Ξέρω το μέρος που θέλω να πάω, αλλά δεν ξέρω τον σωστό δρόμο...

Αρχικά θα πω ότι η αναζήτηση να ανακαλύψω τί με οδηγεί να αισθάνομαι πολλές φορές ανυπόφορο τον ίδιο μου τον εαυτό, με οδήγησε στο να μπω σε αυτό το site. Αυτά που διάβασα με μπέρδεψαν, αλλά περισσότερο με φόβησαν...δεν βρήκα καμία περίπτωση που να την ταυτίσω με αυτό που αισθάνομαι, γι'αυτό και αποφάσισα να αναφερθώ στην δική μου αναζήτηση.
Είμαι μία γυναίκα τριάντα χρονών και το μικρότερο παιδί της οικογένειας μετά από 2 αγόρια που με χωρίζουν 10 χρόνια από τον έναν και 8 από τον άλλο. Δεν θα το αρνηθώ ότι ήμουν το επίκεντρο της προσοχής, αφού ήμουν η λεγόμενη "μικρή πριγκίπισσα". Κάνοντας μία απογραφή της ζωής μου θα πω ότι η υπερβολική αγάπη και προσοχή όλων των μελών της οικογένειας μου, μου έδωσε σαφώς μία πολύ καλή ανατροφή αλλά και απερίγραπτα πολλές ανασφάλειες. Η κυριότερη αυτών; Φοβάμαι να προσπαθήσω για να κάνω την ζωή μου καλύτερη. Ξέρω ότι αυτό που ζω τώρα δεν με ικανοποιεί, ξέρω βαθιά μέσα μου τί θέλω, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποκτήσω. Ίσως και οι άνθρωποι που συνάντησα στο μονοπάτι της ζωής μου να μην μ'ενέπνευσαν για να δραστηριοποιηθώ περισσότερο. Κρυβόμουν πάντα πίσω από την ασφάλεια κάποιου άλλου, χωρίς να μπορώ να σταθώ μόνη σαν μονάδα και να βλέπω τον εαυτό μου με υπερηφάνια. Δεν αισθάνομαι υπερήφανη για τίποτα μέχρι τώρα, παρά μόνο για τα δύο μου παιδιά (3 και 1 1/2 ετών) για τα οποία και πάλι θεωρώ ότι από αυτά που ξέρουν μέχρι τώρα, εγώ δεν συνέβαλλα σε τίποτα.
Πριν από 11 χρόνια, γνώρισα τον άντρα μου. Με τράβηξε ο ισχυρότατος χαρακτήρας του και η σιγουριά του ότι θα έλεγχε όλες τις καταστάσεις ώστε τίποτα να μην πάει στραβά. Κι όμως, ακόμα και λίγες ημέρες πριν από τον γάμο μας, κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να αποχωρήσω από όλο αυτό. Έμεινα όμως, από ανασφάλεια δεν ξέρω για τί. Ακόμα και η οικογένειά του μ'έβλεπε σαν κατώτερη τους όπως και όλα τα υπόλοιπα μέλη της δικής μου οικογένειας, αλλά εγώ απλά το δεχόμουν. Λίγες ημέρες μετά τον γάμο, αισθανόμουν κιόλας φυλακισμένη αλλά έδινα μόνη μου την εξήγηση ότι ήμουν απλώς ανάποδη και προβληματική. Και απόφάσισα να προσπαθήσω. Με τον σύντροφό μου δεν αισθανόμουν ότι είχαμε τίποτα κοινό, αλλά μου άρεσε ότι ήταν κοινωνικός και μ'έκανε να γελάω. Δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα στην αρχή, αλλά γυρίζοντας πίσω τον χρόνο τώρα, καταλαβαίνω ότι απλά έκανα εγώ πίσω σε όλα μου τα θέλω. Οι φίλες, εξαφανίστηκαν, γιατί το ήθελε αυτός και η αυτοπεποίθησή μου μαζί με αυτές σιγά-σιγά. Η μεγάλη έκρηξη ήρθε όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Το πρόβλημα ήταν τί όνομα θα του δίναμε. Οι συγκρούσεις απίστευτες. Συζητήσεις με τις ώρες με τον άνδρα μου στις οποίες συμφωνούσαμε πάντα και έπειτα από την επίσκεψή του στους γονείς του, ερχόντουσαν οι ανατροπές η μία μετά την άλλη. Ένα χρόνο μετά την γέννηση του παιδιού και αφού είχαμε συμφωνήσεις ότι θα πάρει τ'όνομα του πατέρα μου, μία επίσκεψη του δικού του πατέρα στο σπίτι μας και το "άδειασμα" το δικό μου μπροστά στα μάτια του συζύγου μου, ήταν το ισχυρότερο πλήγμα του γάμου μας. Με μείωσε σαν γυναίκα, σαν σύζυγο και σαν μητέρα και φυσικά έπιασε στο στόμα του και τον πατέρα μου, λέγοντας με στόμφο ότι το μονο που μου προσέφερε ήταν που μ'έσπειρε (αυτό είπε κατά λέξη)και ότι δεν άξιζε να πάρει το παιδί μου τ'όνομά του. Η αντιμετώπιση του συζύγου μου σε όλο αυτό, ήταν άκρως ανύπαρκτη. Καθόταν απλά με το κεφάλι σκυμένο και άκουγε τις προσβολές του πατέρα του χωρίς να τον συνετίσει ούτε μία στιγμή. Εκείνη ήταν η ημέρα που αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή μαζί τους καθώς και η ημέρα που έμαθα ότι ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, το πολυπόθητο για όλους αγόρι (το πρώτο ήταν κορίτσι). Αυτό το χαστούκι στο πρόσωπο που έφαγα τότε, μ'εξόργισε και άρχισα να δίνω και την παραμικρή σημασία στην κάθε συμπεριφορά του συζύγου μου σε σχέση με μένα, αξιολογόντας την με μεγαλύτερη βαρύτητα. Ανακάλυψα λοιπόν κάτι που συνέβαινε από την αρχή αλλά εγώ, καλοπροαίρετη όπως πάντα, δεν το είχα εκλάβει ποτέ όπως πραγματικά ήταν. Ήμουν η τελευταία του προτεραιότητα στα πάντα. Ήταν πρώτα γιός, μετά αδερφός, μετά φίλος, μετά γείτονας και μετά σύντροφος. Οτιδήποτε και αν έλεγα, το απαξίωνε με τον χειρότερο τρόπο, όπως κι εμένα την ίδια πολλές φορές. Ένιωθα παραγκωνισμένη, ο τελευταίος τροχός την αμάξης. Και το πρόβλημα εστιαζόταν πάντοτε στο ότι θεωρούσε υπεβολική την στάση μου απέναντι στους γονείς του,στους οποίους δεν κακομίλησα ποτέ, απλά ήμουν απόμακρη και αποστασιοποιημένη.
Η κυκλοθυμία μου ήταν απερίγραπτη και το άδειασμα της ψυχής μου ολοένα και μεγαλύτερο. Ο ισχυρός χαρακτήρας του είχε μετατραπεί προ πολλού σε σατραπισμό. Φωνές για το μαραμικρό. Ακόμα και αν το φαγητό δεν είχε αλάτι. Η βρισιές του έπερναν και έδιναν, η ηρεμία είχε χαθεί για πάντα. Κι εγώ εκεί να παραμένω σιωπηρός θεατής της ζωής μου που έφευγε και οι ανασφάλειές μου να μεγαλώνουν κάθε μέρα και περισσότερο.
Ακόμα και τώρα που κάτω από τις απειλές του κατάφερα να ξεστομίσω το "θέλω να χωρίσουμε",πράγμα που σκεφτόμουν εδώ και καιρό αλλά η σκέψη και μόνο με τρομοκρατούσε, η ψυχολογία μου έχει πιάσει πάτο. Αισθάνομαι πιο ανίσχυρη και πιο μικρή από ποτέ. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει για μένα, όσο για τα παιδιά μου για τα οποία επιβάλλεται να είμαι δυνατή και σίγουρη. Η σύγχυση που αισθάνομαι δεν μ'αφήνει να λειτουργήσω σε κανένα τομέα της ζωής μου. Στη δουλειά οι απροσεξίες μου μ'έχουν κάνει υπόλογη πολλές φορές. Νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο της ζωής μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω...δεν διασκεδάζω πλέον με τίποτα, ούτε καν με τα ίδια μου τα παιδιά. Νιώθω εγκλωβισμένη... Ξέρω ότι πρέπει να θωρακιστώ ψυχικά, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο.δεν γνωρίζω εάν καταφέρω να βρω την ηρεμία που μου χρειάζεται στο γραφείο κάποιου ψυχολόγου. Σκεφτομαι πολλές φορές ότι αν ζητήσω επαγγελματική βοήθεια, απλά θα θεωρηθώ ηλίθια ή υπερβολική. Έχω βέβαια και μία πολύ μικρή εμπειρία από έναν ψυχολόγο στην περίοδο της εφηβείας μου, στον οποίο είχα πάει λόγω υπερβολικού άγχους που μου είχε δημιουργήσει προβλήματα υγείας, αλλά μετά από 4 εντελώς βαρετές συνεδρίες, την θυμάμαι να με ακούει και να χασμουργιέται. Απλά δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναεμπιστευτώ κάποιον ειδικό, μη θέλοντας να τους βάλω όλους στο ίδιο καλάθι όπως λέει και ο λαός.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω μία γνώμη, μία κατευθυντήρια γραμμή, μία απλή σκέψη. Έτσι για να αισθανθώ ότι δεν είμαι μόνη.
Ευχαριστώ

To ηθικο διδαγμα ειναι οτι δεν πρεπει να συμβιβαζομαστε στη ζωη επειδη φοβομαστε οτι δεν θα τα καταφερουμε, επειδη βαριομαστε να σκεφτουμε για τον εαυτο μας και να αποφασισουμε, επειδη νιωθουμε αδυναμοι να σηκωσουμε κεφαλι και οτι οι αλλοι ξερουν καλυτερα για μας.. οταν παμε να μη ζησουμε, η ζωη μας τιμωρει μου φαινεται, θελει να αξιοποιουμε το δυναμικο μας και να σκεφτομαστε και να πραττουμε εμεις για μας..

