(Συγνώμη για τομέγεθος του κειμένου, χρειαζόμουν να τα πω...)
Printable View
(Συγνώμη για τομέγεθος του κειμένου, χρειαζόμουν να τα πω...)
ουφ πολυ μεγαλο το κειμενο σου οντως..δεν πειραζει ομως γιαυτο ειναι το φορουμ να τα λεμε για να νοιωσουμε καλυτερα...λοιπονQuote:
Originally Posted by Serenita
καταρχην πολυ σωστη η αποφαση σου στο να χασεις κιλα,,νεο κοριτσι εισαι γιατι να μην μπορεις να βαλεις οτι θελεις και να νοιωθεις και καλα με το σωμα σου..το δικαιουσε αλλωστε..
οσο για τα οικονομικα σου μην αγχωνεσε δεν εισαι η μονη...ολοι η νεολαια υποφερει απτην ανεργια και εγω το ιδιο φυσικα..να σου προτεινο μια πρωσωρινη λυση εαν θελεις μπορεις να πιασεις μια δουλεια στα διαφημιστικα ενα χαρτζιλικη ανετα θα το βγαλεις ετσι θα περπατας κι ολας..οποτε ειναι ενας καλος συνδιασμος ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ..
τωρα οσο για το αγορι σου μου φενετε πολυ κουφο να μην θελει να συγκατοικησετε..αφου σε αγαπαει και τον αγαπας.ποιο ειναι ακριβως το προβλημα??φοβατε μην ανακαλυψη τελικα οτι δεν τεριαζετε??κουραφεξαλα μου ακουγονται αυτα...μα αμα δεν περνατε αρκετο καιρο χρονο μαζι πως θα το ξερετε αυτο αν τεριαζετε η οχι??κανονικα επρεπε να το δεχτη μετα χαρας..πανω σε αυτο κατι δεν μου αρεσει..αλλα τελοσπαντων..οπως και να εχει μην σε επιρεαζη η σχεση σου...μην αισθανεσε οτι πας πισω..σιγα σιγα θα φτιαξουν και τα επαγγελματικα μην απογοητευεσε..προσεχε τον εαυτο σου δωσε προτεραιοτητα στην διαιτα σου και στην υγεια σου γενικοτερα και ολα θα πανε καλα..ολοι τα περναμε δυσκολα μην νομιζεις και εγω χιλιες διαφορετικες δουλειες κανω για να ζησω και σπουδασα ηλεκτρονικος ομως πολλα παιδια που εχουν σπουδασει κανουν πρωσωρινα αλλες δουλειες για να ζησουν δεν εισαι η μονη..
οσο για το χωρισμο τον γονιων σου αν και αυτο ειναι παλια ιστορια δεν πιστευω ακομα να σε επιρεαζει???τοτες ησουν παιδι και το πηρες βαρια..τωρα μεγαλη κοπελα εισαι..και εγω παιδι χωρισμενων γονιον ειμαι..αν και οι δικοι μου οταν χωρισαν εγω χαρικα απιστευτα πολη..αυτα συμβενουν δεν ειναι και το τελος του κοσμου..εχεις σκεφτει ποτε οτι αν δεν χωριζαν για το χ.ψ λογο μπορει να ηταν χειροτερα και γιαυτους και για εσενα???δηλαδη να περνουσες ακομα χειροτερα δηλαδη..αν και η πρωσωπικη μου γνωμη ειναι και συγχωρεστε με γιαυτο ειναι οτι τα παιδια χωρισμενων γωνιον ειναι πιο ωριμα...
καλημερα :)Quote:
Originally Posted by Serenita
για ποση αποσταση μιλαμε?
εισαι μπερδεμενη και κολλας, επειδη εθελοτυφλεις.
αν οπου λες οτι "φοβαται" (φοβαται να πας εκει, φοβαται το ενα , φοβαται το αλλο) βαλεις το "δεν θελει", που κατα την γνωμη μου ειναι η πραγματικοτητα, θα σου λυθουν ολα τα μπερδεματα.
τι να φοβαται δλδ , ενας ανδρας που εχει γνωρισει καποια απ την καλη κι απ την αναποδη κι υποτιθεται οτι την θελει????
τπτ δεν φοβαται. απλα δεν σε θελει αρκετα για κατι πιο κοντινο.
μιλας για αποκλειστικοτητα, οτι δεν υπαρχουν αλλες και εισαι τοσο σιγουρη, κλπ.
πως συναδει αυτο με το οτι βγαινει, διασκεδαζει, κανει οτι θελει χωρις εσενα κι εσενα σε χωνει οταν του περισσεψει χρονος?
αποκλειστικοτητα σημαινει οτι ειστε ΜΑΖΙ και κανει τα υπολοιπα οταν περισσεψει χρονος (μιλω για σχεσεις και διασκεδασεις, οι υποχρεωσεις εννοουνται)
αναρωτιεσαι αν πρεπει να ψαξεις εδω η εκει για δουλεια.
πλαστο διλλημα. αφου δεν θελει να πας εκει, πως θα ψαξεις εκει για δουλεια? με το ζορι θα πας?
να στο πω απλα και θα το διαπιστωσεις στο μελλον.
οι ανδρες ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ (μια σχεση, μια δεσμευση) κλπ, οταν ειναι επιθυμητοι κι απ την αλλη πλευρα, εννοειται. διεκδικουν τις σχεσεις που θελουν μια χαρα. οταν βρισκεσαι σε τετοιες αποριες αν φοβαται, τι φοβαται, γιατι προτιμησε μια αλλη, κλπ. να ξερεις οτι απλα, αυτο ηθελε να κανει. ουτε φοβαται ουτε ποναει.
