Ανάμνηση τραυματικής εμπειρίας - Μεγάλη ανάγκη για βοήθεια!

Γειά σας.
Το πρόβλημά μου αφορά στην αίσθηση που έχω ότι έχω βιώσει μια τραυματική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης ούσα μικρότερη, που, όμως, δε θυμάμαι πραγματικά, γιατί ο εγκέφαλός μου φαίνεται να την έχει απωθησει στα μυχια του υποσυνείδητου, αλλά οι ενδείξεις με ανησυχούν πολύ.

Είναι σημαντικό για μένα να πω πως ο μοναδικός λόγος που εγγράφηκα είναι ακριβώς για να πάρω μια απάντηση στο πρόβλημα αυτό, που με απασχολεί κάμποσο καιρό τώρα. Πραγματικά, θα εκτιμούσα και την παραμικρή προσπάθεια απάντησης, καθώς δεν είμαι ακόμη έτοιμη να στραφώ σε κάποιο γνωστό μου πρόσωπο και χρειάζομαι κάποιος/α να μου δώσει τα φώτα του. Θα μου αρκούσε ακόμη και μία πρόταση! Ευχαριστώ τον οποιονδήποτε μπει στον κόπο να αφιερώσει έστω δύο λεπτά για να απαντήσει εκ των προτέρων!
Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτική αλλά και κατατοπιστική:

Αρχικά, είμαι ακόμη μαθήτρια, 17 προς 18 χρονών. (γένους θηλυκού, όπως ήδη θα καταλάβατε).

Τον τελευταίο μήνα έχω 2 με 4 φορές δει το εξής όνειρο :
Είναι μία ανάμνησή μου από το καλοκαίρι του 2012, όταν ήμουν 11 ή 12 χρόνων.
Εγώ, μία παιδική μου φίλη και ένας φίλος του πατέρα της πλατσουριζαμε και παίζαμε με τα νερά στη θάλασσα. Η σκηνή αυτή δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου, έχει συμβεί πράγματι και τη θυμάμαι, όχι, βέβαια, με πολλές λεπτομέρειες, και όταν είμαι ξύπνια.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν στο όνειρο βλέπω και αισθάνομαι την ανατριχιαστική αίσθηση πως ο μεγαλύτερος άνδρας με τον οποίο παίζουμε με αγγίζει με τρόπο που με ενοχλεί σε μέρη του σώματός μου που δε θα έπρεπε να με αγγίζει. Το όνειρο δεν έχει καθόλου διάρκεια, κρατάει το πολύ δύο λεπτά, και μετά ξυπνάω απότομα. Αλλά, αυτό το όνειρο, δε το θυμόμουν ποτέ, μέχρι σήμερα...
Σήμερα, λοιπόν, είδα το ίδιο ακριβώς όνειρο, αλλά, μάλλον επειδή, σε αντίθεση με άλλες φορές, δεν κοιμόμουν βαθιά, ξύπνησα κατευθείαν έχοντάς το φρέσκο στη μνήμη μου, με την ίδια, πάντα, ανατριχιαστική αίσθηση. Και σήμερα, μόνο, συνειδητοποίησα πως αυτό το όνειρο το έχω δει αρκετές φορές μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Παράλληλα, ειχα την έντονη αίσθηση πως αυτό το όνειρο εκτός από ρεαλιστικό ως όνειρο ήταν και ρεαλιστικό... Ως προς την αναπαραγωγή μιας πραγματικότητας. Δηλαδή, ως προς το ότι έδειχνε κάτι που πράγματι είχα βιώσει.
Σαν, δηλαδή, το μυαλό μου να θυμήθηκε κάτι που για χρόνια πολλά έσπρωχνε στο υποσυνείδητο.

Ταραγμένη και εξαιρετικά ανήσυχη, αναζήτησα σε κάποιες έγκυρες σελίδες του ίντερνετ συμπτώματα που μπορεί να παρουσιάζουν τα θύματα σεξουαλικης μεταχείρισης που έχουν ξεχάσει την εμπειρία τους.
Θα παραθέσω όσα συμπτώματα έχω κι εγώ, σε περίπτωση που κάποιος, όντας ειδήμων, βοηθηθεί και από αυτά :

1. Είμαι πολύ ντροπαλή, κλειστός άνθρωπος, φοβάμαι τις νέες κοινωνικές επαφές και δε μου αρέσει η εξωστρέφεια.
2. Πολλές φορές, περπατώντας, αισθάνομαι πως όλοι με παρακολουθούν, πως τραβάω τα αρνητικά βλέμματα.
3. Δε μου αρέσει με οποιονδήποτε τρόπο να προκαλώ πάνω μου τα βλέμματα.
4. Είχα, για πολλά χρόνια, τεράστιες αυξομειώσεις στο βάρος μου, συνοδευόμενες από τα ανάλογα αρνητικά αισθήματα των διατροφικών διαταραχών.
5. Είχα, και ακόμη έχω, άσχημη εικόνα για το σώμα μου και αισθάνομαι άβολα και άγαρμπα με αυτό.
6. Από τα 15 μου, περιστασιακά μεν, εξακολουθητικά δε, έχω προβεί σε αυτουραυματισμό (χάραγμα κ' κάψιμο).
7. Μέχρι πρότινος είχα ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα οργής.
8. Έχω μεγάλα σκαμπανεβασματα στα συναισθήματά μου.
9. Όσο κι αν αυτό θα φανεί αλλόκοτο, ήταν το συχνότερο σύμπτωμα που αναφερόταν, και που διαπίστωσα και σε εμένα :
όποτε φαντασιωνομαι σεξουαλικά, (όπως κάθε έφηβος/η), έχει να κάνει με βίαιες μορφές σεξ, όπου πάντα είμαι το θύμα. Αυτό είναι εντελώς ανεξήγητο αν αναλογιστεί κανείς πόσο ευαίσθητος και συναισθηματικος χαρακτήρας είμαι, καθώς επίσης και γνωρίζοντας ότι το κοινωνικό και οικογενειακό μου περιβάλλον είναι πλήρως υγιές.

