the story of my life

Γεια σας.
Έχω μπερδευτεί πολύ τον τελευταίο καιρό και προς αναζήτηση μιας προσωπικής ενδοσκόπησης αλλά και ανταλλαγής απόψεων καταγράφω την πορεία της ζωής μου.
Είμαι 25 ετών. Σαν αγόρι και μέχρι 10 ετών ήμουν ένα πολύ αισιόδοξο και λαμπερό παιδί ,ήμουν επικοινωνιακός , χόρευα πολύ ωραία - κάτι που η δημοκρατική οικογένειά μου δεν κατέκρινε καθόλου- και γενικά σκορπούσα την χαρά και ήμουν πολύ εκφραστικός με τους γύρω μου.Στην εφηβεία όμως άρχισα να νιώθω αποστασιοποίηση έως και εχθρικότητα από τους γύρω μου που φαντάζομαι ότι οφείλεται σε φόβο , ζήλεια και αντιπάθεια. Έτσι άρχισα να κάνω ότι περίμεναν οι άλλοι από εμένα ως φυσιολογικό πχ. να κάνω παρέα με αγοράκια και όχι με κοριτσάκια για να μην με φωνάζουν αδελφή. Εγώ εντωμεταξύ δεν θυμάμαι να έλκομαι από αγόρια μέχρι την β Λυκείου όπου όμως όλη αυτή η αντιμετώπιση από τους γύρω μου επαληθεύτηκε και ερωτεύτηκα έναν φίλο μου -με τον οποίο δεν έγινε τίποτα. Στο πανεπιστήμιο πέρασα σε μια σχολή γεμάτη με γυναίκες και εφόσον δεν είχα να αντιμετωπίσω την εχθρικότητα (όπως εγώ την εκλάμβανα) των αντρών ανέπτυξα έναν πολύ εξώστρεφή και δυναμικό εαυτό (αν και αρχικά τουλάχιστον με θεωρούσα κρυφοομοφυλλόφιλο). Στο 2 έτος έκανα σχέση αγάπης με μια κοπέλα που όμως μετά από κάποιους μήνες δεν μπορούσα να κάνω sex μαζί της - σημειωτέον όμως ότι προκειμένου να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι τελικά ομοφυλλόφιλος προσπαθούσα να κάνω συνέχεια και δυναμικά sex μαζί της. Χωρίσαμε αλλά εγώ συνέχισα να χτίζω τον δυναμικό εαυτό μου μέχρι που στο 4 έτος άρχισα να κουράζομαι πάρα πολύ, να κοιμάμαι πολλές ώρες και να φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω. Ερωτεύτηκα πλατωνικά έναν φίλο μου , έκανα σχέση με μια κοπέλα με την οποία όμως δεν μπορούσα να έρθω σε στύση και είπα έως εδώ είναι και άρχισα να λέω σε όλους (15 άτομα) ότι είμαι gay! 2 με 3 μήνες όμως αργότερα ήρθα αντιμέτωπος με σημαντικά προβλήματα της ζωής όπως ότι έπρεπε να βρω δουλειά ή να πάω στρατό και έπαθα κρίση πανικού όταν επέστρεψα στην επαρχία μου. Εντωμεταξύ πειραματίστηκα με ομοφυλοφιλικές εμπειρίες όπου μπορούσα να διεγειρθώ αλλά ήταν κάτι το στιγμιαίο και καθόλου αρκετό για να νιώσω επαρκής από την ζωή μου. Με πάρα πολύ προσπάθεια και ψυχολογικές συνεδρίες πρόσπαθησα να συνέλθω διαμορφώνοντας ουσιαστικά την άποψη για την ζωή μου που περιέγραψα παραπάνω και θεωρώντας τον εαυτό μου έναν εν δυνάμει επικοινωνιακό και δυναμικό ετεροφυλλόφιλο. Τώρα όμως σκέφτομαι ότι ίσως και να πρέπει να αρκεστώ σε έναν πιο ήσυχο έστω και ομοφυλόφιλο.Όλον αυτόν τον καιρό (3 χρόνια) απέφευγα τους ανθρώπους που τους είχα διαλαλήσει την ομοφυλοφιλία μου (με το να κάνω χαριστικά παρέα μαζί τους) για να μπορέσω μελλοντικά να αναπτύξω τον ετεροφυλόφιλο εαυτό μου.Στο μεταξύ ζήτησα την βοήθεια των γονιών μου -λέγοντάς τους τα πάντα- όταν πήγα στρατό γιατί δυσκολεύτηκα πολύ και με βοήθησαν. Τώρα όμως επέστρεψα πάλι στην επαρχία, εντάσεις υπάρχουν με τους γονείς μου, κάποιες επαγγελματικές ατυχίες και πάλι άρχισα να κοιμάμαι πολλές ώρες. Οι γονείς μου μου έδωσαν λεφτά να πάω διακοπές στο εξωτερικό , πήγα αλλά επειδή δεν πέρναγα καλά - σε απόλυτη αντίθεση με τις προσδοκίες μου- έφυγα νωρίτερα και στην επιστροφή επειδή δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω τα πράγματα , έπαθα κρίση πανικού (ότι θα τρελαθώ).Αυτό έγινε πριν από 10 μέρες και από τότε κοιμάμαι συνέχεια και έχω άγχος για το αν θα τα καταφέρω στην δουλειά μου, γιατί νιώθω ότι μόνο αυτό μου έχει μείνει στην κοινωνία.

