Νιώθω μισή...

Printable View

17-07-2018, 13:57
broken heart 1985

Νιώθω μισή...

Έκλεισαν σήμερα έξι μήνες που είδα για τελευταία φορά το μπαμπά μου ζωντανό. Έξι μήνες τώρα νιώθω μισή και κενή. Κλαίω και τον ζητάω πίσω. Πηγαίνω μόνη μου κάποιες φορές στο μνήμα του και του μιλώ. Θέλω να είναι πεντακάθαρο το μνήμα του όπως ήταν και η καρδιά του γεμάτη αγάπη και καλοσύνη. Του ανάβω το καντήλι και χθες του πήγα καινούργιο μπουκέτο με λουλούδια. Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός αλλά για μένα δεν βλέπω να λειτουργεί αυτό. Μια είμαι κάπως αναίσθητη και άλλες φορές κλαίω με λυγμούς και ασταμάτητα. Μη μου πείτε για ψυχολόγο, πήγα και δε βοηθήθηκα, απλά μπούρδες σου λένε και σου χορηγούν φάρμακα που αν δεν τα πάρεις παθαίνεις στέρηση και γίνεσαι χειρότερα από πριν. Λυπάμαι για τη μαμά μου γιατί έχασε πριν σχεδόν δυο μήνες και την αγαπημένη της αδερφή. Έχουμε διπλό πένθος. Έχασα το μπαμπά μου και τη καλή μου θεία και εκείνη τον άντρα της και την αδερφή της. Πόσο πόνο πια να αντέξει ένας άνθρωπος; Μέσα σε αυτό το χρόνο χώρισα και με το σύντροφό μου με τέλος άσχημο και οριστικό και νιώθω τόσο μόνη και μισή. Ήμουν άνεργη πολύ καιρό και πριν χάσω το μπαμπά μου και είχα κατάθλιψη που δεν έβρισκα δουλειά. Πήγα να κάνω κάποια μαθήματα πιστοποίησης και μια μέρα πριν πληρώσω, παθαίνει ο μπαμπάς μου εγκεφαλικό και τρέχω με το ελικόπτερο και το νοσοκομείο. Και ξέρετε ποιο είναι το τόσο τραγικό και απερίγραπτο για μένα; Στις 23 Γενάρη θα ξεκινούσα το πρώτο μου μάθημα και αντί αυτού, κήδεψα το μπαμπά μου. Πόσο περίεργη είναι η ζωή πολλές φορές απορώ; Είναι τελείως αναπάντεχη. Και όχι δεν λυπάμαι για τα σεμινάρια που έχασα, λυπάμαι για το μπαμπά μου που έχασα και δεν γυρίζει πίσω. Θα έκανα τα πάντα να γυρίσει πίσω στο σπίτι του. Να φάει το παγωτό σοκολάτα που τόσο του άρεσε και να πιει το καφέ του με τη μαμά μου το πρωί. Θα έδινα και το νεφρό μου αν μου έλεγαν πως έτσι μόνο θα ανοίξει τη πόρτα να ξανάρθει σπίτι του. Έχω μόνο τη μαμά μου σε αυτή τη ζωή και κάποιους συγγενείς μετρημένους, αλλά δεν είμαστε και τόσο κοντά. Ο καθένας έχει τα δικά του. Νόμιζα ότι έχω βρει τον άνθρωπό μου τόσο χρόνια και αποδείχτηκε κάλπικος γιατί ως γνωστόν στις δυσκολίες δοκιμάζονται οι σχέσεις.
17-07-2018, 14:07
DelMem230718a

Θα σου πω κάτι αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να σε παρηγορήσει. Η ζωή για αυτό είναι φτιαγμένη έτσι για να συνεχίζεται. Αν ήταν να σταματούσαμε να "ζούμε" κάθρ φορά που χάναμε αγαπημένα μας άτομα θα πρεπε οι περισσότεροι να μην υπάρχουμε. Έχω χάσει πολλά τέτοια άτομα και το αντιμετώπισα έτσι. Και κάθε φορά που τους θυμάμαι θέλω μόνο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και μόνο για αυτούς.
17-07-2018, 14:56
Anna137