Αυτά είναι, συνοπτικά! Έχω, πραγματικά, ανάγκη, να ακούσω μια γνώμη.
Είναι δυνατόν κάποιος να ανακαλέσει τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα μια τέτοια ανάμνηση; είναι δυνατόν να αποτελεί αυτό το συμβάν μία πραγματικότητα του παρελθόντος, που απώθησε το μυαλό μου, λόγω αυτού που ονομάζουμε "μετατραυματικό στρες";
Από τη μία πλευρά μου φαίνεται τόσο μακρινό, απρόσιτο κι απίθανο να μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τόσο ξένο και αδιανόητο! Από την άλλη, το σημερινό αίσθημα που είχα μετά τον ύπνο μου ήταν τόσο γνώριμο και τόσο ανατριχιαστικο, που, σε συνδυασμό με το ότι πράγματι, ήμασταν εμείς οι δύο, δώδεκα μόνο χρονών, στη θάλασσα με τον κύριο εκείνο, με βάζει σε δεύτερες σκέψεις...
Παρακαλώ για τη βοήθειά σας!
Ευχαριστώ πολύ!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Κοίτα από προσωπική εμπειρία κακομεταχειρησης σε πολύ μικρή ηλικία αν είχε συμβεί κάτι παραπάνω με τον κύριο που υποψιάζεσαι θα σου είχε μείνει και δεν θα το ξεχνουσες ποτέ εκτός και αν σου έκανε τπτ άλλο γ να μην θυμάσαι μπορείς ν σκεφτείς κάποιο άλλο λόγω π σκέφτεσαι αυτό τον κύριο ολα τ συμπτώματα που αναφερες μου θυμισαν εμένα πάντως αλλά στην εφηβεία..μ φαίνεται αλλοκοτο που μετά από 6 χρόνια το ειδες στον ύπνο σου μπορεί και ν μην σημαίνει τπτ και εγώ έχω δει πολλά περίεργα όνειρα αλλά τετοιες εμπειριες κακομεταχειρησης δύσκολα της ξεχνας στο λέω από πρώτο χέρι

Lenale αρχικά, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που θα χρειάστηκε να αφιερώσεις στο μα διαβάσεις και να απαντήσεις σε οοοολο αυτό.
Ειλικρινά, το εκτιμώ!

Οπως λες κι εσύ, ακριβώς επειδή, γνωρίζοντας από τρίτους πόσο σε στιγματιζει μια τέτοια εμπειρία, θεωρώ ότι κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει με την όλη υπόθεση, αφού, όπως ανέφερα, μου φαίνεται εξωφρενικά απίθανο και δεν τολμώ να το σκεφτώ.
Όμως, το άγγιγμα εκείνο το θυμάμαι, σε συγκεκριμένα σημεία, πολύ, πολύ καθαρά, τώρα που πιέζω τον εαυτό να το ανακαλέσει. Διαρκεί λίγο η έκλαμψη μνήμης και μετά υπάρχει κενό.
Πάντως, αναφορικά με το αν θα το θυμόμουν, έχω πληροφορηθεί από ειδήμονα πως είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που εισέρχεται σε φάση λήθης και απωθησης τέτοιων εμπειριών.
Ίσως όλα, βέβαια, όσα ανέφερα, να αποτελούν συμπτώματα μιας άλλης ψυχικής ασθένειας, και να μην οφείλονται σε αυτό.
Αισθάνομαι απαίσια με την ιδέα ότι ενδεχομένως μεγαλοποιω κάτι τέτοιο, ίσως έχεις δίκιο και θα έπρεπε να διαχειριστώ το όλο θέμα αλλιώς.
Και ξανά, ευχαριστώ πολύ!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Καλημέρα

Ειλικρινά δεν μπορώ να σου απαντήσω στο ερώτημα που θέτεις μιας και δεν είμαι ειδικός, ξέρω όπως και συ είπες, πως ναι υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να το θάψει τόσο βαθιά αυτό μέσα του που μετά να μην το θυμάται.

Σκέφτομαι όμως, κάτι που ίσως σε βοηθήσει να το ξεκαθαρίσεις και συ μέσα σου. Αν είχε συμβεί όντως κάτι τέτοιο ως παιδί θα είχες διαφορετική συμπεριφορά απο κει και μετά απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο. Μπορείς να θυμηθείς; Πώς ήσουν απέναντι του; Θυμάσαι πχ να τον φοβάσαι, να τον αποφεύγεις, να μην θες να σε αγγίζει; Πριν δεις αυτό το όνειρο, όταν θυμόσουν αυτόν τον οικογενειακό φίλο, τι συναισθήματα σου γεννούσε η ανάμνηση του;

Καλημέρα! Ξέρω πόσο κουραστική γίνομαι, μα, στον καθένα που μου απαντάει ξεχωριστά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Ευχαριστώ, λοιπόν, πολύ, για το χρόνο σου! Είναι από τα θέματα που δε φαινομαι τόσο σοβαρά, κάπως σαν "α καλά, μια τρελή έφηβη που βλέπει όνειρα και το κάνει θέμα", οπότε αυτό με κάνει να εκτιμώ δίπλα τον κόπο σου.
Να είσαι καλά!