Kατ αρχάς χαλάρωσε. Τα σκέφτεσαι όλα μαζεμένα γι αυτό και ο πανικός. Δέξου την οποιαδήποτε κατάσταση είτε είσαι ομοφυλόφιλος είτε όχι , δεν θα χαθεί ο κόσμος. Μόνο εσύ ξέρεις τι πραγματικά είσαι και κανείς άλλος δεν μπορεί να στο πει αυτό. Οταν δε ξεκαθαρίσεις, θα μάθεις να ζεις με αυτό , ο,τι κι αν συνεπάγεται. Δεν είναι ανάγκη να βγαίνεις να διαλαλείς στον κόσμο το πως νιώθεις κάθε φορά σύμφωνα με τα εκάστοτε συμπεράσματά σου. Διακρίνω μια τάση ανασφάλειας και ενοχής απο το οτι κάνεις ομολογίες των δικών σου σκέψεων στους γονεις σου. Πρέπει να λύνεις μόνος σου σταυρόλεξα. Η δουλειά σου βεβαίως και είναι σημαντικό κομμάτι αλλά όχι το σημαντικότερο. Αυτό που κατά την γνώμη μου θέλει ξεκαθάρισμα είναι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός και η αποδοχή αυτου απο σένα πρώτα. Να μάθεις να ζεις την οποιαδήποτε κατάσταση μόνος σου, ελεύθερα και χωρις καμμία ενοχή. Κουλ λοιπόν φίλε μου και θα περάσουν και οι πανικοί και όλα μόλις αυτοπροσδιοριστείς.

Συμφωνώ με όσα λες.Γενίκά είμαι διατεθιμένος να αποδεχτώ οποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό προκειμένου να βρω ψυχική υγεία.Με τους γονείς μου όμως δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς να κάνω.Απευθύνθηκα σ\'αυτούς πάνω στην απελπισία μου και γενικά με βοήθησαν αλλά τώρα τελευταία δείχνουν μικρή ανοχή απέναντί μου και προσπαθώ να καταλάβω το γιατί.Πιθανότατα με τα όσα τους είπα νιώθουν μια αμφισβήτηση και ακύρωση των προσπαθειών τους και της ανατροφής μου.

Γι αυτό στο εξής να μην ανακοινώνεις το παραμικρό. Η ιστορία αυτή είναι προσωπικό σου ζήτημα και κανενός άλλου.

Η αντίδρασή μου να διαλαλήσω την \"τότε\" ομοφυλοφιλία μου ήταν σπασμωδική. Πλέον όμως θεωρώ ότι πρέπει να κάνω αναφορές στο όλο θέμα για να βρω λύσεις.