που καταληγουμε?
κανενα διλλημα δεν εχεις, παρα μονο αν θα συνεχισεις αυτην την σχεση ως εχει, με τα υπολειματα που σου παρεχει, εφοσον δεν θελει να ειστε μαζι, αλλα να μεινετε απο αποσταση και να βγαινει μονος να κανει οτι γουσταρει.
κατα τα αλλα, θα ψαξεις δουλεια οχι στο δικο του μερος , αφου δεν θελει, θα χασεις μια χαρα τα κιλα σου που ειναι μια κινηση με πολλαπλα οφελη οπως εχεις διαπιστωσει και στο παρελθον που τα εχασες, και η ζωη σου θα βρει μια χαρα τον δρομο της με η χωρις εκεινον και καποια στιγμη που θα εισαι οπως θελεις εσυ, θα βρεθει ο πραγματικα ταιριαστος, που , μαντεψε.... ΔΕΝ θα "φοβαται".
θέλω επιτέλους να γίνει κάτι καλό!
Ευχαριστώ και πάλι.
Εγώ πάλι νομίζω ότι αυτό το ίντερνετ έχει κάψει πάρα μα πάρα πολύ κόσμο. Εδώ βλέπεις τον άλλο κάθε μέρα και μπορεί να κάνεις χρόνια να τον γνωρίσεις πραγματικά, να δεις ότι ταιριάζετε και να τον εμπιστευτείς και ξαφνικά κάνουν όλοι σχέσεις από το ίντερνετ και λέγεται σχέση αν τον βλέπεις μια φορά το τρίμηνο και μιλάτε μέσα από τα τηλέφωνα και τις οθόνες. Καθημερινά στο vyber μπορεί να μιλάω και με την θειά μου στο Σικάγο, χαίρω πολύ, αυτό δεν σημαίνει ότι έχω σχέση μαζί της. Άλλο να έχεις γνωρίσει κάποιον από κοντά και να δεις ότι ταιριάζετε και τα βρίσκετε και μετά για κάποιους λόγους και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να συνεχίσεις σχέση από απόσταση κι άλλο σχέση από απόσταση εξαρχής. Κι ακόμα περισσότερο γνωριμία μέσω ίντερνετ.
Εδώ υποτίθεται ότι στον πρώτο χρόνο μίας σχέσης τα πράγματα πρέπει να είναι μέλι-γάλα κι εσύ περιγράφεις ότι όλο τσακώνεστε, έχεις και έχει ανασφάλειες, του κάνεις τον παιδαγωγό για το αν θα βγαίνει και πως είναι η ζωή και πάει λέγοντας. Να μην πιάσω τα του σεξουαλικού, που είναι κι αυτό βασικό σε ένα ζευγάρι...Τι σόι σχέση είναι αυτή;
Το πρόβλημά σου σε όλα αυτά είναι η χαμηλή σου αυτοπεποίθηση και η πεσμένη σου ψυχολογία αυτή την στιγμή. Αλλιώς και κάποια γνωριμία έξω στον πραγματικό κόσμο θα έκανες και μόλις ο άλλος άρχιζε τις βλακείες θα τον είχες σουτάρει αντί να κάθεσαι να ασχολείσαι και να το υπεραναλύεις.
Απλά λέω την γνώμη μου και συγγνώμη αν σε ενόχλησε το σχόλιό μου.
Εγώ στην θέση σου θα άλλαζα την καθημερινότητά μου χωρίς να αγχώνομαι υπερβολικά για το πότε θα βρω γκόμενο. Θα προσπαθούσα να βγω έξω να κάνω παρέες και γνωριμίες και θα άφηνα τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά αν τυχόν γνώριζα κάποιον, δεν θα έπεφτα με τα μούτρα. Επειδή θα πεις για το οικονομικό, με το να βγεις έξω δεν εννοώ να πάρεις σβάρνα τα μπαράκια κάθε βράδυ. Εννοώ βγες από το σπίτι και έλα σε επαφή με ανθρώπους. Πήγαινε για περπάτημα. Άραξε σε ένα παγκάκι/στο πάρκο. Πήγαινε σε μία εκδήλωση ή έκθεση που έχει δωρεάν είσοδο. Γράψου σε κάποιον σύλλογο ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου. Ξεκίνα κάποια καινούρια δραστηριότητα. Μίλα με κόσμο, κοινωνικοποιήσου. Άσε τα πράγματα να συμβούν και μην αγχώνεσαι να τα κάνεις να συμβούν.