Ή σκέψη σου είναι εξαιρετικά καλή. Το κακό είναι πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω δει από τότε...
Τον είχα γνωρίσει στο κάμπινγκ όπου είχα περάσει το καλοκαίρι εκείνο με τη φίλη μου, με την οποία ένα χρόνο μετά σταματήσαμε να μιλάμε και κόψαμε κάθε είδους επαφή (εφηβικές παρέες, τι τα θες..[emoji39]).
Επομένως, δεν τον έχω δει ποτέ ξανά. Καλά καλά δε θυμάμαι το πρόσωπό του, μόνο πως ήταν ψηλός, κάπως μελαμψος και αδύνατος.
Δεν έχω εξετάσει ποτέ το ενδεχόμενο να δω πώς θα αισθανόμουν αν έβλεπα μία φωτογραφία του. Λες να δοκιμάσω κάτι τέτοιο;

Και ξανά, σε ευχαριστώ πολύ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα που δεν ακυρωσες αμέσως την αίσθησή μου, αποδίδοντάς την σε κάποια υπερβολή ή παρανόηση!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Καλημέρα

Ειλικρινά δεν μπορώ να σου απαντήσω στο ερώτημα που θέτεις μιας και δεν είμαι ειδικός, ξέρω όπως και συ είπες, πως ναι υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να το θάψει τόσο βαθιά αυτό μέσα του που μετά να μην το θυμάται.

Σκέφτομαι όμως, κάτι που ίσως σε βοηθήσει να το ξεκαθαρίσεις και συ μέσα σου. Αν είχε συμβεί όντως κάτι τέτοιο ως παιδί θα είχες διαφορετική συμπεριφορά απο κει και μετά απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο. Μπορείς να θυμηθείς; Πώς ήσουν απέναντι του; Θυμάσαι πχ να τον φοβάσαι, να τον αποφεύγεις, να μην θες να σε αγγίζει; Πριν δεις αυτό το όνειρο, όταν θυμόσουν αυτόν τον οικογενειακό φίλο, τι συναισθήματα σου γεννούσε η ανάμνηση του;

---

Καλημέρα! Ξέρω πόσο κουραστική γίνομαι, μα, στον καθένα που μου απαντάει ξεχωριστά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Ευχαριστώ, λοιπόν, πολύ, για το χρόνο σου! Είναι από τα θέματα που δε φαινομαι τόσο σοβαρά, κάπως σαν "α καλά, μια τρελή έφηβη που βλέπει όνειρα και το κάνει θέμα", οπότε αυτό με κάνει να εκτιμώ δίπλα τον κόπο σου.

Να είσαι καλά!

Ή σκέψη σου είναι εξαιρετικά καλή. Το κακό είναι πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω δει από τότε...

Τον είχα γνωρίσει στο κάμπινγκ όπου είχα περάσει το καλοκαίρι εκείνο με τη φίλη μου, με την οποία ένα χρόνο μετά σταματήσαμε την κάθε επαφή (εφηβεία, τι τα θες...). Επομένως, δεν τον έχω δει έκτοτε. Μετά βίας τον θυμάμαι εμφανισιακά. Το πρόσωπό του καθόλου, μόνο το είδος της κορμοστασιάς και το μελαμψο χρώμα του δέρματός του, αμυδρά.

Αναφορικά με το συναίσθημα που είχα για εκείνον πριν από τις εκλάμψεις αυτές, η απάντηση είναι απλη: δεν είχα.
Με την έννοια ότι δε θυμάμαι ποτέ να τον σκέφτηκα ή κάτι τέτοιο. Παρόλο που την ξέρω ως ανάμνηση, δεν την είχα σκεφτεί ποτέ.
Μία φορά μόνο, με μία κοπέλα, κοινή φίλη των δύο μας που είχε πάει την επόμενη χρονιά στο κάμπινγκ εκείνο μου είπε "τον είχες γνωρίσει τον κύριο τάδε εσύ; " (δε θυμάμαι ούτε όνομα). Νομίζω πως της είχα απαντήσει εντελώς μονολεκτικά και πως η συζήτηση προχώρησε χωρίς περαιτέρω ανάλυση γύρω από αυτόν.

Και ξανά, ευχαριστώ πολύ!
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για εμένα το ότι ανέλυσες διάφορα πιθανά ενδεχόμενα και ότι δεν περιορίστηκες στο να αποδώσεις το αίσθημά μου αυτό σε υπερβολή ή παρανόηση!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

δυσκολο ερωτημα....ισως και να εχει γινει και να το σπρωξε στην ακρη το μυαλο σου..
νομιζω ότι πρεπει να πας σε έναν ειδικο να το συζητήσεις..ισως με την μεθοδο της υπνωσις

Quote:

---

Originally Posted by Lenale

Κοίτα από προσωπική εμπειρία κακομεταχειρησης σε πολύ μικρή ηλικία αν είχε συμβεί κάτι παραπάνω με τον κύριο που υποψιάζεσαι θα σου είχε μείνει και δεν θα το ξεχνουσες ποτέ...
...αλλά τετοιες εμπειριες κακομεταχειρησης δύσκολα της ξεχνας στο λέω από πρώτο χέρι

---

Θα συμφωνήσω πάνω σε αυτό 100%.

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Θα συμφωνήσω πάνω σε αυτό 100%.

---

ναι αλλα για είναι σιγουρη καλυτερα να παει και σε καποιον που μπορει να την βοηθησει

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

δυσκολο ερωτημα....ισως και να εχει γινει και να το σπρωξε στην ακρη το μυαλο σου..
νομιζω ότι πρεπει να πας σε έναν ειδικο να το συζητήσεις..ισως με την μεθοδο της υπνωσις

---

Ευχαριστώ για το χρόνο σου!
Αυτό που προτείνεις είναι σωστό, και είναι ο μοναδικός τρόπος να βγει μία έγκυρη και επιβεβαιωμένη απάντηση.
Απλώς μου είναι δύσκολο κι εγώ ή ίδια να αποδεχτώ κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον να το θεωρήσω τόσο πολύ ως πιθανότητα για να το εξωτερικευσω σε κάποιον άλλο.
Να είσαι καλά, και πάλι ευχαριστώ!


Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Pongping

Το κακό είναι πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω δει από τότε...

