Ξαφνικά ξεσπάσματα κλάματος

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ενότητα για αυτό το θέμα για αυτό την αφήνω εδώ, αν η διαχείριση κρίνει ότι πρέπει να μετακινηθεί σε αλλη ενότητα, καλώς.
Γενικα νομίζω είμαι καλά ψυχολογικα, δεν είμαι σε μελαγχολική φαση στη ζωή μου, έχω περάσει παρα πολυ πιο μαύρες φασεις...ούτε ευτυχισμένη θα με έλεγα ούτε όμως και δυστυχισμενη, είμαι σε μια νορμάλ μέση κατάσταση στη καθημερινότητα μου...
Όπως όμως φαίνεται και από τον τίτλο, έχω που και που
τους τελευταίους μήνες, ισως τον τελευταιο χρονο, ξαφνικά ξεσπάσματα κλάματος...συνήθως υπάρχει κάποια αφορμή, δεν είναι στο ξεκαρφωτο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η εκάστοτε αφορμή δικαιολογεί επαρκως ένα ξέσπασμα σε κλάματα, νιώθω ότι είναι ξαφνικο, έντονο και ίσως καπως δυσανάλογο με το τι συμβαίνει; Συμβαίνει κάτι μικρο η μεγαλύτερο πχ και σκεφτομαι ίσως πράγματα και συσσωρεύεται μέσα μου μια στενοχώρια ώσπου γίνεται αβάσταχτη και εκεί που απλα κάθομαι μονη μου πατάω ένα κλάμα με λυγμούς για ένα λεπτό και ηρεμώ. Να μου συνέβη πριν λίγο και τώρα είμαι απολύτως ήρεμη...είναι νορμάλ αυτό;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ενότητα για αυτό το θέμα για αυτό την αφήνω εδώ, αν η διαχείριση κρίνει ότι πρέπει να μετακινηθεί σε αλλη ενότητα, καλώς.
Γενικα νομίζω είμαι καλά ψυχολογικα, δεν είμαι σε μελαγχολική φαση στη ζωή μου, έχω περάσει παρα πολυ πιο μαύρες φασεις...ούτε ευτυχισμένη θα με έλεγα ούτε όμως και δυστυχισμενη, είμαι σε μια νορμάλ μέση κατάσταση στη καθημερινότητα μου...
Όπως όμως φαίνεται και από τον τίτλο, έχω που και που
τους τελευταίους μήνες, ισως τον τελευταιο χρονο, ξαφνικά ξεσπάσματα κλάματος...συνήθως υπάρχει κάποια αφορμή, δεν είναι στο ξεκαρφωτο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η εκάστοτε αφορμή δικαιολογεί επαρκως ένα ξέσπασμα σε κλάματα, νιώθω ότι είναι ξαφνικο, έντονο και ίσως καπως δυσανάλογο με το τι συμβαίνει; Συμβαίνει κάτι μικρο η μεγαλύτερο πχ και σκεφτομαι ίσως πράγματα και συσσωρεύεται μέσα μου μια στενοχώρια ώσπου γίνεται αβάσταχτη και εκεί που απλα κάθομαι μονη μου πατάω ένα κλάμα με λυγμούς για ένα λεπτό και ηρεμώ. Να μου συνέβη πριν λίγο και τώρα είμαι απολύτως ήρεμη...είναι νορμάλ αυτό;

---

Long time no see.
Μόλις ξύπνησα μετά από 18 ώρες ύπνου,ο οποίος ήρθε μετά από δύο συνεχόμενες νύχτες εντελούς αυπνίας,και το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στο μυαλό ήταν ότι χάθηκες και ανησύχησα μην έπαθες τίποτα...χαχα!...Δεν είμαι καλά!

Επί του θέματος τώρα...
Τα είχα και εγώ αυτά τα ξεσπάσματα untriggered κλάματος και τα έχω χάσει τα τελευταία χρόνια με το Minitran.
Γενικά, νομίζω όλο αυτό είναι ένα καμπανάκι του οργανισμού ότι ''πεινάει'' συναισθηματικά και σε κάνει να νοιώθεις ενοχικά που δεν τον ταίζεις.

Βασικά,νομίζω ότι μου λείπουν.
A day without cry,is a day wasted για μένα.

