίο επίπλαστο μπορεί να προκαλέσει ως αφορμή νέες δονήσεις επίπλαστου μέσα σου και να σου αποκαλύψει βαθη που δεν ήξερες οτι είχες....
Το επιπλαστο με το αληθινό τελουν σε στενη αλληλεπίδραση και το ενα δεν θα μπορουσε να υπαρξει διχως το αλλο:)

Ετσι η Τεχνη, κανει το αόρατο, ορατό, το επίπλαστο αληθινό. Η τέχνη είναι και μια διαδικασία δημιουργίας - γέννησης.
Ανοίγει νεες διαστάσεις- επίπεδα στο ήδη υπάρχον κοινης χρήσης καθημερινό επίπεδο. Όπως το βλέπω, το επίπεδο αυτό, είναι διαμορφωμένο μέσα απο ενα πλήθος συμβιβασμών προκειμένου να αμβλυνθεί η σχετικότητα της υποκειμενικότητας του καθενος, και να χωρεσουμε ολοι σε μια κοινα συμφωνημενη εννοια πραγματικότητας.
η Τεχνη είναι η διαφορετικότητα που ξεπηδά μεσα απο την ομοιογένεια.

Λιμπερ, η συζητηση μας με οδηγει σε αγνωστα μερη μεσα μου και την απολαμβανω πραγματικα:)

Βρήκα ενα κείμενο παρεμφερές με εκεινο που είχα διαβάσει παλιότερα, σχετικά με τις έντονες αντιδράσεις μερικών ανθρώπων μπροστά σε ένα έργο Τέχνης.
Δεν μπορώ να το κανω αντιγραφή, βρίσκεται στην διεύθυνση
http://news.pathfinder.gr/periscopio/syndrome_david.html

Quote:

---

Originally posted by weird
Λιμπερ, η συζητηση μας με οδηγει σε αγνωστα μερη μεσα μου και την απολαμβανω πραγματικα:)

---

Eγώ πιστεύω οτι δεν είναι άγνωστα σε σένα, μπορεί να τα ονειρεύεσαι κιόλας. Τα όνειρά μας είναι έργα τέχνης. Τί μου θύμησες !




Δεν θυμαμαι πάνε 20 περίπου μέρες, δεν εχω κοιτάξει αν αυτά που είδα εχουν αληθοφανεια, όμως είδα το εξής όνειρο :

Είναι νϋχτα και βρίσκομαι μπροστά στο ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη ( εκεί είναι ?) Βλέπω πολλά κόκκινα αχνά φωτάκια που αυτά φτιάχνουν το περίγραμμα του ναού λέει, και μοιάζει με ένα είδος λούνα παρκ. Υποτίθεται λοιπόν ότι αυτός είναι ο ναός και μέσα ( δεν το βλέπω το μέσα) όλο το εσωτερικό έχει τοιχογραφίες (μόνο) του Μιχαήλ Αγγέλου( ετσι είναι ?)
Τότε βλέπω να γίνεται ένας γάμος, αλλά βλέπω μονάχα μια γυναίκα μ ενα τεράστιο και μακρύ νυφικό να περιμένει και πολλές λαμπάδες δεξιά κ αριστερά και ολο λαμπάδες να μπαινοβγαίνουν. Χριστέ μου, δεν θα το πιστέψεις, ξύπνησα απ τον τρόμο όταν είδα οτι η γυναίκα αυτή παντρευόταν ένα θεώρατο δράκο που της εβαζε την τεράστια γλώσσα του στο στόμα κι έβγαζε φωτιές απ τα μάτια. Το λέω μπας κ κανένας ψυχολόγος μου το εξηγησει, φοβάμαι πολυ....παρα πολυ΄΄
τέλος.

Σ ευχαριστω weird

Βρισκω λιγο υπερβολικες τις ευχαριστιες σου:Ρ
Δεν μου απαντησες στην πιο πανω ερωτηση, οπου μου ζητησες ασποσαφηνιση και στην εδωσα...
Οσον αφορα στο ονειρο.
Ενδιαφερον...
Σκεψου οτι όλα τα κομματια, ολα τα προσωπα του ονειρου εισαι εσυ, ποιο απο ολα θα διαλεγες? ποιο σου εμεινε πιο εντονο...
καπως ετσι να το αναλυσεις, αναλογα και με τη φαση που περνας.
Αυτα χωρις να ειμαι ψυχολογος:P

Οk, μούδειξες ένα δρόμο να καταλάβω το όνειρο σ ευχαριστώ γιατί είχα χαθεί λίγο. Δεν βρίσκω την ερώτηση που λες ότι δεν στην απάντησα όμως.

Οι ευχαριστίες μου για μένα δεν είναι υπερβολικές, πρός ό,τι με βάζει μπρος κι εσύ το κάνεις. Είναι απ την πολλή δίψα μου γι αυτό.

Xαιρε..

Weird, θάθελα, ο πειρασμός με σπρώχνει, να πω και το άλλο όνειρο που είδα επίσης πρόσφατα. Δεν ξέρω τί είναι αυτό που με βάζει να βλέπω καθολικούς. Ημουν σ ένα εξομολογητήριο και έδωσα στον παπά τη θεία κοινωνία η οποία όμως ήταν ορθόδοξη (όχι όστια). Και οπως του τη δίνω, περιμένω να με κοινωνήσει. Αντ αυτού, σκύβει να μου δώσει το κουτάλι στο στόμα και ξαφνικά, αρχίζει να με κοροιδεύει με γουρλωτά μάτια και πάλι τρόμαξα. Εβγαζε και κάτι περίεργους ήχους σαν κραυγή. Πάλι να διαλέξω ?


δύσκολα μου βάνεις...




:)