Τον είχα γνωρίσει στο κάμπινγκ όπου είχα περάσει το καλοκαίρι εκείνο με τη φίλη μου, με την οποία ένα χρόνο μετά σταματήσαμε την κάθε επαφή (εφηβεία, τι τα θες...). Επομένως, δεν τον έχω δει έκτοτε. Μετά βίας τον θυμάμαι εμφανισιακά. Το πρόσωπό του καθόλου, μόνο το είδος της κορμοστασιάς και το μελαμψο χρώμα του δέρματός του, αμυδρά.

---

Καλησπερα και καλωσηρθες pongping.
Ποσων ετων ησουν και ποσα χρονια εχουν περασει απο τοτε? Για να λες εφηβεια, δεν πρεπει να εχουν περασει και πολλα χρονια.
Επισης, θα σου ηταν χρησιμο να εντοπισεις σε τι ψυχολογικη φαση ησουν(και εισαι) απο πριν αρχισουν τα ονειρα. Μπορει εκει να βρισκεται η συνδεση. Εχει ερθει καπως στο προσκηνιο το ενδεχομενο να κανεις ή να μην κανεις σεξ? Σου προκαλει αποστροφη το αγγιγμα γενικως?

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Θα συμφωνήσω πάνω σε αυτό 100%.

---

Καταλαβαίνω πως γνωρίζει καλύτερα κάποιος που το έχει βιώσει και εξακολουθεί να το θυμάται και απέναντι σε κάποιον που έχει την εμπειρία αυτή καθαρή, να στοιχειώνει το μυαλό του, αισθάνομαι ανόητη να παρουσιάζω έναν τέτοιο αβέβαιο προβληματισμό.
Απλώς τυχαίνει να είμαι και βέβαιη πως υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που υποσυνείδητα καλύπτουν τέτοιες εμπειρίες. Είχα αυτή την ακατανίκητη περιέργεια να μάθω μήπως ισχύει και για μένα.
Οι ενδείξεις αυτές, σε συνδυασμό και με άλλα, μόνιμα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μου, με οδήγησαν στο να εξωτερικευσω τις σκέψεις μου εδώ.
Όπως και να 'χει, σε ευχαριστώ πολύ για τη γνώμη και το χρόνο σου!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Καλησπερα και καλωσηρθες pongping.
Ποσων ετων ησουν και ποσα χρονια εχουν περασει απο τοτε? Για να λες εφηβεια, δεν πρεπει να εχουν περασει και πολλα χρονια.
Επισης, θα σου ηταν χρησιμο να εντοπισεις σε τι ψυχολογικη φαση ησουν(και εισαι) απο πριν αρχισουν τα ονειρα. Μπορει εκει να βρισκεται η συνδεση. Εχει ερθει καπως στο προσκηνιο το ενδεχομενο να κανεις ή να μην κανεις σεξ? Σου προκαλει αποστροφη το αγγιγμα γενικως?

---

Καλησπέρα, και σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα.
Ακόμη ένας άνθρωπος που μου απαντάει χωρίς να ακυρώνει εντελώς το αίσθημά μου, αποδίδοντάς το σε κάποιο είδους "παραφροσύνη". Το εκτιμώ απεριόριστα!

Λοιπόν, όπως αναφέρω και στο αρχικό κείμενό μου, είμαι σχεδόν 18 χρονών (σε λίγους μήνες θα γίνω, δηλαδή).
Ή χρονιά που συνέβη αυτό που περιγράφω ήταν το καλοκαίρι του 2012, ήμουν τότε μόλις 12 χρονών. Εχουν, δηλαδή, περάσει σχεδόν έξι χρόνια.

Ολοκληρωμένη σεξουαλική εμπειρία δεν είχα ποτέ. Στα 15 μου υπήρξε μία φορά που αναγκάστηκα από συνομήλικό μου να προβώ σε σεξουαλικες πράξεις που δεν ήθελα, κι εκείνος, όμως, μετά από μία έξαρση έντονης επιθυμίας του, μάλλον ήρθε στα καλά του και δε σταμάτησε αυτό που επρόκειτο να κάνει. Αυτό είναι ο, τι κοντινότερο σε σεξουαλικο καταναγκασμο μπορώ να ανακαλέσω. Κι όμως, ετούτο δε μου προξενεί τόση αποστροφή όσο η εμπειρία που περιγράφω να θυμάμαι.

Όσον αφορά στην επαφή, έχω πράγματι δισταγμό στο να με ακουμπούν, ακόμη κι αν πρόκειται για ελαφρές πλάκες με τις φίλες μου. Ούτε, ακόμη, μπορώ να ακουμπάω κάποιον, ούτε καν πάνω σε μία αστεία συζήτηση, για παράδειγμα να στηριχτω στον ώμο του ή να ακουμπήσω το χέρι του.

Αναφορικά με την τωρινή μου κατάσταση, ούσα μαθήτρια 18 χρονών, δίνω Πανελλήνιες και ομολογώ πως το άγχος μου αυξάνεται ραγδαία κάθε μέρα, άλλοτε φανερά κι άλλοτε υποσυνείδητα.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχω υποτροπιασει. Ενώ, δηλαδή, για ενάμιση σχεδόν χρόνο ήμουν καθαρή από κάθε είδους νοσηρή συμπεριφορά μου, τώρα υπέκυψα ξανά στον αυτοραυματισμό, στη μείωση όρεξης και στη σταδιακή άρνηση πρόσληψης τροφής, καθώς και στα ταραχώδη όνειρα και στον ανήσυχο ύπνο. Το ψυχοσωματατικό σύμπτωμα των κοιλιακών πόνων ( αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν είχα) έχει επίσης επιδεινωθεί.