Επίσης να πω και κάτι άλλο που με έχει ενοχλήσει αρκετά διαβάζοντας τα θέματα στο φόρουμ και όχι συγκεκριμένα το δικό σου... Το να έχει κανείς αρκετά κιλά, σίγουρα δεν είναι καλό για την υγεία του κι αν δεν αισθάνεται και καλά με τον εαυτό του του ρίχνει την αυτοπεποίθηση. Από εκεί και πέρα όμως, είδα και κάποια σχόλια τριγύρω που είναι σαν να λένε ότι αν είσαι χοντρή δεν έχεις καμία ελπίδα να κάνεις σχέση ή να είσαι αρεστή ή θα πρέπει να βολευτείς με "δεύτερες" επιλογές, ότι ξεμένει από τις λεπτές και όμορφες. Εγώ πάλι στον κύκλο μου δεν το βλέπω αυτό, ίσως γενικά επειδή τυχαίνει οι χοντρές κοπέλες που ξέρω να έχουν αυτοπεποίθηση. Υπέρβαρη προς παχύσαρκη είμαι κι εγώ όλη μου την ζωή, αλλά ποτέ δεν είχα θέμα να κάνω σχέσεις ή να γνωρίσω κόσμο. Φυσικά δεν μπορούμε να αρέσουμε όλοι σε όλους και φυσικά ένα σώμα κοντά στα ιδανικά κιλά είναι πιο υγιές, αλλά από την άλλη, γιατί υποτιμάς τον εαυτό σου;
Θεματοθετρια είναι πολύ δύσκολο στην Ελλάδα πλέον να βρεις κάτι μόνιμο χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω αλλά άμα δεν έχεις γέρο βύσμα πάντα θα είσαι σε προσωρινές δουλειές από δω και από κει.το να φύγεις Ελβετία μου φένετε η ιδανική λύση αυτή τη στιγμη...γιατί κανετε τα εύκολα δύσκολα δεν μπορώ να το καταλάβω..ένα εισιτήριο βγάζεις περίπου 120€ έχει το έψαξα πριν μερικές εβδομάδες..δουλειές έχει πολλές από τι έχω ψάξει και έχω ρωτήσω πολλές καλές αμοιβές αστρονομικά ποσά θα έλεγα..απλώς είναι ακριβει η ζωή πανάκριβη όμως...Quote:
Originally Posted by Serenita
Αλλά άμα φύγεις είσαι κοντά στο αγόρι σου θα έχει λύση το πρόβλημα που ακούει στο όνομα απόσταση..θα ζησης με το αγόρι σου..όλο και κάποια δουλειά θα βρεις στην αρχή είναι λίγο δύσκολα αλλά οκ.λιγη υπομονή και σιγά σιγά θα βρεις και μια δουλειά για τα μέτρα σου..έτσι θα είσαι και με το αγόρι σου θα έχεις λύση και το θέμα της ανεργίας...γιατί φοβάστε τόσο πολύ το αγόρι σου??ολόκληρος άντρας είναι..δεν μπορεί να πάρει κάποιες προτοβουλιες και ευθύνες??αύριο μεθαύριο πως θα ανοίξει το δικό του σπιτη??δεν ξέρω στη θέση σου θα το ξανά σκεφτόμουν..
δεν πιστευω να εχει καποια αλλη που να την θελει βρε σερενιτα, γιατι τοτε θα εξαφανιζοταν.
το οτι δεν ειναι σιγουρος οτι εισαι η γυναικα της ζωης του ομως και πανω σε αυτο δισταζει να συζησετε, τα λεει ,ολα.
το οτι ειναι στην ελβετια, ενας λογος παραπανω να σε καλουσε οχι μονο κοπελα του αν ησουν, αλλα ακομα και απλη φιλη, ξεροντας ποσο ασχημη ειναι η κατασταση με τις δουλειες εδω.
για να μην σε καλει, ενω θα λυσεις προσωπικο σου σοβαρο προβλημα, περα απο το συναισθηματικο, για μενα ειναι ενδειξη οτι ειναι με το ενα ποδι εξω απο αυτην την σχεση και ειναι θεμα χρονου να βρει κατι αλλο.
επισης, πολυ καλα τα λεει η σονια.
μια 'σχεση' απο αποσταση με συναντησεις ανα διμηνο, τριμηνο, δεν ειναι σχεση, ειναι γνωριμια.
τα μπουρου μπουρου στα τηλεφωνα για την καθημερινοτητα και το πως θα ζησει την ζωη του ο αλλος, περισσοτερο σε φιλια παραπεμπουν, παρα σε ερωτα.
μην εκπλαγεις αν σε συμβουλευεται και για γυναικες που θα γνωριζει, αργοτερα.
ο ρολος του συμβουλατορα/ψυχολογου, δεν συναδει με ερωτισμο και θα το καταλαβεις καποτε.
Δε φαίνεται να λαμβάνεις υπόψιν την υγεία σου. Γι' αυτό και μόνο το λόγο θα έπρεπε να χάσεις κιλά. Όλα τα άλλα έπονται.Quote:
Originally Posted by Serenita
Σημασία προφανώς έχει και το ύψος σου. Αν είσαι δύο μέτρα, τότε θεωρείσαι ελαφρώς υπέρβαρη (με βάση το BMI), οπότε δε χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιαίτερο. Όμως στα 170 cm π.χ. με το βάρος αυτό είσαι κανονικά παχύσαρκη. Τόσο πολλά κιλά επιβαρύνουν τον οργανισμό σε όλα τα επίπεδα και με το χρόνο μπορεί να οδηγήσουν σε διάφορες παθήσεις. Προσοχή λοιπόν στο θέμα αυτό τώρα που είναι νωρίς ακόμα και έχεις περιθώρια.
Στο ερωτικό κομμάτι, αν και μπορείς να βρεις άντρες που δε θα έδιναν σημασία στο σωματικό βάρος, νομίζω ότι πολλοί θα είχαν πράγματι πρόβλημα. Ο δικός σου πώς το βλέπει;
Πληροφοριακά, εδώ μπορείς να ενημερωθείς για τα προβλήματα που συνήθως δημιουργεί η παχυσαρκία στη σεξουαλική ζωή ενός ατόμου.
Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να συγκατοικήσουν. Ίσως ο «φίλος» μας να είναι τέτοια περίπτωση.Quote:
Originally Posted by Remedy
εγω δεν ξερω ανθρωπους ερωτευμενους που δεν θελουν και δεν μπορουν να συγκατοικησουν. ξερω ανθρωπους που δεν μπορουν να συγκατοικησουν ουτε με τους πιο καλους τους φιλους, κι εγω ειμαι ενας απο αυτους.Quote:
Originally Posted by Vox
χωρις τον καλο μου ομως, δεν μαρεσει να μενω.