Εχεις δίκιο κοριτσάκι μου. Αν κρίνω απ την ηλικία σου, ο μπαμπάς σου και η θεία σου πρέπει να ήταν νέοι άνθρωποι.
Συλληπητήρια και πολύ κουράγιο τώρα, είσαι νέο παιδί, να εστιάσεις στη μητέρα σου τώρα να βοηθήσετε η μία την άλλη!
Προσπάθησε σιγά σιγά να βρίσκεσαι με φίλους σου, να βγαίνεις συχνά έξω να ξεδίνεις...το ξέρω θα περάσει αυτό το διάστημα βαρύ πένθους και πρέπει να υπάρξει για να εκφραστούν ο πόνος και η θλίψη, να εξωτερικευτούν.
Το ότι ο πατέρας σου και η θεία σου έφυγαν απ το υλικό τους σώμα, δε σημαίνει ότι έσβησαν σαν ψυχές, κάπου υπάρχουν είμαι σίγουρη κ θα ήταν χαρούμενοι πιστεύω να ξέρουν ότι είσαστε καλα!
Περισσότερη ψυχική στήριξη κατα τη γνώμη μου θα βρεις σε ομιλίες του Ρομπερτ Νατζέμυ απ την αρμονική ζωή. Μπορείς κ να τον συναντήσεις στο Χαλάνδρι, δεν είναι ψυχολόγος, ούτε χρεώνουν κάτι, εχει μελετήσει πολύ την πνευματική διάσταση του ανθρώπου και σίγουρα θα στα πει καλύτερα...όλα καλά εύχομαι για σένα και τη μητέρα σου!
17-07-2018, 15:18
Yoco Choco

Τελικά είτε αγαπώντας κάποιον,είτε μισώντας, οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε.
Άλλοι υποφέρουν απ'την υπερβολική αγάπη που έχουν σε κάποιον ή και στους δυο γονείς τους,απ'τον φόβο ότι θα τους χάσουν ή όταν συμβαίνει αυτό, και άλλοι υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να αγαπήσουν τους γονείς,και όχι μόνο αυτό αλλά μπορεί ακόμα και να τους απεχθάνονται και να εύχονται να μην τους είχαν γονείς και έτσι να υποφέρουν περισσότερο.
Εγώ είμαι κάπου προς το πρώτο...έχω και τους δυο μου γονείς και τους αγαπάω και με αγαπάνε,αλλά δεν μπορώ να το νοιώσω και να το εκτιμήσω όλο αυτό...Θα ήθελα να τους αγαπώ περισσότερο,είτε όντας κάποιος άλλος εγώ,είτε όντες κάποιοι άλλοι αυτοί...Μάλλον το πρώτο, γιατί εγώ με την τελειομανία μου και την υπερεξιδανίκευση έχω το πρόβλημα.
Ελπίζω broken,να μην αισθάνεσαι πως άφησες κάποια συναισθηματική εκκρεμότητα,και δεν σου έχει μείνει κάποιο απωθημένο όσον αφορά το αν εξέφρασες την αγάπη που είχεις στον πατέρα σου πριν φύγει...Ελπίζω να έφυγε πλήρης αγάπης από τους δικούς του...
Και η σπασμένη καρδιά μπορεί να μην ξανακολλάει όπως ήταν στην αρχή,αλλά και ραγισμένη και προχειροκολλημένη μια χαρά μπορεί να αγαπήσει και να εκτιμήσει...Μην σου πω και καλύτερα.
17-07-2018, 16:21
broken heart 1985

Quote:

Originally Posted by evaggel86

Θα σου πω κάτι αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να σε παρηγορήσει. Η ζωή για αυτό είναι φτιαγμένη έτσι για να συνεχίζεται. Αν ήταν να σταματούσαμε να "ζούμε" κάθρ φορά που χάναμε αγαπημένα μας άτομα θα πρεπε οι περισσότεροι να μην υπάρχουμε. Έχω χάσει πολλά τέτοια άτομα και το αντιμετώπισα έτσι. Και κάθε φορά που τους θυμάμαι θέλω μόνο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και μόνο για αυτούς.

