Printable View
Θέλω πολύ να παραιτηθω από την εργασία μου που δεν με ευχαριστεί χρόνια τώρα. Το έχω πάρει απόφαση αλλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμα. Φοβάμαι τις αντιδράσεις τους. Μου έχουν μιλήσει άσχημα πολλές φορές. Είμαι ανικανη να το διαχειριστω όλο αυτό. Πρέπει να βρω τη δύναμη να τους το πω. Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν μπορώ να το ανακοινώσω. Αλλά εξίσου αδιανόητο μου φαίνεται το γεγονός ότι εργάζομαι κάπου καθημερινά και μέσα μου κυριαρχεί - ο φόβος.
Ποίων τις αντιδράσεις φοβάσαι ladybird;
Του αφεντικουQuote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Πόσα χρόνια δουλεύεις σ αυτήν την εργασία?Quote:
Originally Posted by ladybird12
"Δουλεύεις" για κάποια μαφιόζικη συμμορία και αν την κάνεις μπορεί να σου τσιμεντώσουν τα πόδια και να σε πετάξουν στην θάλασσα; Αν ναι, απευθύνσου με τρόπο στην αστυνομία και ζήτα εγγυήσεις για την ασφάλεια σου. Αυτοί θα φροντίσουν για τα υπόλοιπα.
Αν δουλεύεις κάπου αλλού και μπορεί το αφεντικό να σε βλάψει, μπορείς να αναλύσεις λίγο την κατάσταση, γιατί δεν πάει το μυαλό μου;;; Αν είναι μία δουλειά που είναι όλοι οξύθυμοι και σου κάνουν bulling και φοβάσαι ότι αν τους ανακοινώσεις πως φεύγεις θα θυμώσουν και θα φωνάξουν σκέψου απλά ότι τόσο καιρό έτσι κάνουν κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που τους ανέχεσαι. Απλά μόλις αρχίσουν τις παπαριές, τους γυρνάς την πλάτη και φεύγεις και δεν κάθεσαι καν να τους ακούς. Γράψτους στα φρύδια σου! Αν είναι το περιβάλλον τόσο πιεστικό για εσένα δεν είσαι υποχρεωμένη να καθίσεις εκεί ούτε μέχρι να βρουν αντικαταστάτη ούτε τίποτα.
Γιατρεια για την ελλειψη θαρρους; Σκεψου ποσο θα το μετανιωσεις αν δεν το κανεις.
μπα ενοχες παιζουν εδω....καταλοιπο παιδικης ηλικιας προφανως...
τα ιδια ειχα και γω με μια δουλεια παλιοτερα σε φαση να με πιανει δυσπνοια και απιστευτη ενοχη οταν το σκεφτομουν......μεχρι που ειπα δεν παει αλλο χεστηκα....και εφυγα
Τρία χρόνια είμαι εκεί. Μπήκα με αυτοπεποιθηση και από το πολύ το bulling μου κοπηκαν τα φτερά, αισθάνομαι άχρηστη (ενώ δεν το ενοιωθα αυτό πριν). Ξέρω πως έπρεπε σε αυτές τις συμπεριφορές να είχα αντιδράσει. Αυτοί ήταν πάντα οι επιθετικοί και εγώ η παθητική.
Έχω περάσει και εγώ άσχημα σε δουλειά και όχι μια, εάν δεν την έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη την δουλειά, που από ότι διάβασα μάλλον δεν την έχεις φύγε μην κάτσεις ούτε μέρα παραπάνω, θα αρρωστήσεις, θα το ρίξεις στα ψυχοφαρμακα, πιθανόν και εγώ στην θέση σου το ίδιο πρόβλημα να είχα, αλλά τώρα που το βλέπω καθαρά χωρίς να είμαι μες στο πρόβλημα σου λέω φύγε, με χίλια, αυριο, εάν φοβάσαι μόνη σου να το πεις πήγαινε με κάποιον συγγενή πρωί,πρωί ή φίλο και πες φεύγω, παραιτουμαι και φεύγοντας ρίξε και μια μουτζα στους κομπλεξικους!!
