Υποφερω...

Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...

---

Καλησπέρα Νίκο μου! Διάβασα το μήνυμα σου και με άγγιξε γιατί πριν από μερικούς μήνες σκεφτόμουν ακριβώς τα ίδια με εσένα. Εγώ μόλις είχα τελείωσει τις σπουδές γύρισα στο χωριό όπου μένω με τον σύντροφο μου. Στην αρχή όλα ήταν καλά μου έλειπε η πόλη που έμενα, οι φίλοι μου αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια. Αργότερα όμως άρχισαν να με διαπερνούν παρόμοιες σκέψεις με τις δικές σου. Γιατί να ζω, εγώ δεν θα καταφέρω να πετύχω τίποτα στην ζωή μου, οι συνομίλικοι μου δουλεύουν όλοι ενώ εγώ όχι, δεν κάνω τίποτα σωστά κλπ κλπ.. άρχισα να παραμελώ τον εαυτό μου, ψιλοκλείστηκα και στο σπίτι και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Θυμάμαι πως όλη μέρα ήθελα να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι βλέποντας βιντεάκια στο YouTube. Καμία όρεξη για ζωή. Ώσπου κάποια ακόμα γεγονότα πυροδότησαν το άγχος μου και κατέληξα πανικόβλητη και για πρώτη φορά στα 23 μου στον ψυχίατρο (από τα 13 πάθαινα κρίσεις πανικού, αλλά τα κατάφερνα μόνη μου, δεν είχα δει ποτέ κάποιον ειδικό). Η διάγνωση; Κατάθλιψη μέτριας μορφής, διαταραχή πανικού με αγοραφοβία και αποπραγματοποίηση. Ξεκίνησα φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία παράλληλα. Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω δει τρομερά αποτελέσματα αλλά το παλεύω. Κάθε μέρα βρίσκω να κάνω και κάτι καινούργιο και ας μην νιώθω καλά ψυχολογικά. Το θέτω σαν μικρό στόχο. Και στο τέλος της ημέρας νιώθω λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μην ακούς τρίτους. Εάν νιώθεις ότι δεν μπορείς να βάλεις στην άκρη τους φόβους σου επισκέψου έναν ειδικό να σε βοηθήσει. Θα σε βοηθήσει ουσιαστικά. Γιατί ότι και εάν κάνεις σαν τρικ περιστασιακό για το άγχος, εάν δεν βρεις την αιτία που σε οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις δεν θα τις αποβάλλεις εύκολα. Πάντως μην στεναχωριέσαι. Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη. Αλλά θυμήσου όταν βάζουμε εμείς τα εμπόδια είναι σίγουρη χειρότερη. Να θυμάσαι ότι πρέπει να έχεις υπομονή και πίστη στον εαυτό σου .

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστω παρα πολυ Alice. Ημαστε και στην ιδια πανω κατω ηλικια (εγω 22). Με παρακολουθει ψυχολογος εδω και δυο χρονια και εχθες απευθυνθηκα στην ιδια για το προβλημα μου μεσω email (η επομενη συνεδρια μας ειναι την επομενη Πεμπτη). Η απαντηση της δυστυχως δεν με καλυψε, μου ειπε απλως οτι περνανε αυτα τα πραγματα, οτι ειναι εδω για εμενα για οτι και εαν χρειαστω και μου εδωσε καποιες λεξεις να λεω και την συμβουλη να ψαξω βιντεο με το λεγομενο tapping... Ειναι καλη στην δουλεια της βεβαια, με εχει βοηθησει παρα πολυ, αλλα στην προκειμενη δεν κερδισα κατι που της μιλησα...

Δεν ειναι οτι νιωθω στεναχωρημενος, καθολου στεναχωρημενος δεν νιωθω. Αδικημενος νιωθω, φοβισμενος, τρομαγμενος, φρικαρισμενος... Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω οχι γιατι εγω ειμαι αχρηστος αλλα γιατι η κοινωνια που ζουμε ειναι υπερβολικα απαιτιτικη, σκληρη, απροσωπη...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω παρα πολυ Alice. Ημαστε και στην ιδια πανω κατω ηλικια (εγω 22). Με παρακολουθει ψυχολογος εδω και δυο χρονια και εχθες απευθυνθηκα στην ιδια για το προβλημα μου μεσω email (η επομενη συνεδρια μας ειναι την επομενη Πεμπτη). Η απαντηση της δυστυχως δεν με καλυψε, μου ειπε απλως οτι περνανε αυτα τα πραγματα, οτι ειναι εδω για εμενα για οτι και εαν χρειαστω και μου εδωσε καποιες λεξεις να λεω και την συμβουλη να ψαξω βιντεο με το λεγομενο tapping... Ειναι καλη στην δουλεια της βεβαια, με εχει βοηθησει παρα πολυ, αλλα στην προκειμενη δεν κερδισα κατι που της μιλησα...

Δεν ειναι οτι νιωθω στεναχωρημενος, καθολου στεναχωρημενος δεν νιωθω. Αδικημενος νιωθω, φοβισμενος, τρομαγμενος, φρικαρισμενος... Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω οχι γιατι εγω ειμαι αχρηστος αλλα γιατι η κοινωνια που ζουμε ειναι υπερβολικα απαιτιτικη, σκληρη, απροσωπη...

---

Τουλάχιστον δεν έχεις και τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση όσο εγώ[emoji14] Κοίταξε να δεις η κοινωνία μας μπορεί να είναι σκληρή και απάνθρωπη αλλά με την απόσυρση σου από τον κόσμο δεν κερδίζεις τίποτα παρά χάνεις...
Φοβάσαι και έχεις ανασφάλειες είναι λογικό γιατί ουσιαστικά αρχίζεις να συνηδητοποιείς τι θα πει πραγματική ενηλικίωση. Καλό θα είναι να συζητήσεις με την ψυχολόγο σου αυτά που σε απασχολούν από κοντά γιατί μέσω email δεν θεωρώ ότι θα βγάλεις άκρη. Και επίσης σκέψου και το εξής... δες τριγύρω σου τα παιδιά της ηλικίας σου... τα περισσότερα τα νοιάζει που θα πιουν καφέ το απόγευμα και τι φωτογραφία θα ποστάρουν στο Instagram. Εσύ δείχνεις ότι είσαι πολύ πιο ώριμος για την ηλικία σου και έχεις φυσιολογικούς θα έλεγα εγώ -εάν μου επιτρέπεις- προβληματισμούς. Απλώς, τους έχεις διογκώσει λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε γι'αυτό εχεις βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση. Μην ανησυχείς όμως. Όσο βουνό και εάν σου φαίνεται τώρα, με την σωστή καθοδήγηση από την γιατρό σου θα βρεις την άκρη του νήματος. Είμαι σίγουρη!