Ναι εντάξει θεωρητικά τα ξέρω και γω αυτά , το ότι η ζωή συνεχίζεται. Και πίστεψέ με, παλεύω αρκετά με όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση αλλά λυγίζω συχνά. Υπάρχουν τόσα βάρη που είναι πολλά για τις πλάτες μου δυστυχώς... Κάνω υπερπροσπάθειες αλλά ο πόνος και το κενό δεν φεύγουν...
17-07-2018, 16:24
broken heart 1985

Quote:

Originally Posted by Anna137

Εχεις δίκιο κοριτσάκι μου. Αν κρίνω απ την ηλικία σου, ο μπαμπάς σου και η θεία σου πρέπει να ήταν νέοι άνθρωποι.
Συλληπητήρια και πολύ κουράγιο τώρα, είσαι νέο παιδί, να εστιάσεις στη μητέρα σου τώρα να βοηθήσετε η μία την άλλη!
Προσπάθησε σιγά σιγά να βρίσκεσαι με φίλους σου, να βγαίνεις συχνά έξω να ξεδίνεις...το ξέρω θα περάσει αυτό το διάστημα βαρύ πένθους και πρέπει να υπάρξει για να εκφραστούν ο πόνος και η θλίψη, να εξωτερικευτούν.
Το ότι ο πατέρας σου και η θεία σου έφυγαν απ το υλικό τους σώμα, δε σημαίνει ότι έσβησαν σαν ψυχές, κάπου υπάρχουν είμαι σίγουρη κ θα ήταν χαρούμενοι πιστεύω να ξέρουν ότι είσαστε καλα!
Περισσότερη ψυχική στήριξη κατα τη γνώμη μου θα βρεις σε ομιλίες του Ρομπερτ Νατζέμυ απ την αρμονική ζωή. Μπορείς κ να τον συναντήσεις στο Χαλάνδρι, δεν είναι ψυχολόγος, ούτε χρεώνουν κάτι, εχει μελετήσει πολύ την πνευματική διάσταση του ανθρώπου και σίγουρα θα στα πει καλύτερα...όλα καλά εύχομαι για σένα και τη μητέρα σου!

Δεν είμαι πολύ μικρή, μακάρι να ήμουν. Είμαι στα 33, ο πατέρας μου και η θεία μου άνω των 60. Ούτε πολύ νέοι ούτε ηλικιωμένοι. Έφυγαν απότομα σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα να απέχουν. Μη διαχειρίσιμος εύκολα πόνος. Φίλους δεν έχω.
17-07-2018, 16:28
broken heart 1985

Quote:

Originally Posted by Yoco Choco

Τελικά είτε αγαπώντας κάποιον,είτε μισώντας, οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε.
Άλλοι υποφέρουν απ'την υπερβολική αγάπη που έχουν σε κάποιον ή και στους δυο γονείς τους,απ'τον φόβο ότι θα τους χάσουν ή όταν συμβαίνει αυτό, και άλλοι υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να αγαπήσουν τους γονείς,και όχι μόνο αυτό αλλά μπορεί ακόμα και να τους απεχθάνονται και να εύχονται να μην τους είχαν γονείς και έτσι να υποφέρουν περισσότερο.
Εγώ είμαι κάπου προς το πρώτο...έχω και τους δυο μου γονείς και τους αγαπάω και με αγαπάνε,αλλά δεν μπορώ να το νοιώσω και να το εκτιμήσω όλο αυτό...Θα ήθελα να τους αγαπώ περισσότερο,είτε όντας κάποιος άλλος εγώ,είτε όντες κάποιοι άλλοι αυτοί...Μάλλον το πρώτο, γιατί εγώ με την τελειομανία μου και την υπερεξιδανίκευση έχω το πρόβλημα.
Ελπίζω broken,να μην αισθάνεσαι πως άφησες κάποια συναισθηματική εκκρεμότητα,και δεν σου έχει μείνει κάποιο απωθημένο όσον αφορά το αν εξέφρασες την αγάπη που είχεις στον πατέρα σου πριν φύγει...Ελπίζω να έφυγε πλήρης αγάπης από τους δικούς του...
Και η σπασμένη καρδιά μπορεί να μην ξανακολλάει όπως ήταν στην αρχή,αλλά και ραγισμένη και προχειροκολλημένη μια χαρά μπορεί να αγαπήσει και να εκτιμήσει...Μην σου πω και καλύτερα.