Αν η κατάσταση ειναι όπως τη περιγράφεις, χώρισε τον. Αργά η γρήγορα θα το κάνεις γιατί απλά οι ανθρωποι δεν αλλάζουν. Η υποτίμηση ειναι βία και η βία μπορεί να είναι είτε σωματική είτε λεκτική. Και φυσικά το αποτέλεσμα της το βιώνεις καθε μέρα στη ζωη σου στη δουλεια σου, παντού. Πιστευεις οτι τα αγγελούδια σου δε θα εισπράξουν αυτή τη πίεση που νοιώθεις? Είναι λάθος να πιστευεις πως θα νοιώθουν καλύτερα δίπλα σε μια δυστυχισμένη μάνα. Στο λέω αυτό γιατί έζησα από κοντα μια φίλη που είχε πάψει να γελάει αλλά έλεγε πως κανει υπομονή για τη κόρη της. Ετσι ηταν κι ο δικός της σύζυγος ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟΣ. Δε χώρισε τελικά όταν έπρεπε αλλα σε μεγάλη ηλικία γύρω στα 50. Η κορη της, γυναίκα πια, δε της συγχωρησε ποτέ τη δυστυχία που βίωσε στα παιδικάτα της εξαιτίας της καταπιεσμένης δυστυχισμένης ανικανοποίητης μανας της. Και έτσι η φίλη μου εμεινε στα 50 μόνη χωρις πολλές ευκαιρίες να ξαναφτιάξει τη ζωη της και να διεκδικήσει το κομματι της χαράς που όλοι αξίζουμε. ΑΠΛΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Ισως αυτο να σε βοηθήσει να παρεις αποφάσεις

nektaria, να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, γιατί δεν είναι καθόλου ηλίθιοι ή υπερβολικοί οι λόγοι που έχεις. Διαβάζοντας το κείμενό σου είναι λογικό κάποιος να σου απαντήσει \'χώρισέ τον\'. Προτού όμως κάνεις ένα τέτοιο βήμα, θα ήταν καλό να δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου, να δεις αν μπορεί με κάποιον τρόπο να βελτιωθεί η επικοινωνία με τον άντρα σου (αυτό θα χρειαστεί ακόμα και σε περίπτωση διαζυγίου - αλήθεια, τι σου απάντησε στο \'θέλω να χωρίσουμε\';) και μετά να πάρεις αποφάσεις και να σχεδιάσεις την πορεία σου.

Δεν νομίζω ότι το πρωταρχικό πρόβλημα σου είναι ο άντρας σου Νεκταρία , αλλά ΕΣΥ !
Ειναι οι ανασφάλειες σου, είναι οι φοβίες σου , είναι η προσωπική διεργασία και αυτογνωσία που χρωστάς στον εαυτό σου .
Πρέπει να αντιμετωπίσεις στα ίσια τον \'\'κακό σου εαυτό\'\' , αυτός είναι η βαθύτερη αιτία για την κατάσταση την οποία βιώνεις σήμερα . Δεν είναι εύκολα τα πράγματα το ξέρω και είναι μακρύς ο δρόμος και έχει ανηφόρα μπόλικη , μα είναι μονόδρομος εάν θες να κερδίσεις πίσω τη ζωή σου.
Όταν θα αρχίσεις εσύ η ίδια να εκτιμάς και να σέβεσαι και να καμαρώνεις τον εαυτό, θα εισπράξουν αυτό το μήνυμα και οι γύρω σου και τότε πολλές εξισορροπείς θα αλλάξουν .Αλλά μέχρι τότε έχεις πολύ δρόμο και μην περιμένεις να το διανύσεις από τη μια στιγμή στην άλλη , θα πάρει χρόνο και ίσως διαρκέσει χρόνια ολόκληρα , μα αξίζει σε διαβεβαιώνω , είναι ο δρόμος προς την ολοκλήρωση, την ωριμότητα ,την ευτυχια, και την συνάντηση με τον πραγματικό εαυτό μας.
Καλο ανεμο στα πανια σου ...!

καταρχάς πραγματικά ευχαριστώ για το ενδιαφέρον με το οποιο προσεγγίσατε όλοι τους δικούς μου δαίμονες και φυσικά οφείλω στον καθένα σας ξεχωριστά μία δική μου προσσέγιση στα δεδομένα που μου παραθέτετε.
carrie - σίγουρα δεν ξέρει κανένας καλύτερα το δικό μας καλό απ\'οτι εμείς οι ίδιοι, απλά χρειάζεται μεγάλη τόλμη στις κινήσεις σου και φυσικά απόλυτη σιγουριά στον εαυτό σου, ειδικά όταν οι δικές σου αποφάσεις επιρεάζουν άμεσα και άλλους όπως είναι τα παιδιά που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από εσένα. Είναι όμως δεδομένο ότι η ζωή είναι για τους τολμηρούς και σίγουρα κάποια στιγμή τα παιδιά θα εκτιμήσουν περισσότερο μία μαμά που τόλμησε την ανατροπή και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό για να είναι οι συνθήκες ζωής καλύτερες για την ίδια και κατ\'επέκταση γι\'αυτά, παρά μία οικτρή μοιρολάτρη που δέχεται μία κατάσταση που δεν την ικανοποιεί από ανασφάλεια και μόνο. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να είμαι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα ίδια.
celia - τα παιδιά αυτή τη στιγμή και ιδιαίτερα η κόρη μου που έχει μία καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων, βλέπει συνεχώς μία μαμά κατιφή και λυπημένη, έτοιμη να βαλαντώσει στο κλάμα. Τις φορές μάλιστα που δεν καταφέρνω να κρατηθώ, έρχομαι αντιμέτωπη μ\'ένα 3χρονο κοριτσάκι να προσπαθεί να μου δώσει δύναμη λέγοντας μου \"μαμά μου μην κλαίς..είσαι καλά\". Αυτές οι καταστάσεις ξέρω ότι είναι άκρως βιωματικές για τα παιδιά και ήταν το καμπανάκι που μ\'έβαλε στην διαδικασία να προσπαθήσω ν\'αλλάξω τα δεδομένα γιατί αυτές οι ψυχές δεν μου φταίνε σε τίποτα.
marina38 - επικοινωνία με τον άντρα μου δεν είχαμε ποτέ. Μέλημά μου αυτή την στιγμή είναι να κάνω υπομονή για να καταφέρω τουλάχιστον αυτό. Να έχουμε μία υποτυπώδη συνεννόηση για χάρη των παιδιών. Τί μου απάντησε όταν του είπα να χωρίσουμε; και πάλι τα λεγόμενά του ήταν απαξιωτικά λέγοντάς μου ότι από το σπίτι θα φύγω μόνο πεθαμένη, πώς θα ζήσω με τα λίγα λεφτά που κερδίζω από την δουλειά μου, ότι δεν είμαι ικανή μάνα και ότι σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου, ότι είμαι παρτάκιας και ότι θέλω να κάνω την ζωή μου και φυσικά χρησιμοποιεί στο έπακρο την αδυναμία που του έχει η μικρή, κάνοντάς την να τον αναζητάει συνεχώς και να λέει ότι δεν θέλει να φύγει ο μπαμπάς βαλαντώνοντας διαρκώς στο κλάμα. Φυσικά θα πρέπει να παραδεκτώ ότι είναι ένας καταπληκτικός μπαμπάς που έχει ψύχωση κυριολεκτικά με τα παιδιά και την χρησιμοποιεί σαν μοχλό πίεσης επάνω μου.
Thessalo - μα φυσικά και παραδέχομαι ότι το πρόβλημα είμαι εγώ και μόνο εγώ. Επίσης ξέρω ότι τα πράγματα θέλουν δουλειά, επιμονή και υπομονή. Παρόλη την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση, κάτι βαθιά μέσα μου μου λέει ότι όλα θα πάνε παραπάνω από καλά. Και μόνο που κατάφερα να εκφράσω για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό ακριβώς που με πικραίνει στον άντρα μου, είναι πιστεύω η αρχή του δύσκολου δρόμου που θα πρέπει να διανύσω για ν\'αγαπήσω τον εαυτό μου, να πιστέψω στις δυνάμεις μου και α φτάξω έναν μικρόκοσμο καλύτερο για μένα και για τα παιδιά κατ\'επέκταση.
Σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους....

Nektaria είναι ο αγώνας της ζωής σου αυτός , όποτε μην το αναβάλεις ούτε μια ώρα πλέων !

Νεκταρία μου καλημέρα και καλώς ήρθες στην παρέα μας.
Η ιστορία σου μου θύμισε το παραμύθι της Ραπουνζέλ...Μια πριγκίπισσα που οι δικοί της έκαναν τα πάντα για να την προστατεύσουν απο τις βλέψεις της κακιάς μάγισσας και η οποία τελικά κατέληξε φυλακισμένη στον πανύψηλο πύργο της...
Πράγματι απο όσα λες μου μοιάζεις σαν μια πριγκίπισσα που δεν έχει μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό της και να κινείται στη ζωή γιατί έχει συνηθίσει να το κάνουν άλλοι για εκείνοι, οι υπασπιστές της, οι κυρίες των τιμών, ο βασιλιάς και η βασίλισσα.
Αυτή η πριγκίπισσα όμως έχει μέσα της τα γονίδια και το δυναμικό να γίνει κάποια στιγμή μια μεγάλη βασίλισσα και να αναλάβει τη διακυβέρνηση του βασιλείου της.
Ίσως είμαι φαντασιόπληκτη, αλλά θυμάμαι πολλούς μύθους και παραμύθια να μιλούν για τις κακουχίες τέτοιων καλομαθημένων και υπερπροστατευμένων πριγκιπισσών...κι αν θυμάμαι καλά καμιά τους δεν χάνεται στο τέλος. Ίσα ίσα κάθε μια απο αυτές αναγκάζεται μέσα στην κακουχία να βρει την εσωτερική της δύναμη, προκειμένου να επιβιώσει.
Κι έτσι μεταμορφώνεται στη βασίλισσα που προορίζεται να γίνει.
Καταλαβαίνω οτι σου είναι δύσκολο να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, λόγω της προηγούμενης εμπειρίας σου, και λόγω του οτι πιστεύεις οτι θα θεωρηθείς ηλίθια ή υπερβολική. Θέλω να σου πω όμως οτι εγώ προσωπικά δεν σε θεωρώ ούτε ηλίθια, ούτε υπερβολική. Πιστεύω οτι ζεις μια πολύ δύσκολη κατάσταση και οτι αξίζεις τη βοήθεια που τόσο δυνατά ζητάς. Επίσης, απο τον τρόπο που γράφεις έχω την αίσθηση οτι είσαι ένα αξιόλογο άτομο, με πάρα πολλά πράγματα να πει, που κάθε άλλο παρά βαρετά είναι. Ο τρόπος διήγησής σου με τράβηξε και με γοήτευσε.
Σου εύχομαι ο, τι καλύτερο στην αναζήτησή σου και στη ζωή σου και το κυριότερο να ζητήσεις και να λάβεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι.

