Πως αισθάνεστε αλήθεια;;
Σαν άτομα με προσωπική ταυτότητα και με μια φωνή που διεκδικεί πράγματα για την ζωή σας ή ηττοπαθείς και παθητικοί;;
Θα ήθελα να συζητήσουμε για αυτό το κομμάτι της φωνής μέσα μας που πολλές φορές το καταπνίγουμε.
Εχετε νιώσει πολλές φορές παθητικοί και να μη κάνετε κάτι σε καταστάσεις αδικίας πχ ή σε καταστάσεις όπου η εξουσία κάνει κατάχρηση της δύναμης της;;
Πιστεύω όλοι έχετε παρατηρήσει ειδικά στις πολεις και κατα την διάρκεια της ζωής σας πάμπολλα φαινόμενα αδικίας, bullying, ρατσισμού, εκφοβισμού κτλ
Νομίζω γινόμαστε όλο και πιο επιθετικοί σαν κοινωνία και ταυτόχρονα παθητικοί. Ειδικά με την χρήση του ίντερνετ κ του καναπέ μας φωνάζουμε αδιάκοπα νομίζοντας ότι η φωνή μας εισακούγεται. Ζούμε σε μια ψευδαίσθηση αυτοπεποιθησης και κύρους.
Προσωπικά λόγω του ότι έχω μια πάθηση ψυχολογική η οποία έχει τα στοιχεία της αλλοτρίωσης, του στιγματισμού και των ελλιπών δικαιωμάτων, νιώθω καθημερινά να μη έχω προσωπική φωνή. Αποφεύγω τις συγκρούσεις και τους διαπληκτισμούς. Δεν βρίσκω εύκολο να βάλω τρίτους στην θέση τους λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης και ταυτότητας.
Πως τα πάτε σε αυτό το κομμάτι;;
Πιστεύετε ότι οι ψυχικά πάσχοντες θα έπρεπε να βρουν κάποτε μια φωνή έκφρασης των προβλημάτων τους από το να ζουν στο περιθώριο;; Βέβαια σ'αυτό πιθανόν να δίνατε θετική απάντηση αλλά ποια πιστεύετε θα ήταν τα βήματα που θα μας πήγαιναν μπροστά;;