Ακόμη, υπερβολικά ανησυχητική συμπεριφορά μου (τόσο ανησυχητική που αυτήν κατέληξα, μην αντέχοντας, να την εκφράσω και στους γονείς μου) είναι το γεγονός ότι πολλές φορές, όταν βρίσκομαι μόνη μου, αισθάνομαι να παρακολουθούμαι από ''κατι" ή" κάποιον". Ελπίζω να μην ακούγεται αστείο και ανόητο. Εννοώ πως φτανω σε σημείο να βρίσκομαι στο δωμάτιό μου και, ενώ διψάω και θέλω να πάω στην κουζίνα ή έχω ανάγκη να πάω τουαλέτα, δεν πηγαίνω, γιατί "φοβάμαι".

Αυτά συμβαίνουν σε βάθος χρόνου. Το μόνο μεμονωμένο, δηλαδή, είναι τα όνειρα από την εμπειρία αυτή, που βλέπω περίπου ένα μήνα.

Ελπίζω να παρείχα τις απαραίτητες πληροφορίες. Και μόνο για το ενδιαφέρον σου, σε ευχαριστώ, και πάλι, πολύ!


Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Pongping

Καλησπέρα, και σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα.
Ακόμη ένας άνθρωπος που μου απαντάει χωρίς να ακυρώνει εντελώς το αίσθημά μου, αποδίδοντάς το σε κάποιο είδους "παραφροσύνη". Το εκτιμώ απεριόριστα!

Ακόμη, υπερβολικά ανησυχητική συμπεριφορά μου (τόσο ανησυχητική που αυτήν κατέληξα, μην αντέχοντας, να την εκφράσω και στους γονείς μου) είναι το γεγονός ότι πολλές φορές, όταν βρίσκομαι μόνη μου, αισθάνομαι να παρακολουθούμαι από ''κατι" ή" κάποιον". Ελπίζω να μην ακούγεται αστείο και ανόητο. Εννοώ πως φτανω σε σημείο να βρίσκομαι στο δωμάτιό μου και, ενώ διψάω και θέλω να πάω στην κουζίνα ή έχω ανάγκη να πάω τουαλέτα, δεν πηγαίνω, γιατί "φοβάμαι".



Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Τίποτε απο αυτά που αναφέρεις δε μου ακούγεται υπερβολικό ή και αστείο. Το ότι το μυαλό μας έχει την ικανότητα να "ξεχνάει" κάποια πράγματα και να τα επαναφέρει μετά απο χρόνια αν τύχει και συμβεί το κατάλληλο γεγονός που θυμίζει εκείνες τις μνήμες, πιστεύω ότι συμβαίνει.

Oκ ησουν σαφεστατη. Βρισκεσαι λοιπον σε μια περιοδο πολυ εντονου αγχους και απο ο,τι καταλαβαινω σε ολους τους τομεις.
Μηπως λοιπον το να προσπαθεις να ασχοληθεις με αυτο το ονειρο ειναι μια νεα εμμονη που δημιουργεις για να ξεσπασεις?
Δε φαινεται να ειναι καθολου μεμονωμενο το κομματι με το ονειρο. Ειναι μερος του συνολου, ειναι μια αφορμη ισως.
Θα ησουν ανοιχτη στο ενδεχομενο να ερθεις σε επικοινωνια με καποιον ειδικο? Μπορεις να το κανεις και χωρις να το ανακοινωσεις στους γονεις σου.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Oκ ησουν σαφεστατη. Βρισκεσαι λοιπον σε μια περιοδο πολυ εντονου αγχους και απο ο,τι καταλαβαινω σε ολους τους τομεις.
Μηπως λοιπον το να προσπαθεις να ασχοληθεις με αυτο το ονειρο ειναι μια νεα εμμονη που δημιουργεις για να ξεσπασεις?
Δε φαινεται να ειναι καθολου μεμονωμενο το κομματι με το ονειρο. Ειναι μερος του συνολου, ειναι μια αφορμη ισως.
Θα ησουν ανοιχτη στο ενδεχομενο να ερθεις σε επικοινωνια με καποιον ειδικο? Μπορεις να το κανεις και χωρις να το ανακοινωσεις στους γονεις σου.

---

Όλα τα χρόνια που έχω διανύσει ως έφηβη, πάντοτε απέφευγα τον ειδικό. Ίσως επειδή αισθάνομαι ότι υπερβάλλω και ότι τα δικά μου "χαζοπροβληματα" είναι ανούσια μπροστά σε άλλα, πολύ σοβαρότερα.
Φέτος, όμως, με τόσα πολλά συσσωρευμένα και σε τόσο μεγαλύτερο βαθμό παρουσιαζόμενα, ίσως να αναθεωρούσα, δοθείσης της δυνατότητας.
Το θέμα, όμως, είναι, πως αυτή η δυνατότητα δε δίνεται από κάπου. Σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω κρυφά, αυτό όμως θα απαιτούσε χρήματα, που, δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να διαθέσω.

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέχιση της συζήτηση!

Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Pongping

Όλα τα χρόνια που έχω διανύσει ως έφηβη, πάντοτε απέφευγα τον ειδικό. Ίσως επειδή αισθάνομαι ότι υπερβάλλω και ότι τα δικά μου "χαζοπροβληματα" είναι ανούσια μπροστά σε άλλα, πολύ σοβαρότερα.
Φέτος, όμως, με τόσα πολλά συσσωρευμένα και σε τόσο μεγαλύτερο βαθμό παρουσιαζόμενα, ίσως να αναθεωρούσα, δοθείσης της δυνατότητας.
Το θέμα, όμως, είναι, πως αυτή η δυνατότητα δε δίνεται από κάπου. Σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω κρυφά, αυτό όμως θα απαιτούσε χρήματα, που, δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να διαθέσω.

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέχιση της συζήτηση!