Καλημέρα Νατ
Δυσανάλογο με ο, τι συμβαίνει πολύ πιθανόν να σημαίνει πως έχεις μαζέψει πολλά χωρίς καν να το συνειδητοποιείς.
Πολλές φορές προσπαθούμε να χρυσώσουμε στο χάπι στον εαυτό μας για διάφορες καταστάσεις που μας πειράζουν και μπαίνουμε σε ένα μουντ ρομποτ.... δεν ξέρω αν το κάνεις κι εσύ αυτό. Εγώ πολλές φορές όταν είμαι σε κρίσιμη περίοδο είναι σα να γίνομαι ρομποτ για να γίνει η δουλειά, με κάποιο τρόπο αποστασιοποιούμαι συναισθηματικά από μια κατάσταση προκειμένου να κάνω αυτό που πρέπει λόγω συνθηκών κι αν αυτό κρατήσει καιρό και δεν βρω τρόπο να αποσυμπιεστώ... το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος μετά. Και σε αυτες τις περιπτώσεις μπορεί να έρχεται από μικρά και σχεδόν ασήμαντα γεγονότα, σαν αφορμή το βλέπω. Είσαι σίγουρη πως δεν καταπιέζεις συναισθήματα;

Πολλές φορές δεν χρειάζεται πάντως κάτι σπουδαίο και μεγάλο για να μας χαλάσει την ψυχολογία, αρκούν και τα πολλά και μικρά για ένα συνεχόμενο διάστημα. Ισως έχεις συσσωρεύσει πολύ πίεση και άγχος και αυτό κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Βρες τρόπο να αποσυμπιεστείς, η τέχνη βοηθά σε αυτό μερικές φορές, δεν ξέρω τι σε συγκινεί ίσως μια ταινία, ένα τραγούδι...κάτι που θα σε βοηθήσει να κλάψεις με την καρδιά σου και να το ευχαριστηθείς γιατί το ανησυχητικό για μένα σε αυτό που είπες δεν μου φαίνεται το γεγονός οτι κλαις ξαφνικά χωρίς σημαντικό λόγο, το ανησυχητικό μου φαίνεται που σταματάς πάλι αυτόματα σα να μην σε αφήνεις να ξεσπάσεις εντελώς.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ενότητα για αυτό το θέμα για αυτό την αφήνω εδώ, αν η διαχείριση κρίνει ότι πρέπει να μετακινηθεί σε αλλη ενότητα, καλώς.
Γενικα νομίζω είμαι καλά ψυχολογικα, δεν είμαι σε μελαγχολική φαση στη ζωή μου, έχω περάσει παρα πολυ πιο μαύρες φασεις...ούτε ευτυχισμένη θα με έλεγα ούτε όμως και δυστυχισμενη, είμαι σε μια νορμάλ μέση κατάσταση στη καθημερινότητα μου...
Όπως όμως φαίνεται και από τον τίτλο, έχω που και που
τους τελευταίους μήνες, ισως τον τελευταιο χρονο, ξαφνικά ξεσπάσματα κλάματος...συνήθως υπάρχει κάποια αφορμή, δεν είναι στο ξεκαρφωτο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η εκάστοτε αφορμή δικαιολογεί επαρκως ένα ξέσπασμα σε κλάματα, νιώθω ότι είναι ξαφνικο, έντονο και ίσως καπως δυσανάλογο με το τι συμβαίνει; Συμβαίνει κάτι μικρο η μεγαλύτερο πχ και σκεφτομαι ίσως πράγματα και συσσωρεύεται μέσα μου μια στενοχώρια ώσπου γίνεται αβάσταχτη και εκεί που απλα κάθομαι μονη μου πατάω ένα κλάμα με λυγμούς για ένα λεπτό και ηρεμώ. Να μου συνέβη πριν λίγο και τώρα είμαι απολύτως ήρεμη...είναι νορμάλ αυτό;

