Αισθάνομαι ότι είμαι μοναχικός. Είμαι 17 ετών, εν μέρει είναι λογικό να αισθάνομαι έτσι στην ηλικία αυτή. Αλλά δεν έχω φίλους ή είχα και απομακρύνθηκα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δεν έχω φίλους, μόνο με ένα άτομο μιλάω σε καθημερινή βάση. Παρόλα αυτά έχω αρκετούς γνωστούς. Όλοι ευχόντουσαν να κλέίσουν τα σχολεία για να βγαίνουν βόλτες, να πηγαίνουν στις παραλίες με φίλους, εγώ ευχόμουν να μην τελειώσει το σχολείο, όχι επειδή το απολάμβανα, απλά δεν μου έμενε αρκετός χρόνος (+τα φροντηστήρια) για να συνειδητοποιήσω το κενό που ένωθα. Εξάλλου στο σχολείο λίγο-πολύ μιλούσα και με άλλα άτομα. Με αυτά τα άτομα δεν έχω αναπτύξει κάποια στενή σχέση με αυτά, και δε μπορώ να μιλήσω μαζί τους διαδικτυακά ούτε να τους ρωτήσω έτσι στο άσχετο να πάμε βόλτα. Έχουν δημιουργήσει όλοι τις παρέες τους. Και εγώ για ακόμα ένα καλοκαίρι θα είμαι κλεισμένος σπίτι μου βλέποντας πόσο τέλεια περνάνε οι άλλοι...Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα, απερίγραπτα άσχημα, αφού ουσιαστικά αυτό το ''κενό'' το είχα από το περσινό καλοκαίρι, και κατά τη διάρκεια της χρονιάς μπορεί να μην ήταν τόσο μεγάλο όσο είναι τα καλοκαίρια, αλλά υπήρχε. Και τώρα θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο...Δε γράφω για να εκφράσω τη θλίψη μου. Αλλά για το τι μπορώ να κάνω... Όσο δύσκολο κι αν μου ήταν να πάρω σήμερα την απόφαση αυτή, αποφάσισα να προσπαθήσω αυτό το καλοκαίρι να μην αισθανθώ πάλι σαν σκουπίδι κι ότι δεν αξίζω.
Χόμπι δεν έχω. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος κοινωνικοποίησης...Μόνο το φροντιστήριο για την προετοιμασία για τη Γ' λυκείου...Αλλά και πάλι από εκεί απλά μπορώ να δημιουργήσω περισσότερους γνωστούς, όλοι έχουν τους δικούς τους φίλους...
Αυτή τη χρονιά η αυτοπεποίθηση μου καταστράφηκε εντελώς. Πλέον ότι κι αν κάνω ζητάω μία επιβεβαίωση από κάποιον ότι κάνω το σωστό...Άρα το να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο...
Έχω σκεφτεί μερικούς τρόπους ώστε να μπορέσω να το καταφέρω αυτό, έτσι ώστε να μην εξαρτώμαι από τους άλλους σε τόσο μεγάλο βαθμό και να αγαπήσω τον εαυτό μου...Όπως να πάρω ένα βιβλίο ή να πηγαίνω για περπάτημα/βόλτες μόνος μου καμιά φορά ή σινεμά/παραλία μόνος. Απλά ο λόγος που δεν τα κάνω αυτά είναι ότι πιστεύω ότι αν ο κόσμος με δει μόνο μου έξω θα γελάει μαζί μου επειδή είμαι μόνος, θα με λυπούνται και έχω την αίσθηση ότι με κοιτάνε...
Έχω απελπιστεί πάλι και δε θέλω να το αφήσω και να ξανά περάσω άλλη μια χρονιά χάλια...