Η λύση θα έρθει απο μέσα σου.

Πώς περιμένεις ότι θα σε βοηθήσουν οι άλλοι στο να καταλάβεις τι πραγματικά θέλεις?Δεν νομίζω ότι μπορεί κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό σου να σε βοηθήσει σ\'αυτό.Το πολύ πολύ να σε μπερδέψουν περισσότερο αν ακούς τι λέει ο ένας κι ο άλλος πάνω σ\'αυτό το θέμα.Μόνος σου θα το λύσεις αυτό.

Νομίζω ότι το θέμα μου δεν είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά το πως χειρίζομαι την όλη κατάσταση.

Ναι έτσι φαίνεται.Μάλλον δίνεις περισσότερη σημασία στο τι θα πουν οι άλλοι και πώς θα αντιδράσουν για τις επιλογές σου παρά στο τι θέλεις εσύ πραγματικά.

Να σε ρωτήσω κάτι; Πόσες φορές έχει ερωτευθεί και πόσες από αυτές ήταν με άντρες και πόσες με γυναίκες;

Οταν έχεις σεξουαλικές επαφές με γυναίκες, διεγείρεσαι το ίδιο ή λιγότερο από όσο με άντρες;

Αν είσαι καθαρά ομοφυλόφιλος, γιατί πιστεύεις ότι δεν ένιωσες επαρκής τις φορές που είχες σεξουαλικές επαφές με άντρες;

Aυτή η περιγραφή που κάνει ο φίλος μας νομίζω ότι είναι περιγραφή bisexual. \'Ελξη υπάρχει και από τα δυο φύλα, ερωτεύεσαι πλατωνικά λες και τους δυο, και άντρες και γυναίκες. Το ότι κολλάς στο σεξουαλικό με τις γυναίκες όμως κι όχι με τους άντρες, δείχνει ότι τείνει να υπερισχύει η ομοφυλοφιλική προδιάθεση σου και όχι η bisexual. Οι πλατωνικοί έρωτες με τις γυναίκες ή οι έρωτες με αυτές για να αποδείξεις στον εαυτό σου κάτι, είναι πιθανόν μια προσπάθεια να ξεφύγεις από τη μοναξιά. Αλλά έτσι που το περιγράφεις, ενώ ψυχολογικά μπορεί να έχεις ανάγκη την αγάπη και τον έρωτα και των δυο φύλων, σεξουαλικά βρίσκεις ικανοποίηση μόνο με τους άντρες, έτσι δεν είναι ; Αν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει να αποδεχθείς την ομοφυλοφιλία σου με περηφάνεια, ακόμα κι αν όπως λες δεν σου δίνει ευτυχία διάρκειας. Δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις να διαρκούν πολύ απ\'όσα ξέρω. Αφού μπορείς να λειτουργήσεις στο κρεβάτι μόνο με άντρες όμως, τότε τι το ψάχνεις ; Σεξουαλικά λειτουργείς ως ομοφυλόφιλος, αλλά ψυχικά-πνευματικά μπορεί να ερωτεύεσαι ή να γοητεύεσαι και από γυναίκες. Αλλά δυστυχώς οι σχέσεις χωρίς σεξ δεν υφίστανται, οπότε μήπως πρέπει να αποδεχθείς την ομοφυλοφιλία σου ; Και αυτές οι εντάσεις με τους γονείς μπορεί να προέρχονται από αυτόν τον διχασμό που νοιώθεις. Εγώ δεν συμφωνώ με τα παιδιά που είπαν να μην μιλάς για τη σεξουαλική σου ζωή σε άλλους. Αντίθετα, αυτό βοηθάει πολύ. Από τους 10 οι 2 που θα βρεθούν, άντρες ή γυναίκες θα σε καταλάβουν. \'Οσοι δεν σε αποδεχτούν γι\'αυτό που είσαι γράψτους στα παλιά σου τα παπούτσια.