---

καλημερα νατ.
θα συμφωνησω με ελι..
η περιγραφη της "νορμαλ" καταστασης, νομιζω οτι παραβλεπει την πολυ μεγαλη πιεση που ζουσες τον τελευταιο καιρο, που νομιζω οτι συνεχιζεται, απο αποψη προσπαθειας, συνθηκων, κλπ.
πιθανον να μην μπορουσες να ξεσπασεις, πιθανον να την νοιωθεις ακομη, παντως τα ξεσπασματα νομιζω πως οφειλονται σε αυτο.
εχεις ζοριστει πολυ και ισως και να εισαι μονη εκει και δενε χεις τροπους να παρεις ανακουφιση απο τα ζορια.
οταν λοιπον εχεις μικρες αφορμες, απο το να βλεπεις τον μπαμπι το ελαφακι να δακρυζει, μεχρι και το να βλεπεις κατι ομορφο ισως, σου βγαινει το παραπονο απο την πιεση που εζησες.
πριν κοιμηθουμε, εριξα μια ματια στο κινητο, αλλα ημουν πολυ κουρασμενη για να να διαβασω.
ειδα ενα τεραστιο μνμ σου, αλλα διαβασα περιπου μεχρι εεδω που αφησες μετα την διορθωση, με την σκεψη να το διαβασω σημερα.
πιθανον να ενοιωσες οτι γραφεις πολλα και εκτιθεσαι , πιθανον και να λογοκριθηκες.
παντως και παλι φιμωθηκες...
βρες καποιες διεξοδους, αν δενε χεις φιλους εκει, ΓΡΑΦΕ. γραφε τα οσα νοιωθεις και ζεις, αν οχι σε μας, στονε αυτο σου.
ειναι μια διεξοδος το γραψιμο.
κανε ενα ημερολογιο.

Κατι εκανεσ δυσκολο κ τωρα ξεσπασ στο στρατο το παθαινουν αυτο ζεισ κατω απο πιεση

Αυτο ειναι ολο κι ολο οταν εχεισ προσωπικοτητα κ δουλευεισ μη φοβασαι ειναι το πιο υγιεσ οταν περνασ δυσκολα

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ειδα ενα τεραστιο μνμ σου, αλλα διαβασα περιπου μεχρι εεδω που αφησες μετα την διορθωση, με την σκεψη να το διαβασω σημερα.
πιθανον να ενοιωσες οτι γραφεις πολλα και εκτιθεσαι , πιθανον και να λογοκριθηκες.
παντως και παλι φιμωθηκες...

---

Shit!...I missed it :mad::mad::):)

Ευχαριστώ για τις απαντησεις...νομίζω κάπου έχετε ένα δίκιο όλοι... αυτο που λες Ελισάβετ ότι μπορεί να καταπιεζω συναισθήματα δεν το αποκλειω, αλλά δεν το αντιλαμβάνομαι συνειδητά τουλαχιστον...γενικά νομιζω είμαι ανοιχτος εκφραστικός άνθρωπος...και τη γκρίνια μου θα ρίξω και θα πω ο,τι με πειράζει και θα συζητήσω ο,τι με απασχολεί...απλά παρατηρω τελευταία οτι με κουράζει και ίσως δεν με ωφελει η μου κάνει και κακό; Αφενός το να σκεφτομαι/γράφω/εκφράζω συζητάω ότι με απασχολει με κάνει να το τριγυρίζω σε λούπα στο μυαλό μου με αποτέλεσμα να μονοπωλεί μέσα μου η άσχημη σκεψη και να μου γίνεται η μαυρίλα σαν ναρκωτικό...που δεν το θέλω μεν αλλά ενα κομμάτι μου εθίζεται στη καταστροφολογια και δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λουπα εύκολα ...για αυτό καμία φορά πλέον δεν θέλω να σκεφτω/γραψω τίποτα σχετικό όπως λες ρεμεντι...καταφεύγω στο να βάλω να δω καμία σειρά για να αποσπάσω την προσοχή μου και να μην αισθάνομαι ούτε του ύψους ούτε του βάθους, καταφεύγω στην ρομποτικη ρουτινα. Γιατί αρχίζω να κουράζομαι με αυτή τη λουπα...και αφετερου το να μιλήσω σε κάποιον πρώτον δεν είναι πάντα δυνατό και δεύτερον με κάνει να νιώθω αδυναμη γιατί έρχομαι σε μεγαλυτερο η μικρότερο βαθμό αντιμέτωπη με το γεγονός πως ότι και να λέω η να μου λένε, ακόμα και αν με ανακουφίζει προσωρινα είμαι στο κάτω κάτω της γραφης ολομόναχη σε κάθε "μάχη" στη ζωη μου...για αυτο όταν "το κάτι" που με απασχολεί μου μοιάζει βουνό, με μισώ που δυσκολεύομαι να το αντιμετωπίσω όσο αποτελεσματικά και αυτονομα θα ήθελα...η αλήθεια είναι πως πλεον ψιλοαισθάνομαι ενοχικα με την ανάγκη μου να μιλήσω στους λιγους ανθρώπους που έχω κοντά μου...όχι απεναντι τους, απέναντι στον εαυτό μου.
Μάλλον εχω οντως αυτή τη συναισθηματική δίψα που λες yoco choco και μισώ τον εαυτό μου για αυτό...έχω θέσει ψηλό πήχυ αυτονομιας στον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ να τον φτάσω...και από την άλλη έχω και απλά την ανάγκη για θετικά βιώματα και συναισθήματα...ωραία θα χαλαστω, θα γράψω θα μιλήσω με αναλυσω θα σκεφτομαι τι με πειράζει...και; Θα συντηρώ την ίδια λούπα;
Αλλά πώς μπορώ απλά να περάσω καλά έτσι στριμοκωλα που είναι όλα στη ζωή μου; Η είναι στο μυαλό μου τα προβλήματα μου; Από τη μια σκέφτομαι να μου φταιει το ένα μου φταίει το άλλο αλλά από την άλλη τι με εμποδίζει να βρω τρόπο να καλλιεργήσω θετικά βιώματα; Κάτι με σταματάει εδώ και χρονια...και δεν καταλαβαίνω τι.

