Προβλήματα με οικογένεια και κατ'επέκταση σε φιλίες και ερωτικές σχέσεις!

Καλησπέρα σας! Είναι το πρώτο θέμα που γράφω. Έκανα εγγραφή στο συγκεκριμένο site για να εκφράσω τα προβλήματα μου,να γράψω κάπου τον πόνο μου και να ζητήσω τη γνώμη/συμβουλή σας! Για όσους είχαν τη διάθεση,τον χρόνο και την υπομονή να διαβάσουν το μεγάλο κείμενο μου,τους ευχαριστώ προκαταβολικά. Αρχικά να αναφέρω ότι είμαι μια κοπέλα 21 χρονών η οποία σπουδάζει στην πόλη της και μένει με τους γονείς της. Οι γονείς μου λοιπόν,από εκεί ξεκινά και το πρόβλημα μου,είναι άνθρωποι συντηριτικοί,"παλαιών μυαλών" που λέμε,αυταρχικοί και υπέρπροστατευτικοί άνθρωποι. Από τη μία έχω προσπαθήσει πολλές φορες να το καταλάβω,να μπω στη θέση τους. Έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα η μητέρα μου έχει γίνει αρκετή "κλειστή" αλλά και νευρική γυναίκα. Δεν είμαι αχάριστη. Τους αγαπάω τους γονείς μου και εκτιμώ όσα έχουν κάνει για μένα. Τα περισσότερα όμως είναι άσχημα και ανεπανόρθωτα λάθη. Έχω ακούσει και τη πλευρά τους αλλά δεν μπορώ να τους δικαιολογήσω σε τίποτα. Πάντοτε ήθελαν να έχουν τον έλεγχο στη ζωή μου και της μικρότερης αδερφής μου. Έμπαιναν εκείνοι μπροστά και έπαιρναν όλες τις αποφάσεις για εμάς. Ακόμα και τώρα που έχω ενηλικιωθεί,το συνεχίζουν. Αυτό με "βόλεψε" πολλές φορές για να το πω ωμά,αλλά ήταν και στιγμές που με νευρίαζε γιατί γινόμουν ένα άβουλο πλάσμα χωρίς άποψη,χωρίς πρωτοβουλία. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Πάντα ζω με τον φόβο και το άγχος. Δε μου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή μου και δεν τις επιδιώκω γενικά. Φοβάμαι την αλλαγή. Έτσι με έχουν κάνει να πιστεύω. Να φοβάμαι να ζήσω χωρίς τη στήριξη τους ή τη συμβουλή τους. Τις περισσότερες φορές βέβαια που μου έλεγαν κάποια πράγματα,είχαν δίκιο και επιβεβαιώνονταν στη συνέχεια της ζωής μου. Δε μου δείχνουν την αγάπη τους. Όταν το κάνουν,πολύ σπάνια,τη δείχνουν με πολύ λάθος τρόπο ή τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που θα ήθελα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές με ήρεμες συζητήσεις να εξηγήσω τη κατάσταση και να τη λύσω αλλά δεν έχω καταφέρει τίποτα. Θέλοντας να μας προστατέψουν όπως έλεγαν πάντα,εγώ κατάλαβα ότι με έκαναν πιο ευαίσθητη κοπέλα,πιο ευάλωτη,πιο αθώα και έψαχνα το ενδιαφέρον,την αγάπη,την αποδοχή και την επιβεβαίωση στις γνωριμίες που έκανα..είτε φιλικές,είτε ερωτικές! Υποφέρω από τον χαρακτήρα τους και τη συμπεριφορά τους. Μας έχουν πείσει ότι τους έχουμε ανάγκη. Αν έκανα κάποια επιλογή στην οποία δεν συμφωνούσαν γιατί ήταν πέρα από τις προκαταλήψεις τους και αυτό που θεωρούσαν αυτοί σωστό και λογικό,τότε ανακατεύονταν στη ζωή μου και την έκανα μπάχαλο,μου χαλούσαν όλα μου τα σχέδια. Γενικά είναι υπερβολικοί άνθρωποι. Σε όλα με υποτιμούσαν..ειδικά ότι αφορούσε το σχολείο και το διάβασμα. Πότε δεν είχα την ενθάρρυνση και την υποστήριξη τους. Έτσι όλα αυτά τα έψαχνα αλλού. Η κατάσταση σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου έγινε ακόμα χειρότερη και τώρα αυτή τη στιγμή που σας γράφω..το ποτήρι έχει ξεχειλήσει! Μου έχουν κάνει πολλά άσχημα πράγματα,με έχουν πονέσει σε μεγάλο βαθμό και όχι καταλάθως! Με τη μητέρα μου προσπάθησα να έρθω πιο κοντά και να ανοιχτώ..τι κατάφερα; Να μου χτυπάει τα λάθη μου σε όλους μας τους τσακωμούς με πολύ βαριά και άσχημα λόγια. Έχω προσπαθήσει να είμαι ειλικρινής άνθρωπος αλλά η ειλικρίνεια μου κάθε φορά κατέληγε άσχημα,έτσι κατέφευγα στο ψέμα και όταν με ανακάλυπταν..έχαναν όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη τους προς εμένα. Σε ένα σπίτι και σε κάθε οικογένεια πιστεύω κάθε άνθρωπος θέλει ηρεμία,ασφάλεια,αγάπη και ζεστασιά. Όχι κάθε μέρα γκρίνια,αρνητικότητα,μιζέρ ια και τσακωμούς. Πολλές φορές κόντεψα να πέσω σε κατάθλιψη,έχω σκεφτεί την αυτοκτονία και ήμουν πολύ κοντά στο να αυτοκτονήσω. Το ξέρω ότι μπορεί να είναι ανώριμο απο μεριά μου,δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα αλλά ένιωθα ότι θα βρω την ελευθερία και την ηρεμία. Πολλά τα απωθημένα από τη παιδική μου ηλικία που δε έχω ξεσπάσει ακόμα. Το υπόλοιπο σόι μας είναι αδιάφορο και ψυχρό. Δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα γράφω. Δε υπερβάλλω,ούτε έχω βάλει "σάλτσες". Θα ήθελα πολύ να αναφέρω και λεπτομερείς καταστάσεις και γεγονότα που έχουν συμβεί αλλά είναι τόσα πολλά και το κείμενο θα βγει τεράστιο. Έχουν καταφύγει πολλές φορές και σε σωματική βία ώστε να περάσει το δικό τους. Από το νηπιαγωγείο γνωρίζω τι θα πει "μαύρη στο ξύλο". Μου λείπει η λέξη οικογένεια γενικά. Νιώθω ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είπα ποτέ ότι είμαι τέλεια και δεν έχω κάνει λάθη. Έχω κάνει και εγώ πολλά λάθη. Στη συνέχεια λοιπόν ας πάω στο κεφάλαιο "ΦΙΛΊΕΣ/ΚΟΙΝΩΝΙΚΈΣ ΣΧΈΣΕΙΣ! Είμαι κοινωνικό άτομο και πίστευα στην έννοια της φιλίας. Πάντα ήθελα αληθινές φιλίες στη ζωή μου,ουσιαστικές φιλίες όχι καφέδες και κοτσομπολιό μόνο. Είχα κολλητές,είχα παρέες,είχα γνωστούς κτλ..έχω ζήσει τη ψεύτικη φιλία καθώς και την αληθινή φιλία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου δυστυχώς ήταν άνθρωποι εγωιστές,άνθρωποι που ηθελαν απλά να πάρουν κάτι από μένα,με είχαν ανάγκη για λίγο,άνθρωποι που ήθελαν απλά να περάσουν την ώρα τους γιατί βαριόνταν. Πάντα έβαζα τους άλλους πάνω από τον εαυτό μου,στήριζα τους άλλους,τους βοηθούσα σε κάθε τους πρόβλημα. Δε προσποιήθηκα ποτέ σε κανέναν. Ήθελα πραγματικά να γνωρίσω έναν άνθρωπο ουσιαστικά και ειλικρινά. Έδειχνα τον πραγματικό μου εαυτό και έτσι το εκμεταλεύονταν και με πλήγωναν. Τώρα πλέον είμαι μόνη. Επεδίωκα γνωριμίες και φιλίες αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχω παρατηρήσει είναι ψεύτικοι και αδιάφοροι. Ακόμα και όταν βρήκα μια πραγματική φιλία,την έχασα με πολύ άσχημο τρόπο εξαιτίας των γονιών μου. Τώρα νιώθω μοναξία και απογοήτευση. Έχω χάσει τη όρεξη μου να κάνω παρέα με άτομα,να περνάω καλά και να ζω αληθινές εμπειρίες μαζί τους. Οι γονείς μου φυσικά δεν έδωσαν καμία ευκαιρία σε κανένα φίλο/φίλη μου να γνωριστούν καλύτερα. Τους κοιτούσαν όλους με ύφος αυστηρό και επικριτικό. Αυτό τους έφερνε σε δύσκολη θέση και τους απομάκρυνε. Πολλές φορές κανένας φίλος δεν ήταν δίπλα μου,όταν το είχα ανάγκη. Ζηλεύω τις μακροχρόνιες αληθινές φιλίες,τις δεμένες παρέες.

