Ειπα να γραψω και εγω αυτα που με προβληματιζουν και δεν με αφηνουν να ηρεμησω με τιποτα. Γνώρισα το αγορι μου πριν 5 μηνες. Απο την αρχη δεν τον ειχα παρει με πολυ καλο ματι η αληθεια ειναι γιατι μου εδινε την εντυπωση του γυναικα και δεν επεσα εξω. Οσο ειμαστε μαζι δεν εχει κανει κατι με αλλη γυναικα ουτε εχει επιδιώξει απο οσο γνωριζω. Εμενα ομως με ετρωγε ολο αυτο γενικα διοτι κατι δεν μου καθοταν καλα χωρις όμως να γινει κατι δεν ξερω ισως διαισθηση και αποφασισα να ψαξω τα social media του. ΚΑΚΟΣ πολυ κακος. Βρεθηκα ξαφνικα σε ενα παρελθον που ξεκιναει ενα μηνα πριν γνωριστουμε σχεδον και πισω, με πολλες γυναικες, ταυτοχρονες "σχεσεις" ερωτες, υποσχεσεις αγαπης και αιωνιας τρυφεροτητας. Γυναικες καθε ειδους καθε ηλικιας παντρεμενες και μη. Θα μπορουσα απλα να αποχωρησω απο αυτη την σχεση γιατι δεν τον εμπιστευομαι, οχι πρακτικα αλλα συναισθηματικα. Οτι διαβαζα που ελεγε στις αλλες, τουλαχιστον σε οσες ηταν πριν με γνωρισει, ακριβως τα ιδια λεει και σε εμενα με την ιδια ενταση... Το ιδιο παθος αντιλαμβανομαι και απο ηχητικα μηνυματα... Λες και τα εχει καπου γραμμενα και τα αναπαραγει. Μαζι μου πως ειναι? Τρυφερος στοργηκος οσο δεν παει αλλο. Με φροντιζει οσο μπορει, με προσεχει και δειχνει οτι με αγαπαει οπως καθε γυναίκα θα ηθελε εναν αντρα εστω και σε σύντομο χρονικο διαστημα. Τα ηξερα ολα αυτα, δεν με πειραζε ιδιαιτερα πολυ διοτι δεν ημασταν τοσο πολυ μαζι ωστε να ακουσω πολλα παρομοια πραγματα.... Το αποτελεσμα? Ενα μωρο. Ειμαι στον 4ο μηνα δηλαδη η σχεση δεν προλαβε να κλεισει 2 μηνες σχεδον και καναμε μωρο. Ενα μωρο που το θελαμε κ οι δυο την συγκεκριμένη στιγμη αλλα με φοβίζει πια. Ενα μωρο παθους. Πλεον οι ορμονες μου στα ύψη. Οι σκεψεις μου: Γιατι το εκανα εγω στον εαυτο μου? Με αγαπαει η ειμαι απλα μια επομενη οπως ολες οι αλλες? Τι θα κανω? φοβαμαι για το μωρο μου. Πως θα αντεξω να ειμαι δευτερη για εκεινον? Γιατι ημουν χαζη και αδιακριτη και διαβασα ολα αυτα και αυτομαστιγονομαι? Κλαιω καθε μερα, ολη μερα. Το ξερει του εχω πει οσα αισθανομαι δεν μπορω να κρυψω τιποτα, βλεπει οτι σερνομαι σαν κουρελι και μου λεει συνεχεια οτι υπηρχε τελειωσε κ ειμαι μονο εγω αυτος κ το μωρο μας κ πως ειμαι η ζωη του πια. Οσο παιρνουσε ο καιρος μου ελεγε περισσοτερα και εγω καπου τα ειχα ξανα ακουσει.... Πως να πιστεψω τοσα πολλα οταν τα εχω ξαναδιαβασει κ ξαναακουσει τοσες φορες να τα λεει αλλου? Επιασα τον εαυτο μου να βρισκομαι στο πατωμα και να θελω να κανω κακο στο μωρο μου επιδη ειναι δικο του. Να φοναζω να το βγαλουν απο μεσα μου. Και αυτος να με καθησυχαζει με λογια αγαπης. Ομως δεν μου φταιει σε τιποτα η ψυχουλα αυτή που κουβαλαω. Εχω γινει ενα κουρελι ενα τιποτα ενα μηδενικο νιωθω. Αρχισαν να ερχονται οι κρισεις πανικού οπως παθαινα πριν απο χρονια. Πηγα σε ψυχολογο. Μου ειπε οτι το παρελθον ειναι παρελθον οποιο και αν ειναι για ολους και δεν αφορα κανεναν. Και εχει δικιο. Εκανα μονη μου κακο στον εαυτο μου. Πλεον ομως δεν μπορω να εμπιστευτω κανεναν νιωθω οτι και το παραμικρο που θα πει, ενα μηνα πριν γνωριστουμε τα ελεγε αλλου και νιωθω οτι με κοροιδευει. Τον αγαπαω και νιωθω οτι δεν θα μπορεσω να το ξεπερασω. Δεν θα μπορεσω ποτε να τον πιστεψω. Νιωθω τοσο μειωνεκτικα με τον εαυτο μου που το δειχνω καθε στιγμη και νιωθω αδυναμη να το αλλαξω.
