Το πριν και μετα

Το θέμα μου είναι απλό. είναι το πρίν και το μετά των σχέσεων με χρονικό σημείο αναφοράς την αποθεραπεία από κάποια κατάσταση ψυχολογική.
Ειμαι 31, παλεύω με κατάθλιψη και διάφορα άλλα συμπτώματα από τα 20 περίπου. έκανα σχεδόν 6 χρόνια ψυχοθεραπεία. Ένα χρόνο και κάτι είμαι πάρα πολύ καλά, όχι με την έννοια πως όλα μου πάνε τέλεια, έχω τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του μέσου ανθρώπου, αλλά είμαι λειτουργική, νοιώθω δυνατή και ελευθερωμένη από διάφορα συμπτώματα που είχα και μπορώ να πω πως στηρίζομαι στα πόδια μου για το οτιδήποτε με απασχολεί, δεν εχ κρισεις πανικού, καταθλιψη ή αποπροσωποποιήσεις που πάθαινα παλαιοτερα, ούτε και αποφεύγω να αναλάβω ευθύνες αλλά ούτε αναλαμβάνω ευθύνες οι οποίες δεν ου αναλογούν. Τιποτα από όλα αυτά. Βιώνω τα συναισθήματα μου χωρίς να τα απωθώ (πχ δεν με πιάνει πανικός στην ιδέα να νοιώσω λύπη ή απογοήτευση και να εχω προδρόμους κατάθλιψης και μονο στην ιδέα μιας αποτυχίας) αλλά και χωρίς να το παρακάνω γιατί πλέον εχω καταλήξει πως καμία συμπεριφορά μας δεν μπορεί να μεταβάλλει την πραγματικότητα. ούτε η κατάσταση μιας ερεβώδους κατάθλιψης θα προλάβει την αποτυχία, ούτε μια μεγαλειώδης κρισάρα πανικού προλαμβάνει τον οποιονδήποτε κίνδυνο/φόβο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, από μόνη της, ούτε η αποπροσωποίηση ανασχηματίζει τον ρόλο κανενός μέσα στις καταστάσεις.
Όλες αυτές οι διεργασίες δεν με άλλαξαν ως άνθρωπο ποιοτικά. Θέλω να πω πως ότι αγαπούσα από παιδί να κάνω ή να θέλω συνεχίζω να το αγαπώ και τωρα, ότι με ενοχλούσε, συνεχίζει να με ενοχλεί κοκ. Ποσοτικά όμως υπάρχουν αλλαγές. Δηλαδή πλέον επειδή κίνητρο για κάθε συναίσθημα δεν είναι ο απωθημένος φοβος αλλά το ερέθισμα της κατάστασης αυτης καθ'αυτής, πάντα στα πλαίσια της πραγματικότητας και της λογικής που την διέπει, υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στο βίωμα κάποιων καταστάσεων.
Όλη αυτή η αλλαγή είναι για εμένα μεγάλο δώρο. Όμως οι άνθωποι του περιγυρου μου, δεν μπορούν να το δεχτούν. Η μετάβαση από τη φαση της ασθένειας στη φαση της ίασης εχει αφήσει σε κάποιους από τους ανθρώπους του περίγυρού μου την αίσθηση πως ανεξαρτητοποιήθηκα, σαν να μην τους εχω ναναγκηπλέον και πως τώρα θα τους εγκαταλείψω. Αυτό όμως δεν ισχύει καθόλου.
Πως το διαχειριζόμαστε αυτό; εννοείται πως το να υποστηρίζεις τους ανθρώπους που επιλέγεις να εχεις διπλα σου και να επικοινωνείς έμπρακτα το τι νοιωθεις γι αυτούς είναι το ιδανικό, αλλά όταν ο άλλος "σκαλώσει" τι κάνεις; αναλαμβάνεις την ευθύνη να γίνεις η "μαμά" του και σκίζεσαι για να μην εχει παράπονα ή κάνεις μόνο ότι θέλεις και αν το καταλάβει το κατάλαβε, αν όχι ας πρόσεχε; Θα μου πεις, υποτίθεται εγινες καλά κοπελιά, πως είναι δυνατον να μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα χειραγωγήσεις τα συναισθήματα κάποιου αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη σε μια διαπροσωπική σχέση; είναι παράλογο, οκ. Αλλά όταν δε θέλεις να πεθάνει μια σχέση τι κάνεις;;

Κατ΄αρχήν καλησπέρα.
Ας πω και εγώ την γνώμη μου, ζώντας μια παρόμοια κατάσταση με την δική σου, αλλά ως σύντροφος του "ασθενή".
Είναι λογικό, μετά την θεραπεία σου να έχει αλλάξει η οπτική σου για όλο τον περίγυρό σου. Το θέμα είναι, αφού εσύ επιλέγεις να έχεις κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου ακόμα, να αναρωτηθείς γιατί τους θες. Τι σου καλύπτουν και αν τους θες ως άτομα ή ως έννοιες τελικά. Είναι δύσκολη η μετάβαση των ανθρώπων που είχες δίπλα σου από τον παλιό σου εαυτό στον καινούργιο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις σε αυτό. Σίγουρα η ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει, σου έχει δώσει μια μέθοδο. Χρησιμοποίησέ την!

Quote:

---

Originally Posted by jch

Κατ΄αρχήν καλησπέρα.
Ας πω και εγώ την γνώμη μου, ζώντας μια παρόμοια κατάσταση με την δική σου, αλλά ως σύντροφος του "ασθενή".
Είναι λογικό, μετά την θεραπεία σου να έχει αλλάξει η οπτική σου για όλο τον περίγυρό σου. Το θέμα είναι, αφού εσύ επιλέγεις να έχεις κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου ακόμα, να αναρωτηθείς γιατί τους θες. Τι σου καλύπτουν και αν τους θες ως άτομα ή ως έννοιες τελικά. Είναι δύσκολη η μετάβαση των ανθρώπων που είχες δίπλα σου από τον παλιό σου εαυτό στον καινούργιο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις σε αυτό. Σίγουρα η ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει, σου έχει δώσει μια μέθοδο. Χρησιμοποίησέ την!

---

ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει για όλους. Όμως γι αυτους που αγαπώ, είναι αλλιώς. Η ζωη μου δεν αποτελείται μονο από εμενα, αλλα και από τα προσωπα που επέλεξα νατην μοιράζομαι. Και όταν πριν χρειαζομουν 9/10 βοηθεια ενώ τώρα είμαι ικανη να ανταπεξέλθω 9/10 φορες δε σημαίνει πως δεν εχω αναγκη οσους αγαπω,το αντιθετο, τώρα που βιωνω πιο συνειδητοποιημ΄να την ανάγκη αυτή, είναι που εχω περισσοτερη αναγκη να μοιραστω τη ζωη μου. Ελπίζω να κΑταλαβαίνεις τι θελω να πω

Ελπίζω κι εγώ να έχω καταλάβει σωστά.
Αυτό που λέω πάντως είναι ότι για να θες κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου μετά την θεραπεία σου, σημαίνει σίγουρα ότι τους αγαπάς και ότι αξίζουν, οπότε εσύ τους δίνεις αυτό που έχεις, αυθεντικό πια και όχι καλλυμένο από άλλες ανάγκες. Ας τους αφήσεις κι εκείνους όμως να επιλέξουν αν αυτό (το καλύτερο για σένα) που έγινες, τους αρέσει.