Ζητας συχνα συμβουλες για να προχωρησεις σε κατι;
Αναλαμβανεις τις ευθυνες των πραξεων σου;
Οταν μια αποφαση εχει αρνητικο αποτελεσμα, ριχνεις εμμεσα την ευθυνη σε αλλους εστω στο μυαλο σου, τι ηθελα και τον/τους ακουγα κτλ;
Αυτο που λες οτι ΘΕΛΩ να παραιτηθω αλλα φοβαμαι να το πω, δειχνει οτι φοβασαι οχι να το πεις, αλλα τις συνεπειες αφου παραιτηθεις.
Δε μπορω απλα να το χωνεψω οτι απλα δεν μπορεις να το πεις, την στιγμη που δεν θα στενοχωρηθει κανεις και απλα θα σε αντικαταστησουν.
Quote:
Originally Posted by Sonia
Quote:
Originally Posted by Ορέστης
Σ' αυτά τα μπολτ βρίσκω τη σωστή απάντηση. Με τον τρόπο που μιλάς θεωρώ δεδομένη την συναισθηματικότητα, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, το φόβο ladybird12.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Επιπλέον των πιο πάνω απλά ρωτάω: τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να παραιτηθείς, η φύση της δουλειάς ή η συμπεριφορά των συναδέλφων?
Αν το πρώτο σου είναι ανυπόφορο θα πρέπει να φύγεις. Δεν φεύγεις μόνο αν έχεις μεγάλη ανάγκη το μισθό για να ζήσεις και δεν έχεις καθόλου μα καθόλου εναλλακτικές. Αν είναι το δεύτερο (και προφανώς νιώθεις ότι έχεις μια σχετικά καλή δουλειά) σκληρύνεις τη στάση σου έναντι τους και μένεις! Όποιος θελει να φύγει από μια δουλειά ψάχνει συνήθως δουλειά αλλού από πριν ή καλλιεργεί τις ικανότητες και τα προσόντα που θα τον κάνουν ικανό να βρει δουλειά αλλού.
Όσο περνάνε οι μέρες και προσπαθώ να σκεφτώ τι ακριβώς φοβάμαι.... Φοβάμαι φυσικά και το μετά.. Που μπορεί για κάποιο διάστημα να μην κάνω τίποτα. Γιατί ακόμα δεν έχω ψάξει για κάτι άλλο. Ο λόγος που δεν θέλω να μείνω είναι γιατί δεν εξελισσομαι παρά μόνο έχω μαζευτεί και δεν αισθάνομαι καθόλου δημιουργική. Σε συνδυασμό με τη συνολική συμπεριφορά τους νοιώθω πως δεν μου κάνει καλό να βρίσκομαι εκεί.
φυγε απο κει καλο μου φυγε δεν σου κανει αυτο το κλιμα το τοξικο, καλυτερα να πεινασεις παρα να εισαι εκει.....
γνωριζω φιλη της αδερφης μου που ηταν σε μια τετοια δουλεια και την κατεστρεψαν, 6 μηνες αντεξε και παραλιγο να παθει σοβαρα ψυχολογικα......ειχε χασει τον εαυτο της και απειρα κιλα σε μικρο χρονο.......και σου μιλαω για ατομο πολυ υψηλης αυτοπεποιθησης την εκαναν να αισθανεται ενα τιποτα......μολις εφυγε απο κει βρηκε αμεσως τον εαυτο της
ladybird12
Σε καταλαβαίνω απόλυτα!! Και γω σε παρόμοιο εργασιακό περιβάλλον ήμουν και κατέληξα να παίρνω ηρεμιστικά 1 μήνα πριν αποχωρήσω. Νομίζω πως δεν αξίζει όλο αυτό που περνάμε.
Συμφωνώ με το marouli66 πρέπει να πατήσεις απότομα φρένο και να βάλεις ένα τεράστιο STOP. Εγώ σταμάτησα από τη δουλειά αυτή χωρίς να έχω βρει κάτι άλλο.Και η αλήθεια είναι πως ήθελα να ξεκουραστώ πρωτίστως ψυχικά και θεωρώ πως και εσύ το έχεις πολύ ανάγκη. Φυσικά και δε σε προτρέπω να κάνεις κάτι αντίστοιχο αλλά θεωρώ μετά από όλα όσα έχω περάσει, η ψυχική ηρεμία (έστω και για λίγο μέχρι να ορθοποδήσεις ξανά) είναι πολύ μεγάλο πράγμα και δε συγκρίνεται με τίποτα.