Εγώ θα έλεγα ούτε καν σε φιλία. Μια πραγματική σχέση, οιασδήποτε φύσης, προϋποθέτει αμεσότητα και οπτικοακουστική επαφή από μικρή απόσταση, ή άμεση σωματική επαφή, ανάλογα με το είδος της.Quote:
Originally Posted by Remedy
Ακόμα και σε μια απλή φιλική σχέση, θεωρώ απολύτως απαραίτητο τα άτομα να βλέπονται τακτικά από κοντά, ώστε να λειτουργεί στο σύνολό της η ψυχοσωματική οντότητα του καθενός σε συνάρτηση με τα στοιχεία που προσλαμβάνει από την απτή πραγματικότητα. Αυτό προφανώς ισχύει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό σε μια ερωτική σχέση.
Ίσως να ακούγομαι της παλαιάς σχολής, εμπιστεύομαι όμως αυτό που μπορώ να ανιχνεύσω άμεσα με τις αισθήσεις μου και τη διαίσθηση η οποία εδράζεται στο σήμα που αυτές μεταδίδουν.
συμφωνω μαζι σου βοξ.
η αποσταση και η σαιμπερ επικοινωνια, ευνοει τα "φαντασματα"
αλλον νομιζουμε, αλλον θελουμε, αλλον θελει, αλλον νομιζει.
Εγώ όμως γνωρίζω. Έχω ένα παράδειγμα ερωτευμένου ανθρώπου που δεν μπόρεσε να συγκατοικήσει με την καλή του.Quote:
Originally Posted by Remedy
Έχω κι ένα ακόμα στην γκρίζα ζώνη.
Serenita Nα ρωτήσω κάτι -αν θες απαντάς βέβαια-. Το παιδί αφού έχετε κοινά στέκια κτλ είναι Έλληνας αν έχω καταλάβει καλά που ζει στην Ελβετία. Υποθέτω περίπου στην ηλικία σου. Πόσα χρόνια είναι εκεί και σε τι φάση βρίσκεται; Σκοπεύει να μείνει εκεί για πάντα, έχει σταθερή δουλειά, είναι ευχαριστημένος ή δεν ξέρει; Εσύ άσχετα από την σχέση σου, αφού ζορίζεσαι εκεί που είσαι, θα το σκεφτόσουν να πας κάπου εξωτερικό να ψάξεις δουλειά; Έχεις κάποια λεφτά στην άκρη, κατάλληλη θέληση και ψυχολογία και προσόντα που θα σε βοηθούσαν απλά να βγάλεις εισιτήριο για κάπου, να πιάσεις ένα δωμάτιο και να ψαχτείς επιτόπου; Αν αυτό δεν δούλευε, θα σου ήταν εύκολο να γυρίσεις πίσω; Σκεφτόσουν κάτι τέτοιο σοβαρά πριν γνωριστείς με αυτόν; Μιλάς την γλώσσα που μιλάνε εκεί που βρίσκεται;
Θα σου αναλύσω πιο μετά τι σκέφτομαι γιατί πρέπει να πάω για δουλειά τώρα...
ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, μπερδεύομαι και ξεθολώνω παράλληλα.
Τι ηλικια εχει αυτος;
όλα θα φτιαξουν το ξερω
Τρεις μηνες συνεχεις συγκατοικηση, ειναι ενα καλο διαστημα για να γνωριστειτε.
Και δεν ειναι κανενα μωρο να μην ξερει τι του γινεται.
Αν σε θελει διπλα του θα σε καλεσει να μεινετε μαζι.
Μην το σκεφτεσαι πολυπλοκα. Οποιος γουσταρει, αυτο κανει.
Διαφορετικα, ισως ειναι αλλο αυτο που θελει απο σενα που μοιαζει πιο πολυ με φιλια παρα με ερωτικη σχεση.
Λοιπόν, υποθέτω κάτι είχες γράψει και μετά το έσβησες, δεν πειράζει. Εγώ θα σου πω απλά κάποιες σκέψεις μου.
Κατά την γνώμη μου εδώ έχουμε δύο διαφορετικά θέματα. Το ένα είναι η σχέση και το άλλο είναι η απόφαση να φύγεις στο εξωτερικό. Φυσικά και σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τα διαχωρίσεις λίγο στο μυαλό σου αυτά τα δύο. Στα της σχέσης, έγραψα τι πιστεύω στο προηγούμενο μήνυμα. Επειδή έχεις βαλτώσει σε πολλά επίπεδα, πας να συμβιβαστείς με κάτι μέτριο σαν σχέση, που προς το παρόν δεν είναι ακριβώς σχέση. Φυσικά δεν ξεκινάνε πάντα οι δεσμοί με έρωτα με την πρώτη ματιά ξέρω 'γω κι αγάπες και λουλούδια, κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο συμβατικά, ωστόσο εδώ δεν νομίζω ότι έχεις και πολύ θετικά σήματα ένα χρόνο τώρα. Εσύ δεν είσαι εγώ βέβαια και μπορεί να τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Αν θες να επιμείνεις σε αυτή την σχέση, καλό θα ήταν να προσπαθήσεις να βάλεις ένα όριο στο πως, πότε και με τι θα είσαι ευχαριστημένη. Πες μέσα σου π.χ. θα περιμένω ως το φθινόπωρο να δω αν θα με καλέσει να πάω να μείνω μαζί του ή θα περιμένω ως τον άλλο μήνα που θα έρθει να τα συζητήσουμε από κοντά κι αν δεν με καλύψει θα πάρω τις αποφάσεις μου. Παραδείγματα λέω.