Ας συνεχίσω στο κεφάλαιο ΕΡΩΤΙΚΈΣ ΣΧΈΣΕΙΣ! Πέρα από 2,3 φλέρτ που είχα..έκανα δύο σχέσεις ως τώρα. Η πρώτη ήταν στα 16,5 μου για δύο χρόνια με ένα πολύ καλό και έξυπνο παιδί στη ίδια ηλικία με μένα. Ήταν κυρίως παιδική/εφηβική σχέση. Τον ερωτεύτηκα και στη συνέχεια τον αγάπησα πραγματικά. Είμασταν πολύ δεμένοι και υπήρχε επικοινωνία,εμπιστοσύνη και αγάπη. Μετά από 1 χρόνο σχέσης ολοκλήρωσα μαζί του και δε το μετάνιωσα στιγμή. Οι πατέρας μου μας έπιασε ένα απόγευμα στα δύο χρόνια που τα είχαμε και έγινε ο χαμός! Με χαστούκισε,με έβρισε,με έφτυσε και μας έσυρε στο πατρικό μου με το ζόρι. Το παιδί πρώτη φορά γνώρισε τους γονείς μου και εκείνοι αυτόν,ήταν αμήχανη η όλη κατάσταση! Δεν τον άφησαν καθόλου να μιλήσει και δεν έδωσαν μια ευκαιρία να τον γνωρίσουν. Το παιδί τους είπε ότι με αγαπάει και με έβλεπε σοβαρά. Αυτό μου το είχε πει και μένα στη αρχή και σε όλη τη διάρκεια της σχέσης μας. Το πρόβλημα τους ήταν ότι έχω ερωτική σχέση με αγόρι. Δε μπορούσαν να το διανοηθούν. Αντέδρασαν υπερβολικά με όλη τη σημασία της λέξης. Τον πίεζαν να με αρραβωνιαστεί,γιατί δεν ήθελαν λέει να περνάει την ώρα του μαζί μου,να με γλεντάει και αργότερα να με παρατήσει όταν χορτάσει. Κατί τέτοιο μπορεί να υσχύει για πολλούς αλλά όχι για τον συγκεκριμένο. Όταν μίλησαν για αρραβώνες,παγώσαμε και οι δύο,είμασταν δεκαοχτώ χρονών,μικρά για κάτι τέτοιο. Δεν είμασταν προετοιμασμένοι για μια τέτοια συνάντηση και κουβέντα. Αργότερα η κατάσταση έγινε χειρότερη όταν έμαθαν ότι κατάγεται από την Αλβανία και πιστεύει στον Θεό απλά δεν έχει βαπτιστεί Χριστιανός. Καθώς και ότι δεν σπουδάζει,δουλεύει. Ξέρω τι σκέφτεστε. Η φυλή τους είναι πονηρή και ύπουλη. Αυτό άκουγα μια ζωή και το έχω επιβεβαιώσει πάρα πολλές φορές. Αλλά ο άνθρωπος αυτός ήταν στις εξαιρέσεις. Οι γονείς μου είναι πολύ προκαταλημένοι άνθρωποι και γεμάτο ρατσισμό παρόλο που έχουν ζήσει για πολλά χρόνια και έχουν δουλέψει στο εξωτερικό,σε μια χώρα μάλιστα όπου έζησαν τον ρατσισμό ως το κόκκαλο. Εγώ επίσης έχω βιώσει ρατσισμό και bulling στη ζωή μου. Ξέρω πως είναι για αυτό καταλαβαίνω το "διαφορετικό". Δεν είχα κανένα πρόβλημα με την καταγωγή του. Ποτέ δεν είχα. Όμως εκείνοι τον στρίμωξαν στον τοίχο μεταφορικά μιλώντας και του μίλησαν πολύ άσχημα χωρίς να τους έχει δώσει κάποιο δικαίωμα,χωρίς να τους έχει κάνει κάτι. Η σχέση μου τότε είχε νιώσει πολύ άσχημα,αλλά σεβάστηκε τους γονείς μου και δεν τους μίλησε στον ίδιο τόνο. Τον έβρισαν,τον απείλησαν πολλές φορές με αστυνομίες κτλ χωρίς λόγο. Οι δικοί του γονείς με είχαν γνωρίσει και με καλοδέχτηκαν. Ντράπηκα για τη συμπεριφορά των δικών μου γονιών. Με τα πολλά το παιδί έφυγε αργά το απόγευμα από το σπίτι μου με μια στεναχώρια και απογοήτευση. Οι γονείς μου τις επόμενες μέρες μου έκαναν τη ζωή κόλαση κυριολεκτικά!! Δε με άφηναν να τον βλέπω,μου έκαναν ψυχολογικό και συναισθηματικό πόλεμο για να λυγίσω. Ξεσπούσαν και στην αδερφή μου με απειλές,φωνές και ξύλο. Δεν άντεχα αυτή τη κατάσταση. Ήταν αρκετά ψυχοφθόρο για μένα. Με έδιωξαν και από το σπίτι και αργότερα με ψάχνανε στο σπίτι του παιδιού,καθώς εκείνος μου είπε