Quote:

---

Originally posted by Mοναξιά
Εγώ δεν συμφωνώ με τα παιδιά που είπαν να μην μιλάς για τη σεξουαλική σου ζωή σε άλλους. Αντίθετα, αυτό βοηθάει πολύ. Από τους 10 οι 2 που θα βρεθούν, άντρες ή γυναίκες θα σε καταλάβουν. \'Οσοι δεν σε αποδεχτούν γι\'αυτό που είσαι γράψτους στα παλιά σου τα παπούτσια.

---

Ναι αλλά πρέπει πρώτα να καταλάβει ο ίδιος τι θέλει.Να ξεκαθαρίσει με τον εαυτό του.Και όχι να προσπαθεί να βρει τη λύση μέσω των άλλων.Και όταν πια είναι σίγουρος τότε ναι,να μιλήσει και στους φίλους του και όποιος τον καταλάβει.Δεν είναι κάτι κακό άλλωστε για να το κρύβει.

Βλέπω ότι έχεις καταλάβει μερικά πράγματα του εαυτού σου πολύ καλά και γιατί τα έκανες......Τα συμπτώματά σου μοιάζουν καταθλιπτικά...Τα περισσότερα ο ειδικός.......Είχα διαβάσει ότι ο αμφισεξουαλικός είναι ένας ομοφυλόφιλος με ετεροφυλοφιλική νουθεσία.....(Να ληφθεί μόνο ως σχόλιο το παραπάνω-επιμένω στον ειδικό)

O αμφισεξουαλικός είναι κάτι εκ γενετής..

Quote:

---

Originally posted by Orion
O αμφισεξουαλικός είναι κάτι εκ γενετής..

---

\'Ολα εκ γενετής είναι.

Δεν θέλω να κάνω φιλοσοφική συζήτηση του θέματος αλλά πιστεύω ότι η σεξουαλικότητα διαμορφώνεται από το περιβάλλον (ερεθίσματα, συνθήκες, εμπειρίες ).
Αυτή η θεώρηση όμως μπορεί να αποβεί και λίγο κουραστική όπως μάλλον έκανα και εγώ στην προσπάθειά μου να αποδείξω παρά τα σχόλια των άλλων ότι είμαι άντρας.
Πλέον θεωρώ τον εαυτό μου bisexual γιατί όντως είχα ερωτικές συνευρέσεις και με τα δύο φύλλα.
Αλλά κακά τα ψέματα η κοινωνία μας αποδέχεται σε μεγαλύτερο βαθμό την ετεροφυλοφιλία.
Πρέπει να πω ότι έχω βιώσει δυνατό πλατωνικό έρωτα για άντρα (που όμως επιβεβαίωνε την ετεροφυλοφιλική μου υπόσταση).
Βέβαια αυτό θα μπορούσα να το θεωρήσω αρκετό για να εξακολουθήσω να με λέω ομοφυλόφιλο. Όταν όμως πριν από 3 χρόνια έπεσα σε κατάθλιψη , ο τρόπος για να νιώσω καλύτερα -που όντως τα κατάφερα- ήταν, καταγράφοντας όλα τα βιώματά μου, να συμπεράνω ότι ήμουν ένα παιδί που οδηγήθηκε στην ομοφυλοφιλία από τις προσδοκίες και την πίεση των άλλων (δεδομένου ότι χόρευα , έκανα παρέα με γυναίκες κτλ). Έτσι άρχισα να \" ονειρεύομαι\" έναν ετεροφυλόφιλο εαυτό. Τώρα όμως ίσως δεν πρέπει να με απασχολεί και τόσο.