Αγαπητή Φοίβη....δεν φαντάζεσαι πώς είναι να σε θεωρούν όλοι τόσο αξιόλογο άτομο, να έχουν εμπιστοσύνη στην άποψή σου επί παντός επιστητού, να θεωρούν ότι έχεις την σωστή λύση για το οποιοδήποτε πρόβλημα κι εσύ να μην μπορείς να βάλεις σε μία τάξη την ίδια σου τη ζωή...άσε που όλοι με θεωρούν ίσως το δυνατότερο άτομο που έχουν συναντήσει στην ζωή τους και μου έχουν τόσο επιστοσύνη όση δεν έχω εγώ για μένα την ίδια....πιστεύω ότι η \"τιμωρία\" μου είναι να μπορώ να δίνω απλόχερα στους άλλους αυτά που αποζητάω εγώ η ίδια...τρελλό αλλά πραγματικό. Σ\'ευχαρστώ για τα τόσο καλά σου λόγια, πραγματικά.

Σαν κατάρα μου ακούγεται αυτό. Πάλι τα παραμύθια μου θύμισες και κάτι προικισμένες βασιλοπούλες που όμως οι ίδιες ήταν τόσο δυστυχισμένες.
Θα \'θελες να είχες μια φιλενάδα σαν και σένα ε? Να τη συμβουλεύεσαι, να θαυμάζεις τη δύναμή της, να σου δίνει απλόχερα αυτά που ζητάς. Κάποια πάνω και έξω απο σένα, αλλά ταυτόχρονα σαν και εσένα, με τις δικές σου ιδιότητες, να βάλει τάξη στη ζωή σου? Ή όχι?

Φοίβη επειδή εγώ τα φοβάμαι αυτά τα παραμύθια δεν μας λες κάτι πιο αισιόδοξο .
Μήπως έχεις καμία ιδέα από που να ξεκινήσω να αλλάξω κάτι που δεν μου αρέσει στη ζωή μου , χωρίς αντιπαραβολή σε παραμύθι εάν γίνεται:)

Και γιατί παρακαλώ να έχω εγώ ιδέα για το πώς εσύ να αλλάξεις τη ζωή σου? Ευχαριστώ πολύ αλλά τέτοια ευθύνη να μου λείπει!;)

Να αλλάξω την ροή τής συζητήσεις ήθελα απλά :)

καταρχάς δεν υπάρχει λόγος αντιπαράθεσης...πάντοτε τα παραμύθια τα διηγούνται οι μεγάλοι στα παιδιά με βασικό τους μέλημα το ηθικό δίδαγμα...μέσα από μία απλή ιστορία με πρόσωπα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, προσπαθείς να περάσεις το μήνυμα για κάποια διαφορετική αξία της ζωής κάθε φορά...εμένα πάντως το παραμύθι με την Ραπουνζέλ, μ\'έβαλε στην διαδικασία να καταλάβω πολλά και να αισθανθώ σαν μικρό παιδί που μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας, αγγίζει την αναγκαιότητα της δικής του ύπαρξης, μετατρέποντας το δίδαγμα αυτού του παραμυθιού ανάλογα με τα δικά μου ζητούμενα.

Χαίρομαι Νεκταρία μου που πήρες το παραμύθι της Ραπουνζέλ και το χρησιμοποίησες σαν πόρτα για προσωπικές σου ανακαλύψεις. Να σαι καλά!

Μολις τωρα διαβασα το θεμα σου αγαπημενη μου Νεκταρια. Ξερω οτι εχει περασει ενας μηνας πουεχεις γραψει και η απαντηση μου ερχεται πολυ αργοπορημενη αλλα το θεμα σου με αγγιξε και με πονεσε πολυ γιατι εχω δει αρκετες ιστοριες φιλων μου η και απλα γνωστων μου γυναικων σχετικες με τη δικη σου.
1)Ο συζυγοςσου μπορει να ειναι καλος πατερας αλλα δειχνει να ειναι ΑΠΑΙΣΙΟΣ συζυγος
2)Ηταν απαραδεκτος που δε σε προστατευσε οταν ο πατερας του ηρθε και ξεστομισε αυτα τα απαραδεκτα πραγματα που σου ειπε.Αυτο δειχνει οτι ο συζυγος σου δεν εχει ως προτεραιοτητα τη δικη σας οικογενεια αλλα τους γονεις του.
3)δεν ειναι ο πρωτος μαμακιας , υπαρχουν πολλοι (αν αυτο σε παρηγορει). Προφανως ο ανθρωπος δεν εχει συνηδητοποιησει οτι εσεις οι τεσσερεις εχετε τη δικη σας οικογενεια και οι γονεις του δε χωρανε μεσα σε αυτη. Γιατι απ οτι φαινεται οι δικοι του τον κανουν οτι θελουν, απο τα λιγα που εγραψες μαλλον τον επηρεαζουν πολυ, σαν να ειναι η μαριονετα τους (κατα τα αλλα τον χαρακτηρισες ως ... ισχυρο χαρακτηρα???).
Για περισσοτερα μπορει να κοiταξεις στο u2u

Μαλλον εγραψα κατι που δεν ισχυει!! οχι, δεν εννοω γι αυτα που εγραψα για το συζυγο σου αλλα για το γεγονος οτι μπερδευτηκα με τους μηνες!! Ειχα την εντυπωση οτι εγραψες πριν ενα μηνα (19-8-08) αλλα εγραψες πριν λιγες μερες για το θεμα σου. Any way, φιλακια πολλα, ελπιζω να μη χρειαστει να αφησεις το γαμο σου αλλα πανω απο ολα ελπιζω να μεινεις στο γαμο σου υπο αλλους ορους και συνθηκες

alexiaf καταρχάς σ\'ευχαριστώ για την απάντησή σου. Σαν σύζυγος ο άντρας μου, υπό την έννοια να δίνει χρήματα για να καλυφθούν οι ανάγκες των παιδιών και του σπιτιού, είναι εξαίρετος και απόλυτα υπεύθυνος. εδώ όμως τίθεται το θέμα του συντρόφου, του ανθρώπου που θεωρείς ότι σε συμπληρώνει, σε στηρίζει και είναι εκεί για σένα και τις συναισθηματικές σου ανάγκες. Αυτό δεν υπήρξε ποτέ και πιστεύω ότι είναι κάτι που καλλιεργείται από την δική του οικογένεια η οποία δεν πολυκαταλαβαίνει από αυτά τα πράγματα. Είναι δηλαδή άνθρωποι που μπορούν κάλλιστα να υποστηρίξουν ότι αφού είναι καλός μπαμπάς, αφού κοιτάει το σπίτι του, αφού δεν γυρνάει με άλλες γυναίκες, δεν χαρτοπαίζει ή δεν έχει άλλους εθισμούς, είναι ότι καλύτερο μπορεί να συναντήσει μία γυναίκα. Ήθελε να είμαι ένα πανομοιότυπο αντίγραφο της μαμάς του, η οποία δεχόταν στωϊκά όλες τις άσχημες συμπεριφορές του μπαμπά του χωρίς να εκφέρει άποψη ή γνώμη αφού ήταν τιμή της που φέρει το όνομα του. Μιλάμε για μία κλασική Κρητική οικογένεια, που μεγάλωσε τα παιδιά της με το σκεπτικό ότι ο άνδρας είναι ο στυλοβάτης του σπιτιού, ότι μόνο οι δικές του ανάγκες είναι οι σημαντικότερες, ότι αυτός έχει πάντοτε δίκιο στα πάντα και η δική του γνώμη πρέπει να είναι η κατευθυντήρια γραμμή για την μακροημέρευση της οικογένειας. Του είχα αναφέρει πάμπολλες φορές ότι εγώ και τα παιδιά μας είμστε πια η οικογένειά του και όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς συγγενείς του, εγω τουλάχιστον αυτό ακολουθούσα με την δική μου οικογένεια, οι οποίοι απο την φύση τους γενικά είναι πολύ διακριτικοί άνθρωποι και δεν επενέβησαν ποτέ στην οικογένειά μου. Είναι κάποια δεδομένα που μπορεί απλά ν\'ανατραπούν για λίγο υπό την πίεση της πιθανής αποχώρησής μου, παρά ν\'αλλάξουν ριζικά. Ο τρόπος που γαλουχηθήκαμε δεν αλλάζει ποτέ. Φυσικά και δεν το απαίτησα ποτέ αυτό από τον άντρα μου (πιθανώς όμως θα έπρεπε να ήμουν πιο αμείλικτη)..ζητούσα απλώς να μπορέσει να καταλάβει ότι κι εγώ είμαι άνθρωπος με λιγοστές υλικές απαιτήσεις αλλά με μεγάλες συναισθηματικές ανάγκες. Και τώρα το μόνο που τρέμει δεν είναι μήπως με χάσει, αλλά όπως δήλωσε, δεν θέλει να γίνει ποτέ επισκέπτης στα παιδιά του. Δεν ξέρεις πόσες φορές μ\'έκαναν οικογενειακώς να νιώσω ότι ήμουν απλώς το μέσον της διαιώνησης του ονόματός τους, παρά ένας άνθρωπος με λόγο, άποψη και θέση.
Υ.Γ. αυτό το u2u τί ακρβώς είναι?