Με εκανες πολύ χάλια για να πω την αλήθεια αλλά ήταν εποικοδομητικό και σ'ευχαριστώ.

Δεν είχα τέτοια πρόθεση, ειλικρινά και αυτό γιατί ζώντας από κοντά μια κατάσταση πολύ κοντινή με αυτό που έχεις περάσει και ξεπεράσει, το να σε κάνω χάλια με κάνει κι εμένα. Έχεις κάνει πολύ μεγάλα βήματα στην ζωή σου και μην αφήνεις μια γνώμη (έστω και από εδώ, από έναν άγνωστο) να σε επηρεάζει.

Kutchunie δεν Δεν έχω καταλάβει αν αυτή η αλλαγή που έκανες Ως άνθρωπος και Μπράβο σου είχε ως αποτέλεσμα από θύμα που ήσουν απέναντι σε κάποιους ανθρώπους και ουσιαστικά βολευόταν από τον τρόπο που λειτουργούσες Έστω και αν δεν σου έδιναν αυτό το ρόλο και δεν ένιωθες εσύ έτσι να τους κάνει να ξεβολευτούν και να αναλάβουν ευθύνες που κατά κάποιο τρόπο πριν τις είχες εσύ Οπότε λογικό είναι να αντιδρούν τώρα

Στάλθηκε από το LEX820 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Quote:

---

Originally Posted by jch

Δεν είχα τέτοια πρόθεση, ειλικρινά και αυτό γιατί ζώντας από κοντά μια κατάσταση πολύ κοντινή με αυτό που έχεις περάσει και ξεπεράσει, το να σε κάνω χάλια με κάνει κι εμένα. Έχεις κάνει πολύ μεγάλα βήματα στην ζωή σου και μην αφήνεις μια γνώμη (έστω και από εδώ, από έναν άγνωστο) να σε επηρεάζει.

---

Ηταν η πραγματικότητα αυτή που εξέθεσες. Το να υπάρχει η πιθανότητα να μην "αρέσω" πλέον σε ανθρώπους που θελω στη ζωη μου και ίσως να μην με θελουν εκεινοι στη δικη τους, είναι ασχημο και με θλίβει. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί να αλλαξει.

Καλημέρα kutchunie

Δεν είμαι σίγουρη οτι κατάλαβα ακριβώς τον προβληματισμό σου. Εννοείς πως η μετάβαση στην φάση της ίασης για σένα οδήγησε κάποιους ανθρώπους γύρω σου στο να νιώθουν πως "απειλούνται"; αυτό θα σήμαινε πως ο ρόλος τους στην σχέση σας πριν, ήταν περισσότερο υποστηρικτικός, να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν ή να σε καθοδηγούν κάπως όποτε τώρα που μπορείς να τα κάνεις αυτά μόνη σου χάθηκε αυτός ο ρόλος άρα νιώθουν πως απειλείται η σχέση τους μαζί σου.

Αν κατάλαβα καλά και είναι αυτό, τότε δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Είναι σαν μια παράσταση με μοιρασμένους ρόλους. Εσύ πας και αλλάζεις ξαφνικά ρόλο και τώρα όλοι πρέπει να αλλάξουν επίσης. Και λογικά δεν θέλουν, όλοι έχουμε την τάση να μένουμε στον ρόλο που ξέρουμε και νιώθουμε οικεία οπότε προσπαθούμε να διατηρήσουμε τις ισορροπίες που υπήρχαν εξ αρχής. Χωρίς να το θέλουν ίσως κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν κι εσένα στον παλιό ρόλο της αδύναμης, ώστε να διασφαλίσουν έτσι και τον δικό τους ρόλο. Όσο εσύ επιμένεις, κάποιοι θα δυσαρεστούνται, όχι γιατί δεν σε αγαπούν ή γιατί δεν τους αγαπάς, αλλά γιατί μπορεί να νιώθουν οτι δεν έχουν πια ρόλο στην καινούργια παράσταση ή να φοβούνται να αναλάβουν καινούργιο.

Δε νομίζω οτι μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πέρα από το να επιμείνεις στον καινούργιο σου εαυτό και να προχωρήσεις με όσους επιλέξουν επίσης μαζί σου την αλλαγή.

Παρακολουθω το νημα σου με παρα πολυ μεγαλο ενδιαφερον. Δυστυχως ή ευτυχως νομιζω οτι ο jch εχει δικιο. Αλλαζεις και μετα ειναι δικαιωμα των αλλων να σε αποδεχτουν με τις αλλαγες αυτες ή να μην το κανουν.
Εχω πεσει στην παγιδα να κανω πισωγυρισμα για να παρω ξανα αποδοχη απο ατομα που ενιωθαν δυσφορια, απειλη, δυσανασχετηση και ζηλεια μετα απο τις αλλαγες μου και μονο εγω εχασα απο αυτη την επιλογη. Η καθε επιλογη εχει τις συνεπειες της.

Αλλο μπορω να σταθω πλεον στα ποδια μου και σας ευχαριστω ολους που εισασταν διπλα μου για να μπορεσω να φτασω σε αυτο το σημειο, και αλλο πλεον δεν σας εχω αναγκη και νοιωθω οτι τοσο καιρο με εκμεταλλευοσασταν.
Κουτσουνι αν θυμαμαι καλα ειχες διαγνωσθει με οριακη διαταραχη? Ελπιζω να μην βλεπεις ετσι και τον αντρα σου πλεον γιατι αυτος για να μεινει μαζι σου εχει καταθεσει ψυχη και σωμα.

Γεια σου Kutchunie!!!!

τις αποπροσωποποιησεις που λες ΠΩΣ τις βιωνες??? δηλαδη τι ενιωθες??

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Καλημέρα kutchunie

Δεν είμαι σίγουρη οτι κατάλαβα ακριβώς τον προβληματισμό σου. Εννοείς πως η μετάβαση στην φάση της ίασης για σένα οδήγησε κάποιους ανθρώπους γύρω σου στο να νιώθουν πως "απειλούνται"; αυτό θα σήμαινε πως ο ρόλος τους στην σχέση σας πριν, ήταν περισσότερο υποστηρικτικός, να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν ή να σε καθοδηγούν κάπως όποτε τώρα που μπορείς να τα κάνεις αυτά μόνη σου χάθηκε αυτός ο ρόλος άρα νιώθουν πως απειλείται η σχέση τους μαζί σου.

Αν κατάλαβα καλά και είναι αυτό, τότε δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Είναι σαν μια παράσταση με μοιρασμένους ρόλους. Εσύ πας και αλλάζεις ξαφνικά ρόλο και τώρα όλοι πρέπει να αλλάξουν επίσης. Και λογικά δεν θέλουν, όλοι έχουμε την τάση να μένουμε στον ρόλο που ξέρουμε και νιώθουμε οικεία οπότε προσπαθούμε να διατηρήσουμε τις ισορροπίες που υπήρχαν εξ αρχής. Χωρίς να το θέλουν ίσως κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν κι εσένα στον παλιό ρόλο της αδύναμης, ώστε να διασφαλίσουν έτσι και τον δικό τους ρόλο. Όσο εσύ επιμένεις, κάποιοι θα δυσαρεστούνται, όχι γιατί δεν σε αγαπούν ή γιατί δεν τους αγαπάς, αλλά γιατί μπορεί να νιώθουν οτι δεν έχουν πια ρόλο στην καινούργια παράσταση ή να φοβούνται να αναλάβουν καινούργιο.