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Και η ψυχολογος μου αυτο λεει...

Εχω φτασει πλεον να ζηλευω τους ανθρωπους μεγαλης ηλικιας που καταφεραν να ζησουν τοσα χρονια και την ανωριμοτητα των ατομων γυρω μου που δεν συνειδητοποιουν ολα αυτα τα πραγματα που σκεφτομαι εγω...
Πραγματικα το ζηλευω, τους νιωθω πολυ πιο ελευθερους απο οτι εμενα...

Νιωθω μπλοκαρισμενος σε μια κατασταση που και το παρον μου και το μελλον μου τα βλεπω μαυρα και επικινδυνα και για αυτο πνιγομαι τοσο μα τοσο πολυ...

Για το οικονομικο δικαιουσαι επιδομα απο το κρατοσ τα αλλα ειναι στο χερι σου

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Και η ψυχολογος μου αυτο λεει...

Εχω φτασει πλεον να ζηλευω τους ανθρωπους μεγαλης ηλικιας που καταφεραν να ζησουν τοσα χρονια και την ανωριμοτητα των ατομων γυρω μου που δεν συνειδητοποιουν ολα αυτα τα πραγματα που σκεφτομαι εγω...
Πραγματικα το ζηλευω, τους νιωθω πολυ πιο ελευθερους απο οτι εμενα...

Νιωθω μπλοκαρισμενος σε μια κατασταση που και το παρον μου και το μελλον μου τα βλεπω μαυρα και επικινδυνα και για αυτο πνιγομαι τοσο μα τοσο πολυ...

---

Σε νιώθω σου λέω. Μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα μαζί σου. Ζήλευα τους άλλους γύρω μου για τους ίδιους ακριβώς λόγους. (Βέβαια εγώ είχα και σκέψεις του τύπου γιατί τα κάνουμε όλα αυτά στην ζωή μας αφού μια μέρα θα πεθάνουμε και θα χαθούν). Ένα πράγμα θα σου πω... Βλακείες. Τώρα που είμαι σε φάση που ανεβαίνω βήμα βήμα καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η ζωή. Και το νόημα της δεν είναι περίπλοκο. Εμείς το κάνουμε. Προσπάθησε σε παρακαλώ να ηρεμείς τον εαυτό σου μιλώντας με την ψυχολόγο σου και κάνοντας πράγματα που συνήθιζες να κάνεις πριν σε πιάσουν αυτές οι σκέψεις. Είναι κρίμα να φτάσεις στο σημείο της κατάθλιψης. Όχι ότι είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται αλλά θέλει συνεχή προσπάθεια.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...

---

Γεια σου Νικο... με συγκινησες κ με αγχωσες λιγο με τα λογια σου. Εχω κ εγω μια κορη 18 ετων, κ τα τελευταια 5 χρονια με τα δικα μου τα ψυχολoγικα, δεν της εχω σταθει οσο πρεπει σα μητερα. Εχει δεθει πολυ με τον πατερα της (εχουμε χωρισει) κ αυτος ειναι ο ηρωας της Τωρα θα προσπαθησω να ενισχυσω τη σχεση μας που νιωθω λιγο πιο δυνατη. Αυτο που παντα της ελεγα ειναι να εχεις πολλους φιλους. Οι φιλοι ειναι τ αδερφια που διαλεγουμε! Τωρα σε νιωθω...εφυγαν οι κολλητες σου!!! Θα ξαναγυρισουν ομως μετα τισ σπουδες τους. Η μητερα σου ειναι νεος ανθρωπος. Γιατι να βαζεις κακες σκεψεις στο μυαλο σου??? Γιατι να ζεισ στο παρελθον κ στο μελλον?? .

Σας ευχαριστω πολυ ολους για τα λογια σας....

Και πραγματικα alice και εγω αυτο σκεφτομαι και δεν το θελω... Προσπαθω οσο μπορω να φορτισω θετικα τον εαυτο μου.

Αννα ειλικρινα αυτο προσπαθω να κανω, να με επαναφερω στο παρον... Το μυαλο μου τρεχει συνεχεια στο παρελθον η στο μελλον και τρεχει προκατελειμενο... Νιωθω οτι δεν μπορω να χαλαρωσω... Απο την αλλη καπου νιωθω οτι εχω χασει και το νοημα της ζωης... Δηλαδη δεν εχω εναν λογο να ξυπναω το πρωι... να ζω... και πραγματικα δεν το θελω γιατι δεν θεωρω πως μου λειπει κατι αυτη την στιγμη... Αν και δεν μου λειπει λοιπον κατι και παλι νιωθω ''κενος''...

Αβυσσος η ψυχη του Νικου... Για πολλους ισως και αχαριστη.

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σας ευχαριστω πολυ ολους για τα λογια σας....

Και πραγματικα alice και εγω αυτο σκεφτομαι και δεν το θελω... Προσπαθω οσο μπορω να φορτισω θετικα τον εαυτο μου.

Αννα ειλικρινα αυτο προσπαθω να κανω, να με επαναφερω στο παρον... Το μυαλο μου τρεχει συνεχεια στο παρελθον η στο μελλον και τρεχει προκατελειμενο... Νιωθω οτι δεν μπορω να χαλαρωσω... Απο την αλλη καπου νιωθω οτι εχω χασει και το νοημα της ζωης... Δηλαδη δεν εχω εναν λογο να ξυπναω το πρωι... να ζω... και πραγματικα δεν το θελω γιατι δεν θεωρω πως μου λειπει κατι αυτη την στιγμη... Αν και δεν μου λειπει λοιπον κατι και παλι νιωθω ''κενος''...

Αβυσσος η ψυχη του Νικου... Για πολλους ισως και αχαριστη.

---

Οταν εγραψες πιο πανω οτι εχεις περασει καρκινο στον εαυτο σου αναφεροσουν?

Ναι... σε ηλικια 6 ετων διαγνωστηκα με Non hodgkings lymphoma...

Εγω εχω σχιζοφρενεια κ δουλευω απο δεκα χρονων εχω σπιτι που μενω κ φαι να φαω ημουν το παιδι απο την αλανα γι αυτο δεν ειπα τιποτα στο θεμα σου

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Ναι... σε ηλικια 6 ετων διαγνωστηκα με Non hodgkings lymphoma...