αν βρεις το u2u (το u2u ειναι κατι σαν εμαιλ κατω απο καθε απαντηση που δινουμε εδω στο φορουμ, υπαρχει διπλα στο profile kai sto find, κανεις κλικ στο u2u και μετα στα εισερχομενα σου) θα δεις οτι αυτο που σου εγραψα ειναι οτι ο συζυγος σου δεν ειναι καλος ως συζυγος κατα την αποψη μου. και φυσικα αυτο που εννοω ειναι οτι καλος συζυγος δεν ειναι αυτος που φερνει λευτα στο σπιτι τοσο οσο αυτος που πανω απο ολα βαζει την γυναικα του καθως και την οικογενεια πουδημιουργει μαζι με τη γυναικα του.
Μα ο ανδρας σου ετσι οπως τα γραφεις, συγνωμη αλλα ειναι απαραδεκτος: χρησιμοποιει εσενα ως παιδοποιητικη μηχανη γιατι? γιατι να χαρουν οι γονεις του με τη \"συνεχιση του ονοματος\". Μα επρεπε να το καταλαβω οτι ειναι απο κρητη, εχω καταγωγη απο αυτο το νησι αλλα ευτυχως μενω αθηνα. Τοση φαλλοκρατικη στενακεφαλια μαζεμενη μονο εκει την εχω συναντησει!
σου κανω copy paste μερος αυτων που σου εγραψα στο u2u σε περιπτωση που δε καταφερεις να το βρεις

\"Να μην αφηνεις τους αλλους να σε υποτιμουν. Προσπαθησε να αλλαξεις και να δειξεις ότι η ανασφαλης και αδυναμη Νεκταρια δεν υπαρχει πια. Δειξε τους λιγο τσαμπουκα παραπανω, δειξε τους ότι εισαι δυναμικη κι ότι αν χρειαστει μπορεις να πατησεις στα ποδια σου (το ότι εχεις δουλια και εισαι οικονομικα ανεξαρτητη είναι μεγαλο προσον. Το ότι ο ανδρα σου αγαπει πολύ τα παιδια του είναι επισης θετικο). Εχω την εντυπωση ότι σε υποτιμουν διοτι ξερουν ότι αν φυγεις θα φυγουν μαζι σου και τα παιδια . Και αυτό είναι κατι στο οποιο θα τρεμουν σαν ιδεα.
Για παραδειγμα, αν σου ξανακανει φασαρια σχετικα με το φαγητο και το αλατι μην το αφησεις να περασει ετσι. Παρε το φαγητο και πετα το επιδεικτικα στα σκουπιδια και πες του να μαγειρεψει αυτος αν νομιζει ότι θα τα καταφερει καλυτερα.
Ειμαι πολύ ευαισθητοποιημενη σε τετοιου ειδους θεματα και να ξερεις κατι ακομα: δεν εισαι υπερβολικη, και δεν εισαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια που της συμβαινουν αυτά τα πραγματα. Εχει γινει «μοδα» δυστυχως, τα ζευγαρια να χωριζουν λογω τριτων και κυριως λογω της ανικονοτητας και της αδυναμιας του ανδρα να βαλει καποια ορια, να διαχωρισει την οικογενεια που παει να δημιουργησει από την παλια του οικογενεια, και να προστατευσει τη συζυγο του από κακοβουλα σχολια και παρατηρησεις .

Να ξερεις ότι ηδη εχεις αποκτησει μια καινουργια φιλη. Ελπιζω να καταφερεις να σωσεις το γαμο σου αλλα ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ.\"

αλήθεια alexia...πιστεύεις ότι μπορεί να σωθεί ένας γάμος όταν νιώθεις τόσο άδεια συναισθηματικά για τον άλλο? Μπορείς να ανακτήσεις τα παλιά συναισθήματα με κάποιον τρόπο...? Εγώ είμαι η πρώτη που πονάω γι\'αυτόν τον χωρισμό...και πονάω γιατί θα ήθελα απίστευτα να συγκαταλέγομαι σε αυτές τις γυναίκες που έχουν μία ευτυχισμένη οικογένεια και όχι απαραίτητα τον τέλειο σύζυγο, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον να μπορούν τον ν\'αποκαλούν \"αγαπημένο\" (αυτό το άκουσα σήμερα από μία γηραιά κυρία που ήρθε από το γραφείο και μέσα σε όλα μου είπε με δάκρυα στα μάτια για την απώλεια του αγαπημένου της πριν από 12 χρόνια)....θα ήθελα τόσο πολύ να υπήρχε ένα μαγικό φίλτρο που να με κάνει να τον ξαναδώ όπως κάποτε....γιατί μόνο σε κάτι τέτοιο εναποθέτω πια τις ελπίδες μου....όλα είναι νεκρωμένα....και αυτό που με πονάει περισσότερο ξέρεις πιο είναι..? η πιθανότητα του να ευτυχίσει μετά από μένα...και δεν το λέω από άποψη ζήλειας, αλλά με πόνο ψυχής...δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αν και νομίζω πως ναι...

nektaria, είναι όλα νεκρωμένα γιατί έχεις απογοητευτεί. Το θέμα δεν είναι να τον ξαναδείς όπως κάποτε (μέσα από τα φίλτρα των δικών σου επιθυμιών), αλλά όπως πραγματικά είναι και να αποφασίσεις αν πέρα από τα παιδιά υπάρχει κάποια κοινή βάση.

Το ότι έχετε δύο πολύ μικρά παιδιά δεν είναι καθόλου αμελητέο. Σημαίνει πως η μεταξύ σας επικοινωνία τουλάχιστον στα θέματα που τα αφορούν χρειάζεται να είναι καλή για πολλά χρόνια ακόμα. Αν και δεν είμαι καθόλου της άποψης να μένει κανείς μέσα σε μια σχέση που δεν τον ικανοποιεί, είμαι επίσης της άποψης να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Και οι ανάγκες των παιδιών, που ως ενήλικες αποφασίζουμε να φέρουμε στον κόσμο, είναι διαφορετικές από τις δικές μας ανάγκες.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι τις δικές σου ανάγκες δεν τις ικανοποίησες ποτέ. Και υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ο άντρας σου, αλλά εσύ. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες τη συμπαράσταση και την κατανόησή του, αλλά είναι δική σου ευθύνη να ενδυναμώσεις τον εαυτό σου και όχι υποχρέωση των άλλων.

Η ανασφαλής, αδύναμη, υποχωρητική Νεκταρία που δεν έχει λόγο άποψη και θέση είναι ο εαυτός σου και όχι δημιούργημα του συζύγου και της οικογένειάς του. Αν κάποιος σε σπρώξει να πέσεις στο γκρεμό, φταις και εσύ που στέκεσαι στην άκρη. Πιθανώς να πεις ότι ‘μα θα έπρεπε να με τραβήξει προς τα μέσα, να με προστατεύσει αν νοιάζεται για εμένα’. Ξέρεις ποιος θα το έκανε αυτό; Ένας πατέρας για το παιδί του. Εσύ όμως δεν είσαι παιδί. Μήπως λοιπόν Νεκταρία οι προσδοκίες που έχεις από το σύντροφο είναι παρόμοιες με τις προσδοκίες ενός παιδιού από τους γονείς του; Εξάλλου αυτό σε τράβηξε κοντά του, το ότι ήταν ‘ισχυρός’ και μπορούσες να βασιστείς πάνω του. Βλέπεις ότι αυτό το χαρακτηριστικό συνεχίζει να το έχει γι’ αυτό και είναι καλός στο ρόλο του πατέρα.

Το αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στη σχέση με έναν ενήλικα, θα το διαπιστώσεις αν κι εσύ γίνεις (συναισθηματικά) ενήλικας. Και ενήλικας δεν είναι ούτε αυτός που υποχωρεί, ούτε αυτός που δείχνει ‘τσαμπουκά’ σαν αντίδραση στις φωνές και την κριτική.

Ασχολήσου λοιπόν με τον ενήλικο εαυτό σου και αδιαφόρησε για τις προσπάθειες των άλλων να σε κρατήσουν στη θέση του παιδιού. Κάνε όσα μπορείς και όπως τα ξέρεις μέσα στο σπίτι και μείνε ήρεμη στην κριτική. Κοίτα πώς θα μπορούσες να αναπτύξεις τα ενδιαφέροντά σου, να ενισχύσεις την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή σου και αν δεις ότι δεν θέλεις με τίποτα να παραμείνεις σε αυτό το γάμο, να σχεδιάσεις πολύ προσεκτικά τα επόμενα βήματά σου.

Νεκταρια ναι, πιστευω οτι μπορεί να σωθεί ένας γάμος όταν νιώθεις τόσο άδεια συναισθηματικά για τον άλλο, γιατι νομιζω οτι το γεγονος οτι νοιωθεις τοσο αδεια συναισθηματικα ειναι αναστρεψιμο. Δηλαδη αν καποια πραγματα που σε στεναχωρουν και σε προβληματιζουν στη συμπεριφορα του ανδρα σου αλλαξουν τοτε θα αλλαξουν και τα αρνητικα συναισθηματα που ισως αυτη τη στιγμη νοιωθεις για αυτον. Και αυτο το πιστευω απο τα λεγομενα σου δηλ. \"είμαι η πρώτη που πονάω γι\'αυτόν τον χωρισμό\" ή \"πιθανότητα του να ευτυχίσει μετά από μένα...και δεν το λέω από άποψη ζήλειας, αλλά με πόνο ψυχής\". Αυτες οι φρασεις δειχνουν οτι μαλλον εχεις ακομα συναισθηματα για αυτον τον ανθρωπο ακομα κι αν εσυ τωρα λογω της μεγαλης απογοητευσης που νοιωθεις θεωρεις οτι ενδεχομενως εισαι αδεια συναισθηματικα. Μηπως ενας διαλογος με τον ανδρα σου (ενας ειλικρινης με καλη διαθεση διαλογος) σας βοηθησει στο να αλλαξατε πραγματα στη σχεση και στη συμπεριφορα σας και τους δυο (και ειδικα αυτον?) πιστεψε με, εχω την εντυπωση οτι αν αλλαξουν καποια πραγματα που σου δημιουργουν ολη αυτη την απογοητευση τοτε θα \"γεμισεις\" παλι συναισθηματικα. Εκτος, αν εισαι απολυτα σιγουρη οτι τιποτα δεν προκειται να αλλαξει .... αλλα και παλι, ακομα κι αν νοιωθεις ετσι, σκεψου, τι εχεις να χασεις????? με εναν διαλογο μεταξυ σας η θα φτιαξουν τα πραγματα ή το πολυ πολυ να μεινουν στασιμα.... προσοχη, αμα επιδιωξεις τον διαλογο, μην δειξεις εντονα συναισθηματα (πχ οργης, αγανακτησης κτλ. μην ξεχνας οτι πολλα δεινα ερχονται απο το οικογενειακο του περιβαλλον...) προσπαθησε να του μεταδωσεις την απογοητευση που νοιωθεις, δινοντας του επιχειρηματα αλλα με ηρεμη και θετικη διαθεση (δηλ. του στυλ οτι συζηταμε καποια θεματα με σκοπο και στοχο να βρουμε λυσεις οχι να αρχισουμε να ριχνουμε ευθυνες ο ενας στον αλλο)