Αυτό που λέτε παντως ότι δεν με αφήνω να ξεσπασω εντελώς η ότι φιμωνω τον εαυτό μου δεν ξέρω πόσο ισχύει...δεν νιώθω ότι με καταπιεζω, απλά από ένα σημείο και μετά κουράζομαι, στερευω από όρεξη ακόμα και να στενοχωρηθω...δεν ξέρω αν σας βγάζει νόημα αυτό το τελευταίο...

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο και το ψιλοτοξικο εργασιακό περιβάλλον μαζί με τα δικά μου θέματα...από την άλλη πως σκατα γίνεται κάθε εργασιακό μου περιβάλλον να είναι περιεργο; Η στραβος είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενιζω...πάντως εκεί ίσως είναι το μόνο μέρος που η θα φιμωσω τον εαυτό μου για ευνόητους λόγους η θα πω μαλακια που θα μου κοστίσει και πάλι θα χαλαστω...

Aσχετο: Ναταλία τι έγινε με εκείνη την κοπέλα που συνεργαζοσασταν εκτός εάν σε μπερδεύω με άλλη!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Aσχετο: Ναταλία τι έγινε με εκείνη την κοπέλα που συνεργαζοσασταν εκτός εάν σε μπερδεύω με άλλη!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Μια βλαμμένη λες; Η βλαμμένη έφυγε βρήκε άλλη δουλειά...μείνανε κάποιες από την ίδια κλίκα. Αλλά αυτές δεν είναι τόσο άμεσες, κουτσομπολευουν πίσω από τη πλάτη σου και είναι πιο μαλαγανες...είναι ίσως ευκολότερα διαχειρισιμο έτσι. Μαλακια που θέλει συνέχεια διαχείριση το πράγμα αλλά οκ..τι να κάνεις.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Μια βλαμμένη λες; Η βλαμμένη έφυγε βρήκε άλλη δουλειά...μείνανε κάποιες από την ίδια κλίκα. Αλλά αυτές δεν είναι τόσο άμεσες, κουτσομπολευουν πίσω από τη πλάτη σου και είναι πιο μαλαγανες...είναι ίσως ευκολότερα διαχειρισιμο έτσι. Μαλακια που θέλει συνέχεια διαχείριση το πράγμα αλλά οκ..τι να κάνεις.

---

Μάλλον σε μπερδεψα με αλλη!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Nαταλια , πιστευω οτι συνειδητα πιστευεις οτι εισαι καλα , το υποσυνειδητο ομως εχει αλλη γνωμη , και οταν παιρνει αυτο τα ηνια, αρχιζουν τα κλαμματα ......κατι σενοχλει , σε πιεζει , και πολυ μαλιστα , αλλα δεν τοχεις συνειδητοποιησει ακομα , ετσι νομιζω ......
ειναι σαν εχεις ξεσπασματα θυμου , ενω δεν συνειδητοποιεις οτι εχεις θυμο μεσα σου , αυτο παθαινω εγω ...... καταπιεζω τον θυμο μου , χωρις να το καταλαβαινω , μεχρι που ξεσπαω σε φωνες ( η και χειροδικια ) ......