[quote]Originally posted by tsiouΔεν θέλω να κάνω φιλοσοφική συζήτηση του θέματος αλλά πιστεύω ότι η σεξουαλικότητα διαμορφώνεται από το περιβάλλον (ερεθίσματα, συνθήκες, εμπειρίες ).[quote]

Η σεξουαλικότητα επιβεβαιώνεται και αναπτύσσεται ή ενισχύεται από το περιβάλλον πράγματι, αλλά υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο από την γέννησή του. Προσωπικά, έχω αναμνήσεις πολύ έντονες των φαντασιώσεών μου και των επιλογών μου από την ηλικία των 10 ετών που ήξερα τι ζητούσα. \'Οταν δεν υπήρχε καν ως φαντασίωση μια σεξουαλική σχέση με άντρα, τότε σε όποιο περιβάλλον και να ζούσα, ακόμα κι αν με φλέρταρε ένας κούκλος, δεν θα υπέκυπτα. Δεν πιστεύω αυτούς που λένε ότι πάνε για την εμπειρία με άντρες επίσης. Αυτές όλες οι προτιμήσεις είναι πολύ βαθειά ριζωμένες μέσα μας. Εγώ πάλι δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου με συγκεκριμένο τύπο γυναικών από παιδί. \'Αρα πιστεύω ότι δεν διαμορφώνεται μόνο η σεξουαλική ταυτότητα από την \'\'κούνια\'\' μας (ομοφυλόφιλος, bisexual, ετερο κλπ), αλλά και οι πολύ ειδικές μας προτιμήσεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι έλκουμε μονίμως συγκεκριμένους τύπους ανδρών ή γυναικών ο καθένας, άντρας ή γυναίκα, χωρίς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας.

Με βρίσκεις σύμφωνο.

Είμαι ο tsiou και δεν είμαι καλά.
Τα τελευταία 2 24ωρα ήταν εφιαλτικά.
Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ στο διάστημα αυτό.
Το ήξερα ότι δεν ήμουν καλά αλλά τέτοια γεγονότα δεν τα περίμενα.
Προχθές πήγα στην πρώτη συνάντηση στην δουλειά μου και 5-6 φορές είχα ακούσιες σπασμωδικές κινήσεις του κεφαλιού μου , πράγμα που εγώ εξηγώ ότι οφείλεται σε ένταση που είχα πριν με τους γονείς μου.Οι γύρω καινούριοι συνάδελφοί μου κατάλαβαν ότι δεν ήμουν και πολύ καλά αλλά πέρα από το ότι τυχαία με ρώτησαν αν είμαι καλά δεν είπαν κάτι άλλο.Την επόμενη μέρα πήγα και παραιτήθηκα , κάτι που με στεναχώρησε. Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ οι γονείς μου στην αρχή με στήριξαν και οι ίδιοι με συμβούλεψαν να παραιτηθώ, την επόμενη μέρα η μητέρα μου έπιασε το θέμα της αμφισεξουαλικότητας που τους είχα εκμηστυρευτεί και μπροστά στον πατέρα μου μου είπε ότι ως ομοφυλόφιλος δεν θα μπορούσα να ζήσω στην επαρχία που είμαι και ο πατέρας μου δεν έλεγε τίποτα. Εγώ στην συνέχεια λέω στην μητέρα μου πισμωτικά ότι είμαι ομοφυλόφιλος και τώρα τι να κάνω?Εκείνη με κοίταγε και μετά εγώ άρχισα να βάζω τα κλάματα και ιστορίες για αγρίους. Καταλαβαίνω ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι υπαρκτές αλλά αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι τον τελευταίο καιρό τους είχα πει με σεμνό τρόπο ότι ψυχολογικά δεν είμαι πολύ καλά.
Τώρα είμαι σε φάση ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ με κεφαλαία γράμματα.

Θα περάσει η φουρτούνα, πέσανε πάρα πολλά στο κεφάλι σου αυτό το διάστημα. Οι γονείς σου φαίνεται ότι σκέφτονται και αυτοί πολύ το θέμα, προσπαθούν να βρουν λύση και δε καταλαβαίνουν ότι δε μπορείς να τους ακολουθήσεις με την ίδια ταχύτητα.
Γιατί όμως παραιτήθηκες; Τι θέλεις να κάνεις τώρα; Θα σε βοηθούσε να μετακομίσεις σε μια άλλη, μεγαλύτερη πόλη ή θέλεις να μείνεις στη γενέτειρά σου;

Δεν είχα Internet αυτές τις μέρες.
Θέλω να πιστεύω ότι όντως θα περάσει η φουρτούνα.
Οι ερωτήσεις σου είναι σωστές Aphelia. Μάλλον θέλω να μείνω στην Αθήνα , πράγμα που του χρόνου θα επιδιώξω.
Δουλειά έχω τώρα όπου απλά ζορίζομαι.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η σχέση με τους γονείς που ενώ μπορεί να θέλουν να βοηθήσουν και οι ίδιοι πολλές φορές φέρνουν διαφορετικά αποτελέσματα.