οι πληροφορίες που ανέφερα στο πρώτο μου μήνυμα, ήταν κάπως διεξωδικές και χαρακτήριζαν κυρίως το τελευταίο στάδιο αυτής της σχέσης. Η ιδεολογία μου και οι αξίες με τις οποίες έχω γαλουχηθεί, χαρακτηρίζονται κυρίως από το συναίσθημα της δικαιοσύνης και της κατανόησης των αναγκών του άλλου σε τέτοιο βαθμό που να θυματοποιούμαι εγώ η ίδια. Είναι τρελές οι απόψεις διάφορων γνωστών και φίλων για το τί είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνω για να σώσω αυτή τη σχέση. Οι περισσότερες μάλιστα κινούνται γύρω από το σκεπτικό του να βρω κάτι στην απ\'έξω για να καλύπτω τα συναισθηματικά μου κενά και να κρατήσω και τον γάμο μου σε καλό επίπεδο. Μα αυτό μου είναι αδιανόητο...αν οι ανάγκες μου κινούνταν στο επίπεδο του σεξ και μόνο, ίσως και να το δεχόμουν, όμως πώς είναι δυνατόν να δεθώ συναισθηματικά με κάποιον άλλο και να καλύπτω το κοινωνικό μου προφίλ πίσω από έναν ουσιαστικά νεκρό γάμο; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω αυτό πώς λειτουργεί. Πιστεύω ότι από την στιγμή που έστω σκεφτείς να κάνεις κάτι εκτός γάμου, ο σύνδεσμος αυτόματα έχει κοπεί. Κάτι δεν πάει καλά. Δεν αποζητάς κάτι διαφορετικό όταν αυτό που έχεις σε καλύπτει, έτσι δεν είναι;
Σαφώς και πιστεύω ότι οι μεγαλύτερες ευθύνες στην διαμόρφωση της όλης κατάστασης, βαραίνουν μόνο εμένα. Είχα από την αρχή σαφέστατα σημάδια για την πορεία αυτής της σχέσης και όμως έκλεινα τα μάτια μου και τ\'αφτιά μου. Ήταν πάντοτε νευρικός και απότομος. Μάλιστα πριν παντρευτούμε, είχε σηκώσει και χέρι επάνω μου. Τότε είχε επέλθει χωρισμός. Όμως όπως πάντοτε συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις, οι ικεσίες του και οι υποσχέσεις του ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί μ\'έκαναν να γυρίσω πίσω. Όχι, δεν ήταν η \"καψούρα\" που μ\'έκανε να τον δεχτώ, αλλά τα υπόλοιπα καλά του στοιχεία, μα πάνω απ\'όλα οι ανασφάλειές μου. Όντως, αυτό δεν επαναλήφθηκε ποτέ, όμως τα νεύρα του τον οδηγούσαν σε ακραίες συμπεριφορές...είχε σπάσει το μπαμπρίζ του αυτοκινήτου με μπουνιά καθ\'οδόν, είχε θρυψαλιάσει το τζάμι της πόρτας με κλωτσιά, είχε σπάσει κινητά πετώντας τα στους τοίχους και τόσα άλλα. Και είχε πάντοτε αυτό το βλέμμα....το θυμάμαι ακόμα ότι μου έκοβε τα πόδια...όταν τον αντίκρυζα να με κοιτάει με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για να καλμάρει...όταν ξεκινούσε τ\'αστειάκια και τα πειράγματα, ηρεμούσα...
Κι όμως, δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να φύγω, ενσυνείδητα τουλάχιστον...ήξερα ότι ακόμα και στο πιο απλό κομμάτι, αυτό των ενδιαφερόντων, δεν είχαμε τίποτα κοινό...κι όμως προσπαθούσα να ταιριάξω στα δικά του θέλω...αυτό ήταν και το λάθος μου...στους απ\'έξω, ήμασταν το ζηλευτό ζευγάρι...μάλιστα μία γειτόνισσα που είχε δύο κόρες της παντρειάς, μου είχε πετάξει κάποια στιγμή το υπονοούμενο ότι αν δεν ήμουν εγώ, μία από τις κόρες της θα είχε πάρει το \"κελεπούρι\"....και συνέχιζα εγώ να ρίχνω τις ευθύνες στον εαυτό μου \"εγώ είμαι λάθος τελικά\"...όλο αυτό σκεφτόμουν...ήταν κοινωνικότατος, ταίριαζε με όλους...άσχετα αν μετά στο σπίτι μου έλεγε..\"τί μαλάκας που είναι αυτός και τί μαλακίες έλεγε συνέχεια εκείνος\"...δεν συμπαθούσε καμία από τις φίλες μου γιατί πίστευε ότι μ\'επηρεάζουν....11 χρόνια συνολικής σχέσης και άρχισα να βγαίνω μόνη μου με φίλες που σαφώς γνώριζε, μόλις πριν 2 χρόνια...κι πάντα όταν γύριζα η πλήρης αναφορά ήταν κάτι δεδομένο. Θυμάμαι κάποτε που φιλοξενούσα μία φίλη και είχαμε βγει το βράδυ..πήγαμε για ένα ποτό και κάποιος έπιασε συζήτηση με την φίλη μου...συνέχεια την σκουντούσα λέγοντάς της...\"διώξ\'τον σε παρακαλώ, αν μας δει κανείς γνωστός την έχω βάψει\"....τέτοια κατάσταση...αυτός φυσικά είχε τις αντροπαρέες του και έβγαινε συχνά-πυκνά...δεν λέω...σχεδόν πάντα μου έλεγε να τον ακολουθώ, όμως τί θα μπορούσα εγώ να πω με 5-10 μαντράχαλους που πίνανε και λέγανε τα δικά τους; Ειχε όμως πάντοτε το άλλοθι ότι με ήθελε δίπλα του...πηγαίναμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις, καθόταν δίπλα σε φίλους του κι εγώ από εκείνη την στιγμή έπαυα να υπάρχω...και όταν μετά από ώρες του ζητούσα να φύγουμε γιατί είχα πια κουραστεί, λέγοντας μου συνέχεια \"σε λιγο και σε λίγο\" έφταναν τα χαράματα...κάποιες στιγμές που ένιωθα να φτάνω στα όριά μου, του έκανα διάφορες νύξεις για πράγματα που μ\'ενοχλούσαν, αλλά πάντα η απαξίωση των όσων έλεγα και οι χαρακτηρισμοί \"είσαι προβληματική και ανάποδη\" έδιναν κι έπερναν. Φωνή βοόντος εν τη ερήμω δηλαδή...Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου που είχα κάποια προβλήματα με την μεγάλη μου κόρη. Είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τον ερχομό του νέου μέλους και αυτό την έκανε νευρική...ξυπνούσε τα βράδια με οδυρμούς και δεν ήξερα τί να κάνω...καθόμουν με την κοιλια στο στόμα και προσπαθούσα να την ηρεμήσω(φυσικά αυτός κοιμόταν κανονικά και ανενόχλητος)...όλη αυτή η κατάσταση μ\'έκανε ν\'αγχώνομαι απιστευτα...είχε το πρόγραμμά της, κοιμόταν όμορφα όλη τη νύχτα και με αυτή της την αλλαγή (κάτι συνηθισμένο και απόλυτα δικαιολογημένο σύμφωνα με τους ειδικούς) ένιωθα ότι ο ερχομός του μωρού θα ήταν μία ακόμα πιο αγχωτική κατάσταση που δεν θα μπορούσα να ελέγξω. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα κόβωντας το χάϊδεμα(έπρεπε να γίνω πιο αποφασιστική), μου είπε τα εξής λόγια..\"εσύ είσαι τρελλή, θα κάνεις το παιδί μου ψυχωτικό....δεν είσαι μάνα εσύ,είσαι σκύλα...\" Αυτά τα λόγια ακόμα και τώρα που τα γράφω με κάνουν να κλαίω....Πίστευα και πάλι ότι κάπου έκανα εγώ λάθος..όταν ζήτησα την βοήθεια κάποιου ειδικού μέσω διαδικτύου, αναφέροντας την όλη κατάσταση, μου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η συμπεριφορά του αυτή ήταν απαράδεκτη και μάλιστα απέναντι σε μία γυναίκα που βρισκόταν στην κατάστασή μου...ήταν δικαιολογημένη η ανησυχία μου, με διαβεβαίωση ότι ήταν μία κατάσταση παροδική (για την συμπεριφορά του παιδιού μιλάω) και επικρότησε την απόφασή μου να γίνω πιο αποφασιστική με το ν\'αφήνω την μικρή να κλαίει στην κούνια της περνόντας το μήνυμα ότι η μαμά είναι κοντά της αλλά δεν ενδίδει στις παράλογες απαιτήσεις της...Αυτό ήταν το κόκκινο πανί για να συνεχίσει την άσχημη συμπεριφορά του απέναντί μου...όταν όμως η αδερφή του τον διαβεβαίωσε ότι αυτό έπρεπε να γίνει στην δεδομένη περίπτωση και ότι το ίδιο έκανε και αυτή με τα παιδιά της, καλμάρισε αμέσως (βλέπετε την θεωρεί την ιδανική μητέρα και πάντα ζητάει την γνώμη της για τα παιδιά, την οποία και ακολουθεί κατά γράμμα)...όταν λοιπόν του είπα ότι είναι άδικο να επικροτεί κάτι που του είπε η δερφή του για το οποίο εγώ οδυρώμουν τόσο καιρό, θεώρησε ότι είχα κάτι με την αδερφη του και προσωποποίησε το προβλημα αμέσως....
Είναι διάφορες οι καταστάσεις που κατά καιρούς έχουν φέρει μεγάλα πλήγματα στον γάμο μας...αυτός όμως ποτέ δεν είχε πρόβλημα...ακόμα και όταν οι σεξουαλικές μας επαφές ελαχιστοποιήθηκαν, μ\'έλεγε αντισεξουαλική....δεν έκατσε ποτέ ν\'ανατωτηθεί τί μπορεί να ήταν αυτό που μ\'έφερε σε αυτή την κατάσταση...τα δεδομένα που είχε στο μυαλό του για έναν ευτυχισμένο γάμο ήταν συγκεκριμένα...καθαρό σπίτι και ρούχα, ζεστό φαί και σεξ....αν του καθόμουν, δεν υπήχε κανένα πλέον πρόβλημα...
Όλ\'αυτά μου δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα υγείας..το στομάχι μου έγινε διάτριτο από τα έλκη, τα μαλλιά άρχισαν να γίνονται χαλί στο πάτωμα....έπαψα να εκδηλώνομαι και αυτό μ\'έτρωγε από μέσα...30 ημέρες μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού μπήκα χειρουργείο για αφαίρεση της χολής...έχασα πολλά κιλά από αυτό το πρόβλημα(και συνεχίζω να κατεβαίνω απειλητικά λόγω του προβλήματος του στομαχιού)και για πρώτη φορά αποφάσισα να ξεκινήσω γυμναστήριο...ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω για μένα....και όταν του ανέφερα ότι ήθελα να χωρίσουμε το χρησιμοποίησε ακόμα και αυτό εναντίον μου, λέγοντάς μου ότι έχασα κάποια κιλά, πήγα και στο γυμναστήριο, βρέθηκε και κάποιος να μου πει ότι έγινα ωραία γυναίκα και πήραν τα μυαλά μου αέρα....με όλ\'αυτά που ειπώθηκαν στις διάφορες συζητήσεις μας τον τελευταίο καιρό (τόσο πολύ δεν είχαμε συζητήσει ποτέ άλλωτε), ήταν αδιαμφισβήτητο ότι δεν κατάλαβε ποτέ με τί άνθρωπο είχε να κάνει...στην τελευταία μας όμως συζήτηση πριν από μερικές ημέρες,μέσα στις εκρήξεις θυμού και διάθεσης να με μειώσει για ακόμη μία φορά, είχε και μία έκλαμψη ειλικρίνιας...παραδέχτηκε ότι ότι του προσάπτω είναι αλήθεια και ότι τώρα κατάλαβε ότι αυτά που ζητούσα από αυτόν ήταν τόσο λίγα, που ήταν τόσο εύκολο γι\'αυτόν να τα κάνει από καιρό κι όμως δεν προσπάθησε καθόλου...με ποιόν τρόπο όμως εγώ θα μπορέσω να σβήσω όλες αυτές τις μνήμες που στιγμάτισαν τον ψυχισμό μου; ούτε καν την υποτυπώδης συγνώμη δεν μου ζήτησε για όλα αυτά που έχει κάνει και έχει πει κατά καιρούς...τον πληγώνει που θα χαλάσει η οικογένειά του και που δεν θα βλέπει καθημερινά τα παιδιά του, με κατακλείδα ότι κάτι αισθάνεται και για μένα....προς Θεού, όχι ότι μ\'αγαπάει, ότι θέλει να είναι μαζί μου, ότι μ\'έχει ανάγκη, ότι τουλάχιστον δεν θέλει να με χάσει, αλλά ότι κάτι ασθάνεται για μένα....και το σημείο που λέω ότι υπάρχει πιθανότητα να ευτυχίσει μετά από μένα, είναι κάτι δεδομένο που όμως με πληγώνει...γιατί; γιατί απλά έκανε ότι έκανε για να διαλυθεί αυτή η συμβίωση και στο τέλος θα μείνει μόνος στο δικό του σπίτι που τώρα μένουμε μαζί, με τον παχυλό μισθό του σαν δημόσιος υπάλληλος που είναι, με την περιουσία του στο χωριό που του αποφέρει περισσότερα έσοδα και χωρίς την καθημερινή ευθύνη των παιδιών....(αυτό ειδικά είναι κάτι που εγώ ΘΕΛΩ να το αναλάβω εξ\'ολοκλήρου χωρίς κανένα συναίσθημα βάρους, αλλά σαν την απόλυτη χαρά του να ζω μαζί με τα παιδιά μου...)..και όπως εκμυστηρευτηκε σε δικό του άνθρωπο, στο δικαστήριο θα υποστηρίξει ότι χρωστάει πολλά λεφτά σε δάνεια και ο μισθός του είναι δεσμευμένος, για να πληρώνει όσο το δυνατόν μικρότερη διατροφή....τί μπορώ λοιπόν να περιμένω από έναν άνθρωπο που προσπαθεί να με γονατισει ψυχικά και οικονομικά,στην προσπάθειά του να με κρατήσει κοντά του; Και όλ\'αυτά για έναν βρωμοεγωϊσμό και τίποτε άλλο...