Κλίκες. Αδύναμοι που μόνοι τους είναι μηδενικά και μαζί νομίζουν πως είναι κάτι σημαντικό. Υπό την καθοδήγηση και την παρότρυνση κάποιου ηγέτη τους. Υποτακτικοί και τσιράκια. Τιποτένιοι και ελεεινοί. Αυτό είναι. Ευτυχώς δεν πέτυχα μέχρι στιγμής τέτοιες καταστάσεις σε χώρο εργασίας. Αλλά και αν πετύχαινα το αποτέλεσμα θα ήταν να απολυθώ.
Πριν φύγεις όμως ψάξε για άλλες δουλειές. Δεν λέει να βρεθείς άνεργη.
Σωστά τα λες! Κι ο καθένας να σε ξεζουμίζει για να βγάλει κέρδος ή να σου παριστάνει τον καμπόσο επειδή είχε τις διασυνδεσεις- γλύφτης να γινει διευθυντής.Quote:
Originally Posted by Αργύρης85
Έχω φρικάρει από το άγχος μου όμως... Όταν τελειώσω.. Θα χαλαρωσω. Θα ξαναγράψω εδώ σε λίγες μέρες με τα νεότερα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας παιδιά. [emoji851]
εδω θα ειμαστε να σε στηριξουμε.....ολα θα πανε τελεια θα δεις.......
μακρια απο δω και περα απο τοξικους ανθρωπους......ειναι ενας απο τους νομους της ζωης......απο δω και περα ας σου γινει μαθημα
Κάθε μέρα προσπαθούσα και κάθε μέρα έλεγα αύριο.. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί. Είχα στο μυαλό μου να ξεκινήσω δίνοντας πολλές προσωπικές εξηγήσεις (που δεν ανέφερα εδώ) που ενδεχομένως μου δημιουργουσαν ενοχές. τελικά αποφάσισα να το απλοποιησω. Να πω πως δε συνεχίζω και αν με ρωτήσει μετά θα πω. Τελικά παραιτηθηκα σήμερα . Όμως πρέπει να φαινομουν στα αλήθεια πολύ φοβισμένη. Αυτό με έκανε να στεναχωρηθω με τον εαυτό μου. Αλλά τουλάχιστον μου έφυγε το βάρος. Τα κατάφερα!
Μπράβο Κορίτσι μου!!! Έτσι μπράβο!!
Και επανέρχομαι στο ίδιο ποστ μετά από δύο χρόνια λοιπόν. Γιατί έκανα δύο χρόνια να βρω δουλειά. Όχι ότι έψαχνα και δεν έβρισκα.... Απλά γιατί κατάλαβα πως πλέον... Φοβόμουν... Μην περάσω το ίδιο... Τα άσχημα αφεντικά-.. Κακό περιβάλλον... Το αίσθημα της αχρηστιας με κυριευσε. Δε μπορούσα να φτιάξω το βιογραφικό δε μπορούσα να το στείλω..Ο φόβος ήρθε για να μείνει. Την κατέγραψε ο εγκέφαλος μου σαν τραυματικη εμπειρία.. Και για να μην επαναληφθεί.. Το απεφευγα... Δυστυχώς χωρίς να παίρνω και βοήθεια.
Τώρα εχεις δουλεια? Και εγω εχω ασχημες εμπειριες απο δουλειά και την φοβαμε την δουλεια...ειμαι ανεργος χρονια τωρα... και ο λογος οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω... εσυ μπορείς?
Είδα τις δημοσιεύσεις σου πριν ανεβάσω το μήνυμα. Και τις δικές σου και άλλων που λέγατε σε άλλο θέμα, πως αντιμετωπιζετε το φόβο της εργασίας. και εγώ αυτό το φόβο έχω... Όμως περνάν τα χρόνια και κάτι πρέπει να γίνει. Για δύο μήνες δουλειά έχω.Quote:
Originally Posted by hlias1988
Όσο Καθόμαστε αδρανεις έρχεται και παγιωνεται μια κατάσταση. Θέλει προσοχή.. . . Όσο το σκέφτεσαι μπορεί τόσο να σε αγχώνει.
Μπορείς να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις πρώτα απολα. Οι εμπειρίες από τις δουλειές που είχες ηταν του ίδιου τύπου δουλειές; Στον ίδιο τομέα;
Όσο κάθεσαι όμως.. Θα συνεχίζεις να κάθεσαι δυστυχώς. Πρέπει να βρεθεί από κάπου μέσα σου ή δύναμη να κάνεις την αλλαγή.