Όχι, ο μπαμπάς μου έφυγε γνωρίζοντας ότι τον αγαπώ, τον πρόσεχα. Δεν εκφραζόμουν εύκολα σε εκείνον με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Εκείνος έφυγε πικραμένος δυστυχώς από τον αδερφό μου, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ πάνω σε αυτό. Απλά λυπάμαι που σαν πατέρας δεν είδε παντρεμένα τα παιδιά του, δεν είδε εγγόνια. :'( Δεν το άξιζε, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος του Θεού...
17-07-2018, 16:38
menis_64

Η ιστορία σου μοιάζει κάπως με την δική μου.. Και εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά από εγκεφαλικό, την προηγούμενη μέρα μιλούσαμε και την επόμενη ήταν στα επείγοντα... Και ήταν και Ιανουάριος 2, και εμείς αντί να χαιρόμαστε την αλλαγή του χρόνου και να έχουμε αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, μας βρήκε ο καινούργιος χρόνος άσχημα.. Το παράξενο είναι που είσαι κοπέλα και ήσουν ταυτισμενη με τον πατέρα σου, συνήθως δεν γίνεται κάτι τέτοιο... Ο χρόνος βοηθάει αλλά το εξάμηνο δεν ειναι αρκετός χρόνος για να συνηθίσεις να ζεις με την απουσία του.. Εγώ χρειάστηκα 2 χρόνια για να ηρεμισω... Και εκτός αυτού φυσικά οι ψυχοθεραπευτες δεν βοηθάνε, και έχει να κάνει και οχι μόνο ότι δεν ταιριάζει η ίδιοσυγκρασια τους με την δική σου αλλά τι να σου κάνουν τα λόγια όταν όλα πάνε στραβά; εγώ θα σου πω το εξής για να τον ξεπεράσεις δεν χρειάζεται να λες θα έδινα το νεφρό μου για να γυρίσει πίσω αλλά να λες ότι εκεί που πήγε να έχει ηρεμήσει η ψυχή του

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
17-07-2018, 17:49
Yoco Choco

Quote:

Originally Posted by broken heart 1985

Όχι, ο μπαμπάς μου έφυγε γνωρίζοντας ότι τον αγαπώ, τον πρόσεχα. Δεν εκφραζόμουν εύκολα σε εκείνον με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Εκείνος έφυγε πικραμένος δυστυχώς από τον αδερφό μου, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ πάνω σε αυτό. Απλά λυπάμαι που σαν πατέρας δεν είδε παντρεμένα τα παιδιά του, δεν είδε εγγόνια. :'( Δεν το άξιζε, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος του Θεού...

Αρα υπάρχει κάποιο παράπονο...κάποιο απωθημένο...
Φαντάσου στο μέλλον να κάνεις ένα αγοράκι και να του δώσεις το όνομα του πατέρα σου...Φαντάσου πως θα νοιώσεις...Θα είναι σαν να εκπληρώνεις μια επιθυμία του,άσχετα αν δεν είναι εδώ για να χαρεί το εγγόνι του...Και φαντάσου ακόμα περισσότερο,γιατί ένα παιδί ως υλική υπόσταση δεν λέει τίποτα,φαντάσου να γινόταν και αυτό ένας ''πολύ καλός άνθρωπος του Θεού'',όπως εκείνος.
17-07-2018, 23:14
broken heart 1985