Δε νομίζω οτι μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πέρα από το να επιμείνεις στον καινούργιο σου εαυτό και να προχωρήσεις με όσους επιλέξουν επίσης μαζί σου την αλλαγή.

---

Ευχαριστώ που απάντησες. Ναι, έχεις δίκιο πως είναι έτσι τα πράγματα. Απλώς, δε μου είναι καθόλου εύκολο να δεχτώ ετσι πως ισως και να μην επιλέξει ο αντρας μου να είναι μαζί μου μετα από οσα περάσαμε. Πρέπει να βρούμε τη χρυση τομή. Να υποχωρήσουμε δίχως να συμβιβαστούμε για να μπορέσουμε να είμαστε καλά και η δυο μας.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Αλλο μπορω να σταθω πλεον στα ποδια μου και σας ευχαριστω ολους που εισασταν διπλα μου για να μπορεσω να φτασω σε αυτο το σημειο, και αλλο πλεον δεν σας εχω αναγκη και νοιωθω οτι τοσο καιρο με εκμεταλλευοσασταν.
Κουτσουνι αν θυμαμαι καλα ειχες διαγνωσθει με οριακη διαταραχη? Ελπιζω να μην βλεπεις ετσι και τον αντρα σου πλεον γιατι αυτος για να μεινει μαζι σου εχει καταθεσει ψυχη και σωμα.

---

Ευχαριστώ για την απάντηση. Όχι, καθόλου έτσι δε τον βλέπω τον άντρα μου. Και γι αυτό με πονάει να μην χαιρόμαστε μαζ΄το ότι είμαι καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

---

Ίσως πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα νεότερή του χωρίς να θυσιάζεται γι αυτήν και να κάνει τα πάντα γι αυτήν. Τώρα που ο ρόλος σου άλλαξε, νιώθει ανασφάλεια. Πες του αυτά που έγραψες στην τελευταία παράγραφο, ότι δηλ. τα κάνεις επειδή τον χρειάζεσαι και τον αγαπάς και θέλεις κι εσύ να του προσφέρεις όσα όμορφα σου πρόσφερε. Συζήτησέ το μαζί του κι αν η συζήτηση δεν οδηγήσει πουθενά, πηγαίνετε σε ένα σύμβουλο γάμου. Πάντως μου φαίνεστε και οι δυο όμορφοι άνθρωποι, εκείνος για την προσφορά του όταν την χρειαζόσουν κι εσύ επειδή νιώθεις την ανάγκη να την αναταποδώσεις. Είμαι βέβαιη ότι θα βρείτε τη χρυσή τομή.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Γεια σου Kutchunie!!!!

τις αποπροσωποποιησεις που λες ΠΩΣ τις βιωνες??? δηλαδη τι ενιωθες??

---

Είναι ψιλοάσχετο με το θέμα αλλά να σου πω Μάρα. όταν συνέβαινε αυτό δεν ξέρω ακόμα πως ένοιωθα. Γιατί οι αναμνήσεις που έχω είναι σα να έβλεπα ταινία. Πχ με θυμάμαι να βρέχει, νύχτα κι εγώ σκυμμένη και κουλουριασμένη μέσα στο δρόμο αλλά δε θυμάμαι πχ να κοιτάζω τον δρόμο αλλά θυμάμαι το όλο σκηνικό σα να το είδα σε ταινία. Φυσικά και δε έχω αμφιβολίες πως η ανάμνηση είναι πραγματική, επειδή μου το επιβεβαίωσαν άτομα που με μάζεψαν πως όντως ημουν εεί και σε αυτή την κατάσταση. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι κάθε φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, στην αρχη είχα πολύ εντονη ταχυκαρδία και μετά το χάος, όλα σαν να παρακολουθώ ταινία ή σα να βλεπω όνειρο. Κενά μνήμης και ακαθόριστες ή αμυδρές αναμνήσεις. Και οι επώμενες μέρες ηταν ακόμη χειρότερες, γιατί με εβλεπα στον καθρευτη και ενοιωθα πως δεν ήμουν εγω, δε με αναγνώριζα. Ειδικά την φορά που έπαθα την 1η αποπροσωποποίηση, την επόμενη μέρα εντελώς τυχαία είδα μια φωτογραφία μου από όταν ημουν παιδι και αρχισα να σπαραζω και να κλαίω με λυγμούς. Σαν να ημουν κατι διαφορετικό από το παιδακι στη φωτογραφία, σα να μην ημουν το ίδιο άτομο, ένοιωθα πως είχα προδώσει το παιδι στη φωτογραφία και πως δεν το πρόσεξα αρκετα ώστε να το κάνω ευτυχισμένο.
Αν δε κάνω λάθος, η αποπροσωποποίηση είναι μιας μορφής διάσχιση, η οποία είναι κοινή άμυνα σε ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί κατά την παιδική τους ηλικία.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

---

Kutchunie καλησπέρα!
Νομίζω πως πρέπει να εξηγήσεις στον άντρα σου πόσο σημαντικός είναι στη ζωή σου,πόσο πολύ σε έχει βοηθήσει να ξεπεράσεις τις δυσκολίες σου και να σταθείς στα πόδια σου!Εξήγησε του πόσο πολύ τον εκτιμάς!
Πρέπει όμως να μιλήσετε με τον άντρα σου για αυτό το θέμα,γιατί νιώθει δηλαδή ότι δεν τον έχεις ανάγκη κλπ.
Και εννοείται πως εσύ η ίδια δεν πρέπει να κάνεις πίσω όπως λένε κι άλλα μέλη,γιατί θα είναι πισωγύρισμα στο κακό σου παρελθόν.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

Αρχικά νόμιζα πως αναφερόσουν σε γονείς, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους κτλ. Τώρα που το διευκρίνησες λογικό είναι να νιώθει έτσι ο άντρας σου. Γιατί σου λέει "κάτσε ρε φίλε. εγώ γνώρισα ένα όμορφο, φοβισμένο κορίτσι που δεν ήξερε πόσο όμορφη είναι, με αυτοπεποίθηση στο πάτωμα, και τώρα ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ?" Μια 30χρονη δυναμική γυναίκα που μπορεί να πατάει στα πόδια της και μπορεί να βρει κάποιον στην ηλικία της για να βγάλει "γούστα".
Εσύ λοιπόν πρέπει να του εξηγήσεις με όποιο τρόπο ότι ναι μεν έγινες πλέον ενήλικη γυναίκα αλλά παραμένεις εκείνο το "κοριτσάκι" που ερωτεύτηκε και αγάπησε και έκανε και εκείνη για τον ίδιο και ότι δεν πρόκειται να τον παρατήσεις. Σε 8 χρονάκια που περνάνε τόσο γρήγορα όσο κλείνεις-ανοιγεις τα βλέφαρα των ματιών σου, εκείνος θα είναι στα πρώτα -ηντα και εσύ ούτε καν 40..Νεα γυναίκα με ορμές και πλέον δυναμική που ξέρει τι αξίζει. Προσπάθησε λοιπόν να του δείξεις ότι δεν έχεις αλλάξει