Στα του εξωτερικού τώρα, θα σου πω εγώ πως το σκέφτομαι. Λες ότι με τα οικονομικά εδώ έχεις ζοριστεί κι ίσως να ήταν μια διέξοδος να βρεις δουλειά σε άλλη χώρα. Είχε περάσει αυτό από το μυαλό σου πριν γνωρίσεις αυτόν στην Ελβετία; Θεωρείς ότι πράγματι έχεις πιθανότητες να βρεις κάποια δουλειά βάση προσόντων, γνώση της γλώσσας, του πως πλασάρεις τον εαυτό σου και του τι απαιτείται στην τάδε ή την δείνα χώρα; Πιστεύεις ότι είσαι σε φάση που θα πήγαινες και θα το πάλευες αρκετά ή με την πρώτη δυσκολία θα το έβαζες κάτω που λένε; Έχεις κάποια υποστήριξη στην Ελλάδα, ψυχολογική και οικονομική αν τα πράγματα πάνε στραβά τον πρώτο καιρό;
Θεωρώ ότι το εξωτερικό έχει γίνει λιγάκι καραμέλα τελευταία. Να μην ξεχνάμε ότι κι εκεί υπάρχει οικονομική κρίση κι ότι χωρίς κάποια ειδίκευση, ανταγωνίζεσαι εσύ κι άλλοι εκατομμύρια για χαμηλόμισθες θέσεις όπως και εδώ. Έχω δει πολύ κόσμο να φεύγει ενθουσιασμένος και να γυρνάει μετά από λίγους μήνες εντελώς απογοητευμένος. Να διευκρινίσω ότι γενικά είμαι άνθρωπος του ρίσκου και των αλλαγών. Όταν ήμουν γύρω στα 24 μαζευτήκαμε 4 φίλοι ας πούμε που είχαμε εποχιακή δουλειά το καλοκαίρι εδώ στην Ελλάδα, και λέμε τον χειμώνα τα ξύνουμε, δεν πάμε εξωτερικό να δούμε τι παίζει; Και πήγαμε σχεδόν στο ξέμπαρκο, οι άλλοι είχαν μια γνωριμία που οδήγησε σε δουλειά, εγώ δεν ήθελα την συγκεκριμένη δουλειά και άρχισα να μοιράζω βιογραφικά από εδώ κι από εκεί και μετά από κάνα μήνα με πήρανε για συνέντευξη και με κρατήσανε, όχι τρομερός μισθός, αλλά πάνω στο αντικείμενό μου και καθώς μοιραζόμασταν τα έξοδα του σπιτιού με τους φίλους μου και πήγαμε απλά για την εμπειρία, περάσαμε έναν χειμώνα ονειρεμένο. 4 φίλοι είμασταν και πήγαμε για την πλάκα μας χωρίς δεσμεύσεις όμως. Το καλοκαίρι η δουλειά που είχαμε τότε ήταν καλή από πολλές απόψεις και γυρίσαμε Ελλάδα. Κι επειδή μου άρεσε η φάση, την επόμενη χρονιά οι άλλοι δεν μπορούσαν να έρθουν κι είπα, δεν το δοκιμάζω μόνη μου; Και έστελνα βιογραφικά μέσω ίντερνετ σε άλλη χώρα και έκλεισα κάνα-δυό συνεντεύξεις και πήγα και η μία μου κάθισε και πέρασα άλλον έναν χειμώνα μια χαρά. Πρόσεξε όμως: Ήταν στα μισά του 2000 με την οικονομία να ανθίζει, την ψυχολογία των ανθρώπων αλλιώς, μου λέγαν είσαι από την Ελλάδα και κάνανε χαρές και οι περισσότεροι προσπαθούσαν να με κάνουν να αισθανθώ άνετα, να με βάλουν σε παρέες, να με βοηθήσουν αν ήθελα κάτι με το σπίτι, να με καλέσουν έξω. Δεν λέγανε τι θέλετε όλοι οι μετανάστες στην χώρα μας, εδώ δεν έχουμε εμείς δουλειά ή δεν γυρνούσαν την πλάτη αδιάφορα αν ζητούσες κάτι. Ο κόσμος ο περισσότερος ζούσε άνετα και ήταν έξω καρδιά που λένε. Και το κυριότερο, εγώ η ίδια είχα καλή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση και καλή διάθεση, ότι δυσκολία παρουσιαζόταν το έπαιρνα πολύ χαλαρά. Δεν είχα πάει να ξεφύγω από κάποια μιζέρια ή έχοντας μεγάλες προσδοκίες, για την πλάκα και για να περάσω καλά πήγα και χωρίς ψυχολογικές δεσμεύσεις ότι σκοπεύω να μείνω εκεί ή να μην μείνω ή αν θα γυρίσω πίσω ή ότι η ζωή μου εξαρτάται από αυτό. Δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να πας με ήδη χαμηλή ψυχολογία και εναποθέτοντας όλες σου τις ελπίδες εκεί.