Είσαι άνεργος οποτε μπορείς με κάποιο πρόγραμμα Οαεδ να δουλέψεις. Που κάνεις αίτηση.
Τα έχω περάσει κι εγώ αυτά. Θα μου πεις, όλοι σχεδόν κάποια στιγμή στον εργασιακό βίο μας συναντάμε τέτοιες περιπτώσεις. Με το να μένεις κάνεις ανυπολόγιστη ζημιά στον ψυχισμό σου. Στην περίπτωσή μου βρήκα αλλού δουλειά και απλά τους πήγα την επιστολή παραίτησης στο χέρι. Βέβαια, τότε ήταν εύκολη η εύρεση εργασίας, ενώ σήμερα...
Ακόμα κι έτσι όμως, αν δεν είναι πιεστική η βιοποριστική σου ανάγκη, φύγε τρέχοντας. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αξίζει να σου χαλάει την υγεία σου. Αν πάλι πιέζεσαι οικονομικά, ξεκίνα να ψάχνεις. Και μόνο η προοπτική οτι θα φύγεις οσονούπω θα σου αλλάξει την ψυχολογία. Άσε που θα δουλεύεις στο ρελαντί...
Ρε παιδια τωρα με τα ψυχοφαρμακα εχω παραιτηθει... πριν μπορει να ειχα εκρηξεις θυμου που ηταν ο λογος που οδηγηθηκα στα φαρμακα αλλα δουλευα... τωρα εχω ηρεμησει δεν εχω τοσο εντονες εκρηξεις θυμου αλλα ειμαι απραγος.. αντε βγαλτα περα'....
Ναι γιατί δεν είναι λύση τα φάρμακα από μόνα τους. Ίσως να εξεταζες το ενδεχόμενο να το συνδιαζες με ψυχοθεραπεία; ώστε να βρεις τι είναι αυτό που σε κρατά στασιμο αλλά και να δεις πώς θα έκανες ένα restart στη ζωή σου;Quote:
Originally Posted by hlias1988
Και εγώ παραιτήθηκα αφού τελικά έπαθα burnout και άλλα πολλά. Καλύτερα να φεύγουμε νωρίτερα.. Αν τελικά δεν μας κάνει το περιβάλλον ή οτιδήποτε.
Γιατί είχες εκρήξεις θυμού; και εγώ είχα θυμό και ξεσπουσα σε άτομα που δεν μου εφταιγαν. Είχα θυμό γιατί καταπιεζομουν όμως γενικά και δεν έκανα τίποτα με αυτο. Μετά... Ηρεμησα..
Ακριβώς έτσι proteus!!Quote:
Originally Posted by proteus
Δυσκολη φαση αυτη, να θελεις να φυγεις απο ενα κακο εργασιακο περιβαλλον, που δεν σου προσφερει σχεδον τιποτε, με λιγα λεφτα η που δεν παιρνεις αυτα που πρεπει απο το νομο, η καταπιεζεσαι να κανεις η να βρισκεσαι καπου οπου νιωθεις πως δεν μπορεις να ανταπεξελθεις πρωτα ψυχολογικα και επειτα σωματικα.
1 χρονο τωρα εχω σκεφτει αρκετες φορες την παραιτηση απο τη δουλεια που κανω, προσπαθουσα να ψαχνομαι για κατι που τουλαχιστον θα με ικανοποιουσε σε εναν απο τους δυο τομεις που ειχα το προβλημα, τον ψυχολογικο και την ελλειψη προσωπικου χρονου, δυστυχως δεν βρηκα κατι αξιολογο, οποτε παρεμεινα εκει που ειμαι με βαρυα καρδια, η παραιτηση ειναι ενα τηλεφωνο και δυο υπογραφες, αντε να το πας στο παρακαλετο ισως σε δωσουν και κανενα χαρτι για ταμειο, το θεμα ειναι ποσο μπορεις να προκαλεις φθορα μενοντας και ταυτοχρονα αντιστοιχη φθορα και στρες για την επομενη μερα αν δεν βρισκεις τιποτε, εδω περα πλεον, ασχετα με τα προσοντα, δεν βρισκεις ουτε 4ωρα με μισο ενσυμο, ειναι τραγικη η κατασταση.