Τότε να σε ρωτήσω δύο πρακτικά πράγματα: τα δικά σου εισοδήματα και αν υπάρχει σπίτι που μπορείς να μείνεις με τα παιδιά σου. Επίσης, το πρώτο που χρειάζεται να κάνει όποιος σκέφτεται το διαζύγιο είναι να απευθυνθεί σε δικηγόρο και να συζητήσει διεξοδικά την κατάσταση. Και τέλος, να αποφασίσεις να πας σε ψυχολόγο δια ζώσης.

Και όμως είσαι ο ηθικός αυτουργός της όλης κατάστασης ...εάν αντιδρούσες εγκαίρως ίσος να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Καιρός να αναλάβεις τις ευθύνες σου . ΤΕΛΟΣ !

Ειλικρινα εδω μεσα εχω διαβασει αρκετα μυνηματα τετοιου τυπου και δεν μπορω να καταλαβω γιατι υπαρχουν ανθρωποι (νομιζω κυριως γυναικες) που τους αρεσει η θυματοποιηση....

Και πως μετα απο χρονια αλλαζουν τα πραγματα???


Εν πασει περιπτωση ο σωστος δρομος ειναι ολο ευθεια, χωρις να κοιταξεις ουτε αριστερα ουτε δεξια ουτε πισω.

marina38...για μένα το δύσκολο μέρος δεν είναι πρακτικό, άλλωστε από τα λιγοστά δικά μου άτομα που γνωρίζουν την κατάσταση, έχω την αμέριστη οικονομική υποστήριξη. Από την ημέρα που αποφάσισα να πάρω αυτή την στροφή στην ζωή μου, σκέφτομαι διαρκώς το ψυχολογικό...το δικό μου και τον παιδιών,μα κυρίως το δεύτερο...ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ τα παιδιά να παραμείνουν όσο το δυνατόν αλώβητα από την όλη κατάσταση. πρέπει λοιπόν εγώ να είμαι εκεί και να τα οχυρώσω...μα πώς μπορεί να βαστάξει ένα οχυρό στις επιθέσεις όταν οι πολεμίστρες του είναι κατεστραμένες; Αποφάσισα λοιπόν ότι ο δρόμος προς την συμβολή ενός ειδικού, είναι πλέον η μοναδική λύση....πιστεύω ότι θα καταφέρω να ξορκίσω τους δαίμονές μου από την στιγμή μάλιστα που αυτό είναι το απόλυτο ζητούμενό μου.

ΟΚ είναι θετικό που έχεις την υποστήριξη δικών σου ανθρώπων. Όμως θα ήταν καλό να μην βασίζεσαι οικονομικά στους άλλους. Ψυχολογικά μιλώντας το καλύτερο για τα παιδιά σου μεγαλώνοντας είναι να παίρνουν το μήνυμα ότι η μητέρα τους είναι ένας ενήλικας που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις και έχει τον έλεγχο της ζωής της.

Σε ρώτησα για το αν έχεις σπίτι γιατί θα ήταν καλό να έχεις το δικό σου χώρο και να μη συγκατοικήσεις με άλλους συγγενείς, έστω κι αν είναι διακριτικοί και θετικοί απέναντί σου. Βέβαια κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά καλό είναι να σχεδιάζεις τη ζωή σου προς την κατεύθυνση της πλήρους αυτονομίας και να μην επαναπαύεσαι στις δυνατότητες των άλλων. Μπράβο που αποφάσισες να συμβουλευτείς ειδικό για να ενισχύσεις τις δικές σου ψυχικές δυνάμεις.

τα γραφεις ολα τοσο αναλυτικα, νιωθω οτι δεν εισαι σιγουρη γι αυτο που θες να κανεις και ψαχνεις την δυναμη απο αλλου, ειναι επιλογη σου και δικαιομα σου να ζησεις καλυτερα με τα παιδια σου απο το να ζεις καπου οπου βασανιζεσαι συναισθηματικά. πρεπει δεν βρεις την δυναμη αν οχι για τον εαυτο σου, για τα παιδια σου που εισαι υποχρεωμενη να τα προστατεψεις απο μια αρρωστη κατασταση που δυστυχως θα τα επηρεασει στην υπολοιπη ζωη τους αν δεν λαβεις δραστικα μετρα.

sunbeam..όσο κι αν θεωρείς ότι μία τέτοια απόφαση είναι λυτρωτική, ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος, πόσο μάλλον όταν εσύ θα πρέπει να σηκώσεις το βάρος τη ευθύνης των επιλογών σου. Αυτό που περισσότερο με φοβίζει κάπως είναι η απόλυτη ανατροπή των πάντων στην ζωή μου. Το να πάψω να ζω με τον σύζυγό μου, είναι το λιγότερο...όμως όλος μου ο κοινωνικός κύκλος, αποτελείται από δικούς του φίλους και συγγενείς αποκλειστικά. Ακόμα και στην δουλειά μου, υπάρχουν γνωστοί και συνάδελφοί του που με αποκαλούν η γυναίκα του τάδε....αλλάζω σπίτι και αυτόματα τα παιδιά μου (ειδικά η μεγάλη μου κόρη) θα πρέπει να μάθουν να ζουν σ\'ένα διαφορετικό περιβάλλον, χωρίς τα ξαδέρφια τους που ζούσαν από πάνω μας, ή τους μικρούς φίλους που είχαν στην γειτονιά και έπαιζαν μαζί κάθε απόγευμα. Αν δεν υπήρχαν τα παιδιά, η λύση ενός γάμου είναι κάτι λιγότερο επώδυνο.
marina38...δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να μείνω στο σπίτι των γονιών μου, αλλά να έχω τον δικό μου χώρο. Μέλημά μου είναι να βασίζομαι στις δικές μου αποκλειστικά δυνάμεις,όμως το θεωρώ θετικό το να έχεις ένα \"δύχτι ασφαλείας\" από τους δικούς σου ανθρώπους. Είμαι από τους ανθρώπους πού όταν γνωρίζουν ότι υπάρχει υποστήριξη, είναι άκρως ικανοποιημένοι, ακόμα και αν δεν κάνουν ποτέ χρήση αυτής...είναι τόσο ανώριμο αυτό..; Ποιός είναι αυτός που δεν θέλει να ξέρει ότι έχει κάποιον να τον στηρίξει στις δύσκολες στιγμές (και δεν μιλάω αποκλειστικά απο οικονομικής απόψεως). Δεν θέλω να με υποβαστάζουν όμως...συνοδοιπόρους χρειάζομαι....