Μου λείπει πάρα πολύ ο μπαμπάς μου, νιώθω ορφανή από πατέρα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις το τι αισθάνομαι ακριβώς. Νιώθω ένα απέραντο κενό και μια βαριά θλίψη. Αγχώνομαι για τη μαμά μου και φοβάμαι για εκείνην. Είναι ο μόνος αληθινός άνθρωπος που μου έμεινε, είναι το στήριγμά μου. Προσεύχομαι να την έχω πολλά χρόνια δίπλα μου και να πάει τα χρόνια που δεν πήγε ο μπαμπάς μου. Αν κάνω ποτέ μου παιδί και θα είναι αγόρι ( που εύχομαι να έρθει κάποια στιγμή ένας σωστός άνθρωπος στη ζωή μου), θα του δώσω το όνομά του και εύχομαι να μοιάσει στη καλοσύνη του. Και ειλικρινά δεν το λέω επειδή είναι μπαμπάς μου, αλλά άνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ να πει κακό λόγο για εκείνον. Μια ζωή βοηθούσε και ας μην τον βοηθούσαν, μόνιαζε αγνώστους που ήταν τσακωμένοι, έδινε και δεν έπαιρνε. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί έλεγε το πάτερ ημών όπως και κάθε μεσημέρι πριν φάει στο τραπέζι. Δεν ξέρω, πονάω πολύ που και η μαμά μου είναι άσχημα ψυχολογικά. Θρηνεί για τον άντρα της και συνάμα για την αδερφή της.
17-07-2018, 23:21
broken heart 1985

Quote:

Originally Posted by menis_64

Η ιστορία σου μοιάζει κάπως με την δική μου.. Και εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά από εγκεφαλικό, την προηγούμενη μέρα μιλούσαμε και την επόμενη ήταν στα επείγοντα... Και ήταν και Ιανουάριος 2, και εμείς αντί να χαιρόμαστε την αλλαγή του χρόνου και να έχουμε αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, μας βρήκε ο καινούργιος χρόνος άσχημα.. Το παράξενο είναι που είσαι κοπέλα και ήσουν ταυτισμενη με τον πατέρα σου, συνήθως δεν γίνεται κάτι τέτοιο... Ο χρόνος βοηθάει αλλά το εξάμηνο δεν ειναι αρκετός χρόνος για να συνηθίσεις να ζεις με την απουσία του.. Εγώ χρειάστηκα 2 χρόνια για να ηρεμισω... Και εκτός αυτού φυσικά οι ψυχοθεραπευτες δεν βοηθάνε, και έχει να κάνει και οχι μόνο ότι δεν ταιριάζει η ίδιοσυγκρασια τους με την δική σου αλλά τι να σου κάνουν τα λόγια όταν όλα πάνε στραβά; εγώ θα σου πω το εξής για να τον ξεπεράσεις δεν χρειάζεται να λες θα έδινα το νεφρό μου για να γυρίσει πίσω αλλά να λες ότι εκεί που πήγε να έχει ηρεμήσει η ψυχή του

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Λυπάμαι, αλλά σίγουρα θα με καταλαβαίνεις και θα ταυτίζεσαι και με το δικό μου πόνο. Ειλικρινά αν υπήρχε τρόπος να επιστρέψουν οι δικοί μας άνθρωποι, θα είχαμε μια ελπίδα ότι θα τους ξαναδούμε. Και αυτό με το νεφρό, θέλω να πω πως θα έκανα τα πάντα για να τον ξαναδώ να είναι στο σπίτι. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δύο χρόνια ακριβώς έκανε και η μαμά μου να ξεπεράσει το θάνατο του μπαμπά της δηλαδή του παππού μου. Ήμουν τότε μικρή και προσποιούνταν σε μένα και τον αδερφό μου ότι είναι καλά να μη κλαίμε και εμείς. Και αυτό που με θλίβει ακόμη περισσότερο είναι πως δυστυχώς αυτό το πόνο το βιώνει ο άνθρωπος και άλλες φορές σε αυτή τη μάταιη ζωή.
17-07-2018, 23:44
menis_64

Η ζωή δεν είναι μάταιη απλά εμείς έχουμε μάθει να ζούμε με τόσα άγχη και τόσες σκοτούρες που έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε περαστικοί από εδώ όλοι μας... Εάν ξέραμε ότι αύριο μπορεί να είναι και η τελευταία μας μέρα μπορεί να μην ζούσαμε έτσι, αλλά θα ζούσαμε σαν να είναι η καθε ναε μέρα η τελευταία... Όλους αυτούς που έχουμε χάσει, θα τους δούμε στην Δευτέρα παρουσία εκεί θα αναστηθούν όλοι... Τι γιορτάζουμε το Πάσχα; ένα κοσμο ιστορικό γεγονός, ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, τον θάνατο πατησε για να μας υπενθυμίζει και να μας δωρίσει ζωή χαρησαμενη... Εκεί που είναι να θλιβεσαι λοιπόν σηκω επάνω και ζήσε, κάνε την προσευχή σου και όλα καλά