Αγαπη μου γι αυτο στην πεφτω κ θα στην πεφτω μεχρι να πεθανω η να αλλαξεισ εγω να αλλαξω αποκλειεται κοιτα να δεισ τι γινεται με την αυτονομια οτι κι αν κανεισ ειναι δικο σου σωστο η λαθοσ πρεπει να κανεισ οτι κατεβαζει η κουτρα σου ετσι οπου κι αν φτασεισ θα μαθεισ τι αξιζεσ τελικα ξεχνα οτι σ λενε οι γονεισ σου ξεχνα οτι σ λενε οι αλλοι εισαι εσυ κι ο στοχοσ σου οταν θελεισ κατι δηλαδη να προχωρησεισ χωρισ βυσμα πρεπει λιγο να το φιλοσοφησεισ λιγο αμυνεσ λιγο να πεισ αυτο ειμαι κ δε δινω λογαριασμο πουθενα θελει λιγο φιλοσοφηση να βγεισ πανω απο τα εμποδια οποια κι αν ειναι αυτα

Ναταλια αυτολογοκρίνεσαι!
Επειδή σε έχεις βαρεθεί ή έχεις κουραστεί όπως λες να σκέφτεσαι τα αρνητικά και να ψάχνεις προσπαθείς να σου αποσπάσεις την προσοχή με άλλα ώστε να ξεχαστείς. Αυτό δεν κάνει τα όποια αρνητικά να λυθούν όμως, είναι σα να τα κουκουλώνεις και έτσι μετά με την πρώτη ευκαιρία επειδή αυτά μαζεύονται και μαζεύονται ξεσπάς με κλάμα με το παραμικρό. Είναι άμυνα και όλοι λίγο πολύ το κάνουμε κατά καιρούς. Όταν για μεγάλο διάστημα περνάμε ζόρια αρχίζουμε και στουθοκαμηλίζουμε, κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, τα αγνοούμε μέχρι να γίνει κάτι και να ξεσπάσουμε στο άκυρο.

Νομίζω οτι βάζεις πολύ υψηλά στάνταρς για τον εαυτό σου όταν απαιτείς τόση μεγάλη αυτονομία. Σε ζόρικες φάσεις στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να μπορούμε να εκτονώνουμε κάπως την αρνητική ενέργεια ώστε να μην αφήνουμε να μαζεύεται πολύ. Και επίσης παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να μπορούμε να δημιουργούμε καινούργια θετικά βιώματα ώστε να υπάρχει μια ισορροπία. Ένας στενός φίλος/η πχ και θα σε βοηθήσει να αποσυμπιεστείς όταν είσαι σε πίεση με το να σε ακούσει και θα παίξει ρόλο στην δημιουργία θετικών βιωμάτων με το να πάτε μια βόλτα, να κάνετε πλάκα, να κάνετε κάτι τελοσπάντων που θα σε βγάλει από την ρουτίνα και θα σου προσφέρει χαρά. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι μεγάλο και σημαντικό , τις περισσότερες φορές με τους δικούς μας ανθρώπους αρκούν μικρά πράγματα για να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Καταλαβαίνω πως για σένα σε μια ξένη χώρα θα είναι πολύ δύσκολο αυτό, αλλά νομίζω πρέπει να επικεντρωθείς λίγο στο να έρθεις κοντά με ανθρώπους εκεί όσο μπορείς. Όλη αυτή η πίεση που νιώθεις θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι δεν έχεις κάποιον πολύ δικό σου κοντά σου. Νιώθεις πως δεν έχεις πια δικαίωμα ούτε να είσαι σκατά μια μερά γιατί αν πέσεις, ποιος θα είναι εκεί να σε σηκώσει;

Ναι αγαπη μου πρεπει να δημιουργησεισ σχεσεισ

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

είμαι στο κάτω κάτω της γραφης ολομόναχη σε κάθε "μάχη" στη ζωη μου...