Καμιά φορά βέβαια όταν αισθανόμαστε πεσμένοι, μπορεί μία δραστική αλλαγή στην ζωή μας να μας κάνει καλό, να έρθει η ψυχολογία μας εντελώς τούμπα, ποτέ δεν ξέρεις, όλα στην ζωή έχουν το ρίσκο τους. Ωστόσο για να το συνδέσω λίγο και με τα της σχέσης, αν η σχέση δεν λειτουργούσε, θεωρείς ότι θα τα κατάφερνες μόνη σου εκεί; ΘΑ το πάλευες; Είσαι σε φάση εκεί που θα πας να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες μόνη σου ή θα εξαρτάσαι από τον άλλο για όλα; Εγώ θεωρώ ότι ένας σημαντικός λόγος που είναι πολύ διστακτικός να σε καλέσει να μείνετε μαζί είναι αυτός: Είναι σαν να αναλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη σου κι αυτός δεν είναι καθόλου απλό. Αν είσαι διατεθειμένη, θα πρέπει από μόνη σου να το ψάξεις λίγο από πριν και να του ξεκαθαρίσεις ότι δεν πρέπει να αισθάνεται το βάρος ότι πας μόνο για αυτόν εκεί και ότι θα το παλέψεις και μόνη σου κι ότι αν κάτι δεν πάει καλά, δεν θα του το χτυπήσεις ότι τα παράτησες όλα πίσω κι άλλαξες χώρα για πάρτη του...
Στο προηγούμενο μήνυμα για αυτό σε προέτρεψα να βγεις να γνωρίσεις εδώ κόσμο, να αλλάξεις την καθημερινότητά σου και να το παλέψεις στα της δουλειάς. Διότι θεωρώ ότι η βιοπάλη στην δική σου χώρα είναι καλύτερη από την βιοπάλη σε ξένη χώρα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ιδίως όταν η ψυχολογία είναι πεσμένη. Και διότι όταν έχεις χαμηλή ψυχολογία κι αυτοπεποίθηση πιάνεσαι από όπου μπορεί να πιαστείς είτε είναι η ιδέα του εξωτερικού είτε μία σχέση και δεν τα βλέπεις καθαρά τα πράγματα και μπορεί να μεταδίδεις μεγάλη πίεση και στους άλλους χωρίς να το καταλαβαίνεις...
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Καταλαβαίνω αυτά που μου λες Sonia και τα έχω σκεφτεί κι εγώ πολλάκις. Φτάνω, όμως, κάθε φορά στο συμπέρασμα ότι δεν είναι συμβιβασμός. Το να φύγω στο εξωτερικό το προσπαθούσα από πριν καν μπω στη σχολή μου εδώ. Ήθελα πάντα να σπουδάσω και να δουλέψω έξω, ιδανικά στη Γαλλία που μπορούσα πιο εύκολα να κάνω σπουδές πάνω στο αντικείμενό μου. Το μόνο που μπορώ να συσχετίσω με τη σχέση μου είναι η αλλαγή του προορισμού. Το ξέρει εξαρχής το ότι ψάχνω και έξω, έχω ήδη κάνει αιτήσεις για σπουδές και περιμένω, κάνω αιτήσεις για δουλειά και περιμένω (όχι μόνο στη χώρα του). Αυτή την ευθύνη που λες, πρώτη του εξήγησα ότι δεν έχει σχέση με αυτόν. Εάν δε βρω δουλειά κλπ. είμαι διατεθειμένη να γυρίσω πίσω ή να ψάξω αλλού ό,τι και να σημαίνει αυτό για εμάς. Αλλά, πρώτα, και παράλληλα, θα είχαμε δει και τι είναι όλο αυτό από κοντά. Ποτέ δε μου άρεσε να γίνομαι βάρος σε κανένα, πόσο μάλλον σε έναν άνθρωπο που το "βάρος" έχει άλλη σημασία. Ναι, είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω σκληρά, το κάνω ήδη, αλλά δύσκολο όταν βλέπουν ότι δεν είσαι στην ίδια χώρα. Συνεχίζω τις προσπάθειές μου ασχέτως με αυτόν, ο οποίος απλώς σκέφτεται ότι κάαααποια στιγμή θα γίνει αλλά ακόμη είναι νωρίς. Δεν πιστεύω ότι είναι συμβιβασμός, έχω γνωρίσει ανθρώπους, έχω κάνει σχέσεις, θέλω να δω πώς πραγματικά είναι όλο αυτό μαζί του, από κοντά, σταθερά. Ναι, δεν έχω οικονομική δυνατότητα, αλλά εάν πάνε τα πράγματα στραβά μπορώ να βρω άκρη. Ποτέ δε θα έριχνα την ευθύνη του εαυτού μου σε άλλους.
Το θέμα είναι ότι και τα δύο μαζί (τα θέματα που θίγεις) με πνίγουν. Θέλω να προχωρήσω μπροστά και να δω και τι πραγματικά γίνεται μαζί του. Αν τώρα, που ακόμη υπάρχει το παραθυράκι, δεν το δούμε, θα περιμένουμε μέχρι ένας από τους δυο μας να σταθεροποιηθεί και να μην έχουμε επιλογή? αυτά σκέφτομαι. πολλά σκέφτομαι. Προσπαθώ να μη δημιουργώ πίεση, προς το παρόν τα έχω ήδη ανακαλέσει και θέσει ένα όριο στο πόσο θα περιμένω εκείνον. Αλλά πιέζομαι εγώ μόνη μου αντ'αυτού...