Μπα κι εγώ το ίδιο πιστεύω ότι κάνω πολλές φορές. Δηλαδή ας πούμε ότι κάποιος οικείος μου έχει ένα πρόβλημα. Αυτός το ζει μέσα του ανά πάσα στιγμή και έχει το δικό του ρυθμό για να το λύσει ή να το ξεπεράσει. Εγώ που είμαι απέξω προσπαθώ να τον νιώσω, το καταφέρνω μερικές φορές και συνάμα προσπαθώ να βρω λύση με το δικό μου μυαλό. Όταν κάτι είναι μακροχρόνιο διάφορες σκέψεις θα περνούν από το μυαλό μου ανά διαστήματα. Νομίζω ότι βρήκα τη λύση και προσπαθώ να τον πείσω αλλά αυτός δεν είναι στην ίδια φάση με εμένα. Μετά απογοητεύομαι, τα βλέπω διαφορετικά πάλι τα πράγματα και ούτω κάθεξής.
Το θέμα είναι ότι οι άλλοι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν ιδανικά όπως θα ήθελες τις προσωπικές σου καταστάσεις. Δεν είναι μαριονέτες μας για να κάνουν αυτά που θέλουμε όπως τα θέλουμε. Τα επεξεργάζονται με το δικό τους μυαλό, σύμφωνα με τις δικές τους εμπειρίες. Τουλάχιστον προσπαθούνε και είμαστε τυχεροί όταν συγκλίνουμε.

Πιστεύω πως η βοήθεια απο οπου κι αν προερχεται, δεν ειναι βοήθεια όταν εξ αρχης δεν προσπαθω να σε νιωσω - έστω να προσπαθήσω....και ξεκινα με τη διάθεση να σου δώσω λύση.

Αν και το ζητουμενο τις περισσοτερες φορές ειναι η λύση, κάποιες φορές το μονο που θέλει αυτος που εκμυστηρεύεται τον πονο του σε καποιον άλλο ειναι μονο την προσοχή του κ την καλή του διάθεση να ναι εκει να τον ακουσει. Κ να προσπαθήσει να τον νιωσει....

Tsiou θα σου πρότεινα να σταματήσεις να σκέφτεσαι, όσο μπορείς , το θέμα της σεξουαλικής σου ταυτότητας. Άσε την ζωή να δώσει απαντήσεις απο μόνη της. Ίσως να μην έχεις αρκετές εμπειρίες ακόμη για να δώσεις ένα τίτλο στον εαυτό σου (αν και γενικά είμαι κατά των τίτλων). Λειτούργησε λίγο ελεύθερα, κάνε αυτό που σου αρέσει και σου τραβάει την προσοχή την εκάστοτε στιγμή και πάνω απο όλα χαλάρωσε! Φαίνεσαι πολύ αγχωμένος και σαν να θέλεις να δώσεις άμεσα έναν τίτλο στην σεξουαλικότητα σου, αλλά οι τίτλοι δεν βοηθούν πάντα . Οι τίτλοι είναι χαρακτηρησμοί του παρελθόντος και δεν θα έπρεπε να καθορίζουν το μέλλον. Κανε απλά αυτό που νιώθεις! Και μην ασχολείσαι για τις προσδοκίες και την γνώμη των άλλων. Έτσι και αλλιώς ποτέ δεν θα αρέσεις σε όλους . Όσο για τους γόνείς σου, μου δίνεις την αίσθηση οτι θέλουν να βοηθήσουν. Είναι πολύ καλή η ιδέα τους να ζήσεις σε πόλη και μάλλον το είπαν για να βοηθήσουν, οπότε μην το παίρνεις σαν απόρριψη. Συζήτησε με την μητέρα σου τους φόβους σου για το αν αποδέχονται την όποια σεξουαλική επιλογή σου. Ίσως και να είναι αδικαιολόγητοι και να πηγάζουν απο δική σου ανασφάλεια.