---

Πως οραματίζεσαι το αντίθετο?...Το ολομαζί?...Το θεωρείς κάτι το επιτεύξιμο?...
Φοβάμαι πως για μένα έχει περάσει ως πιθανότητα αναντιστρεπτί...
Εχω μάλλον το είδος της μοναξιάς που δεν γεφυρώνεται με τίποτα και με κανέναν,και που κλείνεται ακόμα περισσότερο στο καβούκι του όταν επιχειρώ άγαρμπα να το γεφυρώσω με ασύμβατους δότες(τί διαολοείδος είναι αυτό?σε μένα έτυχε?).
Μπορεί όμως και να κάνω λάθος και να μην το χειρίζομαι σωστά ή να μην έχω μάθει τις δυνατότητές του...δεν μου έδωσε και κανένας το γαμομάνιουαλ...υποτίθεται ότι πρέπει να μάθεις μόνος σου την αρχή λειτουργίας,εξ'ενστίκτου... αλλά κάτι δεν πήγε καλά στην περίπτωσή μου...αστοχία υλικού ή software malfunction...ξέρω γώ?
Δεν φαντάζεσαι όμως πόσο πολύ θέλω να τα έχω λάθος όλα αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Νομίζω οτι βάζεις πολύ υψηλά στάνταρς για τον εαυτό σου όταν απαιτείς τόση μεγάλη αυτονομία. Σε ζόρικες φάσεις στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να μπορούμε να εκτονώνουμε κάπως την αρνητική ενέργεια ώστε να μην αφήνουμε να μαζεύεται πολύ. Και επίσης παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να μπορούμε να δημιουργούμε καινούργια θετικά βιώματα ώστε να υπάρχει μια ισορροπία. Ένας στενός φίλος/η πχ και θα σε βοηθήσει να αποσυμπιεστείς όταν είσαι σε πίεση με το να σε ακούσει και θα παίξει ρόλο στην δημιουργία θετικών βιωμάτων με το να πάτε μια βόλτα, να κάνετε πλάκα, να κάνετε κάτι τελοσπάντων που θα σε βγάλει από την ρουτίνα και θα σου προσφέρει χαρά. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι μεγάλο και σημαντικό , τις περισσότερες φορές με τους δικούς μας ανθρώπους αρκούν μικρά πράγματα για να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Καταλαβαίνω πως για σένα σε μια ξένη χώρα θα είναι πολύ δύσκολο αυτό, αλλά νομίζω πρέπει να επικεντρωθείς λίγο στο να έρθεις κοντά με ανθρώπους εκεί όσο μπορείς. Όλη αυτή η πίεση που νιώθεις θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι δεν έχεις κάποιον πολύ δικό σου κοντά σου. Νιώθεις πως δεν έχεις πια δικαίωμα ούτε να είσαι σκατά μια μερά γιατί αν πέσεις, ποιος θα είναι εκεί να σε σηκώσει;

---

Αυτό. Αυτό ακριβώς. Είσαι ενοχικός άνθρωπος και ως και τούτου πάααρα πολύ σκληρή με τον εαυτό σου. Δεν αναγνωρίζεις τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα, ούτε τις ανάγκες σου. Είσαι και εσύ άνθρωπος, χρειάζεσαι τους άλλους όπως όλοι και όμως βλέπεις πως ακόμα και μόνη σου τα έχεις καταφέρει μια χαρά γιατί είσαι δυνατή και το παλεύεις. Δεν μπορείς να διανοηθείς πως θα υπάρχουν και στιγμές που θα πέφτεις και πως χρειάζεσαι χρόνο και να ξαναπάρεις φόρα. Γι' αυτό όταν πιέζεσαι πολύ και σου βγαίνει το παράπονο, ξεσπάς και ψάχνεις το γιατί, γιατί δεν το επιτρέπεις στον εαυτό σου και φοβάσαι. Το κλάμα είναι ξέσπασμα, δύναμη και θεραπεία. Ξεφορτώνεις και προχωράς. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, έστω και από ένα φίλο, γνωστό ή κάτι, μην διστάσεις να την ζητήσεις. Δεν είναι υγιές πράγμα η απομόνωση και η μοναξιά...

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ενότητα για αυτό το θέμα για αυτό την αφήνω εδώ, αν η διαχείριση κρίνει ότι πρέπει να μετακινηθεί σε αλλη ενότητα, καλώς.
Γενικα νομίζω είμαι καλά ψυχολογικα, δεν είμαι σε μελαγχολική φαση στη ζωή μου, έχω περάσει παρα πολυ πιο μαύρες φασεις...ούτε ευτυχισμένη θα με έλεγα ούτε όμως και δυστυχισμενη, είμαι σε μια νορμάλ μέση κατάσταση στη καθημερινότητα μου...
Όπως όμως φαίνεται και από τον τίτλο, έχω που και που
τους τελευταίους μήνες, ισως τον τελευταιο χρονο, ξαφνικά ξεσπάσματα κλάματος...συνήθως υπάρχει κάποια αφορμή, δεν είναι στο ξεκαρφωτο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η εκάστοτε αφορμή δικαιολογεί επαρκως ένα ξέσπασμα σε κλάματα, νιώθω ότι είναι ξαφνικο, έντονο και ίσως καπως δυσανάλογο με το τι συμβαίνει; Συμβαίνει κάτι μικρο η μεγαλύτερο πχ και σκεφτομαι ίσως πράγματα και συσσωρεύεται μέσα μου μια στενοχώρια ώσπου γίνεται αβάσταχτη και εκεί που απλα κάθομαι μονη μου πατάω ένα κλάμα με λυγμούς για ένα λεπτό και ηρεμώ. Να μου συνέβη πριν λίγο και τώρα είμαι απολύτως ήρεμη...είναι νορμάλ αυτό;