να μείνω μαζί του. Τον απειλούσαν ότι θα τον στείλουν στο νοσοκομείο. Σε μια φιλία που είχα,έστειλαν με καρδιακό στο νοσοκομείο τον πατέρα ενός πολύ καλού μου φίλου,με απειλές,εκβιασμούς και φωνές. Αργότερα με το ζόρι χώρισα με το παιδί,αν και αυτός δεν ήθελε και το πάλεψε αλλά επέμενα γιατί φοβόμουν για αυτόν και για μένα. Υπέφερα αρκετά και εγώ και εκείνος. Μετά από 5 μήνες έτυχε από ένα μεθύσι φιλήθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο ο οποίος ήταν φίλος και του πρώην μου. Ήμουν πολύ δεμένη μαζί του,είχαμε μια πολύ καλή φιλική σχέση. Αυτός ήταν νηφάλιος και τη άλλη μέρα μου εξήγησε τι έγινε. Με τον καιρό προσπαθούσα να τον αποφύγω γιατί ντρεπόμουν. Μιλούσαμε κανονικά και βγαίναμε. Μετά από μια βδομάδα,μου εξομολογήθηκε ότι με ήθελε,του είχα μείνει σαν απωθημένο...τελικά αποφασίσαμε να είμαστε μαζί αλλά κρατήσαμε τη σχέση μας διακριτική και σε μεγάλο βαθμό κρυφή. Τον ερωτεύτηκα πάρα πολύ. Είμασταν μαζί 1 χρόνο και 11 μήνες. Τον αγάπησα όσο τον πρώην μου και περισσότερο μπορώ να πω,τον έβλεπα πολύ σοβαρά. Ζήσαμε μαζί πολλές τρέλες και περιπέτειες. Με έκανε να νιώθω καλά,να γελάω. Αλλά τις περισσότερες φορές ήμουν δυστυχισμένη μαζί του γιατί ήταν απίστευτα εγωιστής άνθρωπος,υπερβολικά ζηλιάρης για αυτό στον φόβο μου να μην τον χάσω,έκοψα επικοινωνία με όλους και προσπαθούσα να γίνω καλύτερη για αυτόν. Ήθελε να με αλλάξει και να με κάνει όπως ήθελε εκείνος. Έτσι έχασα τον εαυτό μου εντελώς. Ζούσα για εκείνον. Πραγματικά είχα μια συναισθηματική εξάρτηση μαζί του. Μου έδινε πολλές χαρές αλλά περισσότερες λύπες. Και όμως δεν έφευγα. Έμενα εκεί γιατί τον αγαπούσα. Είχα δει κάτι πιο βαθύ στη ψυχή του από αυτό που έδειχνε σε όλους..το ψυχρό,το κακό και το αδιάφορο. Ήταν πολύ κλειστός άνθρωπος και συχνά μου δημιουργούσε ανασφάλειες αλλά τον είχα αποδεχτεί έτσι και τον αγαπούσα ακριβώς όπως ήταν. Έλεγε πως με ήθελε,πως με είχε αγαπήσει και κάποιες φορές,ελάχιστες φορές το έδειχνε.. αλλά με λάθος τρόπο και αυτός. Πάντα ήμουν μέσα στην αμφιβολία και την ανασφάλεια μαζί του. Δε έμαθα ποτέ τι πραγματικά ένιωσε. Με χώρισε γιατί είχε πιο παλιό μυαλό και από τους δικούς μου. Οι γονείς του,τους οποίους τους ήξερα και με συμπαθούσαν,του έκαναν προξενιό με άλλη κοπέλα που ήταν μικρή..και παρθένα! Εκείνος δέχτηκε παρόλο που μου έλεγε ότι με βλέπει σοβαρά γιατί λέει δε μπορούσαμε να το πάμε σοβαρά εμείς οι δύο γιατί είχα σχέση με τον φίλο του,κολλητό του,που είναι από το ίδιο χωριό, με τον οποίο τσακώθηκε όταν το έμαθε ο πρώην μου για εμάς και ήταν ο πρώτος μου στον σεξουαλικό τομέα. Δεν ήθελε να πετάνε οι άλλοι σπόντες για εμάς,η μητέρα του που δεν ήξερε για την ερωτική μας σχέση πέρα από τη φιλική,υποψιάστηκε κάτι για έμας και του έβαζε λόγια και ιδέες στο μυαλό να βρει μια κοπέλα για κάτι σοβαρό. Τον πίεζε αρκετά και έχοντας αδυναμία στη μητέρα του,το έκανε. Με χώρισε και έδειχνε να πονάει αρκετά αλλά αργότερα πιστεύω το ξεπέρασε. Εγώ έζησα τον πόνο της ζωής μου. Αυτό τον πόνο που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα,σου τρυπάει τα κόκκαλα..