Ειναι καθαρα θεμα επικοινωνιας του τι θες να δειξεις και του τι βλεπει.
Εσυ πχ να θες να δειξεις τωρα αντρα μου αραξε καιρος να σε φροντισω κι εγω, και αυτος να καταλαβαινει τωρα φιλαρακο δε σε εχω αναγκη σε βλεπω να περνεις ποδι!
Καθησε και μιλησε του τι γινεται, τι νοιωθεις, ολα και οτι πιθανως να το δειχνεις με λιγο αγαρμπο τροπο

Λοιπόν, του τα είπα όλα. Και τα είπα λίγο θυμωμένα είναι η αλήθεια, γιατί θυμωμένη ένοιωθα. Αλλά όταν εφτασα στο ότι δεν θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν γιατί με χρειαζονται και τα παιδια και εσύ και δε θελω να είμαι ποτέ ξανά θεατής στη ζωή μου αλλά να τα ζω όλα και ότι αν δε με αντέχει δεν ξέρω τι να κάνω εριξα και ένα κλάμα. Αυτός μου είπε όσα ήδη καταλαβαινα, ότι νοιώθει πως δεν τον έχω ανάγκη, ότι τον εκπλήσσει που τα καταφέρνω με τα δύο μωρα και με το σπίτι και τη δουλειά και πως νοιώθει σα να τον βγάζω εξω από όλα όταν δεν τον αφήνω πχ να κάνει τους μικρούς μπάνιο ή γενικότερα να με βοηθάει. Μου λέει νοιώθω σασν τουρίστας στο σπίτι. Εγω μετα του είπα να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Δεν το ειχα σκεφτεί από πρίν, είχαμε πει πως θέλαμε πολλά παιδάκια και αφου το επιτρέπουν τα οικονομικά να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Έμεινε έκπληκτος στην αρχή. Αλλά χάρηκε πολύ και μου είπε πως θέλει κι εκείνος. Επίσης είπαμε το Σάββατο που δε δουλεύουμε να αφήσουμε τα μικρά για πρώτη φορά και να πάμε κάπου οι δυο μας, σαν ημερήσια εκδρομή, πράγμα που κάναμε πολύ συχνά όταν δεν είχαμε τα παιδιά. Για να πω την αλήθεια, δεν μου είναι πολύ εύκολο, γιατί αφήνω τα μικρά όταν πάω στη δουλειά το πρωί, αλλά όλη μέρα δεν τα έχω ξαναφήσει και εχουν γίνει εντελώς ζιζάνια, θα τους εξολοθρεύσουν τους παππούδες. Δε θα του χαλάσω όμως το χατίρι, θα πάμε κάπου κοντα κι αν προκύψει κάτι επιστρέφουμε αμέσως.

Τι ομορφη εξελιξη!!! :)

Kutchunie μπραβο!!!! πολυ ομορφη εξελιξη!!! ετσι ειναι... η σχεση ειναι αμοιβαια!! It takes two to tango....

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Όλες αυτές οι διεργασίες δεν με άλλαξαν ως άνθρωπο ποιοτικά. Θέλω να πω πως ότι αγαπούσα από παιδί να κάνω ή να θέλω συνεχίζω να το αγαπώ και τωρα, ότι με ενοχλούσε, συνεχίζει να με ενοχλεί κοκ.

---

Απ' όλα αυτά που έγραψες, και όχι μόνο από αυτή τη μικρή παράθεση, καταλαβαίνω ότι η αλήθεια είναι που σε οδγηεί πια. Και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για μένα, δηλαδή εννοώ μ' αρέσει. Δεν θέλω να γράψω κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή, ίσως μια άλλη στιγμή. Όμως θέλω να σε ρωτήσω αυτό πώς σου φαίνεται; People don't realize how hard it is to speak the truth in a world full of people that don't realize they're living a lie.

Κοίταξε, είναι σχετικό το ψέμα και το μη ψέμα, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς ξεκάθαρη και αληθινή. Συνεχίζω να λέω συνειδητά "ψέματα" στον εαυτό μου. Θεωρώ τα παιδιά μου τα ομορφότερα του κόσμου όλου και τα πιο γλυκά ας πούμε πλάσματα που υπήρξαν. Αντικειμενικά αυτό είναι ψέμα ή μη πραγματικό και με μαθηματική ακρίβεια η πεποίθηση μου αυτή θα με οδηγήσει στο να πληγωθώ ή να απογοητευθώ, μοιραία, διότι στην καθημερινή ζωή εκτός από αγάπες και τρυφερότητες υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που γεννούν ανάλογα συναισθήματα, όπως η σύγκρουση ας πούμε, η οποία πρέπει να συμβαίνει όταν υπάρχει ανάγκη. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη ένα ζωτικό ψέμα. Άλλος έχει ως ζωτικό του ψέμα την καριέρα του, άλλος τα χρήματά του, άλλος την οικογένειά του, άλλος την παγκόσμια ειρήνη, άλλος τον θεό κοκ.
Το κακό δεν είναι να ζεις με τέτοιου είδους ψέματα. Το κακό και το δύσκολο είναι να μην συνειδητοποιείς πως το ζωτικό σου ψέμα είναι μια ουτοπία και να μην αναγνωρίζεις το δικαίωμα των άλλων να έχουν κάτι αντίστοιχο. Εκει ξεκινά νομίζω η αποκοπή από την πραγματικότητα, που συνήθως είναι βλαπτική και για τον ιδιο τον άνθρωπο, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή, το να πιστεύω ότι τα παιδια μου είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, είναι γλυκό. Εάν όμως, η ψεύτικη αντικειμενικά αυτή πεποίθηση γίνει νεύρωση και αρχίζω και μαλώνω με οποιαδήποτε άλλη μάνα που θεωρεί πως τα δικα της παιδια είναι τα "καλύτερα" η βαίνω σε πράξεις που υποσκάπτουν ας πούμε τα υπόλοιπα παιδια για να στηρίξω αυτή μου την φαντασίωση, τότε θα γίνω βλαπτική και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο.
Πιστεύω απλώς πως τίποτα τελικά δεν είναι πιο ασφαλές από το να αποδεχτούμε την πραγματικότητα των πραγμάτων. Είναι τρομερά δύσκολο να αποκατασταθεί ο δίαυλος επικοινωνίας με το πραγματικό, όταν έχει εκλείψει, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Κοίταξε, είναι σχετικό το ψέμα και το μη ψέμα, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς ξεκάθαρη και αληθινή. Συνεχίζω να λέω συνειδητά "ψέματα" στον εαυτό μου. Θεωρώ τα παιδιά μου τα ομορφότερα του κόσμου όλου και τα πιο γλυκά ας πούμε πλάσματα που υπήρξαν. Αντικειμενικά αυτό είναι ψέμα ή μη πραγματικό και με μαθηματική ακρίβεια η πεποίθηση μου αυτή θα με οδηγήσει στο να πληγωθώ ή να απογοητευθώ, μοιραία,

---

Quote:

---

Δηλαδή, το να πιστεύω ότι τα παιδια μου είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, είναι γλυκό. Εάν όμως, η ψεύτικη αντικειμενικά αυτή πεποίθηση γίνει νεύρωση και αρχίζω και μαλώνω με οποιαδήποτε άλλη μάνα που θεωρεί πως τα δικα της παιδια είναι τα "καλύτερα" η βαίνω σε πράξεις που υποσκάπτουν ας πούμε τα υπόλοιπα παιδια για να στηρίξω αυτή μου την φαντασίωση, τότε θα γίνω βλαπτική και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο.