Κατι τελευταίο, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό, γι\'αυτό απο όσα σου έγραψα κράτα οτι σου αρέσει. ;)

Η μητέρα μου τελευταία κρατάει καλύτερη στάση απέναντι στο θέμα της σεξουαλικότητάς μου:)
(που δεν σημαίνει βέβαια ότι κάνουμε και λεπτομερής συζητήσεις επί τούτου).

Πολύ καλό αυτό! Ενα πρόβλημα λιγότερο! Απόλαυσε το και μην απασχολείς το μυαλό σου με το αν θα δεχτούνε οι άλλοι τις επιλογές σου. Συγκεντρώσου στο να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και να είσαι καλά μεσα σε αυτά.

Διάβασα με προσοχή το θέμα αυτό και βρίσκω ότι έχει αρκετές ομοιότητες με το θέμα \"αντιμετώπιση έκφρασης ομοφυλοφιλίας\" για το πως βιώνει μια μητέρα την εξωτερίκευση της ομοφυλοφιλίας της κόρης της.

Νομίζω ότι το βασικό είναι να μπορέσεις να ξετυλίξεις το κουβάρι των συναισθημάτων σου, και να δείς μέσα σου το που κλείνεις. Δεν είναι απαραίτητο να βάλεις ταμπελίτσα, αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Αφησε τον εαυτό σου ελευθερο να κάνεις τις παρέες και τις σχέσεις που του δίνουν αίσθηση εμπιστοσύνης και αποδοχής. Μη βιάζεσαι.

Οσον αφορά το επαγγελματικό, πως έχεις δουλειά αφού είπες πιό πάνω ότι παραιτήθηκες μετά την συνέντευξη? δεν μας λές σε ποιό κλάδο είσαι, πως θα βρείς δουλειά στην Αθήνα? δεν είναι τόσο εύκολο.

Η δουλειά είναι πολύ σημαντικό κομάτι της ζωής και το νά έχεις μια καθημερινή ρουτίνα και ανάγκη αυτοσυγκέντρωσης για να κάνεις τα καθηκοντα σου, θα σε βοηθήσει να δώσεις σε κάθε κομάτι της ζωής σου το χώρο και το χρόνο που του ταιριάζει. Σαν αρχή για νέο ξεκίνημα, πιστεύω ότι το να ασχοληθείς με το πως θα΄γίνεις καλλιτερος στη δουλειά σου θα σε βοηθήσει να αποστασιοποιηθείς από την σημερινή πίεση του προσωπικού σου προβλήματος και να δείς τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία.

Εκτίμησε το γεγονός ότι οι γονείς σου σε στηρίζουν και προσπάθησε να μπείς στην θέση τους και να καταλάβεις ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουν από που να σε πιάσουν και πως να φερθούν και μάλλον χρειάζονται και αυτοί βοήθεια. Οταν δεν έχουμε μέσα μας πρότυπα συμπεριφοράς αντιδρούμε περίεργα σε νέες καταστάσεις. Η στάση τους δείχνει ότι σε αγαπούν και σε νοιάζονται. Ισως ή απομάκρυνση από την πόλη σου να βοηθήσει στο να κάνεις το νέο ξεκίνημα.

Quote:

---

[i]
Οσον αφορά το επαγγελματικό, πως έχεις δουλειά αφού είπες πιό πάνω ότι παραιτήθηκες μετά την συνέντευξη?

---

Είμαι εκπαιδευτικός. Στην αρχή της σχολικής χρονιάς είχα 2 δουλειές και τώρα εργάζομαι μόνο στην μία.

Eίμαι ο tsiou και είμαι στην Αθήνα.
Ήθελα απλά να το γράψω και να δηλώσω παρών σε τυχόν συνάντηση μελών.