κυλάει μέσα σου πιο βαθιά και από το αίμα σου. Με κορόιδεψε,ένιωσα ότι με ήθελε πραγματικά αλλά από την άλλη με είχε για να περάσει την ώρα του μέχρι να βρει κάτι σοβαρό. Όση αγάπη είχα..τόσο κενή με άφησε αυτός ο χωρισμός. Όλες αυτές οι θυσίες που έκανα,όλη αυτή η υπομονή και αγάπη που έδειξα. Έκανα πολλά όνειρα και σχέδια με αυτόν τον άνθρωπο. Τελείωσαν όλα. Δε του κράτησα κακία. Δε ήθελε να κρατήσει καμία επαφή μαζί μου,φοβήθηκε μη του χαλάσω το προξενιό. Πόνεσα και ακόμα πονάω μέσα μου,έχω μια ανοιχτή μεγάλη πληγή,είμαι κενή,άδεια,έχω χάσει όλη την όρεξη μου για τα πάντα...απλά υπάρχω. Εκεί άλλαξα,γιατί πήρα ένα καλό μάθημα. Η ζωή μου,η καθημερινότητα μου,όλα αυτά που ένιωθα,που πίστευα...άλλαξαν όλα. Τα πάντα γύρισαν μπούμερανγκ! Μετά από 3 μήνες άρχισα να μιλάω ξανά με τη πρώτη μου σχέση και μετά από συζητήσεις τα βρήκαμε ξανά. Αποφασίσαμε να είμαστε μαζί,να το πάμε σοβαρά και να μην αφήσουμε ξανά τους γονείς μου να μπουν ανάμεσα μας. Άλλαξε και εκείνος. Έγινε πιο σκληρός άνθρωπος μετά από διάφορα γεγονότα που πέρασε. Δεν είχε κάνει άλλη σχέση μετά από μένα,δεν προχώρησε,πάντα ήλπιζε να τα βρούμε ξανά. Με συγχώρησε για αυτό που έγινε με τον κολλητό του. Εμένα όμως μου έμεινε ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν και είναι οι δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου ενώ είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους. Δε μετάνιωσα για κανέναν από τους δύο. Όμως η 2η σχέση μου με πλήγωσε τόσο βαθιά. Νιώθω ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ και πάντα θα είμαι κενή μέσα μου. Τέλος πάντων..με λίγα λόγια αυτά ήταν τα πιο ουσιώδης. Έγιναν και διάφορα άλλα με την οικογένεια μου,με φιλίες,με θέματα Πανεπιστημιού,με ένα θέμα υγείας που είχα κτλ που παρέτειναν τον πόνο μου και μεγάλωσαν το κενό μου. Οι γονείς μου έμαθαν αργότερα και για τη δεύτερη σχέση μου μέσα από μια στιγμή αδυναμίας που είχα και τα είπα. Με έκαναν χειρότερα εννοείται. Αυτό το καιρό διαβάζω για τις σπουδές μου, ψάχνω για μια δουλειά εδώ και βδομάδες για να μπορέσω κουτσά,στραβά να φύγω από το σπίτι μου και να μείνω μόνη μου ή με το παιδί που έχω σχέση ξανά μαζί του. Οι γονείς μου πάλι ανακατεύονται και στο θέμα δουλειάς,δεν ξέρουν ότι τα έχω βρει ξανά με τη πρώτη μου σχέση και θα γίνει πάλι χαμός όταν κάποια στιγμή το μάθουν. Θέλω τόσο πολύ να φύγω για το εξωτερικό και να τα αφήσω όλα στην άκρη. Εδώ με κρατάει η σχέση μου και η μικρή μου αδερφή που είμαι σα δεύτερη μάνα για εκείνη και την αγαπάω,θέλω να τον βοηθήσω γιατί περνάει τα ίδια. Έχω νιώσει πολύ πόνο στη ζωή μου γενικά σε όλους τους τομείς,σε όλα τα επίπεδα. Τα παραπάνω είναι απλά για να πάρετε μια ιδέα. Δεν είχα όρεξη ούτε φιλίες να κάνω,ούτε να σπουδάσω πλέον,ούτε γενικότερα έχω υπομονή και αντοχή να ασχοληθώ με τους άλλους. Πήγα σε ψυχολόγο και προσπάθησα και μόνη μου να βγω από αυτή τη κατάσταση,νιώθω ότι όλα γύρω μου με πνίγουν,αρχίζω και αλλάζω,γίνομαι πιο απότομη και ανυπόμονη. Ανασφαλής και δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν πια. Δε ξέρω τι θέλω,τι σκέφτομαι,τι νιώθω γενικά. Δε θέλω να ξέρω βασικά.