---

Δεν ειμαι σιγουρη αν μια τετοια πεποιθηση μπορει να βλαψει τα παιδια των αλλων μαναδων, εικαζω ομως οτι μπορει τελικα να βλαψει τα ιδια τα παιδια. Ειναι ομορφο η μανα να αγαπαει τα παιδια της γι'αυτο που πραγματικα ειναι, ατελη, με ελαττωματα, καλες και κακες πλευρες και να τα λατρευει γνωρίζοντάς το.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

...Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω...

---

Γιατί ξαφνικά να μη τον αφήνεις να συμμετέχει κι εκείνος σε ό,τι έκανε πριν... μόνος του; Απότομο θα του ήρθε φαντάζομαι το να μη κάνει τώρα τίποτα... Όπως θέλεις εσύ να τον φροντίζεις το ίδιο δείχνει να θέλει όμως κι εκείνος. Και μετά υπάρχει πιο όμορφο από το να βλέπεις τον πατέρα ν’ ασχολείται κυρίως με τα αγόριά του; Γι’ αυτά τα μικρά, στο μέλλον ένας μπαμπάς που κάνει ό,τι μπορεί για τους δικούς του ανθρώπους θα είναι ένα υγιές πρότυπο! Καταλαβαίνω ότι θες να κάνεις τα πάντα τώρα που ανάρρωσες, αλλά άστον κι αυτόν να προσπαθεί μαζί σου και να σε ξεκουράζει. Καλή συνέχεια με την ωραία οικογένειά σου!

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Λοιπόν, του τα είπα όλα. Και τα είπα λίγο θυμωμένα είναι η αλήθεια, γιατί θυμωμένη ένοιωθα. Αλλά όταν εφτασα στο ότι δεν θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν γιατί με χρειαζονται και τα παιδια και εσύ και δε θελω να είμαι ποτέ ξανά θεατής στη ζωή μου αλλά να τα ζω όλα και ότι αν δε με αντέχει δεν ξέρω τι να κάνω εριξα και ένα κλάμα. Αυτός μου είπε όσα ήδη καταλαβαινα, ότι νοιώθει πως δεν τον έχω ανάγκη, ότι τον εκπλήσσει που τα καταφέρνω με τα δύο μωρα και με το σπίτι και τη δουλειά και πως νοιώθει σα να τον βγάζω εξω από όλα όταν δεν τον αφήνω πχ να κάνει τους μικρούς μπάνιο ή γενικότερα να με βοηθάει. Μου λέει νοιώθω σασν τουρίστας στο σπίτι. Εγω μετα του είπα να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Δεν το ειχα σκεφτεί από πρίν, είχαμε πει πως θέλαμε πολλά παιδάκια και αφου το επιτρέπουν τα οικονομικά να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Έμεινε έκπληκτος στην αρχή. Αλλά χάρηκε πολύ και μου είπε πως θέλει κι εκείνος. Επίσης είπαμε το Σάββατο που δε δουλεύουμε να αφήσουμε τα μικρά για πρώτη φορά και να πάμε κάπου οι δυο μας, σαν ημερήσια εκδρομή, πράγμα που κάναμε πολύ συχνά όταν δεν είχαμε τα παιδιά. Για να πω την αλήθεια, δεν μου είναι πολύ εύκολο, γιατί αφήνω τα μικρά όταν πάω στη δουλειά το πρωί, αλλά όλη μέρα δεν τα έχω ξαναφήσει και εχουν γίνει εντελώς ζιζάνια, θα τους εξολοθρεύσουν τους παππούδες. Δε θα του χαλάσω όμως το χατίρι, θα πάμε κάπου κοντα κι αν προκύψει κάτι επιστρέφουμε αμέσως.

---

καλημερα!
πραγματικα, αυτη ειναι η πιο ομορφη εξελιξη που θα μπορουσε να υπαρχει σε αυτο που περιγραφεις.
με το καλο να κανετε οτι ονειρευεστε και ολα να πανε καλα.

οσο γι αυτο που ξεκινησες να λες στην αρχη,
η περιγραφη σου ηταν, οτι τωρα πλεον επειδη εισαι καλα, εχεις την δυνατοτητα και θελεις να προσφερεις στα παιδια και σαυτον, να τον περιποιηθεις, και οτι πλεον ουτε αποφευγεις ευθυνες ουτε επωμιζεσαι παραπανω ευθυνες, οπως στο παρελθον.
μονο που η οικογενεια, ειναι μια κοινη ευθυνη, και οντως με αυτα που περιγραφεις, μετα απο την περιποιηση περνας σε σημεια που τον κρατας εξω απο την κοινη σας ευθυνη...

το μπανιο των παιδιων, δεν ειναι μονο ευθυνη και δουλεια, ειναι ουσιαστικη ΕΠΑΦΗ, σωματικη και συναισθηματικη, ειναι ουσιαστικη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο μεγαλωμα των παιδιων και μοιρασμα αγαπης.
ειναι καλο να το κανεις εφοσον το επιθυμει κι ειναι κουρασμενος, αλλα
ΔΕΝ ειναι περιποιηση του οπως το περιεγραφες οταν θελει να το κανει και τον αποκλειεις.
εκει, κατι δεν παει πολυ καλα....

θεωρω οτι πρεπει να του επιτρεπεις να συμμετεχει εφοσον το θελει κι εφοσον δεν επωμιζεσαι περισσοτερες ευθυνες απ οσες σου αναλογουν.
ειναι μια κοινη σας ευθυνη αλλα και κοινη ευχαριστηση.
μην συμπεραινεις μονη σου οτι η οποιαδηποτε ενασχοληση με τα παιδια ειναι αγγαρεια.. απ οτι δειχνει η αντιδραση του, το θεωρει ευχαριστηση.
γιατι να του την στερησεις?

να επαναλαβω ποσο καλη εξελιξη ειναι η κοινη αποφαση για τριτο παιδι. σιγουρα θα του εχει εξαλειφθει η εντυπωση οτι την κανεις σιγα-σιγα, εφοσον εμπρακτα αποδεικνυεις οτι θελεις να εισαι μαζι του...

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Πιστεύω απλώς πως τίποτα τελικά δεν είναι πιο ασφαλές από το να αποδεχτούμε την πραγματικότητα των πραγμάτων. Είναι τρομερά δύσκολο να αποκατασταθεί ο δίαυλος επικοινωνίας με το πραγματικό, όταν έχει εκλείψει, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.

