Τι μπορεί να κάνει ένας καταθλιμμένος για να γίνει καλύτερα;

Ειδικά τώρα το καλοκαίρι που όλες οι δραστηριότητες όπως τενις, ξένη γλώσσα, ομαδική θεραπεία κτλ έχουν σταματήσει;

Αν είχα έστω κι ένα φίλο θα έβγαινα μαζί του να του λέω τον πόνο μου.

Μια ιδέα είναι να πάει κάποιος σ'ένα meetup πχ για γνωριμίες αλλά και πάλι εκεί οι άνθρωποι πάνε να περάσουν καλά, όχι να ρίξουν ο ένας τον άλλο. Και εγώ είμαι μονίμως σε καταθλιπτική φάση, δεν έχω τίποτα ανεβαστικό ή έστω χαλαρό να πω. Μόνο πόσο χάλια είναι η ζωή σκέφτομαι πάντα.

Πώς μπορεί ένας καταθλιπτικός να μπει σε μια παρέα όταν είναι εντελώς μίζερος και κανείς δεν θα τον θέλει για παρέα;;;

πρωτο λαθος, ποιος σου ειπε εσενα οτι δεν σε θελει κανεις για παρεα? δευτερο λαθος, γιατι να μην μπορει ενας καταθλιπτικος να κανει παρεα με αλλα ατομα ή να μπει σε μια παρεα? τριτο λαθος, ισα-ισα αφου το καλοκαιρι σταματανε οι χειμερινες διακοπες τοτε γιατι να μην ξεκινουν οι καλοκαιρινες? οπως κολυμβηση κτλ?
τους φιλους δεν τους εχουμε παντα για να λεμε τον πονο μας, δεν τους κανουμε δηλαδη ολους ψυχοθεραπευτες, αλλα αντιθετα εμπιστευομαστε τους πιο καλους και κολλητους ωστε να μας βοηθησουν ειλικρινα.. ή αλλοι απλα θα μας ακουσουν και καποια στιγμη μπορει να μας βαρεθουν και να αρχισουν να μας αποφευγουν...

Καλησπέρα.. Αν θέλεις, στείλε μου ένα προσωπικό να σου μιλήσω από εκεί

Κοίτα Μένη, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ούτε κολλητούς ούτε απλούς φίλους. Κοινώς δεν έχω να βγω με κανένα.

Δεύτερον, στην δουλειά οι άλλοι κάνανε παρέα, αλλά εγώ λόγω κοινωνικής φοβίας δεν τους μιλούσα. Ε, τι να τους πω; "Παιδιά το βράδυ να ρθω μαζί σας να κάθομαι στην γωνία και να μην μιλάω;" Δεν κάνει νόημα. Εξάλλου, όταν κανονίζανε να βγούνε εμένα δεν μου προτείνανε ακριβώς επειδή δεν μιλούσα.

Τρίτον, όντως τώρα έχει καλοκαιρινές δραστηριότητες όπως κολύμβηση που πάω, αλλά αυτές δεν είναι ομαδικές... μόνος σου είσαι.

Γενικώς, απ'όπου και να το πιάσω, δεν βρίσκω λύση

Μόνο αν έβρισκα μια παρέα ίδιων με μένα, καταθλιπτικών. Οι οποίοι να μαζευόμαστε και να κλαίμε την μοίρα μας.

Δεν σου λείπει η παρέα για να περνάς καλά;
...δεν νομίζω ότι στους καταθλιπτκούς αρέσει να κλαίνε τη μοίρα τους, μου φαίνεται λίγο στερεοτυπική αυτή η σκέψη! Αυτό είναι γκρίνια, αν ασχολείσαι συνεχώς με το πόσο χάλια είναι όλα, θα βλέπεις μόνο άσχημα πράγματα γύρω σου και θα προσπερνάς τα όμορφα.

Τότε είμαι πολύ γκρινιάρης. Δεν ξέρω, μάλλον έχω χάσει τελείως τον πρόσχαρο εαυτό μου.

Πάντως σε μια ομάδα κατάθλιψης που είχα πάει, μιλούσαμε για το πως είμαστε και τέτοια.

Η ομαδικές ψυχοθεραπείες δεν είναι παρέες. Το βασικό είναι να ξέρεις εσύ τι θέλεις, χρειάζεσαι παρέα, ομάδα ψυχοθεραπείας, ή να λες κάπου τον πόνο σου;

Το ξέρω ότι δεν είναι παρέες, πας 2 ώρες και μετά δεν ξαναβλέπεις τον άλλο. Σπάνια 2 άνθρωποι να κάνουν κλικ σε αυτές τις ομάδες και να συνεχίσουν να βγαίνουν και μόνοι τους μετά.

Είναι όμως το πιο κοντινό σε αυτό που θα ήθελα. Μια παρέα ανθρώπων με μεγάλα προβλήματα στην οποία μπορείς να είσαι ελεύθερα ο εαυτός σου.

Με κανονική παρέα πολύ απλά δεν μπορώ να σταθώ. Τόσο μεγάλο πρόβλημα έχω.