---

Δε βλεπω να εχεις περιγραψει καποιο ανουσιο χαζοπροβλημα.
Αντιθετως, βλεπω οτι βασανιζεσαι και μαλιστα εδω και χρονια. Δεν ξερω πώς σου εχει δημιουργηθει η εντυπωση οτι ολα αυτα μπορει να ειναι κλασικα χαζα της εφηβειας. Σου εχει πει η μητερα σου κατι τετοιο? Νιωθεις να λαμβανεις γενικως μια αντιμετωπιση σε στυλ "Ελα μωρε σιγα, θα της περασει" ?
Οι αμοιβες των ψυχολογων και των ψυχιατρων ειναι πραγματι υψηλες. Θα ηθελες να κανεις μια αναζητηση για καποιο ΚΨΥ (Κεντρο Ψυχικης Υγειας) στην περιοχη σου, που ειναι δωρεαν?

Καλησπέρα Pongping....Παρόμοια συμπτώματα έχω κι εγώ και έχω μάλιστα διαβάσει πολλές φορές ότι η ψύχωση που έχω μπορεί να οφείλεται σε ένα παιδικό τραύμα, όπως επίσης και ότι τα παιδικά τραύματα τα απωθούμε οπότε δεν ξέρω τι ήταν στην δική μου περίπτωση, μήπως θα σε βοηθούσε η ύπνωση αν μάζευες λεφτά για να το θυμηθείς; :(

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δε βλεπω να εχεις περιγραψει καποιο ανουσιο χαζοπροβλημα.
Αντιθετως, βλεπω οτι βασανιζεσαι και μαλιστα εδω και χρονια. Δεν ξερω πώς σου εχει δημιουργηθει η εντυπωση οτι ολα αυτα μπορει να ειναι κλασικα χαζα της εφηβειας. Σου εχει πει η μητερα σου κατι τετοιο? Νιωθεις να λαμβανεις γενικως μια αντιμετωπιση σε στυλ "Ελα μωρε σιγα, θα της περασει" ?
Οι αμοιβες των ψυχολογων και των ψυχιατρων ειναι πραγματι υψηλες. Θα ηθελες να κανεις μια αναζητηση για καποιο ΚΨΥ (Κεντρο Ψυχικης Υγειας) στην περιοχη σου, που ειναι δωρεαν?

---

Καλησπέρα και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για την ειλικρινή σου διάθεση να συνεχίζεις τη συζήτηση για ένα θέμα από το οποίο δεν έχεις κανένα προσωπικό κέρδος. Το βρίσκω εξαιρετικά ευγενές.

Ή εντύπωση ότι πρόκειται για ανοησίες προκύπτει, κυρίως, εξαιτίας της μεγάλης προβολής που τέτοιες συμπεριφορές έχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα.
Στις μέρες μας, βλέπεις, θεωρείσαι "drama queen", "κατά φαντασίαν ασθενής" και "απεγνωσμένος ζήτουλας προσοχής" όταν παρουσιάζεις τέτοια συμπτώματα. Όλοι, δηλαδή, συνδέουν κάποιον που αυτικαταστρεφεται με το ότι δεν έχει αξιοπρέπεια, ότι το κάνει για να τραβήξει τα βλέμματα και γιατί γουστάρει να φαίνεται ο καλός και το θύμα της υπόθεσης.
Πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι σαν, όντως, να είμαι κι εγώ μια "drama queen", παρόλο που, για οποιονδήποτε άλλο είχε τέτοια προβλήματα, θα έδειχνα απόλυτη και ειλικρινέστατη κατανόηση. Είμαι ίσως κάπως σκληρή με τον εαυτό μου.

Οσον αφορά στους γονείς μου, είναι εξαιρετικοί και οι δύο. Αν υπάρχουν άτομα που δεν ευθύνονται γι' αυτήν την κατάστασή μου καθόλου, είναι αυτά τα δύο. Μου παρείχαν, ανέκαθεν, τα πάντα, σε υλικό, και, το σημαντικότερο, σε πνευματικό και συναισθηματικο επίπεδο. Πάντα ασχολούνταν με την ψυχική μου υγεία, πάντα με στηριζαν και πάντα μου εκδηλωναν την αγάπη τους, όπως, φυσικά, κι εγώ. Επομένως, όχι απλώς δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε από τις συμπεριφορές μου αυτές, αλλά, μπορώ να πω, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καταστολή τους.
Φυσικά, όλη τους η αγάπη έκανε εμένα να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο αχάριστη και ένοχη για τις πράξεις που κάνω στο σώμα και στο μυαλό μου, γνωρίζοντας πόσο τους πληγωνα. (Μόνοι τους ανακάλυψαν τα σημάδια μου, ενώ, όπως είναι λογικό, και η ανορεξία είναι έκδηλη από ένα σημείο και ύστερα).
Εδώ, να σημειώσω πως, σε περίπτωση που άθελά μου άφησα να γίνει κάποια παρερμηνεια, η αγάπη τους αυτή δεν εγγίζει με επικίνδυνο τρόπο τα όρια της υπερπροστατευτικοτητας. Ανέκαθεν ήμουν ελεγχόμενη σε λογικά πλαίσια, που αρμοζαν στην ηλικία μου. Δεν έχω, κανένα, απολύτως, παράπονο από εκείνους, ούτε και σε αυτόν τον τομέα.

Τη σκληρότητα που βίωσα, σε πολλές περιπτώσεις, την προκάλεσα μόνη μου στον εαυτό μου. Εφορμωμενη από το ποικίλων μορφών εκφοβισμό και παρενόχληση, που λάμβανα στο σχολείο και στο χώρο άθλησής μου, σταδιακά τραυματισα πολλές πτυχές μου, τόσο ορατές για τον έξω κόσμο, όσο και ορατές μόνο σε μένα.
Και πάλι, όμως, νιώθω ντροπή να αποδίδω την ευθύνη στους άλλους. Όφειλα να έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις αυτές ορθότερα, με περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μου, στο σώμα, στο μυαλό, στο πνεύμα μου. Πολλοί εκφοβιστηκαν, κι όμως, ανήκω στη μειονότητα που κατέληξε να φλερτάρει οικειοθελώς και με το θάνατο.