---

Σημειώνω δύο επίθετα "αφαλές" και "τρομερά δύσκολο".
Απ' ότι καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις, αν κουβεντιάσεις με διάφορα άτομα θα ακούσεις άπειρες γνώμες, συμβουλές, κριτικές, κλπ. Έχουν όλες σημασία;
Από τα λεγόμενά σου βλέπω ότι έχεις δει αλήθειες. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε παντού, αρκεί να γνωρίζουμε. Στα γράφω γενικά.
Παρατηρώ -και συγνώμη που θα διαταράξω την παρούσα κατάστασή σου- και σε ρωτάω, οι αλήθειες έχουν τελειώσει; Πιστεύω πως όχι. Θα σου έδινα κάποιες ιδέες, ιδιοτέλεια από τη μεριά σου, κατανόηση του πώς σκέφτονται οι άλλοι γύρω σου.
Λες για τρίτο παιδί. Νομίζω ότι καλό είναι να μην κάνουμε γρήγορες κινήσεις, να τα αφήνουμε για λίγο διάστημα στο μυαλό μας για να έρχεται η κατανόηση και η ισορροπία μέσα μας.
Πραγματικά σου λέω πως καταλαβαίνω αυτά που έχεις διαπιστώσει μέσα σου, αλήθειες, ψέματα που είπαμε.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δεν ειμαι σιγουρη αν μια τετοια πεποιθηση μπορει να βλαψει τα παιδια των αλλων μαναδων, εικαζω ομως οτι μπορει τελικα να βλαψει τα ιδια τα παιδια. Ειναι ομορφο η μανα να αγαπαει τα παιδια της γι'αυτο που πραγματικα ειναι, ατελη, με ελαττωματα, καλες και κακες πλευρες και να τα λατρευει γνωρίζοντάς το.

---

Ναι,εχεις δίκιο. :) χρησημοποίησα ως παράδειγμα την κατάσταση αυτή. Αν και δε παυω ν οιστευω πω τα παιδια μου εινι οτι πιο πολύτιμο υπάρχει, με ολες τις ατελειες τους

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλημερα!
πραγματικα, αυτη ειναι η πιο ομορφη εξελιξη που θα μπορουσε να υπαρχει σε αυτο που περιγραφεις.
με το καλο να κανετε οτι ονειρευεστε και ολα να πανε καλα.

οσο γι αυτο που ξεκινησες να λες στην αρχη,
η περιγραφη σου ηταν, οτι τωρα πλεον επειδη εισαι καλα, εχεις την δυνατοτητα και θελεις να προσφερεις στα παιδια και σαυτον, να τον περιποιηθεις, και οτι πλεον ουτε αποφευγεις ευθυνες ουτε επωμιζεσαι παραπανω ευθυνες, οπως στο παρελθον.
μονο που η οικογενεια, ειναι μια κοινη ευθυνη, και οντως με αυτα που περιγραφεις, μετα απο την περιποιηση περνας σε σημεια που τον κρατας εξω απο την κοινη σας ευθυνη...

το μπανιο των παιδιων, δεν ειναι μονο ευθυνη και δουλεια, ειναι ουσιαστικη ΕΠΑΦΗ, σωματικη και συναισθηματικη, ειναι ουσιαστικη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο μεγαλωμα των παιδιων και μοιρασμα αγαπης.
ειναι καλο να το κανεις εφοσον το επιθυμει κι ειναι κουρασμενος, αλλα
ΔΕΝ ειναι περιποιηση του οπως το περιεγραφες οταν θελει να το κανει και τον αποκλειεις.
εκει, κατι δεν παει πολυ καλα....

θεωρω οτι πρεπει να του επιτρεπεις να συμμετεχει εφοσον το θελει κι εφοσον δεν επωμιζεσαι περισσοτερες ευθυνες απ οσες σου αναλογουν.
ειναι μια κοινη σας ευθυνη αλλα και κοινη ευχαριστηση.
μην συμπεραινεις μονη σου οτι η οποιαδηποτε ενασχοληση με τα παιδια ειναι αγγαρεια.. απ οτι δειχνει η αντιδραση του, το θεωρει ευχαριστηση.
γιατι να του την στερησεις?

να επαναλαβω ποσο καλη εξελιξη ειναι η κοινη αποφαση για τριτο παιδι. σιγουρα θα του εχει εξαλειφθει η εντυπωση οτι την κανεις σιγα-σιγα, εφοσον εμπρακτα αποδεικνυεις οτι θελεις να εισαι μαζι του...

---

Δεν κραταω τον αντρα μου μακρια πο τα παιδι μας! Απλώς εγω δουλεύω μειωμένο ωράριο λόγω των παιδιων κι εκεινος βαραει και 35ωρα κάποιες φορές. Πόσο λογικό είναι να τον αφήνω να κάνει δουλειές? Αν εχει μια ωρα ξεκούραστος καλύτερα να περνά χρόνο μαζί μας, ξεγνοιαστα, αν του αφησω πχ να κανει μπάνιο στα μωρα, δε θα τα δει ατην ουσία, δε θα παιξουν. Σαν υπνωτισμένα κοιμουνται μετα απο μπάνιο. Και του φαίνεται τρελό γιατί τό πρωτο εξάμηνο, είχα συχνα πόνους λογω καισαρικής και κάποιες μέρες και σκουπα ηλεκτρική εβαλε. Και οταν ξερεις 7 χρονια εναν ανθρωπο αδυναμο και ξαφνικα πεφτει τεραστεια ευθύνη πανω του αντι να βγει αδυναμια βγαινει δυναμη τα χάνεις λίγο.
Δεν κάνω κατι παράλογο ουτε υπερβολικό. Μακαρι να είχα περισσοτερη δυναμη κ να κνω περισσοτερα για την οικογένειά μου, αλλα είμαι ικανοποιημένη και με οσα εχω.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ναι,εχεις δίκιο. :) χρησημοποίησα ως παράδειγμα την κατάσταση αυτή. Αν και δε παυω ν οιστευω πω τα παιδια μου εινι οτι πιο πολύτιμο υπάρχει, με ολες τις ατελειες τους

---

Καλησπέρα.
Επειδή όντως σου είναι ότι πολυτιμότερο,όπως λες,να τα αγαπάς όσο πιο πολύ μπορείς και να τα στηρίζεις συνέχεια.
Να είσαι κάτι σαν φύλακας άγγελος τους.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Σημειώνω δύο επίθετα "αφαλές" και "τρομερά δύσκολο".
Απ' ότι καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις, αν κουβεντιάσεις με διάφορα άτομα θα ακούσεις άπειρες γνώμες, συμβουλές, κριτικές, κλπ. Έχουν όλες σημασία;
Από τα λεγόμενά σου βλέπω ότι έχεις δει αλήθειες. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε παντού, αρκεί να γνωρίζουμε. Στα γράφω γενικά.
Παρατηρώ -και συγνώμη που θα διαταράξω την παρούσα κατάστασή σου- και σε ρωτάω, οι αλήθειες έχουν τελειώσει; Πιστεύω πως όχι. Θα σου έδινα κάποιες ιδέες, ιδιοτέλεια από τη μεριά σου, κατανόηση του πώς σκέφτονται οι άλλοι γύρω σου.
Λες για τρίτο παιδί. Νομίζω ότι καλό είναι να μην κάνουμε γρήγορες κινήσεις, να τα αφήνουμε για λίγο διάστημα στο μυαλό μας για να έρχεται η κατανόηση και η ισορροπία μέσα μας.
Πραγματικά σου λέω πως καταλαβαίνω αυτά που έχεις διαπιστώσει μέσα σου, αλήθειες, ψέματα που είπαμε.

