Πάλι εδώ, πάλι κρίσεις, πάλι δεν αντέχω
Καλησπέρα και πάλι...
Πάλι εδώ, πάλι κρίσεις, πάλι φοβάμαι, πάλι δεν μπορώ να βρω ησυχία, πάλι βασανίζομαι.
Από τότε που έγραψα το πρώτο μήνυμα για την αρρωστοφοβια μου και τις κρίσεις πανικού δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά.
Πήγα σε πάρα μα πάρα μα πααρα πολλούς γιατρούς. Σε καρδιολόγους, γαστρεντερολογους, ορθοπεδικούς, ενδοκρινολόγους, παθολόγους. Στα επείγοντα... Σε αρκετά επείγοντα της Αθήνας μάλιστα (αν θέλετε συμβουλές για το ποιο είναι το καλύτερο ρωτήστε ελεύθερα).
Το περισσότερο που βρήκαμε είναι μια σχετική έλλειψη φυλλικού οξέος και αναιμία (λόγω της έλλειψης φυλλικού οξέος βέβαια). Και παλινδρόμηση αλλά σιγά τ αυγά.
Έκανα και μια εγχείρηση για το στραβό διάφραγμα, στην οποία μετά δεν πολυπερπαταγα όπως συμβουλεύεται (γιατί με πείραξε η αναισθησία και το μπούκωμα και ζαλιζομουν αρκετά). Όπως και να έχει. Είχα φτάσει σε ένα σημείο να δουλέψω τόσο με τον εαυτό μου ώστε να μην ανησυχώ πλέον τόσο. Να με καθησυχάζω . Να προλαβαίνω τις κρίσεις πριν διογκωθούν.
Ήρθα διακοπές και λόγω πολλών συμβάντων μου προκλήθηκαν ένα σωρό αμφιβολίες, σκέψεις, άγχος και πίεση.
Και αυτή τη στιγμή ήρθε και η πρώτη βαρβατη κρίση πανικού μετά από καιρό. Μόνη μου. Σε ένα νησί που ένας θεός ξέρει και αν έχει γιατρό. Για ένα μήνα ακόμα εδώ. Και είναι διαφορετική από τις άλλες. Οι άλλες ξεκινούσαν με πόνο στο στήθος σαν μαχαίρια και τις προλάβαινα. Αλλά αυτή... Δυσπεψία φοβερή, σφίξιμο και πλακωμα στο στήθος, δύσπνοια φυσικά και μια περίεργη κούραση στα μάτια. Όλη η βδομάδα συνοδεύεται από έντονο ρέψιμο (η δυσπεψία που λέγαμε)
Δεν φαντάζομουν έτσι τη ζωή μου. Δε φαντάζομουν ότι σε κάθε γωνιά θα παραμονεύει το άγχος και οι παράλογες φοβίες. Δεν ξέρω που να απευθυνθώ. Νιώθω ότι θέλω να γυρίσω στην Αθήνα, να πάω σε ένα καρδιολόγο μήπως έγινε θρόμβωση απο την εγχειρηση, μήπως έχω κάτι που δεν έχουν βρει, μήπως... Δεν ξέρω. Τις προάλλες ψάχνομουν για ανεύρυσμα. Έχω πρόβλημα σοβαρό. Αλλά είναι εκτός ελέγχου μου. Δε θέλω αντικαταθλιπτικά. Τι να κάνω;
Να πάω στο Αιγηνητειο; Δεν έχω λεφτά για ψυχιάτρους τώρα... Φοιτήτρια είμαι άλλωστε.
Θα έπρεπε να είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου αυτά. Και όμως διακατέχομαι από το φόβο. Από τον ύπουλο φόβο που σου βγαίνει ξαφνικά. Πείτε μου κι εσείς εμπειρίες σας , μιλήστε μου, συμβουλευστε με κάπως. Αλήθεια βρίσκομαι σε απόγνωση απλά θέλω όλο αυτό να σταματήσει!