Να ξέρεις δεν είσαι η μόνη. Η μόνη λύση που ίσως έχω καταλήξει για τέτοιες περιπτώσεις είναι η απομάκρυνση από το σπίτι ή ακόμα και σε άλλη πόλη. Αλλά και πάλι ο χαρακτήρας σου έχει διαμορφωθεί από όλα αυτά. Οι περισσότεροι είναι ψεύτικοι και αδιάφοροι όπως λες και πράγματι είναι. Εσύ αποζητάς αληθινές φιλίες γιατί σου έχουν λείψει. Οι υπόλοιποι είναι όπου φυσάει ο άνεμος. Να το πω απλά είσαι υπερβολικά καλός άνθρωπος και ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για καλούς ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αλλάξεις και να γίνεις μια άλλη γιατί τότε δεν θα είσαι εσύ. Απλά θα πρέπει να βρεις την άκρη.

Ο ψυχολόγος τι λέει για όλα αυτά; Πόσο καιρό πήγες; Πας ακόμα;

Η άποψή μου είναι ότι άτομα με αυστηρούς γονείς που δεν έχουν πάρει αγάπη όπως θα την ήθελαν στα παιδικά/εφηβικά χρόνια, συχνά πέφτουν με τα μούτρα στις ερωτικές σχέσεις, συχνά μάλιστα μικροπαντρεύονται, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν πίσω πολλοί άλλοι τομείς της ζωής τους ή να παραλείπουν εμπειρίες ζωής και ορισμένα στάδια "ωρίμανσης" αν θες. Αυτό έχει επιπτώσεις που φαίνονται πολύ αργότερα. Κοίτα ένα κατεβατό που έγραψες για τα ερωτικά σου και μόλις λίγες αράδες για αυτό που ονομάζεις φιλίες/κοινωνικές σχέσεις ας πούμε. Λες είσαι 21 και σπουδάζεις και δεν έχεις αφιερώσει ούτε μισή γραμμή να γράψεις κάτι για τις σπουδές σου. Για άλλα ενδιαφέροντα δεν γράφεις.