---

Καταλαβαίνω τι μου λες. Μεχρι να μάθω την ιδιοτέλεια, κουραστηκα πολύ. Τα κακοποιημένα κοριτσια γίνονται θυματοποιημένες γυναίκες, οπότε καταλαβαίνεις.. οσο για το π ς σκεφτονται οι άλλοι,εκτος του αντρα μου κ γενικοτερα εκτος των αγαπημένων προσωπων, δε με νοιαζει πολύ πλέον. Είχα φτάσει σε σημείο να μαντεύω επακριβώς τι θα μου απαντουσε κάποιος εν τον ρωτουσα κάτι, γιατι ηθελα να δίνω κι εγω "σωστές" απαντησεις ή εντυπώσεις. Πλέον προτειμώ τς αληθινά δικές μου.

οσο για το μωρο δε θα το κανουμε αυριο,οι πιτσιρικάδες ακομα πάνες φορανε. Αλλά είναι ο στοχος του 2018.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Δεν κραταω τον αντρα μου μακρια πο τα παιδι μας! Απλώς εγω δουλεύω μειωμένο ωράριο λόγω των παιδιων κι εκεινος βαραει και 35ωρα κάποιες φορές. Πόσο λογικό είναι να τον αφήνω να κάνει δουλειές? Αν εχει μια ωρα ξεκούραστος καλύτερα να περνά χρόνο μαζί μας, ξεγνοιαστα, αν του αφησω πχ να κανει μπάνιο στα μωρα, δε θα τα δει ατην ουσία, δε θα παιξουν. Σαν υπνωτισμένα κοιμουνται μετα απο μπάνιο. Και του φαίνεται τρελό γιατί τό πρωτο εξάμηνο, είχα συχνα πόνους λογω καισαρικής και κάποιες μέρες και σκουπα ηλεκτρική εβαλε. Και οταν ξερεις 7 χρονια εναν ανθρωπο αδυναμο και ξαφνικα πεφτει τεραστεια ευθύνη πανω του αντι να βγει αδυναμια βγαινει δυναμη τα χάνεις λίγο.
Δεν κάνω κατι παράλογο ουτε υπερβολικό. Μακαρι να είχα περισσοτερη δυναμη κ να κνω περισσοτερα για την οικογένειά μου, αλλα είμαι ικανοποιημένη και με οσα εχω.

---

ναι, αλλα μπαινεις στην θεση αυτου που αποφασιζει για λογαριασμο ΤΟΥ, οτι αυτο ΘΑ το αποφυγει γιατι τον κουραζει , ενω ο ιδιος δηλωνει οτι ΘΕΛΕΙ να το κανει γιατι του αρεσει/
και οχι, το μπανιο των παιδιων για καποιον που δεν βλεπει ολη μερα τα παιδια του δεν ειναι κουραση οταν αυτος δεν το νοιωθει ετσι, ειναι ΕΠΑΦΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
επαναλαμβανω, οτι αν το ΗΘΕΛΕ κιε κεινος, καλα κανεις, αλλα περασες στο αλλο ακρο που αποφασιζεις για εκεινον το "καλο" του, ενω δηλωνει ξεκαθαρα τα θελω του...
μηππως εκτος απο το να τον ξεκουρασεις, εχεις μια διαθεση χειριστικη απεναντι του?

Δεν το βρισκω και πολύ λογικό αλλά ούτε και ουσιαστικό να γραψω την ρουτίνα της οικογένειας μου και να επιχειρηματολογήσω στο γιατί και στο πως. Δεν ειμαι ούτε χειρηστική ούτε αυταρχική ούτε σε φάση μανίας. Απλώς θέλω να μπορούμε να χαιρόμαστε οσο περισσότρρο ο ένας τον άλλο και η αλήθεια είναι πως αποδίδει γιατί πλέον όταν μαζευόμαστε υπάρχει χρόνος, τον οποίο ο καθένας μπορεί να χρησημοποοησει όπως θέλει.
Επισης μετα την κουβέντα που ειχα με τον αντρα μου είναι καλύτερα τα πραγματα. Ειμαστε πιο ήρεμοι και οι δύο.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Δεν το βρισκω και πολύ λογικό αλλά ούτε και ουσιαστικό να γραψω την ρουτίνα της οικογένειας μου και να επιχειρηματολογήσω στο γιατί και στο πως. Δεν ειμαι ούτε χειρηστική ούτε αυταρχική ούτε σε φάση μανίας. Απλώς θέλω να μπορούμε να χαιρόμαστε οσο περισσότρρο ο ένας τον άλλο και η αλήθεια είναι πως αποδίδει γιατί πλέον όταν μαζευόμαστε υπάρχει χρόνος, τον οποίο ο καθένας μπορεί να χρησημοποοησει όπως θέλει.
Επισης μετα την κουβέντα που ειχα με τον αντρα μου είναι καλύτερα τα πραγματα. Ειμαστε πιο ήρεμοι και οι δύο.

---

Ποιος μιλησε για μανία;;;
Με κουφανες τωρα..
Αυτο που λεω ειναι οτι οι υγιεις ενηλικες οπως εσεις, ξερουν τι θελουν και γιατι.
Καλο και βοηθητικό ειναι που προσφερεσαι να κανεις ολες τις υποχρεωσεις, αλλα κι εκεινος ξερει τι θελει. Δεν χρειαζεται να του απαγορεύσεις κιολας να κανει κατι που θέλει κι ας σου φαινεται κουραστικο, εσενα.
Για εκεινον μπορει να ειναι ευχαρίστηση. Γιατι να αποφασισεις για λογαριασμο του τι τον κουράζει; μπορει ο ιδιος να το αποφασιζει.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Ποιος μιλησε για μανία;;;
Με κουφανες τωρα..
Αυτο που λεω ειναι οτι οι υγιεις ενηλικες οπως εσεις, ξερουν τι θελουν και γιατι.
Καλο και βοηθητικό ειναι που προσφερεσαι να κανεις ολες τις υποχρεωσεις, αλλα κι εκεινος ξερει τι θελει. Δεν χρειαζεται να του απαγορεύσεις κιολας να κανει κατι που θέλει κι ας σου φαινεται κουραστικο, εσενα.
Για εκεινον μπορει να ειναι ευχαρίστηση. Γιατι να αποφασισεις για λογαριασμο του τι τον κουράζει; μπορει ο ιδιος να το αποφασιζει.