---

Κ το ξεπερασες!!! Αυτο δε σε κανει να πιστευεις οτι μια πολυ ανωτερη δυναμη εχει ενα πολυ διαφορετικο σχεδιο για σενα??? Καταλαβαινω ταλαιπωρηθηκες σε μικρη ηλικια απο αρρωστιες στο σπιτι σου!!! Ομως τωρα εισαι εδω, εισαι υγιης, εχεις τη μητερα σου που σε στηριζει...προσπαθησε να κοιμασαι καθε μερα μ αυτη τη σκεψη. Μια ανωτερη δυναμη μου χαρισε ξανα την υγεια μου!!! Ειμαι εδω...στο παρον δεν εχω προβλημα υγειας...ειμαι μονο 22 χρονων κ θα ζησω μια πολυ ομορφη ζωη!!!

Ακριβως αυτο παιδια... Για αυτο και εγω ο ιδιος απορω με τον εαυτο μου... Γιατι οπως ειπες και εσυ ellis αλλα και εσυ αννα υπαρχουν πολυ χειροτερα και ολοι εσεις, με τις δικες σας δυσκολιες ο καθενας, μικροτερες η μεγαλυτερες, η μαλλον εμεις ζουμε, μερα με την μερα τα καταφερνουμε, τα βγαζουμε περα, ανταποκρινομαστε στα καθημερινα καθηκοντα και η ζωη προχωραει... Και ελπιζω πως θα ειναι ομορφη Αννα.. Στην σκεψη και μονο οτι θα ειναι γεματη κακουχιες τρομοκρατουμαι...

Γενικα οσο το συζηταω τοσο πιο πολυ νιωθω την αναγκη απο μια αγκαλια... Μια μεγαλη αγκαλια και τιποτα αλλο, θα νιωθω γεματος με κατι τοσο απλο για αποψε.

Αμα εχεισ λεφτα ειναι στο μυαλο σου αν δεν εχεισ θα ηξερεσ οποτε τσαμπα αγχωνεσαι

Δεν ειναι μονο τα λεφτα βρε elis, εχει κι αλλα πραγματα που τρομαζουν... Αλλα σιγουρα ναι ως προς το χρηματικο κομματι εχεις δικιο...

Ξυπνησα παλι μεσα στα αγρια χαραματα με ψυχοπλακωμα και υποφερω... Ενα συναισθημα βαρυ σαν αγκυρα πανω στο στηθος μου..

Και σε τελικη αναλυση, οσο και εαν το σκεφτομαι καταληγω στο εξης συμπερασμα: αυτο που φοβαμαι πιο πολυ απο ολα τα πραγματα, αυτο που με κραταει καθε βραδυ ετσι ξυπνιο ειναι ενα και βασικο... Ο φοβος της μοναξιας... Ο αβαστακτος φοβος της μοναξιας... Οτι ο καθενας θα παρει τον δρομο του και εγω θα μεινω στον ασο, μονος και αδειος...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Ακριβως αυτο παιδια... Για αυτο και εγω ο ιδιος απορω με τον εαυτο μου... Γιατι οπως ειπες και εσυ ellis αλλα και εσυ αννα υπαρχουν πολυ χειροτερα και ολοι εσεις, με τις δικες σας δυσκολιες ο καθενας, μικροτερες η μεγαλυτερες, η μαλλον εμεις ζουμε, μερα με την μερα τα καταφερνουμε, τα βγαζουμε περα, ανταποκρινομαστε στα καθημερινα καθηκοντα και η ζωη προχωραει... Και ελπιζω πως θα ειναι ομορφη Αννα.. Στην σκεψη και μονο οτι θα ειναι γεματη κακουχιες τρομοκρατουμαι...

Γενικα οσο το συζηταω τοσο πιο πολυ νιωθω την αναγκη απο μια αγκαλια... Μια μεγαλη αγκαλια και τιποτα αλλο, θα νιωθω γεματος με κατι τοσο απλο για αποψε.

---

Καλημέρα Νίκο, Μην απορείς καθόλου με τον εαυτό σου!! Και εγώ που στα έλεγα εχθες τόσο ωραία, και εγώ χρειάζομαι μια μεγάλη αγκαλιά σήμερα. Γιατί και εγώ σήμερα φοβάμαι...φοβάμαι σήμερα να οδηγήσω μόνη μου μακριά (οχι πολυ 15 χιλ). Γιατί να φοβάμαι? Αφου οδηγώ 25 χρόνια... να γιατί μου εχει ξυπνήσει πάλι ο φόβος της λιποθυμίας μετά απο κρίση πανικου, και επειδή είχα κρίσεις πανικου (οχι ευτυχώς δε λιποθύμησα) σήμερα φοβάμαι. Απ τη μία λέω, δε πειράζει αφου φοβάσαι δε θα οδηγήσεις, αλλά απ την άλλη μαστιγώνω τον εαυτό μου και ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό...βλέπεις δε θέλω να ηττηθώ, γιατί πάντα ήμουν αυστηρή με τον εαυτό μου...αυτός ο φόβος είναι αβάσιμος το συνειδητό μου τον γνωρίζει και όσο το γράφω και το εκφράζω νιώθω πιο δυνατή...κάτσε να δω πως θα τα βρω με το υποσυνείδητο τώρα....

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Δεν ειναι μονο τα λεφτα βρε elis, εχει κι αλλα πραγματα που τρομαζουν... Αλλα σιγουρα ναι ως προς το χρηματικο κομματι εχεις δικιο...

Ξυπνησα παλι μεσα στα αγρια χαραματα με ψυχοπλακωμα και υποφερω... Ενα συναισθημα βαρυ σαν αγκυρα πανω στο στηθος μου..

Και σε τελικη αναλυση, οσο και εαν το σκεφτομαι καταληγω στο εξης συμπερασμα: αυτο που φοβαμαι πιο πολυ απο ολα τα πραγματα, αυτο που με κραταει καθε βραδυ ετσι ξυπνιο ειναι ενα και βασικο... Ο φοβος της μοναξιας... Ο αβαστακτος φοβος της μοναξιας... Οτι ο καθενας θα παρει τον δρομο του και εγω θα μεινω στον ασο, μονος και αδειος...