Ανασφάλειες-ξεανασφάλειες, τώρα είναι μια καλή ηλικία να βγεις στην κοινωνία. Να κάνεις νέες παρέες και φίλους, να "τριφτείς" με τον κόσμο, να γνωρίσεις άλλες νοοτροπίες και τρόπους σκέψης, να ξεφύγει το μυαλό σε άλλους ορίζοντες. Σίγουρα με κάποιους θα ταιριάξεις, με άλλους όχι, κάποιες συμπεριφορές θα εγκρίνεις, άλλες όχι, κάποιοι άνθρωποι θα σου "πάνε" κάποιοι όχι. Κάποιες ασχολίες και χόμπυ θα είναι πιο πολύ στο στιλ σου, άλλες όχι, κάποια δουλειά μπορεί να είναι καλή, κάποια όχι, μπορεί οι σπουδές σου να σου αρέσουν, μπορεί και όχι, μπορεί να αποφασίσεις να σπουδάσεις κάτι άλλο ή να βρεις δουλειά σε άλλο αντικείμενο... Ωστόσο οι εμπειρίες στα πρώτα χρόνια την ενηλικίωσης μας βοηθάνε να διαμορφώσουμε χαρακτήρα και κοσμοθεωρίες και εκ των πραγμάτων να λάβουμε αποφάσεις και μια κατεύθυνση. Εγώ δεν λέω ούτε το αγόρι σου να χωρίσεις ούτε να σταματήσεις να βοηθάς την αδερφή σου, ούτε να μην προβληματίζεσαι τι θα γίνει με τους γονιούς σου. Όμως πρέπει να ξεφύγεις από το δίπολο σχέση-οικογένεια. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα να ζήσεις και να κάνεις και να ασχοληθείς και τα θέματα που αναφέρεις θα μπουν σε άλλη διάσταση και θα τα βλέπεις από άλλη οπτική γωνία και με άλλη βαρύτητα μετά από λίγο. Δεν δικαιολογείσαι να κλείνεσαι στο καβούκι σου και να αναμασάς τα ίδια και τα ίδια στην φάση που είσαι.

Το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη,ούτε η πρώτη,ούτε η τελευταία. Η απομάκρυνση από το σπίτι και να κόψω κάθε επικοινωνία με τους δικούς μου είναι η μόνη μου λύση ως τώρα. Δε θέλω να φτάσω ως εκεί,αλλά εκεί θα καταλήξει η όλη κατάσταση. Ο χαρακτήρας που έχω διαμορφώσει πολλές φορές φταίει που κάνω τόσα λάθη και πληγώνομαι.

Sonia πηγαίνω εδώ και κάποιους μήνες. Με ακούει και με συμβουλεύει. Με βοηθά αλλά σε μικρό βαθμό. Δεν ανέφερα πολλά για τις σπουδές μου ή για άλλα ενδιαφέροντα μου γιατί δεν υπάρχει το πρόβλημα εκεί. Ανέφερα κυρίως προβλήματα από τη ζωή μου..όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους,είτε οικογενειακές,είτε φιλικές,είτε ερωτικές. Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου,έχεις δίκιο σε μεγάλο βαθμό..αλλά τα προβλήματα που έχω συχνά με κάνουν να χάνω τη όρεξη μου για άλλα. Με αποσπούν από την υπόλοιπη ζωή μου..

Κουκλεσ δεν εχει σημασια τι πιστευετε εσεισ για το πιο ειναι το σωστο ο κοσμοσ εχει απειρουσ κινδυνουσ κ ειναι ζουγκλα ο καθενασ με τισ δυναμεισ του και τισ ικανοτητεσ του δηλαδη εμενα η κορη μου που ειναι διαολακι την περασα εκπαιδευση να γινει διαολακι με λεφτα κι εγω μικροσ διαολακι ημουν αλλα τα λεφτα κ τη δουλεια τα χορτασα οποτε απο εδω κ περα θα αναλαβει αυτη που ειναι στην αρχη εγω ειμαι παππουσ τωρα αν δουλεψω κι αλλο θα ειναι για να εχω λεφτα να τισ δινω για μενα δε θελω πολλα

Θα ειναι κ υγιησ και θα ειναι πανεμορφη

[QUOTE=BraveHeart97;1002000]
Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Πάντα ζω με τον φόβο και το άγχος. Δε μου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή μου και δεν τις επιδιώκω γενικά. Φοβάμαι την αλλαγή. Έτσι με έχουν κάνει να πιστεύω.
[/QUOTE]
. .
Πρώτα απ' όλα, είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει ορθή δομή στη σκέψη και στη ροή του λόγου σου. Δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα σ' εσένα (εκτός από ένα που θ' αναλύσω παρακάτω), το πρόβλημα το έχουν οι γονείς, έχουν όμως και «κάτι άλλο» που προς το παρόν τουλάχιστον το έχεις ανάγκη!!!
Ναι, σωστά διάβασες...
. .
Αυτή φυσικά είναι μια δική μου υποκειμενική εκτίμηση που αν θέλεις την δέχεσαι κι αν θέλεις την απορρίπτεις.
---Ας δούμε τώρα ποιο είναι εκείνο το «κάτι άλλο»...
Είναι βασικά δύο πράγματα.
Α) Είναι το ψυχολογικό μέρος της σταδιακής απεξάρτησης από αυτούς.
Β) Είναι το θέμα της ασφάλειας, δηλαδή το οικονομικό μέρος που αφορά τη στήριξη των σπουδών σου. . .