---

Ευχαριστώ για την απάντηση Remedy! Δεν ειπα πως ειπες για μανία βρε. Απλώς οπως ειδα πιο πάνω ξέχασα να το διευκρινήσω. Ο άντρας μου, εκτός των υπολοίπων περί ανασφάλειας , μμου ειπε και αυτό, πως φοβάται πολύ μην τυχόν και περνάω φάση μανίας. Στο παρελθόν δεν έχω περάσει ποτέ φάση μανίας. Μου είπε πως φοβάται το ενδεχόμενο αυτό και πως είναι σιγουρος πως αν επιστρέψω σε φάση κατάθλιψης θα είναι πολύ χειροτερα. Εχει δίκιο. Όσα χρόνια με ξέρει, μια μέρα "καλά" και 29 χάλια ήμουν. Τον τελευταίο χρόνο είμαι ήρεμη και λογική στις αντιδράσεις μου και "φυσιολογική". Με στήριζε πολύ και συνεχίζει. Μου ζητησε να μην κουράζομαι, πως είναι δύσκολο να κουμαντάρω τα πάντα και καταλαβαίνει, πως τέλεια είναι τα πράγματα μόνο που είμαστε μαζί και συνυπάρχουμε και δε χρειαζεται να κουράζομαι τόσο κτλ. Βέβαια, αν και εχω κοψει τα χάπια εδω και καιρό συνεχίζω να μιλάω μια φορά τον μήνα στο γιατρο μου, πλέον σε φιλικό επίπεδο, ή τουλάχιστον εγώ τον θεωρώ οικογένεια.
Νοιωθω καλά και μπορω να αντιμετωπιζω λογικά τα πράγματα, αλλά επειδή δε θεωρώ την κατάθλιψη αμυγδαλιτιδα, πάντα θα προσέχω.
Τελοσπάντων, επειδή τον ρωτησα αυτό που είπες, μου είπε πως όλα γίνονται με τον καλύτερο τρόπο και πως οχι μόνο δε νοιωθει πως στερήται τα παιδια, μα πως βιώνει τη φάση τόσο όμορφα, όσο δεν περίμενε. Απλώς ειναι μια νέα κατάσταση, υπάρχει ο φόβος λόγω ιστορικού και πρέπει να ξαναγνωρίσει και τη γυναίκα του και είναι κάπως. Πάντως είμαστε πολύ πιο ήρεμοι, μετα την κουβέντα που κάναμε. Και το πιο μαγικό είναι και πως τα μικρα είναι πιο ήρεμα. Θα μας πάρει λίγο καιρό ακόμα να συνηθισουμε αλλα νομίζω, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε ούτε να το σκεφτομαστε περισσότερο. Είμαστε τυχεροι που εχουμε ο ενας τον αλλο και ξεπερασαμε πιο δυσκολες καταστασεις :)
Ευχαριστω και πάλι για το ενδιαφερον :)

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Τα κακοποιημένα κοριτσια γίνονται θυματοποιημένες γυναίκες, οπότε καταλαβαίνεις..

---

Ναι, αναφέρεσαι στη βία, το καταλαβαίνω αυτό. Η βία παίρνει διάφορες μορφές.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Είχα φτάσει σε σημείο να μαντεύω επακριβώς τι θα μου απαντουσε κάποιος εν τον ρωτουσα κάτι, γιατι ηθελα να δίνω κι εγω "σωστές" απαντησεις ή εντυπώσεις.

---

Μπορεί να δώσει κανείς αρκετές ερμηνείες σ' αυτό και δεν είμαι σίγουρος. Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα για να καταλάβω;

Quote:

---

Originally Posted by John11

Ναι, αναφέρεσαι στη βία, το καταλαβαίνω αυτό. Η βία παίρνει διάφορες μορφές.

Μπορεί να δώσει κανείς αρκετές ερμηνείες σ' αυτό και δεν είμαι σίγουρος. Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα για να καταλάβω;

---

Είναι πολύ μεγάλο θέμα και είναι νομίζω τυπική συμπεριφορά κακοποιημένου. Δεν ξέρω πόσο κολλάει με το θέμα, αλλά να σου εξηγήσω.

Πρώτον, όταν λέω κακοποίηση, δεν εννοούμε να εχει κάποιος αυστηρούς γονεις, αλλά τρελούς. Δηλαδή ο μηχανισμός εκπαιδευσης επιβράβευσης και τιμωρίας να είναι εντελώς θα σε πάρω να φύγουμε, εντελώς παράλογος. Παράδειγμα, ένας αυστηρος γονέας μπορεί να μην αφήνει το παιδί του να είναι έξω από το σπίτι μετά τις 12, επειδή φοβάται για την ασφάλειά του. Εάν το παιδί αργήσει να επιστρέψει, θα το τιμωρήσει π με μείωση του χαρτζιλικιού, ή θα του απαγορεύσει να βγαίνει πχ για μια εβδομάδα ή κάτι τέτοιο. Έχει μια λογική βάση. Ενας κακοποιητικός γονέας, θα κακοποιησει το παιδί του επειδή πχ βγήκε ενώ δε βγήκε ο ίδιος, ή θα κακοποιήσει το παιδί επειδή γέλασε δυνατά και τον ενόχλησε και όταν λέω θα το κακοποιήσει εννοω θα το δείρει, θα το υποβιβάσει και για άσχετα θέματα πχ γελούσες δυνατα αρα μεγαλώνοντας θα γινεις μια π@@@να (το χω ζήσει). Το παιδί δεν έχει ένα μπύσουλα να σκεφτεί το σωστό και το λάθος που θα αφορά τη δική του ζωή, αλλά θα μάθει να σκέφτεται να κρίνει και να επιλέγει με κριτήριο, αν το αποτέλεσμα της επιλογής του θα προκαλέσει κακοποίηση. Ως ενήλικας το μοτίβο δεν αλλάζει καθόλου, μόνο που πλέον στο μυαλό του ενηλικα η κακοποίηση έχει γινει ταυτόσημη της αποδοχής. Όποτε ένας κακοποιημένος στην παιδική ηλικία άνθρωπος δε γίνεται αποδεκτός νοιώθει τον ίδιο πόνο απόρριψης που ένοιωθε και όταν τον κακοποιούσαν οι γονείς του. Υποσυνείδητα βέβαια, αλλά αυτό συναίβει σε μένα και νομίζω σε πολλούς, αν όχι σε όλους τους κακοποιημένους ανθρώπους.
Για να μην νοιώθει λοιπόν τον πόνο αυτό της απόρριψης ο άνθρωπος, δημιουργεί κάποιες άμυνες. Από παιδί, ζώντας σε κακοποιητικές καταστάσεις, μπαίνει σε μια διαδικασία εξέληης της συμπεριφοράς του, ώστε να μην πονά. Ως παιδί θα μάθει τι είναι αυτό που ερεθίζει τον κακοποιητή και θα το αποφεύγει, επίσης, θα μάθει και κάτι άλλο, να "διαβάζει" τις επιθυμίες του κακοποιητή γονέα για να έχει λιγότερα προβλήματα. Ως ενήλικος όμως, δε θα έχει κάποιο άλλο εφόδιο ουτοσωστε να κοινωνικοποιήται, παραμόνο να γίνεται χαμελαίοντας. Πχ αν κανει παρέα με τα ταδε άτομα να τρελαίνεται για ποίηση λογοτεχνία και μπετόβεν ενώ αν αλλάξει παρέα και συναναστραφεί αλλα άτομα, να τρελαίνεται για πάολα φτηνά ποτά και μπουζούκια. Και αυτό να μην συμβαίνει για να εκμεταλλευτεί κάτι άλλο, εκτός απο την ψευδαίσθηση της αποδοχής. Το κακό με όλη αυτή τη διαδικασία, είναι πως το άτομο ξεχνα τι αγαπά το ίδιο ή τι θέλει με αποτέλεσμα να χάνεται σε φαυλους κύκλους ανηδονίας και ενώ "κάνει" πραγμτα με μανιώδες τρόπο, να μην λαμβάνει ευχαρίστηση, επειδή ξέρει πως η αποδοχή που λαμβάνει δεν του "ανήκει" απειδη μιμήται στην ουσία έναν ξενο χαρακτήρα, αλλά πολύ περισσότερο, επειδή τα πράγματα που κάνει δε του αρεσουν πάντα και δε είναι καν σε θέση να το συνειδητοποιεί.
Ελπίζω να σε κάλυψα