---

καλησπερα ναταλι..δεν διαβασα ολα τα μυνηματα αν εχουν ειπωθη η απαντηθη ζητω συγγνωμη.....χαθηκες τελευταια και νομιζα οτι ειχες καμια τρομερη εξελιξη στη ζωη σου και ελεγα μακαρι η κοπελα να ειναι καλα και ευτηχησμενη,,,παμε στο θεμα σου...
στο λιγο καιρο που σε (ξερω)βλεπω μια πολυ δυναμικη κοπελα με ολοκληρωμενες αποψεις και δυναμη της γνωμης και του λογου της..τερας λογικης να μου επιτραπει η εκφραση..μεσα σε ολα αυτα ομως πιστευω κρυβετε ενας πολυ ευαισθητος χαρακτηρας που δεν βγενει εξω..δεν ξερω γιατι..φοβατε??ειναι πληγωμενος αυτος ο χαρκτηρας???φοβατε μην πληγωθει??δεν ξερω τι απο ολα ειναι....παρατηρησα ομως και κατι αλλο..ΝΟΜΙΖΩ οτι πιεζεις υπερβολικα τον εαυτο σου για να τον κανεις τελειο χωρις λαθη χωρις να πληγωσει κανεναν και χωρις να πληγωθη..και ολοι αυτη η πιεση βγενει καπως περιεργα εξω με περιεργο τροπο...
ναταλια μου και συγγνωμη για το μου καλο προαιρετα το λεω επειδη σε εκτιμω πολυ οπως και τη ρεμεντυ και τη ελισαβετ και τον ελις ;))
πιστευω οτι πρεπει να βρεις εναν τροπο να αφηνεις τον εαυτο σου να κανει λαθοι η μαλλον να συγχωρεις τον εαυτο σου στα λαθοι που κανει διοτι ολοι ειμαστε ανθρωποι και λαθοι κανουμε...αγαπα τον εαυτο σου ναταλια και δεν λεω να τον αγαπας εγωιστικα με την εννοια να εισαι παρτακιας απλα μη τον κατακρινης με το παραμικρο..αγαπαμε τον εαυτο μας με τα λαθοι του, τα βλεπουμε και προσπαθουμε οσο μπορουμε να τα διορθωνουμε...
εισαι πολυ αξιολογος ανθρωπος και ειναι κριμα να κανεις τετοιο (κακο)στο εαυτο σου...με λιγα λογια πιστευω οτι ειναι επειδη εισαι πολυ ευαισθητη και απτην αλλη πιεζεις υπρβολικα τον εαυτο σου ειτε στο να κρυψεις την ευαισθησια σου ειτε στο να πιεζεις τον εαυτο σου να γινει τελεια,,,

ελα καλοκαιρι Ελλαδα να κανεις κανα μπανακι...απαλεψιες θα ναι

Γιωργο εγω οτι ειμαι στισ γυναικεσ το χρωσταω εκανα το πιο απλο πραγμα του κοσμου οταν ημουν μικροσ ειδα την εξυπναδα τουσ και τισ αγαπησα χωρισ στερεοτυπα χωρισ τιποτα απλα το αγορι τοτε αγαπησε ενα κοριτσι δε με νοιαζει απο που προερχονται δε με νοιαζει αν εχουν λεφτα απλα ειναι γυναικεσ κι οταν φερθουν καλα αξιζουν τα παντα κ τισ αγαπαω σαν θαυμα τησ φυσησ ετσι τισ βλεπω εγω δουλευω απο εφτα χρονων κ ξερω τι ειναι θαυμα κ τη μουφα ειμαι ο μονοσ ανδρασ που ξερει τη δυναμη των γυναικων νομιζα το ξεραν ολοι αλλα δεν πηραν μυρωδια οι υπολοιποι

Κι αυτο για τη ναταλι
https://youtu.be/kbHvJEKNAaE

https://youtu.be/wVZF8DMIiMA

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κι αυτο για τη ναταλι
https://youtu.be/kbHvJEKNAaE

---

;);)....................