Θεωρώ πολύ σημαντικό το θέμα των σπουδών!!! Προσοχή...

--Αυτές τώρα θα πρέπει να είναι ο ύψιστος στόχος σου, και μόνο αυτές, επειδή μέσα από αυτές έχεις ελπίδα να επιβιώσεις στο μέλλον.
Φυσικά μπορείς Πχ να εργαστείς και ως σερβιτόρα σε καφετέρια ή ως μαγείρισσα σ' εστιατόριο, εάν όμως σπουδάζεις κάποιο τουριστικό επάγγελμα, λίγη υπομονή δεν θα σε βλάψει μέχρι να πάρεις το πτυχίο σου, και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα είσαι πάντα μια απλή σερβιτόρα.
. .
--Εάν πάλι νομίζεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις φεύγοντας Πχ απ' το σπίτι, σ' αυτή την περίπτωση... ρισκάρεις αρκετά πράγματα.

Πρώτα απ' όλα δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα καταφέρεις να έχεις μια μόνιμη εργασία που θα καλύπτει στο 100% τα έξοδα των σπουδών σου, σε μια χώρα που παραπαίει. Κι αν δεν πιάσεις αυτό το στόχο «κάλυψη εξόδων», θα πρέπει να εξαρτάσαι από κάποιον άλλο... αλλά από ποιον??
--Μην απορρίψεις τη φυγή, αλλά κράτα την σαν τελευταία λύση.
. .
--Ναι οκ... μοιάζει να μιλώ σαν έναν απ' τους γονείς σου, αν και δεν είχα την τύχη ν' αποκτήσω παιδιά, τι θα κάνεις όμως εάν «αύριο» ο καλός σου φίλος εκδηλώσει μια ψυχολογική διαταραχή που θα την έχει 99% σαν αποθεμένο εναντίων των γονιών σου, και θα την εκφράσει στο δικό σου πρόσωπο όταν εσύ πολύ απλά θα τον έχεις ανάγκη?? Ναι οκ... είναι πολύ ακραίο το σενάριο, αλλά είναι βγαλμένο μέσα από την εμπειρία της ζωής μου, κι αυτό καταθέτω.
. .
--Συνοψίζοντας έχω να προτείνω τα παρακάτω.:
1) Δώσε προτεραιότητα στον αρχικό στόχο «ζωή σου».
2) Ο στόχος της «ζωής σου» περνάει μέσα από τις σπουδές.
3) Άρα, δώσε προτεραιότητα στις σπουδές σου.
4) Οχυρώσου καλά και οχυρώσου σωστά!
. .
---Πάμε τώρα στο ένα και μοναδικό πρόβλημα που εντόπισα.
Τα καλά κι έξυπνα άτομα έχουν την «ατυχία» να γίνονται θύματα των κακών και των βλακών.
Μην τους δέχεσαι και μην τους απορρίπτεις. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, έχεις ανάγκη από τον κάθε ηλίθιο που θα συναντήσεις στο χωριό ή στην πόλη, αλλά μη δώσεις χώρο σε κανέναν από αυτούς. Μόνο η εμπειρία θα σου δείξει τι είναι και τι δεν είναι ο καθένας, και μόνο μέσα από αυτή θα μάθεις να τους αναγνωρίζεις και να τους αποφεύγεις εάν δεν τους χρειάζεσαι. Και προς θεού... μην προσπαθήσεις ποτέ μα ποτέ να τους διδάξεις πράγματα ή να τους διορθώσεις!!!
. .
--Συνοψίζοντας κι εδώ, έχω να συμπληρώσω και τούτο...
Δεν πιστεύω ότι έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, εκείνο που έχεις είναι υψηλός δείκτης νοημοσύνης που ενίοτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Φρόντισε να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι.
Κάνε την υπομονή σου, σώπασε, χαμογέλα... ο στόχος είναι πολύ κοντά!

Καλή επιτυχία!!!

Αγαπεσ βρηκαν την θεραπεια την πηρα εγω σημερα και περπατησα δεκα χιλιομετρα ενημερωθειτε πρωτα παρτε κανενα τηλ να μαθετε δε σασ λεω μαλακιεσ

Τονννι εχεισ μυαλο αλλα τον μπαμπα δεν τον φτανεισ βασικα κανενασ δεν φτανει τον μπαμπα μονο οι φιλοι του κατι κανουν

https://youtu.be/nLwML2PagbY

Είσαι 21 ετών, έχεις όλη τη ζωη μπροστά σου! Έχεις εμπειρία στις σχέσεις κι αυτο είναι καλό, ασχέτως των όσων υπέστηκες. Από τα βιώματα της ζωης σου απέκτησες ωριμότητα, η οποία είναι εφόδιο για τη συνέχεια. Το μόνο που σου λείπει είναι μια δουλειά για να μπορέσεις να ανεξαρτητοποιηθείς από το σπίτι. Άλλωστε 21 ετών οι γονείς δεν έχουν πλέον λέγειν πάνω σου. Και βρες μέσα σου τις δυνάμεις, και με βοήθεια κάποιου καλού ψυχολόγου (αν έχεις πάει δλδ) για να μην πέφτει η ψυχολογία σου.

