πως ξεπερναμε τον πονο του χωρισμου?
τελικα υπαρχει στην ζωη κατι πιο θλιβερο απο τον πονο ενος ερωτα που τελειωνει χωρις την θεληση μας, απλα με την αποφαση του αλλου ατομου να μας αποχαιρετησει μια για παντα? τι πρεπει να κανουμε για να μην παρουμε τοσο βαρια αυτον τον χωρισμο? Δεν θεωρειται οτι ειναι αδικια, να τελειωνει κατι απλα οταν δεν υπαρχει η συγκαταβαση και των δυο ατομων....? Γιατι υπαρχει τοσο πολυ μεγαλη ελευθερια? Καποτε στις γυναικες θεωρουταν ανηθικο να εγκαταλειψουν τον αντρα....Απο θεμα κοινωνικης και ηθικης ιδεολογιας εννοω...! Ειναι ακραιο που το εχω παρει ετσι με τετοιο τροπο και θελω να ειμαι απο εδω και περα πιο προσεχτικος με οποιαδηποτε? Μην της δωθω ολοκληρωτικα, γιατι αν μετα νιωσω οτι της εχω δωσει κομματι της ψυχης μου σε αυτην θα ειναι δυσκολο να το παρω πισω, γιατι απομακρυνοντας αυτην απο εμενα για παντα, θα μου εχει παρει και αυτο το κομματι της ψυχης που της εχω δωσει.....
Τι λετε?