---

Αχ βρε Νικο μου.... η λεξη μοναξια ειναι βαρυ πραγμα... την βιωσα στο παρελθον σαν παιδι πολλες φορες και σαν εφηβη. Χρειαζομουν μια στηριξη και δεν την ειχα ουτε απο την ιδια μου την οικογενεια. Αυτο ειναι πραγματικη μοναξια. Να εχεις γυρω σου ανθρωπους αλλα κανεις να μην νοιαζεται πραγματικα. Ξερεις ποσες φορες χρειαζομουν μια αγκαλια απο την μητερα μου? Μια κουβεντα ...να μου πει εγω ειμαι εδω και οσο θα ειμαι εδω θα σε βοηθαω και θα σε στηριζω. Αντι αυτου μου ελεγε να ξεπερασω γρηγορα οτι εχω γιατι ειμαι πολυ μικρη και εφευγε να κανει τις δουλειες της... και εγω ενα μικρο παιδι ειχα να αντιμετωπισω το βαρυ ψυχολογικο μου φορτιο ολομοναχη. Αυτο ειναι μοναξια. Ομως, πλεον δεν την φοβαμαι. Και ξερεις γιατι? Γιατι ξερω ποσο δυσκολη ειναι αλλα ξερω επισης οτι μπορεις να την νικησεις. Οταν εφυγα απο το σπιτι μου για σπουδες εφτιαξα την δικη μου οικογενεια. Ανθρωπους που ηταν εκει για να με ακουσουν και να με στηριξουν. Να με κανουν να γελασω, να μου πιασουν σφιχτα το χερι,να μου πουν ειμαι εδω, να με παρουν μια αγκαλια χωρις να το ζητησω εγω η ιδια. Και αυτο ισως ειναι το καλυτερο πραγμα που εχω καταφερει εως σημερα. Να ξερω ανα πασα στιγμη οτι καποιος εκει εξω ειναι εκει για μενα. Και ας μην ειναι η οικογενεια μου αυτη...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Καλημέρα Νίκο, Μην απορείς καθόλου με τον εαυτό σου!! Και εγώ που στα έλεγα εχθες τόσο ωραία, και εγώ χρειάζομαι μια μεγάλη αγκαλιά σήμερα. Γιατί και εγώ σήμερα φοβάμαι...φοβάμαι σήμερα να οδηγήσω μόνη μου μακριά (οχι πολυ 15 χιλ). Γιατί να φοβάμαι? Αφου οδηγώ 25 χρόνια... να γιατί μου εχει ξυπνήσει πάλι ο φόβος της λιποθυμίας μετά απο κρίση πανικου, και επειδή είχα κρίσεις πανικου (οχι ευτυχώς δε λιποθύμησα) σήμερα φοβάμαι. Απ τη μία λέω, δε πειράζει αφου φοβάσαι δε θα οδηγήσεις, αλλά απ την άλλη μαστιγώνω τον εαυτό μου και ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό...βλέπεις δε θέλω να ηττηθώ, γιατί πάντα ήμουν αυστηρή με τον εαυτό μου...αυτός ο φόβος είναι αβάσιμος το συνειδητό μου τον γνωρίζει και όσο το γράφω και το εκφράζω νιώθω πιο δυνατή...κάτσε να δω πως θα τα βρω με το υποσυνείδητο τώρα....

---

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Αχ βρε Νικο μου.... η λεξη μοναξια ειναι βαρυ πραγμα... την βιωσα στο παρελθον σαν παιδι πολλες φορες και σαν εφηβη. Χρειαζομουν μια στηριξη και δεν την ειχα ουτε απο την ιδια μου την οικογενεια. Αυτο ειναι πραγματικη μοναξια. Να εχεις γυρω σου ανθρωπους αλλα κανεις να μην νοιαζεται πραγματικα. Ξερεις ποσες φορες χρειαζομουν μια αγκαλια απο την μητερα μου? Μια κουβεντα ...να μου πει εγω ειμαι εδω και οσο θα ειμαι εδω θα σε βοηθαω και θα σε στηριζω. Αντι αυτου μου ελεγε να ξεπερασω γρηγορα οτι εχω γιατι ειμαι πολυ μικρη και εφευγε να κανει τις δουλειες της... και εγω ενα μικρο παιδι ειχα να αντιμετωπισω το βαρυ ψυχολογικο μου φορτιο ολομοναχη. Αυτο ειναι μοναξια. Ομως, πλεον δεν την φοβαμαι. Και ξερεις γιατι? Γιατι ξερω ποσο δυσκολη ειναι αλλα ξερω επισης οτι μπορεις να την νικησεις. Οταν εφυγα απο το σπιτι μου για σπουδες εφτιαξα την δικη μου οικογενεια. Ανθρωπους που ηταν εκει για να με ακουσουν και να με στηριξουν. Να με κανουν να γελασω, να μου πιασουν σφιχτα το χερι,να μου πουν ειμαι εδω, να με παρουν μια αγκαλια χωρις να το ζητησω εγω η ιδια. Και αυτο ισως ειναι το καλυτερο πραγμα που εχω καταφερει εως σημερα. Να ξερω ανα πασα στιγμη οτι καποιος εκει εξω ειναι εκει για μενα. Και ας μην ειναι η οικογενεια μου αυτη...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...



Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

---

Οχι δεν τα καταφερα να οδηγησω μονη μου. Το εκανα αλλα με συνοδηγι. Τι να πω βρε Νικο εκεινη την ωρα στον εαυτο μου? Χαλαρωσε κ απολαυσε το! Καποιες φορες στο παρελθον ναι το ειχα κανει, οχι οδηγωντας....ελεγα αν δεν αντεχεις τη ζωη κ φοβασαι...πεθανε τωρα, εκεινη την ωρα καπως συνερχομουν....αλλα αυτο τωρα ειναι πιο δυσκολο...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...



Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

---

Ήμουν αποφασισμένη να το κάνω και το έκανα. Περίμενα χρόνια την στιγμή που θα έφευγα από το σπίτι. Που θα ζούσα μόνη σε ένα περιβάλλον όπως το ήθελα εγώ. Θυμάμαι είχα ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα τις σκέψεις μου σαν έφηβη.. είχα αναφέρει ότι θέλω να φύγω από το σπίτι. Η μητέρα μου λοιπόν επειδή τα έλεγχε όλα το βρήκε και το διάβασε και μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο. Από τότε λοιπόν βρήκα ένα ημερολόγιο και επί 2 χρόνια έσβηνα ημέρες. Έκανα υπομονή και μόνο αυτό μου έδινε ελπίδα. Η αρχή της νέας μου ζωής δεν ήταν τόσο εύκολη αλλά προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα και κατάφερα να φτιάξω την ζωή μου όπως την ήθελα και συγχρόνως να είμαι μακριά από ότι μου στερούσε την χαρά. Όσα χρόνια έμεινα εκεί δεν έπαθα ποτέ κρίση πανικού, ούτε άγχος, ούτε τίποτα. Την τελευταία κρίση την έπαθα όταν είχε έρθει ο καιρός να φύγω και σκεφτόμουν τι θα κάνω στην ζωή μου.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Αννα πραγματικά σε νιώθω στο 100% και ειλικρινά θα ήθελα να είμαι εκεί να καταφέρουμε να χαλαρώσουμε και όλο αυτό που σε τρομάζει να είναι εκείνη την ώρα τόσο Μα τόσο εύκολο...