Quote:

---

Originally Posted by BraveHeart97

Ο πατέρας μου μας έπιασε ένα απόγευμα στα δύο χρόνια που τα είχαμε και έγινε ο χαμός!

---

Αρχικά να πω ότι καταλαβαίνω τον πόνο σου.
Έχω δύο θέματα που θα ήθελα μια διευκρίνηση. Βοηθάει και εμάς τους ίδιους να καταλαβαίνουμε.
Γιατί συνέβη το γεγονός ότι σας έπιασε ο πατέρας σου; Δεν ήσασταν προσεκτικοί πιστεύοντας ότι δεν θα συμβεί κάτι τόσο έντονο; Σε ποιόν οφείλεται περισσότερο η απροσεξία σε εσένα ή σε εκείνον;
Και αφού έγινε και συνέβησαν ότι συνέβησαν, γιατί χωρίσατε τότε; Δεν γινόταν να λέγατε στους γονείς σου "ναι εντάξει" και να συνεχίζατε κρύβοντάς το, σαν να μην είχε συμβεί;

Κ εγώ τα ίδια πέρασα
Μια ζωή από μάνα που με έλεγχε να μην έχω φίλες αγόρι ! Αν και φίλες ήταν μόνο ζηλιάρες κ ποτέ αληθινές δυστυχώς.Ξερω κ εγώ τ είναι να ζεις έτσι είμαι 27 κ εχασα όλη μ την ζωή γιατί μου βάλανε φόβο μέσα στην ψυχή μου έχω πολλά τραύματα από μικρή από ξύλο π έτρωγα φασαρίες στο σπίτι! Άν είχα αγόρι τον ο πατέρας μ η μάνα μ θ τον έβριζαν όπως θα βριζαν κ φίλες μ η κάποιον άλλον π θα ήθελε ν είναι δίπλα μ! Η μάνα μ ήταν πολύ ζηλιάρα κ κακός άνθρωπος -πήγαινα με γρατσουνιές σχολείο κ με ξεφτίλιζε παντού ! Σε εκδρομές θα έπαιρνε τηλ κ θα απειλουσε αστυνομία να έρθει στους καθηγητές εγώ θα έκλαιγα από ντροπή κ από το ποσο ψυχοφθόρο ήταν αυτό π μ έκανε από όλα τ παιδια εγώ είχα τέτοια οικογένεια ! Ο πατέρας μ ζούσε Αυστραλία ( άλλος κ αυτός ) έφυγε όταν ήμουν 13 για καλύτερο μέλλον ! Φυσικά χώρισαν η μάνα μ είχε γκόμενους συνέχεια δν την ένοιαζε γ μένα κ τον αδερφο μου ποτέ κ πάντα δν ήθελε ν ζήσω ελεύθερα την ζωή μ αλλά αυτή ν την κάνει την ζωή της κ ο πατέρας μ ν ζει την ζωή του. λόγω φασαρίας ήρθα Αυστραλία στον πατέρα μ γιατί δν την άντεχα δν μπορούσα ν ζω με την κακια της κάθε μερα κ το ποσο τρελή είναι κ άκαρδη ! Έριχνε κατάρες μέχρι κ σήμερα π είμαι έγκυος!
Έλεγε τραβα Αυστραλία ν βρεις έναν να σε βαράει ,Ε έγινε αλλά δν είμαι μαζί του τον παράτησα.Η γυναίκα αυτή δν άντεχε ν βρω έναν άνθρωπο ν με αγαπάει γιατί αυτή απέτυχε με τον πατέρα μου! Κατέστρεψαν κ τον αδερφο μ κ εμένα. Εδώ στην Αυστραλία ήμουν μόνη για πολλά χρόνια δν μπορούσα ν κάνω φιλίες σταθερές κ αν εκανα οι γονείς μ το χάλαγαν με τον τους βρίζουν πάλι κ να ζηλεύουν ! Θέλουν αποκλειστικότητα ! Ο πατέρας μ έζησε την ζωή τ αλλά θ μπει εμπόδιο ν μην βρούμε κάποιον άνθρωπο θα το κάνουν θέμα ν διαλυθεί βέβαια αν βρω καλό άνθρωπο φυσικά κ δν θα με παράταγε κ θα καταλάβαινε αλλά συνήθως δν έγινε έτσι
Σκατα κ οποίο γνώρισα στην ζωή μ μόνο να παίρνουν θέλουν κ κοιτάνε την πάρτυ τους
Δν έζησα την ζωή μ τώρα είναι αργά δν έχω ζωή !

Selina12, θες ψυχανάλυση να βελτιωθείς και να μην αναπαράγεις τα άσχημα μοτίβα που έζησες ή να αναμασάς τα παλιά. Διακρίνω ότι είσαι 27 χρονών και δεν έχεις σταθεί ακόμα στα πόδια σου. Πάρε βοήθεια.