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
18-07-2018, 00:10
broken heart 1985

Quote:

Originally Posted by menis_64

Η ζωή δεν είναι μάταιη απλά εμείς έχουμε μάθει να ζούμε με τόσα άγχη και τόσες σκοτούρες που έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε περαστικοί από εδώ όλοι μας... Εάν ξέραμε ότι αύριο μπορεί να είναι και η τελευταία μας μέρα μπορεί να μην ζούσαμε έτσι, αλλά θα ζούσαμε σαν να είναι η καθε ναε μέρα η τελευταία... Όλους αυτούς που έχουμε χάσει, θα τους δούμε στην Δευτέρα παρουσία εκεί θα αναστηθούν όλοι... Τι γιορτάζουμε το Πάσχα; ένα κοσμο ιστορικό γεγονός, ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, τον θάνατο πατησε για να μας υπενθυμίζει και να μας δωρίσει ζωή χαρησαμενη... Εκεί που είναι να θλιβεσαι λοιπόν σηκω επάνω και ζήσε, κάνε την προσευχή σου και όλα καλά

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Και γω πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών και γενικά ότι υπάρχει η ψυχή μετά θάνατον, αλλά μέχρι να έρθει αυτή η πολυπόθητη ανάσταση, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Θέλω να ελπίζω ότι είναι μια αληθινή μεν υπόσχεση αλλά μακρινή δε. Μέχρι να γίνει, θα έχω πόνο στη καρδιά και θα φύγω και εγώ κάποτε όπως όλοι μας. Και όντως είναι μάταιη η ζωή μας γιατί είναι πρόσκαιρη. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.
18-07-2018, 03:50
oeo

Εκμεταλλευσου το γεγονος η ζωη σου ριχνει σφαλιαρες και ξεκινα αντεπιθεση.Μπορεις και χωρις τον πατερα σου και χωρις τον πρωην σου,δεν εχεις αναγκη κανεναν.Βαλε τον εαυτο σου σε διαδικασια να σκληρυνει,μη το φοβασαι αυτο.Ασε την μανα σου να πηγαινει να αναβει το καντηλι,εσυ πρεπει να κατσεις να ηρεμησεις και να σκεφτεις τον εαυτο σου,να παρεις αποφασεις.

Με τα μαθηματα πιστοποιησης τι εκανες?
18-07-2018, 08:58
menis_64

Quote:

Originally Posted by broken heart 1985

Και γω πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών και γενικά ότι υπάρχει η ψυχή μετά θάνατον, αλλά μέχρι να έρθει αυτή η πολυπόθητη ανάσταση, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Θέλω να ελπίζω ότι είναι μια αληθινή μεν υπόσχεση αλλά μακρινή δε. Μέχρι να γίνει, θα έχω πόνο στη καρδιά και θα φύγω και εγώ κάποτε όπως όλοι μας. Και όντως είναι μάταιη η ζωή μας γιατί είναι πρόσκαιρη. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.

Δεν είναι τίποτα μάταια, η απαισιοδοξία είναι ενα παιχνίδι του διαβόλου για να μας κάνει να υποφερουμε.. Ο Χριστός είναι ελπίδα, αισιοδοξία, υπόσχεση και σωτηρία. Ίσως αδυνατεις να το δεις αλλά εδώ ήρθαμε για να δοκιμάστουμε όχι για να ζήσουμε και να εξαφανιστουμε δια πάντα... Αυτό είναι τότε μάταιο, από αυτήν την γωνία. Εμπρός σηκω πάνω και ζήσε...

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
18-07-2018, 12:36
Anna137

Quote:

Originally Posted by menis_64

Δεν είναι τίποτα μάταια, η απαισιοδοξία είναι ενα παιχνίδι του διαβόλου για να μας κάνει να υποφερουμε.. Ο Χριστός είναι ελπίδα, αισιοδοξία, υπόσχεση και σωτηρία. Ίσως αδυνατεις να το δεις αλλά εδώ ήρθαμε για να δοκιμάστουμε όχι για να ζήσουμε και να εξαφανιστουμε δια πάντα... Αυτό είναι τότε μάταιο, από αυτήν την γωνία. Εμπρός σηκω πάνω και ζήσε...