Αλίκη ειλικρινά όταν ρωτάω τους περισσότερους παιρνω απαντήσεις όπως η δικιά σου. Ότι θέλουν να φύγουν από το σπίτι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι... αν και το ακούω όλο αυτό λοιπόν εγώ γιατί φοβάμαι τόσο Μα τόσο πολύ να το τολμήσω; Πως γίνεται δεν όλους τους ακούς να φαίνεται τόσο εύκολο; Ξύπνησα πάλι μέσα στα άγρια χαράματα με το συναίσθημα του φόβου να με πνιγεί και με τις σκεψεις να μην έχουν τελειωμό ...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Αννα πραγματικά σε νιώθω στο 100% και ειλικρινά θα ήθελα να είμαι εκεί να καταφέρουμε να χαλαρώσουμε και όλο αυτό που σε τρομάζει να είναι εκείνη την ώρα τόσο Μα τόσο εύκολο...

Αλίκη ειλικρινά όταν ρωτάω τους περισσότερους παιρνω απαντήσεις όπως η δικιά σου. Ότι θέλουν να φύγουν από το σπίτι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι... αν και το ακούω όλο αυτό λοιπόν εγώ γιατί φοβάμαι τόσο Μα τόσο πολύ να το τολμήσω; Πως γίνεται δεν όλους τους ακούς να φαίνεται τόσο εύκολο; Ξύπνησα πάλι μέσα στα άγρια χαράματα με το συναίσθημα του φόβου να με πνιγεί και με τις σκεψεις να μην έχουν τελειωμό ...

---

Γιατί ίσως σε τρομάζουν οι αλλαγές. Ή το να είσαι μετέωρος. Μην νομίζεις δεν είναι εύκολο για κανέναν αλλά όταν το θέτεις σαν στόχο ζωής μπορείς να το καταφέρεις. Εσύ ίσως δεν έχεις νιώσει την ανάγκη γιατί η ζωή με την μητέρα σου να ήταν καλή και όμορφη. Όταν υποφέρεις όμως κάθε μέρα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι αναζητάς την λύτρωση. Και αυτή η λύτρωση είναι απλώς να φύγεις. Η ψυχίατρος σου σου δίνει κάποιο αγχολυτικό;

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Γιατί ίσως σε τρομάζουν οι αλλαγές. Ή το να είσαι μετέωρος. Μην νομίζεις δεν είναι εύκολο για κανέναν αλλά όταν το θέτεις σαν στόχο ζωής μπορείς να το καταφέρεις. Εσύ ίσως δεν έχεις νιώσει την ανάγκη γιατί η ζωή με την μητέρα σου να ήταν καλή και όμορφη. Όταν υποφέρεις όμως κάθε μέρα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι αναζητάς την λύτρωση. Και αυτή η λύτρωση είναι απλώς να φύγεις. Η ψυχίατρος σου σου δίνει κάποιο αγχολυτικό;

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Το κατανοώ αυτό που λες αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Τώρα σκέφτομαι το κάθε εμπόδιο για καλό που λένε...

Μου έδωσε ζαναξ αλλά προτιμώ τα λεξοτανίλ και δεν έφερε κάποια αντίρρηση ως προς αυτό. Βέβαια αποφεύγω να παιρνω. Έχω να πάρω από το φθινόπωρο του 16...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Το κατανοώ αυτό που λες αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Τώρα σκέφτομαι το κάθε εμπόδιο για καλό που λένε...

Μου έδωσε ζαναξ αλλά προτιμώ τα λεξοτανίλ και δεν έφερε κάποια αντίρρηση ως προς αυτό. Βέβαια αποφεύγω να παιρνω. Έχω να πάρω από το φθινόπωρο του 16...

---

Στην περίπτωση σου ξέρεις τι πιστεύω ότι πρέπει να γίνει; Να γράψεις σε ένα χαρτί (κάποια στιγμή που θα είσαι ήρεμος) πως θα ήθελες να είναι η ζωή σου,πως την έχεις ακριβώς φανταστεί. Αναλυτικά... πως θα ήθελες να είναι το σπίτι σου, το εργασιακό σου περιβάλλον, ο περίγυρος σου, ο μισθός σου. Έτσι κάθε φορά που θα σκέφτεσαι τα εμπόδια θα βλέπεις το χαρτί και θα εστιάζεις στον στόχο. Γιατί αυτό χρειάζεσαι. Εσύ στοχεύεις στα εμπόδια και στις δυσκολίες, που δεν λέω θα υπάρξουν και πάντα θα υπάρχουν, όμως πάντα θα υπάρχει και ο στόχος σου. Εκεί που θέλεις να φτάσεις. Εκεί είναι η ευτυχία σου,η ζωή σου. Επίσης, να σου πω και το εξής άλλο το οποίο μου είχες πει ότι σε φοβίζει. Ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω μπορεί να κοιτάει το συμφέρον του, ή να σου φερθεί άσχημα, περιπαικτικά,όμως... υπάρχουν και καλοί άνθρωποι εκεί έξω, άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν (ακόμα και άγνωστοι) χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Μπορεί να είναι λιγότεροι όμως υπάρχουν. Οπότε η γενίκευση που έκανες τις προάλλες για την κοινωνία μας είναι άστοχη. Όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις και πνίγεσαι να παίρνεις ένα αγχολυτικό να σε ηρεμεί. Δεν είναι κακό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι έστω και παροδικά. Γιατί φαίνεσαι έξυπνο παιδί και αυτές τις σκέψεις θα τις αντιμετωπίσεις αργά ή γρήγορα θα το δεις.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη...

Για να πω την αληθεια η ριζα του προβληματος θεωρω πως βρισκεται εκει: Στο οτι δυο μερες τωρα προσπαθω να γεμισω αυτο το κομματι χαρτι που λες και δεν ξερω με τι να το γεμισω...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη...

Για να πω την αληθεια η ριζα του προβληματος θεωρω πως βρισκεται εκει: Στο οτι δυο μερες τωρα προσπαθω να γεμισω αυτο το κομματι χαρτι που λες και δεν ξερω με τι να το γεμισω...