Σου έγραψα ορμώμενη από όσα εσύ είχες γράψει π.χ \"Κρυβόμουν πάντα πίσω από την ασφάλεια κάποιου άλλου, χωρίς να μπορώ να σταθώ μόνη σαν μονάδα και να βλέπω τον εαυτό μου με υπερηφάνια\". Έτσι όπως τα θέτεις στο τελευταίο σου μήνυμα όμως, φυσικά και δεν είναι ανώριμο και είναι πολύ θετικό όταν υπάρχει.

Γλυκια Νεκταρια,
μολις διαβασα τα τελευταια μηνυματα σου απο 2-10-08 και επειτα. Καταλαβαινω οτι αυτο που σου προτεινα στο τελευταιο μου μηνυμα, δηλ τον διαλογο, ηδη το εχεις επιχειρησει ισως παραπανω απο μια φορα αλλα μαλλον ακρη δε μπορεις να βρεις. Οταν διαβασα το γεγονος οτι ο συζυγος σου απλα κατι αισθανεται για σενα στεναχωρηθηκα. οταν διαβασα την ιστορια την σχετικη με την αδελφη σου και την διαπαιδαγωγηση του πρωτου σου παιδιου εκνευριστηκα. Δυστυχως σου επαναλαμβανω: πρωτη προτεραιοτητα του ανδρα σου ειναι η οικογενεια του (γονεις-αδελφη του), μαλλον ο ανθρωπος δεν συνηδειτοποιησε ποτε οτι εσυ αυτος και τα δυο παιδακια σας αποτελειτε πλεον την οικογενεια του κι οτι φυσικα εσεις θα επρεπε να εχετε προτεραιοτητα. Το ποσο ανωριμη ειναι η συμπεριφορα του φαινεται και απο τις δηλωσεις που εκανα περι διατροφης και δικαστηριων.
Ευχομαι ο Θεος, η τυχη, το πεπρωμενο σου (οπως θες πεστο απο αυτα τα τρια) να ειναι μαζι σου. Σε καμια περιπτωση δε σε θεωρω εγω προσωπικα αδυναμη η ανωριμη, το αντιθετο μαλιστα. Κα οσον αφορα τις περιπτωσεις θυματοποιησης που σε καποιο αλλο μηνυμα διαβασα, ναι, υπαρχουν πολλες, και δυστυχως θα εχουμε να διαβαζουμε πολλα τετοια μυνηματα η/και ν ακουμε πολλες τετοιες ιστοριες ακομα οσο οι ανδρες στη πλειοψηφια τους εξακολουθουν να ειναι αυτοι οι ανωριμοι και οι προσκολημενοι στην πρωην οικογενεια τους (ανικανοι η ανυμποροι να κατανοησουν οτι οταν παντρευονται ξεκινανε μια καινουργια οικογενεια η οποια ουδεμια σχεση εχει με την οικογενεια των γονιων τους).
Χαιρομαι που αποφασισες να πας σε ψυχολογο γιατι καλο ειναι αυτα να τα βγαζεις απο μεσα σου, να τα λες και σιγα σιγα να αρχιζεις να τα ξεπερνας . Αφου λοιπον, δεν εχεις καμια φιλη ας παιξει ο ψυχολογος και αυτο τον πολυ σημαντικο ρολο αυτη την στιγμη, ακουγοντας σε και δινοντας σου καποιες χρησιμες και αμεροληπτες συμβουλες ως επαγγελματιας επιστημονας που ειναι.
Οσον αφορα εμας εδω, οποτε θες και νοιωθεις την αναγκη, εννοειται οτι εισαι ευπροσδεκτη να μας γραφεις

Και πάλι μετά από αρκετό καιρό, νιώθω την ανάγκη να γράψω...ίσως ειναι ο μόνος τρόπος να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, μιας και δεν υπάρχει κανένας,κατ\'επιλογήν μου, για να του μιλήσω. Δεν θέλω να εμπλέκω άλλο τα λιγοστά δικά μου άτομα σε όλη αυτή την κατάσταση, γιατί δεν φταινε σε τίποτα να σηκώνουν και το δικό μου βάρος...

Η απόφασή μου να έρθω σ\'επαφή με κάποιον ειδικό, το μόνο που έκανε ήταν να γεμίσει το μυαλό μου με ακόμα περισσότερες και πολύπλευρες σκέψεις. Όντας από την φύση μου αναλυτικό άτομο, μπλέχτηκα κυριολεκτικά σε ακόμα μεγαλύτερες αναλύσεις. Η εξακρίβωση της πρώτης μου συνεδρίας, δεν ηταν κάτι για το οποίο δεν είχα επίγνωση. \"Είσαι βαθιά πληγωμένη από τον σύντροφό σου\", ήταν η \"γνωμάτευση\" της ψυχολόγου. \"Πρέπει να αποστασιοποιηθείς λίγο και να δεις τις καταστάσεις σαν απλό παρατηρητής\". Στην συνεδρία αυτή, έπεσαν στο τραπέζι και πτυχές της όλης υπόθεσης τις οποίες δεν ανέφερα στις προηγούμενες \"δημοσιεύσεις\" μου σε αυτό το site, ίσως από φόβο για το πώς θ\'αντιληφθεί ο καθένας που θα τις διαβάσει, την ιστορία μου.

Ναι, είμαι κι εγώ μία από τις \"πληγωμένες\" παντρεμένες, που βρήκαν την δυνατότητα να αναπληρώσουν τα κενά, στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Τώρα που το γράφω, νιώθω κάπως άσχημα, όμως στην πράξη δεν ένιωσα καμία ενοχή. Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι προσπάθησα όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα για να υπάρχω σε αυτόν τον γάμο (και όχι απλώς σαν ένα διακοσμητικό στοιχείο). Ήταν ξεκαθαρισμένο από την πλευρά μου ότι δεν επρόκειτο ν\'αφήσω τον γάμο μου, αν και ήταν δύσκολο να κρύψω από αυτόν τον άνθρωπο τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα μέσα σε αυτόν. Με είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή, όταν με προσέγγισε στα πλαίσια μίας ουσιώδους επικοινωνίας. Ναι, το ξέρω είναι κοινότυπο να πω ότι με καταλάβαινε, ότι μ\'ένιωθε, ότι με νιαζόταν, ότι μαζί του ένιωσα σημαντική. Με διαφορά ηλικίας που αγγίζει τα 10 χρόνια, αυτός ο άνθρωπος βρήκε σε μένα την πιο δίκαια κριτή των καταστάσεων που βίωνε εκείνο τον καιρό. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει η επικοινωνία μας, είχε ζητήσει διαζύγιο από την επί 15 χρόνια σύζυγό του. Μ\'έναν γιο στην εφηβεία (14 ετών) και έναν δεύτερο στην ίδια περίπου ηλικία της κόρης μου (4 ετών), αντλούσε από μένα σημαντικές πληροφορίες για το πώς θα καταφέρει να κρατήσει μία ισορροπία στην ζωή του μέσα στην περίπλοκη κατάσταση που βίωνε. Κι εγω πάντα εκεί, έτοιμη να του αναπτερώσω το ηθικό, να του μεταδώσω θετική σκέψη και να τον βοηθήσω να βιώσει την θλίψη της απόφασής του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί ακομα και αν ηταν αυτός που ζήτησε την λύση του γάμου, ήταν μία απόφαση που πολλές φορές του έφερνε παράπονο και κλάμα για την μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ακριβώς το αντίθετο από τον σύζυγό μου. Άκρως επικοινωνιακός, πνευματώδης, καλός ακροατής, με οξύτατη αντίληψη των καταστάσεων,με την γλυκιά κουβέντα πάντοτε και με ένα χαμόγελο που ακόμα και σε μικροσυγκρούσεις μας, ήταν το καλύτερο αντίδοτο. Πίστεψε τόσο πολύ σε μένα, όσο δεν έχω πιστέψει εγώ στον εαυτό μου. Με παρότρυνε να κάνω πράγματα που αγαπούσα αλλά και άλλα που είχα απλά αφήσει πίσω μου με τον πόνο της αποτυχίας. Μ\'έβαλε στις σκέψεις να δώσω πανελλήνιες για να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που για μένα είχε πλέον ξεθωριάσει. Να μπω στο τμήμα ψυχολογίας, να κάνω κάτι για το οποίο θα αισθάνομαι κι εγώ υπερήφανη που το κατάφερα, λέγοντάς μου διαρκώς ότι ποτέ δεν είναι άργά....σε αντιπαραβολή με τον σύζυγο που όταν του ανέφερα τέτοιου είδους σκέψεις στα πλαίσια μίας απλής συζήτησης, με αποθάρυνε λέγοντας μου..\"τώρα στα γεράματα;\" Έπερνε παράδειγμα την συμπερφορά μου απέναντι στα παιδιά μου και την υιοθετούσε για τα δικά του, λέγοντάς μου διαρκώς ότι είμαι μία καταπληκτική μητέρα και τόσα άλλα.