Πολύ φλυαρησα μου φαίνεται. Με συγχωρείς, αλλά με συνεπήρε το ενδιαφέρον ενός Αγνώστου. Θα γίνω κουραστική αν επαναλάβω πόσο τι εκτιμώ.

Οσον αφορά στο ΚΨΥ, είναι μια καλή ιδέα, θεωρητικά. Ίσως προσπαθήσω να την εφαρμόσω έμπρακτα, αν, τελικά, βρω το θάρρος να μιλήσω σε κάποιον. Είμαι άνθρωπος που δύσκολα θα παραδεχτεί πως έχει πρόβλημα, όπως, πιθανότατα, θα κατάλαβες και από τα ανωτέρω λεγόμενά μου.

Και ξανά, ευχαριστώ. Να έχεις μια υπέροχη μέρα!


Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App

Δεν θες να "ενοχλήσεις" και να "βαρύνεις" κανέναν με τα προβλήματα σου, είναι φανερό αυτό ακόμα κι εδώ μέσα από τις συνεχείς ευχαριστίες σου σε όσους απαντούν ή ασχολούνται. Είμαι σίγουρη οτι το ίδιο νιώθεις και με τους γονείς σου και γενικότερα στην ζωή σου ...κι ίσως αυτό να είναι μέρος του προβλήματος.

Δεν κουράζεις κανέναν κορίτσι μου, εδώ οικειοθελώς όποιος θέλει ασχολείται ή όχι :)

Και τα θέματα μας δεν είναι ποτέ ασήμαντα ή γελοία όταν μας δυσκολεύουν την καθημερινότητα και την ζωή.
Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν όταν είδαν τα σημάδια; Δεν συζητήσατε το ενδεχόμενο να μιλήσεις με κάποιον ειδικό;

Αν εισαι αθλητρια κ γινεισ μποντι μπιλντερ δε σε πιανει τιποτα στο λεω εγω που το κανα εκφοβισμοσ κ ξυλο στο σχολειο μπινελικια στη δουλεια κ το στρατο εχω διαγνωση ψυχωση κ δουλευω σαν να μην εχω τιποτα πιο πολλα πραγματα κανω απο εναν υγιη

Quote:

---

Originally Posted by Pongping

Καλησπέρα και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για την ειλικρινή σου διάθεση να συνεχίζεις τη συζήτηση για ένα θέμα από το οποίο δεν έχεις κανένα προσωπικό κέρδος. Το βρίσκω εξαιρετικά ευγενές.

Ή εντύπωση ότι πρόκειται για ανοησίες προκύπτει, κυρίως, εξαιτίας της μεγάλης προβολής που τέτοιες συμπεριφορές έχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα.
Στις μέρες μας, βλέπεις, θεωρείσαι "drama queen", "κατά φαντασίαν ασθενής" και "απεγνωσμένος ζήτουλας προσοχής" όταν παρουσιάζεις τέτοια συμπτώματα. Όλοι, δηλαδή, συνδέουν κάποιον που αυτικαταστρεφεται με το ότι δεν έχει αξιοπρέπεια, ότι το κάνει για να τραβήξει τα βλέμματα και γιατί γουστάρει να φαίνεται ο καλός και το θύμα της υπόθεσης.
Πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι σαν, όντως, να είμαι κι εγώ μια "drama queen", παρόλο που, για οποιονδήποτε άλλο είχε τέτοια προβλήματα, θα έδειχνα απόλυτη και ειλικρινέστατη κατανόηση. Είμαι ίσως κάπως σκληρή με τον εαυτό μου.

Οσον αφορά στους γονείς μου, είναι εξαιρετικοί και οι δύο. Αν υπάρχουν άτομα που δεν ευθύνονται γι' αυτήν την κατάστασή μου καθόλου, είναι αυτά τα δύο. Μου παρείχαν, ανέκαθεν, τα πάντα, σε υλικό, και, το σημαντικότερο, σε πνευματικό και συναισθηματικο επίπεδο. Πάντα ασχολούνταν με την ψυχική μου υγεία, πάντα με στηριζαν και πάντα μου εκδηλωναν την αγάπη τους, όπως, φυσικά, κι εγώ. Επομένως, όχι απλώς δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε από τις συμπεριφορές μου αυτές, αλλά, μπορώ να πω, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καταστολή τους.
Φυσικά, όλη τους η αγάπη έκανε εμένα να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο αχάριστη και ένοχη για τις πράξεις που κάνω στο σώμα και στο μυαλό μου, γνωρίζοντας πόσο τους πληγωνα. (Μόνοι τους ανακάλυψαν τα σημάδια μου, ενώ, όπως είναι λογικό, και η ανορεξία είναι έκδηλη από ένα σημείο και ύστερα).
Εδώ, να σημειώσω πως, σε περίπτωση που άθελά μου άφησα να γίνει κάποια παρερμηνεια, η αγάπη τους αυτή δεν εγγίζει με επικίνδυνο τρόπο τα όρια της υπερπροστατευτικοτητας. Ανέκαθεν ήμουν ελεγχόμενη σε λογικά πλαίσια, που αρμοζαν στην ηλικία μου. Δεν έχω, κανένα, απολύτως, παράπονο από εκείνους, ούτε και σε αυτόν τον τομέα.

Τη σκληρότητα που βίωσα, σε πολλές περιπτώσεις, την προκάλεσα μόνη μου στον εαυτό μου. Εφορμωμενη από το ποικίλων μορφών εκφοβισμό και παρενόχληση, που λάμβανα στο σχολείο και στο χώρο άθλησής μου, σταδιακά τραυματισα πολλές πτυχές μου, τόσο ορατές για τον έξω κόσμο, όσο και ορατές μόνο σε μένα.
Και πάλι, όμως, νιώθω ντροπή να αποδίδω την ευθύνη στους άλλους. Όφειλα να έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις αυτές ορθότερα, με περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μου, στο σώμα, στο μυαλό, στο πνεύμα μου. Πολλοί εκφοβιστηκαν, κι όμως, ανήκω στη μειονότητα που κατέληξε να φλερτάρει οικειοθελώς και με το θάνατο.