---

Με τα όνειρα που έκανες πριν σε πιάσουν οι μαύρες σκέψεις. Ξέρεις, τον πρώτο καιρό της κατάθλιψης που δεν είχα καταλάβει ότι πάσχω δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για την ζωή. Ξυπνούσα το πρωί και σκεφτόμουν γιατί; τι θα κάνω όλη μέρα αφού όλα είναι ανούσια, βαρετά. Το μόνο που με έκανε να ξεχνιέμαι ήταν να χαζεύω στο κινητό. Στην αρχή κάποιες ώρες και μετά ολόκληρη την ημέρα. Εκείνη λοιπόν την περίοδο δεν έβλεπα καθαρά τα πράγματα. Τίποτα δεν με ευχαριστούσε, και δεν μιλάω μόνο για τα όνειρα που είχα σε επαγγελματικό επίπεδο ή τα χόμπι μου. Δεν ήθελα ούτε για έναν καφέ να βγω. Είχα χάσει το ενδιαφέρον για την ζωή, για τα πάντα. Γιατί; γιατί με είχαν κατακλύσει οι μαύρες σκέψεις. Είχα αφήσει στην άκρη τα θέλω μου, τους στόχους μου, τα όνειρα μου και πνιγόμουν στο τίποτα, στο κενό. Τώρα που έχουν περάσει μόλις 2 μήνες από εκείνη την περίοδο δεν νιώθω ακόμα καλά αλλά είμαι αισιόδοξη. Έμαθα να κάνω υπομονή, άφησα στην άκρη το κινητό και έκατσα να σκεφτώ ποια θέλω να είμαι και τι θέλω να κάνω. Το βρήκα. Και προσπαθώ καθημερινά να παλεύω για να φτάσω κάποτε να πραγματοποιήσω όσα θέλω.
Χρειάζεσαι χρόνο να αφιερώσεις στον εαυτό σου και να αποδεχτείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα. Είναι μια δύσκολη περίοδος όμως θα περάσει... και αύριο μεθαύριο θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς...και θα λες μα κοιτά πόσο χρόνο έχασα που ασχολιόμουν με βλακείες.. εμπιστεύσου με.. όλοι κάποια στιγμή εγκλωβίζομαστε ή νιώθουμε χαμένοι. Ειδικά στην ηλικία μας να ξέρεις είναι πολύ συχνό το φαινόμενο. Όταν άρχισα να ανοίγομαι στους φίλους μου για τα όσα σκέφτομαι και νιώθω συνηδητοποίησα πως και οι άλλοι σκέφτονταν ακριβώς τα ίδια. Μπορεί να μην πέφτουμε όλοι σε κατάθλιψη. Εγώ πχ είμαι πιο ευαίσθητη και καταλαβαίνω τον λόγο που εγκλωβίστηκα σε αυτήν την κατάσταση πλέον. Όμως, το νόημα είναι να μην κοιτάς πίσω, παρά μόνο μπροστά... εκεί βρίσκονται όλες σου οι απαντήσεις! Να έχεις μια καλή και ήρεμη νύχτα. Και περιμένω νέα σου σύντομα!

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη.

Γενικοτερα προσωπικα μετα που περασε η φαση του φοβου και των τρομακτικων σκεψεων μου, δημιουργηθηκε αυτο το κενο μεσα μου. Οταν κανω κατι ουσιαστικο που με ευχαριστει νιωθω πολυ καλα. Σημερα που σηκωθηκα δηλαδη και πηγα στην σχολη και παρακολουθησα το μαθημα μου ενιωθα θετικα, ελεγα τι ωραια που ξυπνησα το πρωι και εκανα κατι. Θελω-μ'αρεσει να βγαινω για καφε, να συζηταω πραγματα κλπ, αλλα το προβλημα ειναι οτι κανεις μα κανεις δεν εχει να πει τιποτα. Ολοι απλως ''ζουνε'' μεσα σε ενα τιποτα. Και τωρα γυρισα απο το μαθημα και σκεφτομουνα οκ το εκανες αυτο... Τωρα; Πως θα γεμισουν ολες αυτες οι ωρες; Παλι τα ιδια θα κανεις; Παλι θα καθεσαι στην τηλεοραση; Παλι θα καθεσαι μπροστα σε μια οθονη; Αντε θα πας μια ωρα να κανεις γυμναστικη...Μετα;

Σκεφτομαι οτι τοσα χρονια ειναι παρα πολλα για να κανεις μονο αυτα τα απλα καθημερινα πραγματα και τιποτα αλλο (στα καθημερινα βαζω και τους καφεδες και τις εκδρομες και ολα).
Ψυχολογω τον εαυτο μου, σκεφτομαι εχεις κατι με εσενα; Δεν σε αγαπας; Οχι, μια χαρα εισαι-νιωθεις. Δεν σου λειπει τιποτα. Με το περιβαλλον νιωθω πως ειναι το προβλημα. Ο καθενας εχει παρει εναν δρομο και τον ακολουθει απο τους φιλους μου και τον γεμιζει και ξαφνικα εγω δεν χωραω πουθενα... Θα παμε για καφε; Εχω να κανω αυτο εκεινο το αλλο. Οκ...Τα λεμε αλλη φορα. Και την αλλη φορα που θα παμε (εαν παμε) θα κοιτανε τα ντουβαρια μετα την πρωτη ωρα και θα λενε αυτα...

Ρε γαμωτο μου οταν ημουν πιο μικρος γλωσσα δε βαζαμε μεσα, ζουσαμε πραγματα, καταστασεις, εμπειριες... Τωρα υπαρχει το απολυτο τιποτα.

Απο τα 6 μου μεχρι και σημερα υπηρχε κατι που επρεπε να παλεψω, να αντιμετωπισω και επικεντρονομουν σε αυτο, εβρισκα νοημα στην ζωη μου για αυτο. Θα σηκωθεις σημερα το πρωι για να νικησεις τον καρκινο, για να στηριξεις τους γονεις σου και να ελπιζεις σε καλυτερες μερες, για να μπεις σε ενα πανεπιστημιο, για να ξεπερασεις το πενθος και τις κρισεις πανικου... Τωρα; Τωρα τι; Ημουν τοσο επικεντρομενος στο παρον μου που παραμελησα εντελως το μελλον μου, τους στοχους μου τα ονειρα μου.

Ξανα σκεφτομαι μα εχεις πολλα πραγματα να πετυχεις ακομα, να βγαλεις λεφτα, να βρεις το δικο σου σπιτι, να βρεις (εαν βρεις ποτε) εναν συντροφο, να αγορασεις το αυτοκινητο των ονειρων σου, να φτιαξεις το σωμα που παντα ηθελες...Αν και υπαρχουν αυτα τα πραγματα, εγω τα βρισκω δευτερευοντα.