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Εχουμε διαφωνήσει στο παρελθόν αλλά σήμερα δε μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου και να πω ότι....πολύ καλά τα λες!
Απλώς η κοπέλα βρίσκεται σε πένθος και πόνο αυτή τη στιγμή. Αφού έτσι αισθάνεται, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να την ακούμε και να τη βοηβάμε να το εκφράσει αυτό που νιώθει μέσα της. Να το εκφράσει κ να το εξωτερικεύσει και κάποια στιγμή ολο αυτό θα βγει.
Απλώς κορίτσι μου μην κλείνεις την πόρτα στην ελπίδα! Γιατί ο αδερφός σου να μην είναι στηριγμά σου? Να τα βρεις όσο μπορείς κ μ αυτόν! Και να είσαι ανοιχτή στις φιλίες, η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς ανθρώπους να τη μοιραζόμαστε!
18-07-2018, 13:31
menis_64

Ναι κάτι μου θυμίζει το όνομα σου.. Πρέπει να μιλούσαμε υπέρ ή κατά την χρήση των αντικαταθλιπτικων...

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
19-07-2018, 13:16
Anna137

Quote:

Originally Posted by menis_64

Ναι κάτι μου θυμίζει το όνομα σου.. Πρέπει να μιλούσαμε υπέρ ή κατά την χρήση των αντικαταθλιπτικων...

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Καλά τα λες! Αλλά στην ουσία ούτε και στα αντικαταθλιπτικά θα διαφωνίσω μαζί σου τελικά...
Εμένα προσωπικά 2 φορές που επιχείρησα να κάνω αγωγή, χειρότερα έγινα, απο την άποψη οτι με τσιτώνανε πάρα πολύ, εγώ καμία ηρεμία δεν βρήκα στο άγχος απο αντικαταθλιπτική αγωγή, εκτός αν έπρεπε να πάω σε μεγάλες δόσεις που δεν πήγα τελικά και τα ξαναέκοψα.
Τώρα στα δύσκολα παίρνω λιγο τρανξενάκι που και που κ έτσι πορεύομαι...κ ελπίζω να βρω καποια φυτικά που πρότεινε η Μαρούλη παλιοτερα και να με πιάσουν...μακάρι, εύχομαι καλή ψυχολογία και καλό καλοκαίρι!
19-07-2018, 15:15
menis_64

Quote:

Originally Posted by Anna137

Καλά τα λες! Αλλά στην ουσία ούτε και στα αντικαταθλιπτικά θα διαφωνίσω μαζί σου τελικά...
Εμένα προσωπικά 2 φορές που επιχείρησα να κάνω αγωγή, χειρότερα έγινα, απο την άποψη οτι με τσιτώνανε πάρα πολύ, εγώ καμία ηρεμία δεν βρήκα στο άγχος απο αντικαταθλιπτική αγωγή, εκτός αν έπρεπε να πάω σε μεγάλες δόσεις που δεν πήγα τελικά και τα ξαναέκοψα.
Τώρα στα δύσκολα παίρνω λιγο τρανξενάκι που και που κ έτσι πορεύομαι...κ ελπίζω να βρω καποια φυτικά που πρότεινε η Μαρούλη παλιοτερα και να με πιάσουν...μακάρι, εύχομαι καλή ψυχολογία και καλό καλοκαίρι!

Και εγώ δεν είμαι υπέρ τους, όπως και να έχει καλό καλοκαίρι καλά μπάνια και ο Θεός βοηθός

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
19-07-2018, 17:43
Macgyver

Quote:

Originally Posted by menis_64

Δεν είναι τίποτα μάταια, η απαισιοδοξία είναι ενα παιχνίδι του διαβόλου για να μας κάνει να υποφερουμε..p[/URL]

Ας αφησουμε τον διαβολο εκει που ειναι .........η απαισιοδοξια ειναι θεμα χαρακτηρος ..........