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας...Ελισάβετ έχεις δίκιο σε αυτό που λες με τα μικρά πράγματα...πιστεύω θα μου αρκούσε απλα να πω δύο μαλακίες με καποιον για μια κάποια βελτιωση στην όλη πίεση που νιώθω...
Όσο για το ολομαζι που λες yoco choco ούτε εφικτό το θεωρώ ούτε και επιθυμητο. Ωραία η στήριξη αλλά καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του στο κάτω κατω, και νομίζω αυτό είναι και το πιο υγιές...δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον άλλον να αναλάβει το βάρος της ευθύνης για την δική σου ζωή και την ευτυχία σου, αυτό φέρνει αλληλεξάρτηση και δυστυχία και στις δύο πλευρές...το "παραπονο" που εξεφρασα δεν είχε να κάνει με το ότι θεωρώ κακό που είμαστε μόνοι, αλλά με το ότι θα ήθελα να ήμουν περισσότερο δυνατή και να μην είχα καμια ανάγκη, να τα διαχειριζομουν όλα μόνη μου καλύτερα...
Από εκεί και πέρα oeo παίζει να είναι και απαλεψιες, αυτό θα κάνω, θα έρθω Ελλαδα το καλοκαίρι...αν και παίζει με το οικογενειακό μου περιβάλλον να ανακουφιστω γυρίζοντας εδώ πίσω ξανά λολ
Νοσηλεύεται και ο αδερφός μου κατι εβδομάδες τώρα στη κλινική γιατί είχε βιαιο ξέσπασμα και είναι στα πανω της η αρωστια, ωραία πράγματα γενικά...παίζει να έχει και πρόβλημα υγείας η μάνα μου που δεν είναι παίξε γελασε...για καλό παω τελικά Ελλάδα; Πέρα από όλα αυτά μου έλειψε και μου έλειψαν και οι δικοί μου κακα τα ψεμματα...αλλά νιώθω ότι η ψιλοδιαλυση που βαράω ωρες ωρες μεσα μου οφείλεται στο ότι υποβόσκει κατι αλλο...ισως έχω κάποια διαταραχή προσωπικότητας; Ίσως έχω δυσθυμία; Δεν εχω διαγνωσθεί ποτέ για κατι στην ουσία...αν και μου έχει πει γιατρός του αδερφού μου ότι έχω αποσχιστικα συμπτώματα (τι φρουτο είναι αυτο τώρα...έχει να κάνει με την αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποιηση; Είχα τετοια. ) ...επίσης έχω υπάρξει σε εξαρτητικη σχέση.. επίσης νομίζω ότι είχα ανά καιρούς από μικρη κατάθλιψη...αν και το τονίζω ποτέ δεν διαγνώσθηκα. Επισης έχω σωματικά συμπτώματα στρες...τριζω τόσο πολύ και τόσο καιρό τα δόντια μου στον ύπνο που έχουν φθαρεί από τη τριβή και έχει αλλάξει η σύγκλιση των δοντιών μου (ο τρόπος που "κουμπωνουν" και που κλείνει το στόμα μου)..
Επίσης τώρα νιώθω σαν να ψάχνω για προβλήματα που δεν έχω ενώ ο κόσμος έχει αληθινά προβλήματα...Τελοσπαντων σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Όσο για το ολομαζι που λες yoco choco ούτε εφικτό το θεωρώ ούτε και επιθυμητο. Ωραία η στήριξη αλλά καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του στο κάτω κατω, και νομίζω αυτό είναι και το πιο υγιές...δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον άλλον να αναλάβει το βάρος της ευθύνης για την δική σου ζωή και την ευτυχία σου, αυτό φέρνει αλληλεξάρτηση και δυστυχία και στις δύο πλευρές...το "παραπονο" που εξεφρασα δεν είχε να κάνει με το ότι θεωρώ κακό που είμαστε μόνοι, αλλά με το ότι θα ήθελα να ήμουν περισσότερο δυνατή και να μην είχα καμια ανάγκη, να τα διαχειριζομουν όλα μόνη μου καλύτερα...

---

Γιατί το ''γειώνεις'' τόσο πολύ σε επίπεδο βιοπορισμού?
Νομίζω χρειάζεσαι λίγη μαγεία στην ζωή σου...
Do you believe in magic?
https://media.giphy.com/media/itt9IXn9cEhgY/giphy.gif
I don't...not anymore.