Καταρχασ ειναι ιδεα σου οτι δεν μπορεισ να σταθεισ εγω μπηκα σε μια καφετερια με ομορφα κοριτσια κι αρχισα να λεω την ιστορια τησ ζωησ μου το κολπο επιασε κ τωρα ειμαστε τα καλυτερα φιλαρακια τισ λατρευω εστω κι αν δεν ξερω τι σκεφτονται για μενα εγω τισ λατρευω αυτεσ τι κανουν αγνωστο παντωσ ειμαστε φιλοι

Τι πρόβλημα έχεις; Είπες ότι το πιο κοντινό σε αυτό που θέλεις είναι μια ομάδα ψυχοθεραπείας, αρά δεν ψάχεις φίλους. Προσπαθείς να κάνεις παρέες και δεν τα καταφέρνεις;

Να ρωτήσω κάτι; Το να είσαι ο εαυτός σου σε περιορίζει να κάνεις πράγματα μόνος σου αρχικά; Εγώ νομίζω ότι όταν ο άνθρωπος είναι σχετικά αυτάρκης και μπορεί να κάνει αρκετά πράγματα στην καθημερινότητά του χωρίς να έχει μονίμως άλλους από κοντά, συνδέεται πιο εύκολα με άλλους ανθρώπους εκεί που δεν το επιδιώκει. Αυτό συμβαίνει γιατί σταδιακά περνάει και στους γύρω του το μήνυμα ότι αφού είναι ο ίδιος άνετος να κάνει δραστηριότητες, να βγει να πιεί έναν καφέ, να διαβάσει ένα βιβλίο ή να πλέξει ξέρω 'γω, προφανώς κάτι αξίζει σαν χαρακτήρας και δεν είναι απελπισμένος να κρέμεται από τους άλλους.

@Ερις, ούτε καν προσπαθώ τώρα για να είμαι ειλικρινής. Εδώ δεν άντεχα να είμαι στην δουλειά με τους άλλους ένα 8ωρο, που ήταν και τελείως τυπικές οι σχέσεις. Και αναγκάστηκα να παραιτηθώ μετά από ένα χρόνο. Πόσο μάλλον σε καφετέριες και τέτοια που τρέμω λόγω κοινωνικής φοβίας.

@Sonia, ντάξει αυτό ισχύει 100%. Εϊναι το κλασικό παράδοξο. Όταν χρειάζεσαι φίλους δεν τους βρίσκεις και όταν δεν τους έχεις ανάγκη έρχονται αυτοί σε σένα. Μακάρι να ήμουν αυτάρκης όπως λες, να έκανα πράγματα μόνος μου. Αλλά είμαι πολύ καταθλιμμένος και άδειος και ό,τι κάνω μόνος μου δεν μου προσφέρει καθόλου ευχαρίστηση. Είναι σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά στα ~30 μου πόσο μάταιη είναι η ζωή αν δεν έχεις άλλους ανθρώπους.

Εγώ πηγαίνω στη φυση. Μακριά από ολους δε μπορεί κανείς να σε βλάψει.

Μα εσύ ρωτάς "Τι μπορεί να κάνει ένας καταθλιμμένος για να γίνει καλύτερα;" και μετά το περιορίζεις στο πως θα μπεις σε παρέα. Λες πως ότι κάνεις μόνος σου δεν σου προσφέρει καθόλου ευχαρίστηση και μετά λες ότι συνεχώς σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι χάλια κι όταν βρίσκεσαι σε παρέα κάθεσαι σαν το κούτσουρο και δεν μιλάς. Άρα τι ευχαρίστηση περισσότερη σου προσφέρει η παρέα και πως γίνεσαι καλύτερα;

Εγώ δεν ρώτησα αν είσαι χαρούμενος όταν κάνεις πράγματα μόνος σου, αν είσαι αυτάρκης ρώτησα. Αν ήσουν χαρούμενος δεν θα ήσουν "καταθλιμμένος" όπως γράφεις. Θεωρώ ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος με πεσμένη ψυχολογία είναι να μείνει αδρανής ή να περιμένει πάντα να βρεθεί με άλλους για να κάνει πράγματα. Όσο πιο δραστήριος είσαι, ακόμα κι αν κάτι αρχικά δεν σε γεμίζει, τόσο εκτονώνεται η πίεση, κάνεις σκέψεις για άσχετα πράγματα κι όχι για το πως αισθάνεσαι, είναι πιθανόν κάποια στιγμή κάτι να σου κάνει κλικ και να το ευχαριστηθείς, αυξάνεται η αυτοπεποίθησή σου και οι κοινωνικές σου δεξιότητες ασυναίσθητα και σταδιακά μπορεί να αλλάξει η ψυχολογία σου και αυξάνονται και οι πιθανότητες να σε πλησιάσει κόσμος.

Αν κάθεσαι και απλά κλαις την μοίρα σου είτε μόνος σου είτε με άλλους μαζί, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα γίνεις καλύτερα αλλά χειρότερα.

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Ειδικά τώρα το καλοκαίρι που όλες οι δραστηριότητες όπως τενις, ξένη γλώσσα, ομαδική θεραπεία κτλ έχουν σταματήσει;

Αν είχα έστω κι ένα φίλο θα έβγαινα μαζί του να του λέω τον πόνο μου.

Μια ιδέα είναι να πάει κάποιος σ'ένα meetup πχ για γνωριμίες αλλά και πάλι εκεί οι άνθρωποι πάνε να περάσουν καλά, όχι να ρίξουν ο ένας τον άλλο. Και εγώ είμαι μονίμως σε καταθλιπτική φάση, δεν έχω τίποτα ανεβαστικό ή έστω χαλαρό να πω. Μόνο πόσο χάλια είναι η ζωή σκέφτομαι πάντα.

Πώς μπορεί ένας καταθλιπτικός να μπει σε μια παρέα όταν είναι εντελώς μίζερος και κανείς δεν θα τον θέλει για παρέα;;;

---

Δεν πιστεύω ότι δεν σε θέλει κάποιος για παρέα....τόλμησε το!μπορεί να εκπλαγείς!