Όταν άρχισα κι εγώ δειλά να αισθάνομαι πράγματα γι\'αυτόν, πανικοβλήθηκα. Είχα μπει σ\'έναν συναισθηματικό κυκεώνα και θεώρησα ότι ήταν άδικο για τον σύζυγό μου, παρ\'όλη την άσχημη συμπεριφορά του. Και απομακρύνθηκα....περισσότερ ο γιατι ήθελα να ξεκαθαρίσω μέσα μου ότι στην περίπτωση που θα διέλυα τον γάμο μου, δεν θα ήταν για την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Άλλωστε ο τρόπος που μ\'αντιμετώπιζε, δεν του άξιζε κιόλας. Δεν έπρεπε να είναι το δεκανίκι μου...αν ήταν γραφτό να ήμασταν μαζί κάποια στιγμή, θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρη και ελεύθερη από οποιαδήποτε παρελθοντική κατάσταση.

Μου εξέφραζε πάντοτε την ανάγκη να είναι μαζί μου αποδεχόμενος ολοκληρωτικά και την ύπαρξη των παιδιών μου. Ήθελε την ευτυχία μου, ακόμα και αν αυτό σήμαινε την παραμονή μου στον γάμο μου. Αρκεί εγώ να ήμουν καλά. Πάντα αυτό τον ένοιαζε...να είμαι καλά...και πάντα εκεί..κυματοθραύστης των καταστάσεων που βίωνα...δεν του άξιζε όμως...

Παρόλο που υπάρχει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μου, που σημειωτέον, μετά την απόφασή μου να δω κάποιον ειδικό,αποδέχτηκε την αποστασιοποίηση μου από αυτον για ν\'αποφύγω τυχόν πιέσεις και με πιο καθαρό μυαλό να πάρω την σωστότερη απόφαση, αισθάνομαι τόσο μετέωρη....περισσότερο όμως δεν θέλω να διαλύσω αυτή την βαθύτατη επαφή μας με το να κινούμαι σαν δορυφόρος μία γύρω από αυτόν και μία γύρω από τον σύζυγό μου. Τώρα που μιλάμε, δεν τον έχω ακούσει γι\'αρκετές ημέρες...μου έδωσε απλόχερα τον καθαρό χρόνο που χρειάζομαι για την ξεκάθαρη πια απόφασή μου...κι όμως...νιώθω να μου λείπει τόσο πολύ όχι ο εραστής, αλλά ο φίλος, ο άνθρωπός μου, αυτός που μπορούσα μαζί του να μοιραστώ τα πάντα...όμως μου ήταν αδύνατο να τον βλέπω να καταρρέει περιμένοντας...δεν του αξίζει κάτι τέτοιο με τίποτα...προτιμώ να τον στερούμαι, παρά να τον διαλύω...δεν ξέρετε όμως πόσο διαλύομαι εγώ η ίδια....είναι αδιανόητο να ξέρω την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου που καρτερικά περιμένει κι εγώ ν\'αναλώνομαι σε μία σχέση που με νεκρώνει...ακόμα και η ψυχολόγος μου συνέστησε ν\'αναβάλουμε την επόμενη συνεδρία μας μέχρι τις αρχές του επόμενου μήνα για να πάρω τον χρόνο μου...κι εγώ να βλέπω τις ημέρες να φεύγουν κι εγώ στάσιμη....λες και περιμένω δεν ξέρω κι εγώ τί...μήπως να περάσουν τα χρόνια μοιρολατρώντας και κάποια στιγμή να θυμάμαι την ευκαιρία για ευτυχία που βρέθηκε μπροστά μου κι εγώ απλά την κλώτσησα...? γιατί για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι δείγμα ευτυχίας...ξέρω ότι οι σχέσεις αναλώνονται στο πέρασμα του χρόνου, ξεθωριάζουν και χάνουν την ζωντάνια τους...όμως έχοντας και αυτός έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό του, έναν γάμο στερημένο για χρόνια από επικοινωνία και συντροφικότητα, ξέρει τί ζητάει, μα πάνω απ\'όλα ξέρει τί πρέπει να δώσει για να πετύχει μία όμορφη σχέση...και ζητάμε ακριβώς τα ίδια...μία καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο...

Πιθανόν να διαβάζει αυτές τις γραμμές...ξέρω ότι με αγαπάει...το νιώθω ακόμα και τώρα...και είμαι σίγουρη ότι γνωρίζει πολύ καλά το τί νιώθω κι εγώ γι\'αυτόν..συγνώμη

τον σωστο δρομο τον γνωριζει μονο η καρδια σου Νεκταρια....
και εισαι πολυ τυχερη που η καρδια σου εχει ακομα την ικανοτητα να επιλεγει....
....εγω στην θεση σου μονο την καρδια μου θα ακουγα..
ενας απλος επισκεπτης ειναι η ευτυχια και αν βρει την πορτα σου κλειστη,πολυ πιθανον να μην σου ξαναχτυπησει...

Νεκταρία....
διαβάζοντάς σε απλά διαολίζομαι.

Γεννάται δίλημμα όταν έχουμε δύο επιλογες με απλά διαφορετική προοπτική.

Απ\'ότι διαβάζω στα ποστ σου, η παραμονή στη σχέση με τον άντρα σου δεν παρουσιάζει καν δείγματα προοπτικής.

Άρα θες χρόνο για να επιλέξεις τι?

Και άντε να το δεχτώ ότι θες χρόνο αποστασιοποιημένη.

Κι από τους δύο όμως. Έτσι μόνο απόφασίζεις ξεκάθαρα.

Κοινώς θεωρώ ότι πρώτα θα πατήσεις στα δικά σου ποδαράκια και μετά θα μπορείς να αναζητήσεις σε κάποιου το πρόσωπο ότι σε κάνει ευτυχισμένη.

Και μην προλάβεις να φέρεις δικαιολογίες όπως συγγενείς, παιδιά κλπ.

Δεν νομίζω ότι η έμπρακτη συμβουλή στα παιδιά σου θα ήταν να ζουν παθητικά τη δυστυχία ε?

συμφωνω απολυτως Βερονικα..απλως πολλες φορες ο φοβος της ανασφαλειας και του αγνωστου υπερτερει με αποτελεσμα να αναβαλουμε συνεχως την ζωη μας.

Αυτό που λες Βερόνικα είναι το ζητουμενό μου...η αυτοδυναμία..μόνο αν βρω την δύναμη να ορθοποδήσω και κατ\'επέκταση να κλειδώσω αυτά που με πλήγωσαν στο παρελθόν σ\'ένα μικρό συρτάρι του μυαλού μου, θα μπορέσω και να δώσω αλλά και να πάρω ευτυχία...και φοβάμαι μήπως η ευτυχία όταν επιτέλους θα έχω ξεμπλέξει απ\'όλα, θα μ\'έχει απλά προσπεράσει...οι ανασφάλειες, πολλές..η μεγαλύτερη;..μήπως όλα αυτά που πέρασα είναι λανθασμένα συμπεράσματα του μυαλού μου(σε σχέση με την συμπεριφορά του άντρα μου),όμως από την άλλη πιστεύω ότι τα όρια του καθένα μας είναι διαφορετικά...δηλαδή αυτό που περνάω εγώ, για μία άλλη γυναίκα πιθανό να είναι δικαιολογίες εν αμαρτίες,οτι και καλά ψάχνομαι να \"εφεύρω\" αιτίες για το φευγιώ μου...είπα συγκεκριμένα στην ψυχολόγο ότι αν είχα κάτι πιο χειροπιαστό, ας πούμε βιαιοπραγία, θα ήμουν πιο ήσυχη με την συνείδησή μου...σήμερα λοιπόν έτυχε να παρακολουθήσω το τελευταίο μέρος της εκπομπής της Στεφανίδου, που ήταν κάποιο μοντέλο και έλεγε για το διαζύγιό της...άσκηση ψυχολογικής βίας έλεγε και η παρουσιάστρια για να μπορέσει να οριοθετήσει τον ορισμό της ψυχολογικής βίας, παρουσίασε κάποιες καρτέλες που ανέφεραν κάτω από ποιές περιπτώσεις μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο...σοκαρίστηκα πραγματικά όταν συνειδητοποίησα ότι όλες οι περιπτώσεις με αντιπροσώπευαν στο έπακρο...ειδικά όταν η Παπαδάκου που είναι πρόεδρος μίας οργάνωσης κατά της ψυχολογικής βίας, είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει σύγχηση στο μυαλό της γυναίκας γιατί πονάει χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει τον λόγο καθαρά σε σχέση με αυτή που έχει δεχτεί σωματική βία και βλέπει ποια σημάδια στο κορμί της της προκαλούν τον πόνο, κατάλαβα ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι καθ\'όλα λογικός...
Αυτή η αναβλητικότητα όμως είναι που μ\'έχει κουράσει...πάντοτε στην ζωή μου αυτή η αναβλητικότητα μ\'έκανε να κοιτάω μετά από καιρό την ζωή μου και να μουτζώνομαι που δεν έκανα κάποια πράγματα την στιγμή που έπρεπε...και δεν μιλάω μονο στον γάμο μου, αλλά στην κοινωνική μου ζωή γενικότερα...πώς καταφέρνεις όμως να ξεφύγεις από αυτή την αναβλητικότητα..?
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα για μένα αν αυτός μου ζητούσε για κάποιον λόγο διαζύγιο...το βάρος της ευθύνης των επιλογών σου είναι αβάστακτο σε τέτοιες περιπτώσεις...και πρέπει να είσαι ψυχικά ατσαλωμένη για να καταφέρεις να το κάνεις, να το αποδεκτείς και να προχωρήσεις σε κάτι πιο υγιές, έστω και αν αυτό είναι μία μοναχική ζωή...

Επίσης θα ήταν όλα πιο εύκολα αν είχαμε το μαγικό πινέλο της ραπουνζελ. Έχω κι εγώ κόρη βλέπεις.

Μη σκέφτεσαι. Πράξε. Μην περιμένεις να ατσαλωθείς εκ των προτέρων. Δε θα συμβεί. Βούτα στο βάλτο και κολύμπα. Αν πραγματικά το θέλεις θα βγεις καθαρή και πιο δυνατή.

Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες για την εμπειρία μου σχετικά με ψυχολογικη βια.Και όχι καποιου άλοου προς εμένα. Αλλά από μένα σε μένα.

Θα σε δυναμώσουν οι καταστάσεις. Είναι θέμα επιβίωσης βλέπεις.