Πολύ φλυαρησα μου φαίνεται. Με συγχωρείς, αλλά με συνεπήρε το ενδιαφέρον ενός Αγνώστου. Θα γίνω κουραστική αν επαναλάβω πόσο τι εκτιμώ.

Οσον αφορά στο ΚΨΥ, είναι μια καλή ιδέα, θεωρητικά. Ίσως προσπαθήσω να την εφαρμόσω έμπρακτα, αν, τελικά, βρω το θάρρος να μιλήσω σε κάποιον. Είμαι άνθρωπος που δύσκολα θα παραδεχτεί πως έχει πρόβλημα, όπως, πιθανότατα, θα κατάλαβες και από τα ανωτέρω λεγόμενά μου.

Και ξανά, ευχαριστώ. Να έχεις μια υπέροχη μέρα!

---

Δυσκολευομαι αρκετα να σου απαντησω, μιας και απο τη μια βλεπω να εχεις περιγραψει (Αθελα σου) πεντακαθαρα τι ειναι αυτο που σε οδηγει σε αυτοτραυματισμους, νευρικη ανορεξια, ψυχαναγκασμους και ο,τι αλλο, αλλα απο την αλλη δεν ξερω κατα ποσο εισαι ετοιμη ακομη να το σκαλισεις ολο αυτο. Και δεν ειναι κακο να μην εισαι ετοιμη, ισα ισα.
Παρε μια ανασα, κανε λιγο πισω απο ολες αυτες τις προσδοκιες που εχεις απο τον εαυτο σου, εκανες το βημα να παραδεχτεις σε ενα φορουμ οτι εχεις προβληματα, οτι εχεις πιεστει παρα πολυ και ξεσπας, ειναι πολυ γενναιο που παραδεχεσαι οτι εχεις αναγκη απο ψυχολογικη υποστηριξη, απλα θα ηθελα να σου πω οτι θα ειναι εξισου γενναιο αλλα και εξυπνο το να απευθυνθεις στους ειδικους για να λαβεις καθοδηγηση.

Quote:

---

Originally Posted by Lenale

Κοίτα από προσωπική εμπειρία κακομεταχειρησης σε πολύ μικρή ηλικία αν είχε συμβεί κάτι παραπάνω με τον κύριο που υποψιάζεσαι θα σου είχε μείνει και δεν θα το ξεχνουσες ποτέ εκτός και αν σου έκανε τπτ άλλο γ να μην θυμάσαι μπορείς ν σκεφτείς κάποιο άλλο λόγω π σκέφτεσαι αυτό τον κύριο ολα τ συμπτώματα που αναφερες μου θυμισαν εμένα πάντως αλλά στην εφηβεία..μ φαίνεται αλλοκοτο που μετά από 6 χρόνια το ειδες στον ύπνο σου μπορεί και ν μην σημαίνει τπτ και εγώ έχω δει πολλά περίεργα όνειρα αλλά τετοιες εμπειριες κακομεταχειρησης δύσκολα της ξεχνας στο λέω από πρώτο χέρι

---

Πάντως επειδή διαβάζω όσα γράφουν ,επίσης από προσωπική εμπειρία να σου πω ότι μια χαρά γίνεται και να σου έχει συμβεί και να μην το θυμάσαι και μια χαρά γίνεται επίσης να μην εχει αλλάξει η συμπεριφορά σου προς αυτό το άτομο μετά, τουλάχιστον όχι δραματικά από τη στιγμή ακριβώς που το έχεις απωθήσει οπότε υπάρχει μόνο ως υπόνοια ότι κάτι συνέβη. Επίσης δυστυχώς το έχω εκμυστηρευτεί μόνο σε ένα άτομο για να μου πει ότι συνέβη και στο ίδιο , αλλά το θυμάται θολά και δεν θυμάται καν ποιος είναι το άτομο που του το έκανε αυτό. Το θέμα είναι , γιατί και εγώ μετά από χρόνια το ανακάλεσα (τότε το θυμόμουν αλλά πίστευα ότι το είχα φανταστεί, τώρα όντας μεγαλύτερη καταλαβαίνω πραγματικά τι συνέβη και ξέρω ότι δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου) ότι για να τιμωρηθεί ο θύτης δεν μπορεί να γίνει τίποτα..με τρομάζει η σκέψη ότι δεν θα το πω και δεν θα με πιστέψει κανείς και ότι αντιθέτως θα κατηγορηθώ εγώ γιατί στη δικιά μου περίπτωση ο θύτης ήταν άτομο εμπιστοσύνης στο περιβάλλον μου και επίσης δεν μπορει να αποδειχθεί έτσι κι αλλιώς. Επίσης εγώ ευτυχώς δεν έχω επαφές με αυτόν αλλά σκέφτομαι εάν μπορεί να έχει κάνει κάτι σε άλλο παιδί ή αν υπάρχει περίπτωση να κάνει. Ξέρω ότι απαντάω μετά από χρόνια και είναι πολύ πιθανό να μην το δεις ποτέ. Όμως αν το διαβάσεις ή αν το διαβάσει άλλος με παρόμοια εμπειρία τι έχει να πει; Θα το έλεγε μετά από τόσα χρόνια ή θα φοβόταν; Έχει νόημα να μιλήσουμε; Εντωμεταξυ μου έστειλε αίτημα και στο φβ σαν να μην τρέχει τίποτα πρόσφατα, φαντάσου τι σκατανθρωποι κυκλοφορούν και δεν ντρέπονται καν για ο,τι κάνουν.