Αν είναι έτσι, σταμάτα να σκέφτεσαι και πράξε : ) Ελπίζω να μην είναι πολύ μακροπρόθεσμο το όριο που έχεις θέσει για εκείνον... Έχεις σκεφτεί να ψάξεις κάτι στην πόλη όπου βρίσκεται ή τριγύρω χωρίς να τον δεσμεύσεις σε συγκατοίκηση κτλ;
Αυτό προσπαθώ να κάνω :) Το γεγονός ότι δεν είμαι εκεί, από άποψη δουλειάς κλπ, δε βοηθάει, μου γυρνούν όλα πίσω αρνητικά, γιατί θέλουν να έχεις άδεια. Αυτό είναι το κυριότερο που με ρίχνει ψυχολογικά. Αν έβρισκα δουλειά, θα μπορούσα να πάω και να μείνω μόνη μου, εάν τόσο δεν ήθελε. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να πάω. Οπότε το ένα αναιρεί το άλλο. Έχω ξεκινήσει, όμως, να ψάχνω και αλλού, άσχετα από εκείνον. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα θέλει και ποτέ να είμαστε πραγματικά μαζι. έχει συνηθίσει βλέπεις όλα να είναι από απόσταση. Τέλοσπανωτων, έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι σοβαρά και να κάνω ενέργειες για μένα. Σε ευχαριστώ.
αυτο το "αν τοσο δεν ηθελε", μου φαινεται πολυ απωθητικο για τον αλλο που "θελει". και προσβλητικο μπορω να πω..Quote:
Originally Posted by Serenita
προτεινω να ψαξεις μονο αλλου., οχι στο μερος του.
θα εψαχνες στο μερος του αν δεν ηταν εκεινος εκει?
οποια κι αν ειναι η απαντηση σου, σε εκεινον θα δωσεις την εντυπωση οτι πας με το ζορι, για εκεινον, ενω ειπε οτι δεν θελει.
Σαν αντρας συμπασχω με τον αντρα που νιωθει ανασφαλεια οταν ακουει τη λεξη συγκατοικηση. Τωρα συμβουλες δεν ειμαι σε θεση να δωσω, αλλα ποιος ειναι; Μονο εσυ ξερεις τον εαυτο σου και τα θελω σου. Εμενα 1 χρονος αποκλειστικοτητα απο αποσταση μου φαινεται κατι παραξενο. Γιατι να μη γνωριζετε και αλλους ανθρωπους, να κανετε σεξ... Μπορει ταυτοχρονα να αγαπας καποιον και να κανεις σεξ με καποιον αλλο. Ελπιζω να μην σοκαρει αυτο που λεω. Καμια φορα αυτος ειναι ο μονος τροπος να λειτουργησουν τα πραγματα.
Remedy, μέσα μου δυστυχώς το ξέρω ότι έχεις δίκιο. Αν ήθελε, δε θα αισθανόταν ούτε πίεση ούτε τίποτα, απλώς θα το διεκδικούσε. Ναι, εκεί ψάχνω γιατί είναι εκείνος. Παλιότερα έψαχνα γενικότερα, τώρα όμως περισσότερο γιατί είναι εκείνος. Συμφωνώ, και αυτό κάνω. Ψάχνω και αλλού. Κυρίως αλλού τις τελευταίες μέρες. Δεν το έχω τελειώσει, όμως, όταν βλέπω πως δεν υπάρχει καμία κίνηση εκ μέρους του, πέρα από το να βλεπόμαστε μια φορά ανά τρίμηνο, ίσως και δεν έχει νόημα. Ίσως και να έχω δώσει και παραπάνω αξία από όσο αξίζει, ίσως πραγματικά είναι ο άνθρωπος που νιώθω ότι είναι. Θα αφήσω να περάσει ο καιρός, η προθεσμία που του έχω δώσει μέσα μου είναι μέχρι το φθινόπωρο και μέχρι τότε, πού ξέρεις? Μπορεί τα πράγματα να έχουν έρθει καλά, μπορεί και να έχω ξεκαθαρίσει. Δε με καλύπτει όμως η συμπεριφορά του. Το σκέφτομαι κι αλλιώς. Αν εγώ πραγματικά ηθελά έναν άνθρωπο, δε θα μπορούσα να μείνω μακριά για πολύ-θα πέταγα από τη χαρά μου για μια τέτοια πρόταση. Αν πάλι όχι, ή απλώς ενδιαφερόμουν, τότε θα ένιωθα πνιγμένη και πιεσμένη...Οπότε...
ναι και μετα θα περνει τηλ.το δικο της σαν να μην τρεχει τιποτα θα δειχνει ενδιαφερον και καλα και θα του λεει και σαγαπω..το εχουμε τερματισει τελειος εδω περα μεσαQuote:
Originally Posted by Ορέστης
Κοίτα, Ορέστη, δε με σοκάρει αυτό που λες. Όταν γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε, η κατάσταση ήταν έτσι, "ελεύθερη". Όταν πραγματικά ζήσαμε καιρό μαζί, είχαμε ανάγκη και οι δύο την αποκλειστικότητα. Μπορεί για μερικούς να δουλεύουν τα πράγματα έτσι, ίσως και να είναι δύσκολο να αντισταθείς, αλλά δεν μπορείς να αγαπάς αληθινά κάποιον/α και να τραβιέσαι τα βράδια με άλλον/η. Συμφωνώ με τον Γιώργο σε αυτό. Η "ελεύθερη" σχέση λειτουργεί στις αρχές, όταν υπάρχει ενδιαφέρον, έλξη αλλά δεν καίγεσαι για τον άλλο τόσο. Όταν αργότερα, αυτό μεστώσει, όσος χρόνος και να περάσει, δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με άλλον άνθρωπο, έστω κι αν είναι για μια νύχτα. γιατί, μπορεί να υπάρχουν άγχη και προβλήματα, οι ανασφάλειές μου, οι φοβίες του, όμως αυτό είναι κάτι που νιώθουμε κοινό. Πώς θα πεις ότι αγαπάς τον άλλον, όταν δεν τον περιμένεις?