Ειναι πραγματα τα οποια ειναι ''δορυφοροι'' που περιστρεφονται γυρω απο το βασικο νοημα και οχι το ιδιο το νοημα στο μυαλο μου.

Το βασικο λειπει και ολα τα υπολοιπα πεφτουν μαζι του...

Μακάρι να είχα την ηλικία σου φίλε. Αυτό είναι το μεγάλο σου προτέρημα!
Έχεις άπειρες όσες επιλογές θες μπροστά σου, σε κάθε τι. Έγκλημα θα είναι να μην τις εκμεταλλευτείς.
Καταλαβαίνω τον πόνο σου! Όμως αν μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια ο πόνος σου στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος γι αυτα που στο μεταξύ δεν θα έχεις εκμεταλλευτεί. Αν τα εκμεταλλευτείς ο πόνος σου, στο εγγυώμαι, θα γίνει σχεδόν ανύπαρκτος αφού θα έχεις ακοπτήσει τόσα θετικά στο μεταξύ. Άκου τι σου λέω!!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μακάρι να είχα την ηλικία σου φίλε. Αυτό είναι το μεγάλο σου προτέρημα!
Έχεις άπειρες όσες επιλογές θες μπροστά σου, σε κάθε τι. Έγκλημα θα είναι να μην τις εκμεταλλευτείς.
Καταλαβαίνω τον πόνο σου! Όμως αν μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια ο πόνος σου στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος γι αυτα που στο μεταξύ δεν θα έχεις εκμεταλλευτεί. Αν τα εκμεταλλευτείς ο πόνος σου, στο εγγυώμαι, θα γίνει σχεδόν ανύπαρκτος αφού θα έχεις ακοπτήσει τόσα θετικά στο μεταξύ. Άκου τι σου λέω!!

---

και δε μου λες πως συνενοησαι με καπιον που λεει οτι φοβαται πρδ

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη.

Γενικοτερα προσωπικα μετα που περασε η φαση του φοβου και των τρομακτικων σκεψεων μου, δημιουργηθηκε αυτο το κενο μεσα μου. Οταν κανω κατι ουσιαστικο που με ευχαριστει νιωθω πολυ καλα. Σημερα που σηκωθηκα δηλαδη και πηγα στην σχολη και παρακολουθησα το μαθημα μου ενιωθα θετικα, ελεγα τι ωραια που ξυπνησα το πρωι και εκανα κατι. Θελω-μ'αρεσει να βγαινω για καφε, να συζηταω πραγματα κλπ, αλλα το προβλημα ειναι οτι κανεις μα κανεις δεν εχει να πει τιποτα. Ολοι απλως ''ζουνε'' μεσα σε ενα τιποτα. Και τωρα γυρισα απο το μαθημα και σκεφτομουνα οκ το εκανες αυτο... Τωρα; Πως θα γεμισουν ολες αυτες οι ωρες; Παλι τα ιδια θα κανεις; Παλι θα καθεσαι στην τηλεοραση; Παλι θα καθεσαι μπροστα σε μια οθονη; Αντε θα πας μια ωρα να κανεις γυμναστικη...Μετα;

Σκεφτομαι οτι τοσα χρονια ειναι παρα πολλα για να κανεις μονο αυτα τα απλα καθημερινα πραγματα και τιποτα αλλο (στα καθημερινα βαζω και τους καφεδες και τις εκδρομες και ολα).
Ψυχολογω τον εαυτο μου, σκεφτομαι εχεις κατι με εσενα; Δεν σε αγαπας; Οχι, μια χαρα εισαι-νιωθεις. Δεν σου λειπει τιποτα. Με το περιβαλλον νιωθω πως ειναι το προβλημα. Ο καθενας εχει παρει εναν δρομο και τον ακολουθει απο τους φιλους μου και τον γεμιζει και ξαφνικα εγω δεν χωραω πουθενα... Θα παμε για καφε; Εχω να κανω αυτο εκεινο το αλλο. Οκ...Τα λεμε αλλη φορα. Και την αλλη φορα που θα παμε (εαν παμε) θα κοιτανε τα ντουβαρια μετα την πρωτη ωρα και θα λενε αυτα...

Ρε γαμωτο μου οταν ημουν πιο μικρος γλωσσα δε βαζαμε μεσα, ζουσαμε πραγματα, καταστασεις, εμπειριες... Τωρα υπαρχει το απολυτο τιποτα.

Απο τα 6 μου μεχρι και σημερα υπηρχε κατι που επρεπε να παλεψω, να αντιμετωπισω και επικεντρονομουν σε αυτο, εβρισκα νοημα στην ζωη μου για αυτο. Θα σηκωθεις σημερα το πρωι για να νικησεις τον καρκινο, για να στηριξεις τους γονεις σου και να ελπιζεις σε καλυτερες μερες, για να μπεις σε ενα πανεπιστημιο, για να ξεπερασεις το πενθος και τις κρισεις πανικου... Τωρα; Τωρα τι; Ημουν τοσο επικεντρομενος στο παρον μου που παραμελησα εντελως το μελλον μου, τους στοχους μου τα ονειρα μου.

Ξανα σκεφτομαι μα εχεις πολλα πραγματα να πετυχεις ακομα, να βγαλεις λεφτα, να βρεις το δικο σου σπιτι, να βρεις (εαν βρεις ποτε) εναν συντροφο, να αγορασεις το αυτοκινητο των ονειρων σου, να φτιαξεις το σωμα που παντα ηθελες...Αν και υπαρχουν αυτα τα πραγματα, εγω τα βρισκω δευτερευοντα.

Ειναι πραγματα τα οποια ειναι ''δορυφοροι'' που περιστρεφονται γυρω απο το βασικο νοημα και οχι το ιδιο το νοημα στο μυαλο μου.

Το βασικο λειπει και ολα τα υπολοιπα πεφτουν μαζι του...

---

Είδες??? Ακριβώς το ίδιο είχα και εγώ με αυτό που περιγράφεις... έλεγα τι θα κάνω όλη μέρα? Οι φίλοι μου δουλεύουν κάνουν την ζωή τους προχωράνε και εγώ μένω στάσιμη. Δεν είχα κανένα χόμπι. Όλη μέρα χάζευα τις ζωές των υπολοίπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένιωθα τεράστιο κενό γιατί κυριολεκτικά δεν έκανα τίποτα στην ζωή μου και ένιωθα παντελώς αποτυχημένη και άχρηστη. Όμως, παρόλα αυτά (είχα ήδη και την αποπραγματοποίηση) πήγαινα κάθε μέρα σχολή (δεν μένω στην ίδια πόλη πλέον με την σχολή μου) για να δίνω μαθήματα. Είχα 5 για πτυχίο. Ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω όμως το πήρα. Μετά επισκέφτηκα τον γιατρό μου μου διέγνωσε κατάθλιψη, αποπραγματοποίηση και αγχώδη διαταραχή. Ξεκίνησα τα χάπια και οι πρώτες 2 εβδομάδες ήταν κόλαση. Νόμιζα κάθε μέρα ότι θα πεθάνω,ότι έχω ξοφλήσει. Δεν αναγνώριζα τίποτα τριγύρω μου ένιωθα ότι θα με κλείσουν στο ψυχιατρείο. Κοιτούσα το αγόρι μου και έκλαιγα γτ ήμουν πεπεισμένη πως δεν θα τον ξανα έβλεπα. Και όμως σιγά σιγά ξεκίνησα από την αρχή. Βρήκα ένα καινούργιο χόμπι επικεντρώθηκα σε αυτό, βρήκα μια παιδική μου φίλη χωρίς δουλειά και εκείνη και άρχισα να βγαίνω και να κάνω πράγματα. Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο. Έτσι πήρα τα πάνω μου. Προσπαθώντας όλη μέρα να απασχολώ τον εαυτό μου με κάτι. Πλέον η απελπισία μου έχει λιγοστεύσει στο 10% ενώ πριν ήταν 200%. Πίστεψε με μια απόφαση είναι όλα. Η θα σηκωθείς και θα παλέψεις ή θα παρατήσεις τον αγώνα και θα φουντάρεις. Και είσαι πολύ νέος. Είμαστε πολύ νέοι για να σκεφτόμαστε ανοησίες.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Εχεις δικιο Αλικη...

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια..

Εφοσον ειναι ετσι λοιπον αποφασισα να δωσω μια ακομα ευκαιρια στην ζωη... Ετσι για να δω που θελει να καταληξει τελος παντων...

Οι σκεψεις δεν εφυγαν, ουτε το ψυχοπλακωμα εξαφανιστηκε εντελως... Αλλα ολες αυτες τις μερες που ''χαθηκα'' το παλευω και προσπαθω να ''συμφιλιωθω με την ολη κατασταση.

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Εχεις δικιο Αλικη...

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια..

Εφοσον ειναι ετσι λοιπον αποφασισα να δωσω μια ακομα ευκαιρια στην ζωη... Ετσι για να δω που θελει να καταληξει τελος παντων...

Οι σκεψεις δεν εφυγαν, ουτε το ψυχοπλακωμα εξαφανιστηκε εντελως... Αλλα ολες αυτες τις μερες που ''χαθηκα'' το παλευω και προσπαθω να ''συμφιλιωθω με την ολη κατασταση.

---

Γεια σου ξανά Νίκο μου. Χαίρομαι που μαθαίνω καλά νέα σου και αποφάσισες να σηκωθείς και να μην τα παρατήσεις. Τις τελευταίες μέρες είδα μια ωραία ταινία που αφορούσε την αποπραγματοποίηση το οποίο είναι αυτό που με κουράζει πιο πολύ από όλα. Στο τέλος της ταινίας δείχνει ότι αυτός ο άνθρωπος που έπασχε από αυτήν ενώ είχε κάνει τα πάντα για να απαλλαγεί, είχε δει πόσους ψυχίατρους, έπαιρνε κοκτέιλ φαρμάκων και δεν έβλεπε καμία διαφορά, αποφάσισε να μείνει δυνατός και να συνεχίσει να ζει αποδέχοντας την κατάσταση του. Έτσι πιστεύω πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να αποδεχτούμε το πρόβλημα που έχει ο καθένας μας και να συνεχίσουμε. Κρύβουμε περισσότερη δύναμη μέσα μας από όση νομίζουμε. Να το θυμάσαι αυτό. Τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν αργά ή γρήγορα. Το θέμα είναι να τα βρούμε οριστικά με τον εαυτό μας και να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και μας γεμίζουν. Αυτό άλλωστε αξίζει στην ζωή. Να ζούμε όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορούμε.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Και μετα απο εναν μηνα και αφου ακουσα ολες τις συμβουλες σας επιστρεφω...

Γνωρισα ενα παιδι, πολυ ομορφο, ευγενικο, τρυφερο, με κατανοηση, με μυαλο στο κεφαλι του και λεω ωπα εδω εχουμε κατι καλο...

Βγηκαμε καμια βδομαδα και στην πορεια ενω ηταν-ειναι ολα αυτα βγηκαν τα προβληματα αμεσως στον αερα... δεν υπηρχε στυση απο μερια του, τον πιεσα λιγο παραπανω και εγω εχθες για το συγκεκριμενο γιατι στην ουσια σε εναν μηνα φευγει για διακοπες και ενιωσα φοβο οτι θα γινει μερος της καθημερινοτητας μου πιο εντονα και θα ειναι πιο δυσκολα τα πραγματα και τωρα ψυχρα...

και σε πολλα σημεια θυμιζει τον χωρισμο απο την τελευταια μου σχεση που μου δημιουργησε τρελα προβληματα εμπιστοσυνης που εκανα αμαν να ξεπερασω και τωρα εφαγα μια κατραπακια μετα απο αυτο και ξανα γυρισα στον πονο........ και δωσ'του παλι κλαμα και δωσ'του παλι να νιωθω οτι με σκοτωνουν...

Τι ευαισθησια και αυτη...

μηπως αυτο θα μπορουσε να λεει ΝickosDuck? αυτο μαλον ειναι μυνημα οτι οταν γνωρισεις καποιον και κολησεις με αυτον μετα πρεπει να κανεις τη παπια αν κατι δε παει καλα

χαχαχαχ την παπια δεν ξερω! Αληθεια απλως με αγγιξε ο συγκεκριμενος και δεν ειναι οτι δεν ειχα την υπομονη, απλως τελη Μαιου (θα επιστρεψει Σεπτεμβριο) θα εφευγε και για αυτο και η ''σεξουαλικη'' πιεση εκεινη την βραδια...

Γενικα ολη την ωρα κανω τα ιδια επιπολαια λαθη και οδηγαω τις οποιες ερωτικες μου γνωριμιες στα ακρα... Το θεμα ειναι γιατι δεν μπορω να το καταλαβω εκεινη την ωρα....

Και ναι ξεκαθαρα τα βαζω με τον εαυτο μου και ας ηταν απλα μια επιλογη.. Εκανε κρα οτι ηταν λαθος επιλογη και εγω εκει οοοοοοοοχι θα το κανω!