Ετσι ακριβως.Quote:
Originally Posted by Serenita
Πέρα από όλα τα άλλα, νομίζω είναι σημαντικός παράγοντας εκεί που θα πας να μπορείς να προσαρμοστείς πιο εύκολα στην νοοτροπία των ανθρώπων. Δεν ξέρω, εγώ νομίζω ότι η Γαλλία είναι κάπως πιο "εύκολη" για τους Έλληνες από ότι η Ελβετία. Δεν λέω ότι θα αποφασίσεις αποκλειστικά με βάση αυτό, αλλά είναι κάτι που πρέπει να λάβεις υπόψιν... Υποθέτω ότι μιλάς καλά Γαλλικά; Είναι αυτός σε Γαλλόφωνο τμήμα της Ελβετίας ή αλλού; Διότι μην νομίζεις ότι είναι οι Ελβετοί παντού δίγλωσσοι και τρίγλωσσοι ας πούμε... Και ο τρόπος ζωής και οι άνθρωποι... Δεν ξέρω. Δεν έχω ζήσει εκεί, αλλά έχω ταξιδέψει και στις δύο χώρες και η Ελβετία μου φάνηκε σαν ένας ωραίος πίνακας ζωγραφικής. Για πόση ώρα μπορεί κανείς να στέκεται να κοιτάει έναν πίνακα ζωγραφικής, όσο ωραίος και να είναι; Μετά απο λίγο βαριέται. Καμία διαδραστικότητα από τους ανθρώπους, μια ψυχρή ευγένεια κι ως εκεί. Νυχτερινή ζωή σχεδόν μηδέν. Οργάνωση, τάξη, ασφάλεια και βαρεμάρα... Τουλάχιστον Ζυρίχη και Neuchâtel που έχω πάει. Έτυχε να γνωρίσω Έλληνα πριν κάποια χρόνια που φαινόταν να έχει και μία οικονομική επιφάνεια ο άνθρωπος, γύρω στα 60 ήταν τότε και μου λέει " Η ζωή στην Ελβετία δεν είναι ζωή, ζω για τις μέρες που βρίσκομαι στην Ελλάδα ή στην Ιταλία ή έστω στην Αγγλία για δουλείες, αν ξαναγύριζα τον χρόνο πίσω ίσως και να μην πήγαινα ποτέ εκεί"...
Κι αν είναι ήδη ντεμί η σχέση, και πας και έχεις μεγάλες δυσκολίες προσαρμογής αυτό θα κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα...
εγω παλι ειχα οικογενειακη φιλη , που πηγε για δουλεια του ανδρα της στην ελβετια και της αρεσε τοσο πολυ, που εμεινε μονιμα, παρολο που ο ανδρας της ειχε μετα δουλεια σε αλλες χωρες, γερμανια, ελλαδα, κλπ και τον αφησε να φυγει μονος του. χαχαχαχα!.
γουστα ειναι αυτα.
σε γερμανοφωνο τμημα μαλιστα.
το θεμα σονια, ειναι οτι η κοπελα δεν σκεφτεται ελβετια για τα τοπια η για τους ανθρωπους, αλλα γιατι ειναι ο τυπος εκει.
Ναι, αυτήν την εντύπωση είχα κι εγώ πριν για την Ελβετία. Μιλάω γαλλικά, μαθαίνω γερμανικά, αλλά το μέρος που θέλω/ήθελα να πάω είναι γαλλόφωνο. Όσον αφορά στο πού είναι πιο εύκολη η προσαρμογή, δεν είμαι σίγουρη. Στην Ελβετία ζουν πάρα πολλοί Έλληνες. Από όσο έχω δει, τόσες φορές που έχω πάει, και μια κομψή νυχτερινή ζωή έχει (ακόμη και κλαμπάκια και όλα, αν ψάξεις καλά) και μου αρέσει πολύ η ηρεμία εκεί. Στη Γαλλία, θα έλεγα, είναι περισσότερο προκατειλημμένοι με τους Έλληνες και τους ξένους γενικότερα. Σαν χώρα, τόπος, μου αρέσει πάρα πολύ- η ηρεμία, οι άνθρωποι εξυπηρετικοί και φιλικοί και οι υπηρεσίες τους θεϊκές σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα. Οκ, δε θα πω ότι μπορείς να πιάσεις φιλίες με όλους, κάποιοι είναι τυπικοί μέχρι αηδίας, αλλά γενικώς είναι φιλικοί. Μου αρέσει και η χώρα και ο κόσμος εκεί. Θα με ενδιέφερε πολύ να μείνω εκεί, άσχετα από αυτόν. Δύσκολο βέβαια-έχουν κάτι που δεν υπάρχει στη Γαλλία πχ., για να σε προσλάβουν πρέπει να έχεις άδεια διαμονής και για να πας εκεί πρέπει να έχεις δουλειά αν δεν έχεις κανα δεκαχίλιαρο στην άκρη. Αυτό είναι το οξύμωρο που με ταλαιπωρεί και εκείνος δε βοηθάει. Αν όμως βρεις δουλειά, την προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι πολύ εύκολη η ζωή εκεί και η προσαρμογή.
Το καταλαβαινω αυτο που λες αλλα η δικη σας ειναι μια ιδιατερη περιπτωση. Δεν ειστε ακριβως μαζι.Quote:
Originally Posted by Serenita
Συναισθηματικά είμαστε ή τουλάχιστον αυτό αισθανόμαστε τώρα. το σωματικό είναι άλλο θέμα.